Reflections from a lifetime fighting to end child poverty | Marian Wright Edelman

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

Pat Mitchell: I know you don't like that "legend" business.

پت میچل: می‌دانم که آن فعالیت «افسانه‌ای» را دوست نداری.

Marian Wright Edelman: I don't.

ماریان رایت ادلمن: دوست ندارم.

(Laughter)

(خنده حضار)

PM: Why not, Marian?

پ م: چرا نه، ماریان؟

Because you are somewhat of a legend.

چون تو خودت به شکلی افسانه‌ای.

You've been doing this for a long time,

خیلی وقت است که این کار را می‌کنی،

and you're still there as founder and president.

و هنوز آنجایی به عنوان موسس و رئیس.

MWE: Well, because my daddy raised us and my mother raised us to serve,

م ر ا: خوب، چون پدرم بزرگمان کرد، و مادرم بزرگمان کرد تا خدمت کنیم،

and we are servant-leaders.

و ما رهبرانِ-خدمتگزار هستیم.

And it is not about external things or labels,

و این ربطی به چیز‌های بیرونی و برچسب‌ها ندارد،

and I feel like the luckiest person in the world

و من حس خوشبخت‌ترین آدم دنیا را دارم

having been born at the intersection of great needs and great injustices

که در تقاطع بزرگترین نیازمندی‌ها و بزرگترین بی‌عدالتی‌ها بدنیا آمدم

and great opportunities to change them.

و بزرگترین فرصت برای تغییر آن.

So I just feel very grateful

پس بسیار متشکرم

that I could serve and make a difference.

که می‌توانم خدمت کنم و تغییری ایجاد کنم.

PM: What a beautiful way of saying it.

پ م: چقدر زیبا این را گفتی.

(Applause)

(تشویق حضار)

You grew up in the American South,

در جنوب آمریکا بزرگ شدی،

and like all children,

و مثل همه بچه‌ها،

a lot of who you became was molded by your parents.

خیلی از آنچه هستی را پدر و مادرت شکل داده‌اند.

Tell me: What did they teach you about movement-building?

برایم بگو: درباره ایجاد حرکت‌های اجتماعی چه یادت دادند؟

MWE: I had extraordinary parents. I was so lucky.

م ر ا: پدر و مادر فوق‌العاده‌ای داشتم. خوش‌شانس بودم.

My mother was the best organizer I ever knew.

مادرم بهترین سازمان‌دهنده‌ای بود که می‌شناسم.

And she always insisted, even back then, on having her own dime.

و همیشه اصرار داشت، حتی همان موقع، تا درآمد خودش را داشته باشد.

She started her dairy so that she could have her penny,

لبنیاتی‌اش را راه انداخت تا پول خودش را درآورد،

and that sense of independence has certainly been passed on to me.

و مسلما آن حس استقلال به من انتقال یافته.

My daddy was a minister, and they were real partners.

پدرم خادم کلیسا بود، و جفتی واقعی بودند.

And my oldest sibling is a sister,

و بین بچه‌ها خواهرم از همه بزرگتر یود،

I'm the youngest, and there are three boys in between.

من کوچکترین هستم، و سه پسر بین ما.

But I always knew I was as smart as my brothers.

اما همیشه می‌دانستم که هوشم مثل برادرانم است.

I always was a tomboy.

مثل پسر‌ها شیطان بودم.

I always had the same high aspirations that they had.

همیشه خواسته‌های بزرگی مثل آن‌ها داشتم.

But most importantly, we were terribly blessed,

اما از همه مهمتر، ما خیلی خوشبخت بودیم،

even though we were growing up

اگرچه ما در محیطی

in a very segregated small town in South Carolina --

بسیار تفکیک شده در شهر کوچکی در کارولینای جنوبی بزرگ می‌شدیم --

we knew it was wrong.

می‌دانستیم که اشتباه است.

I always knew, from the time I was four years old,

همیشه می‌دانستم، از چهار سالگی،

that I wasn't going to accept being put into slots.

که قبول نخواهم کرد که مرا در شیار‌ها بگذارند.

But Daddy and Mama always had the sense that it was not us,

اما مامان و بابا همیشه این حس را داشتند که ما نبودیم،

it was the outside world,

این جهان بیرونی است،

but you have the capacity to grow up to change it,

اما تو ظرفیت بزرگ شدن و تغییرش را داری،

and I began to do that very early on.

و من خیلی زود مشغول به این کار شدم.

But most importantly, they were the best role models,

اما از همه مهمتر، آن‌ها بهترین الگو‌ها بودند،

because they said: if you see a need,

چون می‌گفتند که: اگر نیازی می‌بینی،

don't ask why somebody doesn't do it.

نپرس که چرا کسی این کار را نمی‌کند.

See what you can do.

ببین خودت چه می‌کنی.

There was no home for the aged in our hometown.

مکانی برای نگاه‌داری از آدم‌های مسن در شهر‌مان نبود.

And Reverend Reddick, who had what we know now, 50 years later, as Alzheimer's,

و کشیش رِدیک، مشکلی داشت که حالا ۵۰ سال بعد می‌دانیم آلزایمر بوده،

and he began to wander the streets.

و سرگردانی‌اش در خیابان‌ها شروع شده بود.

And so Daddy and Mama figured out he needed a place to go,

و وقتی که مامان و بابا فهمیدند به مکانی برای زندگی نیاز دارد،

so we started a home for the aged.

برای سالمندان خانه‌ای تاسیس کردیم.

Children had to cook and clean and serve.

کودکان باید می‌پختند و می‌شستند و غذا می‌دادند.

We didn't like it at the time,

آنوقت خوشمان نمی‌آمد.

but that's how we learned that it was our obligation

اما اینگونه فهمیدیم که نگهداری از نیازمندان مسئولیت ماست

to take care of those who couldn't take care of themselves.

نگهداری از آن‌هایی که نمی‌توانند از خود نگهداری کنند.

I had 12 foster sisters and brothers.

من ۱۲ برادر و خواهری داشتم که به فرزندی قبول شده بودند.

My mother took them in after we left home, and she took them in before we left home.

مادرم آن‌ها را بعد از اینکه از خانه رفتیم پذیرفت، و قبل از رفتنمان پذیرفت.

And again, whenever you see a need, you try to fulfill it.

و دوباره بگویم، هرجا که نیازمندی هست، تو باید آن را برآورده کنی.

God runs, Daddy used to say, a full employment economy.

بابا عادت داشت بگوید، خدا می‌رساند، اقتصادی با کار برای همه.

(Laughter)

(خنده حضار)

And so if you just follow the need,

پس اگر تنها نیاز‌ها را دنبال کنی،

you will never lack for something to do or a real purpose in life.

هیچوقت دچار کمبود اینکه چه بکنی یا هدف واقعیت چیست نمی‌شوی.

And every issue that the Children's Defense Fund works on today

و هر مشکلی که صندوق دفاع از کودکان امروز رویش کار می‌کند

comes out of my childhood in a very personal way.

به شکلی خیلی شخصی از کودکیم می‌آید.

Little Johnny Harrington, who lived three doors down from me,

جانی هرینگتون کوچک، که سه در پایین‌تر از من زندگی می‌کرد،

stepped on a nail; he lived with his grandmother,

پایش را روی یک میخ گذاشت؛ با مادر بزرگش زندگی می‌کرد،

got tetanus, went to the hospital, no tetanus shots, he died.

کزاز گرفت، بیمارستان رفت، واکسن کزاز نبود، و او مرد.

He was 11 years old.

۱۱ سالش بود.

I remember that.

این یادم هست.

An accident in front of our highway,

تصادفی در مقابل اتوبان ما،

turns out to have been two white truck drivers

معلوم شد که دو راننده کامیون سفید پوست

and a migrant family that happened to be black.

و یک خانواده مهاجر که همگی سیاه بودند.

We all ran out to help.

همه دویدیم برای کمک.

It was in the front of a church, and the ambulance came,

جلو کلیسا بود، که آمبولانس رسید،

saw that the white truck drivers were not injured,

دید که راننده‌های کامیون زخمی نشده‌اند،

saw the black migrant workers were,

دید که کارگر‌های سیاه‌پوست مهاجر زخمی شده‌اند،

turned around and left them.

دور زد و برگشت.

I never forgot that.

هیچوقت یادم نمی‌رود.

And immunizations was one of the first things

و واکسیناسیون یکی از اولین چیز‌هایی بود

I worked on at the Children's Defense Fund

که در صندوق دفاع از کودکان شروع کردم

to make sure that every child gets immunized against preventable diseases.

تا مطمئن شویم همه کودکان بتوانند در برابر بیماری‌های قابل پیشگیری واکسینه شوند.

Unequal schools ...

مدارس نابرابر …

(Applause)

(تشویق حضار)

Separate and unequal,

جدا شده و نابرابر،

hand-me-downs from the white schools.

لباس‌های مستعمل مدارس سفید.

But we always had books in our house.

اما ما همیشه در خانه کتاب داشتیم.

Daddy was a great reader.

بابا خیلی کتاب‌خوان بود.

He used to make me read every night with him.

معمولا وادرم می‌کرد هر شب با او کتاب بخوانم.

I'd have to sit for 15 or 20 minutes.

باید ۱۵ تا ۲۰ دقیقه می‌نشستم.

One day I put a "True Confessions" inside a "Life Magazine"

یک روز «اعترافات واقعی» را لای یک «مجله لایف» گذاشتم

and he asked me to read it out loud.

از من خواست تا با صدای بلند بخوانم.

I never read a "True Confessions" again.

هیچوقت دوباره «اعترافات واقعی» را نخواندم.

(Laughter)

(خنده حضار)

But they were great readers.

اما کتاب‌خوان‌هایی بزرگ بودند.

We always had books before we had a second pair of shoes,

ما همیشه قبل از آنکه کفش دومی داشته باشیم کتاب داشتیم،

and that was very important.

و این خیلی مهم بود.

And although we had hand-me-down books for the black schools

و اگرچه برای مدرسه‌های سیاه پوستان کتاب‌های دست دو داشتیم

and hand-me-down everythings,

و همه چیز دست دوم،

it was a great need.

نیاز خوبی بود.

He made it clear that reading was the window to the outside world,

روشن کرد که مطالعه پنجره‌ای به جهان بیرونی است،

and so that was a great gift from them.

پس هدیه‌ای عالی از آن‌هاست.

But the reinforced lesson was that God runs a full employment economy,

اما درس مستحکم شده این بود که در اقتصاد خدا برای همه کار هست،

and that if you just follow the need,

و اینکه اگر تنها به دنبال نیاز‌ها بروی،

you will never lack for a purpose in life,

هیچوقت کمبود هدف در زندگی نخواهی داشت،

and that has been so for me.

و برایم تا کنون اینطور بوده.

We had a very segregated small town.

ما شهری بسیار کوچک و تفکیک شده بودیم.

I was a rebel from the time I was four or five.

از وقتی چهار پنج سالم بودم سرکش بودم.

I went out to a department store

به یک فروشگاه بزرگ رفتم

and there was "white" and "black" water signs,

که تابلو آبخوری برای «سفیدها» و «سیاه‌ها» داشت،

but I didn't know that and didn't pay much attention to that,

من نمی‌دانستم و خیلی هم توجه نکردم،

and I was with one of my Sunday school teachers.

همراه یکی از معلم‌های مدرسه یکشنبه‌هایم بودم.

I drank out of the wrong water fountain,

من از آبخوری اشتباه آب خوردم،

and she jerked me away, and I didn't know what had happened,

من را عقب کشید، و من نمی‌دانستم مشکل کجاست،

and then she explained to me about black and white water.

بعد برایم در باره آب برای سفید و سیاه توضیح داد.

I didn't know that, and after that,

من این را نمی‌دانستم، و بعد از آن،

I went home, took my little wounded psyche to my parents,

رفتم خانه، روحیه مجروحم را پیش پدر و مادر بردم،

and told them what had happened, and said, "What's wrong with me?"

و گفتم که چه اتفاقی افتاده، و گفتم، «مگه من چه اشکالی دارم؟»

And they said, "It wasn't much wrong with you.

و آنها گفتند، «خیلی تقصیر تو نیست.

It's what's wrong with the system."

این مشکل سیستم است.»

And I used to go then secretly and switch water signs

و بعد یواشکی می‌رفتم و تابلو آبخوری‌ها را عوض می‌کردم

everywhere I went.

هر جا که می‌رفتم.

(Laughter)

(خنده حضار)

And it felt so good.

که خیلی لذت‌بخش بود.

(Applause)

(تشویق حضار)

PM: There is no question that this legend is a bit of a rebel,

پ م: شکی نیست که این شخصیت افسانه‌ای کمی سرکش است،

and has been for a long time.

و برای مدتی طولانی اینطور است.

So you started your work as an attorney and with the Civil Rights Movement,

پس شما کارتان را به عنوان وکیل برای حرکت‌های حقوق اجتماعی شروع کردید،

and you worked with Dr. King on the original Poor People's Campaign.

و با دکتر کینگ در مبارزه سیاسی اصلی برای فقرا شرکت داشتید.

And then you made this decision, 45 years ago,

و بعد ۴۵ سال پیش این تصمیم را گرفتید،

to set up a national advocacy campaign for children.

تا مبارزه ملی پشتیبانی از کودکان را آغاز کنید.

Why did you choose that particular service, to children?

چرا این کار خاص را، برای کودکان شروع کردید؟

MWE: Well, because so many of the things that I saw in Mississippi

م ر ا: خوب، چون خیلی از چیز‌هایی که در می‌سی‌سیپی

and across the South

و در کل جنوب دیدم

had to do with children.

مربوط به کودکان بود.

I saw children with bloated bellies in this country

من در این کشور کودکانی با شکم‌های ورم کرده دیده‌ام

who were close to starvation,

که از گرسنگی نزدیک به مرگ بوده‌اند،

who were hungry,

که گرسنه بودند،

who were without clothes,

که لباس نداشتند،

and nobody wanted to believe

و هیچکس نمی‌خواست باور کند

that there were children who were starving,

که کودکانی از گرسنگی در حال مرگ بودند،

and that's a slow process.

و این فرآیندی کند است.

And nobody wanted to listen.

و هیچکس نمی‌خواست گوش کند.

Every congressman that would come to Mississippi,

هر نماینده کنگره‌ای که به می‌سی‌سیپی می‌آمد،

I'd say, "Go see," and most of them didn't want to do anything about it.

می‌گفتم، «برو ببین»، و بیشترشان کاری برایش نمی‌کردند.

But I saw grinding poverty.

اما من فقری استخوان‌شکن دیدم.

The state of Mississippi wanted, during voter registration efforts --

ایالت می‌سی‌سیپی در زمان فعالیت‌های انتخاباتی می‌خواست --

and with outside white kids coming in to help black citizens register to vote --

و با آمدن بچه‌های سفید پوست برای کمک به ثبت نام شهروندان سیاه پوست برای رای--

they wanted everybody to leave the state, so they were trying to starve them out.

می‌خواستند تا همه ایالت را ترک کنند، می‌خواستند با گرسنگی بیرونشان کنند.

And they switched from free food commodities

و آن‌ها از کالا‌های غذایی مجانی

to food stamps that cost two dollars.

به برچسب غذایی دو دلاری تغییر کردند.

People had no income, and nobody in America wanted to believe

مردم درآمدی نداشتند، و هیچکس در آمریکا نمی‌خواست باور کند

that there was anybody in America without any income.

که کسی در آمریکا بدون درآمد است.

Well, I knew hundreds of them, thousands of them.

خوب، من صدها نفرشان را می‌شناسم، هزاران نفر را.

And malnutrition was becoming a big problem.

و سوء تغذیه مشکل بزرگی می‌شد.

And so one of these days came Dr. King down

پس یکی از این روز‌ها دکتر کینگ پیشمان آمد

on a number of things we were fighting to get the Head Start program --

که برای موضوعاتی که برایشان می‌جنگیدیم برنامه تغذیه رایگان بگیریم --

which the state of Mississippi turned down --

که ایالت می‌سی‌سیپی انجامش نداد --

refinanced.

دوباره سرمایه‌گذاری کند.

And he went into a center

و به مرکزی رفت

that the poor community was running without any help,

که جمعیت‌های فقیر بدون هیچ کمکی می‌گرداندند،

and he saw a teacher carve up an apple for eight or 10 children,

و معلمی را دید که یک دانه سیب را برای هشت تا ۱۰ کودک خرد می‌کند،

and he had to run out, because he was in tears.

و مجبور شد تا خارج شود، چون چشمانش پر از اشک شده بود.

He couldn't believe it.

نمی‌توانست باور کند.

But only when Robert Kennedy decided he would come --

اما تنها وقتی که رابرت کندی تصمیم گرفت که می‌آید --

I had gone to testify about the Head Start program,

رفته بودم تا برای برنامه تغذیه شهادت دهم،

because they were attacking.

چون آن‌ها حمله می‌کردند.

And I asked, please, come and see yourself,

و من گفتم، لطفا خودتان بیایید و ببینید،

and when you come and see,

و وقتی که آمدی و دیدی،

see hungry people and see starving children.

مردمان گرسنه و کودکانی که از گرسنگی در حال مرگ هستند را ببین.

And they came, and he brought the press,

آمدند، و او روزنامه‌ها را با خود آورد،

and that began to get the movement going.

و آن باعث شروع جنبش شد.

But they wanted to push all the poor people to go north

اما آن‌ها می‌خواستند تا همه فقرا را به شمال برانند

and to get away from being voters.

تا از اینکه رای دهند خلاص شوند.

And I'm proud of Mike Espy.

و به مایک اپسی افتخار می‌کنم.

Even though he lost last night, he'll win one of these days.

اگرچه دیشب شکست خورد، ولی یکی از این روز‌ها برنده می‌شود.

(Applause)

(تشویق حضار)

But you wouldn't have seen such grinding poverty,

اما نمی‌توانی چنین فقر استخوان شکنی را ببینی،

and the outside white kids who'd come in to help register voters

و دیگر کودکان سفیدی که برای کمک به ثبت نام رای دهنده‌گان آمده بودند

in the 1964 Summer Project where we lost those three young men.

در پروژه تابستان ۱۹۶۴ که ما این سه مرد جوان را از دست دادیم.

But once they left, the press left,

اما وقتی که رفتند، روزنامه‌ها رفتند،

and there was just massive need,

نیازی بزرگ باقی مانده بود،

and people were trying to push the poor out.

و مردم سعی می‌کردند تا فقرا را برانند.

And so, you know, Head Start came,

به همین ترتیب، می‌دانی که تغذیه رایگان آمد،

and we applied for it, because the state turned it down.

و برایش اقدام کردیم، چون ایالت رهایش کرده بود.

And that's true of a lot of states that don't take Medicaid these days.

و خیلی از ایالت‌ها هم که کمک‌های درمانی نمی‌گیرند، همینطورند.

And we ran the largest Head Start program in the nation,

و ما بزرگترین برنامه تغذیه رایگان را در تاریخ این ملت راه انداختیم،

and it changed their lives.

که زندگیشان را عوض کرد.

They had books that had children who looked like them in it,

کتاب‌هایی داشتند که عکس بچه‌هایی مثل آنها را داشت،

and we were attacked all over the place.

از همه جا به ما حمله شد.

But the bottom line

اما در انتها

was that Mississippi gave birth to the Children's Defense Fund

این می‌سی‌سیپی بود که باعث تولد صندوق دفاع از کودکان

in many ways,

به دلایل زیادی شد،

and it also occurred to me that children

و همچنین به این فکر افتادم که کودکان

and preventive investment,

و سرمایه‌گذاری پیش‌گیرانه،

and avoiding costly care

و جلوگیری از مراقبت‌های پر هزینه

and failure and neglect,

و شکست و بی‌توجهی،

was a more strategic way to proceed.

بیشتر راهی استراتژیک برای ادامه بود.

And so the Children's Defense Fund

و صندوق دفاع از کودکان

was born out of the Poor People's Campaign.

از بستر برنامه حمایت از فقرا زاده شد.

But it was pretty clear that whatever you called

اما کاملاً مشخص بود که اسمش را هرچه بگذاری

black independent or brown independent

مستقل از سیاهان یا دورگه‌ها

was going to have a shrinking constituency.

حوزه اتخاباتی خواهد داشت که کوچک می‌شد.

And who can be mad at a two-month-old baby or at a two-year-old toddler?

و چه کسی می‌تواند از یک نوزاد دو ماهه یا کودک دو ساله عصبانی شود؟

A lot of people can be.

خیلی‌ها می‌توانند.

They don't want to feed them, neither, from what we've seen.

حتی با توجه به آنچه دیدیم نمی‌خواهند به آن‌ها غذا هم بدهند.

But it was the right judgment to make.

اما این قضاوتی صحیح بود.

And so out of the privilege of serving

پس جدای از این امتیاز که

as the Poor People's Campaign coordinator for policy

به عنوان هماهنگ کننده سیاست‌های برنامه مردم فقیر

for two years, and there were two of them,

برای دو سال خدمت کنم، که دو‌تا بودند،

and it was not a failure,

و این شکستی نبود،

because the seeds of change get planted

چون بذر تغییرات کاشته شد

and have to have people who are scut workers and follow up.

و باید کسانی را می‌داشتیم که کار‌ها را پیگیری می‌کردند و می‌آمدند.

And I'm a good scut worker and a persistent person.

و من پی‌گیرخوبی هستم و آدمی سمج.

And you know, as a result,

و می‌دانی، نتیجه‌اش،

I would say that all those people on food stamps today

اینکه این افراد حالا امروز جیره غذایی دارند

ought to thank those poor people in the mud in Resurrection City.

باید از از آن افراد فقیری که در قیامت در گل و لای دست و پا می‌زنند تشکر کنند.

But it takes a lot of follow-up, detailed work -- and never going away.

اما پیگیری‌های و جزییات زیادی داشت -- که هیچوقت از میان نمی‌روند.

PM: And you've been doing it for 45 years,

پ م: و شما ۴۵ سال است که انجامش می‌دهید،

and you've seen some amazing outcomes.

و نتایجی چشمگیر را دیده‌اید.

What are you proudest of out of the Children's Defense Fund?

بیشترین چیزی که بخاطر صندوق دفاع از کودکان به آن افتخار می‌کنید چیست؟

MWE: Well, I think the children now have sort of become a mainstream issue.

م ر ا: خوب به نظرم، حالا دیگر کودکان به نوعی تبدیل به یک جریان اصلی شده‌اند.

We have got lots of new laws.

قوانین زیاد جدیدی وضع شده‌اند.

Millions of children are getting food.

میلیون‌ها کودک غذا دریافت می‌کنند.

Millions of children are getting a head start.

میلیون‌ها کودک کمک دریافت می‌کنند.

Millions of children are getting Head Start

میلیون‌ها کودک کمک دریافت می‌کنند.

and have gotten a head start,

میلیون‌ها کودک کمکی دریافت می‌کنند.

and the Child Health Insurance Program, CHIP,

و برنامه بیمه سلامت کودکان، CHIP،

Medicaid expansions for children.

توسعه بیمه درمانی برای کودکان.

We've been trying to reform the child welfare system for decades.

تلاش ما این بوده تا ساختار رفاهی کودکان را برای دهه‌ها متحول کنیم.

We finally got a big breakthrough this year,

نهایتا امسال موفقیت بزرگی کسب کردیم،

and it says, be ready with the proposals when somebody's ready to move,

که می‌گوید، وقتی کسی آماده حرکت است پیشنهادهایت باید آماده باشد،

and sometimes it takes five years, 10 years, 20 years, but you're there.

بعضی وقتها پنج سال طول می‌کشد، ۱۰ سال، ۲۰ سال، ولی شما آنجا هستی.

I've been trying to keep children out of foster care and out of institutions

سعی می‌کردم کودکان را از پرورشگاه‌ها و خانه‌های نگهداری از کودکان بی‌سرپرست

and with their families, with preventive services.

دور نگه دارم تا با خانواده‌شان، با خدمات پیشگیری بمانند.

That got passed.

این تصویب شد.

But there are millions of children who have hope,

میلیون‌ها کودک هستند که امیدوارند،

who have access to early childhood.

که به کودکی زودهنگام دسترسی دارند.

Now, we are not finished,

ما کارمان تمام نشده،

and we are not going to ever feel finished

و هیچوقت هم حس نخواهیم کرد که تمام شده

until we end child poverty in the richest nation on earth.

تا به فقر کودکان در ثروتمند‌ترین ملت دنیا پایان دهیم.

It's just ridiculous that we have to be demanding that.

مسخره است که حتی باید این را بخواهیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

PM: And there are so many of the problems in spite of the successes,

پ م: مشکلات زیادی در مسیر موفقیت وجود دارد،

and thank you for going through some of them, Marian --

و متشکرم که بعضی را عنوان می‌کنی، ماریان --

the Freedom Schools,

مدرسه‌های فریدام،

the generations of children now

نسل‌هایی از کودکان حالا

who have gone through Children's Defense Fund programs.

از برنامه‌های صندوق دفاع از کودکان استفاده کرده‌اند.

But when you look around the world,

اما وقتی که به جهان اطرافمان نگاه می‌کنی،

in this country, the United States, and in other countries,

در این کشور، ایالات متحده، و کشور‌های دیگر،

there are still so many problems.

هنوز مشکلات زیادی وجود دارد.

What worries you the most?

چه چیزی بیشتر نگرانت می‌کند؟

MWE: What worries me is how irresponsible we adults in power have been

م ر ا: آنچه نگرانم می‌کند اینکه ما بزرگسالان در قدرت

in passing on a healthier earth.

در عبور از زمینی سالم چقدر بی‌مسئولیت شده‌ایم.

And it worries me when I read the "Bulletin of Atomic Scientists"

و نگران می‌شوم وقتی در «مجله دانشمندان اتمی» می‌خوانم

and see now that we are two minutes from midnight,

و می‌بینم که تنها دو دقیقه با نیمه شب فاصله داریم،

and that's gotten closer.

که حتی نزدیکتر هم شده.

We have put our future

ما آینده‌مان را

and our children's future and safety at risk

و آینده و امنیت کودکانمان را در معرض خطر گذاشته‌ایم

in a world that is still too much governed by violence.

در جهانی که هنوز با خشونت هدایت می‌شود.

We must end that.

باید به این پایان دهیم.

We must stop investing in war and start investing in the young and in peace,

باید به سرمایه‌گذاری در جنگ پایان دهیم و در جوانان و صلح سرمایه‌گذاری کنیم،

and we are really so far away from doing that.

و واقعاً از انجام این کار خیلی دوریم.

(Applause)

(تشویق حضار)

And I don't want my grandchildren

و نمی‌خواهم تا نوه‌هایم

to have to fight these battles all over again,

مجبور شوند تا دوباره این مبارزه‌ها را انجام دهند،

and so I get more radical.

و من هم افراطی‌تر شوم.

The older I get, the more radical I get,

هرچه پیرتر می‌شوم، افراطی‌تر می‌شوم،

because there are just some things that we as adults have to do

چون کار‌هایی است که ما بزرگسالان

for the next generations.

باید برای نسل‌های بعد انجام دهیم.

And I looked at the sacrifices of Mrs. Hamer

و من به فداکاری‌های خانم هیمر نگاه کردم

and all those people in Mississippi

و تمام مردم می‌سی‌سیپی

who risked their lives to give us a better life.

که جانشان را برای زندگی بهتر ما به خطر انداختند.

But the United States has got to come to grips

اما ایالات متحده باید

with its failure to invest in its children,

همراه با شکست‌هایش در کودکانش سرمایه‌گذاری کند،

and it's the Achilles' heel of this nation.

و این پاشنه آشیل این ملت است.

How can you be one of the biggest economies in the world

چطور می‌توانی یکی از بزرگترین اقتصاد‌های جهان باشی

and you let 13.2 million children go live in poverty,

و بگذاری ۱۳/۲ میلیون کودک در فقر زندگی کنند،

and you let children go homeless

و بگذاری کودکان بی سرپناه شوند

when you've got the means to do it?

وقتی که می‌توانی از آن جلوگیری کنی؟

We've got to rethink who we are as a people,

باید دوباره فکر کنیم که به عنوان یک ملت کیستیم،

be an example for the world.

تا برای جهان نمونه شویم.

There should be no poverty.

نباید فقری وجود داشته باشد.

In fact, we want to say we're going to end poverty in the world.

در واقع، می‌خواهیم که بگوییم ما می‌خواهیم به فقر در جهان پایان دهیم.

Just start at home.

باید از خانه شروع کنیم.

And we've made real progress,

پیشرفتی واقعی داشته‌ایم،

but it's such hard work,

اما چه کار سختی است،

and it's going to be our Achilles' heel.

که پاشنه آشیل ما خواهد بود.

We should stop giving more tax cuts,

باید از حذف بیشتر مالیات‌ها جلوگیری کنیم،

sorry folks, to billionaires rather than to babies

ببخشید دوستان، برای میلیاردر‌ها نه نوزادان

and their health care.

و بیمه‌های درمانی‌شان.

We should get our priorities straight.

باید اولویت‌هایمان را مشخص کنیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

That's not right, and it's not cost-effective.

این درست نیست، و مقرون به صرفه نیست.

And the key to this country is going to be an educated child population,

و کلید این کشور جمعیت تحصیل‌کرده کودکان خواهد بود،

and yet we've got so many children

و هنوز کودکان زیادی داریم

who cannot read or write at the most basic levels.

که نمی‌توانند ابتدایی‌ترین چیز‌ها را بخوانند یا بنویسند.

We're investing in the wrong things,

ما در چیز‌هایی غلط سرمایه‌گذاری می‌کنیم،

and I wouldn't be upset about anybody having one billion,

من از اینکه کسی یک میلیارد داشته باشد ناراحت نیستم،

10 billion [US dollars],

۱۰ میلیارد [دلار آمریکا]،

if there were no hungry children,

اگر کودکی گرسنه نباشد،

if there were no homeless children,

اگر کودکی بی‌سرپناه نباشد،

if there were no uneducated children.

اگر کودکی بی‌سواد نباشد.

And so it's really about what does it mean to live

پس این واقعاً در باره معنی زندگی کردن است

and lead this life.

و هدایت این زندگی.

Why were we put on this earth?

چرا روی این زمین قرارمان داده‌اند؟

We were put on this earth to make things better

روی این زمین هستیم تا اوضاع را بهتر کنیم

for the next generations.

برای نسل‌های بعد.

And here we're worrying about climate change

اینجا نگران تغییرات اقلیمی هستیم

and global warming.

و گرمایش جهانی.

And we're looking at, again, I constantly cite --

و دوباره نگاه می‌کنیم به، همیشه این را می‌گویم --

I look at that "Bulletin of Atomic Scientists" every year.

به «بولتن دانشمندان اتمی» هر سال نگاه می‌کنم.

And it says now: "Two minutes to midnight."

حالا می‌گوید: «دو دقیقه به نیمه شب.»

Are we out of our minds, adults,

آدم بزرگ‌ها، آیا عقلمان کم شده،

about passing on a better a world to our children?

تا دنیایی بهتر را به کودکانمان بسپاریم؟

That's what our purpose is, to leave a better world for everybody,

این هدف ماست، تا جهانی بهتر را برای همه باقی گذاریم،

and the concept of enough for everybody.

و موضوع کفایت برای همه.

There should be no hungry children in this world

نباید هیچ کودکی در این جهان گرسنه باشد

with the rich wealth that we have.

با ثروت سرشاری که داریم.

And so I can't think of a bigger cause,

پس هدفی بزرگتر را نمی‌توان انتخاب کرد،

and I think that I'm driven by my faith.

و فکر می‌کنم ایمانم هدایتم می‌کند.

And it's been a privilege to serve,

و خدمت‌گزاری برایم افتخار است،

but I always had the best role models in the world.

من همیشه بهترین الگو‌های جهان را داشته‌ام.

Daddy always said God runs a full employment economy,

بابا همیشه می‌گفت در اقتصاد خداوند همه کار می‌کنند.

and that if you just follow the need,

و اگر تنها نیاز‌ها را دنبال کنی،

you'll never lack for a purpose in life.

هیچ‌وقت کمبود هدف در زندگی نخواهی داشت.

And I watched the partnership -- because my mother was a true partner.

و من مشارکتشان را دیدم -- چون مادرم شریکی واقعی بود.

I always knew I was as smart as my brothers, at least.

همیشه می‌دانستم حداقل، به اندازه برادرانم با‌هوش هستم.

And we always knew that we were not just to be about ourselves,

و ما همیشه می‌دانستیم که تنها برای خودمان زندگی نمی‌کنیم،

but that we were here to serve.

بلکه اینجا برای خدمت هستیم.

PM: Well, Marian, I want to say, on behalf of all the world's children,

پ م: خوب، ماریان، باید بگویم، از طرف تمام کودکان جهان،

thank you for your passion,

از عشقت،

your purpose and your advocacy.

از هدفمندی‌ات و دفاعت متشکریم.

(Applause)

(تشویق حضار)