Swizz Beatz: How to support and celebrate living artists | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Leila Ataei

Swizz Beatz: I got it.

سویز بیتز: متوجه شدم.

So are you guys going to mute when I talk

خب شما می‌خواهید زمانی که من صحبت می‌کنم ساکت باشید

so nothing interrupts it?

تا صحبت‌ها قطع نشود؟

Voice: Uhh, yes.

صدا: آه بله.

SB: Because once I'm in the flow, I like to stay in the flow.

بیتز: چون زمانی که صحبت می‌کنم دوست دارم در همان حالت بمانم.

Having some type of support

زمانی که خلاق هستید برخورداری از کمی حمایت

is very necessary when you are creative.

بسیار ضروری است.

You know, there has to be something that's fueling that creativity,

می‌دانید، باید چیزی باشد تا به خلاقیت سوخت برساند،

that's fueling that fire that you have inside.

همانگونه که آتش درون شما با سوخت شعله‌ور می‌شود.

My love for music and creativity starts way back, way back.

عشق من به موسیقی و خلاقیت به گذشته‌های دور بر می‌گردد.

Back in the South Bronx where I grew up,

در برانکس جنوبی جایی که بزرگ شدم،

building 700, apartment 2E.

ساختمان ۷۰۰، آپارتمان 2E.

I would go outside and all I would hear is music.

بیرون می‌رفتم و تمام چیزی که می‌شنیدم موسیقی بود.

You go around to the back park, the DJs are playing,

وقتی به پارک محله می‌رفتی دیجی‌ها را در حال نواختن می‌دیدی

there's a basketball game going on,

بازی بسکتبال به راه بود،

but then you would look at the handball court,

وقتی به زمین هندبال نگاه می‌کردی

and that handball court would have an amazing graffiti mural,

اطراف زمین نقاشی‌های دیواری زیبا نقش بسته بود،

I don't know if it's from Keith Haring or Fab 5 Freddy.

نمی‌دانم اثر کیث هارینگ بود یا فاب فایو فردی.

I was instantly attracted to the creative.

من در لحظه جذب این خلاقیت شدم.

Music has been my therapy since day one.

موسیقی از همان روز اول دوای دردهایم بود.

Anytime I get stressed out,

هر وقت استرس داشتم،

I go to the arts, I go to creativity, I go to music.

به هنر مراجعه می‌کردم، به سمت خلاقیت و موسیقی می‌رفتم.

Music makes people feel hugged, people feel loved.

موسیقی باعث می‌شود افراد حس در آغوش گرفته شدن و عشق را لمس کنند.

And then I remember one of my uncles saying,

به یاد دارم یکی از عموهایم می‌گفت،

"You should get into producing," I'm like, "What's producing?"

«تو باید وارد عرصه تولید شوی»، از خود می‌پرسیدم که «تولید چیست؟»

You know, it started as a family-owned business,

می‌دانید، با یک کسب و کار خانگی آغاز می‌شود،

because Ruff Ryders was created by my family.

چون راف رایدر توسط خانواده‌ام خلق شد.

It gave you DMX, it gave you Eve,

و هنرمندانی چون دی‌ام‌ایکس، ایو،

it gave you Drag-On, it gave you The LOX.

درگ‌آن، لاکس را به جامعه عرضه کرد.

I've gotten every accolade in music that one can get.

من تمام قله‌های موسیقی که یک نفر می‌تواند کسب کند را به چنگ آوردم.

It just came to the point where it's like, "You know what?

تا اینکه به این نقطه رسیدم که «می‌دانی؟

I'm no longer going to have fun with this unless I'm able to give back."

من دیگر قصد ندارم به این سرگرمی ادامه دهم مگر اینکه چیزی عایدم شود.»

You know, The Dean Collection started for me to create a museum for my family

می‌دانید که مجموعه آثار هنری دین کالکشن بخاطر من موزه‌ای به نام خانواده ما

and our name.

و به اسم ما راه انداخت.

Something that my kids would have to be responsible

چیزی که فرزندانم می‌بایست در طی نسل‌ها

to pass through generations.

عهده‌دار آن باشند.

I said, "Wait a minute,

گفتم، «یک لحظه صبر کن،

The Dean Collection is not just for The Dean Collection,

دین کالکشن که فقط برای دین کالکشن نیست،

The Dean Collection is for everyone."

متعلق به همه است.»

There are some galleries now and places you walk in,

الان برخی گالری‌ها و جایگاه‌ها هستند

if you don't have 50,000, there's nothing to talk about.

که تا ۵۰،۰۰۰ تا نپردازید کسی با شما صحبت نمی‌کند.

And I felt that a lot of people were using that as an excuse

و احساس کردم همین بهانه‌ای است برای بسیاری از افراد

to exit art.

تا هنر را کنار بگذارند.

They feel that art is only for rich people.

این افراد فکر می‌کنند هنر فقط مخصوص ثروتمندان است.

Whoa.

واو.

We've got to stop this, we've got to fix this.

باید این قضیه را متوقف کنیم، باید اصلاح کنیم.

And that's what made me and my wife say,

و این باعث شد که من و همسرم بگوییم،

you know, we have to create an entry point to the younger generation

می‌دانید، یاید نقطه آغازی خلق کنیم برای نسل جوانی که

that didn't understand the art world,

جهان هنر را درک نمی‌کنند،

didn't have their seat at the table,

جایگاهی برای خود تصور نمی‌کنند،

and then we started "No Commissions."

و ما رویداد «بدون کمیسیون» را آغاز کردیم.

It's a big event,

رویداد بزرگی است،

you got 30-something-thousand RSVPs a night.

چیزی حدود ۳۰،۰۰۰ در شب دریافت می‌کنید.

The drinks are free, the food is free,

نوشیدنی و غذا رایگان است،

the concert's free.

کنسرت رایگان است.

The education is free,

آموزش رایگان است،

and I feel that education should be free.

فکر می‌کنم باید این آموزش رایگان باشد.

We went to Shanghai, we went to London,

به شانگهای رفتیم، به لندن رفتیم،

we went to Berlin,

به برلین رفتیم،

we did it right in my backyard in the South Bronx.

و درست در حیات پشتی خودم در برانکس جنوبی هم این رویداد را برگزار کردیم.

You can come in to "No Commissions"

شما هم می‌توانید به این رویداد بپیوندید

and get something for a couple of bucks,

و چیزی حدود دو دلار

or a couple hundred thousand.

یا دویست هزار دلار کاسب شوید.

There's a tier for every person that has love for art.

هر کسی درجه‌ای از عشق به هنر را در خود دارد.

And what we're doing is something totally different from a gallery.

و کاری که ما می‌کنیم با یک گالری کاملاً فرق دارد.

The artists keep 100 percent of the sales.

صد درصد فروش از آن هنرمندان است.

But what about after "No Commissions,"

اما پس از رویداد «بدون کمیسیون»،

how can you sustain, how can you move forward

چطور می‌توان پایدار ماند و به جلو حرکت کرد

without having to be trapped to sell your soul?

بدون اینکه مجبور شوید روحیات‌تان را به حراج بگذارید؟

I was a part of the sale with my brother Sean "Diddy" Combs,

من به همراه برادرم شان دیدی کامبز بخشی از فروش را بعهده داشتیم،

the 21-million-dollar purchase,

۲۱ میلیون دلار فروش،

which made Kerry James Marshall

که موجب شد کری جیمز مارشال

the highest-selling African American living artist to today.

تا به امروز به عنوان پرفروش‌ترین هنرمند زنده آفریقایی-آمریکایی شناخته شود.

I'm like, "Man, you just broke the record,"

به خودم می‌گفتم، «مرد، تو رکورد را شکستی،»

and the artist was like,

و هنرمند به خود می‌گفت،

"Yeah, I don't know whether to be happy or to be sad."

«نمی‌دانم خوشحال باشم یا ناراحت.»

He first sold that work, it was under 100,000.

همان کار را در ابتدا زیر ۱۰۰،۰۰۰ دلار فروخته بود.

So imagine a work that you made for under 100,000

حالا تصور کنید کاری که زیر ۱۰۰،۰۰۰ دلار فروخته بود

is now being sold for 21 million,

الان ۲۱ میلیون دلار فروش داشته است،

and you had to sit home and watch this.

و باید در خانه بنشینی و این صحنه را تماشا کنی.

And you couldn't even participate five percent.

و حتی پنج درصد هم نمی‌توانی شریک شوی.

When you look at it,

وقتی به قضیه نگاه می‌کنی،

I'm a producer, I'm a songwriter,

من تولیدکننده‌ام، من ترانه‌نویسم،

every time it's played on the radio,

هر بار که در رادیو پخش می‌شود،

I get paid.

عایدی دارم.

Every time it's played in a movie,

هر موقع در فیلمی پخش شود،

I get paid.

عایدی دارم.

Every time it plays, period,

هر وقت اجرا شود به تناوب

I get paid.

عایدی دارم.

Visual artists, they only get paid once.

هنرمندان صحنه فقط یک بار عایدی دارند.

How, when paintings are sold and traded multiple times?

هنگامی که نقاشی‌ها فروخته می‌شوند و چندین بار تجارت می‌شوند چطور؟

And that's that artist's lifetime work,

و این کار نتیجه تمام عمر یک هنرمند است،

that other people are making 10, 15,

که موجب می‌شود دیگران بتوانند ۱۰، ۱۵،

sometimes 100 times more than the artist that created it.

گاهی ۱۰۰ برابر بیش از هنرمندی که آن را خلق کرده است در بیاورند.

So I created something called the Dean's Choice,

بنابراین رویداد انتخاب دین را راه انداختم،

where if you're a seller,

به گونه‌ای که اگر شما یک فروشنده،

or a collector,

یا یک گردآورنده باشید

and you bring in your work into, let's say, Sotheby's,

و کارتان را در یک حراجی مثل ساتبیز عرضه کنید،

there's a paper that's there that says, "Hey, guys, you know,

برگه‌ای وجود دارد که می‌گوید، «هی دوستان، می‌دانید،

this artist is still living.

این هنرمند هنوز زنده است.

You've made 300 percent on your investment

با کار با این هنرمند سرمایه شما

by working with this artist.

سیصد درصد سود کرده است.

You can choose to give the artist whatever you want of the sale."

از میزان فروش هر قدر دوست دارید به هنرمند بدهید.»

I think that even if five people did it,

حتی اگر فقط پنج نفر این کار را بکنند،

it'll start to change everything in the arts.

شروعی است برای تغییر همه چیز در هنر.

And this is happening in Europe already.

و در اروپا این اتفاق از قبل شروع شده است.

It happens in the music industry,

در صنعت موسقی اجرا می‌شود،

it's called publishing.

به آن انتشار می‌گویند.

And artists are able to survive,

هنرمندان قادر هستند که در صحنه بمانند،

musicians are able to survive,

موسیقی‌دانان قادر هستند که در صحنه بمانند،

years after years,

آن هم برای سالیان دراز،

off of the residual income of their publishing.

از باقیمانده درآمدی انتشار.

So how can we take something that brings creatives together,

خب چطور می‌توانیم خلاق‌ها را دور هم جمع کنیم،

and celebrate each other?

و از یکدیگر تجلیل کنیم؟

Myself and Timbaland have been working on this idea

من و تیمبلند حدود سه سال روی این ایده کار کرده‌ایم

called Verzuz for about three years now.

که به آن ورزوز گفته می‌شود.

Then this trying time came,

تا این که زمان امتحان فرا رسید،

and everybody started going to social media

و همه به فضای مجازی آمدند

to express themselves.

تا خودشان را ابراز کنند.

So what we did was I played my top songs,

کاری که ما کردیم من بهترین آهنگ‌هایم را نواختم،

he played his top songs,

او بهترین آهنگ‌هایش را نواخت،

and we went on Instagram Live.

و بصورت زنده به اینستاگرام رفتیم.

(Video) (Laughter)

(ویدئو) (خنده)

Timbaland: You having fun?

تیمبلند: خوش می‌گذرد؟

This is so good for the culture.

این برای فرهنگ خیلی خوب است.

SB: A lot of people like to say "battle,"

بیتز: افراد زیادی دوست دارند بگویند «نبرد»،

we pulled back off of that word "battle,"

ما از این کلمه «نبرد» صرف نظر کردیم،

because we're battling enough in the world today.

چون به اندازه کافی در دنیای امروز جنگ داریم.

We call it educational celebration.

ما اسم آن را جشن آموزش گذاشتیم.

I think we're on our ninth or tenth one.

فکر می‌کنم الان نهم یا دهم از این را داریم.

Me and Timbaland started out with 20,000 people.

من و تیمبلند با ۲۰،۰۰۰ نفر شروع کردیم.

As of yesterday, 750,000 people in one room.

و تا دیروز به ۷۵۰،۰۰۰ نفر رسیدیم.

So, we have this thing called the "Verzuz Effect."

و ما به این پدیده "اثر ورزوز" می‌گوییم.

And the "Verzuz Effect" is what happens to the artist

و "اثر ورزوز" چیزی است که برای یک هنرمند زمانی رخ می‌دهد

after they contribute to Verzuz.

که در ورزوز شرکت می‌کند.

We can go to the Babyface and Teddy Riley.

می‌توانیم بیبی‌فیس و تدی رایلی را در نظر بگیریم.

They both went up millions of views.

هر دو بیش از میلیون‌ها بیننده داشته‌اند.

Both of their songs reentered the charts.

هر دو نفر آهنگ‌شان دوباره در چارت پخش قرار گرفت.

And then we look at the first ladies Verzuz,

و نگاهی بیاندازیم به اولین بانوان ورزوز،

and both Erykah Badu and Jill Scott

و هر دو نفر یعنی اریکا بادو و جیل اسکات

have seven positions in the top 20 charts.

در ۲۰ عنوان اول چارت هفت جایگاه را به خود اختصاص داده‌اند.

This is the Verzuz Effect.

این است اثر ورزوز.

You know, billions and billions and billions of impressions.

می‌دانید میلیاردها میلیارد میلیارد جاذبه.

This is something I've never seen before.

این چیزی است که قبلاً هرگز ندیده بودم.

And I felt that these artists are getting their flowers today,

و فکر می‌کنم این هنرمندان امروز دارند نتیجه کارشان را برداشت می‌کنند،

which is a great thing, while they can smell them.

بسیار عالی است و دارند بوی موفقیت را استشمام می‌کنند.

This was personal for me,

برای من یک موضوع شخصی بود،

because many a times I've been counted out,

چون به دفعات زیاد به حساب نیامده بودم،

I've been hot and cold 100 times.

صد بار در رسانه‌ها داغ و سرد شده‌ام.

You still have to understand the business as an artist,

و همچنان بعنوان هنرمند باید کاسبی را درک کنید،

to elevate to your level that you deserve to be.

تا به سطحی که شایستگی آن را دارید دست یابید.

Because most creatives, we're very emotional,

چون بیشتر خلاق‌ها، ماها خیلی احساسی هستیم،

we're very "let somebody else handle that, I want to stick to this."

ما اینگونه هستیم: «این کار را بگذار یکی دیگر انجام دهد ما به کار خودمان بچسبیم».

But not only creativity is key, education is key,

اما نه تنها خلاقیت کلیدی است، آموزش هم کلیدی است،

which is the reason why I went back to school

و به همین دلیل دوباره دانشگاه رفتم

to sharpen my pencil in my mid-30s.

تا در نیمه دهه سوم زندگی نوک مدادم را تیز کنم.

We have to know our business.

باید کاسبی را بشناسیم.

But it's going to take us digging in a little deeper

اما این موضوع نیاز به تعمق بیشتری دارد

and pulling out the knowledge that we need to prepare ourselves

و باید دانش بیشتری را استخراج کنیم تا خودمان را آماده کنیم

for this world that's waiting to take advantage of the creatives.

برای جهانی که در انتظار کسب سود از خلاق‌هاست.

Then we can make better choices,

و می‌توانیم گزینه‌های بهتری بسازیم،

then we can end that conversation of artists dying poor.

و در پایان گفتگو باید به هنرمندانی بپردازیم که در فقر می‌میرند.

If we're not protecting the arts,

اگر از هنر حمایت نکنیم،

we're not protecting our future,

از آینده حمایت نکرده‌ایم،

we're not protecting this world.

از این جهان حمایت نکرده‌ایم،

Creativity heals us.

خلاقیت ما را درمان می‌کند.

What's these shades closing for?

چرا این پرده‌ها بسته می‌شوند؟

Time out.

وقت تمام است.

(Scoffs)

(اعلام نارضایتی)

Voice: I kind of like that. That was cool.

صدا: دوست داشتم. خیلی خوب بود.

SB: (Laughs)

بیتز: (خنده)