Humanity's Search for Cosmic Truth and Poetic Beauty | Maria Popova | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

[The Universe in Verse]

(کیهان در آیه)

[Prelude]

(پیش‌درآمد)

In 1908,

در سال ۱۹۰۸،

Henrietta Swan Leavitt,

هنریتا سوان لیویت،

one of the women known as the Harvard Computers,

یکی از زنانی که بعنوان کامپیوترهای هاروارد شناخته می‌شدند،

who changed our understanding of the universe

کسی که فهم ما از کیهان را تغییر داد،

long before they could vote,

مدت‌ها قبل از اینکه حق رای داشته باشند،

was cataloging photographic plates at the Harvard College Observatory,

وی داشت صفحات عکاسی را در رصدخانه دانشگاه هاروارد فهرست می‌کرد،

single-handedly analyzing 2,000 variable stars --

به تنهایی و با دست خالی ۲۰۰۰ ستاره متغیر را تحلیل می‌کرد --

stars with fluctuating brightness,

ستاره‌هایی با درخشش متغیر،

kind of like a lighthouse beacon --

چیزی شبیه فانوس دریایی --

when she began noticing a distinct correlation

وقتی وی رابطه متمایزی را بین درخشش

between their brightness and their blinking pattern.

و الگوی چشمک زدن متوجه می‌شد.

That correlation made it possible to measure the distance of stars

این رابطه اندازه‌گیری فاصله ستارگان را برای اولین بار

for the very first time,

میسر ساخت،

furnishing the yardstick of the universe.

و مقیاسی برای کیهان را ترتیب داد.

Meanwhile, a dutiful teenage boy in the Midwest

در عین حال، یک پسر نوجوان در میدوست آمریکا

was repressing his childhood love of astronomy

داشت عشق خود به کیهان‌شناسی را بروز می‌داد

and beginning his legal studies to fulfill his dying father's demand

و تحصیلات رسمی خود را برای راضی کردن پدرش که در بستر مرگ بود آغاز می‌کرد

for an ordinary, reputable life.

تا یک زندگی معمولی و درخور را رقم بزند.

When his father died,

وقتی پدرش از دنیا رفت،

Edwin Hubble turned that passion for the stars into formal study

ادوین هابل آن علاقه به ستارگان را به تحصیلات رسمی تبدیل کرد

and discovered two revolutionary facts about the universe:

و دو حقیقت انقلابی درباره کیهان را کشف کرد:

that it is tremendously bigger than we thought

اینکه کیهان بسیار بزرگتر از چیزی است که فکر می‌کردیم

and that it's getting bigger and bigger by the blink.

و اینکه در هر لحظه دارد بزرگتر می‌شود.

One October evening in 1923,

شامگاهی در اکتبر ۱۹۲۳،

perched at the foot of the largest telescope in the world,

هابل پشت بزرگترین تلسکوپ جهان

at Mount Wilson Observatory, not far from here,

در رصدخانه مونت ویلسون که زیاد از اینجا دور نیست قرار گرفت،

Hubble took a 45-minute exposure of Andromeda,

و به مدت ۴۵ دقیقه روبروی آندرومدا نگاه داشت.

which was then thought to be one of many spiral nebulae in our Milky Way.

در آن زمان تصور می‌شد آندرومدا یک سحابی مارپیچی در راه شیری است.

The notion of a galaxy,

عنوان کهکشان

a gravitationally bound cluster of stars and dust and dark matter,

به منزله مجموعه‌ای از ستارگان، غبار و ماده تاریک

didn't exist at the time.

در آن زمان وجود نداشت.

The Milky Way, which, by the way, was coined as a term

البته راه شیری عنوانی بود

by Chaucer in the 14th century,

که توسط چاوسر در قرن چهاردهم برگزیده شد،

was thought to be what was called an "island universe"

و تصور می‌شد که یک «جهان جزیره‌ای» باشد

beyond the edge of which lay cold, dark nothingness.

که لبه‌های آن بر سردی، تاریکی و پوچی مشرف است.

But when Hubble looked at the photograph the next morning

اما زمانی که هابل صبح روز بعد به عکس نگاه کرد

and compared it to previous ones,

و با عکس‌های قبلی مقایسه کرد،

he furrowed his brow

با دقت نگاه کرد

and with a gasp of revelation scribbled right on top of the plate "VAR"

و با یک الهام وحیانی روی بالای سمت راست صفحه نوشت «VAR»

and then drew an exclamation point

و یک علامت تعجب کشید

because he had realized that a tiny fleck in Andromeda

زیرا فهمیده بود که آن نقطه کوچک در آندرومدا

previously thought to be a nova

که تصور می‌شد یک نواختر است

could not possibly be a nova,

نمی‌توانست یک نواختر باشد،

given its blinking pattern across these different photographs.

چون بر اساس تصاویر مختلف یک الگوی چشمک‌زن داشت

And it was, in fact, a variable star.

و در واقع یک ستاره متغیر بود.

Which meant, given Henrietta Leavitt's data,

یعنی بر اساس داده‌های هنریتا لیویت،

that it was very, very far away,

بسیار بسیار دور

farther than the edge of the Milky Way.

و دورتر از لبه راه شیری قرار داشت.

Which meant that Andromeda was not a nebula in our own galaxy,

یعنی آندرومدا یک سحابی در کهکشان ما نبود.

but a whole other galaxy,

بلکه یک کهکشان کامل دیگر بود،

out there, in the cold, dark nothingness.

در آنجا در سرما، تاریکی و پوچی.

Suddenly, the universe was a garden, blooming with galaxies,

ناگهان کیهان باغی شد از شکوفه‌های کهکشانی،

with ours but a single bloom.

و کهکشان ما یکی از این شکوفه‌ها بود.

That same year, in another country,

در همان سال در کشوری دیگر،

suspended between two World Wars,

در زمان بین دو جنگ جهانی،

another young scientist came up with the radical idea

دانشمند جوان دیگری ایده اساسی دیگری عرضه کرد

of using rocket technology,

آن هم فناوری موشکی

this deadly military technology,

این فناوری نظامی مرگبار بود،

to mount an enormous telescope and launch it into Earth's orbit.

تا تلسکوپ‌های بسیار بزرگ را در مدار زمین قرار دهد.

Not only closer to the stars, but bypassing the atmosphere

نه تنها نزدیکتر شدن به ستارگان بلکه رها شدن از جو زمین

that occludes our terrestrial instruments.

که راه ابزارهای زمینی ما را بسته است.

It would take another two generations of scientists

دو نسل از دانشمندان زمان برد

to make that telescope a reality:

تا این تلسکوپ به واقعیت پیوست.

a shimmering poem of metal, physics and perseverance

یک شعر متال تکان‌دهنده، فیزیک و پشتکار

bearing Hubble's name.

حامل نام هابل شد.

But when the Hubble Space Telescope launched in 1990,

اما هنگامی که در سال ۱۹۹۰ تلسکوپ هابل پرتاب شد،

our human fallibility had slipped into the precision of the instrument,

خطای انسانی ما بر دقت این دستگاه اثر گذاشت،

and it turned out that its primary mirror

و آیینه اولیه آن در وضعیت کروی اشتباه

was ground into the wrong spherical shape,

قرار گرفته بود،

warping these long-awaited images of the unfathomed universe.

و این تصاویر مورد انتظار از جهان درک‌نشده را دچار انحنا کرده بود.

Up the coast from Mount Wilson Observatory,

بالاتر از ساحل از رصدخانه مونت ویلسون،

a teenage girl watched her father, who had worked on the Hubble,

یک دختر نوجوان به پدرش که روی هابل کار کرده بود نگاه کرد،

one of NASA's first Black engineers, come home brokenhearted.

یکی از اولین مهندسین سیاه‌پوست ناسا با قلبی شکسته به خانه آمد.

He didn't know that his observant daughter

او نمی‌دانست که این دختر تماشاگر

would become poet laureate of his country

شاعر برجسته کشورش خواهد شد

and would commemorate him in the tenderest tribute

و یاد او را در پرمهرترین مراسم یادبود گرامی خواهد داشت

that an artist's daughter has ever composed for a scientist father,

شعری که دختری هنرمند برای پدری دانشمند سرود،

which would win her the Pulitzer Prize

شعری که برنده جایزه پولیتزر شد

the year the Hubble's corrected optics captured that revolutionary,

سالی که اشتباهات نوری هابل اصلاح شد تصویری انقلابی گرفته شد،

ultra-deep field image of the observable universe,

تصویر بسیار عمیق از جهان قابل مشاهده،

revealing what neither Hubble

چیزی را آشکار کرد که نه هابل

nor Henrietta Leavitt could have imagined.

و نه هنریتا لیویت می‌توانستند تصور کنند.

That ours is not just one of several galaxies,

اینکه کهکشان ما نه تنها یکی از چند کهکشان نیست،

but that there are 100 billion galaxies out there,

بلکه صد میلیارد کهکشان وجود دارد،

each containing 100 billion stars.

که هر یک حاوی صد میلیارد ستاره است.

Narrator: From “My God, It’s Full of Stars.”

گوینده: از «خدای من، اینجا پر از ستاره است.»

When my father worked on the Hubble Telescope, he said

وقتی پدرم روی تلسکوپ هابل کار می‌کرد، می‌گفت

They operated like surgeons: scrubbed and sheathed

کار آنها مثل جراحان است: می‌سابند و روکش می‌کنند

In papery green, the room a clean, cold and bright white.

در اتاقی سبز کاغذی، تمیز، سرد و سفید روشن.

He’d read Larry Niven at home, and drink scotch on the rocks,

او در خانه لری نیون را می‌خواند و روی صخره‌ها ویسکی اسکاتلندی می‌نوشید،

His eyes exhausted and pink. These were the Reagan years,

چشمانش خسته و سرخ شده است. اینها سال‌های ریگان بودند،

When we lived with our finger on The Button and struggled

زمانی که با انگشت بر دکمه بمب اتم به سر می‌بردیم

To view our enemies as children. My father spent whole seasons

و تلاش می‌کردیم دشمنان خود را کودک فرض کنیم. پدر من تمام فصل را

Bowing before the oracle-eye, hungry for what it would find.

جلوی چشم مقدس تعظیم می‌کرد و با عطش به دنبال نتیجه بود.

His face lit-up whenever anyone asked, and his arms would rise

چهره‌اش با پرسش هر کسی درخشان می‌شد و دستانش بالا می‌رفت

As if he were weightless, perfectly at ease in the never-ending

انگار بی‌وزن شده بود، کاملاً رها در شب بی‌پایان فضا.

Night of space. On the ground, we tied postcards to balloons

روی زمین، ما برای صلح به بادکنک‌ها کارت‌پستال می‌بستیم.

For peace. Prince Charles married Lady Di.

شاهزاده چارلز با بانو دای ازدواج کرد.

Rock Hudson died.

راک هودسن فوت شد.

We learned new words for things. The decade changed.

ما کلمات جدید برای اشیا یاد گرفتیم. دهه عوض شد.

The first few pictures came back blurred, and I felt ashamed

اولین تصاویر مات بود و من احساس شرم کردم

For all the cheerful engineers, my father and his tribe. The second time,

برای همه مهندسان باانگیزه، پدرم و همقطارانش. بار دوم،

The optics jibed. We saw to the edge of all there is --

ابزار نوری تطبیق پیدا کرد. ما انتهای هر چه بود را دیدیم --

So brutal and alive it seemed to comprehend us back.

بسیار زنده و بی‌رحم انگار خود را بازفهمی کردیم.