Shabana Basij-Rasikh: The dream of educating Afghan girls lives on | TED

Translator: sadegh vn Reviewer: shirin etebar

Nine years ago,

نه سال پیش،

I stood on a stage a lot like this one.

من بر روی صحنه‌ای که مشابه همین جا بود، ایستاده بودم.

It was at the TEDWomen conference in Washington, DC, back in 2012.

کنفرانس TEDWomen در واشنگتون دی‌سی در سال ۲۰۱۲ بود.

I was 22 years old, a woman with a college degree.

۲۲ سالم بود، زنی بودم با مدرک دانشگاهی.

That's nothing too exceptional to say here in the United States.

گفتن این موضوع اینجا در ایالات متحده چیز عجیبی نیست.

In Afghanistan, my homeland,

در سرزمین مادری‌ام، افغانستان،

women like me were the exception.

زنانی مثل من استثنا بودند.

It had been a little over a decade since the fall of the Taliban regime.

کمی بیشتر از یک دهه از سقوط رژیم طالبان گذشته بود.

A time when it was quite literally illegal for girls to go to school.

دوره‌ای که در آن رفتن دختران به مدرسه کاملا غیرقانونی بود.

The Afghan people had spent a decade rebuilding our nation and our lives.

مردم افغانستان ۱۰ سال را صرف بازسازی ملت و کشور ما کردند.

And when I stood on the TEDWomen stage,

و وقتی بر روی صحنه TEDWomen ایستادم،

I challenged the world to dare to educate Afghan girls.

من جرات جهان را در تحصیل دختران افغان به چالش کشیدم.

The way I had just started doing at a place in Kabul

راهی که من آن را در محلی در کابل

called the School of Leadership, Afghanistan, or SOLA.

شروع کرده بودم را مکتب رهبری، افغانستان یا SOLA نامیدم.

(Video) [To] me, Afghanistan is a country of hope and boundless possibilities.

(ویدیو) به نظر من،افغانستان کشوری سرشار از امید و فرصت‌های بی‌شمار است.

And every single day,

و هر روز،

the girls of SOLA remind me of that.

دختران سولا به من یادآوری می‌کنند که

Like me, they are dreaming big.

آن‌ها هم مثل من رؤیا‌های بزرگی دارند.

That was then.

همان موقع بود.

(Applause)

(تشویق حضار)

And this is now.

و ما در زمان حال هستیم

And the Taliban are back.

و طالبان برگشته است.

But I want you to know I haven't stopped dreaming.

اما می‌خواهم بدانید که من دست از رؤیاپردازی بر نداشته‌ام.

Neither have those girls of SOLA.

دختران سولا هم همینطور.

We have taken our dreams and adapted them.

ما به دنبال رؤیا‌هایمان رفتیم و خود را با آن‌ها وفق دادیم.

Agility, adaptation, resilience.

چابکی، سازگاری، تاب‌آوری.

These concepts are core to everything that SOLA is.

این مفاهیم ماهیت اصلی سولا را تشکیل می‌دهند.

We have faced the uncertainty of what might be,

ما با آنچه که ممکن بود با شک و تردید اتفاق بیفتد، رو‌به‌رو شدیم

and we have turned it into the certainty of what will be.

و آن را به آنچه قطعا خواهد شد تبدیل کردیم.

I'll explain.

بگذارید توضیح دهم.

Back in 2012,

در سال ۲۰۱۲،

we ran a program where girls lived at SOLA

ما برنامه‌ای را ترتیب دادیم که دختران در سولا زندگی می‌کردند،

but primarily studied at high schools in Kabul.

اما آن‌ها بیشتر در دبیرستان‌های کابل (لیسه) تحصیل کردند.

And we secured scholarships for these girls

و برای این دختر‌ها بورسیه تحصیلی مطمئن در نظر گرفتیم

to pursue their education overseas,

تا تحصیلات خود را در خارج از کشور،

including here in America.

از جمله همین‌جا آمریکا دنبال کنند.

It worked.

این کار جواب داد.

It worked well.

خیلی خوب هم جواب داد.

But I realized I was contributing to something I never wanted to see:

اما متوجه شدم دارم به چیزی کمک می‌کنم که هرگز نمی‌خواستم ببینم:

a brain drain of Afghanistan’s educated women.

فرار مغز‌ها از زنان تحصیل‌کرده افغانستان.

So I realized I had to adapt.

بنابر‌این دریافتم که باید خودم را با این قضیه وفق دهم.

I wanted to educate Afghan girls

من می‌خواستم که به دختران افغانی آموزش دهم

who would become educated Afghan women,

تا به زنان تحصیل‌کرده افغانی تبدیل شوند

who would then educate other girls.

و سپس دختران دیگر را آموزش دهند.

And all of them together over time

و همه آنها با هم در طول زمان

would build a new Afghanistan from the bottom up,

افغانستان جدیدی از پایین به بالا خواهند ساخت

and they would be among its leaders.

و عضوی از رهبرانش خواهند بود.

I needed a place where these girls would learn to read English and Koran.

من به مکانی نیاز داشتم که این دختران بتوانند انگلیسی و قرآن خواندن بیاموزند.

I needed a place where the administration and instructors would be women.

من به مکانی نیاز داشتم که مدیر و مدرس‌هایش زنان باشند.

A place where the notion of female leadership --

مکانی که در آن مفهوم رهبری زنان --

Afghan female leadership -- would become known for every student.

رهبری زنان افغان -- به همه دانش‌آموزان شناخته شود.

I needed a place that quite simply did not exist in Afghanistan.

من به مکانی نیاز داشتم که یقینا در افغانستان وجود نداشت.

So my team and I created it.

بنابر‌این من به همراه تیمم آن را ساختیم.

In 2016, SOLA became a full-fledged boarding school for girls.

در سال ۲۰۱۶، سولا به یک مدرسه شبانه‌روزی دخترانه تمام عیار تبدیل شد.

The first and only in Afghanistan.

برای اولین بار فقط در افغانستان.

(Applause)

(تشویق حضار)

That year, we enrolled 24 girls in sixth grade.

آن سال، ۲۴ دختر را در پایه ششم ثبت‌نام کردیم.

By 2021,

تا سال ۲۰۲۱،

we had enrolled nearly 100 girls in grades six to 11.

نزدیک به ۱۰۰ دختر در پایه‌های ششم تا یازدهم توسط ما ثبت‌نام شدند.

I'll tell you something I'm very proud of.

می‌خواهم چیزی را به شما بگویم که خیلی به آن افتخار می‌کنم.

In 2016,

در سال ۲۰۱۶،

we drew girls from 14 of Afghanistan's 34 provinces.

ما از ۱۴ تا از تعداد کل ۳۴ ولایت در افغانستان دانش‌آموز داشتیم.

This year, we have girls from 28 provinces.

امسال این مقدار به ۲۸ ولایت رسیده است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Imagine you are a girl from one of these provinces coming to SOLA.

تصور کنید دختری هستید که از یکی از این ولایت‌ها به سولا می‌آید.

You've probably never lived away from your family.

احتمالا هیچوقت دور از خانواده زندگی نکرده‌اید.

As you can see, we have obscured their faces for their safety.

همانطور که می‌بینید، ما برای امنیتشان صورتشان را تار کرده‌ایم.

But when you arrive on campus, an older sister will be there for you.

اما وقتی به محوطه مدرسه برسید، یک خواهر بزرگتر برای کمک به شما آنجا خواهد بود.

She will be beside you as you pray in the campus mosque;

او حتی زمانی که در نمازخانه مدرسه نماز می‌خوانید کنارتان خواهد بود؛

she will eat with you;

او با شما غذا خواهد خورد

she will help you with your schoolwork.

و به شما در انجام تکالیفتان کمک خواهد کرد.

You are from different provinces, different ethnicities,

شما دو نفر از ولایت‌ها و قومیت‌های متفاوتی هستید

but you are united by sisterhood.

اما با هم پیوند خواهری بسته‌اید.

By your identity as Afghan girls.

هویت اکنون شما دختران افغان است.

Educating girls, breaking barriers,

آموزش دختران، از راه برداشتن موانع،

this is what we do at SOLA.

این کاری است که ما در سولا انجام می‌دهیم.

We became known for this nationwide.

به همین دلیل در سراسر کشور شناخته شدیم.

Parents came to us from across Afghanistan

والدین از اقصی نقاط افغانستان به پیش ما می‌آمدند

asking us to admit their daughters.

و درخواست پذیرش دخترانشان را داشتند.

I remember one father in particular,

مخصوصا پدری را به یاد دارم که

from a rural province,

از یک ولایت روستایی آمده بود

and one of his daughters was already a student with us.

که یکی از دخترانش قبلا یکی از دانش‌آموزان ما بود.

This was back in 2019,

این قضیه به سال ۲۰۱۹ بر می‌گردد،

and I remember him coming to campus and sitting in my office.

و به یاد می‌آورم که او وارد مدرسه شد و در دفتر من نشست.

He was trying to convince me

او سعی داشت مرا متقاعد کند

to admit another one of his daughters.

تا دختر دیگرش را پذیرش کنم.

On his way out, he stopped in the doorway,

در حین اینکه داشت از دفتر خارج می‌شد، ایستاد

turned around and looked at me, and completely calmly, he said,

برگشت و به من نگاه کرد و با حالتی کاملا آرام گفت:

"When the Taliban come back,

«لطفا قول بده که

please promise

وقتی طالبان برگشتند،

that you will burn my daughter's records.

سوابق تحصیلی دخترم را خواهی سوزاند.

If the Taliban know my daughter studies here,

اگر طالبان بفهمند که دخترم اینجا تحصیل می‌کند،

they will kill my family."

آن‌ها خانواده من را خواهند کشت.»

Remember, this was 2019.

به یاد بیاورید، سال ۲۰۱۹ بود.

Two years ago.

همین دو سال پیش.

He didn't say "if the Taliban come back."

او نگفت: «اگر طالبان برگشت.»

He said "when."

گفت: «وقتی.»

I promised him that I would do what he asked.

من به او قول دادم تا آنچه که از من خواست را انجام دهم.

And this summer ...

و تابستان امسال ...

I did.

انجامش دادم.

What you're seeing here are the records of my students burning.

آنچه که در اینجا مشاهده می‌کنید، سوابق دانش‌آموزانم است که می‌سوزد.

We set this fire

ما این آتش را

to protect every girl who's ever studied at SOLA.

برای محافظت از تمام دخترانی که تا الان در سولا تحصیل کردند، روشن کردیم.

This was mid-August.

اواسط آگوست بود.

Right as the Taliban were about to enter Kabul.

دقیقا زمانی که طالبان قصد ورود به کابل را داشت.

Less than two weeks later,

کمتر از دو هفته بعد،

nearly 250 members of the SOLA community,

نزدیک به ۲۵۰ عضو از انجمن سولا که شامل

students, staff and family members,

دانش آموزان، کارکنان و اعضای خانواده‌شان می‌شد،

were out of Afghanistan and safe in the nation of Rwanda.

از افغانستان خارج و به کشور رواندا (کشوری در مرکز آفریقا) به سلامت پناه آوردند.

(Applause)

(تشویق حضار)

I will say this again.

می‌خواهم این را دوباره تکرار کنم.

When you face the uncertainty of what might be,

وقتی شما با آنچه که ممکن است با شک و تردید اتفاق بیفتد، رو‌به‌رو شوید

you can turn it into the certainty of what will be.

می‌توانید آن را به آنچه قطعا خواهد شد تبدیل کنید.

SOLA's departure from Afghanistan made headlines.

خروج سولا از افغانستان خبرساز شد.

And I think it has drawn the attention

و به نظرم تا حدودی توجه‌ها را به خود جلب کرد

partly because how swiftly the Taliban took over Afghanistan

به علت اینکه طالبان اینقدر سریع افغانستان را تصرف کرد

and how quickly so much of what was beautiful about my country

و چطور به‌سرعت زیبایی‌های کشورم را

turned to dust.

به خاک تبدیل کرد.

But what these stories don't usually tell you

اما چیزی که این داستان‌ها معمولا به شما نمی‌گویند،

is that we had been quietly planning

این است که ما از چندین سال پیش

for this day of our departure for most of the year.

برای روز حرکت خود برنامه‌ریزی کرده بودیم.

I had that conversation with my student's father in December 2019.

گفتگوی من با پدر دانش‌آموزم در دسامبر سال ۲۰۱۹ اتفاق افتاد.

The United States signed an agreement with the Taliban in February 2020.

ایالات متحده در فوریه سال ۲۰۲۰ با طالبان توافق‌نامه‌ای امضا کرد.

And the US announced its unconditional withdrawal from Afghanistan

و آمریکا در آوریل ۲۰۲۱ خروج بی قید و شرط خود را

in April 2021.

از افغانستان اعلام کرد.

These dates were like signposts on a road I never wanted to be on.

این تاریخ‌ها برایم مانند تابلو‌های راهنمای جاده‌ بودند که هرگز نمی‌خواستم ببینم.

I couldn't see far enough down that road to be certain about it's end.

من نتوانستم به حد کافی آخر راه را ببینم تا از پایان آن مطمئن شوم.

But what I was certain of was that I would not sit passively by

اما چیزی که از آن مطمئن بودم این بود که دست روی دست نخواهم گذاشت

and let that road lead me.

و نمی‌گذارم که جاده مرا هر کجا خواست ببرد.

This spring, we started making plans to bring our students overseas

بهار امسال، ما برای اعزام دانش‌آموزانمان به خارج از کشور برای تحصیل

for a study abroad program.

شروع به برنامه‌ریزی کردیم.

This takes time.

این کار زمان می‌برد.

We needed to identify potential host nations;

ما باید کشور‌های میزبان با‌لقوه را شناسایی می‌کردیم،

we needed parents to grant permission;

از والدینشان اجازه می‌گرفتیم،

we needed to speak with officials and gather our resources.

با مسئولان صحبت می‌کردیم و منابعمان را جمع می‌کردیم.

It takes time,

این کار زمان می‌برد

and all the while you're moving down that road, going faster,

در تمام مدتی که در این مسیر در حرکتید هر چه سریع‌تر ادامه دهید،

gaining momentum toward what lies at the end.

با شتاب بیشتری به سمت انتهای مسیر نزدیک می‌شوید.

There is a lot about this that I still cannot talk about.

هنوز هم چیز‌های بسیاری وجود دارند که نمی‌توانم درباره‌شان حرفی بزنم.

Some of it is for security reasons.

برخی به دلایل امنیتی.

And some of it is for personal reasons.

و برخی هم به دلایل شخصی.

This is still very raw for me.

این‌ها هنوز هم برایم خیلی آزار‌دهنده است.

I never imagined

هیچوقت تصور نمی‌کردم

Afghanistan would fall as fast as it did.

که افغانستان به این سرعت سقوط کند.

No one imagined it.

هیچ‌کس تصورش را نمی‌کرد.

But I will tell you this.

اما این را به شما خواهم گفت.

On August 1,

در یکم آگوست،

we were bringing our students back to Kabul

ما دانش‌آموزانمان را پس از اتمام تعطیلات ترم تحصیلیشان

after their semester break.

به کابل برگرداندیم.

On August 15,

در پانزدهم آگوست،

the Taliban were in Kabul and in control.

طالبان در کابل بود و قدرت را در دست داشت.

And on August 30,

و در سی‌ام آگوست،

we were holding our second day of classes at our new campus in Rwanda

ما در حال برگزاری دومین روز از کلاسمان در مدرسه جدیدمان در رواندا

with our entire community together and safe.

به همراه تمامی اعضای انجمن در امنیت کامل بودیم.

(Applause)

(تشویق حضار)

That is how fast things can move.

به همین سرعت همه چیز می‌تواند پیش برود.

And that's what anyone, not just me,

و این کاری است که نه فقط من، بلکه هر کسی

but anyone can accomplish when you accept the uncertainty of what might be,

می‌تواند انجام دهد. باید آنچه که ممکن است با شک و تردید اتفاق بیفتد را بپذیرید،

and through careful contingency planning,

و برای تمام احتمالات برنامه‌ریزی کنید

turn it into the certainty of what will be.

و آن را به آنچه قطعا خواهد شد، تبدیل کنید.

You will find yourself somewhere new.

شما خود را در جای جدید

And different.

و متفاوتی خواهید دید.

Adapting and succeeding.

سازگاری و به موفقیت رسیدن.

And sometimes,

و گاهی اوقات،

you will know you have left a light on to help you find your way home.

خواهید فهمید که چراغی را برای پیدا کردن راه خانه روشن گذاشته‌اید.

What you're seeing here is something that I very rarely show publicly.

آنچه در اینجا دیدید را به‌ندرت به حالت علنی اجرا کرده‌ام

Earlier, I talked about SOLA's campus in Kabul.

قبل‌تر، درباره مدرسه سولا کابل صحبت کردم.

That campus is a series of rented buildings that we have converted

مدرسه‌ای که متشکل از ساختمان‌های اجاره‌ای بود که ما آنها را

into classroom and residential space.

به کلاس‌های درس و فضای مسکونی تبدیل کردیم.

But what you're seeing here is something very different.

اما آنچه که می‌بینید با آنچه که گفتم بسیار فرق می‌کند.

This is a perimeter wall

این یک دیوار محیطی است

that rings a parcel of land in the heart of Kabul city,

که یک قطعه زمین را در قلب کابل احاطه می‌کند.

land that SOLA holds legal rights to.

زمینی که قانونا به سولا تعلق دارد.

This is the land where we're going to build a permanent campus,

این همان قطعه زمینی است که ما یک مدرسه جاودان در آن خواهیم ساخت

where Afghan girls will come to live and study in safety.

تا دختران افغان در امنیت کامل به اینجا بیایند و درس بخوانند.

We cleared this land ourselves,

این زمین را خودمان پاکسازی کردیم،

all 18,000 cubic meters of landfill.

تمام ۱۸,۰۰۰ متر مربعش که محل دفن زباله بود.

We raised this wall ourselves.

این دیوار را خودمان بنا کردیم.

We knew we would face opposition, and we planned for it.

می‌دانستیم که با مخالفت رو‌به‌رو خواهیم شد پس برایش برنامه ریختیم.

We spoke with our neighbors,

با همسایه‌هایمان صحبت کردیم،

explaining how valuable an educated girl is to her family,

توضیح دادیم که یک دختر تحصیل کرده چقدر برای خانواده‌اش ارزشمند است،

explaining how one day their daughters could apply to study at SOLA.

توضیح دادیم که چگونه دخترشان می‌تواند برای تحصیل در سولا درخواست بدهد.

And our neighbors became some of our strongest allies.

و اینگونه همسایه‌هایمان به یکی از قوی‌ترین متحدان ما تبدیل شدند.

We spoke with high-level government officials

ما با مقامات بلند‌پایه دولتی صحبت داشتیم

who complained that this land was too valuable

که گلایه می‌کردند که این زمین خیلی باارزش است

to be wasted on educating girls.

که بخواهد برای تحصیل دختران حیف و میل شود.

And we convinced them otherwise.

و ما طور دیگری آن‌ها را قانع کردیم.

Those officials,

آن مقامات،

of course, aren't in government anymore.

البته، الان دیگر در دولت حضور ندارند.

Afghanistan has new leaders.

افغانستان رهبران جدیدی دارد.

And while this is a sensitive topic,

و در حالی که این موضوع حساسی است،

I can say that it's quite possible

می‌توانم بگویم که واقعا امکان‌پذیر است

that construction on this new campus might resume relatively soon.

که ساخت و ساز مدرسه جدید نسبتا به زودی از سر گرفته شود.

Time will tell.

در آینده مشخص خواهد شد.

Nine years ago,

نه سال پیش،

I stood on a TEDWomen stage,

من روی صحنه TEDWomen ایستاده بودم،

and I said Afghanistan is a country of hope and boundless possibilities.

و گفتم که افغانستان کشوری سرشار از امید و فرصت‌های بی‌شمار است.

And every single day,

و هر روز،

the girls of SOLA remind me of that.

دختران سولا به من یادآوری می‌کنند که

Like me, they are dreaming big.

آن‌ها هم مثل من رؤیا‌های بزرگی دارند.

Earlier this year,

اوایل امسال،

I was on SOLA's campus in Kabul

من در مدرسه سولا کابل بودم

interviewing a girl who was applying for sixth grade.

با دختری مصاحبه می‌کردم که درخواست پذیرش در پایه ششم داده بود.

I asked her why she wanted to come to SOLA,

من از او پرسیدم که چرا می‌خواهد به سولا بیاید.

which is a question I ask all our applicants.

این سؤال را از تمام متقاضیان می‌پرسیدم.

She said,

او گفت:

"I have dreamed of this.

«این جزء تصوراتم بوده است.

I've dreamed of coming to SOLA ever since I was a little girl."

من از وقتی که یک دختر‌بچه بودم تا به امروز تصور آمدن به سولا را در ذهنم داشتم.»

In all these years that I have interviewed girls from across Afghanistan,

در تمام این سال‌هایی که من با دختران سراسر افغانستان مصاحبه می‌کردم،

this was the first time that a young girl said that to me.

این اولین باری بود که یک دختر جوان این را به من می‌گفت.

Why do I keep doing what I do,

چرا با وجود خطرات احتمالی و این همه شک و تردید

despite the risk that comes with it and all the uncertainty?

این کاری که می‌کنم را ادامه می‌دهم؟

Because Afghanistan is a country of hope and dreams.

چون افغانستان کشور امید و رؤیا‌ها است.

It's my home.

آنجا خانه من است.

And it always will be.

و همیشه هم خواهد بود.

And now, out there in the most remote corners of Afghanistan, are young girls,

و اکنون، در دور افتاده‌ترین نقاط افغانستان دختران جوانی هستند که

dreaming to attend SOLA.

رؤیای آمدن به سولا را در سر دارند.

My community,

انجمن من

my students are settling and thriving in Rwanda.

و دانش آموزانم در رواندا مستقر شده و در حال پیشرفت هستند.

And I'm so grateful we're there.

و من به‌خاطر بودن در آنجا خدا را شاکرم.

I see Afghanistan now through TV news reports

من حالا هم اوضاع افغانستان را به وسیله گزارش‌های خبری تلویزیون

or on my phone, when friends, still in Afghanistan, call me.

یا با تلفن همراهم دنبال می‌کنم، دوستان ساکن افغانستانم با من تماس می‌گیرند.

But SOLA is there too.

اما سولا هنوز هم آنجاست.

We have planted roots that can never be destroyed.

ما ریشه‌هایی نشانده‌ایم که هرگز از بین نمی‌روند.

Nine years ago,

نه سال پیش،

I challenged the world to dare to educate Afghan girls.

من جرات جهان را در تحصیل دختران افغان به چالش کشیدم.

Those girls are young women now.

آن دختران الان زنان جوانی هستند.

And they will do what Afghan women have always done.

و آنها همان کاری را خواهند کرد که زنان افغان همیشه انجام می‌دادند.

Meet uncertainty head on and rise above it.

با شک و تردید رو‌به‌رو می‌شوند و آن را پشت سر می‌گذارند.

I know they will do their part.

من می‌دانم که آنها کارشان را به خوبی انجام خواهند داد.

But they,

اما آن‌ها،

we need something from you,

ما از شما درخواستی داریم.

all of you here and watching this.

همه شمایی که اینجا هستید و ویدیو را تماشا می‌کنید.

So today I issue another challenge to the world.

امروز چالش دیگری برای جهانیان مطرح می‌کنم.

Do not look away.

ما را فراموش نکنید.

As the noise dies down,

زمانی که آشفتگی فروکش کرد

and Afghanistan slips from the front pages,

و افغانستان دیگر سر تیتر خبر‌ها نبود

do not look away.

فراموشمان نکنید.

In nine years, it will be the year 2030.

نه سال دیگر، سال ۲۰۳۰ است.

It's the year I will celebrate my 40th birthday.

آن سال من تولد ۴۰ سالگی‌ام را جشن خواهم گرفت.

So here is my dream,

این رؤیای من است،

my birthday wish.

آرزوی تولد من است.

In nine years,

در این نه سال پیش رو،

I hope to be speaking with you again

امیدوارم دوباره بتوانم درباره

from SOLA’s campus in Kabul,

مدرسه سولا کابل و همه دانش‌آموزانم در آنجا

with all of my students there.

با شما صحبت کنم.

I will see you then,

اگر فراموشمان نکنید،

if you do not look away.

آنوقت شما را ملاقات خواهم کرد.

Thank you.

خیلی ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)