How we experience time and memory through art | Sarah Sze

I want to start with a question.

Translator: Marziye Faraji Reviewer: Masoud Motamedifar

می خواهم با یک سوال شروع کنم.

Where does an artwork begin?

یک اثرهنری از کجا آغاز می شود؟

Now sometimes that question is absurd.

در حال حاضر بعضی مواقع این سوال مضحک به نظر می رسد.

It can seem deceptively simple,

می تواند به صورت فریب آمیزی ساده به نظر برسد،

as it was when I asked the question with this piece, "Portable Planetarium,"

مثل زمانی که این سوال را در مورد این اثر پرسیدم «سیاره نمای متحرک»،

that I made in 2010.

که در سال ۲۰۱۰ ساختم.

I asked the question:

من این سوال را پرسیدم:

"What would it look like to build a planetarium of one's own?"

« ساختن سیاره نمای خودتان چه طور به نظر می رسد؟»

I know you all ask that every morning,

می دانم شما هر صبح آن سوال را میپرسید،

but I asked myself that question.

اما من این سوال را از خودم پرسیدم.

And as an artist,

و به عنوان یک هنرمند،

I was thinking about our effort,

به تلاش هایمان

our desire, our continual longing that we've had over the years

خواسته هایمان و اشتیاق پیوسته ای که طی سالها داشتیم فکر می کردم

to make meaning of the world around us

تا معنای دنیای اطرافمان را به واسطه

through materials.

اجسام بسازیم.

And for me, to try and find the kind of wonder,

و برای من تلاش و پیداکردن نوعی از شگفتی،

but also a kind of futility that lies in that very fragile pursuit,

همچنین نوعی از بیهودگی که در این پیشه به شدت شکننده وجود دارد،

is part of my art work.

قسمتی از اثر هنری من است.

So I bring together the materials I find around me,

بنابراین اشیایی را که اطرافم پیدا می کنم را در کنار هم جمع می کنم،

I gather them to try and create experiences,

آنها را جمع می کنم تا امتحان کنم و تجربه هایی را خلق کنم،

immersive experiences that occupy rooms,

تجربه هایی همه جانبه که اتاقها را اشغال می کند،

that occupy walls, landscapes, buildings.

که دیوارها، چشم اندازها، ساختمان ها را اشغال می کند،

But ultimately, I want them to occupy memory.

اما در نهایت می خواهم که خاطره را اشغال کند.

And after I've made a work,

و بعد از این ک اثری را ساختم،

I find that there's usually one memory of that work that burns in my head.

فهمیدم که معمولا یک خاطره از اثر در ذهنم باقی می ماند.

And this is the memory for me --

و این خاطره من است--

it was this sudden kind of surprising experience

این نوعی تجربه ناگهانی غافلگیر کننده بود

of being immersed inside that work of art.

غوطه ورشدن درون آن اثرهنری.

And it stayed with me and kind of reoccurred in my work

و این با من باقی ماند و نوعی از خلق مجدد اثم

about 10 years later.

تقریبا ده سال بعد.

But I want to go back to my graduate school studio.

اما می خواهم به عقب بروم به استودیوی مدرسه تحصیلات تکمیلی.

I think it's interesting, sometimes, when you start a body of work,

فکر می کنم جالب است، بعضی مواقع وقتی که تنه اصلی اثر را شروع می کنید

you need to just completely wipe the plate clean,

فقط احتیاج دارید که قاب را کاملا تمیز کنید،

take everything away.

همه چیز را کنار بزنید.

And this may not look like wiping the plate clean,

و این ممکن است مثل تمیز کردن یک قاب تمیز نباشد،

but for me, it was.

اما برای من، این بود.

Because I had studied painting for about 10 years,

چون حدود ۱۰ سال در رشته نقاشی تحصیل کرده بودم،

and when I went to graduate school,

و زمانی که برای آموزش تکمیلی رفتم

I realized that I had developed skill, but I didn't have a subject.

فهمیدم که مهارت را پرورش داده بودم، اما ایده ای نداشتم.

It was like an athletic skill,

این مثل یک مهارت ورزشی بود،

because I could paint the figure quickly,

به این علت که می توانستم سریع شکل بکشم

but I didn't know why.

اما نمی دانستم چرا.

I could paint it well, but it didn't have content.

می توانستم آن را خوب بکشم اما مفهوم نداشت.

And so I decided to put all the paints aside for a while,

و بنابراین تصمیم گرفتم نقاشی ها را تماماً برای مدتی کنار بگذارم،

and to ask this question, which was:

واین سوال را پرسیدم که،

"Why and how do objects acquire value for us?"

«چرا و چگونه اجسام برای ما ارزشمند می شوند؟»

How does a shirt that I know thousands of people wear,

چگونه یک پیراهنی که می دانم هزاران نفر می پوشند،

a shirt like this one,

یک پیراهن مثل این،

how does it somehow feel like it's mine?

چطور احساس می شود که مال من است؟

So I started with that experiment,

بنابراین با این آزمایش شروع کردم،

I decided, by collecting materials that had a certain quality to them.

تصمیم به جمع آوری اشیاء ای کردم که ویژگی خاصی داشتند.

They were mass-produced, easily accessible,

آنها تولید انبوه می شدند و به آسانی قابل دسترس بودند،

completely designed for the purpose of their use,

و کاملا بر اساس اهداف استفاده شان طراحی شده بودند،

not for their aesthetic.

و نه برای زیبایی شان.

So things like toothpicks, thumbtacks,

بنابراین اشیایی مثل خلال دندان، پونز،

pieces of toilet paper,

تکه های کاغذ توالت،

to see if in the way that I put my energy, my hand, my time into them,

تا ببینم اگر در راهی که انرژیم، زحمتم، زمانم را بر روی آن گذاشته ام،

that the behavior could actually create a kind of value in the work itself.

که واقعا رفتار خودش می تواند یک نوع از ارزش را در اثر ایجاد کند.

One of the other ideas is, I wanted the work to become live.

یک ایده دیگر این است، من می خواستم کار زنده باشد.

So I wanted to take it off of the pedestal,

پس می خواستم آن را روی زمین پیاده کنم،

not have a frame around it,

که قابی اطرافش نداشته باشد،

have the experience not be that you came to something

داشتن تجربه، نه اینکه چیزی را به دست آورده باشید

and told you that it was important,

و به شما گفته شده که چیز مهمی بوده

but that you discover that it was in your own time.

اما متوجه می شوی این در زمان خودت بوده است.

So this is like a very, very old idea in sculpture,

بنابراین این شبیه یک ایده بسیار قدیمی در مجسمه سازی می باشد،

which is: How do we breathe life into inanimate materials?

که این است « ما چگونه به اجسام بی جان روح می بخشیم؟»

And so, I would go to a space like this,

و بنابراین، به مکانی مثل این رفتم،

where there was a wall,

جایی که دیواری بود،

and use the paint itself,

و خودش از نقاشی استفاده می کند

pull the paint out off the wall,

نقاشی از دیوار خارج شده،

the wall paint into space to create a sculpture.

دیوار به سمت فضا نقاشی می کند تا یک فضا را بسازد.

Because I was also interested in this idea

به این علت من هم به این ایده علاقه مند بودم

that these terms, "sculpture," "painting," "installation" --

که این واژه ها مجسمه سازی، نقاشی، نصب

none of these mattered in the way we actually see the world.

هیج کدامشان به شکلی که ما واقعا جهان را می بینیم بیان نشده اند

So I wanted to blur those boundaries,

بنابراین من می خواستم این موانع را از بین ببرم،

both between mediums that artists talk about,

هم بین ابزاری که هنرمندان از آن صحبت می کنند،

but also blur the experience of being in life and being in art,

بلکه همچنین ازبین بردن تجربه های بودن در زندگی و بودن در هنر،

so that when you are in your everyday,

بنابراین وقتی شما در امور روزانه هستید،

or when you are in one of my works,

یا وقتی که در یکی از آثار من هستید،

and you saw, you recognized the everyday,

و وقتی دیدید و زندگی روزانه را تشخیص دادید

you could then move that experience into your own life,

شما می توانید این تجربه را وارد زندگی خودتان بکنید،

and perhaps see the art in everyday life.

و شاید هنر را در زندگی هر روزتان ببینید.

I was in graduate school in the '90s,

من در سال ۹۰ در تحصیلات تکمیلی بودم

and my studio just became more and more filled with images,

و استودیو من عمدتا با عکسها پر شده بود،

as did my life.

مثل زندگی من.

And this confusion of images and objects

و این ادغام عکسها و اشیاء

was really part of the way I was trying to make sense of materials.

واقعا بخشی از راهی بود که من سعی می کردم به اشیاء معنی بدهم

And also, I was interested in how this might change

و به این هم علاقه مند بودم که این چطوری ممکن است تغییر کند.

the way that we actually experience time.

طوری که ما واقعا زمان را تجربه می کنیم.

If we're experiencing time through materials,

اگر ما در حال تجربه زمان از طریق اشیاء باشیم.

what happens when images and objects become confused in space?

چه اتفاقی می افتد وقتی که عکسها و اشیاء در فضا با هم ادغام می شود؟

So I started by doing some of these experiments with images.

بنابراین من شروع به انجام این تجربه ها با عکسها کردم.

And if you look back to the 1880s,

و اگر به ۱۸۸۰ نگاهی بیاندازید،

that's when the first photographs started turning into film.

زمانی که تبدیل اولین عکسها به فیلم شروع شد.

And they were done through studies of animals,

و این از طریق مطالعات حیوانات انجام شد،

the movement of animals.

حرکت حیوانات،

So horses in the United States, birds in France.

مثل اسبها درایالات متحده، و پرنده ها در فرانسه

They were these studies of movement

اینها مطالعات حرکت بودند

that then slowly, like zoetropes, became film.

بعد به تدریج مثل زوتروپ، تبدیل به فیلم شدند.

So I decided, I will take an animal

بنابراین تصمیم گرفتم، یک حیوان انتخاب کنم

and I'm going to play with that idea

و با این ایده مشغول باشم

of how the image is not static for us anymore, it's moving.

که چگونه عکس دیگر برای ما ساکن نباشد، حرکت کند

It's moving in space.

در فضا حرکت کند.

And so I chose as my character the cheetah,

پس یوزپلنگ را به عنوان شخصیتم انتخاب کردم.

because she is the fastest land-dwelling creature on earth.

به این علت که سریع ترین مخلوق خشکی زی بر روی زمین است.

And she holds that record,

و این رکورد را دارد،

and I want to use her record

و من می خواهم از رکوردش استفاده کنم

to actually make it kind of a measuring stick for time.

تا واقعا نوعی از وسیله سنجش زمان بسازم.

And so this is what she looked like in the sculpture

و این چیزی است که آن در مجسمه سازی به نظر می رسید

as she moved through space.

هنگامی در فضا حرکت می کرد.

This kind of broken framing of the image in space,

این نوع قاب شکسته عکس در فضا،

because I had put up notepad paper

به این علت من برگه دفتر نصب کرده بودم

and had it actually project on it.

و واقعا پروژکتور را روی آن داشتم.

Then I did this experiment where you have kind of a race,

سپس این آزمایش را انجام دادم جایی که نوعی از مسابقه را دارید،

with these new tools and video that I could play with.

با این وسایل جدید و ویدئو که می توانستم نمایش بدهم.

So the falcon moves out in front,

پس شاهین از جلو خارج می شود،

the cheetah, she comes in second,

یوزپلنگ، که در ثانیه می آید،

and the rhino is trying to catch up behind.

و کرگدن که دارد سعی می کند از پشت به آنها برسد.

Then another one of the experiments,

سپس یکی از آزمایشات دیگر،

I was thinking about how,

فکر می کردم که چطور،

if we try and remember one thing that happened to us

اگر تلاش بکنیم و چیزی را که برایمان اتفاق افتاده به یاد بیاوریم

when we were, let's say, 10 years old.

زمانی که حدودا ۱۰ سال داشتیم.

It's very hard to remember even what happened in that year.

این بسیار سخت است که هرچیزی را که در آن سال اتفاق افتاده به یاد بیاوریم.

And for me, I can think of maybe one, maybe two,

برای من، شاید میتوانم در مورد یکی دو تا فکر کنم

and that one moment has expanded in my mind

و آن یک لحظه که در ذهنم بسط یافته است

to fill that entire year.

تا تمام سال را پر کند.

So we don't experience time in minutes and seconds.

بنابراین ما زمان را در دقایق و ثانیه تجربه نمیکنیم.

So this is a still of the video that I took,

این هنوز ویدئویی است که من گرفتم،

printed out on a piece of paper,

که روی قطعهای از کاغذ چاپ شده،

the paper is torn and then the video is projected on top of it.

کاغذ پاره شده است و ویدئو بر روی آن نمایش داده می شود.

And I wanted to play with this idea

و من می خواستم این ایده را اجرا کنم

of how, in this kind of complete immersion of images

که چگونه، این نوع از غوطه وری کامل عکسها

that's enveloped us,

که مارا احاطه کرده است،

how one image can actually grow

واقعا یک عکس چگونه می تواند بزرگ شود

and can haunt us.

ومی تواند ما را شکار کند

So I had all of these --

من همه اینها را داشتم --

these are three out of, like, 100 experiments I was trying with images

اینها سه تا از ۱۰۰ آزمایشهایی است که سعی می کردم با عکسها انجام بدهم

for over about a decade,

طی تقریبا یک دهه،

and never showing them,

و هیچ وقت نمایششان ندادم،

and I thought, OK, how do I bring this out of the studio, into a public space,

فکر می کردم، خب، چگونه آنها را از استودیو خارج و وارد فضای عمومی بکنم،

but retain this kind of energy of experimentation

اما این نوع از انرژی آزمایش حفظ می شود

that you see when you go into a laboratory,

که وقتی به آزمایشگاه می روید می بینید،

you see when you go into a studio,

که آن را وقتی به استودیو میروید می بینید

and I had this show coming up and I just said,

من در شرف یک نمایش بودم و من فقط گفتم،

alright, I'm going to put my desk right in the middle of the room.

باشه، میزم را درست وسط اتاق قرار می دهم

So I brought my desk and I put it in the room,

پس میزم را بردم و وسط اتاق قرار دادم،

and it actually worked in this kind of very surprising way to me,

و این واقعا جواب داد، که برای من این روش بسیار غافل گیر کننده بود

in that it was this kind of flickering, because of the video screens, from afar.

در این که این نوعی از سوسوزدن بودن، به علت صفحه های ویدئو از دور

And it had all of the projectors on it,

و همه پروژکتورها روی آن بودند

so the projectors were creating the space around it,

بنابراین پروژکتورها فضای اطرافشان را می ساختند

but you were drawn towards the flickering like a flame.

اما شما به سمت آن محو می شوید سوسوزنان مثل یک شعله

And then you were enveloped in the piece

و سپس در اثر احاطه می شوید

at the scale that we're all very familiar with,

در اندازه ایی که همه به خوبی با آن آشنا هستیم،

which is the scale of being in front of a desk or a sink or a table,

که اندازه بودن جلو میزتحریر یا سینک است

and you are immersed, then, back into this scale,

و سپس در آن غوطه ور می شوید، بعد به این اندازه باز می گردید

this one-to-one scale of the body in relation to the image.

این مقیاس یک به یک بدن در رابطه با عکس

But on this surface,

اما در این سطح،

you had these projections on paper being blown in the wind,

شما این نورپردازی ها روی صفحه را در باد وزیده بودید،

so there was this confusion of what was an image

و این ادغامی بود از چیزی که یک عکس بوده

and what was an object.

و از چیزی که یک جسم بوده،

So this is what the work looked like when it went into a larger room,

این چیزی است که اثر به نظر می رسد وقتی که وارد یک اتاق بزرگتر می شود

and it wasn't until I made this piece

و این نبود تا این اثر را ساختم

that I realized that I'd effectively made the interior of a planetarium,

و متوجه شدم من قسمت درونی پلانتاریوم را به خوبی ساخته بودم.

without even realizing that.

بدون اینکه متوجه آن بشوم.

And I remembered, as a child, loving going to the planetarium.

و من به عنوان یک بچه به یاد آوردم رفتن به سمت سیاره نما را دوست داشتم.

And back then, the planetarium,

و سپس برگشتن از آسمان سیاره نما

there was always not only these amazing images on the ceiling,

فقط همیشه این عکسهای جالب روی سقف وجود نداشت،

but you could see the projector itself whizzing and burring,

اما می توانستید خود نورپردازی را ببینید غژغژ کردن و پوشاندن.

and this amazing camera in the middle of the room.

و این دوربین جالب در وسط اتاق،

And it was that, along with seeing the audience around you looking up,

که این بود، در کنار حضار نظاره گر که در اطراف شما مشغول تماشا بودند،

because there was an audience in the round at that time,

زیرا یک مخاطب در چرخه آن زمان بود

and seeing them, and experiencing, being part of an audience.

و تماشای آنها و تجربه، بخشی از یک مخاطب بود

So this is an image from the web that I downloaded

این عکسی است که من از وب سایت دانلود کردم

of people who took images of themselves in the work.

مردمی که عکس گرفتند خودشان بخشی از اثر بودند

And I like this image

این عکس را دوست دارم

because you see how the figures get mixed with the work.

به این علت که می بینید چگونه نقش ها در اثر ترکیب می شوند.

So you have the shadow of a visitor against the projection,

بنابراین سایه بازدید کنندگان را در برابر نورپردازی دارید،

and you also see the projections across a person's shirt.

و همچنین نورپردازی را از میان پیراهن یک فرد می بینید،

So there were these self-portraits made in the work itself,

بنابراین خود تصویرگری هایی وجود داشت که خودشان ایجاد شدند،

and then posted,

وسپس نصب شدند،

and it felt like a kind of cyclical image-making process.

و مثل نوعی از فرآیند چرخشی تشکیل عکس احساس می شد،

And a kind of an end to that.

و نوعی از پایان آن،

But it reminded me and brought me back to the planetarium,

اما این به من یادآوری می کرد و مرا به سیاره نما باز میگرداند،

and that interior,

و آن قسمت داخلی

and I started to go back to painting.

و من نقاشی را دوباره شروع کردم.

And thinking about how a painting is actually, for me,

و فکر کردن به اینکه واقعا نقاشی کردن برای من چگونه است،

about the interior images that we all have.

در مورد تصاویر درونی که همه ما داریم

There's so many interior images,

بسیاری از تصاویر درونی وجود دارند.

and we've become so focused on what's outside our eyes.

و بسیار متمرکزیم به چیزهایی که بیرون از چشم هایمان وجود دارند.

And how do we store memory in our mind,

و چگونه ما حافظه را در ذهنمان نگه می داریم

how certain images emerge out of nowhere

چگونه عکسهای خاصی از هیچ جا بیرون می آیند.

or can fall apart over time.

یا می توانند طی زمان از بین بروند.

And I started to call this series the "Afterimage" series,

و من این مجموعه را، مجموعه «پس از تصویر» نامیدم.

which was a reference to this idea that if we all close our eyes right now,

که مرجعی برای این ایده بود که اگر همه ما الان چشمهایمان را ببندیم

you can see there's this flickering light that lingers,

شما می توانید این سوسو زدن نور که درنگ می کند را ببینید

and when we open it again, it lingers again --

و وقتی بازشان می کنیم آن دوباره درنگ می کند-

this is happening all the time.

این همیشه اتفاق می افتد.

And an afterimage is something that a photograph can never replace,

و بعد از تصویر چیزی است که یک عکس هرگز جایگزین نمی شود،

you never feel that in a photograph.

هیچ وقت احساس نمی کنید در یک عکس است.

So it really reminds you of the limits of the camera's lens.

و این واقعا شما را به یاد محدودیتهای لنز دوربین می اندازد.

So it was this idea of taking the images that were outside of me --

و این ایده از گرفتن عکسهایی بیرون از من بود --

this is my studio --

این استودیوی من است --

and then trying to figure out how they were being represented inside me.

و سپس تلاش برای فهمیدن اینکه چطورآنها درون من را نمایش می دهند.

So really quickly,

پس واقعا سریع،

I'm just going to whiz through how a process might develop

من بسیار سریع به دنبال این می روم که یک فرآیند چگونه ممکن است گسترش داده شود

for the next piece.

برای اثر بعدی،

So it might start with a sketch,

پس این ممکن است با یک طرح ساده شروع شود،

or an image that's burned in my memory

یا یک عکس که در حافظه من مانده است

from the 18th century --

از قرن هجدهم --

it's Piranesi's "Colosseum."

این «کولوسئوم» پیرانزی است

Or a model the size of a basketball --

یا مدلی به اندازه یک توپ بسکتبال --

I built this around a basketball,

آن را اطراف یک توپ بسکتبال ساختم.

the scale's evidenced by the red cup behind it.

اندازه آن توسط لیوان قرمز پشت آن ثابت می شود.

And that model can be put into a larger piece as a seed,

و این مدل می تواند در یک قطعه بزرگتر قرار گیرد به عنوان یک بذر،

and that seed can grow into a bigger piece.

و این بذر می تواند به یک کار بزرگتر رشد کند.

And that piece can fill a very, very large space.

و این قطعه می تواند یک فضای بسیار بسیار بزرگ را اشغال کند.

But it can funnel down into a video that's just made from my iPhone,

اما می تواند به سمت یک ویدئو باریک شود این چیزی است که من فقط از آیفونم ساختم،

of a puddle outside my studio in a rainy night.

از گودالی بیرون از استودیویم، در یک شب بارانی

So this is an afterimage of the painting made in my memory,

بنابراین این یک بعد از تصویر نقاشی ساخته شده در حافظه من هست،

and even that painting can fade as memory does.

حتی این نقاشی هم می تواند پاک شود مثل حافظه،

So this is the scale of a very small image

بنابراین این مقیاس بسیار کوچک یک عکس است،

from my sketchbook.

از دفتر طراحی من

You can see how it can explode

می بینید که چگونه می تواند منفجر شود

to a subway station that spans three blocks.

در یک ایستگاه مترو که اندازه سه بلوک است.

And you could see how going into the subway station

و می توانید ببینید چطور وارد ایستکاه مترو می شود

is like a journey through the pages of a sketchbook,

مثل یک سفر از میان صفحه های دفتر طراحی است،

and you can see sort of a diary of work writ across a public space,

نوعی از اثر دفترچه روزانه را می بینید که در فضای عمومی نوشته شده،

and you're turning the pages of 20 years of art work

و در حال برگرداندن صفحه های ۲۰ سال کار هنری هستید.

as you move through the subway.

در حالی که از مترو می گذرید.

But even that sketch actually has a different origin,

اما حتی این طرح واقعا یک خاستگاه متفاوت دارد،

it has an origin in a sculpture that climbs a six-story building,

خاستگاهی درون یک مجسمه دارد که از ساختمانی ۶ طبقه بالا میرود.

and is scaled to a cat from the year 2002.

و اندازه آن در ۲۰۰۲ به اندازه یک گربه است

I remember that because I had two black cats at the time.

من به این علت به یاد می آورم که در آن زمان دو گربه سیاه داشتم.

And this is an image of a work from Japan

و این عکسی از اثری در ژاپن است

that you can see the afterimage of in the subway.

می توانید بعد از تصویر را در این مترو ببینید.

Or a work in Venice,

یا اثری در ونیز

where you see the image etched in the wall.

عکس را جایی می بینید که روی دیوار کشیده شده.

Or how a sculpture that I did at SFMOMA in 2001,

یا چگونه مجسمه ای که در سال ۲۰۰۱ در موزه هنرهای معاصر سان فرانسیسکو ساختم،

and created this kind of dynamic line,

و این نوع از خط های پویا را ابداع کردم،

how I stole that to create a dynamic line

چگونه آن را دزدیدم تا این خط های پویا را ابداع کنم

as you descend down into the subway itself.

هنگاهی که از خود مترو پایین می آیید.

And this merging of mediums is really interesting to me.

و این ادغام رسانه ها وقعا برای من جالب است

So how can you take a line that pulls tension like a sculpture

بنابراین چگونه یک خط را می کشید که مثل یک مجسمه فشار را به خود می کشد

and put it into a print?

و به سمت چاپ بیرون می دهد؟

Or then use line like a drawing in a sculpture

یا بعد از استفاده ازخط مثل ترسیمی در یک مجسمه

to create a dramatic perspective?

تا یک چشم انداز مهیج را خلق کند؟

Or how can a painting mimic the process of printmaking?

یا چگونه یک نقاشی فرآیند پرینت را تقلید می کند؟

How can an installation use the camera's lens

چگونه نصب از لنز دوربین استفاده می کند

to frame a landscape?

تا یک چشم انداز را طرح کند؟

How can a painting on string become a moment in Denmark,

چگونه نثاشی روی یک ریسمان به یک لحظه در دانمارک

in the middle of a trek?

در میان سفر تبدیل می شود؟

And how, on the High Line, can you create a piece

و چگونه روی هی لاین می توان اثری را آفرید

that camouflages itself into the nature itself

که خودش را درون طبیعت استتار می کند؟

and becomes a habitat for the nature around it?

و تبدیل به یک زیستگاه برای طبیعت اطراف خودش می شود؟

And I'll just end with two pieces that I'm making now.

من با دو اثر که در حال ساختن آنها هستم خاتمه خواهم داد.

This is a piece called "Fallen Sky"

این اثر «سقوط آسمان» نامیده می شود.

that's going to be a permanent commission in Hudson Valley,

که قرار است به صورت دائمی در دره هادسن قرار بگیرد

and it's kind of the planetarium finally come down

این نوع از سیاره نما بالاخره پایین می آید

and grounding itself in the earth.

و خودش را به زمین می رساند.

And this is a work from 2013 that's going to be reinstalled,

و این اثر از سال ۲۰۱۳ است که قرار است دوباره نصب شود،

have a new life in the reopening of MOMA.

زندگی جدیدی را در بازگشایی موزه هنر مدرن داشته باشد.

And it's a piece that the tool itself is the sculpture.

و این اثر که ابزار خودش مجسمه است

So the pendulum, as it swings,

بنابراین پاندول هنگامی که تاپ می خورد،

is used as a tool to create the piece.

به عنوان یک ابزار استفاده می شود تا این اثر را خلق کند

So each of the piles of objects

پس هر توده از اشیاء

go right up to one centimeter to the tip of that pendulum.

یک سانتی متر بالا می روند تا به نوک آن پاندول برسند.

So you have this combination of the lull of that beautiful swing,

بنابراین شما ترکیبی از سکون این تاب زیبا را دارید،

but also the tension that it constantly could destroy the piece itself.

و همچنین فشاری که به صورت پیوسته می تواند خود اثر را خراب کند.

And so, it doesn't really matter where any of these pieces end up,

و واقعا اهمیت ندارد که این آثار کجا پایان می رسند،

because the real point for me

به این علت که دلیل اصلی برای من

is that they end up in your memory over time,

این است که آنها در طول زمان در حافظه شما به پایان می رسند،

and they generate ideas beyond themselves.

و ایده هایی را ورای خودشان ایجاد می کنند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)