How we can design timeless cities for our collective future | Vishaan Chakrabarti

Translator: Golriz Hamidi Reviewer: sadegh zabihi

Travel with me

بیایید با هم سفری برویم،

to some of the most beautiful spots in cities around the world:

به زیباترین مکان‌های شهر‌های دنیا

Rome's Spanish steps;

پله‌های سبک اسپانیایی در رم،

the historic neighborhoods of Paris and Shanghai;

محله‌های تاریخی پاریس و شانگهای،

the rolling landscape of Central Park;

چشم‌انداز تپه‌های سنترال پارک،

the tight-knit blocks of Tokyo or Fez;

بلوک‌های در هم تندیده توکیو یا فیز،

the wildly sloping streets of the favelas of Rio de Janeiro;

خیابان‌های پر شیب پایین شهر ریودوژانیرو،

the dizzying step wells of Jaipur;

پله‌های گیج‌کننده آب‌انبارهای جایپور،

the arched pedestrian bridges of Venice.

پیاده‌روهای طاقی شکل ونیز.

Now let's go to some newer cities.

حالا بیایید سری به شهرهای جدیدتر بزنیم.

Six downtowns built across six continents in the 20th century.

شش مرکز شهر، در شش بستر مختلف در قرن بیستم.

Why do none of these places have any of the charming characteristics

چرا هیچ کدام از این مکان‌ها هیچ کدام از ویژگی‌های دوست داشتنی

of our older cities?

شهرهای قدیمی‌مان را ندارند؟

Or let's go to six suburbs built on six continents in the 20th century.

یا این شش شهرک که در شش بستر در قرن بیست ساخته شده‌اند.

Why do none of them have any of the lyrical qualities

چرا هیچ کدام، حس شاعرانگی مکان‌هایی که

that we associate with the places that we cherish the most?

بیش از همه به آنها علاقه داریم را ندارند؟

Now, maybe you think I'm just being nostalgic --

شاید فکر کنید که فقط دارم یادی از خاطرات گذشته می‌کنم

why does it matter?

چه اهمیتی دارد؟

Who cares if there is this creeping sameness besetting our planet?

چه اهمیتی دارد که به صورت ترسناکی تشابهی شکلی، دارد همه جای دنیا فراگیر می‌شود؟

Well, it matters because most people around the world

خب اهمیت دارد، چون، بیشتر مردم دنیا

are gravitating to urban areas globally.

دارند به سمت فضاهای شهر کشیده می‌شوند.

And how we design those urban areas could well determine

پس شیوه طراحی ما می‌تواند تعیین کننده باشد

whether we thrive or not as a species.

که به عنوان یک گونه چگونه می‌توانیم موفق باشیم.

So, we already know that people who live in transit-rich areas,

همه ما می‌دانیم که افرادی که نزدیک خطوط حمل و نقل دسته اول،

live in apartment buildings,

در آپارتمان‌ها زندگی می‌کنند،

have a far lower carbon footprint

ردپای کربن خیلی کوچک‌تری دارند،

than their suburban counterparts.

در مقایسه با افرادی که در حومه شهر زندگی می کند.

So maybe one lesson from that is if you love nature,

پس نتیجه می‌گیریم اگر دوستدار طبیعت هستید،

you shouldn't live in it.

نباید در آن زندگی کنید.

(Laughter)

(خنده)

But I think the dry statistics

ولی به نظرم آمارهای خشک و خالی

of what's known as transit-oriented development

در مورد توسعه حمل و نقل محور،

only tells part of the story.

فقط قسمتی از داستان را روایت می‌کنند.

Because cities, if they're going to attract people,

زیرا اگر شهرها، قرار است آدم‌ها را جذب کنند،

have to be great.

باید شگفت‌انگیز باشند.

They have to be powerful magnets with distinctive appeal

باید مانند آهنرباهای قوی با جاذبه‌های منحصر به فرد باشند،

to bring in all those new green urbanites.

تا بتوانند شهرنشینان جدید را، به سمت خود جلب کنند.

And this is not just an aesthetic issue, mind you.

این فقط یک موضوع زیبایی شناسانه نیست،

This is an issue of international consequence.

بلکه یک مسئله و نگرانی جهانی است.

Because today, every day,

چون امروز، هر روز،

literally hundreds of thousands of people are moving into a city somewhere,

واقعا صدها هزار نفر، به شهرها مهاجرت می‌کنند

mainly in the Global South.

مخصوصا در نیم‌کره جنوبی.

And when you think about that, ask yourself:

و وقتی به آن فکر کنید، از خودتان می‌پرسید:

Are they condemned to live in the same bland cities

آیا آنها محکوم به زندگی، در این شهرهای خسته کننده،

we built in the 20th century,

که در قرن بیستم ساختیم هستند،

or can we offer them something better?

یا می‌توانیم چیز بهتری به آنها عرضه کنیم؟

And to answer that question,

برای پاسخ به این سوال،

you have to unpack how we got here in the first place.

اول از همه باید مشخص کنیم چه طور به این جا رسیدیم.

First: mass production.

اول از همه : تولید انبوه

Just like consumer goods and chain stores,

عین کالاهای مصرفی و فروشگاه‌های زنجیره‌ای،

we mass-produce glass and steel and concrete and asphalt and drywall,

ما به تولید انبوه شیشه و استیل و بتن و آسفالت و دیوار خشک پرداختیم،

and we deploy them in mind-numbingly similar ways across the planet.

و به صورت عمده و مشابه، به سرتاسر دنیا فرستادیم.

Second: regulation.

دوم: قوانین و مقررات.

So, take cars, for instance.

به طور مثال ماشین‌ها،

Cars travel at very high speeds.

اتومبیل می‌تواند با سرعت بالایی حرکت کند،

They're susceptible to human error.

که نسبت به خطای انسان آسیب پذیرند،

So when we're asked, as architects, to design a new street,

برای همین وقتی از ما، به عنوان معمار، می‌خواهند که خیابانی را طراحی کنیم،

we have to look at drawings like this,

باید به نقشه‌های مانند این رجوع کنیم،

that tell us how high a curb needs to be,

که مشخص می‌کند ارتفاع جدول چند باشد،

that pedestrians need to be over here and vehicles over there,

جای پیاده و سواره مشخص است،

a loading zone here, a drop-off there.

محل بارگیری این طرف، بارانداز آن طرف.

What the car really did in the 20th century

ولی کاری که ماشین، در قرن بیستم واقعا کرد،

is it created this carved-up, segregated landscape.

این بود که ،این منظر منفصل برش داده شده را ایجاد کرد.

Or take the ladder fire truck -- you know, those big ladder trucks

یا به طور مثال ماشین آتش‌نشانی -- که نردبان بلندی دارند

that are used to rescue people from burning buildings?

وهنگام آتش سوزی استفاده می‌شود را در نظر بگیرید،

Those have such a wide turning radius,

چنان شعاع گردش بزرگی دارند که

that we have to deploy an enormous amount of pavement, of asphalt,

برای تامین استانداردها باید فضای زیادی را

to accommodate them.

برای آسفالت و پیاده راه اختصاص بدهیم.

Or take the critically important wheelchair.

یا موضوع خیلی مهم ویلچر

A wheelchair necessitates a landscape of minimal slopes

ویلچر برای حرکت به یک شیب حداقلی نیاز دارد

and redundant vertical circulation.

و فضایی افزون، برای چرخش.

So wherever there's a stair, there has to be an elevator or a ramp.

الزاما هر جا پله هست، سطح شیب‌دار یا آسانسور هم باید باشد.

Now, don't get me wrong, please -- I am all for pedestrian safety,

فقط لطفا بد برداشت نکنید، برای من امنیت پیاده‌روها زیاد است،

firefighting

یا امنیت آتش‌نشان‌ها

and certainly, wheelchair access.

و قطعا دسترسی معلولان.

Both of my parents were in wheelchairs at the end of their lives,

پدر و مادرم هر دو، آخر عمری روی ویلچر بودند،

so I understand very much that struggle.

به همین خاطر از مشکلات و سختی‌های آنها آگاهم.

But we also have to acknowledge that all of these well-intentioned rules,

ولی باید در نظر داشته باشیم همه این قوانین دلسوزانه

they had the tremendous unintended consequence

عواقب ناخواسته عظیمی داشتند که

of making illegal the ways in which we used to build cities.

باعث غیر قانونی شدن شیوه‌های قدیمی ساخت شهرهایمان می‌شوند.

Similarly illegal: at the end of the 19th century,

ساخت‌های غیر قانونی درست مانند، اواخر قرن نوزده

right after the elevator was invented,

دقیقا بعد از اختراع آسانسور،

we built these charming urban buildings,

ما این ساختمان‌های شهری دوست داشتنی،

these lovely buildings, all over the world,

ساختمان‌هایی زیبا را در سراسر دنیا ساختیم،

from Italy to India.

از ایتالیا گرفته تا هند.

And they had maybe 10 or 12 apartments in them.

و شاید ده، دوازده واحد در هر کدام بود،

They had one small elevator and a staircase that wrapped them

با یک آسانسور کوچک که راه‌پله‌ای آن را در بر می‌گرفت

and a light well.

و یک نورگیر.

And not only were they charming buildings that were cost-effective,

که نه تنها دوست داشتنی بودند، و به صرفه،

they were communal --

بلکه اجتماع پذیر بودند --

you ran into your neighbor on that stairwell.

توی راه‌پله‌ها به همسایه‌ها برمی‌خوردی و تعامل داشتی.

Well, you can't build this, either.

خب دیگر آن را هم نمی‌توانیم بسازیم.

By contrast, today, when we have to build a major new apartment building somewhere,

ولی امروزه، وقتی می‌خواهیم آپارتمانی جدید و شاخص بسازیم،

we have to build lots and lots of elevators

باید تعداد زیادی آسانسور در نظر بگیریم،

and lots of fire stairs,

و تعداد زیادی پله فرار،

and we have to connect them with these long, anonymous, dreary corridors.

و مجبوریم با این راهروهای دراز بی‌روح به هم متصل‌شان کنیم.

Now, developers -- when they're confronted with the cost

حالا وقتی که توسعه‌دهندگان با هزینه‌های

of all of that common infrastructure,

زیر ساخت‌های معمول‌‌ کنار می‌آیند،

they have to spread that cost over more apartments,

باید این هزینه را بر تعداد بیشتری آپارتمان تقسیم کنند،

so they want to build bigger buildings.

چون می‌خواهند ساختمان‌های بزرگ‌تری بسازند.

What that results in is the thud,

نتیجه‌اش، این ضربه‌ای هست که وارد می‌کند،

the dull thud of the same apartment building being built

آپارتمان‌های مسخره عین هم

in every city across the world.

که توی هر شهری در هر نقطه دنیا ساخته می‌شوند.

And this is not only creating physical sameness,

که نه تنها کالبدهای شبیه به ‌هم تولید می‌کند،

it's creating social sameness,

که اجتماع‌های مشابه نیز تولید می‌کند،

because these buildings are more expensive to build,

چون این ساختمان‌ها گران‌تر تمام می‌شوند،

and it helped to create an affordability crisis

که کمک می‌کند مقرون به صرفه باشند

in cities all over the world, including places like Vancouver.

در شهرهایی، سرتاسر دنیا از جمله ونکوور.

Now, I said there was a third reason for all this sameness,

گفتم دلیل سومی هم برای این همه شباهت وجود دارد،

and that's really a psychological one.

و این یکی دلیلی روان شناختی است.

It's a fear of difference,

ترس از متفاوت بودن،

and architects hear this all the time from their clients:

معمارها معمولا از کارفرما می‌شنوند که:

"If I try that new idea, will I be sued?

«اگر من این ایده جدید را قبول کنم، جریمه نمی‌شوم؟

Will I be mocked?

مسخره نمی‌شوم؟

Better safe than sorry."

احتیاط، شرط عقل است.»

And all of these things have conspired together

همه این‌ها دست به دست هم دادند

to blanket our planet with a homogeneity that I think is deeply problematic.

که شکلی دنیا را فرابگیرد که به نظرم عمیقا مشکل آفرین است.

So how can we do the opposite?

حالا چه طور می‌توانیم عکس این باشیم؟

How can we go back to building cities

چه طور می‌توانیم دوباره شهرهایی بسازیم که

that are physically and culturally varied again?

از لحاظ کالبدی و فرهنگی دارای هویت و تمایز باشند؟

How can we build cities of difference?

چه طور شهرهایی متفاوت بسازیم؟

I would argue that we should start

به نظرم می‌آید که باید

by injecting into the global the local.

با محلی کردن آنچه جهانی شده شروع کنیم.

This is already happening with food, for instance.

برای مثال این اتفاق در حال حاضر، برای غدا افتاده است.

You just look at the way in which craft beer has taken on corporate beer.

نگاه کنید که چه طور آبجو دست‌ساز، جایگزین آبجو شرکتی شده.

Or, how many of you still eat Wonder Bread?

یا چند نفر از شما هنوز نان wonder می‌خورید؟

I'd bet most of you don't.

شرط می‌بندم خیلی‌ها دیگر نمی‌خورند.

And I bet you don't because you don't want processed food

مطمئنم نمی‌خورید،

چون غذای فرآوری شده نمی‌خواهید

in your life.

So if you don't want processed food,

پس اگر غذای فرآوری شده نمی‌خواهید،

why would you want processed cities?

چرا باید شهرهای فرآوری شده بخواهید؟

Why would you want these mass-produced, bleached places

چرا، باید، این فضا‌های تولید انبوه شده‌ یکنواخت

where all of us have to live and work every day?

که همه ما مجبور شده‌ایم درونش زندگی و کار کنیم را بخواهیم؟

(Applause)

(تشویق)

So, technology was a big part of the problem in the 20th century.

پس تکنولوژی، یک مشکل اساسی در قرن بیستم شد.

When we invented the automobile, what happened is,

وقتی ماشین را اختراع کردیم

the world all bent towards the invention.

ساز و کار تمام دنیا با آن هماهنگ شد.

And we recreated our landscape around it.

و ما محیطمان را حول آن از نو طراحی کردیم.

In the 21st century,

در قرن بیست و یکم،

technology can be part of the solution --

تکنولوژی می‌تواند قسمتی از راه‌‌حل باشد --

if it bends to the needs of the world.

به شرطی که همسو با نیازهای دنیا پیش برود.

So what do I mean by that?

حالا منظورم از این حرفا چیست؟

اتومبیل خودکار را در نظر بگیرید،

Take the autonomous vehicle.

I don't think the autonomous vehicle is exciting because it's a driverless car.

فکر نکنم به خاطر این که بدون راننده کار می‌کند جالب باشد.

That, to me, only implies

به نظر من، صادقانه،

that there's even more congestion on the roads, frankly.

حتی ممکن است ازدحام بیشتری ایجاد بشود.

I think what's exciting about the autonomous vehicle is the promise --

آنچه به نظر من در مورد اتومبیل‌های خودکار جالب است نویدی‌ست --

and I want to stress the word "promise,"

می خواهم روی کلمه «نوید» تاکید کنم،

given the recent accident in Arizona --

حتی با وجود آن تصادف اخیر در آرزونا --

the promise that we could have these small, urban vehicles

نویدی که می‌توانیم اتومبیل‌های کوچک شهری داشته باشیم

that could safely comingle with pedestrians and bicycles.

که می‌توانند ایمن، در کنار پیاده و دوچرخه حرکت کنند.

That would enable us to design humane streets again,

که به ما اجازه این را بدهند که دوباره خیابان‌هایی انسانی طراحی کنیم،

streets without curbs,

شهرهایی بدون جدول،

maybe streets like the wooden walkways on Fire Island.

شاید خیابان‌هایی با پیاده‌روهای چوبی مانند جزیره آتش.

Or maybe we could design streets with the cobblestone of the 21st century,

یا شاید بتوانیم خیابان‌هایی با سنگ فرش‌های قرن بیستمی طراحی کنیم،

something that captures kinetic energy, melts snow,

چیزی که انرژی جنبشی را جذب کند، برف را آب کند،

helps you with your fitness when you walk.

یا هنگام راه رفتن به تناسب اندام‌تان کمک کند.

Or remember those big ladder fire trucks?

نردبان‌های بلند ماشین آتش‌نشانی را خاطرتان هست؟

What if we could replace them and all the asphalt that comes with them

چه می‌شد اگر می‌توانستیم آنها و آسفالت مورد نیازشان را،

with drones and robots that could rescue people from burning buildings?

با روبات‌های بدون سر نشین که آدم‌ها را نجات بدهند جایگزین کنیم؟

And if you think that's outlandish, you'd be amazed to know

اگر دور از دسترس به نظرتان می‌آید جالب است بدانید

how much of that technology is already being used today

چقدر از این تکنولوژی در حال حاضر،

in rescue activity.

درعملیات‌های نجات فعلی استفاده می‌شود.

But now I'd like you to really imagine with me.

از شما می‌خواهم با تمام وجود با من تصور کنید،

Imagine if we could design the hovercraft wheelchair.

فکر کنید اگر می‌توانستیم صندلی چرخ دار پرنده‌ای طراحی می‌کردیم.

Right?

نه؟

An invention that would not only allow equal access,

اختراعی که نه تنها دسترسی‌های یکسان برایمان ایجاد می کند،

but would enable us to build the Italian hill town of the 21st century.

که به ما اجازه ساخت شهرهای تپه مانند ایتالیا را در قرن ۲۱ را می‌دهد.

I think you'd be amazed to know

فکر کنم برای شما جالب باشد بدانید

that just a few of these inventions, responsive to human need,

که تنها تعدادی از این اختراع‌ها، اگر بتواند نیازهای بشر را رفع کند،

would completely transform the way we could build our cities.

می‌تواند شیوه ساخت شهرهایمان را به کلی دگرگون کند.

Now, I bet you're also thinking:

حدس می‌زنم دارید به این فکر می کنید که:

"We don't have kinetic cobblestones or flying wheelchairs yet,

«هنوز که ما سنگ‌فرش‌های تبدیل انرژی یا ویلچرهای پرنده نداریم،

so what can we do about this problem with today's technology?"

الان چه طور می‌توانیم این مشکل را، با تکنولوژی فعلی حل کنیم؟»

And my inspiration for that question comes from a very different city,

برای من، ایده جواب این سوال، از شهری متفاوت می‌آید،

the city of Ulaanbaatar, Mongolia.

شهر اولان‌باتور در مغولستان.

I have clients there

کارفرماهایی در آنجا دارم

who have asked us to design a 21st-century open-air village

که از ما خواستند، یک روستای قرن بیست و یکمی طراحی کنیم

that's sustainably heated using today's technology,

که با تکنولوژی امروز به صورت پایدار گرم شود،

in the heart of their downtown.

در وسط مرکز شهر.

And that's to cope with their frigid winters.

که بتواند سرمای سخت منطقه را تاب بیاورد.

And the project is both poetry and prose.

پروژه هم شاعرانه است و هم قاعده‌مند و صلب.

The poetry is really about evoking the local:

قسمت شاعرانه‌اش در مورد خوانش محلی است:

the mountainous terrain,

زمین های کوهستانی،

using colors to pick up the spectacular light,

استفاده از رنگ‌هایی که بتواند بازی نور را شاخص کند،

understanding how to interpret the nomadic traditions

درک این که چه طور سنت عشایر را دخیل کنیم

that animate the nation of Mongolia.

که از فرهنگ مغولی پیروی می‌کردند.

The prose has been the development of a catalogue of buildings,

قسمت صلب‌تر ماجرا درمورد بسط یک کاتالوگ از ساختمان‌ها است،

of small buildings that are fairly affordable,

ساختمان‌های کوچکی که قابل استطاعت هستند،

using local construction materials and technology

و از شیوه ساخت، مصالح و تکنولوژی محلی استفاده می‌کنند

that can still provide new forms of housing,

که هنوز می‌توانند فرم‌های جدیدی از خانه،

new workspace,

محل‌های کار جدید،

new shops

مغازه‌های جدید

and cultural buildings, like a theater or a museum --

و ساختمان‌های فرهنگی‌، مانند تئاتر یا موزه --

even a haunted house.

حتی یک خانه جن‌زده را ایجاد کنند.

While working on this in our office,

وقتی روی این موضوع کار می‌کردیم،

we've realized that we're building upon the work of our colleagues,

متوجه شدیم که کارمان را در ادامه کارهای همکارانمان ساختیم،

including architect Tatiana Bilbao, working in Mexico City;

معمارانی چون تاتیانا بیلباو در مکزیک،

Pritzker laureate Alejandro Aravena, working in Chile;

برنده پریتزکر، آلخاندرو آراونا که در شیلی کار می‌کند؛

and recent Pritzker winner Balkrishna Doshi, working in India.

و برنده اخیر جایزه پریتزگر بالکریشنا دوشی در هند.

And all of them are building spectacular new forms of affordable housing,

همه این افراد به شکل‌های جدیدی خانه‌های قابل استطاعت و عالی می‌سازند،

but they're also building cities of difference,

علاوه براین، شهرهایی برای تغییر می‌سازند،

because they're building cities that respond to local communities,

زیرا آنها دارند شهرهایی می‌سازند که به نیازهای محلی و بومی اجتماع‌ها،

local climates

اقلیم منطقه،

and local construction methods.

و ساخت‌وساز بومی پاسخگو است.

We're doubling down on that idea, we're researching a new model

ما داریم روی این ایده کار می‌کنیم که مدل جدیدی

for our growing cities with gentrification pressures,

برای شهر‌های درحال رشد و در حال ارتقاء پیدا کنیم،

that could build upon that late-19th-century model

که بتواند در ادامه ساختمان‌های قرن نوزدهم

with that center core,

با همان هسته اولیه،

but a prototype that could shape-shift in response to local needs

ولی مدلی تغییر شکل پذیر که بتواند به نیازهای محل خود پاسخگو باشد

and local building materials.

با مصالح بومی.

All of these ideas, to me, are nostalgia-free.

همه این ایده‌ها به نظرم جدید هستند، و ربطی به گذشته ندارند.

They all tell me

همه این‌ها به من می‌گویند

that we can build cities that can grow,

که ما می‌توانیم شهرهایی بسازیم که بتوانند رشد کنند،

but grow in a way that reflects the diverse residents

جوری که بر روی زندگی افراد مختلف

که در این شهرها زندگی می‌کنند تاثیرگذار باشد؛

that live in those cities;

grow in a way that can accommodate all income groups,

رشدی که بتواند همه اقشار مختلف را در بر بگیرد،

all colors, creeds, genders.

در هر رنگ و اعتقاد و جنسیت.

We could build such spectacular cities that we could disincentivize sprawl

شهرهای بی‌نظیری بسازیم که جلوی مصرف‌گرایی را بگیرد

and actually protect nature.

و دوست‌دار طبیعت باشد.

We can grow cities that are high-tech,

می‌توانیم شهرهایی با تکنولوژی بالا رشد بدهیم،

but also respond to the timeless cultural needs of the human spirit.

که کماکان به نیاز‌های بی‌زمان فرهنگی روح آدمیت نیز پاسخ بدهد.

I'm convinced that we can build cities of difference

من باور دارم که می‌توانیم شهرهایی برای تغییر بسازیم

that help to create the global mosaic to which so many of us aspire.

که به ساخت این موزایک جهانی که باعث الهام تعداد زیادی از ما می‌شود کمک کند.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)