Why monkeys (and humans) are wired for fairness | Sarah Brosnan

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Leila Ataei

My first year in graduate school, studying cooperation in monkeys,

سال اول تحصیلات تکمیلی‌ام، در زمینه مطالعه‌ی همکاری بین میمون‌ها،

I spent a lot of time outside,

زمان زیادی را بیرون از خانه گذراندم،

just watching our groups of capuchin monkeys interact.

فقط تعامل گروههای میمونهای کاپوچین‌مان‌ را تماشا می‌کردم.

One afternoon, I was out back feeding peanuts to one of our groups,

یک بعد از ظهر، من برای دادن بادام زمینی به یکی از گروههایمان بیرون بودم،

which required distracting one of our males, Ozzie,

که نیاز به پرت کردن حواس یکی از نرهایمان، اوزی، داشت

enough so that the other monkeys could get some.

تا حدی که میمون‌های دیگر بتوانند مقداری بدست آورند.

Ozzie loved peanuts,

اوزی عاشق بادام زمینی بود،

and he always tried to do anything he could to grab some.

و همیشه سعی می‌کرد برای گرفتن مقداری از آن هر کاری انجام دهد.

On that day, however,

اگرچه در آن روز،

he began trying to bring other things from his enclosure to me

او تلاش ‌کرد چیزهای دیگر از محفظه‌اش برای من بیاورد

and trade them with me in order to get a peanut.

و آنها را با من معامله کند تا بادام زمینی بگیرد.

Now, capuchins are smart, so this wasn't necessarily a surprise.

خب، کاپوچین‌ها باهوش هستند، بنابراین این لزوماً چیز عجیبی نبود.

But what was a surprise

اما چیز تعجب آور

was that some of the things that he was bringing me,

این بود که برخی از چیزهایی که او برای من می‌آورد،

I was pretty sure he liked better than peanuts.

کاملا مطمئن بودم که او بیشتر از بادام زمینی دوستشان داشت.

First, he brought me a piece of monkey chow,

اول، او یک تکه غذای میمون برای من آورد،

which is like dried dog food --

که شبیه غذای خشک سگهاست --

it was even made by Purina --

و حتی در شرکت پورینا ساخته شده بود -

and for a monkey, is about as worthless as it gets.

و برای یک میمون، تقریباً بی‌ارزش است.

Of course, I didn't give him a peanut for that.

البته من برای آن به او بادام زمینی ندادم.

But he kept trying,

اما او همچنان تلاش می‌کرد،

and eventually, he brought me a quarter of an orange

و سرانجام، او یک چهارم پرتقال برای من آورد

and tried to trade it with me for a peanut.

و سعی کرد آن را برای یک بادام زمینی با من مبادله کند.

Now, oranges are a valuable monkey commodity,

اکنون، پرتقال‌ها کالای ارزشمند میمون هستند،

so this trade seemed, shall I say, a little bit nuts?

بنابراین این مبادله کمی احمقانه به نظر نمی‌رسد؟

Now you may be wondering how we know what monkeys prefer.

شاید از خود بپرسید چگونه می‌دانیم میمون‌ها چه چیزی را ترجیح می‌دهند.

Well, we ask them,

خوب، ما از آنها می پرسیم،

by giving them a choice between two foods

با دادن حق انتخاب بین دو غذا به آنها

and seeing which one they pick.

و دیدن اینکه کدام را انتخاب می‌کنند.

Generally speaking, their preferences are a lot like ours:

به طور کلی، ترجیحات آنها بسیار شبیه ماست:

the sweeter it is, the more they like it.

هر چه شیرین‌تر باشد، بیشتر آنها را دوست دارند.

So, much like humans prefer cupcakes to kale,

پس، دقیقاً مثل انسانها کاپ کیک را به کلم پیچ ترجیح می‌دهند،

monkeys prefer fruits, like oranges or grapes,

میمون‌ها میوه‌هایی، مانند پرتقال یا انگور را،

to vegetables like cucumbers,

به سبزیجاتی مانند خیار ترجیح می‌دهند

and all of this to monkey chow.

و همه اینها را به خوراکی میمون.

And peanuts are not bad.

و بادام زمینی‌ها هم بد نیستند.

However, they definitely don't prefer them to a chunk of orange.

با این حال میمونها قطعاً آنها را به یک تکه پرتقال ترجیح نمی‌دهند.

So when Ozzie tried to trade a quarter of an orange for a peanut,

بنابراین وقتی اوزی سعی در مبادله یک چهارم پرتقال برای یک بادام زمینی داشت،

it was a surprise,

تعجب آور بود،

and I began to wonder if he suddenly wanted that peanut

و برای من سوال پیش آمد که شاید ناگهان آن بادام زمینی را خواسته

because everybody else in his group was getting one.

چون بقیه اعضا گروهش یکی دریافت می‌کردند.

In case you're wondering, I did give Ozzie his peanut.

در صورتی که می‌خواهید بدانید من به اوزی بادام زمینی‌اش را دادم.

But then I went straight to my graduate adviser,

اما بلافاصله نزد مشاور تحصیلی‌ام رفتم،

Frans de Waal,

فرانس دو وال،

and we began to design a study

و ما شروع به طراحی یک تحقیق کردیم

to see how the monkeys would respond

تا ببینم میمونها چه واکنشی نشان خواهند داد

when somebody else in their group got a better reward than they did

وقتی کسی در گروهشان پاداش بهتری نسبت به آنها

for doing the same work.

برای انجام کاری یکسان دریافت می‌کند.

It was a very simple study.

این یک تحقیق بسیار ساده بود.

We took two monkeys from the same group

ما از یک گروه دو میمون گرفتیم

and had them sit side by side,

و آنها را کنار هم نشاندیم،

and they would do a task,

و آنها کاری را انجام می‌دادند،

which was trading a token with me,

که مبادله یک ژتون با من بود،

and if they did so successfully,

و اگر این کار را با موفقیت انجام می‌دادند،

they got a reward.

پاداش می‌گرفتند.

The catch was that one monkey always got a piece of cucumber,

مساله اینجا بود که یکی از میمون‌ها همیشه یک تکه خیار می‌گرفت،

and the other monkey sometimes got a piece of cucumber,

و میمون دیگر گاهی اوقات یک تکه خیار،

but sometimes got a grape.

اما گاهی نیز انگور می‌گرفت.

And if you'll recall,

و اگر یادتان باشد،

grapes are much preferred to cucumbers

در سلسله مراتب میمون کاپوچین

on the capuchin monkey hierarchy.

انگور خیلی به خیار ترجیح داده می‌شود.

These are two of my capuchin monkeys.

این دو از میمونهای کاپوچین من هستند.

Winter, on the right, is trading for a grape,

وینتر، در سمت راست، برای انگور مبادله می‌کند،

and Lance, on the left, is trading for a cucumber.

و لنس، در سمت چپ، در حال مبادله برای خیار است.

You can see that she -- and yes, Lance is actually a female --

می‌بینید که این خانم- و بله، لنس درواقع مونث است -

is at first perfectly happy with her cucumber,

در ابتدا کاملا از داشتن خیارش خوشحال است،

until she sees Winter trading for a grape.

تا زمانی که او وینتر را در حال مبادله‌ی انگور می‌بیند.

Suddenly, Lance is very enthusiastic about trading.

ناگهان، لنس بسیار مشتاق تجارت است.

She gets her cucumber, takes a bite and then --

او خیار خود را بدست می‌آورد، یک گاز می‌گیرد و سپس -

throws it right back out again.

دوباره آن را به عقب پرت می‌کند.

Meanwhile, Winter trades again and gets another grape

در همین حال، وینتر دوباره معامله می‌کند و یک انگور دیگر می‌گیرد

and has Lance's undivided attention while she eats it.

و در حالی که آن را می‌خورد توجه مطلق لنس را با خود دارد.

This time,

این بار،

Lance is not so enthusiastic about trading.

لنس زیاد مشتاق مبادله نیست.

But eventually, she does so.

اما سرانجام، این کار را می‌کند.

But when she gets the cucumber this time around,

اما وقتی خیار را می‌گیرد همانطور که انتظار می‌رود،

she doesn't even take a bite

حتی یک گاز هم نمی‌گیرد

before she throws it back out again.

و آن را به عقب پرتاب می‌کند.

Apparently, Lance only wants a cucumber

ظاهراً، لنس فقط وقتی خیار می‌خواهد

when she hasn't just watched Winter eat a grape.

که ندیده است وینتر انگور می‌خورد.

And Lance was not alone in this.

و لنس در این کار تنها نبود.

All of my capuchins were perfectly happy with their cucumbers

همه کاپوچین‌های من کاملا از داشتن خیارشان خوشحال بودند

as long as the other monkeys were getting cucumbers too.

تا زمانیکه میمون‌های دیگر هم خیار می‌گرفتند.

But they often weren't so happy with their cucumbers

اما آنها معمولا از داشتن خیارشان خیلی خوشحال نبودند

when other monkeys were getting a grape.

وقتی میمون‌های دیگر انگور می‌گرفتند.

The obvious question is why?

سوال مشخص این است که چرا؟

If they liked those cucumbers before,

اگر قبلا این خیارها را دوست داشتند،

what changed?

چه چیزی تغییر کرد؟

Now, I'm a scientist,

خب، من یک دانشمند هستم،

and scientists are famously shy about reading too much into our studies,

و دانشمندان برای تحقیق در مطالعات ما بطور ویژه‌ای خجالتی هستند،

especially when it comes to what other animals

مخصوصاً وقتی که نوبت به فکر کردن یا احساس

are thinking or feeling,

حیوانات دیگر می‌رسد،

because we can't ask them.

چون نمی‌توانیم از آنها بپرسیم.

But still, what I was seeing in my monkeys

اما همچنان، آنچه در میمون‌هایم می‌دیدم

looked an awful lot like what we humans would call a sense of fairness.

بسیار شبیه آنچه ما انسان‌ها احساس انصاف می‌نامیم بود.

After all,

گذشته از همه اینها،

the difference in that cucumber was that it came after Winter got a grape,

تفاوت در آن خیار در مقایسه با قبل این بود که بعد از گرفتن انگور،

rather than before.

توسط وینتر آمد.

We humans are obsessed with fairness.

ما انسانها وسواس انصاف داریم.

I have a younger sister,

من یک خواهر کوچکتر از خودم دارم،

and when we were little,

و هنگامی که کوچک بودیم،

if my sister got a bigger piece of the pie than me,

اگر خواهرم قطعه بزرگتری از شیرینی نسبت به من می‌گرفت،

even by a crumb,

حتی یک خرده،

I was furious.

من عصبانی می‌شدم.

It wasn't fair.

منصفانه نبود.

And the childhood me is not alone.

و کودکی من تنها نیست.

We humans hate getting less than another so much

ما انسانها از کمتر گرفتن نسبت به دیگران آنقدر متنفریم

that one study found

که یک تحقیق نشان داد

that if humans were given a hypothetical choice

که اگر به انسان‌ها یک انتخاب فرضی داده می‌شد

between earning 50,000 dollars a year

بین درآمد۵۰.۰۰۰ دلار در سال

while others earned 25,000 dollars,

در حالی که دیگران ۲۵.۰۰۰ دلار درآمد داشته باشند،

or earning 100,000 dollars a year

یا سالانه ۱۰۰.۰۰۰ دلار درآمد کسب کنند

while others earned 250,000 dollars,

در حالی که دیگران ۲۵۰.۰۰۰ دلار درآمد داشته باشند،

nearly half the subjects

تقریبا نیمی از افراد

prefer to earn 50,000 dollars a year less money

ترجیح می‌دهند ۵۰.۰۰۰ دلار در سال کمتر درآمد کسب کنند

to avoid earning relatively less than someone else.

تا از درآمد نسبتاً کمتر از شخص دیگر جلوگیری کنند.

That's a pretty big price to pay.

این مبلغ بسیار بزرگی برای پرداخت است.

What drives people

چه چیزی باعث می‌شود مردم

to this sort of apparently irrational decision-making?

به این نوع تصمیم‌گیری ظاهرا غیرمنطقی روی بیاورند؟

After all,

گذشته از همه اینها،

throwing away your cucumber because someone else got a grape

دور انداختن خیار خود به دلیل اینکه شخص دیگری انگور گرفته

only makes sense if it makes things more fair.

فقط در صورتی منطقی است که شرایط را منصفانه‌تر ‌کند.

Otherwise, Winter has a grape, and you have nothing.

در غیر این صورت، وینتر یک انگور دارد، و شما چیزی ندارید.

Of course humans are not capuchin monkeys.

البته انسان‌ها میمون کاپوچین نیستند.

But on the surface,

اما در ظاهر امر،

sacrificing 50,000 dollars

فدا کردن ۵۰.۰۰۰ دلار

because somebody else is going to earn more money than you

چون شخص دیگری قرار است درآمد بیشتری نسبت به شما کسب کند

makes no more sense than throwing away that cucumber.

منطقی‌تر از انداختن آن خیار نیست.

Except maybe it does.

مگر اینکه شاید ممکن باشد.

Some economists think

برخی از اقتصاددانان فکر می‌کنند

that the sense of fairness in humans is tied to cooperation.

که احساس انصاف در انسان‌ها به همکاری گره خورده است.

In other words, we need that sense of fairness

به عبارت دیگر، ما به آن حس انصاف نیاز داریم

when we're working with somebody else

زمانی که با شخص دیگری کار می‌کنیم

to know when we're getting the short end of the stick.

تا بدانیم چه موقع ناعادلانه با ما برخورد شده.

Think about it this way.

اینگونه درموردش فکر کنید

Let's say you have a colleague at work who's having a hard time

فرض کنید شما یک همکار در محل کار خود دارید که شرایط سختی دارد

and needs a little extra help.

و مقداری کمک اضافه نیاز دارد.

You're probably more than happy to help out,

شما احتمالاً خیلی خوشحال می‌شوید کمک کنید،

especially if she does the same for you when you need it.

به خصوص اگر او در صورت نیاز برای شما همین کار را انجام دهد.

In other words, if things even out.

به عبارت دیگر، اگر همه چیز مساوی شود.

But now,

اما حالا،

let's say that colleague is always slacking off

تصور کنید آن همکار همیشه سستی دارد

and dumping extra work on you.

و کار اضافی به شما تحمیل می‌کند.

That's infuriating.

این خشمگین‌کننده است.

Or worse,

یا بدتر،

what if you're doing all the work, and she's getting paid more.

اگر شما همه کارها را بکنید، و او حقوق بیشتری بگیرد.

You're outraged, right?

شما عصبانی هستید، درست است؟

As well you should be.

همانطور که باید باشید.

That righteous fury is your sense of fairness

آن عصبانیت صالح حس انصاف شماست

telling you that, well, it's not fair.

که به شما می‌گوید خب، این منصفانه نیست.

You need to get your fair share from the people you're working with,

شما باید سهم عادلانه خود را با افرادی که با آنها کار می‌کنید بدست آورید،

or it's exploitation, not cooperation.

در غیر این صورت این بهره‌برداری است، نه همکاری.

You may not be able to leave every job where you're treated unfairly,

ممکن است نتوانید هر شغلی که در آن با شما ناعادلانه رفتار می‌شود را ترک کنید،

but in a perfect world,

اما در جهانی بدون نقص،

one without racism and sexism

بدون نژادپرستی و تبعیض جنسی

and the frictions associated with finding a new job,

و دشواری‌های مرتبط با پیدا کردن یک کار جدید،

it's your sense of fairness that would let you know

این حس انصاف شماست که به شما اطلاع می‌دهد

when it was time to move on.

چه موقع باید جایی را ترک کنیم.

And if you couldn't?

و اگر نتوانستید؟

Well, that smoldering frustration might make you throw your cucumbers too.

خب، آن ناامیدی سوزان ممکن است باعث شود شما هم خیار خود را پرتاب کنید.

And humans are not alone in this.

و انسانها در این کار تنها نیستند.

In the previous study, there was nothing Lance could do about it,

در تحقیق قبلی، هیچ کاری از عهده لنس بر نمی‌آمد،

but what if there had been?

اما اگر وجود داشته باشد چطور؟

It turns out

معلوم شد

that capuchins simply refuse to cooperate with other capuchins

که کاپوچین‌ها به راحتی از همکاری با سایر کاپوچین‌هایی امتناع می‌کنند

who don't give them their share after they worked together.

که سهم آنها را بعد از اینکه با هم کار کردند به آنها نمی‌دهند.

And refusing to work together with another monkey

و امتناع از همکاری با میمون دیگر

is a pretty straightforward way of leveling the playing field.

یک راه کاملاً ساده از برابر کردن زمین بازی است.

Apparently, no monkey getting anything at all

ظاهراً، اینکه هیچ میمونی هیچ چیزی نگیرد

is better than another monkey getting more.

بهتر از این است که میمون دیگری بیشتر بگیرد.

But much like you and your coworker,

اما دقیقاً مثل شما و همکارتان،

they're perfectly happy with a little short-term inequality

آنها کاملا با کمی نابرابری کوتاه مدت خوشحال هستند

as long as everything evens out over the long run.

به شرط اینکه همه چیز در طولانی مدت برابر شود.

This economic connection between fairness and cooperation

این ارتباط اقتصادی بین انصاف و همکاری

makes sense to me as an evolutionary biologist.

برای من به عنوان زیست‌شناس تکاملی منطقی است.

After all,

گذشته از همه اینها،

your ancestors didn't get to pass on their genes

دلیل اینکه اجداد شما نتوانستند ژنهایشان را منتقل کنند

because they did well in some absolute sense,

این نبود که به معنای مطلق خوب عمل کرده‌اند،

but because they did better than others.

این بود که بهتر از دیگران عمل کردند.

We don't call it survival of the fit,

ما به آن زنده ماندن قوی‌‌ها نمی‌گوییم،

we call it survival of the fittest.

ما آن را زنده ماندن قوی‌ترین‌ها می‌نامیم.

As in more fit than others.

در قوی‌تر بودن از بقیه هم همینطور است.

It's all relative.

اینها همه مرتبط هستند.

OK.

خوب.

So my capuchins don't like it when they get less than another.

بنابراین کاپوچین‌های من دوست ندارند کمتر از دیگری چیزی بگیرند.

And they're perfectly happy to sacrifice their cucumbers

و آنها کاملا راضی هستند تا خیارهایشان را

to level the playing field.

برای برابری بازی قربانی کنند

That's great.

عالی است.

But what we would call a sense of fairness in humans

اما آنچه ما احساس انصاف در انسانها می‌نامیم

also means that we care when we get more than someone else.

همچنین به این معنی است که اگر بیشتر از شخص دیگری بدست آوریم اهمیت بدهیم.

What about my monkeys?

میمونهای من چطور؟

It turns out

معلوم شد

that primates do notice when they get more than others,

که نخستی‌ها وقتی بیشتر از دیگران می‌گیرند متوجه آن می‌شوند،

or at least some of them do.

یا حداقل بعضی از آنها می‌شوند.

My capuchins do not.

کاپوچین‌های من متوجه نمی‌شوند.

But in one of my studies,

اما در یکی از مطالعات من،

my chimpanzees would sometimes refuse a grape

شامپانزه‌های من گاهی اوقات ازگرفتن انگور خودداری می‌کنند

if another chimpanzee in their group got a cucumber,

اگر یک شامپانزه دیگر در گروه آنها خیار بگیرد،

which is pretty impressive, given how much my chimpanzees like grapes.

که با توجه به اینکه شامپانزه‌های من چقدر انگور دوست دارند بسیار چشمگیر است،

However, they were still more upset when they got less than another chimp

اگرچه، وقتی آنها کمتر از یک شامپانزه دیگر دریافت می‌کردند بیشتر ناراحت بودند

as compared to when they got more.

در مقایسه با زمانی که بیشتر می‌گرفتند.

You may not think it's fair when you have more than your neighbor,

وقتی شما بیشتر از همسایه خود دارید شاید فکر نکنید که منصفانه است،

but you really don't think it's fair when your neighbor has more than you.

اما وقتی همسایه شما بیش از شما دارد قطعا فکر نمی‌کنید که منصفانه باشد.

Here's an important question, though.

در اینجا یک سوال مهم وجود دارد.

Why do we care about inequality or unfairness

چرا ما در مورد نابرابری یا ناعادلانه بودن اهمیت می‌دهیم

when we are the ones who are unfairly benefiting?

وقتی که ما کسانی باشیم که ناعادلانه سود می‌برند؟

If evolution is about survival of the fittest,

اگر تکامل در مورد بقای قوی‌ترین‌ها باشد،

wouldn't it make sense to grab any advantage you can get?

آیا گرفتن هر مزیتی که می‌توانید بدست آورید منطقی نخواهد بود؟

Here's the thing though.

هر چند نکته اینجاست.

I do better if I get more than you, sure.

من اگر بیشتر از شما بگیرم قطعا شرایط بهتری خواهم داشت،

But best of all is if you and I can work together

اما بهتر از همه این است اگر من و شما بتوانیم با هم کار کنیم

and get more than either one of us could have gotten on our own.

و بیشتر از چیزی که می‌توانستیم به تنهایی داشته باشیم بدست آوریم.

But why would you work with me if you don't think I'm going to play fair?

اما چرا با من کار کنید اگر فکر نمی‌کنید من عادلانه بازی کنم؟

But if you think I'm going to notice when I've got more than you

اما اگر فکر کنید من وقتی بیشتر از شما بگیرم متوجه خواهم شد

and do something about it,

و کاری در مورد آن انجام می‌دهم،

then you will work with me.

پس شما با من کار خواهید کرد.

Evolution has selected us to accept the occasional short-term loss

تکامل ما را انتخاب کرده است که ضرر کوتاه مدت را قبول کنیم

in order to maintain these all-important long-term relationships.

تا تمام روابط طولانی‌مدت و مهم را حفظ کنیم.

This is true in chimpanzees,

این در شامپانزه‌ها درست است،

but it is even more important in humans.

اما در انسان‌ها ازاهمیت بیشتری برخوردار است.

Humans are incredibly interconnected and interdependent,

انسان ها به طرز باورنکردنی به هم پیوسته و به هم وابسته‌اند،

and we have the advanced cognitive abilities

و ما توانایی‌های ادراکی پیشرفته‌ای داریم

to be able to plan far into the future.

تا بتوانیم برای آینده برنامه‌ریزی کنیم.

And to recognize the importance

و اهمیت

of maintaining these cooperative partnerships.

حفظ این همکاری‌های مشارکتی را تشخیص می‌دهیم.

Indeed, if anything,

در واقع،

I think we are likely underplaying

فکر می‌کنم احتمالاً دست‌کم بگیریم

how important the sense of fairness is for people.

حس انصاف چقدر برای مردم مهم است.

One of the biggest differences between humans and capuchin monkeys

یکی از بزرگترین تفاوتها بین انسانها و میمونهای کاپوچین

is the sheer magnitude and ubiquity of cooperation in humans.

بزرگی و فراگیر بودن بسیار زیاد همکاری در انسانها است.

In other words,

به عبارت دیگر،

we're a lot more cooperative than capuchin monkeys are.

ما خیلی بیشتر از میمون‌های کاپوچین همکاری می‌کنیم.

Legal and economic systems literally only exist

سیستم‌های حقوقی و اقتصادی به معنای واقعی کلمه فقط

if we all agree to participate in them.

اگر همه ما توافق کنیم که در آنها شرکت کنیم معنی دارند.

And if people feel left out of the rewards and benefits

و اگر مردم احساس كنند كه از امتیازها و مزایای آن سیستم‌ها

of those systems,

كنار گذاشته شده‌اند،

then they stop participating,

دیگر در آنها شرکت نمی‌کنند،

and the whole system falls apart.

و کل سیستم از هم می‌پاشد.

Many of the protests and uprisings we're seeing,

بسیاری از اعتراضات و قیام‌هایی که می‌بینیم،

both in the US and around the globe,

چه در ایالات متحده و چه در سراسر جهان،

are explicitly framed in terms of fairness,

بطور آشکاری در ارتباط با انصاف شکل گرفته‌اند،

which is not surprising to me.

که برای من تعجب‌آور نیست.

Whether it's about disproportionate access to resources,

خواه در مورد دسترسی نامتناسب به منابع باشد،

or that some groups are being disproportionately impacted

یا اینکه برخی گروه‌ها تحت تأثیر نامتناسبی

by the legal system or the effects of a virus,

توسط سیستم حقوقی یا اثرات ویروس قرار گرفته باشند،

these protests are the logical outcome

این اعتراضات نتیجه منطقی

of our long evolutionary tendency to reject unfairness

از گرایش طولانی تکاملی ما برای رد كردن بی‌انصافی

combined with our long history of social stratification.

همراه با تاریخ طولانی ما در طبقه بندی اجتماعی است.

And the systemic inequalities

و نابرابری‌های سیستمیک

that have resulted from that stratification.

که از آن طبقه بندی منجر شده است.

Layer on top of this the fact that by many measures

لایه بالای این واقعیت که با بسیاری از اقدامات

economic inequality is skyrocketing.

نابرابری اقتصادی سر به فلک می‌کشد.

Chris Boehm wrote a book called "Hierarchy in the Forest,"

کریس بوهم کتابی نوشت به نام «سلسله مراتب در جنگل»

in which he argued that humans have reverse hierarchies

که در آن مدعی شد بشر دارای سلسله مراتب معکوسی است

in which those at the bottom band together

که در آن گروه‌های پایینی با هم متحد می‌شوند

to keep those at the top from taking advantage of them.

تا مانع سواستفاده‌ی کسانی که در بالا هستند از آنها شوند.

Perhaps these protests are simply the latest manifestation

شاید این اعتراضات به سادگی آخرین تجلی

of humans' tendency to rebalance the hierarchy.

گرایش انسان برای تعادل سلسله مراتب هستند.

Perhaps the biggest difference between us and capuchin monkeys

شاید بزرگترین تفاوت بین ما و میمونهای کاپوچین

is that we can recognize this problem

این است که ما می‌توانیم این مشکل را تشخیص دهیم

and actively work to do something about it.

و فعالانه برای انجام کاری در مورد آن اقدام کنیم.

Of course we recognize when we're disadvantaged.

البته ما تشخیص می‌دهیم چه موقع به ضرر ماست.

But we can and we must also recognize

اما ما می‌توانیم و باید این را نیز تشخیص دهیم

when we're advantaged at the expense of someone else,

وقتی که ما به هزینه‌ی شخص دیگری مزیتی داریم،

and recognize fairness

و انصاف را

as the balance between these two inequalities,

به عنوان تعادل بین این دو نابرابری تشخیص می‌دهیم،

because our society literally depends upon it.

زیرا جامعه ما به معنای واقعی کلمه به آن بستگی دارد.

Indeed, my research shows

در واقع، تحقیقات من نشان می‌دهد

that not all primate species care about inequality.

که همه گونه‌های نخستی‌سانان به نابرابری اهمیت نمی‌دهند.

It's only those that rely on cooperation,

فقط کسانی هستند که به همکاری متکی هستند،

which most definitely includes humans.

که به طور قطع شامل انسان است.

We evolved to care about fairness

ما برای توجه به انصاف تکامل یافتیم

because we rely on each other for our cooperative society.

چون به هم برای جامعه‌ی مشارکتی‌مان متکی هستیم.

And the more unfair the world gets,

و هرچه جهان ناعادلانه‌تر شود،

and the less we care about each other,

و هر چه کمتر به هم اهمیت دهیم،

the more peril we will face.

با خطر بیشتری روبرو خواهیم شد.

Our issues are more complex than grapes and cucumbers,

مسائل ما پیچیده‌تر از انگور و خیار است،

but as the capuchins have taught us,

اما همانطور که کاپوچینها به ما آموخته‌اند،

we will all do better when we all play fair.

همه ما وقتی عادلانه بازی کنیم بهتر عمل خواهیم کرد.

Thank you.

متشکرم.