How to get serious about diversity and inclusion in the workplace | Janet Stovall | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: sadegh zabihi

Everybody has that one friend --

هرکسی یک دوست دارد --

you know, the single-minded one,

می‌دانید، منظورم دوست یکدل است،

the one who, no matter what the question is,

آن‌هایی که، مهم نیست سوال چیست،

always finds a way to make the answer whatever it is she's single-minded about.

همیشه راهی برای پاسخ پیدا می‌کنند هر چیزی که در مورد آن یکدل هستند.

I'm that friend.

من هم از این نوع دوستها هستم.

(Laughter)

(خنده)

And the thing that I'm single-minded about

و چیزی که من در موردش یکدل هستم

is racism.

نژادپرستی است.

If someone were to ask me, "So, Janet, got any plans for the 4th of July?"

اگر كسي از من بپرسد "خب، جنت، برنامه‌اي براي چهارم جولای داری؟"

I'm subject to answer, "Yeah, I'm going to binge-watch 'Roots.'"

باید جواب دهم، "بله مي‌خواهم تلويزيون تماشا كنم (ریشه‌ها)"

(Laughter)

(خنده)

Or if they said, "Janet, I've got a joke for you:

يا اگر بگویند، "جنت يه جك می‌خواهم برایت تريف كنم:

Why'd the chicken cross the road?"

چرا جوجه بايد از جاده رد شود؟"

"Uh, was it a black chicken?

"آه، آیا جوجه سیاه بود؟

Probably gentrification."

احتمالا برای بازسازی"

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

But for me, single-mindedness is not just caring about something.

ولی از نظر من، یکدل بودن فقط به معنای اهمیت دادن به موضوعی نیست.

It's caring about something enough to do something about it.

بلکه اهمیت دادن به چیزی در حدی است که کاری در موردش انجام دهیم.

It's not just thinking, it's doing.

فقط فکرکردن نیست، انجام دادن است.

It's not just praying, it is moving your feet.

فقط دعا کردن نیست، حرکت کردن است.

And the reason I'm single-minded about racism is because I know

دلیل یکدل بودنم درباره نژادپرستی این است که من می‌دانم

single-mindedness can destroy it.

یکدلی آن را از بین می‌برد.

I learned that many, many years ago.

من این را خیلی خیلی سال پیش یاد گرفته‌ام.

Back in 1984, I was a junior at Davidson College

در سال ۱۹۸۴، من یک دانشجوی سال پایینی در دانشگاه داویدسون بودم

in Davidson, North Carolina.

در داویدسون کارولینای شمالی.

Now, Davidson is a little-bitty town,

الان، داویدسون یک شهر کوچک است،

Southern town, split by railroad tracks,

بخش جنوبی شهر با خط ریلی جدا شده است،

with white Davidson on one side, black Davidson on the other side,

در یک سمت داویدسون سفید، در سمت دیگر داویدسون سیاه،

and, as black students lived on the white side of the tracks,

و بعنوان دانشجویان سیاهی که در بخش سفید ریل زندگی می‌کردند،

we got used to being stopped in downtown and asked for ID,

در قسمت پایین شهر ایست داده می‌شدیم و کارت شناساییمان درخواست می‌شد،

until the police memorized our faces.

تا زمانی که پلیس چهره‌هایمان را به خاطر بسپارد.

But fortunately, that didn't take too long,

اما خوشبختانه، زمان زیادی نمی‌برد،

because out of 1,200 students, only 52 of us were black.

چون از ۱۲۰۰ دانشجو، فقط ۵۲ نفرمان سیاه‌پوست بودیم.

There was one black professor

یک استاد سیاه‌پوست وجود داشت

and one black assistant dean.

و یک معاون رئیس دانشکده.

Things weren't a lot better on campus.

در محیط دانشگاه هم بهتر از این نبود.

Well, I wasn't OK with this.

خب، من نمی‌توانستم با این اوضاع کنار بیایم.

And so, I started writing things.

و بنابراین، شروع کردم به نوشتن.

And then I started yelling things.

شروع کردم به فریاد زدن.

And after about three years of that,

و سه سال پس از آن،

I got tired.

خسته شدم.

So I decided to write one more thing;

پس تصمیم گرفتم یک چیز دیگر بنویسم؛

I wrote something called "Project '87."

چیزی به نام "پروژه ۸۷" نوشتم.

Project '87 was really just a challenge to Davidson:

پروژه ۸۷ واقعاً برای داویدسون یک چالش بود:

in three years, by 1987,

در عرض سه سال، تا ۱۹۸۷،

enroll 100 black students,

۱۰۰ دانشجوی سیاه‌پوست ثبت نام کردند،

hire 10 black professors,

۱۰ استاد سیاه‌پوست استخدام شدند،

create five Black Studies classes

پنج درس مطالعات سیاهان راه افتاد

and hire one black dean.

و یک رئیس دانشکده سیاه‌پوست استخدام شد.

It didn't seem particularly revolutionary,

این اتفاقات، انقلابی ویژه به نظر نمی‌رسید،

but what was different about it was,

اما چیزی که نسبت به گذشته متفاوت بود، این بود

we also challenged Davidson to say that if you don't do this,

که ما همچنین داویدسون را به چالش کشیدیم که اگر این کار را نکنی،

we will question your commitment to diversity.

ما تعهد شما نسبت به تنوع قومی را زیر سوال خواهیم برد.

It was a real problem.

این مشکلی جدی بود.

We put some real numbers to it.

تعدادی عدد واقعی را تعیین کردیم.

We gave them some real consequences.

و به آن‌ها اتفاقاتی واقعی اختصاص دادیم.

Well, the campus went absolutely nuts.

خب، محیط دانشگاه کاملاً متشنج شد.

But fortunately, in the middle of this,

اما خوشبختانه، در این حین،

Davidson got a new president,

داویدسون رئیس جدید انتخاب کرد،

and that president was single-minded about racism, too.

و این رئیس هم نسبت به نژادپرستی یکدل بود.

And so, he created a task force

و بنابراین، یک گروه کاری تعیین کرد

to address the issues in Project '87.

برای رسیدگی به مسائل مربوط به پروژه ۸۷.

And several months after that,

و چند ماه پس از آن،

we produced a 77-page report.

ما یک گزارش ۷۷ صفحه‌ای تهیه کردیم.

That report was the foundation for all the change that came after it.

این گزارش، اساس همه تغییراتی شد که پس از آن رخ داد.

Now, I wasn't there to see that change,

دیگر من آنجا نبودم تا آن تغییرات را ببینم.

because, actually, in 1985,

چون در واقع در سال ۱۹۸۵،

I graduated.

فارغ‌التحصیل شدم.

(Applause)

(تشویق)

You are looking at the three happiest people on the planet that day,

شما دارید سه نفر خوشحال‌ترین افراد روی زمین را در آن روز تماشا می‌کنید،

because I am leaving.

چون من داشتم دانشگاه را ترک می‌کردم.

(Laughter)

(خنده)

However, the change did happen,

به هر حال، تغییرات رخ داد،

and today, there are 185 black students,

و امروز ۱۸۵ دانشجوی سیاه،

there are 16 black or multiracial professors,

۱۶ استاد سیاه یا چندنژاده،

there are four black deans,

چهار رئیس دانشکده سیاه،

and there's an entire degree-granting Africana Studies Department.

و یک دانشکده کامل مطالعات آفریقا با قابلیت اعطای مدرک وجود دارد.

(Applause)

(تشویق)

Project '87 changed Davidson.

پروژه ۸۷ داویدسون را تغییر داد.

But it also changed me, because what it taught me

این پروژه من را هم تغییر داد، چون چیزی که به من یاد داد

was there's a lot of power in single-mindedness.

این بود که در یکدلی قدرت زیادی وجود دارد.

Well, today, I'm an executive speechwriter

خب، امروز، من یک نویسنده سخنرانی‌های اجرایی هستم

for one of the biggest companies in the world.

در یکی از بزرگترین شرکت‌های دنیا.

It's a profession that is 92 percent white and predominantly male,

شغلی که ۹۲ درصد آن سفیدپوست و اکثریت مرد هستند،

which makes me a little bit of a unicorn.

که من را به یک اسب تک‌شاخ تبدیل کرده است.

But I'm a single-minded unicorn.

البته من اسب تک‌شاخ یکدل هستم.

(Laughter)

(خنده)

So the thing about speech writing is, it's very personal.

خب نوشتن سخنرانی خیلی شخصی است.

So I spend a lot of time in deep conversation

بنابراین زمان زیادی را به گفتگوی عمیق می‌پردازم

with the CEO and senior executives,

با مدیرعامل و مدیران ارشد اجرایی،

and a lot of times those conversations turn to diversity and inclusion,

و بسیاری اوقات این مکالمات به مباحثات تنوع و جامعیت تبدیل می‌شود،

which, of course, I'm always happy to talk about.

که، البته همیشه دوست دارم در موردش صحبت کنم.

But after quite a few of these conversations,

اما پس از تنها تعدادی از این مکالمات،

I've come to a conclusion:

به یک نتیجه رسیدم:

I believe that business is in a position to do something

اعتقاد دارم که کسب و کار جایگاهی است برای انجام چیزی

that no other entity can do.

که هیچ جای دیگری از انجام آن بر نمی‌آید.

Business can dismantle racism.

کسب و کار می‌تواند نژادپرستی را از بین ببرد.

Now, colleges can't do it.

دیگر، دانشگاه‌ها نمی‌توانند این کار را بکنند.

There aren't but 5,000 of them in the United States

فقط ۵٫۰۰۰ تا از آن‌ها در ایالت متحده وجود دارند

and only 20 million students enrolled.

و فقط ۲۰ میلیون دانشجو ثبت نام کرده‌اند.

Church can't do it, either --

کلیسا هم نمی‌تواند --

only 35 percent of us go on a regular basis,

فقط ۳۵ درصد از ما بطور مداوم کلیسا می‌رویم،

and when we do,

و هر وقت می‌رویم،

eleven o'clock Sunday morning is "the most segregated hour" in America.

ساعت ۱۱ صبح یکشنبه "ناجورترین ساعت" در آمریکا است.

But business?

اما کسب و کار؟

There are a 162 million people in the US workforce alone --

۱۶۲ میلیون نفر فقط نیروی کار در آمریکا است --

people of all races,

افراد با انواع نژادها،

united in the spirit of wanting a paycheck and having to show up to get it.

که همه در دریافت چک حقوق متحدالشکل هستند ومجبورند سر کار حاضر شوند تا دریافتش کنند.

(Laughter)

(خنده)

Now, I'm aware that diversity is bigger than race,

اکنون، دریافته‌ام که تنوع چیزی بزرگتر از نژاد است،

and racism is bigger than America.

و نژادپرستی بزرگتر از آمریکاست.

But racial discrimination is the most prominent form,

اما تبعیض نژادی برجسته‌ترین شکل است،

and Lord knows America is the absolute best at it.

و خدا می‌داند که مطلقاً آمریکا بهترین آن است.

So what if, though, what if

خب، چه می‌شد اگر، اگر چه، چه می‌شد اگر

we worked in diverse and inclusive environments

ما در محیط‌های متنوع و جامع کار می‌کردیم

that we had something to do something with?

که ما چیزی برای انجام کاری داشتیم یا بابتش کاری می‌کردیم؟

And since we spend one-third of our lives at work,

و از آنجا که ما یک سوم زندگیمان در کار می‌گذرد،

what if we did that with people who didn't look like us?

چه می‌شد اگر ما با کسانی که شبیه ما نیستند کار می‌کردیم؟

I think the world would be a totally different place outside of work.

فکر می‌کنم جهان خارج از محیط کار کاملاً متفاوت می‌بود.

That can happen if business gets single-minded about racism.

این اتفاق می‌تواند بیفتد اگر کسب و کار در مورد نژادپرستی یکدل شود.

But the question is: How is that supposed to happen?

اما سول این است: چگونه این اتفاق می‌افتد؟

Well, I think there are three things that business can borrow from Project '87:

خب، فکر می‌کنم سه چیز هست که کسب و کار می‌تواند از پروژه ۸۷ قرض بگیرد:

real problems,

مشکلات واقعی،

real numbers,

اعداد واقعی،

real consequences.

عواقب واقعی.

Like it or not,

خوشتان بیاید یا نه،

diversity is not really a problem for business -- yet.

تنوع برای کسب و کار مشکل جدی نیست -- هنوز.

I mean, it's a nice thing to have, it's the right thing to do,

منظورم این است، چیز خوبی است اگر داشته باشیم، چیز درستی است برای انجام

but for decades, we've been trying to make the case

اما برای دهه‌ها، در تلاش بوده‌ایم تا این مورد را جا بیاندازیم

that diversity fuels innovation and customer insight.

که تنوع، خلاقیت و نگاه مشتری را بهبود می‌دهد.

I mean, at this point, it's kind of a no-brainer,

منظورم این است، فهم این موضوع چیز پیچیده‌ای نیست،

a little bit like hearing a smoke alarm going off

تقریبا شبیه شنیدن آژیر اعلام حریق است برای خروج

and standing with your hand on the hot door,

و منتظر ماندن تا داغ شدن در را با دست حس کنیم،

waiting for some data to tell you that your house is on fire.

منتظر برخی اطلاعات ماندن تا بگوید خانه شما در حال سوختن است.

Because the data is already there.

چون اطلاعات از قبل وجود داشته‌اند.

Ethnically diverse companies perform 33 percent better than the norm.

شرکت‌های متنوع قومی، ۳۳ درصد کارایی بهتری از میزان متوسط هستند.

Forbes's best workplaces for diversity enjoy 24 percent higher revenue growth.

بر اساس فوربس، محیط‌های کاری متنوع، از ۲۴ درصد رشد درآمدی بیشتری برخوردارند.

And yet, here we are in 2018,

و همچنان، اکنون در ۲۰۱۸

and there are only three black CEOs in the Fortune 500.

فقط سه مدیرعامل سیاه‌پوست در فورچون ۵۰۰ وجود دارند.

And if your name is Molly or Connor,

و اگر اسم شما مولی یا کانور باشد،

you've got a 14 percent better chance of getting a callback on your resume

احتمال اینکه بخاطر رزومه با شما تماس بگیرند ۱۴ درصد بیشتر است

than if your name is Shanice or DeShawn.

نسبت به زمانی که اسم شما شنایس یا دیشاون باشد.

And all of this, despite the fact that by 2045,

و همه این‌ها، با وجود این واقعیت است که تا سال ۲۰۴۵،

America is projected to be a minority-majority country.

آمریکا کشوری اقلیت-اکثریت پیش‌بینی شده‌است.

Here's the thing:

موضوع این است:

the business case for diversity, as it stands today,

موضوع کسب و کار برای تنوع، آنچه امروز دیده می‌شود،

doesn't really speak to any problem.

واقعاً پاسخ هیچ یک از مشکلات نیست.

And the only way business is going to get single-minded

و تنها راهی که کسب و کار یکدل شود

about racial diversity

درباره تنوع نژادی

is if it has a problem that is urgent and relative to somebody

این است که اگر مشکلی هست که برای هر کسی ضروری یا نسبی باشد

other than people of color.

نه فقط افراد با رنگ‌های متفاوت.

I got one:

من یکی دارم:

How about employees and customers?

در مورد کارمندان و مشتری‌ها چطور؟

Because no matter what business you're in,

زیرا فارغ از اینکه در چه کسب و کاری هستید،

you're going to need those, right?

شما به این‌ها نیاز دارید، درست است؟

Well, let's talk about some real numbers.

خب، اجازه دهید در مورد برخی اعداد واقعی صحبت کنیم.

If you have employees and customers, wouldn't it make sense

اگر شما کارمندان و مشتریانی دارید، آیا بی‌معنی نخواهد بود

if they looked a little bit like the people that work for you?

اگر آن‌ها کمی شبیه کسانی باشند که برایتان کار می‌کنند؟

So if that's the case, maybe your employee base should be 13 percent Black

خب در این مورد، کارمندان شما می‌بایست ۱۳ درصد سیاه‌پوست

and 18 percent Hispanic,

و ۱۸ درصد اسپانیولی باشند،

because that's what the population looks like.

چون درصد جمعیتی اینگونه است.

Maybe that's what your customer base looks like.

درصد مشتریان شما هم می‌بایست بهمین ترتیب باشد.

But let's be clear:

اما بگذارید شفاف باشیم:

diversity and inclusion are not the same things.

تنوع و جامعیت دو چیز یکسان نیستند.

Diversity is a numbers game.

تنوع در مورد اعداد است.

Inclusion is about impact.

جامعیت در مورد اثرات است.

Companies can mandate diversity,

شرکت‌ها می‌توانند تنوع را به شکل دستورالعمل ابلاغ کنند،

but they have to cultivate inclusion.

اما آن‌ها باید جامعیت را نهادینه کنند.

And if inclusion is what you're after,

و اگر جامعیت چیزی است که بدنبال آن هستید،

you've got to calculate some slightly different numbers.

شما باید برخی اعداد نزدیک به هم را مقایسه کنید.

How about 30 percent?

در مورد ۳۰ درصد چطور؟

Because that's the point that research shows

چون این نقطه‌ایست که تحقیقات نشان می‌دهد

at which the voices of minorities actually begin to be heard.

جایی است که صدای اقلیت‌ها واقعاً شروع به شنیده شدن می‌کند.

If you want a real problem,

اگر مشکلی واقعی می‌خواهید،

you're going to need real numbers to fix it,

شما به اعداد واقعی برای تصحیح آن نیاز دارید،

and if you're not willing to set real numbers,

اگر نمی‌خواهید اعداد واقعی را قرار دهید،

then maybe you're not real serious about diversity and inclusion.

پس شما در مورد تنوع و جامعیت واقعاً جدی نیستید.

That brings me to my third point:

حالا می‌رسیم به نکته سوم:

real consequences.

عواقب واقعی.

Think about this:

به این فکر کنید:

when salespeople forget what they're doing and don't come up with their numbers,

اگر مسئولین فروش، آمارشان را فراموش کنند و اعداد را گزارش ندهند،

what do we do?

چه کار خواهیم کرد؟

We give them a little time, maybe we give them some training.

کمی به آن‌ها زمان می‌دهیم، شاید آموزششان دهیم.

But then if they don't hit those numbers eventually,

اما اگر به اعداد هدف دست نیابند،

we fire them.

آن‌ها را اخراج می‌کنیم.

However, when you start talking about diversity and inclusion,

به هر حال، وقتی در مورد تنوع و جامعیت حرف می‌زنیم،

we use terms like "accountability."

از اصطلاحاتی مثل "مسئولیت‌پذیری" استفاده می‌کنیم.

And maybe we scold, and maybe we hold back an incentive or two.

و شاید سرزنش کنیم و شاید یک یا دو برنامه انگیزشی را لغو کنیم.

But you know what the best incentive is?

اما می‌دانید بهترین انگیزه چیست؟

A job.

یک شغل.

And you know what the best disincentive is?

و می‌دانید بهترین ضدانگیزه چیست؟

Losing it.

از دست دادن شغل.

So if companies really want accountability,

پس واقعاً اگر شرکت‌ها خواهان مسئولیت‌پذیری هستند،

they should assume that that is a given.

باید فرض کنند که مسئولیت‌پذیری اعطا شده است.

Consequences are what happen when you don't do what you're accountable for.

وقتی کاری که مسئولش هستید را انجام نمی‌دهید، عواقب اتفاق می‌افتند.

Imagine this:

تصور کنید:

imagine a place where people of all colors and all races

جایی که افراد از همه رنگها و نژادها

are on and climbing every rung of the corporate ladder;

دارند از پله‌های نردبان همکاری بالا می‌روند؛

where those people feel safe -- indeed, expected --

جایی که این افراد احساس امنیت می‌کنند -- در واقع، انتظار می‌رود --

to bring their unassimilated, authentic selves to work every day,

که هر روز خود متفاوت و معتبرشان را بیاورند،

because the difference that they bring is both recognized and respected.

چون اختلافی که عرضه می‌کنند هم محترم است و هم به رسمیت شناخته می‌شود.

And imagine a place where the lessons we learn about diversity at work

و تصور کنید مکانی که دروسی که درباره تنوع در کار آموخته‌ایم در واقع

actually transform the things we do, think and say outside of work.

کار‌هایی که انجام می‌دهیم، فکرمی‌کنیم و می‌گوییم را در خارج از کار تغییر می‌دهد.

That is what happens if we all work together

این چیزی است که اگر با هم کار کنیم اتفاق می‌افتد

to fix what's broken.

رفع خرابی.

That is what happens if we stop praying for change to happen

این چیزی است که اگر دعا کردن برای تغییر را متوقف کنیم رخ می‌دهد

and actually start moving our feet to making it.

و واقعاً قدم بردارید تا تغییر را بسازید.

That is the power of single-mindedness.

این است قدرت یکدلی.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)