How risk-taking changes a teenager's brain | Kashfia Rahman

Translator: soheila Jafari Reviewer: Saeid Saadat Talab

Have you ever tried to understand a teenager?

آیا تا به حال سعی کردید یک نوجوان را درک کنید؟

It's exhausting, right?

طاقت‌فرسا است، مگر نه؟

You must be puzzled by the fact that some teens do well in school,

حتما گیج شدید که بعضی نوجوان‌ها در مدرسه موفق هستند،

lead clubs and teams

گروه‌ها و تیم‌ها را رهبری می‌کنند

and volunteer in their communities,

و در محیط زندگی کارهای داوطلبانه انجام می‌دهند،

but they eat Tide Pods for an online challenge,

اما آن‌ها برای یک مسابقه ی آنلاین پودر لباسشویی می‌خورند

speed and text while driving,

با سرعت رانندگی و در حین رانندگی پیام می‌فرستند،

binge drink and experiment with illicit drugs.

نوشیدنی الکلی می‌نوشند و موادمخدر را تجربه می‌کنند.

How can so many teens be so smart, skilled and responsible --

چطور تعداد زیادی نوجوان می‌توانند بسیار باهوش، مسئولیت‌پذیر و ماهر باشند

and careless risk-takers at the same time?

و در عین حال سبکسرانه ریسک‌های بالا را بپذیرند؟

When I was 16,

وقتی من ۱۶ ساله بودم،

while frequently observing my peers in person

هم‌زمان با مشاهده‌ی مداوم هم‌کلاسی‌هایم به‌صورت شخصی

as well as on social media,

و در شبکه‌های اجتماعی،

I began to wonder why so many teens took such crazy risks.

خواستم بدانم چرا تعداد زیادی از نوجوان‌ها ریسک‌های دیوانه‌وار را می‌پذیرند.

It seems like getting a certificate from DARE class in the fifth grade

به نظر می‌رسد که گرفتن یک گواهینامه از کلاس شجاعت در کلاس پنجم

can't stop them.

نمی‌توانست قانع‌شان کند.

(Laughter)

(خنده)

What was even more alarming to me

چیزی که من را بیشتر نگران می‌کرد

was that the more they exposed themselves to these harmful risks,

این بود که هرچه بیشتر خودشان را در معرض این ریسک‌های خطرناک قرار می‌دادند،

the easier it became for them to continue taking risks.

پذیرفتن این ریسک‌ها و ادامه‌ی انجام آن‌ها برایشان آسان‌تر می‌شد.

Now this confused me,

این من را گیج می‌کرد.

but it also made me incredibly curious.

اما به شدت کنجکاوم هم می‌کرد.

So, as someone with a name

بنابراین به عنوان کسی که نامش

that literally means "to explore knowledge,"

به صورت تحت‌الفظی معنای «جست‌وجو کردن دانش» می‌دهد،

I started searching for a scientific explanation.

شروع به جستجو برای یافتن یک توضیح علمی کردم.

Now, it's no secret that teens ages 13 to 18

همه می‌دانند که نوجوان‌های بین ۱۳ تا ۱۸ سال

are more prone to risk-taking than children or adults,

نسبت به بزرگسالان و بچه‌ها بیشتر پذیرای ریسک هستند.

but what makes them so daring?

اما چه چیزی آن‌ها را تا این اندازه جسور می‌کند؟

Do they suddenly become reckless,

آیا آن‌ها ناگهان بی‌پروا می‌شوند؟

or is this just a natural phase that they're going through?

یا این تنها یک مرحله‌ی طبیعی است که نوجوانان آن را تجربه می‌کنند؟

Well neuroscientists have already found evidence

دانشمندان علوم اعصاب شواهدی پیدا کردند

that the teen brain is still in the process of maturation --

که مغز نوجوان هنوز در فرآیند بلوغ است

and that this makes them exceptionally poor at decision-making,

و این مساله آن‌ها را به شدت در گرفتن تصمیم ضعیف می‌کند.

causing them to fall prey to risky behaviors.

و باعث می‌شود که در دام رفتارهای پرخطر بیفتند.

But in that case, if the maturing brain is to blame,

اما در این صورت، اگر مقصر فرآیند بلوغ مغز است،

then why are teens more vulnerable than children,

چرا نوجوانان از کودکان آسیب‌پذیرتر هستند؟

even though their brains are more developed than those of children?

حتی با وجود اینکه مغز آن‌ها از کودکان توسعه یافته‌تر است.

Also, not all teens in the world take risks at the same level.

اگرچه، همه‌ی نوجوان‌ها در دنیا به یک اندازه ریسک نمی‌پذیرند.

Are there some other underlying or unintentional causes

آیا دلیل اساسی یا ناخودآگاه دیگری وجود دارد

driving them to risk-taking?

که باعث ریسک‌پذیری‌شان می‌شود؟

Well, this is exactly what I decided to research.

خب، این دقیقا چیزی بود که تصمیم گرفتم در موردش تحقیق کنم.

So, I founded my research on the basis of a psychological process

بنابراین تحقیقاتم را بر پایه یک فرآیند روانشناسی

known as "habituation,"

به نام «خوگیری» شروع کردم.

or simply what we refer to as "getting used to it."

یا چیزی که ما به سادگی «عادت کردن» می‌نامیم.

Habituation explains how our brains adapt to some behaviors,

خوگیری توضیح می‌دهد که چرا مغز ما به بعضی رفتارها عادت می‌کند،

like lying, with repeated exposures.

مانند دروغ‌گویی، با تکرارهای متعدد.

And this concept inspired me to design a project

و این فکر باعث شد تا پروژه‌ای طراحی کنم

to determine if the same principle

تا مشخص کنیم که آیا باید قواعدی یکسان

could be applied to the relentless rise of risk-taking in teenagers.

در مورد افزایش بی‌وقفه ریسک‌پذیری در نوجوانان به کار بسته شود.

So I predicted that habituation to risk-taking

پس پیش‌بینی کردم که خوپذیری به ریسک‌پذیری

may have the potential to change the already-vulnerable teenage brain

توان این را داشته باشد که مغز نسبتا مستعد نوجوان را به وسیله

by blunting or even eradicating

کند کردن یا ریشه‌کن کردن

the negative emotions associated with risk,

احساسات منفی مرتبط با ریسک تغییر دهد،

like fear or guilt.

مثل ترس یا گناه.

I also thought because they would feel less fearful and guilty,

همچنین فکر کردم که چون آن‌ها احساس ترس یا گناه کمتری خواهند داشت،

this desensitization would lead them to even more risk-taking.

این حساسیت‌زدایی حتی منجر به ریسک‌پذیری بالاتری خواهد شد.

In short, I wanted to conduct a research study

خلاصه، می‌خواستم مطالعه پژوهشی را اجرا کنم

to answer one big question:

تا به سوالی بزرگ پاسخ دهم:

Why do teens keep making outrageous choices

چرا نوجوانان انتخاب‌های افراطی می‌کنند

that are harmful to their health and well-being?

که برای سلامت و بهباشی‌شان مضر است؟

But there was one big obstacle in my way.

اما مانع بزرگی بر سر راهم برای کاوش

To investigate this problem,

در این مساله قرار داشت،

I needed teenagers to experiment on,

من به نوجوانانی نیاز داشتم تا روی‌شان آزمایش کنم

laboratories and devices to measure their brain activity,

و آزمایشگاه و تجهیزاتی که با آن فعالیت مغز را اندازه بگیرم.

and teachers or professors to supervise me and guide me along the way.

و معلمان و استادانی که بر کارم نظارت کنند‌ و مرا در طول مسیر راهنمایی نمایند.

I needed resources.

نیازمند منابع بودم.

But, you see, I attended a high school in South Dakota

اما، می‌دانید، دوره دبیرستانم را در در داکوتای جنوبی تمام کردم

with limited opportunity for scientific exploration.

که فرصت‌های کمی برای کاوش علمی داشت.

My school had athletics,

مدرسه‌ام ورزشکارانی داشت،

band, choir, debate and other clubs,

گروه موسیقی، کُر، مناظره و کانون‌های دیگر،

but there were no STEM programs or research mentors.

اما برنامه STEM یا مربی تحقیقاتی نداشت.

And the notion of high schoolers

و تصور این که دبیرستانی‌ها

doing research or participating in a science fair was completely foreign.

تحقیق کنند یا در نمایشگاه علوم شرکت کنند کاملا غریب بود.

Simply put, I didn't exactly have the ingredients

به زبان ساده، من مواد اولیه لازم برای

to make a chef-worthy dish.

تهیه غذایی شایسته را نداشتم.

And these obstacles were frustrating,

و این موانع ناامید کننده بود،

but I was also a stubborn teenager.

اما من هم نوجوانی لجباز بودم.

And as the daughter of Bangladeshi immigrants

و به عنوان دختر مهاجران بنگلادشی

and one of just a handful of Muslim students

و یکی از تعداد انگشت‌شمار دانش آموزان مسلمان

in my high school in South Dakota,

در دبیرستانم در داکوتای جنوبی

I often struggled to fit in.

اغلب پذیرفته شدنم سخت بود.

And I wanted to be someone with something to contribute to society,

می‌خواستم کسی باشم که چیزی برای مشارکت با جامعه را دارد،

not just be deemed the scarf-wearing brown girl

نه فقط دختر تیره‌پوست روسری پوش خیالی

who was an anomaly in my homogenous hometown.

که ناهنجاری در شهر همگن مادری‌ام بود.

I hoped that by doing this research,

امیدوار بودم که با اجرای این تحقیق،

I could establish this

بتوانم این را ثابت کنم

and how valuable scientific exploration could be for kids like me

و این که چقدر کاوش علمی می‌تواند برای بچه‌هایی مثل من ارزشمند باشد

who didn't necessarily find their niche elsewhere.

که لزوما جایگاه‌شان را در جای دیگری پیدا نکرده‌اند.

So with limited research opportunities,

پس با فرصت‌های اندک تحقیقاتی،

inventiveness allowed me to overcome seemingly impossible obstacles.

خلاقیت به من اجازه داد که از پس موانع به ظاهر غیرممکن بربیایم.

I became more creative in working with a variety of methodologies,

من در کارکردن با انواع روش‌ها،

materials and subjects.

مواد و موضوعات خلاق‌تر شدم.

I transformed my unassuming school library

کتابخانه کوچک مدرسه‌مان را

into a laboratory

به یک آزمایشگاه تبدیل کردم

and my peers into lab rats.

و هم‌کلاسی‌هایم را به موش آزمایشگاهی.

(Laughter)

(خنده)

My enthusiastic geography teacher,

معلم جغرافی مشتاق من،

who also happens to be my school's football coach,

که اتفاقا مربی فوتبال مدرسه هم هست،

ended up as my cheerleader,

مشوق من،

becoming my mentor to sign necessary paperwork.

و مربی‌ام برای انجام دادن کارهای اداری ضروری شد.

And when it became logistically impossible

و وقتی که از لحاظ امکانات غیرممکن شد

to use a laboratory electroencephalography,

که یک الکتروانسفالوگرام آزمایشگاهی،

or EEG,

یا EEG را به کار ببریم،

which are those electrode devices used to measure emotional responses,

وسایل الکترودداری که برایسنجش پاسخ‌های هیجانی به کار می‌روند،

I bought a portable EEG headset with my own money,

من یک EEG با پول خودم خریدم،

instead of buying the new iPhone X

به جای این که یک آیفون X جدید بخرم

that a lot of kids my age were saving up for.

که خیلی از بچه‌های هم سنم برایش پول جمع می‌کنند.

So finally I started the research

به این شکل بالاخره تحقیقاتم را شروع کردم

with 86 students, ages 13 to 18, from my high school.

با هشتادوشش دانش‌آموز، با سن بین سیزده تا هجده سال، از دبیرستان خودم.

Using the computer cubicles in my school library,

به وسیله اتاق رایانه در کتابخانه مدرسه‌ام.

I had them complete a computerized decision-making simulation

به آن‌ها یک شبیه‌سازی رایانه‌ای برای تصمیم‌گیری دادم

to measure their risk-taking behaviors comparable to ones in the real world,

تا رفتار ریسک‌پذیریشان، که قابل مقایسه با نمونه‌های واقعی این رفتار

like alcohol use, drug use and gambling.

مثل مصرف الکل، مواد مخدر یا قمار است را اندازه بگیرم.

Wearing the EEG headset,

در حالی که هدست EEG را پوشیده بودند،

the students completed the test 12 times over three days

دانش‌آموزان تست را دوازده بار در طول سه روز کامل کردند

to mimic repeated risk exposures.

تا در معرض ریسک قرارگرفتن مداوم را شبیه‌سازی کنم.

A control panel on the EEG headset

یک صفحه کنترل در هدست EEG

measured their various emotional responses:

پاسخ‌های هیجانی مختلف‌شان را اندازه گرفت:

like attention, interest, excitement, frustration,

مثل توجه، علاقه، برانگیختگی، ناامیدی،

guilt, stress levels and relaxation.

گناه، سطح استرس و آرامش.

They also rated their emotions

همچنین آن‌ها در مقیاس معتبر

on well-validated emotion-measuring scales.

اندازه‌گیری هیجانی، به هیجانات‌شان نمره دادند.

This meant that I had measured the process of habituation

این به آن معنا بود که من فرایند خوگیری و اثرات آن

and its effects on decision-making.

بر تصمیم‌گیری را اندازه گرفته‌ام.

And it took 29 days to complete this research.

بیست‌ونه روز زمان برد تا این پژوهش را به پایان ببریم.

And with months of frantically drafting proposals,

و با ماه‌ها تدوین دیوانه‌وار پیشنهادها،

meticulously computing data in a caffeinated daze at 2am,

و محاسبه دقیق داده‌ها در گیجی کافیینی دو صبح،

I was able to finalize my results.

می‌توانستم نتایجم را جمع‌بندی کنم.

And the results showed that habituation to risk-taking

نتایج نشان داد که خوگیری به ریسک‌پذیری

could actually change a teen's brain by altering their emotional levels,

می‌تواند در عمل مغز یک نوجوان را با تغییر دادن سطوح هیجانی آن عوض کند،

causing greater risk-taking.

که باعث ریسک‌پذیری بیشتری می‌شود.

The students' emotions that were normally associated with risks,

احساسات دانش آموزان که به صورت طبیعی با ریسک مرتبط شده بود،

like fear, stress, guilt and nervousness,

مثل ترس، فشار روانی، گناه و عصبی بودن

as well as attention,

و همین‌طور توجه،

were high when they were first exposed to the risk simulator.

وقتی برای اولین بار در معرض شبیه‌سازی ریسک قرار گرفتند، بالا بودند.

This curbed their temptations and enforced self-control,

این هوس‌هایشان را تحت کنترل درآورد و به کنترل خود کمک کرد.

which prevented them from taking more risks.

که آن‌ها را از پذیرفتن ریسک بیشتر منع کرد.

However, the more they were exposed to the risks through the simulator,

به‌هرحال، هرقدر که بیشتر از طریق شبیه‌ساز در معرض ریسک قرار گرفتند،

the less fearful, guilty and stressed they became.

احساس گناه، ترس و استرس کمتری داشتد.

This caused a situation

این باعث ایجاد موقعیتی شد

in which they were no longer able to feel

که در آن، آن‌ها دیگر قادر نبودند که

the brain's natural fear and caution instincts.

غرایز طبیعی اخطار و ترس مغز را حس کنند.

And also, because they are teenagers and their brains are still underdeveloped,

و همچنین، به این خاطر که آن‌ها نوجوانند و مغزشان هنوز توسعه نیافته است،

they became more interested and excited in thrill-seeking behaviors.

در رفتارهای هیجان‌طلبانه علاقه‌مندتر و برانگیخته‌تر می‌شوند

So what were the consequences?

خب، عواقب آن چه بود؟

They lacked self-control for logical decision-making,

آن‌ها خودکنترلی لازم برای تصمیم‌گیری منطقی را نداشتند،

took greater risks

ریسک‌های بزرگ‌تری می‌کردند

and made more harmful choices.

و انتخاب‌های مضر بیشتری داشتند.

So the developing brain alone isn't to blame.

پس مغزِ در حال رشد تنها مقصر نیست.

The process of habituation also plays a key role in risk-taking

فرایند خوگیری نیز نقشی کلیدی در ریسک‌پذیری و افزایش ریسک

and risk escalation.

بازی می‌کند.

Although a teen's willingness to seek risk

علی‌رغم این که میل نوجوانان به ریسک‌پذیری

is largely a result of the structural and functional changes

تا حد زیادی نتیجه تغییرات ساختاری و کارکردی است

associated with their developing brains,

که به مغز در حال رشد آنان مربوط است،

the dangerous part that my research was able to highlight

بخش خطرناکی که تحقیق من می‌توانست برجسته نماید

was that a habituation to risks

این بود که خوگیری به ریسک‌ها

can actually physically change a teen's brain

می‌تواند به صورت فیزیکی مغز یک نوجوان را تغییر دهد

and cause greater risk-taking.

و باعث ریسک‌پذیری بزرگ‌تری شود.

So it's the combination of the immature teen brain

پس این حاصل ترکیب مغز نابالغ نوجوان

and the impact of habituation

و تاثیر خوگیری است

that is like a perfect storm to create more damaging effects.

که برای ایجاد اثرات تخریبی بیشتر مانند یک طوفان تمام عیار است

And this research can help parents and the general public

و این مطالعه می‌تواند به والدین و عموم مردم کمک کند

understand that teens aren't just willfully ignoring warnings

تا بفهمند این‌گونه نیست نوجوانان آگاهانه اخطارها را نادیده بگیرند

or simply defying parents by engaging in increasingly more dangerous behavior.

یا صرفا با درگیر شدن در رفتارهای خطرناکتر والدین را به مبارزه دعوت کنند.

The biggest hurdle they're facing is their habituation to risks:

مانع بزرگ‌تری که آن‌ها با آن روبرو هستند خوگیری‌شان به ریسک است:

all the physical, detectable and emotional functional changes

تمام تغییرات فیزیکی، قابل شناسایی و کارکردی هیجانی که

that drive and control and influence their over-the-top risk-taking.

ریسک‌پذیری بیش از حد را هدایت و کنترل می‌کند و تحت تاثیر قرار می‌دهد.

So yes, we need policies that provide safer environments

پس بله، ما نیازمند سیاست‌هایی هستیم که محیط امن‌تری را فراهم کند

and limit exposures to high risks,

و در معرض ریسک‌های بزرگ قرار گرفتن را محدود کند،

but we also need policies that reflect this insight.

اما همچنین به سیاست‌هایی نیاز داریم که این بینش را منعکس کنند.

These results are a wake-up call for teens, too.

این نتایج همچنین زنگ هشداری برای نوجوانان است.

It shows them that the natural and necessary fear and guilt

این به آن‌ها نشان می‌دهد که ترس و گناه لازم و طبیعی است

that protect them from unsafe situations

و آن‌ها را از موقعیت‌های ناامن محافظت می‌کند

actually become numb when they repeatedly choose risky behaviors.

درواقع وقتی که آن‌ها مداوما رفتارهای پرخطر را انتخاب می‌کنند، کرخت می‌شود.

So with this hope to share my findings with fellow teenagers and scientists,

با این امید که نتایج یافته‌هایم را با نوجوانان هم سن‌و‌سالم و

دانشمندان به اشتراک بگذارم،

I took my research

تحقیقاتم را به

to the Intel International Science and Engineering Fair, or ISEF,

نمایشگاه بین‌المللی علم و مهندسی اینتل یا ISEF بردم،

a culmination of over 1,800 students

مقصد بیش از ۱۸۰۰ دانش آموز

from 75 countries, regions and territories,

از ۷۵ کشور، منطقه و قلمرو

who showcase their cutting-edge research and inventions.

که تحقیقات و اختراعات پیشرو خود را به نمایش می‌گذارند.

It's like the Olympics of science fair.

به المپیک نمایشگاه علم می‌ماند.

(Laughter)

(خنده)

There, I was able to present my research to experts in neuroscience and psychology

آنجا، می‌توانستم تحقیقاتم را به متخصصین در علوم اعصاب و روانشناسان نشان دهم

and garner valuable feedback.

و بازخوردهای ارزشمندی را جمع‌آوری کنم.

But perhaps the most memorable moment of the week

اما شاید به یادماندنی‌ترین لحظه هفته

was when the booming speakers suddenly uttered my name

وقتی بود که سخنرانان پرسروصدا در زمان مراسم جایزه

during the awards ceremony.

ناگهان نام مرا صدا زدند.

I was in such disbelief that I questioned myself:

من در چنان ناباوری بودم که از خودم پرسیدم:

Was this just another "La La Land" blunder

آیا این مانند اشتباه «لالا لند» است،

like at the Oscars?

در مراسم اسکار؟

(Laughter)

(خنده)

Luckily, it wasn't.

خوشبختانه، این‌طور نبود.

I really had won first place

من واقعا رتبه اول را در رسته

in the category "Behavioral and Social Sciences."

«علوم اجتماعی و رفتاری» برده بودم.

(Applause)

(تشویق)

Needless to say,

نیازی به گفتن نیست،

I was not only thrilled to have this recognition,

نه تنها هیجان‌زده بودم که چنین شهرتی داشته باشم،

but also the whole experience of science fair that validated my efforts

بلکه تمام تجربه نمایشگاه علمی که تلاش‌هایم را تایید کرد

keeps my curiosity alive

کنجکاوی‌ام را زنده نگه می‌دارد

and strengthens my creativity,

و خلاقیت، پشتکار و تخیلم

perseverance and imagination.

را تقویت می‌کند،

This still image of me experimenting in my school library

این تصویر ثابت از من درحال آزمایش در کتابخانه مدرسه‌ام

may seem ordinary,

ممکن است عادی به نظر برسد،

but to me, it represents a sort of inspiration.

اما برای من، به نوعی الهام‌بخش است.

It reminds me that this process taught me to take risks.

به یادم می‌آورد که این فرایند به من آموخت که ریسک کنم.

And I know that might sound incredibly ironic.

و می‌دانم که ممکن است به شکل ناباورانه‌ای متناقض به نظر برسد،

But I took risks realizing

اما من ریسک کردم و فهمیدم

that unforeseen opportunities often come from risk-taking --

که فرصت‌های پیش‌بینی نشده اغلب از پذیرفتن ریسک به وجود می‌آیند--

not the hazardous, negative type that I studied,

نه نوع مضر و منفی که من آن‌را مطالعه کردم،

but the good ones,

بلکه نوع خوبش،

the positive risks.

ریسک‌های مثبت.

The more risks I took,

هرقدر که ریسک بیشتری کردم،

the more capable I felt of withstanding my unconventional circumstances,

بیشتر احساس کردم که می‌توانم شرایط نامتعارفم را تحمل کنم،

leading to more tolerance, resilience and patience

که به تاب‌آوری، تحمل و صبر بیشتر برای

for completing my project.

تمام کردن پروژه‌ام منجر شد.

And these lessons have led me to new ideas

و این درس‌ها مرا به ایده‌های جدیدی رساند

like: Is the opposite of negative risk-taking also true?

مثل: آیا عکس ریسک‌پذیری منفی هم درست است؟

Can positive risk-taking escalate with repeated exposures?

آیا ریسک‌پذیری مثبت می‌تواند با تکرار مداوم افزایش یابد؟

Does positive action build positive brain functioning?

آیا رفتار مثبت کارکرد مثبت ذهن را می‌سازد؟

I think I just might have my next research idea.

فکر می‌کنم شاید هم‌اکنون ایده تحقیقات بعدی‌ام را داشته باشم.

(Applause)

(تشویق)