Ben Wellington: How we found the worst place to park in New York City — using big data

Translator: Masood Mousavi Reviewer: soheila Jafari

Six thousand miles of road,

۹٫۴۰۰ کیلومتر جاده .

600 miles of subway track,

۹۴۰ کیلومتر مسیر زیرزمینی مترو،

400 miles of bike lanes

۶۴۰ کیلومتر مسیر دوچرخه سواری

and a half a mile of tram track,

و ۸۰۰ مسیر تراموا،

if you've ever been to Roosevelt Island.

اگر شما تابحال به جزیره روزولت رفته باشید را خواهید دید.

These are the numbers that make up the infrastructure of New York City.

اینها اعدادی هستند که زیرساخت های شهر نیویورک را تشکیل می دهند.

These are the statistics of our infrastructure.

اینها آماری از زیرساخت های شهر ما است.

They're the kind of numbers you can find released in reports by city agencies.

اینها اعداد و ارقامی هستند که در گزارش‌های آژانس‌های شهری منتشر میشوند

For example, the Department of Transportation will probably tell you

به عنوان مثال، وزارت حمل و نقل احتمالا به شما خواهد گفت

how many miles of road they maintain.

که چند کیلومتر از جاده را نگهداری میکنند.

The MTA will boast how many miles of subway track there are.

مقامات حمل و نقل شهری، از اینکه چندین مایل مسیر زیرزمینی مترو وجود دارد، به خود می‌بالند

Most city agencies give us statistics.

بیشتر سازمان‌های شهری به ما آمار میدهند.

This is from a report this year

این گزارشی از سال جاری است

from the Taxi and Limousine Commission,

از نمایندگی تاکسی‌ها و لیموزین‌ها،

where we learn that there's about 13,500 taxis here in New York City.

از آن متوجه میشویم که تقریبا ۱۳٫۵۰۰ تاکسی در شهر نیویورک وجود دارد.

Pretty interesting, right?

بسیار جالب توجه است، درسته ؟

But did you ever think about where these numbers came from?

اما آیا شما تا به حال فکر کرده‌اید که این اعداد از کجا آمده‌اند ؟

Because for these numbers to exist, someone at the city agency

از آنجا که این اعداد باید وجود داشته باشند، فردی در آژانس‌های شهری

had to stop and say, hmm, here's a number that somebody might want want to know.

باید بایستد و بگوید، اینجا اعدادی هست که ممکن است کسی بخواهد بداند.

Here's a number that our citizens want to know.

در اینجا اعدادی هستند که شهروندان ما می خواهند بدانند.

So they go back to their raw data,

بنابراین به داده‌های خام خود رجوع کردند،

they count, they add, they calculate,

آنها شمارش کردند، جمع زدند ، آنها محاسبه کردند،

and then they put out reports,

و سپس گزارش‌هایی را ارائه دادند،

and those reports will have numbers like this.

و آن گزارش‌ها اعدادی مانند این هستند.

The problem is, how do they know all of our questions?

مشکل این است که، آنها چگونه تمام پرسش های ما را می دانند؟

We have lots of questions.

ما سوالات زیادی داریم.

In fact, in some ways there's literally an infinite number of questions

در واقع، میتوان اینطور برداشت کرد که سوالات بی پایانی وجود دارد

that we can ask about our city.

که ما می توانیم در مورد شهر‌مان بپرسیم.

The agencies can never keep up.

سازمان‌ها هرگز نمی توانند این موضوع را تحمل کنند.

So the paradigm isn't exactly working, and I think our policymakers realize that,

بنابراین الگو به طور دقیق کار نمی‌کند، و من فکر می‌کنم سیاست‌گذاران ما متوجه آن هستند ،

because in 2012, Mayor Bloomberg signed into law what he called

زیرا در سال ۲۰۱۲، شهردار بلومبرگ قانونی را به امضا رسانید که

the most ambitious and comprehensive open data legislation in the country.

بلند پروازانه‌ترین و جامع‌ترین قانون داده باز در کشور نام گرفت

In a lot of ways, he's right.

از بسیاری از جهت‌ها او درست میگفت.

In the last two years, the city has released 1,000 datasets

در دو سال گذشته، این شهر ۱٫۰۰۰ مجموعه داده منتشر کرده اند

on our open data portal,

در پورتال داده باز شهر،

and it's pretty awesome.

و این بسیار عالی است.

So you go and look at data like this,

بنابراین شما تنها به داده‌هایی شبیه این نگاه میکنید،

and instead of just counting the number of cabs,

و به جای آنکه فقط تاکسی‌ها را بشماریم ،

we can start to ask different questions.

می توانیم سوالات متفاوتی بپرسیم.

So I had a question.

پس من یک سوال دارم.

When's rush hour in New York City?

ساعت شلوغی در شهر نیویورک چه موقعی است؟

It can be pretty bothersome. When is rush hour exactly?

و این می تواند بسیار مشکل ساز باشد. ساعت شلوغی دقیقا چه موقعی است؟

And I thought to myself, these cabs aren't just numbers,

و من با خودم فکر میکردم، این تاکسی‌ها فقط اعداد نیستند،

these are GPS recorders driving around in our city streets

اینها دستگاه‌های ضبط GPS می‌باشند که در اطراف خیابان‌های شهر ما رانندگی میکنند

recording each and every ride they take.

هر سواری که آنها انجام میدهند ضبط میکنند.

There's data there, and I looked at that data,

این داده‌ها در آنجا وجود دارند، و من به آنها نگاه میکنم،

and I made a plot of the average speed of taxis in New York City throughout the day.

طرحی از سرعت متوسط تاکسی‌ها در شهر نیویورک در طول روز درنظر را میگیرم.

You can see that from about midnight to around 5:18 in the morning,

شما می توانید ببینید که از حدود نیمه شب تا حدود ۵:۱۸ صبح،

speed increases, and at that point, things turn around,

سرعت افزایش میابد، و در آن موقع، همه چیز تغییر میکند،

and they get slower and slower and slower until about 8:35 in the morning,

و آنها کندتر و کندتر و کندتر میشوند تا حدود ۸:۳۵ صبح،

when they end up at around 11 and a half miles per hour.

زمانی که آنها در حدود سرعت یازده‌و‌نیم مایل در ساعت متوقف میشوند

The average taxi is going 11 and a half miles per hour on our city streets,

متوسط تاکسی که یازده‌و‌نیم مایل در ساعت در خیابان‌های شهر تردرد میکنند،

and it turns out it stays that way

و روشن میشود که آنها به همین وضع باقی می‌مانند

for the entire day.

برای تمام روز.

(Laughter)

(خنده حضار)

So I said to myself, I guess there's no rush hour in New York City.

بنابراین به خودم گفتم، حدس می زنم هیچ ساعت شلوغی در شهر نیویورک وجود ندارد.

There's just a rush day.

بلکه یک روز شلوغی وجود دارد.

Makes sense. And this is important for a couple of reasons.

حس می‌کنید. و این به دو دلیل مهم است.

If you're a transportation planner, this might be pretty interesting to know.

اگر شما یک برنامه ریز حمل و نقل هستید، بسیار جالب است که بدانید.

But if you want to get somewhere quickly,

اما اگر شما می‌خواهید به سرعت به جایی بروید،

you now know to set your alarm for 4:45 in the morning and you're all set.

میدانید که هشدار ساعت خود را برای ۰۴:۴۵ صبح تنظیم کنید و البته همه‌ی شما این کار را انجام میدهید.

New York, right?

نیویورکی‌ها، درسته ؟

But there's a story behind this data.

اما پشت این داده‎ها داستانی وجود دارد.

This data wasn't just available, it turns out.

اگر این داده‌ها در دسترس نبودند آن وقت روشن میشد.

It actually came from something called a Freedom of Information Law Request,

در واقع این از چیزی به نام قانون آزادی اطلاعات به دست می‌آید

or a FOIL Request.

و یا یک تقاضای FOIL.

This is a form you can find on the Taxi and Limousine Commission website.

این فرمی است که می‌توانید در وب سایت نمایندگی تاکسی و لیموزین‌ها پیدا کنید .

In order to access this data, you need to go get this form,

به منظور دسترسی به این داده‌ها، شما نیاز به دریافت این فرم دارید،

fill it out, and they will notify you,

آن را پر کنید، و آنها شما را مطلع میکنند،

and a guy named Chris Whong did exactly that.

مردی به نام کریس وانگ این کار را دقیقا انجام داد.

Chris went down, and they told him,

کریس رفت، و آنها به او گفتند،

"Just bring a brand new hard drive down to our office,

"فقط کافی است تا با یک برند جدید هارد دیسک به دفتر ما بیایی،

leave it here for five hours, we'll copy the data and you take it back."

آن را را برای پنج ساعت در اینجا بگذاری، ما داده‌ها را کپی می‌کنیم و آن را به شما برمیگردانیم. "

And that's where this data came from.

و این جایی است که این داده‌ها از آنجا آمده اند

Now, Chris is the kind of guy who wants to make the data public,

خوب، کریس از آن دسته افرادی است که می خواهد اطلاعات در دسترس عموم باشد،

and so it ended up online for all to use, and that's where this graph came from.

پس آن داده‌ها را آنلاین قرار داد تا همه استفاده کنند، وبه همین دلیل است که این نمودار ها پدید آمده‌اند.

And the fact that it exists is amazing. These GPS recorders -- really cool.

و واقعیت شگفت‌انگیز این است که دستگاه‌های ضبط GPS (سامانه موقعیت‌یاب جهانی)- واقعا خوب کار میکنند.

But the fact that we have citizens walking around with hard drives

این واقعیت است که شهروندانی داریم که با هارد‌دیسک هایی در اطرف ما حرکت میکنند

picking up data from city agencies to make it public --

و داده ها را از آژانس‌های شهری جمع کرده تا آن را به عموم مردم برسانند-

it was already kind of public, you could get to it,

این داده‌ها به نوع عمومی بودند ، شما می توانستید آنها را دریافت کنید،

but it was "public," it wasn't public.

اما هرچند"دردسترس" بود ولی عمومی نبود.

And we can do better than that as a city.

به عنوان یک شهر می توانیم بهتر از آن را انجام دهیم.

We don't need our citizens walking around with hard drives.

ما نیاز نداریم تا شهروندانمان در اطراف با هارد دیسک‌هایی راه بروند

Now, not every dataset is behind a FOIL Request.

اکنون،در پشت تقاضای فویل هر مجموعه داده‌ای نمی باشد.

Here is a map I made with the most dangerous intersections in New York City

این نقشه ای است که در مورد خطرناک‌ترین تقاطع‌ها در شهر نیویورک تهیه کرده ام.

based on cyclist accidents.

بر اساس حوادث دوچرخه سواری.

So the red areas are more dangerous.

پس، نواحی قرمز رنگ خطرناک تر می باشند.

And what it shows is first the East side of Manhattan,

و آنچه که در نگاه اول نشان می‌دهد بخش شرقی منهتن است،

especially in the lower area of Manhattan, has more cyclist accidents.

به خصوص در مناطق پایین تر منهتن، حوادث دوچرخه سواری بیشتر است.

That might make sense

که ممکن است با معنی باشد

because there are more cyclists coming off the bridges there.

زیرا دوچرخه سواران بیشتری از پل‌های آنجا پایین می‌آیند .

But there's other hotspots worth studying.

اما نقاط دیگر نیز، ارزش آن را دارند که بررسی شوند.

There's Williamsburg. There's Roosevelt Avenue in Queens.

اینجا ویلیامزبرگ است. اینجا خیابان روزولت در کویینز است.

And this is exactly the kind of data we need for Vision Zero.

و این دقیقا همان نوع داده ای است که ما برای پروژه دید صفر نیاز داریم.

This is exactly what we're looking for.

این دقیقا همان چیزی است که به دنبال آن هستیم.

But there's a story behind this data as well.

اما پشت این داده ها نیز، داستانی وجود دارد.

This data didn't just appear.

این داده‌ها همینطوری ظاهر نمی‌شوند.

How many of you guys know this logo?

چند نفر از شما این لوگو را می‌شناسید؟

Yeah, I see some shakes.

بله، من حرکت‌هایی را میبینم.

Have you ever tried to copy and paste data out of a PDF

آیا شما تاکنون برای کپی کردن و چسباندن داده از فایل‌های پی‌دی‌اف تلاش کرده‌اید

and make sense of it?

و این را حس کرده‌اید؟

I see more shakes.

من حرکت‌هایی بیشتری را میبینم.

More of you tried copying and pasting than knew the logo. I like that.

بیشتر شما تلاشی بری کپی کردن و چسباندن داده‌ها انجام داده‌اید پس این لوگو را میشناسید. من آن را دوست دارم.

So what happened is, the data that you just saw was actually on a PDF.

پس آنچه اتفاق می‌افتد این است که آن داده‌ها به صورت پی‌دی‌اف بودند.

In fact, hundreds and hundreds and hundreds of pages of PDF

در واقع، صدها و صدها و صدها صفحه پی‌دی‌اف

put out by our very own NYPD,

که توسط ادارهٔ پلیس نیویورک قرار داده شده اند ،

and in order to access it, you would either have to copy and paste

و به منظور دسترسی به آن، شما یا مجبور به کپی و چسباندن داده‌ها هستید

for hundreds and hundreds of hours,

برای صدها و صدها ساعت،

or you could be John Krauss.

و یا آنکه شما می توانید جان کراس باشید.

John Krauss was like,

جان کراوس شبیه به این بود،

I'm not going to copy and paste this data. I'm going to write a program.

من نمی‌خواهم داده‌ها را کپی کنم و بچسبانم. من می‌خواهم یک برنامه بنویسم.

It's called the NYPD Crash Data Band-Aid,

که کمک رسان سقوط باند داده‌های ان‌وای‌پی‌دی نام گرفت ،

and it goes to the NYPD's website and it would download PDFs.

و این برنامه به وب سایت ان‌وای‌پی‌دی می رود و فایل‌های پی‌دی‌اف را دریافت میکند.

Every day it would search; if it found a PDF, it would download it

هر روز آن را جستجو میکند. و اگر پی‌دی‌اف را پیدا کند، آن را دریافت میکند.

and then it would run some PDF-scraping program,

و سپس نوعی برنامه تبدیل پی‌دی‌اف را اجرا میکند

and out would come the text,

که خروجی آن فایل متنی است

and it would go on the Internet, and then people could make maps like that.

و آن را بر روی اینترنت قرار میدهد و سپس مردم می توانند نقشه‌هایی مانند آن را پیدا کنند.

And the fact that the data's here, the fact that we have access to it --

این واقعیت که داده‌ها در اینجا هستند، واین که ما به آنها دسترسی داریم -

Every accident, by the way, is a row in this table.

هر رویدادی، یک ردیف در این جدول است.

You can imagine how many PDFs that is.

شما می توانید تصور کنید که چقدرفایل پی‌دی‌اف خواهد بود.

The fact that we have access to that is great,

این واقعیت که ما به آن دسترسی داریم بسیار عالی است،

but let's not release it in PDF form,

اما اجازه دهید آن را در فرم پی‌دی‌اف ایجاد نکنیم ،

because then we're having our citizens write PDF scrapers.

چرا که پس از آن ما شهروندان‌مان را داریم که مبدل‌های پی‌دی‌اف را مینویسند.

It's not the best use of our citizens' time,

البته این بهترین استفاده از زمان شهروندان‌مان نیست،

and we as a city can do better than that.

و ما به عنوان یک شهر می‌توانیم کار بهتری انجام دهیم.

Now, the good news is that the de Blasio administration

در حال حاضر، خبر خوب این است که دولت بلاسیو

actually recently released this data a few months ago,

به تازگی این داده‌ها را در چند ماه گذشته منتشرکرده است

and so now we can actually have access to it,

پس اکنون ما می‌توانیم به آین داده‌ها دسترسی داشته باشیم،

but there's a lot of data still entombed in PDF.

اما داده‌های بسیاری وجود دارند که هنوز در پی‌دی‌اف ها مدفون هستند.

For example, our crime data is still only available in PDF.

به عنوان مثال، داده‌های مربوط به جرم و جنایت هنوز هم تنها فقط یه صورت پی‌دی‌اف در دسترس است.

And not just our crime data, our own city budget.

و نه فقط دادههای جرم و جنایت، بلکه بودجه شهر هم همینطور

Our city budget is only readable right now in PDF form.

در حال حاضر بودجه شهر ما فقط در فرم پی‌دی‌اف قابل خواندن است.

And it's not just us that can't analyze it --

و فقط ما نیستیم که نمیتوانیم این داده‌ها را تحلیل کنیم --

our own legislators who vote for the budget

حتی قانون گذاران ما که برای بودجه رای میدهند

also only get it in PDF.

فقط آن را به صورت پی‌دی‌اف دریافت میکنند.

So our legislators cannot analyze the budget that they are voting for.

بنابراین قانون‌گذاران ما هم نمیتوانند بودجه‌ای که به آن رای دادند را تجزیه و تحلیل کنند.

And I think as a city we can do a little better than that as well.

و فکر می کنم به عنوان یک شهر، کمی بهتر از آنچه اکنون هست را می توانیم انجام دهیم .

Now, there's a lot of data that's not hidden in PDFs.

در حال حاضر، داده‌های بسیاری وجود دارد که در فایل‌های پی‌دی‌اف پنهان نیستند.

This is an example of a map I made,

این نمونه‌ای از نقشه‌ای است که من ساخته‌ام

and this is the dirtiest waterways in New York City.

و این کثیف‌ترین آبراه در شهر نیویورک است.

Now, how do I measure dirty?

اکنون، چگونه میزان کثیفی را اندازه میگیریم؟

Well, it's kind of a little weird,

خوب، اندکی عجیب و غریب است،

but I looked at the level of fecal coliform,

اما برای آن، به سطح کلیفرم ته نشین شده نگاه کردم

which is a measurement of fecal matter in each of our waterways.

که معیار اندازه‌گیری ته‌نشینی در هر یک از آبراهه‌های شهر است.

The larger the circle, the dirtier the water,

به همان اندازه که دایره بزرگتر است آلودگی هم بیشتر است،

so the large circles are dirty water, the small circles are cleaner.

بنابراین دایره‌های بزرگ، نماد آب کثیف‌تر، و دایره‌های کوچک، نماد آب‌ تمیزتر است.

What you see is inland waterways.

آبراه‌های داخلی را می بینید .

This is all data that was sampled by the city over the last five years.

این همه داده‌هایی است کهدر پنج سال گذشته در شهر نمونه برداری شده‌اند.

And inland waterways are, in general, dirtier.

و آبراه‌های داخلی، به طور کلی، آلوده‌تر هستند.

That makes sense, right?

حس میکنید، درسته؟

And the bigger circles are dirty. And I learned a few things from this.

و دایره‌های بزرگتر کثیفتر هستند. و من چند چیز از این یاد گرفتم .

Number one: Never swim in anything that ends in "creek" or "canal."

شماره یک: هرگز در هر چیزی که در "نهر" و یا "کانال " به پایان می‌رسد شنا نکنم.

But number two: I also found the dirtiest waterway in New York City,

اما شماره دو: من همچنین کثیف ترین آبراهه در شهر نیویورک را پیداکردم،

by this measure, one measure.

با این معیار، و با یک اندازه‌گیری.

In Coney Island Creek, which is not the Coney Island you swim in, luckily.

در آبراهه کونی‌آیلند، که خوشبختانه همان کونی‌آیلندی نیست که شما در آن شنا میکنید .

It's on the other side.

این در سمت دیگر آن است.

But Coney Island Creek, 94 percent of samples taken over the last five years

اما در نهر کونی‌آیلند، 94 درصد نمونه‌هایی که در پنج سال گذشته گرفته شده است

have had fecal levels so high

سطح ته‌نشینی بسیار بالایی داشته است

that it would be against state law to swim in the water.

که برخلاف قانون دولت مبنی برای شنا در آب است.

And this is not the kind of fact that you're going to see

و این از آن نوع رویدادهایی نیست که همانطور که شما میبینید

boasted in a city report, right?

در گزارش شهر به آن افتخار کنند، درسته؟

It's not going to be the front page on nyc.gov.

و این در صفحه اول سایت nyc.gov نخواهد بود.

You're not going to see it there,

شما قرار نیست آن را در آنجا ببینید،

but the fact that we can get to that data is awesome.

اما این واقعیت که می توانیم داده‌ها را دریافت کنیم بسیار باورنکردنی است.

But once again, it wasn't super easy,

اما بار دیگر، خیلی آسان هم نیست،

because this data was not on the open data portal.

چرا که این داده ها در پورتال داده باز نبودند.

If you were to go to the open data portal,

اگر شما به پورتال داده باز برای گرفتن آنها میرفتید،

you'd see just a snippet of it, a year or a few months.

شما فقط یک قطعه از آن را می‌دیدید، شاید یک سال و یا چند ماه

It was actually on the Department of Environmental Protection's website.

اما در حقیقت، آنها در وب سایت وزارت حفاظت از محیط زیست بودند

And each one of these links is an Excel sheet, and each Excel sheet is different.

و هرکدام از آنها در یک برگه اکسل بودند که با بقیه برگه‌ها متفاوت بودند.

Every heading is different: you copy, paste, reorganize.

تمام عنوان‌ها هم متفاوت است: اگر شما کپی، چسباندن، را انجام دهید متوجه میشوید.

When you do you can make maps and that's great, but once again,

هنگامی که شما این کار را انجام بدهید می توانید نقشه را تهیه کنید و این عالی است، اما یک بار دیگر،

we can do better than that as a city, we can normalize things.

می توانیم به عنوان یک شهر، بهتر از آن را انجام دهیم، ما می توانیم همه چیز را قانونمند کنیم.

And we're getting there, because there's this website that Socrata makes

و ما آنجا میرویم، چون وب سایتی است که سوکریتا آن را ساخته است

called the Open Data Portal NYC.

به نام پرتال داده باز شهر نیویورک.

This is where 1,100 data sets that don't suffer

جایی که در آن ۱٫۱۰۰ داده بدون مزاحمت کنار هم قرار دارند

from the things I just told you live,

از چیزهایی که من همین الان به شما گفتم ،

and that number is growing, and that's great.

و این اعداد در حال رشدند، و این عالی است.

You can download data in any format, be it CSV or PDF or Excel document.

شما می توانید داده‌ها را در هر فرمتی دریافت کنید، سی‌وی‌اس، پی‌دی‌اف و یا سند اکسل.

Whatever you want, you can download the data that way.

هر آنچه که بخواهید، می توانید داده‌ها را به همان صورت دریافت کنید.

The problem is, once you do,

مشکل این است که، هنگامی که این کار را انجام دهید،

you will find that each agency codes their addresses differently.

خواهید دید که هر کدام از سازمان‌ها آدرس‌های خود را به شیوه‌ای متفاوت کد گزاری میکنند

So one is street name, intersection street,

به همین دلیل یکی به نام خیابان، خیابان تقاطع دار،

street, borough, address, building, building address.

خیابان، شهرک، آدرس، ساختمان، آدرس ساختمان است.

So once again, you're spending time, even when we have this portal,

بنابراین یک بار دیگر، حتی زمانی که ما این پورتال را داریم شما باید وقت خود را برای آن صرف کنید،

you're spending time normalizing our address fields.

شما وقت خود برای قانونمند سازی فیلد آدرس صرف میکنید

And that's not the best use of our citizens' time.

و این بهترین استفاده از وقت شهروندان مان نیست

We can do better than that as a city.

می‌توانیم به عنوان یک شهر بهتر از آن را انجام دهیم.

We can standardize our addresses,

می‌توانیم آدرس‌هایمان را استاندارد سازی کنیم،

and if we do, we can get more maps like this.

و اگر ما، این کار را انجام دهیم می توانیم نقشه‌های بیشتری مانند این را دریافت کنیم.

This is a map of fire hydrants in New York City,

این یک نقشه از شیرهای آتش نشانی در شهر نیویورک است.

but not just any fire hydrants.

اما نه فقط هر شیر آتش نشانی.

These are the top 250 grossing fire hydrants in terms of parking tickets.

اینها تمام ۲۵۰ شیر آتش نشانی برتر از نظر جریمه پارکینگ هستند

(Laughter)

(خنده حضار)

So I learned a few things from this map, and I really like this map.

بنابراین من چند چیز از این نقشه یادگرفتم، و من واقعا این نقشه را دوست دارم.

Number one, just don't park on the Upper East Side.

شماره یک، در قسمت شمال شرقی شهر پارک نکنید.

Just don't. It doesn't matter where you park, you will get a hydrant ticket.

پارک نکیند. مهم نیست که کجا پارک میکنید، شما به خاطر شیر آتش نشانی جریمه میشوید.

Number two, I found the two highest grossing hydrants in all of New York City,

شماره دو، دو تا از پردرآمد ترین شیرهای آتش نشانی در تمام شهر نیویورک را پیدا کردم،

and they're on the Lower East Side,

و آنها در جنوب شرقی هستند،

and they were bringing in over 55,000 dollars a year in parking tickets.

آنها درآمدی بیش از ۵۵٫۰۰۰ دلار در سال را برای جریمه پارکینگ به همراه دارند.

And that seemed a little strange to me when I noticed it,

وقتی من متوجه آن شدم اندکی برایم عجیب بود،

so I did a little digging and it turns out what you had is a hydrant

بنابراین من تحقیقات کمی انجام دادم و مشخص شد فقط یک شیر آتش نشانی است

and then something called a curb extension,

و چیزی که محدوده حاشیه پیاده‌رو نام دارد،

which is like a seven-foot space to walk on,

که مانند یک فضای هفت قوتی برای پیاده روی است،

and then a parking spot.

و سپس یک محل پارکینگ.

And so these cars came along, and the hydrant --

و به این ترتیب ماشین‌ها می‌آمدند، و آن شیر آتش نشانی --

"It's all the way over there, I'm fine,"

"این تنها راهی است که وجود دارد، من خوب هستم،"

and there was actually a parking spot painted there beautifully for them.

و در واقع یک محل پارک وجود دارد که به زیبایی برای آنها رنگ آمیزی شده است.

They would park there, and the NYPD disagreed with this designation

آنها در آن محل پار خواهند کرد، و ان‌وای‌پی‌دی با این علامت مخالف است

and would ticket them.

پس آنها را جریمه خواهد کرد

And it wasn't just me who found a parking ticket.

و البته فقط من نبودم که جریمه پارکینگ را پیدا کردم.

This is the Google Street View car driving by

این سرویس نمای خیابان نقشه گوگل است

finding the same parking ticket.

که همان جریمه پارکینگ را پیدا میکند.

So I wrote about this on my blog, on I Quant NY, and the DOT responded,

بنابراین ،در مورد این موضوع در وبلاگم نوشتم در پرتال تحلیل های کمی داده باز شهر نیویورک، و وزارت حمل ونقل پاسخ داد،

and they said,

و آنها گفتند،

"While the DOT has not received any complaints about this location,

تا زمانی که وزارت حمل ونقل هیچ گونه شکایتی درباره این مکان، دریافت نکرده است

we will review the roadway markings and make any appropriate alterations."

ما نشانه گذاری مسیر را بررسی خواهیم کرد و هر گونه تغییرات مناسبی را اعمال میکنیم "

And I thought to myself, typical government response,

و من با خودم فکر کردم این یک پاسخ معمولی دولتی است،

all right, moved on with my life.

باشه، و زندگی من به حرکت ادامه داد.

But then, a few weeks later, something incredible happened.

اما پس از آن، چند هفته بعد، چیزی باور نکردنی اتفاق افتاد.

They repainted the spot,

آنها آن محل را دوباره رنگ آمیزی کردند

and for a second I thought I saw the future of open data,

و برای یک ثانیه با خودم فکر کردم من آینده ای از داده‌های باز را میبینم

because think about what happened here.

چوندر مورد آنچه در اینجا اتفاق افتاده است فکر می‌کنم .

For five years, this spot was being ticketed, and it was confusing,

برای مدت پنج سال، این محلی برای جریمه بوده است، و آن گیج کننده بود،

and then a citizen found something, they told the city, and within a few weeks

و سپس یک شهروند چیزی را میابد، آنها به شهر میگویند، و در عرض چند هفته

the problem was fixed.

مشکل برطرف شد.

It's amazing. And a lot of people see open data as being a watchdog.

این شگفت انگیز است. و بسیاری از مردم داده‌های باز را به عنوان دیده بان میبینند.

It's not, it's about being a partner.

فقط این نیست، این در مورد شریک بودن است

We can empower our citizens to be better partners for government,

ما می توانیم شهروندان را ما توانمند کنیم تا شرکای بهتر برای دولت،باشند

and it's not that hard.

و آنقدر هم سخت نیست.

All we need are a few changes.

تمام چیزی که ما نیاز داریم چند تغییر است.

If you're FOILing data,

اگر شما برای دسترسی آزاد به اطلاعات قانون‌گذاری میکنید

if you're seeing your data being FOILed over and over again,

اگر شما میبینید که داده‌هایتان بارها و بارها، برای دسترسی آزاد قانون‌گذاری شده‌اند،

let's release it to the public, that's a sign that it should be made public.

اجازه دهید آن را به مردم بدهیم، که نشانه ای از بهتر بودن عمومی ‌سازی آن است

And if you're a government agency releasing a PDF,

و اگر شما یک سازمان دولتی هستید که پی‌دی‌اف‌ها را انتشار میدهد

let's pass legislation that requires you to post it with the underlying data,

اجازه دهید تا از قانونی که شما را مجبور به ارسال آنها با داده‌های اساسی میکند، عبور کنیم

because that data is coming from somewhere.

چرا که داده ها از جایی می‌آیند

I don't know where, but it's coming from somewhere,

من نمی دانم از کجا، اما از جایی می‌آیند،

and you can release it with the PDF.

و شما می توانید پی‌دی‌اف آنها را منتشرکنید

And let's adopt and share some open data standards.

و اجازه دهید تا چند استاندارد باز داده‌ها اتخاذ و اشتراک گذاری شوند

Let's start with our addresses here in New York City.

بیایید با آدرس‌هایمان در شهر نیویورک شروع کنیم.

Let's just start normalizing our addresses.

اجازه دهید تا فقط آدرس‌هایمان را قانون‌مند سازی کنیم.

Because New York is a leader in open data.

زیرا که نیویورک ، یک پیشگام در داده‌های باز است.

Despite all this, we are absolutely a leader in open data,

با این حال، ما کاملا در داده‌های باز پیشگام هستیم

and if we start normalizing things, and set an open data standard,

و اگر ما شروع به قانونمند‌سازی بکنیم، و استاندارد داده‌های باز را تنظیم کنیم،

others will follow. The state will follow, and maybe the federal government,

دیگران نیز پیروی میکنند. دولت هم پیروی میکند، و شاید هم دولت فدرال،

Other countries could follow,

کشورهای دیگر هم پیروی خواهند کرد،

and we're not that far off from a time where you could write one program

و ما از زمانی که شما بتوانید یک برنامه بنویسید

and map information from 100 countries.

و نقشه‌ای با داده‌های بیش از ۱۰۰ کشور جهان تهیه کنید، دور نیستیم.

It's not science fiction. We're actually quite close.

این یک داستان علمی تخیلی نیست. درحقیقت بسیار به آن نزدیک هستیم .

And by the way, who are we empowering with this?

راستی،با این ها چه کسی را قدرتمند میکنیم؟

Because it's not just John Krauss and it's not just Chris Whong.

زیرا این فقط به جان کراس و کریس وانگ ختم نمیشود.

There are hundreds of meetups going on in New York City right now,

صدها میت‌آپ درحال حاضر در شهر نیویورک فعال هستند،

active meetups.

میت‌آپ ‌های فعال و پر جنب‌و‌جوش

There are thousands of people attending these meetups.

هزاران نفر از مردم در این میت‌آپ ها شرکت میکنند.

These people are going after work and on weekends,

این مردم بعد از کارشان و آخر هفته‌ها کنار هم می‌آیند

and they're attending these meetups to look at open data

و آنها در این میت‌آپ ها شرکت میکنند و به دنبال داده‌های باز هستند

and make our city a better place.

و شهرمان را به مکانی بهتر تبدیل میکنند.

Groups like BetaNYC, who just last week released something called citygram.nyc

گروه هایی مانند ان‌وای‌سی بتا، در هفته گذشته چیزی به نام citygram.nyc را منتشر کرده‌اند

that allows you to subscribe to 311 complaints

که به شما اجازه میدهد، مشترک ۳۱۱ شکایت بشوید

around your own home, or around your office.

در اطراف خانه‌، و یا در اطراف محل کارتان.

You put in your address, you get local complaints.

شما آدرس خود را قرار میدهید، و شکایت محلی را دریافت کنید.

And it's not just the tech community that are after these things.

و بعد ازاین همه، این فقط یک جامعه تکنولوژیک نیست

It's urban planners like the students I teach at Pratt.

بلکه این برنامه ریزان شهری است، مثل دانش آموزانی که من در پرات آموزش می دهم.

It's policy advocates, it's everyone,

این سیاست طرفداران است، این همه است،

it's citizens from a diverse set of backgrounds.

این شهروندانی با گذشته‌های متفاوت است.

And with some small, incremental changes,

و با برخی تغییرات تدریجی کوچک،

we can unlock the passion and the ability of our citizens

ما می توانیم قفل اشتیاق و توانایی شهروندان را باز کنیم

to harness open data and make our city even better,

برای مهار داده‌های باز و تبدیل شهر به مکانی بهتر،

whether it's one dataset, or one parking spot at a time.

چه این یک مجموعه داده باشد و چه یک مکان پارکینگ.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)