How to revive your belief in democracy | Eric Liu

Translator: Foroogh Razavi Reviewer: Masoud Motamedifar

I bring you greetings

سلام عرض می‌کنم

from the 52nd-freest nation on earth.

از ۵۲مین کشور جهان از نظر آزادی.

As an American, it irritates me that my nation keeps sinking

به عنوان یک آمریکایی، ناراحتم که رتبه‌ی کشورم

in the annual rankings published by Freedom House.

هر سال طبق آمار خانه‌ی آزادی پایین‌تر می‌رود.

I'm the son of immigrants.

پدر و مادر من مهاجر بودند.

My parents were born in China during war and revolution,

در زمان جنگ و انقلاب در چین به دنیا آمدند،

went to Taiwan and then came to the United States,

برای همین به تایوان رفتند و بعد هم به آمریکا آمدند.

which means all my life,

یعنی، در تمام زندگی‌ام،

I've been acutely aware just how fragile an inheritance freedom truly is.

می‌دانستم که آزادی چه نعمت حساس و آسیب‌پذیری است.

That's why I spend my time teaching, preaching and practicing democracy.

به همین خاطر، وقتم را صرف آموزش، تبلیغ و اجرای دموکراسی می‌کنم.

I have no illusions.

خیال‌باف نیستم.

All around the world now,

الان در سرتاسر جهان،

people are doubting whether democracy can deliver.

مردم به کارآمد بودن دموکراسی مشکوک شده‌اند.

Autocrats and demagogues seem emboldened,

حاکمان خودکامه و عوام‌فریب جسور به نظر می‌رسند،

even cocky.

و حتی به خودشان افتخار می‌کنند.

The free world feels leaderless.

جهان آزاد به نظر بی رهبر می‌رسد.

And yet, I remain hopeful.

اما من همچنان امیدوار هستم.

I don't mean optimistic.

منظورم خوش‌بین نیست.

Optimism is for spectators.

خوش‌بینی برای تماشاگرهاست.

Hope implies agency.

امید داشتن یعنی اهل عمل بودن،

It says I have a hand in the outcome.

یعنی دستی در نتیجه‌ی کار داشتن.

Democratic hope requires faith

امید دموکراتیک نیاز به ایمان دارد،

not in a strongman or a charismatic savior

نه به قوی‌مردی کاریزماتیک که ما را نجات بدهد،

but in each other,

بلکه ایمان به یکدیگر.

and it forces us to ask: How can we become worthy of such faith?

و ما را وادار می‌کند بپرسیم: چطور می‌توانیم شایسته‌ی این ایمان شویم؟

I believe we are at a moment of moral awakening,

من معتقدم ما در لحظه‌ی بیداری اخلاقی هستیم

the kind that comes when old certainties collapse.

از آن‌هایی که با سقوط باورهای قدیمی رخ می‌دهد.

At the heart of that awakening is what I call "civic religion."

در قلب این بیداری چیزی است که من به آن می‌گویم «دین مدنی».

And today, I want to talk about what civic religion is,

و امروز می‌خواهم در مورد این صحبت کنم که دین مدنی چیست،

how we practice it,

چطور به آن عمل می‌کنیم،

and why it matters now more than ever.

و چرا الان بیشتر از هر زمان دیگری اهمیت دارد.

Let me start with the what.

اول، ببینیم دین مدنی چیست؟

I define civic religion as a system of shared beliefs and collective practices

تعریف من از دین مدنی، سیستمی است از عقاید و اعمال دسته‌جمعی

by which the members of a self-governing community

که افراد یک جامعه‌ی خودگردان طبق آن به انتخاب خود

choose to live like citizens.

به عنوان شهروند زندگی می‌کنند.

Now, when I say "citizen" here, I'm not referring to papers or passports.

اما وقتی می‌گویم «شهروند» کاری به پاسپورت و این کاغذبازی‌ها ندارم.

I'm talking about a deeper, broader, ethical conception

منظورم یک مفهوم اخلاقی عمیق‌تر و وسیع‌تر است.

of being a contributor to community, a member of the body.

مفهوم عضوی از یک جامعه بودن و به آن خدمت کردن.

To speak of civic religion as religion is not poetic license.

وقتی دین مدنی را به عنوان دین معرفی می‌کنم برای شاعرانه بودنش نیست.

That's because democracy

برای این است که دموکراسی

is one of the most faith-fueled human activities there is.

یکی از فعالیت‌های انسانی است که بیش از هر چیز نیاز به ایمان دارد.

Democracy works only when enough of us believe democracy works.

دموکراسی فقط زمانی کار می‌کند که عده‌ی کافی از ما به آن اعتقاد داشته باشیم.

It is at once a gamble and a miracle.

دموکراسی هم قمار است و هم معجزه.

Its legitimacy comes not from the outer frame of constitutional rules,

بر حق بودنش از چارچوب بیرونی قانون اساسی نمی‌آید

but from the inner workings of civic spirit.

بلکه از ساز و کار درونی روح مدنی می‌آید.

Civic religion, like any religion,

دین مدنی، مثل هر دین دیگری

contains a sacred creed, sacred deeds and sacred rituals.

شامل عقاید، اعمال و مراسم‌هایی مقدس است.

My creed includes words like "equal protection of the laws"

مقدسات من شامل چنین عبارت‌هایی است: «حمایت برابر از قوانین»

and "we the people."

و «ما مردم».

My roll call of hallowed deeds includes abolition, women's suffrage,

لیست وقایع مقدس دین من این‌هاست: پایان برده‌داری، حق رأی زنان،

the civil rights movement,

جنبش حقوق مدنی،

the Allied landing at Normandy,

ورود نیروهای متفقین به نورماندی،

the fall of the Berlin Wall.

فروریزی دیوار برلین.

And I have a new civic ritual that I'll tell you about in a moment.

و یک آیین مدنی جدید هم دارم که در ادامه برای شما توضیح می‌دهم.

Wherever on earth you're from,

از هر جای دنیا که آمده باشید،

you can find or make your own set of creed, deed and ritual.

می‌توانید عقاید، اعمال و آیین مقدس خودتان را پیدا کنید یا بسازید.

The practice of civic religion is not about worship of the state

روی آوردن به دین مدنی به معنی پرستش دولت

or obedience to a ruling party.

یا اطاعت از حزب حاکم نیست.

It is about commitment to one another

به معنی وظیفه‌شناسی نسبت به یکدیگر

and our common ideals.

و عقاید مشترکمان است.

And the sacredness of civic religion is not about divinity or the supernatural.

تقدس دین مدنی هم ارتباطی با الوهیت یا مسائل فراطبیعی ندارد.

It is about a group of unlike people

بلکه به خاطر این است که گروهی از مردم متفاوت را

speaking into being our alikeness,

به هم شبیه می‌کند،

our groupness.

و به یک گروه تبدیل می‌کند.

Perhaps now you're getting a little worried

ممکن است حالا کمی نگران شده باشید

that I'm trying to sell you on a cult.

که می‌خواهم عضویت فرقه‌ای را به شما بفروشم.

Relax, I'm not.

خیالتان راحت. این طور نیست.

I don't need to sell you.

نیازی نیست آن را به شما بفروشم.

As a human, you are always in the market for a cult,

شما به عنوان یک انسان همیشه در بازار فرقه‌های مختلف هستید،

for some variety of religious experience.

به دنبال نوعی تجربه‌ی مذهبی.

We are wired to seek cosmological explanations,

ما ذاتاً در جستجوی دلایلی کیهانی هستی،

to sacralize beliefs that unite us in transcendent purpose.

برای تقدس عقایدی که ما را در راستای هدفی متعالی متحد می‌کنند.

Humans make religion because humans make groups.

انسان‌ها دین تشکیل می‌دهند چون انسان‌ها گروه می‌سازند.

The only choice we have is whether to activate that groupness for good.

تنها انتخاب در اختیار ما این است که گروه را همیشگی می‌کنیم یا خیر.

If you are a devout person, you know this.

اگر اهل دین هستید، این را می‌دانید.

If you are not,

اگر نیستید،

if you no longer go to prayer services

اگر دیگر به مراسم‌های مذهبی نمی‌روید

or never did,

یا هیچ وقت نمی‌رفتید،

then perhaps you'll say that yoga is your religion,

شاید بگویید یوگا دین شماست،

or Premier League football,

یا فوتبال لیگ برتر،

or knitting, or coding or TED Talks.

بافتنی، برنامه‌نویسی یا سخنرانی‌های TED.

But whether you believe in a God or in the absence of gods,

اما چه به وجود خدا اعتقاد داشته باشید، چه به وجود نداشتنش،

civic religion does not require you to renounce your beliefs.

برای پیوستن به دین مدنی نیازی نیست اعتقاداتتان را کنار بگذارید.

It requires you only to show up as a citizen.

فقط لازم است به عنوان شهروند حاضر شوید.

And that brings me to my second topic:

و حالا می‌رسیم به موضوع دوم:

how we can practice civic religion productively.

چطور می‌توانیم دین مدنی را موثر اجرا کنیم؟

Let me tell you now about that new civic ritual.

بگذارید در مورد آیین مدنی جدیدی که گفتم توضیح بدهم.

It's called "Civic Saturday,"

به این مراسم می‌گوییم «شنبه‌های مدنی»

and it follows the arc of a faith gathering.

تا حدی شبیه به گردهمایی‌های مذهبی است.

We sing together,

با هم آواز می‌خوانیم،

we turn to the strangers next to us to discuss a common question,

با غریبه‌های دور و برمان در مورد سؤالات مشترکی که داریم بحث می‌کنیم

we hear poetry and scripture,

به اشعار و نوشته‌هایی گوش می‌دهیم،

there's a sermon that ties those texts

و خطابه‌ای هست که این متون را به هم وصل می‌کند

to the ethical choices and controversies of our time,

به انتخاب‌های اخلاقی و چالش‌های رایج این زمانه

but the song and scripture and the sermon

اما آواز، متن و خطابه‌ی این مراسم

are not from church or synagogue or mosque.

نه از کلیسا آمده‌اند، نه از کنیسه و نه از مسجد.

They are civic,

بلکه مدنی هستند،

drawn from our shared civic ideals

از عقاید مدنی مشترک ما آمده‌اند

and a shared history of claiming and contesting those ideals.

و خاطرات مشترکی که از حمایت از این عقاید و یا اعتراض به آن‌ها داریم.

Afterwards, we form up in circles to organize rallies, register voters,

بعد گروه‌هایی تشکیل می‌دهیم برای راهپیمایی راه انداختن، ثبت نام رأی‌دهندگان،

join new clubs, make new friends.

تشکیل کلوپ‌های جدید و پیدا کردن دوستان جدید.

My colleagues and I started organizing Civic Saturdays

من و همکارانم برگزاری شنبه‌های مدنی را

in Seattle in 2016.

در سال ۲۰۱۶ در سیاتل شروع کردیم.

Since then, they have spread across the continent.

از آن موقع، این رویداد در سرتاسر قاره گسترش پیدا کرده است.

Sometimes hundreds attend, sometimes dozens.

گاهی صدها نفر شرکت‌کننده دارد و گاهی فقط ده‌ها نفر.

They happen in libraries and community centers

در کتابخانه برگزار می‌شود، در مراکز اجتماعی،

and coworking spaces,

در فضاهای کار مشترک،

under festive tents and inside great halls.

در چادر مراسم جشن و یا در تالارهای بزرگ.

There's nothing high-tech about this social technology.

هیچ تکنولوژی پیشرفته‌ای در این نوآوری اجتماعی دخالت ندارد.

It speaks to a basic human yearning for face-to-face fellowship.

بلکه پاسخی است به نیاز اولیه‌ی انسان به معاشرت رو در رو با همنوعانش.

It draws young and old, left and right,

همه می‌توانند شرکت کنند، از پیر و جوان، از چپ و از راست،

poor and rich, churched and unchurched,

فقیر و غنی، دین‌دار و بی‌دین،

of all races.

از همه‌ی نژادها.

When you come to a Civic Saturday and are invited to discuss a question

وقتی شما به شنبه‌ی مدنی می‌آیید و از شما می‌خواهند در مورد چنین سؤالاتی بحث کنید:

like "Who are you responsible for?"

«شما در قبال چه کسانی مسئولید؟»

or "What are you willing to risk or to give up for your community?"

یا «به خاطر جامعه‌تان حاضرید چه چیزهایی را به خطر بیاندازید یا از دست دهید؟»

When that happens, something moves.

آن وقت چیزی تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

You are moved.

شما تحت تأثیر قرار می‌گیرید.

You start telling your story.

شروع می‌کنید به بازگو کردن قصه‌تان.

We start actually seeing one another.

و تازه شروع می‌کنیم به دیدن یکدیگر.

You realize that homelessness, gun violence, gentrification,

تازه متوجه می‌شویم بی‌خانمانی، خشونت مسلحانه، اعیانی‌سازی،

terrible traffic, mistrust of newcomers, fake news --

ترافیک سنگین، بی‌اعتمادی به تازه‌واردها و خبرهای جعلی

these things aren't someone else's problem,

این‌ها مشکل دیگران نیستند،

they are the aggregation of your own habits and omissions.

بلکه حاصل عادت‌های غلط و کاستی‌های خودتان هستند.

Society becomes how you behave.

جامعه می‌شود بازخورد رفتار خودتان.

We are never asked to reflect on the content of our citizenship.

هیچ وقت از ما خواسته نمی‌شود به مضمون شهروندی خودمان فکر کنیم.

Most of us are never invited to do more or to be more,

هیچ وقت از ما دعوت نمی‌کنند که بیشتر اثرگذار باشیم، حضور بیشتری داشته باشیم

and most of us have no idea how much we crave that invitation.

و بیشترمان نمی‌دانیم چقدر به این دعوت نیاز داریم.

We've since created a civic seminary

ما مدرسه‌ای مدنی تشکیل دادیم

to start training people from all over to lead Civic Saturday gatherings

تا به مردم جاهای مختلف آموزش دهیم شنبه‌ی مدنی را خودشان

on their own, in their own towns.

در شهر خود اداره کنند.

In the community of Athens, Tennessee,

در شهر آتن ایالت تنسی،

a feisty leader named Whitney Kimball Coe

رهبر شجاعی به نام «ویتنی کیمبال کو»

leads hers in an art and framing shop

مراسمش را در یک تابلو فروشی برگزار می‌کند

with a youth choir and lots of little flags.

با جوانان گروه کر و کلی پرچم کوچک در دستشان.

A young activist named Berto Aguayo

فعال مدنی جوانی به اسم «برتو آگوایو»

led his Civic Saturday on a street corner

شنبه مدنی‌اش را در گوشه خیابان

in the Back of the Yards neighborhood of Chicago.

در یکی از محله‌های شیکاگو برگزار می‌کند.

Berto was once involved with gangs.

«برتو» قبلاً عضو گروه‌های خلافکار بود.

Now, he's keeping the peace

اما حالا به صلح روی آورده

and organizing political campaigns.

و کمپین‌های سیاسی راه می‌اندازد.

In Honolulu, Rafael Bergstrom,

در هونولولو «رافائل برگستورم»

a former pro baseball player turned photographer and conservationist,

بازیکن سابق بیسبال که حالا عکاس و فعال محیط‌زیست شده،

leads his under the banner "Civics IS Sexy."

شنبه مدنی‌اش را با شعار «تعلیمات مدنی سکسی است» رهبری می‌کند

It is.

شعارش درست هم هست.

(Laughter)

(خنده حضار)

Sometimes I'm asked, even by our seminarians:

حتی شرکت‌کننده‌های مدرسه مدنی گاهی از من می‌پرسند:

"Isn't it dangerous to use religious language?

«استفاده از اصطلاحات مذهبی خطرناک نیست؟

Won't that just make our politics even more dogmatic and self-righteous?"

باعث نمی‌شود سیاست‌هایمان از این هم بیشتر متعصبانه و خودپرستانه شود؟»

But this view assumes that all religion is fanatical fundamentalism.

اما این در صورتی است که دین تنها نوعی بنیادگرایی متعصبانه باشد.

It is not.

این طور نیست.

Religion is also moral discernment,

دین چیزهای دیگری هم هست مثل قدرت تشخیص اخلاقی،

an embrace of doubt,

تشویق به تردید کردن،

a commitment to detach from self and serve others,

از خودگذشتگی و خدمت به خلق،

a challenge to repair the world.

چالش طلبیدن به ساختن جهانی بهتر.

In this sense, politics could stand to be a little more like religion,

از این نظرها، سیاست بهتر است بیشتر شبیه دین باشد،

not less.

نه کمتر.

Thus, my final topic today:

آخرین موضوعی که می‌خواهم در موردش صحبت کنم:

why civic religion matters now.

چرا دین مدنی در حال حاضر اهمیت دارد؟

I want to offer two reasons.

دو دلیل برایش می‌آورم.

One is to counter the culture of hyperindividualism.

اولی مقابله کردن با فرهنگ فردگرایی بیش از حد است.

Every message we get from every screen and surface

هر پیامی که از هر صفحه نمایشی

of the modern marketplace

در بازار دنیای امروزی دریافت می‌کنیم

is that each of us is on our own,

می‌گوید هر یک از ما تنها هستیم،

a free agent,

بازیکن آزادی هستیم،

free to manage our own brands,

آزادیم برند شخصی خودمان را مدیریت کنیم،

free to live under bridges,

که زیر پل زندگی کنیم،

free to have side hustles,

که شغل دوم داشته باشیم،

free to die alone without insurance.

حتی آزادیم بدون بیمه در تنهایی بمیریم.

Market liberalism tells us we are masters beholden to none,

لیبرالیسم بازار می‌گوید هر یک از ما ارباب خودش است و مدیون کسی نیست

but then it enslaves us

اما بعد ما را به بند در می‌آورد

in the awful isolation of consumerism and status anxiety.

به بند انزوا، غرق در مصرف‌گرایی و نگرانی از آبرو.

(Audience) Yeah!

دقیقاً (حضار)

Millions of us are on to the con now.

حالا میلیون‌ها نفر از ما دارند می‌فهمند چه کلاهی بر سرمان رفته.

We are realizing now

تازه داریم متوجه می‌شویم

that a free-for-all is not the same as freedom for all.

که آزاد-برای-همه به معنی آزادی برای همه نیست.

(Applause)

(تشویق حضار)

What truly makes us free is being bound to others

چیزی که واقعاً ما را آزاد می‌کند مقید بودن به دیگران است،

in mutual aid and obligation,

کمک کردن و موظف بودن نسبت به یکدیگر،

having to work things out the best we can in our neighborhoods and towns,

این که موظف باشیم در محله و شهرمان مسائل را به بهترین نحو ممکن حل و فصل کنیم،

as if our fates were entwined --

انگار که سرنوشتمان به هم گره خورده باشد--

because they are --

چون همین طور هم هست--

as if we could not secede from one another,

انگار که نمی‌توانیم از هم جدا شویم،

because, in the end, we cannot.

چون در نهایت نمی‌توانیم.

Binding ourselves this way actually liberates us.

این نوع قید و بند در حقیقت ما را آزاد می‌کند.

It reveals that we are equal in dignity.

نشان می‌دهد از نظر عزت و احترام برابریم.

It reminds us that rights come with responsibilities.

یادمان می‌آورد که حق و حقوق داشتن مسئولیت هم می‌آورد.

It reminds us, in fact,

در واقع یادمان می‌آورد،

that rights properly understood are responsibilities.

که اصلاً معنای واقعی حق همان مسئولیت است.

The second reason why civic religion matters now

دلیل دومی که دین مدنی در حال حاضر اهمیت دارد

is that it offers the healthiest possible story of us and them.

این است که مسالمت‌آمیزترین راه برای تفکیک خودی‌ها و غیرخودی‌هاست.

We talk about identity politics today as if it were something new,

این روزها طوری در مورد سیاست هویت صحبت می‌کنیم که انگار چیز جدیدی است.

but it's not.

اما این طور نیست.

All politics is identity politics,

سیاست همیشه سیاست هویت بوده‌ است،

a never-ending struggle to define who truly belongs.

کشمکشی دائمی برای این که تعیین کنیم چه کسانی از ما هستند.

Instead of noxious myths of blood and soil that mark some as forever outsiders,

به جای توهمات سمی خاک و خون که روی عده‌ای برای همیشه برچسب غیرخودی می‌زنند،

civic religion offers everyone a path to belonging

دین مدنی به همه راهی برای خودی شدن می‌دهد

based only a universal creed of contribution, participation,

تنها با اتکا به آئینی جهانی بر مبنای خدمت، مشارکت،

inclusion.

و پذیرا بودن.

In civic religion, the "us" is those who wish to serve,

در دین مدنی، «خودی‌»ها کسانی هستند که می‌خواهند خدمت کنند،

volunteer, vote, listen, learn, empathize, argue better,

داوطلب شوند، رأی بدهند، گوش بدهند، یاد بگیرند، همدردی کنند و بهتر گفتگو کنند،

circulate power rather than hoard it.

به جای اندوختن قدرت، آن را به گردش درآورند.

The "them" is those who don't.

آنهایی که این طور نباشند «غیر خودی» هستند.

It is possible to judge the them harshly,

ممکن است غیرخودی‌ها را سختگیرانه مورد قضاوت قرار دهیم،

but it isn't necessary,

اما لازم نیست،

for at any time, one of them can become one of us,

چون در هر زمانی ممکن است یکی از آنها از ما شود،

simply by choosing to live like a citizen.

تصمیم بگیرد که مثل یک شهروند زندگی کند.

So let's welcome them in.

پس بیایید از آنها استقبال کنیم.

Whitney and Berto and Rafael are gifted welcomers.

ویتنی، برتو و رافائل اسقبالگران با استعدادی هستند.

Each has a distinctive, locally rooted way

هر کدام راهی منحصربه‌فرد برای محله‌ی خودشان دارند

to make faith in democracy relatable to others.

تا اعتقاد به دموکراسی را فراگیر کنند.

Their slang might be Appalachian or South Side or Hawaiian.

ممکن است یا لهجه آپالاچی، جنوبی یا هاوایی صحبت کنند.

Their message is the same:

اما همه یک پیام دارند:

civic love, civic spirit, civic responsibility.

عشق مدنی، روح مدنی و مسئولیت مدنی.

Now you might think that all this civic religion stuff

ممکن است فکر کنید دین مدنی و این چیزها

is just for overzealous second-generation Americans like me.

فقط برای آمریکایی‌های مهاجرزاده‌ مثل من است که شور و شوق زیادی دارند.

But actually, it is for anyone, anywhere,

اما در واقع برای هر کسی است که هر جایی

who wants to kindle the bonds of trust,

بخواهد اعتماد،

affection and joint action

محبت و حرکت جمعی لازم

needed to govern ourselves in freedom.

برای مدیریت جامعه‌ای آزاد را برانگیزد.

Now maybe Civic Saturdays aren't for you.

خب شاید از شنبه مدنی خوشتان نیاید.

That's OK.

اشکالی ندارد.

Find your own ways to foster civic habits of the heart.

راه خودتان را برای پرورش عادت‌های مدنی در دل‌ها پیدا کنید.

Many forms of beloved civic community are thriving now,

در این عصر بیداری، شکل‌های مختلفی از جوامع مدنی

in this age of awakening.

در حال رونق پیدا کردن هستند.

Groups like Community Organizing Japan,

گروه‌هایی مثل «سازماندهی جامعه‌ی ژاپن»

which uses creative performative rituals of storytelling

که با استفاده از قصه‌گویی در قالب نمایش‌های خلاقانه

to promote equality for women.

برابری حقوق زنان را تبلیغ می‌کند.

In Iceland, civil confirmations,

در ایسلند، تأیید مدنی را داریم،

where young people are led by an elder

که در آن جوانان زیر نظر بزرگتری

to learn the history and civic traditions of their society,

با تاریخچه و آیین‌های سنتی جامعه‌ی خود آشنا می‌شوند.

culminating in a rite-of-passage ceremony

این آیین به مراسمی سرنوشت‌ساز ختم می‌شود.

akin to church confirmation.

مانند مراسم تأیید کلیسا.

Ben Franklin Circles in the United States,

گروه‌های «بن فرانکلین» در ایالات متحده هم هستند

where friends meet monthly

که در آن دوستان هر ماه دور هم جمع می‌شوند

to discuss and reflect upon the virtues that Franklin codified

تا در مورد اصول اخلاقی بحث و تفکر کنند که فرانکلین

in his autobiography,

در زندگی‌نامه‌اش نوشته.

like justice and gratitude and forgiveness.

اصولی مثل عدالت، قدردانی و بخشش.

I know civic religion is not enough

می‌دانم که دین مدنی به تنهایی

to remedy the radical inequities of our age.

برای درمان بی‌عدالتی‌های افراطی عصر حاضر کافی نیست.

We need power for that.

برای این کار قدرت لازم است.

But power without character is a cure worse than the disease.

اما قدرت بدون شخصیت درمانی است بدتر از بیماری.

I know civic religion alone can't fix corrupt institutions,

می‌دانم دین مدنی به تنهایی نمی‌تواند نهادهای فاسد را اصلاح کند.

but institutional reforms without new norms will not last.

اما اصلاح نهادها بدون قواعد جدید دوامی نخواهد داشت.

Culture is upstream of law.

فرهنگ سرچشمه‌ی قانون است.

Spirit is upstream of policy.

روح سرچشمه‌ی سیاست است.

The soul is upstream of the state.

دولت هم از روح و جان ما می‌آید.

We cannot unpollute our politics if we clean only downstream.

اگر فقط پایین دست را تمیز کنیم سیاست ما از آلودگی مبرا نمی‌شود.

We must get to the source.

باید به سرچشمه رسیدگی کنیم.

The source is our values,

سرچشمه ارزش‌های ماست.

and on the topic of values, my advice is simple: have some.

توصیه‌ی من در مورد ارزش‌ها ساده است: مقداری داشته باشید!

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق حضار)

Make sure those values are prosocial.

ارزش‌هایی داشته باشید که به نفع جامعه باشد.

Put them into practice,

به آنها عمل کنید،

and do so in the company of others,

با همراهی دیگران

with a structure of creed, deed and joyful ritual

و با مجموعه‌ای از پندارها، کردارها و مراسم‌های مفرح

that'll keep all of you coming back.

که باعث می‌شوند همه باز هم برگردند.

Those of us who believe in democracy and believe it is still possible,

ما که به دموکراسی اعتقاد داریم و می‌گوییم هنوز هم ممکن است

we have the burden of proving it.

زحمت ثابت کردن آن هم بر دوشمان است.

But remember, it is no burden at all

اما یادتان باشد این زحمت نیست

to be in a community where you are seen as fully human,

که در جامعه‌ای باشیم که تماماً به شکل انسان دیده شویم.

where you have a say in the things that affect you,

و بتوانیم در مورد آنچه روی ما اثر دارد نظر بدهیم.

where you don't need to be connected to be respected.

و برای کسب احترام نیاز به پارتی نداشته باشیم.

That is called a blessing,

این یک نعمت است،

and it is available to all who believe.

و در اختیار همه‌ی معتقدان است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)