Our immigration conversation is broken -- here's how to have a better one | Paul A. Kramer

Translator: Shadab Mehdiyar Reviewer: Leila Ataei

We often hear these days that the immigration system is broken.

ما اغلب این روزها می شنویم که سیستم مهاجرت از کار افتاده.

I want to make the case today that our immigration conversation is broken

امروز می خواهم قضیه را اینگونه مطرح کنم که «گفتمان» مهاجرت ما معیوب است

and to suggest some ways that, together, we might build a better one.

و راه هایی پیشنهاد دهم که با هم شاید بتوانیم گفتمانی بهتر ایجاد کنیم.

In order to do that, I'm going to propose some new questions

برای انجام آن، قصد دارم سوالات جدیدی بپرسم

about immigration,

درباره مهاجرت،

the United States

ایالات متحده

and the world,

و جهان؛

questions that might move the borders of the immigration debate.

سوالاتی که شاید مرزهای بحث مهاجرت را جا به جا کند.

I'm not going to begin with the feverish argument that we're currently having,

قصد ندارم با بحث و جدلهای تبداری که در حال حاضر داریم، شروع کنم،

even as the lives and well-being of immigrants are being put at risk

حتی با اینکه زندگی و رفاه مهاجران در مرز آمریکا و بسیار فراتر از آن

at the US border and far beyond it.

در معرض خطر قرار گرفته.

Instead, I'm going to begin with me in graduate school

در عوض، قصد دارم از خودم شروع کنم در دوره کارشناسی ارشد

in New Jersey in the mid-1990s, earnestly studying US history,

در نیوجرسی در اواسط دهه۱۹۹۰ که با جدیت در حال خواندن تاریخ آمریکا بودم،

which is what I currently teach as a professor at Vanderbilt University

همان چیزی که در حال حاضر به عنوان استاد در دانشگاه وندربیلت تدریس می کنم

in Nashville, Tennessee.

در نشویل ، تنسی.

And when I wasn't studying,

و زمانی که درس نمی خواندم،

sometimes to avoid writing my dissertation,

گاهی برای اجتناب از نوشتن پایان نامه ام،

my friends and I would go into town

من و دوستانم به شهر می رفتیم

to hand out neon-colored flyers, protesting legislation

برایی توزیع آگهی های نئونی رنگ، در اعتراض به قانون

that was threatening to take away immigrants' rights.

که تهدیدی بود برای از بین بردن حقوق مهاجران.

Our flyers were sincere, they were well-meaning,

آگهی های ما خالصانه بودند، منظور خوبی داشتند

they were factually accurate ...

آنها حقیقتا درست بودند

But I realize now, they were also kind of a problem.

اما حالا می فهمم که آنها همچنین به نوعی مشکل ساز بودند.

Here's what they said:

پیامشان این بود:

"Don't take away immigrant rights to public education,

« از مهاجران حق دریافت آموزش عمومی،

to medical services, to the social safety net.

خدمات پزشکی، شبکه تامین اجتماعی را سلب نکنید.

They work hard.

آنها سخت کار می کنند.

They pay taxes.

مالیات می پردازند.

They're law-abiding.

مطیع قانون هستند.

They use social services less than Americans do.

آنها کمتر از آمریکایی ها از خدمات اجتماعی استفاده می کنند.

They're eager to learn English,

آن ها مشتاق اند زبان انگلیسی را یاد بگیرند

and their children serve in the US military all over the world."

و فرزندان آنها در ارتش آمریکا در سراسر دنیا خدمت می کنند.»

Now, these are, of course, arguments that we hear every day.

حالا البته، این ها بحث هایی هستند که هر روز می شنویم.

Immigrants and their advocates use them

مهاجران و حامیانشان از آنها استفاده می کنند

as they confront those who would deny immigrants their rights

در مواجهه با کسانی که حقوق مهاجران را تکذیب می کنند

or even exclude them from society.

یا حتی آنها را به جامعه راه نمی دهند.

And up to a certain point, it makes perfect sense

و تا یک نقطه ی مشخص، کاملا منطقی به نظر می رسد.

that these would be the kinds of claims that immigrants' defenders would turn to.

و اینها نوعی ادعا هستند که مدافعان مهاجران به آنها روی می آورند.

But in the long term, and maybe even in the short term,

اما در دراز مدت، و شاید حتی در کوتاه مدت

I think these arguments can be counterproductive.

من فکر می کنم که این بحث ها می توانند مخرب باشند.

Why?

چرا؟

Because it's always an uphill battle

زیرا که همیشه نبرد دشواری است

to defend yourself on your opponent's terrain.

که از خودت در زمین حریف دفاع کنی.

And, unwittingly, the handouts my friends and I were handing out

و ناخواسته، آگهی هایی که من و دوستانم توزیع می کردیم

and the versions of these arguments that we hear today

و این نوع بحث هایی که امروزه داریم

were actually playing the anti-immigrants game.

در واقع داشتند ضد مهاجران بازی می کردند.

We were playing that game in part by envisioning

ما داشتیم آن بازی را انجام می دادیم تا حدودی با این تصور

that immigrants were outsiders,

که مهاجران، خارجی بودند

rather than, as I'm hoping to suggest in a few minutes,

به جای اینکه، همانطور که تا دقایقی دیگر اظهار می کنم،

people that are already, in important ways, on the inside.

آنها افرادی هستند که همین حالا هم به شکل مهمی، در داخل حضور دارند.

It's those who are hostile to immigrants, the nativists,

این مخالفین مهاجران، بومی گرایان هستند،

who have succeeded in framing the immigration debate

که در چارچوب دادن به بحث مهاجرت

around three main questions.

حول سه سوال اصلی موفق شده اند.

First, there's the question of whether immigrants can be useful tools.

اول، این سوال که آیا مهاجران می توانند ابزار مفیدی باشند؟

How can we use immigrants?

چگونه می توانیم از مهاجران استفاده کنیم؟

Will they make us richer and stronger?

آیا آنها ما را ثروتمندتر و قدرتمندتر می کنند؟

The nativist answer to this question is no,

پاسخ بومی گرایان به این سوال منفی است،

immigrants have little or nothing to offer.

مهاجران خیلی کمی یا هیچ چیز برای ارائه ندارند.

The second question is whether immigrants are others.

دومین سوال این است که آیا مهاجران، بیگانه هستند؟

Can immigrants become more like us?

آیا مهاجران می توانند بیشتر شبیه ما بشوند؟

Are they capable of becoming more like us?

آیا صلاحیت بیشتر در شبیه ما شدن را دارند؟

Are they capable of assimilating?

آیا صلاحیت همگون شدن را دارند؟

Are they willing to assimilate?

آیا مایلند که همگون بشوند؟

Here, again, the nativist answer is no,

اینجا هم باز، پاسخ بومی گرایان منفی است،

immigrants are permanently different from us and inferior to us.

مهاجران به طور دائم از ما متفاوت و پایین تر هستند

And the third question is whether immigrants are parasites.

و سومین سوال این است که آیا مهاجران انگل هستند؟

Are they dangerous to us? And will they drain our resources?

آیا برای ما خطرناک اند؟ و آیا منابع ما را تخلیه می کنند؟

Here, the nativist answer is yes and yes,

اینجا پاسخ بومی گرایان مثبت و مثبت است.

immigrants pose a threat and they sap our wealth.

مهاجران یک تهدید ایجاد می کنند و شیره ی ثروت ما را می کشند.

I would suggest that these three questions and the nativist animus behind them

من عقیده دارم که این سه سوال و نیت بومی گرایان در پشت آن

have succeeded in framing the larger contours of the immigration debate.

در ایجاد مرزهای بزرگتر برای بحث مهاجرت موفق شده اند.

These questions are anti-immigrant and nativist at their core,

این سوال ها ضد مهاجر هستند، و بومی گرایان در هسته ی آنها،

built around a kind of hierarchical division of insiders and outsiders,

حول نوعی تقسیم سلسله مراتبی بین خارجی ها و داخلی ها ساخته شده اند؛

us and them,

بین ما و آنها،

in which only we matter,

که در آن فقط ما اهمیت داریم،

and they don't.

و نه آنها.

And what gives these questions traction and power

و آنچه که به این سوال ها کشش و قدرت می دهد

beyond the circle of committed nativists

ورای حلقه ی بومی گرایان متعهد

is the way they tap into an everyday, seemingly harmless sense

روشی است که آنها به یک حس روزمره و به ظاهر بی ضرر می پردازند

of national belonging

از تعلق ملی

and activate it, heighten it

و آن را فعال می کنند، بالا می برند

and inflame it.

و ملتهب می کنند.

Nativists commit themselves to making stark distinctions

بومی گرایان خود را متعهد می کنند که تمایز واضحی ایجاد کنند

between insiders and outsiders.

بین داخلی ها و خارجی ها.

But the distinction itself is at the heart of the way nations define themselves.

ولی تمایز به خودی خود در قلب شیوه ای که ملت ها خود را توصیف می کنند قرار دارد.

The fissures between inside and outside,

شکاف های بین داخل و خارج،

which often run deepest along lines of race and religion,

که اغلب در امتداد نژاد و مذهب عمیق تر هستند،

are always there to be deepened and exploited.

همیشه آنجا حضور دارند برای استثمار و گودتر شدن.

And that potentially gives nativist approaches resonance

و این به طور بالقوه رویکرد بومی گرایان را تشدید می کند

far beyond those who consider themselves anti-immigrant,

بسیار فراتر از آنهایی که خود را ضد مهاجر می شمارند،

and remarkably, even among some who consider themselves pro-immigrant.

و به طور چشمگیری، حتی بین کسانی که خود را طرفدار مهاجران می دارند.

So, for example, when Immigrants Act allies

بنابراین برای مثال، زمانی که مهاجران متحد عمل می کنند

answer these questions the nativists are posing,

به این سوالاتی که بومی گرایان مطرح می کنند پاسخ می دهند

they take them seriously.

آنها را جدی می گیرند.

They legitimate those questions and, to some extent,

آنها به این سوالات مشروعیت می بخشند و تا حدی،

the anti-immigrant assumptions that are behind them.

به فرضیه های ضد مهاجر که پشت آن سوال هاست.

When we take these questions seriously without even knowing it,

وقتی که ما این سوال ها را حتی بدون آنکه بدانیم، جدی می گیریم

we're reinforcing the closed, exclusionary borders

در حال تقویت مرزهای بسته ی محروم کننده ی

of the immigration conversation.

گفتمان مهاجرت هستیم.

So how did we get here?

پس چگونه به اینجا رسیدیم؟

How did these become the leading ways that we talk about immigration?

چگونه این ها به روش های اصلی برای صحبت درباره ی مهاجرت تبدیل شدند؟

Here, we need some backstory,

اینجا به داستانهای پشت پرده نیاز داریم،

which is where my history training comes in.

جایی که آموزش تاریخ من به کار می آید.

During the first century of the US's status as an independent nation,

در طول اولین قرن از وضعیت آمریکا به عنوان یک ملت مستقل،

it did very little to restrict immigration at the national level.

اقدام بسیار اندکی برای محدود کردن مهاجرت در سطح ملی انجام داد.

In fact, many policymakers and employers worked hard

در واقع، بسیاری سیاست گذاران و کارفرمایان سخت تلاش کردند

to recruit immigrants

تا مهاجران را جذب کنند

to build up industry

تا صنعت ایجاد کنند

and to serve as settlers, to seize the continent.

و مانند مهاجران خدمت کنند، برای به تصرف در آوردن قاره.

But after the Civil War,

اما بعد از جنگ داخلی،

nativist voices rose in volume and in power.

صدای بومی گرایان شدت و قدرت گرفت.

The Asian, Latin American, Caribbean and European immigrants

مهاجران آسیایی، آمریکای لاتبن، کارائیب و اروپا

who dug Americans' canals,

که کانال های آمریکایی ها را حفر کردند،

cooked their dinners,

شامشان را پختند

fought their wars

در جنگ هایشان مبارزه کردند

and put their children to bed at night

و شب فرزندان آن ها را در رختخواب گذاشتند

were met with a new and intense xenophobia,

با یک بیگانه هراسی جدید و شدید رو به رو شدند،

which cast immigrants as permanent outsiders

که مهاجران را به عنوان بیگانگان دائمی حساب می کرد

who should never be allowed to become insiders.

که نباید هیچگاه اجازه ی تبدیل شدن به خودی را داشته باشند.

By the mid-1920s, the nativists had won,

در اواسط دهه ۱۹۲۰، بومی گرایان پیروز شدند،

erecting racist laws

قوانین نژاد پرستانه را وضع کردند

that closed out untold numbers of vulnerable immigrants and refugees.

که جلوی تعداد بی شمار مهاجران و پناهندگان آسیب پذبر را گرفت.

Immigrants and their allies did their best to fight back,

مهاجران و متحدان آن ها تمام سعیشان را برای مبارزه ی متقابل کردند

but they found themselves on the defensive,

اما آن ها خود را در حالت تدافعی پیدا کردند،

caught in some ways in the nativists' frames.

به نحوی گرفتار در چارچوب بومی گرایان.

When nativists said that immigrants weren't useful,

وقتی که بومی گرایان گفتند که مهاجران مفید نیستند

their allies said yes, they are.

متحدان آن ها گفتند که بله آن ها مفیدند

When nativists accused immigrants of being others,

وقتی بومیان مهاجران را به بیگانه بودن متهم کردند،

their allies promised that they would assimilate.

متحدان آنها قول دادند که آن ها همگون می شوند

When nativists charged that immigrants were dangerous parasites,

وقتی بومی گرایان مهاجران را متهم کردند به اینکه پارازیت هایی خطرناک هستند

their allies emphasized their loyalty, their obedience,

متحدانان آن ها بر وفاداری و فرمانبرداری آن ها تاکید کردند

their hard work and their thrift.

بر سخت کوشی و صرفه جویی آن ها.

Even as advocates welcomed immigrants,

در حالی که حامیان از مهاجران استقبال کردند

many still regarded immigrants as outsiders to be pitied, to be rescued,

بسیاری هنوز هم مهاجران را بیگانگانی تلقی می کردند برای ترحم و نجات دادن،

to be uplifted

برای بالا کشیدن

and to be tolerated,

و برای تحمل کردن.

but never fully brought inside as equals in rights and respect.

اما هرگز کاملا برای حقوق و احترام برابر به داخل راه پیدا نکنند .

After World War II, and especially from the mid-1960s until really recently,

بعد از جنگ جهانی دوم، و به خصوص از اواسط دهه ی ۶۰ تا همین اواخر

immigrants and their allies turned the tide,

مهاجران و متحدانشان ورق را برگرداندند،

overthrowing mid-20th century restriction

محدودیت های اواسط قرن ۲۰ را سرنگون کردند

and winning instead a new system that prioritized family reunification,

و در عوض برنده ی یک سیستم جدید شدند که اتحاد خانواده را در اولویت قرار می داد،

the admission of refugees

پذیرش پناهندگان را

and the admission of those with special skills.

و پذیرش افراد با مهارت های خاص.

But even then,

اما حتی در آن زمان،

they didn't succeed in fundamentally changing the terms of the debate,

آن ها موفق نشدند که به طور اساسی شرایط بحث را تغییر دهند

and so that framework endured,

و بنابراین آن چارچوب پا بر جا ماند،

ready to be taken up again in our own convulsive moment.

آماده برای دوباره به کارگیری در لحظه ی متشنج خودمان.

That conversation is broken.

آن گفتمان معیوب است.

The old questions are harmful and divisive.

سوال های قدیمی آسیب زا و تفرقه انداز است.

So how do we get from that conversation

پس چطور از آن گفتمان

to one that's more likely to get us closer to a world that is fairer,

به گفتمانی برسیم که محتمل تر است که ما را به دنیایی منصفانه تر نزدیک کند،

that is more just,

دنیایی که بر حق تر است،

that's more secure?

که امن تر است؟

I want to suggest that what we have to do

من می خواهم اظهار کنم آنچه که ما باید انجام بدهیم

is one of the hardest things that any society can do:

یکی از سخت ترین کارهایی است که یک جامعه می تواند انجام دهد:

to redraw the boundaries of who counts,

ترسیم دوباره ی مرزهای کسانی که به حساب می آیند،

of whose life, whose rights

که زندگیشان، حقوقشان

and whose thriving matters.

و پیشرفتشان اهمیت دارد.

We need to redraw the boundaries.

ما نیاز داریم که مرزها را دوباره ترسیم کنیم.

We need to redraw the borders of us.

نیاز داریم که حریممان را دوباره ترسیم کنیم.

In order to do that, we need to first take on a worldview that's widely held

برای انجامش، اول نیاز است با یک جهان بینی رو در رو شویم که به طور گسترده برقرار است

but also seriously flawed.

اما همچنین به طور جدی نقص دارد.

According to that worldview,

با توجه به آن جهان بینی،

there's the inside of the national boundaries, inside the nation,

این درون مرزهای ملی است، درون کشور است که

which is where we live, work and mind our own business.

مکانی ست که ما زندگی می کنیم، کار می کنیم و به فکر مسائل خود هستیم.

And then there's the outside; there's everywhere else.

و بعد خارج وجود دارد؛ هر جای دیگر وجود دارد.

According to this worldview, when immigrants cross into the nation,

مطابق با این جهان بینی، وقتی مهاجران به درون کشور می آیند،

they're moving from the outside to the inside,

آن ها دارند از بیرون به داخل جا به جا می شوند،

but they remain outsiders.

اما آن ها بیگانه باقی می مانند.

Any power or resources they receive

هر قدرت و منبعی که آن ها دریافت می کنند

are gifts from us rather than rights.

هدیه هایی از جانب ماست، نه حقوق.

Now, it's not hard to see why this is such a commonly held worldview.

حالا سخت نیست که بفهمیم چرا این یک جهان بینی رایج است.

It's reinforced in everyday ways that we talk and act and behave,

در همه ی شیوه هایی که ما هر روز صحبت، عمل و رفتار می کنیم تقویت می شود،

down to the bordered maps that we hang up in our schoolrooms.

حتی در نقشه های مرزی که در کلاس های درسمان آویزان کرده ایم.

The problem with this worldview is that it just doesn't correspond

مشکل این جهان بینی این است که دقیقا مطابقت نمی کند با

to the way the world actually works,

روشی که جهان واقعا کار می کند،

and the way it has worked in the past.

و روشی که در گذشته کار می کرده است.

Of course, American workers have built up wealth in society.

البته که کارگران آمریکایی ثروت را درجامعه ایجاد کرده اند،

But so have immigrants,

اما مهاجران هم، چنین کرده اند

particularly in parts of the American economy that are indispensable

به ویژه در قسمت هایی از اقتصاد آمریکا که ضروری هستند

and where few Americans work, like agriculture.

و جایی که آمریکایی های کمی کار می کنند مثل کشاورزی.

Since the nation's founding,

از زمان تاسیس کشور،

Americans have been inside the American workforce.

آمریکایی ها درون نیروی کار آمریکایی بوده اند.

Of course, Americans have built up institutions in society

البته که آمریکایی ها نهادهایی در جامعه ایجاد کرده اند

that guarantee rights.

که حقوق را تضمین می کنند

But so have immigrants.

اما مهاجران هم، چنین کرده اند.

They've been there during every major social movement,

آن ها در طول هر جنبش اجتماعی مهم حضور داشتند،

like civil rights and organized labor,

مانند حقوق مدنی و اتحادیه کارگران،

that have fought to expand rights in society for everyone.

که برای گسترش حقوق در جامعه برای همه تلاش کردند.

So immigrants are already inside the struggle

پس مهاجران همین حالا هم درون مبارزات هستند

for rights, democracy and freedom.

برای حقوق، دموکراسی و آزادی.

And finally, Americans and other citizens of the Global North

و در آخر، آمریکایی ها و بقیه ی شهروندان جهان شمال

haven't minded their own business,

سرشان به کار خودشان نبوده،

and they haven't stayed within their own borders.

و آن ها درون مرزهای خودشان نمانده اند.

They haven't respected other nations' borders.

آنها به مرز کشورهای دیگر احترام نگذاشته اند.

They've gone out into the world with their armies,

آن ها با ارتش خود به درون دنیا رفته اند.

they've taken over territories and resources,

آنها قلمرو و منابع را به دست آورده اند،

and they've extracted enormous profits from many of the countries

و آن ها سود کلانی از بسیاری کشورها کسب کرده اند که

that immigrants are from.

مهاجران از آنجا می آیند.

In this sense, many immigrants are actually already inside American power.

به این معنا، بسیاری از مهاجران در واقع پیش از این، در اختیار آمریکا بوده اند.

With this different map of inside and outside in mind,

با این نقشه ی متفاوت از داخل و خارج در ذهن

the question isn't whether receiving countries

سؤال این نیست که آیا کشورهای پذیرنده

are going to let immigrants in.

قصد دارند که مهاجران را به داخل راه دهند.

They're already in.

آن ها همین حالا هم داخلند.

The question is whether the United States and other countries

سوال این است که آیا ایالات متحده و دیگر کشور ها

are going to give immigrants access to the rights and resources

قصد دارند که به مهاجران اجازه ی دسترسی به حقوق و منابعی را بدهند

that their work, their activism and their home countries

که شغل، فعالیت و وطن آن ها

have already played a fundamental role in creating.

نقش اساسی درایجادشان داشته اند؟

With this new map in mind,

با این نقشه ی جدید در ذهن،

we can turn to a set of tough, new, urgently needed questions,

ما می توانیم به مجموعه ای از سوالات دشوار، جدید و فوری روی بیاوریم ،

radically different from the ones we've asked before --

بسیار متفاوت از سؤالاتی که قبلا پرسیدیم،

questions that might change the borders of the immigration debate.

سوالاتی که ممکن است مرزهای بحث مهاجرت را تغییر دهد.

Our three questions are about workers' rights,

سه سوال ما درباره ی حقوق کارگران است،

about responsibility

درباره مسدولیت

and about equality.

و درباره برابری.

First, we need to be asking about workers' rights.

اول، باید درباره حقوق کارگران بپرسیم.

How do existing policies make it harder for immigrants to defend themselves

چگونه سیاستiای موجود، دفاع از خود را برای مهاجران دشوار می کند

and easier for them to be exploited,

و بهره کشی از آن ها را آسان می کند،

driving down wages, rights and protections for everyone?

پایین آوردن دستمزدها، حقوق و حمایت برای همه؟

When immigrants are threatened with roundups, detention and deportations,

وقتی مهاجران با جمع کردن، بازداشت و تبعید، تهدید می شوند،

their employers know that they can be abused,

کارفرماها می دانند که می شود از آنها سوء استفاده کرد.

that they can be told that if they fight back,

که می توان به آن ها گفت که اگر مقابله به مثل کنند،

they'll be turned over to ICE.

به سازمان اعمال مهاجرت و گمرک تحویل می شوند.

When employers know

وقتی کارفرمایان می دانند که

that they can terrorize an immigrant with his lack of papers,

آنها می توانند یک مهاجر را به خاطر کمبود مدارک بترسانند

it makes that worker hyper-exploitable,

این، کارگر را بیشتر قابل بهره کشی می کند.

and that has impacts not only for immigrant workers

و این نه تنها بر روی کارگران مهاجر تأثیر می گذارد

but for all workers.

بلکه بر روی همه ی کارگران.

Second, we need to ask questions about responsibility.

دوم، باید در مورد مسئولیت سوال کنیم.

What role have rich, powerful countries like the United States

کشورهایی غنی و قدرتمند مانند ایالات متحده چه نقشی را ایفا می کنند

played in making it hard or impossible

در دشوار یا غیرممکن ساختن شرایط

for immigrants to stay in their home countries?

برای مهاجران تا در وطن خود بمانند؟

Picking up and moving from your country is difficult and dangerous,

جمع کردن و جا به جا شدن از کشورتان دشوار و خطرناک است،

but many immigrants simply do not have the option of staying home

اما بسیاری از مهاجران به طور واضح گزینه ی ماندن در وطن را ندارند

if they want to survive.

اگر می خواهند که نجات پیدا کنند.

Wars, trade agreements

جنگ ها، توافقات تجاری

and consumer habits rooted in the Global North

و عادات مصرف گرایی که ریشه در جهان شمال دارند

play a major and devastating role here.

در اینجا نقش اساسی و ویرانگر را ایفا می کنند.

What responsibilities do the United States,

چه مسئولیت هایی دارند ایالات متحده،

the European Union and China --

اتحادیه اروپا و چین،

the world's leading carbon emitters --

انتشار دهنده های کربن برتر جهان

have to the millions of people already uprooted by global warming?

در برابر میلیون ها انسانی که تا به حال به خاطر گرمایش زمین از بین رفته اند؟

And third, we need to ask questions about equality.

و سوم، ما باید در مورد برابری سؤال کنیم.

Global inequality is a wrenching, intensifying problem.

نابرابری جهانی یک مشکل تنش زا و جدی است.

Income and wealth gaps are widening around the world.

اختلاف درآمد و ثروت در حال گسترش در سراسر دنیاست.

Increasingly, what determines whether you're rich or poor,

به طور فزاینده ، آنچه تعیین می کند ثروتمند یا فقیر باشید،

more than anything else,

بیشتر از هر چیز دیگر،

is what country you're born in,

این است که در کدام کشور دنیا آمده اید،

which might seem great if you're from a prosperous country.

که ممکن است عالی به نظر برسد اگر از یک کشور مرفه هستید.

But it actually means a profoundly unjust distribution

اما در واقع، به معنای یک توزیع عمیقا ناعادلانه

of the chances for a long, healthy, fulfilling life.

از شانس یک زندگی طولانی، سالم و کامرواست.

When immigrants send money or goods home to their family,

وقتی که مهاجران پول و کالا برای خانواده شان می فرستند

it plays a significant role in narrowing these gaps,

نفش به سزایی در کم کردن این اختلافات ایفا می کند،

if a very incomplete one.

ولو ناقص باشد،

It does more than all of the foreign aid programs

بیشتر از همه ی برنامه های کمک های خارجی عمل می کند

in the world combined.

مجموعا در سراسر دنیا.

We began with the nativist questions,

با سوالهای بومی گرایان شروع کردیم،

about immigrants as tools,

درباره ی مهاجران به عنوان ابزار،

as others

به عنوان بیگانگان

and as parasites.

و به عنوان انگل.

Where might these new questions about worker rights,

این سوالهای جدید درباره حقوق کارگران،

about responsibility

درباره مسئولیت

and about equality

و درباره برابری

take us?

ما را به کجا می برند؟

These questions reject pity, and they embrace justice.

این سوالها ترحم را رد می کنند، و عدالت را در بر می گیرند.

These questions reject the nativist and nationalist division

این سؤالات تقسیم طبیعت گرایانه و ناسیونالیستی

of us versus them.

بین ما و آنها را رد می کند.

They're going to help prepare us for problems that are coming

آنها می خواهند به ما کمک کنند برای مشکلاتی که پیش می آید آماده شویم

and problems like global warming that are already upon us.

و مشکلاتی از قبیل گرمایش زمین که در حال حاضر پیش روی ما است.

It's not going to be easy to turn away from the questions that we've been asking

پشت کردن از سوالاتی که می پرسیدیم

towards this new set of questions.

به سمت این مجموعه سوالات جدید آسان نخواهد بود.

It's no small challenge

چالش کوچکی نیست

to take on and broaden the borders of us.

در دست گرفتن و گسترش مرزهای ما.

It will take wit, inventiveness and courage.

زیرکی، ابتکار و جرات می طلبد.

The old questions have been with us for a long time,

سوالات قدیمی برای مدتی طولانی با ما بوده اند

and they're not going to give way on their own,

و به خودی خود میدان را خالی نمی کنند

and they're not going to give way overnight.

و یک شبه نخواهند رفت.

And even if we manage to change the questions,

و حتی اگر ما موفق به تغییر این سوالات شویم

the answers are going to be complicated,

پاسخها پیچیده خواهند بود.

and they're going to require sacrifices and tradeoffs.

و آنها به فداکاری و معامله نیاز خواهند داشت .

And in an unequal world, we're always going to have to pay attention

و در یک دنیای نابرابر، ما همواره توجه خواهیم کرد

to the question of who has the power to join the conversation

به این سوال که چه کسی قدرت ملحق شدن به گفتمان را دارد

and who doesn't.

و چه کسی ندارد.

But the borders of the immigration debate

اما مرزهای بحث مهاجرت

can be moved.

می توانند جا به جا شوند.

It's up to all of us to move them.

به همه ما بستگی دارد که آنها را جا به جا کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)