What if you could help decide how the government spends public funds? | Shari Davis

Translator: elham zeinodini Reviewer: Masoud Motamedifar

My name is Shari Davis,

اسم من شری دیویس است،

and let's be honest,

بیایید روراست باشیم،

I'm a recovering government employee.

من یک کارمند بازنشسته دولتی هستم.

And I say that with a huge shout-out to the folks that work in government

و این را با یک تشکر بزرگ از کسانی که در دولت

and on systems change.

و تغییر سیستم کار می‌کنند می‌‌گویم.

It's hard.

سخت است.

It can be isolating.

می‌تواند منزوی کننده باشد.

And the work can feel impossible.

و این کار می‌تواند غیرممکن بودن باشد.

But government is the people that show up.

ولی دولت یعنی افرادی که حضور می‌یابند.

Really, it's the people that can show up

واقعا، افرادی هستند که می‌توانند حاضر شوند

and are committed to the promise that public service offers:

وبه وعده‌هایی که خدمات اجتماعی ارائه می‌کند معتهد هستند:

service to people,

خدمت به مردم،

democracy

مردم سالاری

and fixing the problems that community members face.

و حل مشکلاتی که اعضای جامعه با آن‌ها روبرو هستند.

Seventeen years ago,

هفده سال قبل،

I walked through city hall for the first time as a staff member.

برای اولین بار به ساختمان شهرداری به عنوان یکی از کارکنان قدم گذاشتم.

And that walk revealed something to me.

که به من چیزی را نشان داد.

I was a unicorn.

من یک اسب تک شاخ بودم.

There weren't many people who looked like me

افراد زیاد شبیه من بودند،

that worked in the building.

که در ساختمان کار می‌کردند،

And yet, there were folks committed to addressing hundreds of years

و با این وجود، افرادی بودند که متعهد به دست و پنجه نرم کردن با صدها سال

of systemic inequity

نابرابری سیستم بودند

that left some behind and many ignored.

که باعث موفقیت برخی و نادیده گرفته شدن بسیاری شد.

Where there was promise,

هر جا که وعده‌ای بود،

there was a huge problem.

یک مشکل بزرگ وجود داشت.

You see, democracy, as it was originally designed,

ببینید، مردم سالاری،‌ به همان صورتی که در ابتدا طراحی شده بود،

had a fatal flaw.

یک نقطه ضعف داشت.

It only laid pipeline for rich white men to progress.

راه موفقیت و پیشرفت را فقط برای مردان سفید پوست ثروتمند هموار کرده بود.

And now, if you're a smart rich white man,

و اگر شما مرد سفید پوست باهوش و ثروتمند هستید،

you understand why I say that's a problem.

متوجه می‌شوید که چرا این موضوع را به عنوان یک مشکل مطرح کردم.

Massive talent has been left off the field.

استعدادهای فروانی از دور خارج شده‌اند.

Our moral imaginations have grown anemic.

تصورات اخلاقی ما بی‌رنگ و روح شده است.

Our highest offices are plagued by corruption.

مقام‌های عالی رتبه ما به فساد آلوده شده‌اند.

We're on the brink of a sort of apathetic apocalypse,

ما در آستانه فاجعه‌ی بی‌تفاوتی هستیم.

and it's not OK.

و این خوب نیست.

We've got to open the doors

ما باید درهای

to city halls and schools

شهرداری ها و مدارس

so wide that people can't help but walk in.

به وسعتی بگشاییم تا مردم راهی جز داخل شدن نداشته باشند.

We've got to throw out the old top-down processes

ما باید این روال بالا-پایین قدیمی که ما را

that got us into this mess,

دچار این آشفتگی کرده است دور بیاندازیم،

and start over,

دوباره شروع کنیم،

with new faces around the table,

با چهره های جدیدی دور میز،

new voices in the mix,

صداهای جدید درصحنه،

and we have to welcome new perspectives every step of the way.

و ما باید در تمامی مراحل از دیدگاه‌های جدید استقبال کنیم.

Not because it's the right thing to do --

نه به این دلیل که درست‌ترین کاراست --

although it is --

با وجود این که هست --

but because that's the only way for us to all succeed together.

بلکه به این دلیل که تنها راه برای موفقیت همه‌مان در کنار هم است.

And here's the best news of all.

و بهترین خبر ممکن این است.

I know how to do it.

من نحوه انجام دادنش را می‌دانم.

The answer -- well, an answer,

جواب -- البته، یک جواب،

is participatory budgeting.

بودجه بندی مشارکتی است.

That's right.

درست است.

Participatory budgeting, or "PB" for short.

بودجه بندی مشارکتی یا به اختصار ب میم.

PB is a process that brings community and government together

ب میم فرآیندی است که جامعه و دولت را کنار هم می‌آورد

to ideate, develop concrete proposals

برای آرمان سازی کردن، گسترش پیشنهادات موثر

and vote on projects that solve real problems in community.

و رای دادن به پروژه‌‌هایی که مشکلات واقعی جامعه را حل می‌کنند.

Now I realize that people don't get up and dance

من می‌دانم که مردم با صحبت من درباره

when I start talking about public budgets.

بودجه عمومی سریعا وارد عمل نمی‌شوند.

But participatory budgeting

اما بودجه بندی مشارکتی

is actually about collective, radical imagination.

در حقیقت درباره افکار بلند پروازانه و مشترک است.

Everyone has a role to play in PB,

همه نقشی در ب میم دارند،

and it works,

و این کار نتیجه می‌دهد،

because it allows community members to craft real solutions

چون به اعضای جامعه اجازه می‌دهد راه حل‌های واقعی

to real problems

برای مشکلات واقعی پیدا کنند.

and provides the infrastructure for the promise of government.

و زیرساختی برای وعده‌های دولت ایجاد می‌کند.

And honestly,

و حقیقتا،

it's how I saw a democracy actually work for the first time.

به نظر من یک مردم سالاری برای اولین بار فقط اینکونه نتیجه می‌دهد.

I remember it like it was yesterday.

آن را جوری به یاد دارم انگار دیروز بود.

It was 2014 in Boston, Massachusetts,

در سال ۲۰۱۴ در بوستون، ماساچوست،

and mayor Menino asked me

و شهردار منینو از من خواست

to launch the country's first youth-focused PB effort

تا اولین کوشش در زمینه بودجه بندی مشارکتی جوان‌گرا در کشور را آغاز کنم.

with one million dollars of city funds.

به همراه یک میلیون دلار از بودجه شهر.

Now, we didn't start with line items and limits

ما کار را با کالاها یا کمبودها

or spreadsheets and formulas.

یا صفحات و فرمول‌ها آغاز نکردیم.

We started with people.

ما با مردم کار را آغاز کردیم.

We wanted to make sure that everyone was listened to.

می‌خواستیم مطمئن شویم که به همه گوش داده می‌شود.

So we brought in young people

بنابراین ما جوانان را

from historically and traditionally marginalized neighborhoods,

از محله‌هایی که از نظر تاریخی یا سنتی محروم بودند به کار گرفتیم،

members of the queer community

اعضای جامعه همجنس گرایی

and youth that were formerly incarcerated,

و جوانانی که سابقا زندانی شده بودند،

and together, often with pizza and a sugar-free beverage,

و همراه هم، اغلب با پیتزا و نوشیدنی‌ بدون قند،

we talked about how to make Boston better.

درباره چگونگی بهتر کردن بوستون صحبت می‌کردیم.

And we designed a process that we called "Youth Lead the Change."

و فرایندی طراحی کردیم که آن را «جوانان تغییر را هدایت می‌کنند» نامیدیم.

We imagined a Boston

ما بوستونی را تصور کردیم

where young people could access the information

که جوانان توانایی دسترسی به اطلاعات موردنیاز

that they need to thrive.

برای شکوفا شدن را داشتند.

Where they could feel safe in their communities,

جایی که می‌توانستند در اجتماعات خود احساس امنیت کنند،

and where they can transform public spaces into real hubs of life

جایی که می‌توانند مکان‌های عمومی را به مراکز زندگی واقعی

for all people.

برای همه تبدیل کنند.

And that's exactly what they did.

و این دقیقا همان کاری است که انجام دادند‌.

In the first year,

در اولین سال،

young people allocated 90,000 dollars to increase technology access

جوانان ۹۰،۰۰۰ دلار برای ارتقاء دسترسی به تکنولوژی برای

for Boston public high school students,

داتش آموزان دبیرستان دولتی بوستون تخصیص دادند.

by delivering laptops right to Boston public high schools,

با رساندن لپتاپ‌هایی مستقیما به دبیرستان دولتی بوستون،

so that students could thrive inside and outside of the classroom.

تا دانش آموزان امکان شکوفایی در داخل و خارج کلاس درس را داشته باشند.

They allocated 60,000 dollars to creating art walls

آن‌ها ۶۰،۰۰۰ دلار برای ساخت دیوارهای هنری تخصیص دادند

that literally and figuratively brightened up public spaces.

که به معنای واقعی و تمثیلی مکان‌های عمومی را روشن و پرنشاط کرد.

But they addressed a more important problem.

اما آن‌ها مشکلی مهم‌تر را حل کردند.

Young people were being criminalized and pulled into the justice system

جوانان مجرم شناخته شده و وارد سیستم قضایی می‌شدند

for putting their art on walls.

به علت خلق هنرشان بر روی دیوارها.

So this gave them a safe space to practice their craft.

بنابراین به آنها این امکان داده شد تا در مکانی امن هنر خود را تمرین کنند.

They allocated 400,000 dollars to renovating parks,

آن‌ها ۴۰۰،۰۰۰ دلار برای نوسازی و بازسازی پارک‌ها تخصیص دادند،

to make them more accessible for all people of all bodies.

تا همه با هر فرم بدنی بتوانند دسترسی بهتری به پارک‌ها داشته باشند.

Now, admittedly,

در واقع،

this didn't go as smoothly as we had planned.

این کار به همان آرامی که برنامه‌ریزی کرده بودیم پیش نرفت.

Right before we broke ground on the park,

قبل از اینکه حفاری پارک را انجام دهیم،

we actually found out that it was on top of an archaeological site

متوجه شدیم که پارک روی یک منطقه باستانی بوده

and had to halt construction.

و مجبور بودیم ساخت و ساز را متوقف کنیم.

I thought I broke PB.

فکر می‌کردم ب میم را نابود کردم.

But because the city was so committed to the project,

اما چون شهر به این پروژه بسیار متعهد بود،

that's not what happened.

این اتفاق نیفتاد.

They invited community in to do a dig,

آن‌ها انجمن را برای انجام حفاری دعوت کردند،

protected the site,

از منطقه محافظت کردند،

found artifacts,

آثار هنری را پیدا کردند،

extended Boston's history

تاریخ بوستون را گسترش دادند،

and then moved forward with the renovation.

و باسازی را پیش بردند.

If that isn't a reflection of radical imagination in government,

اگر این انعکاسی از افکار بلند پروازانه در مورد دولت نیست،

I don't know what is.

دیگر نمی‌دانم چیست.

What sounds simple

چیزی که ساده به نظر می‌رسد

is actually transformational for the people and communities involved.

در واقع دگرگون کننده برای مردم و اجتماعات درگیر در این کار است.

I'm seeing community members shape transportation access,

میبینم که اعضای جامعه دسترسی به حمل و نقل را شکل می‌دهند،

improve their schools

مدارسشان را بهتر می‌کنند

and even transform government buildings,

و حتی ساختمان‌های دولتی را تغییر می‌دهند،

so that there is space inside of them for them.

تا فضایی درون این ساختمان‌ها برای آن‌ها وجود داشته باشد.

Before we had PB,

قبل از اینکه ب میم وجود داشته باشد،

I would see people who look like me

من مردمی را که شبیه من بودند

and come from where I come from

و از جایی که من آمدم آمده‌اند

walk in to government buildings for this new initiative

می‌دیدم که وارد ساختمان‌های دولتی می‌شوند برای این ابتکار جدید

or that new working group,

یا آن کار گروهی جدید،

and then I'd watch them walk right back out.

و سپس بازگشت آن‌ها را تماشا می‌کنم.

Sometimes I wouldn't see them again.

بعضی اوقات آن‌ها را دیگر نمیبینم.

It's because their expertise was being unvalued.

به این علت که تخصصشان بی‌ارزش شده بود.

They weren't truly being engaged in the process.

آن‌ها به درستی با فرایند درگیر نشده بودند.

Put PB is different.

اما ب میم متفاوت است.

When we started doing PB,

وقتی ب میم را شروع کردیم،

I met amazing young leaders across the city.

رهبران جوان فوق العاده‌ای را در سرتاسر شهر دیدم.

One in particular, a rock star, Malachi Hernandez,

به خصوص یکی از آنها، که یک ستاره راک بود، مالاکای هرناندز،

15 years old,

۱۵ ساله،

came into a community meeting --

به یکی از جلسات انجمن آمد --

shy, curious, a little quiet.

خجالتی، کنجکاو و کمی ساکت بود.

Stuck around

منتظر ماند

and became one of the young people hoping to lead the project.

و به یکی از جوانان به امید رهبری پروژه تبدیل شد.

Now fast-forward a couple of years.

به چندین سال قبل برگردیم.

Malachi was the first in his family to attend college.

مالاکای در خانواده‌اش اولین کسی بود که به کالج رفت.

A couple of weeks ago,

چند هفته قبل،

he was the first in his family to graduate.

او اولین نفر در خانواده‌‌اش بود که فارغ التحصیل می‌شد.

Malachi has appeared

مالاکای چندین بار در

in the Obama White House several times

کاخ سفید اوباما ظاهر شد

as part of the My Brother's Keeper initiative.

به عنوان عضوی از ابتکار«محافظت از برادرم»

President Obama even quotes Malachi in interviews.

رئیس جمهور اوباما حتی در مصاحبه خود از مالاکای نقل قول کرد.

It's true, you can look it up.

واقعی است، می‌توانید آن را جستجو کنید.

Malachi got engaged, stayed engaged,

مالاچی مشغول شد و مشغول ماند،

and is out here changing the way we think about community leadership

و خارج از اینجا در حال تغییر طرز تفکر ما در مورد رهبری جامعه

and potential.

و توانایی است.

Or my friend Maria Hadden,

یا دوست من ماریا هادن،

who was involved in the first PB process in Chicago.

که در اولین فرآیند ب میم در شیکاگو دست داشت.

Then went on to become a founding

سپس به یکی از اعضای اصلی

participatory budgeting project board member,

هیئت مدیره پروژه بودجه بندی مشارکتی،

eventually a staff member,

سرانجام به یکی از کارکنان تبدیل شد،

and then unseated a 28-year incumbent,

و سپس یک متصدی ۲۸ ساله را کنار زد،

becoming the first queer Black alderperson

به اولین عضو همجنسگرای سیاه پوست انجمن شهرداری

in Chicago's history.

در تاریخ شیکاگو تبدیل شد.

That's real engagement.

این یک مشارکت واقعی است.

That's being taken seriously.

این جدی گرفته شدن است.

That's building out and building on community leadership.

این بنا نهادن رهبری جامعه است.

That's system change.

این تغییر سیستم است.

And it's not just in the US either.

و این فقط در ایالات متحده نیست.

After starting 30 years ago in Brazil,

پس از شروع به کار در ۳۰ سال قبل در برزیل،

PB has spread to over 7,000 cities across the globe.

ب میم در بیش از ۷،۰۰۰ شهر در سرتاسر جهان گسترش یافته است.

In Paris, France,

در پاریس، فرانسه،

the mayor puts up five percent of her budget,

شهردار پنج درصد از بودجه خود را

over 100 million euros,

بیشتر از ۱۰۰ میلیون یورو،

for community members to decide on and shape their city.

در اختیار اعضای انجمن قرار داد تا تصمیماتی بگیرند و شهرشان را شکل بدهند.

Globally, PB has been shown to improve public health,

در سطح جهان، ب میم سبب بهبود سلامت اجتماعی،

reduce corruption

کاهش فساد،

and increase trust in government.

و افزایش اعتماد به دولت شده است.

Now we know the challenges that we face in today's society.

اکنون چالش‌هایی که در جامعه امروز با آن‌ها روبرو می‌شویم را می‌شناسیم.

How can we expect people to feel motivated,

چگونه می‌توانیم از مردم انتظار داشتن انگیزه،

to show up to the polls

حضور یافتن در همه پرسی‌ها را داشت

when they can't trust that government is run by and for the people.

وقتی آن‌ها اعتمادی به دولتی که توسط مردم و برای آنها اداره می‌شود را ندارند.

I argue that we haven't actually experienced

من معتقدم ما هنوز تجربه‌ی

true participatory democracy

درستی در بودجه بندی مشارکتی

in these United States of America just yet.

در ایالات متحده آمریکا کسب نکرده‌ایم.

But democracy is a living, breathing thing.

ولی مردم سالاری مسئله‌ای بسیار مهم است.

And it's still our birthright.

و هنوز حق مسلم ماست.

It's time to renew trust, and that's not going to come easy.

زمان آن است که اعتماد را از سر بگیریم، و این آسان به دست نمی‌آید.

We have to build new ways of thinking,

ما مجبوریم روش‌های جدیدی از تفکر،

of talking, of working, of dreaming, of planning

سخن گفتن، کار کردن، رویاپردازی کردن، برنامه‌ ریزی کردن

in its place.

را در جایگاه خود بسازیم.

What would America look like if everyone had a seat at the table?

آمریکا چگونه به نظر می‌آمد اگر هرکس جایی سر میز داشت ؟

If we took the time to reimagine what's possible,

اگر برای بازنگری آنچه ممکن است زمانی را صرف می‌کردیم،

and then ask, "How do we get there?"

و سپس می‌پرسیدیم، «چگونه به آن‌جا رسیدیم؟»

My favorite author, Octavia Butler, says it best.

نویسنده مورد علاقه‌ام، اوکتاویا باتلر، به بهترین وجه می‌گوید.

In "Parable of the Sower," basically my Bible, she says,

در « حکایتی از کشاورز » در اصل انجیلم، او می‌گوید،

"All that you touch You Change.

«هر آنچه که لمس می‌کنی تغییر می‌دهی.

All that you Change Changes you.

هر آنچه که تغییر می‌دهی تو را تغییر می‌دهد.

The only lasting truth Is Change.

تنها حقیقتی که ماندنی است تغییر است.

God Is Change."

خداوند تغییر است.»

It's time for these 50 states to change.

زمان تغییر این ۵۰ ایالت فرا رسیده است.

What got us here sure as hell won't get us there.

چیزی که ما را به این نقطه رسانده مطمئنا

We've got to kick the walls of power down

ما باید دیوارهای قدرت را بشکنیم

and plant gardens of genuine democracy in their place.

و باغ‌هایی از مردم سالاری حقیقی را به جای آن‌ها بنا کنیم.

That's how we change systems.

به این صورت سیستم را تغییر می‌دهیم.

By opening doors so wide

درها را به وسعتی بگشاییم

that people can't help but walk in.

که مردم چاره‌ای جز داخل شدن نداشته باشند.

So what's stopping you

بنابراین چه چیزی مانع شما

from bringing participatory budgeting to your community?

برای ایجاد بودجه بندی مشارکتی در جامعه‌تان می‌شود؟