The Secret Ingredients of Great Hospitality | Will Guidara | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Pari A

For nearly a decade,

برای حدود یکه دهه،

I owned and operated a restaurant called Eleven Madison Park.

من مالک و گرداننده‌ی رستورانی به نام الون مدیسون پارک بوده‌ام.

To give you some context, if you don't know what that is,

اگر با این رستوران آشنا نیستید، بگذارید کمی توضیح دهم،

Eleven Madison is a very fancy restaurant

الون مدیسون رستورانی بسیار مجلل

on the corner of 24th and Madison here in New York City.

نبش خیابان بیست و چهارم و مدیسون در همین نیویورک است.

I mean, like very fancy.

یعنی کاملاً مجلل است.

We're talking servers wearing suits and ties,

گارسون‌ها کت و کراوات می‌پوشند، و میزهای غذاخوری

like, crisp, ironed white tablecloths.

با پارچه‌های سفید و اتوشده پوشیده می‌شوند.

More than 30 cooks in the kitchen serving like 10-, 15-course tasting menus.

بیش از ۳۰ آشپز در آشپزخانه حدود ۱۰ الی ۱۵ منوی غذایی را سرو می‌کنند.

I think you get the gist.

فکر کنم لب مطلب را گرفتید.

When I got there in 2006, it was kind of a middling brasserie.

وقتی در سال ۲۰۰۶ آنجا رفتم، یک رستوران متوسط رو به ارزان بود.

But by the time I sold it at the beginning of 2020,

اما وقتی آن را در ابتدای سال ۲۰۲۰ فروختم،

it had been named the number one restaurant in the world.

بهترین رستوران در جهان شده بود.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, to be clear,

حالا، برای شفاف‌تر شدن،

our kitchen served unbelievably delicious and incredibly innovative food.

آشپزخانه ما غذاهای بسیار خوشمزه و بسیار مبتکرانه‌ای سرو می‌کرد.

Our service was so gracious

خدمات ما بسیار دلپذیر

and as close to technically perfect as possible.

و به لحاظ فنی تا حد ممکن بسیار کامل و بی‌نقص بود.

And our dining room ...

و سالن پذیرایی ... کافی است عکس آن را در گوگل جستجو کنید.

I mean, just Google a picture.

It's one of the most beautiful out there.

یکی از زیباترین‌هاست.

And it was because of those reasons that we were consistently on the list

و به همین دلایل بود که ما به صورت پیوسته

of the 50 best restaurants in the world.

در لیست ۵۰ رستوران برتر جهان بودیم.

But it was a hot dog that earned us the number one spot on that list.

اما آن چیزی که ما را به رتبه اول رساند، یک هات‌داگ بود.

Or rather, the winning strategy that it gave birth to:

یا به عبارتی، راهبرد موفقیت این بود:

unreasonable hospitality.

مهمانداری بی‌حساب.

The principle that guided us as we took ordinary transactions

اصلی که ما را راهنمایی کرد این بود که ما پرداخت‌های معمولی را

and turned them into extraordinary experiences.

به تجربه‌های فوق‌العاده تبدیل می‌کردیم.

In early 2010,

در اوایل ۲۰۱۰، در یک سرویس ناهار که شلوغ‌تر از حالت عادی بود،

on a busier-than-normal lunch service,

I was in the dining room helping out the servers

من در سالن غذاخوری به گارسون‌ها کمک می‌کردم

when I found myself clearing appetizers from a table of four foodies

و خودم داشتم پیش‌غذاها را از یک میز چهارنفره تمیز می‌کردم

on vacation to New York.

و در نیویورک روز تعطیل بود.

And they were going to the airport to head back home after their meal.

مشتری‌های این میز پس از غذا می‌خواستند برای بازگشت به خانه به فرودگاه بروند.

I overheard them talking.

من حرف‌هایشان را می‌شنیدم.

"What an amazing trip.

«چه سفر خوبی.

We've been to all the best restaurants."

ما همه بهترین رستوران‌ها را رفته‌ایم.»

And they listed a bunch:

و تعدادی را لیست کردند:

“Per Se, Le Bernardin, Daniel, Momofuku, now Eleven Madison Park.”

«پر سه، لوبرناردان، دنیل، موموفوکو و الآن الون مدیسون پارک.»

Then another person jumped in:

سپس یک نفر دیگر وارد بحث شد:

"Yeah, but the only thing we didn't get to try was a New York City hotdog."

«بله، ولی تنها چیزی که تست نکردیم هات‌داگ نیویورک است.»

You know those moments in a cartoon

آیا در کارتون‌ها دیده‌اید

where the animated light bulb goes off over the character's head,

وقتی یک لامپ بالای سر یک شخصیت روشن می‌شود،

signifying they're about to come up with a really good idea?

به این معناست که ایده بسیار خوبی به ذهنش رسیده است؟

If you’d been in the room with me that day,

اگر آن روز با من در سالن می‌بودید،

you would have seen one appear over mine.

این لامپ را بالای سر من می‌دیدید.

As calmly as I possibly could,

به همان آرامی که می‌توانستم،

I walked gracefully back into the kitchen, dropped off the plates,

در کمال مهربانی به آشپزخانه برگشتم و بشقاب‌ها را گذاشتم،

and then literally ran out the front door and down the block to the hotdog cart.

و سپس سریعاً بیرون رفتم و یک بلوک پایین‌تر به هات‌داگ فروشی رفتم.

I bought a hotdog and ran just as fast back into the kitchen.

یک هات‌داگ خریدم و با تمام سرعت به آشپزخانه برگشتم.

Now came the hard part:

حالا قسمت سخت قضیه:

convincing the chef to serve it in our fancy fine dining restaurant.

قانع کردن سرآشپز برای سرو آن در چنین رستوران مجللی.

Guys, he looked at me like I'd lost my mind.

طوری نگاهم کرد که انگار عقلم را از دست داده‌ام.

Serving what New Yorkers call "a dirty water dog"

سرو چیزی که مردم نیویورک به آن «سگ کثیف آبکشیده»

in a fancy four-star restaurant?

می‌گویند در یک رستوران چهارستاره مجلل؟

But I asked him to trust me

ولی ازش خواستم به من اعتماد کند

and I told him it was important to me.

و به او گفتم این موضوع برایم مهم است.

And eventually he agreed to cut the hotdog up into four perfect pieces,

و در نهایت قبول کرد هات‌داگ را به چهار قسمت تقسیم کند،

adding a little swish of ketchup and a swish of mustard onto each plate

مقداری سس کچآپ و مقداری سس موستارد به هر بشقاب اضافه کرد

and finishing them with a quenelle of sauerkraut and a quenelle of relish.

و آنها را به کوفته‌ای از کلم سرکه‌ای و خوشمزه پوشاند.

Then, before we served at the table their final savory course --

سپس قبل از اینکه غذای خوشمزه نهایی را سرو کنیم --

which happened to be a honey-lavender glazed Muscovy duck

که از قضا اردک روسی براق‌شده با عسل بود

that had been dry aged for two weeks,

و دو هفته زمان برده بود تا خشک شود،

utilizing a technique that had taken years to perfect --

روشی که سال‌ها زمان برده بود تا کشف شود --

we brought them their hot dog.

ما هات‌داگ‌شان را سرو کردیم.

I introduced it.

معرفی‌اش کردم.

"To make sure you don't go home with any culinary regrets,

«برای اینکه مطمئن شوم با هیچگونه ناامیدی غذایی به خانه نمی‌روید،

a New York City hotdog."

این هم یک هات‌داگ نیویورکی.»

Guys, they freaked out.

بسیار هیجان‌زده شدند.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm not kidding.

شوخی نمی‌کنم.

At that point in my career, I had served thousands of dishes and many, many,

تا آن لحظه در کارم هزاران غذا سرو کرده بودم،

many thousands of dollars worth of food.

هزاران هزاران دلار قیمت غذاها.

And I can confidently say that no one had ever reacted to anything I served them

و با اطمینان می‌گویم در قبال هیچ کدام از آن غذاها عکس‌العملی بهتر از

better than they reacted to that hotdog.

واکنش نسبت به این هات‌داگ ندیدم.

Each person said it was not only the highlight of their meal,

هر کدامشان می‌گفتند این نه تنها بهترین وعده‌ی غذایی آنها بود،

but of their entire trip to New York,

بلکه بهترین لحظه کل سفرشان به نیویورک بود،

and they'd be telling the story for the rest of their lives.

و آنها این داستان را در ادامه زندگی تعریف خواهند کرد.

See, that hotdog changed the way I approach restaurants

ببینید، آن هات‌داگ روش من در رستوران‌داری را

from that point forward.

از آن لحظه به بعد عوض کرد.

Because up until then, I had been so focused on excellence,

چون تا آن زمان، من بر عالی بودن متمرکز بودم،

on all the little details that go into making a meal great,

با پرداختن به جزئیات کوچکی که یک غذا را عالی می‌کند،

that I somehow hadn’t realized something really important:

و یک چیز بسیار مهم را نفهمیده بودم:

That in restaurants,

اینکه در رستوران‌ها،

our reason for being is to make people feel seen.

هدف وجودی ما این است که افراد حس دیده شدن داشته باشند.

It's to make them feel welcome.

حس کنند که به گرمی پذیرفته شده‌اند.

It's to give them a sense of belonging.

به آنها حس تعلق داده شود.

See, in restaurants, the food, the service, the design,

ببینید، در رستوران‌ها، غذا، خدمات و طراحی

they're simply ingredients in the recipe of human connection.

همه اجزای فرمولی هستند برای ارتباط انسانی.

That is hospitality.

مهمان‌نوازی همین است.

And I realized,

و فهمیدم،

if we could be unreasonable in our pursuit of that,

اگر بتوانیم بی‌حساب این هدف را پیگیری کنیم،

we could give people the kind of experiences

می‌توانیم به مردم تجربه‌ای عطا کنیم

they would remember forever.

که تا ابد در خاطرشان بماند.

It was only then that I realized

تازه اینجا بود که فهمیدم

I wasn't actually in the business of serving people dinner.

در واقع کار من سرو شام برای مردم نیست.

I was in the business of serving them memories.

کار من سرو خاطره‌هاست.

I obsessed over that hot dog.

آن هات‌داگ فکرم را مشغول کرد.

I kept on going back to the experience

همیشه به آن تجربه رجوع می‌کردم

and trying to figure out what happened [so] that the whole thing went down,

و سعی می‌کردم بفهمم که چه شد که چنین نتیجه‌ای حاصل شد،

what happened so that it could happen and what needed to happen

چه اتفاقی افتاد که می‌تواند دوباره محقق شود و برای این اتفاق چه چیزی نیاز است

so that it could start happening all the time.

تا همیشه بتواند تکرار شود.

First, being present.

ابتدا، حضور داشتن.

Which I get, it's like, kind of overused these days.

که متوجه شدم این روزها زیاد گفته می‌شود.

But for me, being present means caring so much about the thing you're doing

اما برای من، حضور داشتن یعنی اینکه زیاد متوجه کارمان باشیم یا متوجه شخصی باشیم

or the person you're with

که همراهش هستیم

that you stop caring about all the other things you need to do.

و توجه به چیزهای دیگر را متوقف کنیم.

And it's essential in delivering unreasonable hospitality.

این برای ارائه مهمان‌نوازی بی‌حساب ضروری است.

See, so often we have such long to-do lists

ببینید، وقتی لیست بلندی از کارها داریم

that we aren't able to slow down enough

به نحوی که نمی‌توانیم سرعت را کاهش دهیم

to actually listen to the people around us,

تا صدای افراد اطرافمان را بشنویم،

to the things they're saying

چیزهایی که می‌گویند

and all the things they're not saying.

و همه چیزهایی که نمی‌گویند.

If I hadn't been present at that table,

اگر سر آن میز حاضر نمی‌شدم،

I never would have heard that throwaway line about the hot dog.

هرگز آن حرف کنایی در مورد هات‌داگ را نمی‌شنیدم.

Second, it required taking what you do seriously

دوم اینکه کارتان را جدی بگیرید

without taking yourself too seriously.

بدون اینکه خودتان را جدی بگیرید.

Way too often in customer service businesses,

در مشاغل خدمات مشتری بسیار رخ می‌دهد،

we let these self-imposed standards get in the way of us giving our customers

ما اجازه می‌دهیم این استانداردهای بدیهی سر راهمان قرار گرفته

the thing they actually want.

و به مشتری چیزی که واقعاً نیاز دارد را بدهیم.

OK, a hotdog in a four-star restaurant is sacrilegious.

خوب یک هات‌داگ در یک رستوران چهارستاره توهین به مقدسات است.

But look at the way it made them feel.

اما به احساس منتقل شده توجه کنید.

And third, it required the acknowledgment that if what you're trying to do

و سوم، ضروری است که افراد درک کنند که شما دارید تلاش می‌کنید

is give people a sense of genuine belonging,

حس اصیل تعلق را به آنها بدهید،

one size fits one.

هر سایز لباس به تن یک نفر می‌نشیند.

Hospitality is about making people feel seen.

مهمان‌نوازی یعنی ایجاد حس دیده شدن در مردم.

And the best way to do that is not to treat them like a commodity,

و بهترین روش برای انجام این کار رفتار با مشتریان مشابه یک کالا نیست،

but as a unique individual.

بلکه به عنوان یک شخص منحصر به فرد.

I really do believe I could have comped that table a bottle of vintage champagne

واقعاً معتقدم می‌توانستم به صورت مجانی به آن میز یک شیشه شامپاین

and given them a free bucket of caviar,

و یک سطل خاویار مجانی بدهم،

and it would not have had the same impact as that two-dollar hotdog.

ولی این کار به اندازه آن هات‌داگ دو دلاری تاثیر نداشت.

Because it would not have been specific to them.

چون این کار برای آنها خاص محسوب نمی‌شد.

The hot dog had given us a new true north.

این هات‌داگ به ما مسیر درست را نشان داده بود.

And now we had a road map.

و حالا دیگر نقشه راه داشتیم.

I started talking about it constantly at staff meetings,

من همواره در این مورد با کارمندان صحبت می‌کردم،

telling the team what led to the gesture

به تیم می‌گفتم چه چیز به کلاس کار منجر می‌شود

and encouraging them to go out into the dining room

و تشویق‌شان می‌کردم که به سالن غذاخوری بروند

to find opportunities of their own.

تا فرصت‌ها را خودشان بیابند.

And they were just as fired up as I was.

و آنها هم مثل من با انگیزه بودند.

And we got started right away.

و ما بلافاصله شروع کردیم.

Every night, finding a few really cool experiences

هر شب، چند تجربه خیلی جالب برای انتقال به مشتری‌هایمان پیدا می‌کردیم.

to deliver to our guests.

We had unlocked something important.

موضوع مهمی را رمزگشایی کرده بودیم.

We knew it was working,

می‌دانستیم که نتیجه می‌دهد.

but we wanted more of it.

ولی خواهان نتایج بیشتری بودیم.

We wanted to give these kinds of things to almost everyone.

می‌خواستیم این دست تجارب را به همه بدهیم.

We wanted to make it a bigger part of our culture.

می‌خواستیم به بخش بزرگتری از فرهنگمان تبدیل شود.

And we recognized that we needed to invest

و دریافتیم که باید در منابع سرمایه‌گذاری کنیم تا این هدف را محقق کنیم.

in the resources to make that possible.

So, we added a position to the team,

خوب یک جایگاه شغلی جدید اضافه کردیم،

someone whose only responsibility was to help everyone else

کسی که تنها وظیفه‌اش کمک به دیگران بود

bring their ideas to life.

تا ایده‌هایشان را عملی کنند.

We called the position the Dream Weaver,

این جایگاه شغلی را محقق‌کننده رویا نامیدیم،

named after the iconic song by Gary Wright.

این نام را از آوازی توسط گری رایت الهام گرفتیم.

You've heard it, even if you don't think you have.

این آواز را شنیده‌اید حتی اگر فکر می‌کنید نشنیده‌اید.

I'll help you.

به شما کمک می‌کنم.

It goes something like, (sings) Ooh, dream weaver.

یک چیزی شبیه این (با لحن آواز) اوه، محقق‌کننده رویا.

(Laughter)

(خنده)

Oh, sorry --

اوه ببخشید --

(Applause)

(تشویق حضار)

I just had to sing it

فقط باید آن را می‌خواندم

because that song is actually pretty important to me,

چون که این آواز برایم مهم است،

it was playing the first time I kissed a girl.

اولین باری که دختری را بوسیدم این آهنگ پخش می‌شد.

It will now be stuck in your head for the rest of the day, you're welcome.

حالا در ذهن شما تا پایان روز می‌ماند، خوش آمدید.

And with the addition of that position,

با اضافه کردن این جایگاه شغلی،

we were on fire.

انگیزه‌هایمان زیاد شد.

Sincerely, a guest warned us in advance

پیشاپیش یک مهمان خاضعانه به ما هشدار داد

that his dad was more of a Budweiser steak-and-potatoes kind of guy

که پدرش بیشتر اهل مشروب بودوایزر و استیک و سیب‌زمینی است

than Sauternes and foie gras,

تا مشروب ساوترنز و جگر چرب،

so the Dream Weavers turned our fancy champagne cart

خوب محقق‌کنندگان رویا گاری مجلل شامپاین را

into a Budweiser cart,

به گاری بودوایزر تبدیل کردند،

filled with every available type of Budweiser

که پر از هر نوع بودوایزر موجود در همه‌ی شراب فروشی‌های محله بود.

at every bodega in the neighborhood.

(Laughter)

(خنده حضار)

A couple came in to console themselves

یک زوج خودشان پشت میز آمدند

after their beach vacation flight was canceled.

پس از اینکه پرواز تعطیلات ساحلی آنها لغو شده بود.

So at the end of their meal,

خوب پس از پایان غذا،

we turned our private dining room into their very own private beach

ما سالن غذای خصوصی خود را به ساحل اختصاصی‌ آنها تبدیل کردیم

with reclining folding chairs, a ton of sand on the ground,

با خواباندن صندلی‌های تاشو و یک تن ماسه روی زمین،

and a kiddie pool filled with water they could dip their feet into

و یک استخر بچگانه پرشده از آب که می‌توانستند پای خود را در آن بگذارند

while they drowned their sorrows over tropical mai tais

در حالی که غم‌های خود در مورد مای‌تای استوایی را با آن

with those little umbrellas.

چترهای کوچک را غرق می‌کردند.

Or a family of four from Spain was in the restaurant.

یا یک خانواده چهارنفره از اسپانیا در رستوران بودند.

They were in New York on vacation.

برای تعطیلات در نیویورک بودند.

And while they were eating, the most beautiful thing happened.

و وقتی مشغول صرف غذا بودند، یکی از زیباترین چیزها اتفاق افتاد.

The kids were looking out our massive windows with wonder.

فرزندان از پنجره‌های بزرگ ما متعجبانه بیرون را نگاه می‌کردند.

It had started snowing

بارش برف شروع شد

and it was the first time they'd ever seen real snow.

و این اولین باری بود که برف واقعی می‌دیدند.

The Dream Weaver found a store

محقق‌کننده رویا یک مغازه

that was open at eight o’clock on a Friday night.

پیدا کرد که در ساعت هشت شب در جمعه‌شب باز بود.

When they left the restaurant,

وقتی رستوران را ترک کردند،

there was a chauffeur-driven SUV waiting to take them to Central Park

یک ماشین شاسی‌بلند با راننده منتظرشان بود تا آنها را به پارک مرکزی

for the most special nightcap:

برای خاص‌ترین اتفاق ببرد:

a few hours of play in the freshly fallen snow.

چند ساعت بازی زیر برف در حال بارش.

With these gestures and so many more,

با این دست کارها و بسیاری دیگر،

our guests were obviously happier than ever,

مهمان‌های ما بسیار خوشحال‌تر از همیشه بودند،

but you know what?

اما می‌دانید؟

This is the cool part, so was our team.

قسمت جالب اینکه تیم ما هم خوشحال‌تر بودند.

Because for the first time, they had creative autonomy.

چون برای اولین بار استقلال خلاقانه‌ای داشتند.

They were no longer just helping to execute someone else's vision,

دیگر قرار نبود دیدگاه شخص دیگری را اجرا کنند،

serving plates of food someone else had created.

سرو کردن بشقاب غذایی که شخص دیگری آماده کرده بود.

They were coming up with their own ideas,

هر کس با ایده‌های خودش وارد می‌شد،

and those ideas were affecting the guest experience.

و آن ایده‌ها بر تجربیات مهمانان اثر می‌گذاشت.

They were empowered.

کارکنان انرژی می‌گرفتند.

But mostly,

اما بیشتر،

I mean, we were all just happy

همه خوشحال بودیم فقط به این خاطر که دیگر افراد را واقعاً، واقعاً خوشحال می‌کردیم.

because we were making other people really, really happy.

There are few things more energizing than seeing the look of complete joy

چیزهای اندکی انرژی‌بخش‌تر است از نگاه کردن به شادی موجود در

on someone's face when they receive a gift

چهره کسی که هدیه‌ای دریافت می‌کند

that you are responsible for giving.

که شما مسئول اهدای آن هستید.

It can become one of the most beautiful addictions.

این می‌تواند یکی از زیباترین اعتیادها باشد.

And as we all found ourselves quickly becoming addicted

و همانگونه که ما سریعاً خود را معتاد یافتیم

to going above and beyond for our guests,

و از لحاظ مهمان‌ها بالاتر و فراتر رفتیم،

we found ourselves going above and beyond for one another as well.

و دیدیم که خودمان هم داریم بالاتر و فراتر می‌رویم.

Now I'm going to say this because I'm sure some people are thinking it:

خوب حالا می‌خواهم این را بگویم زیرا مطمئنم که برخی فکر می‌کنند:

unreasonable hospitality is not just for fancy restaurants.

مهمان‌نوازی بی‌حساب فقط مخصوص رستوران‌های مجلل نیست.

I get it, some of the gestures I just described

می‌فهمم برخی کارهایی که وصف کردم

were quite extravagant.

کاملاً پرخرج بودند.

We did hire people onto the team to help us execute them more consistently.

ما افرادی را در تیم استخدام کردیم تا به ما کمک کنند این کارها را مستمرتر انجام دهیم.

But remember, that hotdog only cost two dollars,

اما به خاطر آورید که آن هات‌داگ فقط دو دلار هزینه داشت،

and the impact it had was priceless.

اما تاثیری که داشت قابل قیمت‌گذاری نبود.

It does not take a big budget to start infusing this into your culture,

برای اینکه این فرهنگ را بپذیرید نیاز نیست بودجه بزرگی اختصاص دهید،

because remember, it's not the cost of the gesture that matters.

چون به یاد داشته باشید که این قیمت آن کار نیست که اهمیت دارد.

It's how it makes people feel.

احساسی که به افراد می‌دهد مهم است.

For most of America's history, we were a manufacturing economy.

در بیشتر تاریخ آمریکا، اقتصاد ما صنعتی بوده‌ است.

Now we're a service economy and dramatically so.

حالا اقتصاد دارد خدماتی می‌شود و با شدت زیاد.

More than three quarters of our GDP is driven by service industries.

بیش از سه چهارم درآمد ناخالص ملی ما از صنایع خدماتی تأمین می‌شود.

Globally, it's more than 65 percent.

در سطح جهانی این عدد بیش از ۶۵ درصد است.

That means that whether you're in real estate

به این معنا که چه شما در بخش املاک باشید

or retail or construction

یا خرده‌فروشی یا ساخت و ساز

or finance or insurance or computer services,

یا تأمین مالی یا بیمه یا خدمات رایانه‌ای،

you do the same thing for a living that I do.

شما برای زندگی همان کاری می‌کنید که من می‌کنم.

You’re in the business of serving other people.

شما در شغل خدمات‌رسانی به دیگران هستید.

And if you start to look closely enough,

و اگر به اندازه کافی موشکافانه بنگرید،

you will find opportunities for unreasonable hospitality,

شما فرصت‌های مهمان‌نوازی بی‌حساب را پیدا خواهید کرد،

to give people more than they could ever possibly expect

تا به مردم اطرافتان بیشتر از چیزی که ممکن است انتظار داشته باشند، بدهید.

all around you.

Take real estate agents, for example.

برای مثال دفاتر مشاور املاک را در نظر بگیرید.

Every time I've bought or rented a new apartment,

هر زمان من یک آپارتمان جدید را خریده‌ام یا

at best, the agent has left me a bottle of sparkling wine in the fridge

اجاره کرده‌ام، در بهترین حالت، متصدی یک بطری شراب گازدار را در یخچال

as my thank you/congratulations gift.

به عنوان تشکر یا تبریک برایم جا گذاشته بود.

At worst, they've just thrown the keys on the kitchen counter.

در بدترین حالت، آنها کلید را روی میز آشپزخانه می‌انداختند.

Now, this is someone with whom I've spent weeks, if not months,

حالا این کسی است که من با او هفته‌ها شاید ماه‌ها حرف زده‌ام،

looking together for my new home.

با هم دنبال منزل جدیدم می‌گشتیم.

If they've been paying attention,

اگر آنها توجه می‌کردند،

they should know every intimate detail of my life.

می‌توانستند تمام جزئیات ریز زندگی من را بفهمند.

So imagine instead, if the first time my wife and I walked

خوب تصور کنید اگر اولین باری که من و همسرم

into the apartment that we ended up choosing,

وارد آپارتمانی می‌شدیم که انتخابش کرده بودیم،

they overheard her talking about the nook

آنها زیاد شنیدند که همسرم از کنج خانه می‌گفت

she imagined herself doing yoga every morning.

او خود را هر صبح در حال یوگا تصور می‌کرد.

And when we moved in,

و وقتی وارد شد،

instead of that obligatory bottle of bubbles,

به جای آن شیشه مشروب،

in that nook was a brand new yoga mat with a candle and a note that said

در کنج خانه یک حصیر یوگا با یک شمع و یک یادداشت می‌گذاشتند

"Welcome to your new home."

«به خانه جدیدتان خوش آمدید.»

I think that would be pretty cool.

فکر می‌کنم در این صورت خوب می‌شد.

And compared to the average commission,

و در قیاس با هزینه متوسط کمیسیون،

it's a pretty insignificant investment

این سرمایه‌گذاری زیادی نیست

in what will inevitably become a lifelong relationship.

در چیزی که قطعاً یک رابطه عمری شکل می‌داد.

This is not rocket science.

این دانش موشکی نیست.

It just requires caring a little bit more

فقط نیاز است کمی بیشتر دقت کنید

and trying a little bit harder.

و کمی بیشتر تلاش کنید.

Being present,

حضور داشتن،

not taking yourself too seriously

خود را خیلی جدی نگیرید

and remembering that one size fits one.

و به یاد آورید که هر سایزی برای یک نفر است.

Just go with me here.

فقط با من اینجا بیایید.

Imagine if the person that checked you into the dentist's office

تصور کنید فردی که شما را در مطب دندانپزشکی پذیرش می‌کند

started thinking like this.

اینگونه فکر کند.

Imagine if the person that sold you your next car started thinking like this.

تصور کنید فردی که به شما ماشین بعدی شما را فروخته اینگونه فکر کند.

Or better yet, imagine if everyone on your entire team

یا بهتر اینکه، تصور کنید همه‌ی تیم شما اینگونه فکر کنند.

started thinking like this.

Because making good products, it's no longer enough.

چون ساخت محصولات خوب دیگر کافی نیست.

Serving them efficiently is no longer enough.

خدمات پربازده دادن دیگر کافی نیست.

It's how we make people feel that matters most of all.

اینکه افراد چه حسی پیدا می‌کنند از همه مهمتر است.

Because I believe we are on the precipice of becoming a hospitality economy.

چون معتقدم با سرعت زیادی داریم به سمت اقتصاد مهمان‌نوازی می‌رویم.

Listen, unreasonable hospitality helped my restaurant

گوش کنید، مهمان‌نوازی بی‌حساب به رستورانم کمک کرد

accomplish every single one of our goals,

که به تک تک اهدافمان برسیم

and it turned the people I worked with

و افرادی که با آنها کار می‌کردم را

from a collection of individuals into a trusting team,

از مجموعه‌ای از افراد به یک تیم دارای اعتماد به هم تبدیل کرد،

unlocking a collective creativity and capacity

خلاقیت و ظرفیت جمعی را گشود

we had never experienced before.

به نحوی که هرگز قبلاً تجربه نکرده بودیم.

So the next time you find yourself pursuing a relationship

پس دفعه بعد که به دنبال ایجاد رابطه

with someone you work with or someone you serve,

با همکارتان یا مشتری‌تان بودید،

I'm just here to encourage you to try being a little bit more unreasonable.

من آمده‌ام که تشویقتان کنم که تلاش کنید کمی بیشتر بی‌حساب و کتاب عمل کنید.

(Laughter)

(خنده حضار)

Give people that sense of belonging.

به افراد احساس تعلق بدهید.

Give them a memory that can last a lifetime.

به آنها خاطره‌ای بدهید به اندازه طول زندگی.

It will transform your business.

این کسب و کار شما را متحول می‌کند.

But I can also promise you this.

ولی می‌توانم همچنین به شما قول دهم.

It will make you and all the people around you

این قضیه به شما و همه افراد دور و برتان

feel really, really, really good.

احساس بسیار، بسیار، بسیار خوبی می‌دهد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق و هورای حضار)