The harm reduction model of drug addiction treatment | Mark Tyndall

Translator: رضا صابری Reviewer: sadegh zabihi

I remember the first time that I saw people injecting drugs.

اولین باری که فردی را حین تزریق مواد دیدم خوب بیاد دارم.

I had just arrived in Vancouver to lead a research project

تازه به ونکوور رسیده بودم تا یک طرح تحقیقاتی را مدیریت کنم

in HIV prevention in the infamous Downtown East Side.

با موضوع جلوگیری از HIV در منطقه ای بدنام واقع درغرب مرکز شهر.

It was in the lobby of the Portland Hotel,

محل طرح، لابی هتل پورت لند بود

a supportive housing project that gave rooms

جایی که یک طرح مسکن حمایتی

to the most marginalized people in the city,

برای محروم ترین افراد شهر اتاق فراهم می‌کرد،

the so-called "difficult to house."

یعنی همان "بی خانمان‌ها."

I'll never forget the young woman standing on the stairs

هیچ‌وقت آن خانم جوانی را که روی پله‌ها ایستاده بود از خاطرم نمی‌رود

repeatedly jabbing herself with a needle, and screaming,

که داشت پشت سر هم به خودش سوزن می‌زد و فریاد می‌کشید،

"I can't find a vein,"

"نمی‌تونم رگمو پیدا کنم،"

as blood splattered on the wall.

در حالی که خون با شدت روی دیوار می‌ریخت.

In response to the desperate state of affairs, the drug use,

در واکنش به این اوضاع ناامید کننده، مصرف مواد مخدر،

the poverty, the violence, the soaring rates of HIV,

فقر، خشونت و نرخ روز افزون HIV،

Vancouver declared a public health emergency in 1997.

دولت ونکوور در سال ۱۹۹۷، شرایط اضطراری بهداشت عمومی اعلام کرد.

This opened the door to expanding harm reduction services,

این اقدام، مقدمه‌ای شد برای گسترش خدمات کاهش آسیب،

distributing more needles,

توزیع سوزن بیشتر،

increasing access to methadone,

افزایش دسترسی به متادون،

and, finally, opening a supervised injection site.

و در نهایت، افتتاح مرکز تزریق تحت کنترل.

Things that make injecting drugs less hazardous.

اقداماتی که خطرات ناشی از تزریق مواد را کاهش می‌دهند.

But today, 20 years later,

اما امروز، ۲۰ سال بعد از آن ماجرا،

harm reduction is still viewed as some sort of radical concept.

کاهش آسیب همچنان یک مفهوم افراطی تلقی می‌شود.

In some places, it's still illegal to carry a clean needle.

در برخی مناطق حمل سوزن تمیز همچنان غیر قانونی است.

Drug users are far more likely to be arrested

احتمال دستگری مصرف کنندگان خیلی بیشتر از این است

than to be offered methadone therapy.

که به آنها متادون درمانی را پیشنهاد کنند.

Recent proposals for supervised injection sites

پیشنهادهای اخیر درباره مراکز تزریق ایمن

in cities like Seattle, Baltimore and New York

در محل هایی مثل سیاتل، بالتیمور و نیویورک

have been met with stiff opposition:

با مخالفت شدید مواجه شده‌اند:

opposition that goes against everything we know about addiction.

این مخالفت دقیقاً خلاف همه چیزهایی است که درباره اعتیاد می‌دانیم.

Why is that?

خوب واقعا چرا؟

Why are we still stuck on the idea

چرا هنوز روی این عقیده پافشاری می‌کنیم

that the only option is to stop using -- that any drug use will not be tolerated?

که تنها راه، متوقف کردن مصرف است -- و اینکه مصرف هیچ نوع موادی پذیرفتنی نیست؟

Why do we ignore countless personal stories

چرا داستان زندگی هزاران نفر را نادیده می‌گیریم

and overwhelming scientific evidence

و همچنین شواهد علمی فراوانی که نشان می‌دهند

that harm reduction works?

کاهش آسیب مؤثر است؟

Critics say that harm reduction doesn't stop people

منتقدین می‌گویند کاهش آسیب جلو افراد را نمی‌گیرد

from using illegal drugs.

تا مواد مخدر مصرف نکنند.

Well, actually, that is the whole point.

راستش را بخواهید کل ماجرا همین جاست.

After every criminal and societal sanction

بعد از انواع مجازاتهای قانونی و اجتماعی

that we can come up with,

که پیشنهاد می‌کنیم،

people still use drugs, and far too many die.

مردم همچنان مواد مصرف می‌کنند و خیلی از آنها هم می‌میرند.

Critics also say that we are giving up on people

منتقدین این را هم می‌گویند که از مردم غافل شده‌ایم

by not focusing our attention on treatment and recovery.

آن هم با عدم توجه به درمان و بهبود آنها.

In fact, it is just the opposite.

در واقع ماجرا دقیقا برعکس است.

We are not giving up on people.

ما از مردم غافل نشدیم.

We know that if recovery is ever going to happen

این را می‌دانیم که اگر قرار باشد بهبودی حاصل شود

we must keep people alive.

باید مردم را زنده نگه داریم.

Offering someone a clean needle or a safe place to inject

مهیا کردن سوزن تمیز یا محلی امن برای تزریق

is the first step to treatment and recovery.

اولین قدم در مسیر درمان یا بهبود است.

Critics also claim that harm reduction

منتقدین این را هم می‌گویند که کاهش آسیب

gives the wrong message to our children about drug users.

پیغام اشتباهی را درباره مصرف کنندگان مواد به فرزندانمان می‌رساند.

The last time I looked, these drug users are our children.

آخرین باری که نگاهی انداختم، بچه‌های ما جزو این مصرف کنندگان بودند.

The message of harm reduction is that while drugs can hurt you,

پیام کاهش آسیب این است که با وجود مضر بودن مواد مخدر،

we still must reach out to people who are addicted.

هنوز می‌توانیم دست مصرف کننده‌ها را بگیریم.

A needle exchange is not an advertisement for drug use.

تعویض سوزن که تبلیغ مصرف مواد مخدر نیست.

Neither is a methadone clinic or a supervised injection site.

کلینیک متادون درمانی یا محل تزرین کنترل شده هم اینطور نیستند.

What you see there are people sick and hurting,

آنچه در این محل ها می‌شود دید افرادی مریض هست که درد می‌کشند

hardly an endorsement for drug use.

و نمی‌توانند انگیزه بقیه برای مصرف مواد باشند.

Let's take supervised injection sites, for example.

مثلاً محل‌های تزریق کنترل شده را در نظر بگیرید.

Probably the most misunderstood health intervention ever.

احتمالاً از جمله نوآوریهای بهداشتی هستند که اصلا درست درک نشده‌اند.

All we are saying is that allowing people

تنها حرف ما این هست که اگر به افراد اجازه بدهیم

to inject in a clean, dry space with fresh needles,

که در محلی خشک و تمیز، با سوزن‌های تمیز تزریق کنند،

surrounded by people who care

جایی که افراد مسئولی هم حضور دارند

is a lot better than injecting in a dingy alley,

خیلی خیلی بهتر است از تزریق در گوشه تاریک یک کوچه

sharing contaminated needles and hiding out from police.

که همه از سرنگ هم استفاده می‌کنند و از دست پلیس مخفی می‌شوند.

It's better for everybody.

این کار برای همه بهتراست.

The first supervised injection site in Vancouver was at 327 Carol Street,

اولین مرکز تزریق تحت کنترل ونکوور در خیابان کارول پلاک ۳۲۷ شکل گرفت،

a narrow room with a concrete floor, a few chairs and a box of clean needles.

جایی با یک اتاق کوچک و زمین سیمان شده با چند صندلی و یک جعبه سوزن تمیز.

The police would often lock it down,

با اینکه پلیس اغلب در آنجا را می‌بست،

but somehow it always mysteriously reopened,

اما به شکل اسرارآمیزی دوباره باز می‌شد،

often with the aid of a crowbar.

آن هم اغلب با کمک یک دیلم.

I would go down there some evenings

بعضی غروب‌ها سری به آنجا می‌زدم

to provide medical care for people who were injecting drugs.

تا به افرادی که تزریق می‌کنند خدمات پزشکی ارائه کنم.

I was always struck with the commitment and compassion

همیشه جذب تعهد و علاقه وافِر افرادی می‌شدم

of the people who operated and used the site.

که آنجا کار می‌کردند و از آن محل استفاده می‌کردند.

No judgment, no hassles, no fear,

آنجا هیچکس بقیه را قضاوت نمی‌کرد، کسی کار به کسی ندارد و بدون ترس،

lots of profound conversation.

همه غرق صحبت بودند.

I learned that despite unimaginable trauma,

یاد گرفتم علی‌رغم درد و رنج شدید،

physical pain and mental illness,

و بیماری‌های جسمی و روحی،

that everyone there thought that things would get better.

همه فکر می‌کردند همه چیز رو به راه می‌شود.

Most were convinced that, someday, they'd stop using drugs altogether.

بیشترشان معتقد بودند که یک روز همگی مصرف مواد را کنار خواهند گذاشت.

That room was the forerunner to North America's

آن اتاق مقدمه‌ای شد

first government-sanctioned supervised injection site, called INSITE.

برای ایجاد اولین مرکز تزریق تحت نظارت دولتی در آمریکای شمالی بنام INSITE.

It opened in September of 2003 as a three-year research project.

این مرکز در سپتامبر ۲۰۰۳ طی یک پروژه تحقیقاتی سه ساله شروع به کار کرد.

The conservative government was intent on closing it down at the end of the study.

دولتمردان محافظه کار قصد داشتند که در پایان پروژه این مرکز را تعطیل کنند.

After eight years, the battle to close INSITE

بعد از هشت سال، کشمکش بر سر بستن INSITE

went all the way up to Canada's Supreme Court.

به دادگاه عالی کانادا کشیده شد.

It pitted the government of Canada

این ماجرا دولت کانادا را

against two people with a long history of drug use

در مقابل دو نفر با سابقه طولانی مصرف مواد قرار داد

who knew the benefits of INSITE firsthand:

افرادی که مستقیماً از فواید INSITE مطلع بودند:

Dean Wilson and Shelley Tomic.

نام این افراد دین ویلسون و شِلی تامیک بود.

The court ruled in favor of keeping INSITE open by nine to zero.

دادگاه با اکثریت آراء نه به هیچ حکم به باز نگه داشتن INSITE داد.

The justices were scathing in their response to the government's case.

قضات در واکنش به پرونده دولتی موضع شدید گرفتند.

And I quote:

گفته دادگاه را نقل می‌کنم:

"The effect of denying the services of INSITE to the population that it serves

"تأثیر نادیده گرفتن خدمات INSITE برای افرادی که به آنها خدمات ارائه می‌کند

and the correlative increase in the risk of death and disease

و نیز افزایش احتمال مرگ و بیماریِ

to injection drug users is grossly disproportionate to any benefit

در مصرف کنندگان تزریقی، به هیچ وجه قابل مقایسه نیست با فوایدی

that Canada might derive

که ممکن است عاید دولت کانادا شود

from presenting a uniform stance on the possession of narcotics."

آن هم با موضع گیری یکپارچه در برابر در اختیار داشتن مواد مخدر."

This was a hopeful moment for harm reduction.

برای طرفداران کاهش آسیب خیلی امیدوار کننده بود.

Yet, despite this strong message from the Supreme Court,

اما علی‌رغم پیام مقتدرانه صادره از دادگاه عالی کانادا،

it was, until very recently,

تا همین چند وقت پیش هم،

impossible to open up any new sites in Canada.

بازگشایی مراکز جدید در کانادا ممکن نبود.

There was one interesting thing that happened in December of 2016,

دسامبر سال ۲۰۱۶ اتفاق جالبی افتاد،

when due to the overdose crisis,

هنگامی که به علت بحران استفاده بیش از حد مواد،

the government of British Columbia allowed the opening of overdose prevention sites.

دولت بریتیش کلمبیا اجازه بازگشایی محل‌های جلوگیری از مصرف افراطی را صادر کرد.

Essentially ignoring the federal approval process,

با نادیده گرفتن روال صدور تأییدیه فدرال

community groups opened up about 22 of these de facto illegal

گروه‌های مردمی حدود ۲۲ مرکز عملاً غیر قانونی

supervised injection sites across the province.

برای تزریق تحت کنترل در سرتاسر استان برپا کردند.

Virtually overnight,

یک شبه راه صد ساله طی شد،

thousands of people could use drugs under supervision.

و هزارن نفر توانستند تحت نظارت مواد مصرف کنند.

Hundreds of overdoses were reversed by Naloxone, and nobody died.

صدها مورد استفاده افراطی با نالوکسون رفع و رجوع شد و هیچکس جانش را از دست نداد.

In fact, this is what's happened at INSITE over the last 14 years:

در واقع طی ۱۴ سال در INSITE اقدامات این‌چنینی صورت گرفته است.

75,000 different individuals have injected illegal drugs

۷۵٫۰۰۰ نفر مواد مخدر تزیق کردند

more than three and a half million times,

و تعداد تزریق آنها بیش از نیم میلیون دفعه بوده است،

and not one person has died.

ولی حتی یک نفر هم جانش را از دست نداده است.

Nobody has ever died at INSITE.

هیچ کس تا بحال در INSIDE جانش را از دست نداده است.

So there you have it.

داستان دقیقاً این است.

We have scientific evidence and successes from needle exchanges

ما شواهد علمی و موفقیت‌هایی در رابطه با تعویض سوزن

methadone and supervised injection sites.

متادون و محل‌های تزریق تحت کنترل در اختیار داریم.

These are common-sense, compassionate approaches to drug use

این موارد شیوه‌های متداول و البته قابل ترحم در مصرف مواد هستند

that improve health, bring connection

که سلامتی را ارقاء می‌دهند، افراد را بهم نزدیک می‌کنند

and greatly reduce suffering and death.

و تا حد زیادی درد و رنج و مرگ و میر را کم می‌کنند.

So why haven't harm reduction programs taken off?

خوب چرا برنامه های کاهش آسیب موفق نیستند؟

Why do we still think that drug use is law enforcement issue?

چرا هنوز فکر می‌کنیم مصرف مواد مسئله‌ای قانونی است؟

Our disdain for drugs and drug users goes very deep.

نفرت ما از مواد و مصرف کنندگان بیش از حد زیاد شده است.

We are bombarded with images and media stories

آماجی از تصاویر و داستان‌های رسانه‌ای به طرف ما حمله‌ور هستند

about the horrible impacts of drugs.

و موضوعشان تأثیرات وحشتناک مواد است.

We have stigmatized entire communities.

ما ذهنیت کل جوامع را خراب کردیم.

We applaud military-inspired operations that bring down drug dealers.

برای عملیات‌های نظامی ضد دلالان مواد دست و هورا می‌کشیم.

And we appear unfazed by building more jails

و ایجاد زندان‌های جدید امری عادی شده است

to incarcerate people whose only crime is using drugs.

برای حبس کردن افرادی که تنها جرمشان مصرف مواد است.

Virtually millions of people are caught up

عملاً میلیون‌ها نفر دستگیر می‌شوند

in a hopeless cycle of incarceration, violence and poverty

آن هم در حصاری ناامید کننده از زندان، خشونت و فقر

that has been created by our drug laws and not the drugs themselves.

که عوامل ایجادشان قوانین مربوط به مواد و نه خود مواد هستند.

How do I explain to people that drug users deserve care and support

من چطور باید به مردم توضیح بدهم که مصرف کنندگان لایق مراقبت، حمایت

and the freedom to live their lives

و آزادی برای زندگی هستند

when all we see are images of guns and handcuffs and jail cells?

وقتی تمام آنچه که می‌بینیم تصاویر تفنگ، دستبند و سلول‌های زندان هستند؟

Let's be clear:

اجازه دهید روراست باشیم:

criminalization is just a way to institutionalize stigma.

غیر قانونی اعلام کردن مصرف مواد فقط راهی

برای نهادینه کردن نفرت نسبت به مصرف کنندگان است.

Making drugs illegal does nothing to stop people from using them.

اعلام جرم مواد کاری برای جلوگیری از مصرف آن پیش نمی‌برد.

Our paralysis to see things differently

عدم توانایی ما در متفاوت دیدن چیزها هم

is also based on an entirely false narrative about drug use.

بر مبنای روایتی نادرست از مصرف مواد است.

We have been led to believe that drug users

ذهن ما به این سمت رفته است که مصرف کنندگان مواد

are irresponsible people who just want to get high,

افرادی بی مسئولیت هستند که فقط می‌خواهند نشئه کنند،

and then through their own personal failings

و بواسطه ناکارآمدی‌های شخصی

spiral down into a life of crime and poverty,

در زندگیشان به ورطه جرم و فقر کشیده می‌شوند،

losing their jobs, their families and, ultimately, their lives.

کارشان، خانواده‌شان، و در نهایت تمام زندگی‌شان را از دست می‌دهند.

In reality, most drug users have a story,

اما واقعیت این است که هر مصرف کننده‌ای داستان خودش را دارد،

whether it's childhood trauma, sexual abuse, mental illness

از آسیب‌های کودکی گرفته تا سوءاستفاده‌های جنسی، بیماری‌های روحی

or a personal tragedy.

یا یک تراژدی شخصی.

The drugs are used to numb the pain.

مصرف مواد برای تسکین چنین دردهایی است.

We must understand that as we approach people with so much trauma.

باید درک کنیم که با افرادی سر و کار داریم که آسیب‌های زیادی دیده‌اند.

At its core, our drug policies are really a social justice issue.

تا حد زیادی سیاست گذاری‌های ما نسبت به مواد مسئله‌ای در حوزه عدالت اجتماعی است.

While the media may focus on overdose deaths like Prince and Michael Jackson,

در حالیکه تمام حرف رسانه‌ها شده بود مرگ و میرهای ناشی از مصرف زیاد

مثل مورد پرینس و مایکل جکسن،

the majority of the suffering

بیشتر عذابش برای حاشیه نشین‌ها بود،

happens to people who are living on the margins,

the poor and the dispossessed.

یعنی افرادی فقیر و محروم.

They don't vote; they are often alone.

این آدم‌ها در انتخابات شرکت نمی‌کنند و اغلب تنها هستند.

They are society's disposable people.

جامعه این آدم‌ها را دور انداخته است.

Even within health care, drug use is highly stigmatized.

مصرف مواد حتی تحت شرایط بهداشتی هم ذهنیت بدی ایجاد می‌کند.

People using drugs avoid the health care system.

مصرف کننده‌ها تمایلی به استفاده از سیستم بهداشت ندارد.

They know that once engaged in clinical care

آنها می‌دانند که وقتی نیاز به درمان پیدا می‌کنند

or admitted to hospital, they will be treated poorly.

یا وقتی در بیمارستان پذیرش می‌شوند، رفتار خوبی با آنها نخواهد شد.

And their supply line, be it heroin, cocaine or crystal meth

و مسیر تأمین مواد برای آنها چه هروئین، کوکایین یا شیشه

will be interrupted.

با تداخل روبرو می‌شود.

On top of that, they will be asked a barrage of questions

گذشته از همه این‌ها، با انبوهی از سؤالات روبرو می‌شوند

that only serve to expose their losses and shame.

که فقط باعث ریختن آبروی آنها می‌شود.

"What drugs do you use?"

"چی مصرف می‌کنی؟"

"How long have you been living on the street?"

"چند وقت است که خیابان خواب هستی؟"

"Where are your children?"

"بچه‌هایت کجا هستند؟"

"When were you last in jail?"

"آخرین باری که زندان رفتی کی بود؟"

Essentially: "Why the hell don't you stop using drugs?"

و این سؤال اساسی: "آخر چرا این مواد لعنتی را ترک نمی‌کنی؟"

In fact, our entire medical approach to drug use is upside down.

حقیقت این است که کل رویکرد ما نسبت به مصرف مواد وارونه است.

For some reason,

حالا به هر دلیلی،

we have decided that abstinence is the best way to treat this.

تصمیم گرفتیم که ترک کردن بهترین راه درمان است.

If you're lucky enough, you may get into a detox program.

اگر فردی شانس بیاورد، وارد برنامه سم‌زدایی می‌شود.

If you live in a community with Suboxone or methadone,

اگر فرد در جامعه‌ای با سابوکسیون یا متادون زندگی کند،

you may get on a substitution program.

ممکن است وارد برنامه جایگزینی شود.

Hardly ever would we offer people what they desperately need to survive:

به ندرت به افراد چیزی را که به شدت برای زنده ماندن نیاز دارند می‌دهیم:

a safe prescription for opioids.

یعنی یک نسخه بی‌خطر برای مواد مخدر.

Starting with abstinence is like asking a new diabetic to quit sugar

شروع کار با ترک مثل این است که به فردی تازه مبتلا به دیابت بگوییم شکر نخور

or a severe asthmatic to start running marathons

یا به فردی مبتلا به آسم شدید بگوییم در دو ماراتون شرکت کن

or a depressed person to just be happy.

یا به یک آدم افسرده بگوییم فقط شاد باش.

For any other medical condition,

در هیچ نوع وضعیت پزشکی،

we would never start with the most extreme option.

هرگز کار را با شدید ترین گزینه شروع نمی‌کنیم.

What makes us think that strategy

چه باعث می‌شود فکر کنیم این راهکار

would work for something as complex as addiction?

برای مسئله‌ای به پیچیدگی اعتیاد جواب می‌دهد؟

While unintentional overdoses are not new,

مصرف بیش از حد ناخواسته چیز جدیدی نیست،

the scale of the current crisis is unprecedented.

اما اندازه بحرانی که الان با آن روبرو هستیم از حد گذشته است.

The Center for Disease Control estimated

مرکز کنترل بیماری‌ها تخمین زده است

that 64,000 Americans died of a drug overdose in 2016,

در سال ۲۰۱۶، ۶۴٫۰۰۰ آمریکایی در اثر مصرف بیش از حد مواد فوت کردند،

far exceeding car crashes or homicides.

که خیلی خیلی بیشتر از مرگ و میر ناشی از تصادف یا قتل است.

Drug-related mortality is now the leading cause of death

در حال حاضر، بین زنان و مردان بین ۲۰ تا ۵۰ سال در آمریکای شمالی،

among men and women between 20 and 50 years old in North America

مواد مخدر عامل اصلی مرگ و میر است.

Think about that.

به این موضوع فکر کنید.

How did we get to this point, and why now?

چطور شد که به این جا رسیدیم و چرا حالا؟

There is a kind of perfect storm around opioids.

شرایط مواد مخدر در حال حاضر خیلی بحرانی شده است.

Drugs like Oxycontin, Percocet and Dilaudid

داروهایی مثل اکسی‌کنتین، پرکوست و دایلادید

have been liberally distributed for decades for all kinds of pain.

ده‌ها سال است که بدون هیچ محدودیتی برای انواع درد توزیع می‌شوند.

It is estimated that two million Americans are daily opioid users,

تخمین زده می‌شود که دو میلیون آمریکایی هر روز مواد مخدر مصرف می‌کنند،

and over 60 million people

و بالغ بر ۶۰ میلیون نفر

received at least one prescription for opioids last year.

در سال گذشته حداقل یکبار مخدر دارویی مصرف کرده‌اند.

This massive dump of prescription drugs into communities

چنین حجم بالایی از مخدر دارویی در جوامع

has provided a steady source for people wanting to self-medicate.

منبعی دائمی ایجاد کرده که باعث شده مردم به خود درمانی رو بیاورند.

In response to this prescription epidemic,

در واکنش به این همه گیری در مصرف مخدر دارویی،

people have been cut off, and this has greatly reduced the street supply

دست مردم از این منابع کوتاه شده که باعث کاهش چشمگیر تأمین خیابانی شده است.

The unintended but predictable consequence

نتیجه ناخواسته اما قابل پیش بینی این کار

is an overdose epidemic.

همه‌گیر شدن مصرف بیش از حد است.

Many people who were reliant on a steady supply of prescription drugs

بسیاری از آنهایی که وابسته به تأمین دائمی مخدر دارویی بودند

turned to heroin.

به هروئین روی آورده‌اند.

And now the illegal drug market has tragically switched

و در حال حاضر، بازار غیر قانونی مواد با کمال تأسف جای خودش را

to synthetic drugs, mainly fentanyl.

به مواد صنعتی داده است که عمدتاً فنتانیل هستند.

These new drugs are cheap, potent and extremely hard to dose.

مواد مخدر جدید ارزان و قوی هستند و تعیین دوز آنها کار دشواری است.

People are literally being poisoned.

واقعیت این است که مردم دارند مسموم می‌شوند.

Can you imagine if this was any other kind of poisoning epidemic?

تصور کنید اگر ماجرا مربوط به یک شکل دیگر مسمومیت همه گیر بود، چه می‌شد؟

What if thousands of people started dying

چه اتفاقی می‌افتاد اگر هزاران نفر می‌مردند

from poisoned meat or baby formula or coffee?

بر اثر مصرف گوشت، غذای کودک یا قهوه؟

We would be treating this as a true emergency.

باید برای این مسئله هم اقدامی فوری بکنیم.

We would immediately be supplying safer alternatives.

باید به سرعت مواد ایمن‌تری جایگزین کنیم.

There would be changes in legislation,

باید در قانوانین تغییراتی اعمال کنیم،

and we would be supporting the victims and their families.

و از قربانیان و خانواده‌هایشان حمایت کنیم.

But for the drug overdose epidemic,

اما برای مسئله همه‌گیر شدن مصرف بیش از حد

we have done none of that.

هیچ کدام از این‌ها را نداریم.

We continue to demonize the drugs and the people who use them

همچنان مواد و مصرف کنندگان مواد را شیطانی نشان می‌دهیم

and blindly pour even more resources into law enforcement.

و ناآگاهانه آب به آسیاب قوانین جزایی مربوطه می‌ریزیم.

So where should we go from here?

خوب قدم بعدی که باید برداریم چیست؟

First, we should fully embrace, fund and scale up

در وهله اول باید به طور کامل برنامه‌های کاهش آسیب را

harm reduction programs across North America.

در کل آمریکا بپذیریم، تأمین بودجه کنیم و گسترش بدیم.

I know that in places like Vancouver,

اطلاع دارم در جاهایی مثل ونکوور،

harm reduction has been a lifeline to care and treatment.

کاهش آسیب در سیستم درمان و مراقبتی عاملی برای بقاء هست.

I know that the number of overdose deaths

می‌دانم که تعداد تلفات ناشی از مصرف بیش از حد

would be far higher without harm reduction.

بدون وجود سیستم کاهش آسیب خیلی بیشتر از این‌ها خواهد بود.

And I personally know hundreds of people who are alive today

و شخصاً صدها نفر را می‌شناسم که الان زنده هستند

because of harm reduction.

آن هم بخاطر کاهش آسیب.

But harm reduction is just the start.

اما کاهش آسیب تازه شروع داستان است.

If we truly want to make an impact on this drug crisis,

اگر واقعاً می‌خواهیم در جریان بحران مواد تأثیر بگذاریم،

we need to have a serious conversation about prohibition

باید به طور مفصل درباره منع مصرف

and criminal punishment.

و مجازات جزایی بحث و گفتگو کنیم.

We need to recognize that drug use is first and foremost a public health issue

باید بفهمیم که مصرف مواد در وهله اول یک مسئله بهداشتی و عمومی است

and turn to comprehensive social and health solutions.

و باید به راه حل‌های کاملاً اجتماعی و درمانی رو بیاوریم.

We already have a model for how this can work.

از قبل یک مدل برای شکل کارکردش داریم.

In 2001, Portugal was having its own drug crisis.

در سال ۲۰۰۱، پرتغال هم به نوبه خودش درگیر مواد مخدر بود.

Lots of people using drugs, high crime rates

تعداد مصرف کننده‌ها خیلی زیاد بود، نرخ جنایت بالا رفته بود

and an overdose epidemic.

و مصرف بیش از حد همه‌گیر شده بود.

They defied global conventions and decriminalized all drug possession.

آنها تمام کنوانسیون‌های جهانی را کنار گذاشتند و جرم حمل مواد را لغو کردند.

Money that was spent on drug enforcement

پولی که صرف موارد جزایی مربوط به مواد می‌شد

was redirected to health and rehabilitation programs.

به بخش سلامت و برنامه‌های بازپروری سرازیر شد.

The results are in.

نتایج این‌ها هستند.

Overall drug use is down dramatically.

مصرف مواد شدیداً کاهش پیدا کرده است.

Overdoses are uncommon.

مصرف بیش از حد به ندرت دیده می‌شود.

Many more people are in treatment.

افراد بیشتری تحت درمان هستند.

And people have been given their lives back.

و زندگی مردم به آنها برگردانده شده است.

We have come so far down the road of prohibition, punishment and prejudice

ما تا حدی درگیر منع مصرف، مجازات و تعصب شده‌ایم

that we have become indifferent to the suffering

که نسبت به رنج کشیدن افرادی که

that we have inflicted on the most vulnerable people in our society.

آسیب پذیرترین‌های جامعه ما هستند، بی تفاوت شده‌ایم.

This year even more people will get caught up

امسال حتی افراد بیشتری

in the illegal drug trade.

در معاملات غیر قانونی مواد دستگیر خواهند شد.

Thousands of children will learn that their mother or father

هزاران فرزند خواهند فهمید که پدر یا مادرشان

has been sent to jail for using drugs.

به جرم مصرف مواد زندانی هستند.

And far too many parents will be notified

و پدر و مادرهای بی‌شماری خواهند فهمید

that their son or daughter has died of a drug overdose.

که دختر یا پسرشان به خاطر مصرف بیش از حد مواد فوت کرده است.

It doesn't have to be this way.

واقعاً نباید اینطور باشد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)