The Case for Radically Human Buildings | Thomas Heatherwick | TED

Translator: Behrooz Khosrowjerdi Reviewer: Pedram Pourasgari

When was the last time you walked down the street

آخرین باری که در خیابان قدم زدید کی بود؟

in a city with new buildings?

در شهری با ساختمان‌های جدید

I want to talk to you about the problem

من می‌خواهم در مورد مشکلی با شما صحبت کنم

that we all know exists in our towns and cities.

که همه می‌دانیم در شهرها و شهرستان‌های ما وجود دارد.

We're increasingly surrounded by characterless buildings.

ما به طور فزآینده‌ای توسط ساختمان‌های بدون شخصیت احاطه شده‌ایم.

I believe we're living through an epidemic of boringness.

من معتقدم که ما در حال گذراندن یک اپیدمی کسالت‌آور هستیم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

With a few exceptions,

با چند استثنا،

we all know that new buildings will be dead and monotonous.

همه ما می دانیم که ساختمان‌های جدید، مُرده و یکنواخت هستند.

Everywhere is the same.

همه جا یکسان‌اند.

Dull, flat, straight, shiny.

گرفته، یکدست، صاف، براق.

Inhuman.

غیر انسانی

They're what my daughter calls "meh" buildings.

آن‌ها همان‌هایی هستند که دخترم به آن ساختمان‌های «meh» می‌گوید.

These buildings justify themselves as being functional.

این ساختمان‌ها خود را به عنوان ساختمان‌هایی عملکردگرا توجیه می‌کنند.

I’m a designer of buildings, and I’ve been told so many times

من طراح ساختمان هستم و بارها به من گفته‌اند

that form should follow function.

که فرم باید تابع عملکرد باشد.

Meaning if I work out mechanically how a building goes together well,

به این معنی که اگر با تفکری مکانیکی به کارکرد درست یک ساختمان فکر کنیم،

the outcome will somehow inevitably look good.

نتیجه به نحوی اجتناب‌ناپذیر مناسب به نظر می‌رسد

This mantra, form follows function, is a century old.

این مانترا، فرم تابع عملکرد، یک قرن قدمت دارد.

And it sounds good, doesn't it?

و به نظر خوب می‌رسد، اینطور نیست؟

Who can argue with that?

چه کسی می‌تواند با آن بحث کند؟

Surely any extra detail is just silly, unnecessary decoration.

مطمئناً هر جزئیات اضافی فقط یک عنصر تزئینی احمقانه و غیر ضروری است.

I want to talk about the function

من می‌خواهم در مورد عملکرد صحبت کنم

that's crucial

که بسیار مهم است

that I believe is missing.

که معتقدم گم شده است

The function of emotion.

عملکرد احساسی.

And when I say emotion,

و وقتی می‌گویم احساس،

I mean the ability of buildings to mean something to us.

منظورم قابلیت ساختمان‌ها برای ایجاد معنی برای ماست.

To lift our spirits, to connect us.

برای بالا بردن روحیه ما، برای اتصال ما.

Buildings affect us.

ساختمان‌ها روی ما تاثیر می‌گذارند.

We walk around them, we look up at them.

ما در اطراف آن ها قدم می‌زنیم، به آنها نگاه می‌کنیم.

And for most of us, for the vast majority of the time,

و برای اکثر ما، در اکثر مواقع،

they just leave us feeling indifferent.

ساختمان‌ها فقط حس بی‌تفاوتی در ما ایجاد می‌کنند.

So if I took all of us to a city and said,

پس اگر همه ما به شهری می‌رفتیم و من می‌گفتم:

"Which bit would you like to go to?

دوست دارید به کدام قسمت شهر بروید؟

Would you like to go to the old bit

آیا می‌خواهید به قسمت قدیمی بروید؟

or the new bit?"

یا جدید؟

(Laughter)

(خنده)

You've given me my answer already.

شما زودتر جواب من را دادید.

We all know instinctively,

همه ما به طور غریزی می دانیم،

the majority are going to pick the old bit.

اکثریت ناحیه قدیمی را انتخاب می‌کنند.

Why?

چرا؟

Because we all know the new bit will be characterless and boring.

زیرا همه ما می‌دانیم که مناطق جدید بدون هویت و کسل‌کننده خواهند بود.

So where did all the lumps and bumps on buildings go?

پس برجستگی‌ها و فرورفتگی‌های ساختمان‌ها کجا رفتند؟

The shadows, the textures, the three-dimensionality,

سایه‌ها، بافت‌ها، بازی‌های حجمی،

the high points of light.

نقاط اوج نور

How did it all become so two dimensional,

چگونه همه چیز انقدر دو بعدی شد،

so simplistic and devoid of character?

اینقدر ساده و بی‌هویت؟

Well, it turns out,

خب، واضح هست،

I'm not the only one who's alarmed

من تنها کسی نیستم که نگران هستم

by what's happening in our towns and cities.

با آنچه در شهرهای ما اتفاق می‌‌افتد.

There's research showing

تحقیقات نشان داده

that these buildings aren't just simplistic and monotonous.

که این ساختمان‌ها فقط ساده و یکنواخت نیستند.

They're harming us.

آنها به ما آسیب می‌رسانند.

They're bad for our mental health,

آنها برای سلامت روان ما مضر هستند،

causing stress in our brains as we walk around them.

باعث ایجاد استرس در هنگام راه رفتن در بین آن‌ها می‌شنود.

They're bad for our physical health,

آنها برای سلامت جسمانی ما مضر هستند،

making us take longer to recover from illness inside them.

باعث می‌شوند مدت زمان بیشتری برای بهبودی از بیماری نیاز داشته باشیم.

And they're also bad for societal health,

و آن‌ها همچنین برای سلامت جامعه نیز مضر هستند،

increasing the likelihood of crime and anti-social behavior.

باعث افزایش احتمال جرم و رفتارهای ضد اجتماعی می‌شوند.

But this gets most sinister when we step back

اما زمانی که یک گام به عقب برویم، از این نیز بدتر می‌شود

and think about the climate crisis unfolding around us.

و به بحران آب و هوایی که در اطراف ما آشکار می‌شود پی می‌بریم.

Immense emphasis has been placed on the impact of cars and aviation.

تاکید زیادی بر روی تاثیر خودروها و هواپیماها شده است.

And in this 2019 study,

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹،

aviation was responsible for 2.1 percent of greenhouse gas emissions.

نشان می‌دهد وسایل نقلیه هوایی مسئول ۲.۱ درصد از انتشار گازهای گلخانه‌ای بودند.

But the crazy elephant in the room

اما فیل دیوانه در اتاق

is that the construction industry as a whole

این است که صنعت ساخت‌وساز،

is responsible for a whopping 38 percent.

مسئول ۳۸ درصد انتشار گازهای گلخانه‌ای است.

And in America every year,

و در آمریکا هر ساله،

a billion square foot of buildings are destroyed and rebuilt.

یک میلیارد فوت مربع ساختمان تخریب و بازسازی می‌شوند.

That’s the equivalent of half of Washington, DC being deconstructed

این معادل نیمی از واشنگتن دی‌سی است، که در حال تخریب است فقط برای بازسازی.

just to be reconstructed.

And this isn't just in the US.

و این فقط در ایالات متحده نیست، جهانی است.

This is global.

In the UK, we demolish 50,000 buildings a year.

در انگلستان، ما سالانه ۵۰ هزار ساختمان را تخریب می‌کنیم.

The average age of a commercial building in the UK is 40 years.

میانگین سنی یک ساختمان تجاری در بریتانیا ۴۰ سال است.

So that means if I had been born as a commercial building,

پس این بدان معناست که اگر من به عنوان یک ساختمان تجاری متولد شده بودم،

I would have been killed 12 years ago.

من ۱۲ سال پیش کشته شده بودم.

(Laughter)

(خنده)

It's quite straightforward.

کاملاً مشخص است.

When people don't love --

وقتی مردم عاشق نیستند

and I'm using the word love --

من از کلمه عشق استفاده می‌کنم

love buildings,

عشق به ساختمان‌ها،

they're more likely to demolish them.

احتمال تخریب آنها بیشتر است.

I feel those two dots haven't been connected together.

احساس می‌کنم این دو نقطه به هم وصل نشده‌اند.

But when you make a building,

اما وقتی یک ساختمان می‌سازید،

one of the most expensive things you can possibly do,

یکی از گران‌ترین کارهایی که می‌توانید را انجام می‌دهید،

there are understandably huge pressures of cost of time,

قابل درک است که فشارهای زیادی از نظر هزینه و زمان،

of politics and egos and regulations and the status quo.

سیاست و مقررات و پیروی از وضع کنونی، وجود دارد.

These forces of soullessness are immense.

این نیروهای بی‌روح بسیار زیاد هستند

And change is scary for everybody,

و تغییر برای همه ترسناک است،

myself included.

از جمله خودم.

But I'm convinced that emotion is the crucial function

اما من متقاعد شده‌ام که احساسات، کارکرد بسیار مهمی دارد

that's been forgotten.

که فراموش شده است.

There are, however, a tiny handful of people

با این حال، تعداد کمی از مردم هستند

who do understand and are trying to address this.

که این را درک می‌کنند و سعی می کنند به آن بپردازند.

Here's a few of them.

در اینجا به چند مورد اشاره می‌کنیم.

In France,

در فرانسه،

Sou Fujimoto has designed this amazingly textured apartment building.

“سو فوجیموتو” این ساختمان آپارتمانی با بافت شگفت‌انگیز را طراحی کرده است.

In Burkina Faso,

در بورکینافاسو،

Francis Kéré has made this soulful health center.

“فرانسیس کر” این مرکز سلامتی پر از احساس را ساخته است.

In Lebanon,

در لبنان،

Lina Ghotmeh Architecture has been using splendidly thick walls

معمار “لینا قوتمه” از دیوارهای ضخیم باشکوهی استفاده کرده است

to make characterful housing.

برای ساخت مسکنی باهویت.

And in the UK,

و در انگلستان،

ACME Studio have been bringing personality and detail

استودیوی ACME هویت و جزئیات را در ساختمان های مرکز شهر

to city center buildings.

به عرصه ظهور آورده است.

I thought I'd now show you a few examples

فکر کردم باید چند نمونه را به شما نشان دهم

of ways my own studio has been trying to address this too.

از روش هایی که استودیوی خود من نیز سعی کرده است به این موضوع بپردازد.

In Cape Town,

در کیپ‌تاون،

there was a huge century-old disused grain silo

در آنجا یک سیلو غلات صد ساله و بدون استفاده وجود داشت

that was once used for storing maize from throughout South Africa

که زمانی برای ذخیره ذرت از سراسر آفریقای جنوبی استفاده می‌شد

that was at significant risk of being demolished.

این بنا در معرض خطر تخریب قابل توجهی بود.

We proposed to not knock it down,

ما پیشنهاد کردیم که آن را تخریب نکنیم

but instead turned it into Africa's first major institution

و در عوض آن را به اولین موسسه بزرگ آفریقا تبدیل کردیم

for contemporary African artists.

برای هنرمندان معاصر آفریقایی.

(Applause)

(تشویق)

You haven't seen it yet.

شما هنوز آن را ندیده‌اید.

(Laughter)

(خنده)

We took one of the original grain --

ما یکی از انواع غلات اصلی را انتخاب کردیم

You might get disappointed now.

ممکن است الان ناامید شوید.

(Laughter)

(خنده)

We took one of the original grains of corn

یکی از دانه‌های اصلی ذرت را برداشتیم

that had been stored in the original building.

که در ساختمان اصلی ذخیره می‌شد.

And we cut it out of the heart of that building.

و آن را از دل ساختمان بریدیم.

And around that put 80 galleries.

و در اطراف آن ۸۰ گالری قرار داده شد.

And most of our work was about restoring and reinvigorating a historical structure.

بیشتر کارِ ما در مورد بازسازی و احیای یک بنای تاریخی بود.

But central part of our vision was using our limited budget

اما بخش اصلی نگاه ما مربوط به استفاده از بودجه محدود بود

to create the most compelling heart possible

برای ایجاد قانع کننده‌ترین مرکز ممکن

with those gigantic tubes.

با آن لوله‌های غول‌پیکر.

(Applause)

(تشویق)

And the key thing was

و نکته کلیدی این بود

how we could make people not just stand at the outside

چگونه می‌توانیم کاری کنیم که مردم فقط در بیرون بایستند

and admire a structure,

و یک ساختار را تحسین کنند،

but how we could pull them into the inside

اما چگونه می‌توانیم آنها را به داخل بکشیم

where curiosity would then do the rest of the work.

جایی که کنجکاوی، باقی کارها را انجام می‌دهد.

And you enter under the grain hoppers

و وارد زیر لوله‌های غلات شوند

where the grain used to drop onto the conveyor belts.

جایی که دانه‌ها را روی تسمه‌های نقاله می‌ریختند.

And we loved that by cutting through the original, historic,

و ما عاشقش بودیم با برش‌هایی از تاریخ و اصالت،

extraordinary structure,

یک ساختار فوق‌العاده،

we could expose and share the building's idiosyncrasies.

ما توانستیم ویژگی‌های خاص ساختمان را نمایان کرده و به اشتراک بگذاریم.

And like these nooks and crannies,

مانند این گوشه و کنارها،

they help to give the project its soulfulness.

این‌ها به پروژه کمک می‌کنند تا به آن روحیه ببخشند.

And on the top is a sculpture garden with a glass floor.

و در بالا یک باغ مجسمه‌وار با کفی از جنس شیشه است.

And if you see those babies on the glass just there,

و اگر آن نوزادان را روی شیشه همانجا ببینید،

this is their view.

این دید آنهاست.

The finished museum is raw,

موزه ساخته شده به خودی خود خام و

it's rough, but it's true.

خشن است، اما این واقعیت است.

And it was an honor to bring this historic structure back into life.

و بازگرداندن این بنای تاریخی به چرخه عملکردی باعث افتخار بود.

In Singapore,

در سنگاپور،

we searched for solutions

ما به دنبال راه‌حل‌هایی بودیم که

for why would people be excited to learn in universities anymore?

چرا مردم دیگر برای یادگیری در دانشگاه‌ها هیجان‌زده نمی‌شوند؟

In this new digital era

در این عصر دیجیتال جدید

where you can do virtually everything online,

جایی که می‌توانید تقریباً همه چیز را آنلاین انجام دهید،

and you can even get a PhD lying in bed, I've heard,

و شنیده‌ام شما حتی می‌توانید در رختخواب دراز کشیده دکترا بگیرید،

why do we need university buildings anymore?

پس چرا ما به ساختمان‌های دانشگاه نیاز داریم؟

Well, we believe they're where you come together to have ideas,

خوب ، ما معتقدیم که دانشگاه‌ها جایی هستند که شما برای داشتن ایده، گرد هم می آیید،

to meet your future business partner

برای ملاقات با شریک تجاری آینده خود

or the person you're going to set up a not-for-profit with.

یا شخصی که قرار است با او یک موسسه غیرانتفاعی راه‌اندازی کنید.

Yet this has been the typical experience.

با این حال این یک تجربه معمول است.

Polystyrene ceiling tiles, no natural daylight,

تایل‌های سقفی پلی‌استایرن، بدون نور طبیعی روز،

the least inspiring place to meet people.

بی‌رغبت‌کننده‌ترین مکان برای ملاقات با مردم.

So to counter that,

بنابراین برای مقابله با آن،

we made a corridor-less university building

یک ساختمان دانشگاهی بدون راهرو درست کردیم

where the students can all see each other.

مکانی که دانشجویان می‌توانند یکدیگر را ببینند.

A building which has no front and has no back.

ساختمانی که نه جلو دارد و نه پشت.

And it's not one building, it's actually 12 buildings.

و این یک ساختمان نیست، در واقع ۱۲ ساختمان است.

Our goal was to invent a new kind of tropical architecture

هدف ما ابداع نوع جدیدی از معماری استوایی بود

that used the minimum possible energy,

که استفاده حداقلی از انرژی ممکن را دارد،

where you learn in corner-less classrooms.

و جایی است که در کلاس‌های بدون گوشه آن مطالب را یاد می‌گیرید.

Where those professors and teachers work with you

جایی که در آن اساتید و معلمان با شما کار می‌کنند

rather than dictating to you.

به جای دیکته‌کردن به شما.

Where people can be inspired by learning

جایی است که افراد می‌توانند از یادگیری الهام بگیرند

but encouraged to linger.

و تشویق می‌شوند به درنگ کردن.

And it's open 24 hours.

و ۲۴ ساعته باز است.

And when I was last in Singapore,

زمانی که آخرین بار در سنگاپور بودم،

I had jet lag and it was two o'clock in the morning.

پرواز زدگی داشتم و ساعت دو نیمه شب بود.

And so I went along

به آن جا رفتم

and there were students there just quietly working and connecting.

و دانش‌آموزانی آنجا بودند که بی‌سروصدا مشغول کار و ارتباط بودند.

In Yorkshire, in the UK,

در یورک‌شر، در بریتانیا،

we had the chance to humanize a treatment building

ما این شانس را داشتیم که یک ساختمان درمانی را انسان‌وارتر کنیم

at one of the UK's largest cancer hospitals.

در یکی از بزرگترین بیمارستان‌های سرطان انگلستان

So when you think of the worst building environments you've ever been to,

مطمئنا وقتی به بدترین محیط‌های ساختمانی که تا به حال رفته‌اید فکر می‌کنید،

surely hospitals are at the top of that list.

بیمارستان‌ها در صدر این لیست قرار دارند.

They're some of the most stress and fear-inducing places

آنها جزو مکان‌هایی استرس‌زا و ترس‌آوری هستند

you can possibly be in.

که شما احتمالا می‌توانید در آن باشید.

So we set ourselves the mission

بنابراین ما مأموریتی را برای خود تعیین کردیم

to make a non-clinical building where you could feel vulnerable.

برای ساخت یک ساختمان غیر‌درمانی که در آن احساس آسیب‌پذیری کنید،

And cry and feel protected

گریه کنید و احساس امنیت داشته باشید

and come together as a community.

و به عنوان یک جامعه گرد هم بیایید.

But our site was on the last bit of greenery at the hospital.

اما سایت ما در مکانی واقع شده بود که فضای سبز بیمارستان بود.

And we didn't want to be the ones who dropped a big box

و ما نمی خواستیم کسانی باشیم که حجم بزرگ را در آنجا جایگذاری می‌کنند

and wiped out all that greenery.

و تمام آن پوشش گیاهی را از بین می‌برند

So we wondered instead,

بنابراین ما در عوض به این فکر کردیم که

could we amplify the greenery that we knew could help with healing?

آیا می‌توانیم فضای سبزی را که می‌دانیم می‌تواند به درمان کمک کند، افزایش دهیم؟

So just like those dinosaur models made from plywood that slot together,

بنابراین درست مانند مدل‌های دایناسوری که از تخته چند‌لایه ساخته شده‌اند

و به هم متصل می‌شوند،

we slotted together giant plywood

تخته های چندلایه‌ی غول‌پیکری را با هم

to make three structures

برای ساختن سه بخش

to hold up three major gardens and make a garden building.

برای نگهداری سه باغ بزرگ و ساختن یک ساختمان سبز به کار بردیم.

This building has 17,000 plants,

این ساختمان ۱۷۰ هزار گیاه دارد،

23,000 bulbs,

۲۳ هزار لامپ،

and actually a 436 percent biodiversity increase on that site.

و در واقع ۴۳۶ درصد افزایش تنوع زیستی در آن سایت وجود دارد،

(Applause)

(تشویق)

Our goal was to really make somewhere where people could come together

هدف ما این بود که بنایی بسازیم که مردم بتوانند دور هم جمع شوند

and where by focusing on the emotion of the users

و با تمرکز بر احساسات کاربران

to really try to make an architecture of hope.

واقعاً سعی کنیم معماری امیدبخشی بسازیم.

Finally, in Shanghai,

سرانجام، در شانگهای،

we had the chance that's typical of our time.

ما فرصتی داشتیم که در زندگی امروز ما رایج است.

The challenge of bigness.

چالشی بزرگ

To make a three and a half million square-foot site,

برای ساخت یک سایت سه و نیم میلیون فوت مربعی،

a building project on a site that was 480 meters long.

پروژه ای ساختمانی در سایتی به طول ۴۸۰ متر.

Where typically this is what would be built.

جایی که به طور معمول چنین چیزی ساخته می‌شود.

The site was so big

سایت خیلی بزرگ بود

that the Empire State Building could fit on it lying sideways.

طوری که ساختمان امپایر استیت می تواند

روی آن قرار گیرد در حالی که به پهلو خوابیده باشد.

So to make this cost efficient,

بنابراین برای اینکه مقرون به صرفه باشد،

structurally effective,

و از نظر سازه موثر،

we needed 1,000 columns on a grid,

ما به هزار ستون در یک شبکه نیاز داشتیم،

so we decided to not just decorate boxes,

بنابراین ما تصمیم گرفتیم که فقط حجم‌ها را تزئین نکنیم،

but to let the columns be our heroes

و اجازه دهیم ستون‌ها قهرمانان ما باشند

and to connect with the park to one side

و برای ارتباط پارک از یک طرف

and the art district on the other side

و منطقه هنری در طرف دیگر مورد استفاده قرار گیرند

and try to bring them together into one.

و سعی کردیم تا آنها را با هم یکی کنیم.

The finished project is called “A Thousand Trees.”

پروژه تمام شده «هزار درخت» نام دارد.

(Applause)

(تشویق)

Every one of those columns has a Chinese mountain tree,

هر یک از آن ستون‌ها یک تک درخت کوهی چینی دارد،

semi-mature mountain tree on top.

درخت کوهستانی نیمه بالغی در بالای آن

And nourishment and drainage and lighting and moisture,

با تغذیه، زهکشی، روشنایی و رطوبت مناسب

and because every column is the best place to put a heavy load.

و نیز هر ستون بهترین مکان برای قرار دادن بار سنگین بود.

And it has hundreds of outdoor terraces

و صدها تراس در فضای باز دارد

and it has shading

و دارای بازی‌های سایه روشن است

and it has, we hope, the necessary complexity

و امیدواریم پیچیدگی لازم را داشته باشد

to create the human engagement in a project at such a scale.

برای ایجاد ارتباطات اجتماعی در یک پروژه با چنین مقیاسی.

We also worked with local artists

ما با هنرمندان داخلی هم کار کردیم

to embed their work into our vision,

و آثار آن‌ها را در طراحی خود لحاظ کردیم،

to really make a collaborative project together.

و توانستیم یک پروژه مشترک با هم بسازیم

And that carries through all the way to the inside.

که تمام روش‌ها و تفکرات را در دل خود داشته باشد.

And this project opened at the end of last year,

و این پروژه در پایان سال گذشته افتتاح شد،

the first half of it.

نیمه اول آن

And we have 100,000 people going to it every day.

و روزانه ۱۰۰ هزار نفر به آنجا می‌روند.

And it wasn't just about trees and plants,

و این فقط در مورد درختان و گیاهان نبود،

but even structural columns were our friends

حتی ستون‌های سازه‌ای دوستان ما بودند تا

to humanize the project at such a scale.

پروژه بتواند مقیاسی انسانی در چنین مقیاسی از سایت ایجاد کند.

So I'm not saying

پس من نمی‌گویم

that there's any one language or approach

که زبان یا رویکردی خاص وجود دارد

to deal with this epidemic of boring.

که با این همه‌گیری خسته‌کننده مقابله کند.

Just like in nature,

درست مثل طبیعت،

we've learned the vast importance of biodiversity,

ما اهمیت تنوع زیستی را آموخته‌ایم،

we now desperately need architectural diversity.

ما اکنون به شدت به تنوع معماری نیاز داریم.

(Applause)

(تشویق)

My goal is to try to help trigger

هدف من تلاش برای کمک به راه انداختن یک جنبش است

a global humanizing movement

یک جنبش جهانی انسانی

that no longer tolerates soulless, inhuman places.

که مکان‌های بی‌روح و غیرانسانی را تحمل نمی‌کند.

What if our buildings inspired us

چه می شد اگر ساختمان‌های ما به ما الهام می‌دادند

to want to adapt and adjust and repair them?

آیا می‌خواهید آنها را تطبیق دهید و تعمیر کنید؟

We can't keep knocking down the buildings around us all the time.

ما نمی توانیم همیشه ساختمان‌های اطرافمان را خراب کنیم.

Let’s stop building 40-year buildings,

بیایید ساختن ساختمان‌های با ۴۰ سال عمر را متوقف کنیم

and let's build a 1,000-year buildings.

و بیایید یک ساختمان هزار ساله بسازیم

Please join me.

لطفا به من بپیوندید.

Thank you.

متشکرم

(Applause and cheers)

(تشویق و تمجید)