A new way to fund health care for the most vulnerable | Andrew Bastawrous

Translator: Nadia Ghaedi Reviewer: sadegh zabihi

These two Kenyan ladies were best friends

این دو خانم کنیایی بهترین دوستان هم بودند.

from neighboring villages,

از دو روستا‌ی همسایه

but they'd stopped seeing each other, literally, for 10 years,

اما آن‌ها تقریباً به مدت ۱۰ سال همدیگر را ندیدند.

because both had gone blind from a curable condition called cataracts.

زیرا هردو به علت بیماری درمان پذیری به نام آب مروارید نابینا شدند.

They hadn't been aware they'd been sat together for over an hour

آن‌ها بیشتر از یک ساعت از اینکه کنار هم نشستند بی‌خبر بودند.

when we offered them surgery at the nearest hospital.

وقتی جراحی در نزدیک‌ترین بیمارستان را پیشنهاد دادیم،

Mama Jane, on the right, told me

مادر جین، که در سمت راست بود، به من گفت

her biggest fear was that she would poison her grandson,

بزرگ‌ترین ترسش مسموم کردن نوه‌اش بود.

whom she'd never seen,

کسی که هرگز او را ندیده بود.

because she couldn't see what she was cooking for him.

زیرا او نمی‌توانست ببیند چه چیزی برای او می‌پزد.

Her arms were covered in burns from cooking on a charcoal stove,

دستانش به خاطر پخت و پز روی اجاق ذغالی پر از سوختگی بود.

and she despaired that she was robbing her six-year-old grandson of his childhood

او چون بچگی نوه شش ساله اش را گرفته‌بود مایوس بود.

because he was effectively her eyes.

زیرا او به طرز موثری مثل چشمانش بود.

The effect of her blindness was going through the generations.

نابینایی او داشت روی نسلش اثر می‌گذاشت.

He wasn't able to go to school or break the cycle of poverty.

نوه‌اش نمی‌توانست به مدرسه برود و چرخهٔ فقر را بشکند.

All of this, despite cost-effective solutions existing.

با وجود همهٔ این‌ها راه حل‌های موثری وجود داشت.

Cataract surgery can be done in under 10 minutes

جراحی این بیماری کمتر از ده دقیقه است

for just a hundred dollars.

فقط با صد دلار.

Four in every five people who are blind don't need to be;

از هر پنج نابینا، چهار نفرشان می‌توانند نابینا نباشند.

curative or preventive treatments already exist.

اکنون معالجات درمانی و پیشگیرانه‌ای وجود دارد.

Fortunately for Mama Jane and her friend,

خوشبختانه برای مادر جین و دوستش

a donor had provided treatment

یک خیر درمانشان را فراهم کرده.

so that we could take them to the nearest hospital

حالا می‌توانستیم به نزدیک‌ترین بیمارستان

three hours away.

که ۳ ساعت راه بود ببریمشان.

But in that very same clinic,

اما در همان درمانگاه

I met Theresa,

من ترزا را ملاقات کردم.

a shy young woman who couldn't look me in the eyes,

خانم جوان خجالتی که نمی‌توانست مرا ببیند.

not because she couldn't see,

نه به خاطر اینکه نابینا بود

but the appearance of the growth on her eyes called pterygium

بلکه زائدهٔ ناخنک در چشمانش به وجود آمده بود.

meant she'd lost her confidence,

اعتماد به نفسش را از دست داده بود.

and with it, her place in her community.

و همچنین جایگاهش در جامعه‌اش را.

She had no prospects for marriage or children

او هیچ امیدی درمورد ازدواج و بچه نداشت

and had been completely ostracized.

و کاملاً طرد شده بود.

I knew how to treat her condition; it was pretty straightforward.

می‌دانستم چگونه وضعیتش را بهبود دهم، خیلی ساده بود.

But we had strict instructions that the funds we had

اما دستورات جدی داشتیم که صندوق ما

were for people with cataracts.

فقط برای مبتلایان آب مروارید بود.

What was I supposed to do?

من باید چه کار می‌کردم؟

Ignore her?

نادیده می‌گرفتمش؟

My wife and I managed to raise the funds to cover her treatment,

من و همسرم توانستیم بودجه را برای پوشش درمان او افزایش دهیم.

but situations like Theresa were common every day,

اما موقعیت‌هایی مانند ترزا خیلی رایج بود.

where people had the wrong diseases.

که مردم بیماری‌های اشتباه داشتند.

And by the "wrong diseases,"

و منظورم از بیماری‌های اشتباه

I mean conditions for which funding hadn't been earmarked.

وضعیت‌های نامشخصی برای هر موسسه است.

Earmarking may seem like smart business or smart philanthropy on paper,

تخصیص بودجه ممکن است مثل تجارت یا نیکو کاری زیرکانه، روی کاغذ به نظر برسد

but it doesn't make any sense when you're looking the person in the eye.

اما هنگامی که شما به چشمان فردی نگاه می‌کنید اصلاً منطقی نیست.

Yet, this is how we deliver health care to millions of people the world over.

ما هنوز اینگونه خدمات درمانی را به میلیون‌ها مردم جهان می‌رسانیم.

I've been thinking about this problem for a very long time.

من مدت زیادی به این مشکل فکر می‌کردم.

Things happened to me at the age of 12 that completely transformed my life.

در دوازده سالگی اتفاقی افتاد که زندگیم را به طور کلی تغییر داد.

My teachers insisted that I would go for an eye test.

معلمم اصرار داشت که آزمون بینایی‌سنجی بدهم.

I resisted it for as many years as I could

تا جایی که می‌توانسنم مقاومت کردم

because as the only brown boy in the school,

زیرا به عنوان تنها پسر رنگین پوست مدرسه

I already felt like a chocolate chip in rice pudding,

احساس می‌کردم شبیه چیپس شکلاتی در پودینگ برنج می‌شوم.

and the idea of looking more different was not particularly appealing.

و فکر متفاوت‌تر به نظر رسیدن مشخصا جذاب نبود.

You see, I'd associated an eye test with wearing glasses

می‌دانید، بینایی‌سنجی را با عینک زدن

and looking different,

و متفاوت بودن تداعی می‌کردم

not with seeing differently.

نه با متفاوت دیدن.

When eventually I was persuaded to go,

نهایتا وقتی متقاعد شدم که بروم

the optometrist fitted me with the trial lenses

بینا‌سنج با عدسی‌های آزمایشی چشمانم را سنجید

and was shocked at just how poor my sight was.

و از اینکه چشمانم چقدر ضعیف بود شکه شده بود.

He sent me outside to report what I could see.

او مرا بیرون فرستاد تا آنچه می‌توانم ببینم را بازگو کنم.

I remember looking up and seeing trees had leaves on them.

به یاد می‌آورم بالا را نگاه کردم و درختان که برگهایشان رویشان بود را دیدم.

I had never known this.

من هر گز این را نفهمیده بودم.

Later that week, for the first time, I saw stars in the night sky.

بعد از آن هفته، برای اولین بار ستارگان را در آسمان شب دیدم.

It was breathtaking.

خیره کننده بود.

In fact, the entire trajectory of my life changed.

در حقیقت، تمام مسیر زندگیم تغییر کرد.

I went from a failing child at school who was constantly told I was lazy

از یک بچه مدرسه‌ای ناموفق که دائما می‌گفت من تنبلم

and not paying attention

و توجهی نمی‌کرد،

to suddenly being a child with opportunity and potential.

ناگهان به بچه‌ای خوش‌شانس و با استعداد تبدیل شدم.

But I soon realized that this opportunity was not universal.

اما به زودی متوجه شدم این فرصت همگانی نیست.

That same summer, in Egypt,

تابستان همان سال در مصر

the home where my parents are originally from,

در شهری که زادگاه والدینم بود

I was with children that looked a lot more like me

با بچه‌هایی بودم که مشکل مرا داشتند

but couldn't have been more different.

اما نمی‌توانستند متفاوت‌تر باشند.

What separated us was opportunity.

آنچه ما را متمایز می‌کرد فرصت بود.

How is it that I had this life and they had theirs?

چگونه من این زندگی را داشتم و آن‌ها زندگی خودشان را؟

It still makes no sense to me.

این هنوز هم برای من منطقی نیست.

How is it we've --

چگونه است که ما --

in a world where glasses, that completely changed my life

در جهانی زندگی می‌کنیم که عینک، که کاملا زندگیم را عوض کرد

have been around for 700 years,

و هفتصد سال پیش ساخته شده،

yet two and a half billion people still can't access them.

هنوز دو و نیم میلیون نفر به آن دسترسی ندارند.

This deep sense of injustice drove me to become a doctor,

این حس عمیق بی عدالتی مرا به دکتر شدن سوق داد.

eventually an eye surgeon,

در نهایت یک جراح چشم شدم.

and in 2012, my wife and I packed our bags and moved to Kenya

و در سال۲۰۱۲ من و همسرم چمدانمان را بستیم و به کنیا رفتیم.

to try and give something back.

تا تلاش کرده و به آنجا خدمت کنیم.

We started by setting up a hundred eye clinics

ما با دایر کردن صد کلینیک چشم پزشکی شروع کردیم.

across the Great Rift Valley,

در سرتاسر درهٔ بزرگ ریفت،

where we met people like Mama Jane and Theresa.

جایی که ما مادر جین و ترزا را ملاقات کردیم.

We founded a new organization called Peek Vision,

ما سازمان جدیدی به نام پیک ویژن پیدا کردیم،

a social enterprise where we built smartphone technology

یک موسسهٔ اجتماعی، که فناوری تلفن همراهی را در آن می‌ساختیم

that makes it possible for people in the community

که برای مردم جامعه این امکان را فراهم می‌کرد

to find people in their homes,

در زادگاهشان افرادی را بیابند،

the most vulnerable groups who are being missed,

آسیب پذیر‌ترین گروه‌هایی که شناخته نشده‌اند،

and created new tools that made it easier to diagnose them

و ابزار جدیدی بسازند که تشخیص آن‌ها را آسان‌تر کرده

and connect them to services.

و آن‌ها را به خدمات مرتبط کند.

Inspired by the challenges I'd had as a child,

این از چالش‌های دوران کودکی من الهام گرفته شده.

we equipped teachers, 25 of them, with smartphones

ما ۲۵ معلم را با گوشی همراه مجهز کردیم.

to screen children in schools.

تا بر روی بچه‌ها در مدارس مطالعه کنیم.

Our first program resulted in 21,000 children

نتیجهٔ اولین برنامهٔ ما بر روی ۲۱ هزار بجه

being screened in just nine days.

فقط در ۹ روز مطالعه شدند.

That same program was replicated to reach 200,000 children,

برنامه‌ای مشابه اجرا شد تا به ۲۰۰ هزار بچه برسد

covering the entire district.

و تمام منطقه را مورد پوشش قرار دهد.

Soon we were able to repeat this in six new programs

به زودی قادر بودیم ۶ برنامهٔ جدید را

in different countries.

در کشور‌های مختلف تکرار کنیم.

But now, I was faced with the very same problems I had with Theresa

اما به مشکلی، مشابه مشکلی که با ترزا داشتم برخوردم.

of earmarked funds,

تخصیص بودجه،

but now as an organization.

اما اکنون به عنوان یک سازمان.

People wanted to fund specific projects

مردم می‌خواستند پروژه‌های ویژه تامین اعتبار شوند.

or particular diseases

یا بیماری‌های خاص

or subsets of the population.

یا زیر مجموعه‌هایی از جمعیت.

But it didn't make sense,

اما این منطقی نبود،

because what we needed to do was build an incredible team

زیرا آنچه باید انجام می‌دادیم تشکیل گروهی عالی بود

who could create the systems that would change the lives

تا بتواند سیستمی بسازد که زندگی

of millions of people, whatever their needs were.

ملیون‌ها نفر را با هر نیازی که داشتند تغییر دهد.

But it didn't work that way.

اما این سازمان اینگونه عمل نمی‌کرد.

Soon, we were able to align ourselves with partners who understood,

خیلی زود ما قادر شدیم خودمان را با شرکایمان که درک می‌کردند تطبیق دهیم،

because I understand the challenge.

زیرا من این چالش را درک می‌کنم.

Ultimately, you need to trust where your money's going,

در نهایت باید به جایی که پولتان صرف می‌شود اعتماد کنید.

and that trust usually manifests through the requirement

و اغلب این اعتماد از طریق ملزومات اثبات می‌شود

to create detailed plans -- lots of paperwork.

تا از نوشته، برنامه‌های پیچیده ای را خلق کنید.

But what happens if the dynamic needs of people

اما چه می‌شود اگر نیاز‌های پویای مردم

don't fit with the plan that you created,

با برنامه ای که خلق کرده‌اید مطابق نباشد

and your funding is dependent on delivering the plan?

و بودجهٔ شما به تحویل برنامه وابسته باشد؟

You end up with a choice:

در نهایت به یک انتخاب می‌رسید.

Do you serve the plan, the funder,

آیا در خدمت برنامه و سرمایه‌گذار هستید،

or do you serve the need?

یا در خدمت نیاز؟

This is not a choice we should have to make,

این انتخابی نیست که مجبور به آن باشیم.

because ultimately, we can only serve one master.

زیرا نهایتا ما می‌توانیم به یک ارباب خدمت کنیم.

The measure of our humanity

معیار انسانیت ما

is how we serve the most vulnerable amongst us.

اینست که چقدر به آسیب‌پذیرترین‌مان خدمت می‌کنیم.

Currently, the system is not working, and too many people are being left behind.

فعلا این نظام کارامد نیست و بسیاری از مردم عقب مانده‌اند.

We've been fortunate to find incredible supporters and partners,

ما خوش شانس بوده‌ایم که حامیان و شرکای فوق العاده‌ای یافته‌ایم،

which led to a new program in Botswana,

که در یک برنامهٔ جدید در بوتسوانا پیشگام بوده‌اند.

in which every single schoolchild is being screened and treated

که در آن تک تک بچه مدرسه‌ای‌ها مطالعه و درمان بشوند

by the end of 2021,

تا پایان سال ۲۰۲۱،

meaning an entire generation of children

به این معنا که تمام نسل بچه‌ها

will have the opportunity that good vision affords.

فرصت خواهند داشت که بینایی خوبی داشته باشند.

But this took years of work.

اما این سال‌ها کار را می‌طلبید.

It took multiple feasibility studies,

این کار مستلزم مطالعات عملی متعدد،

engaging different partners and stakeholders,

مشارکت شرکا و سهامداران مختلف،

business cases, economic analyses,

موارد تجاری و تحلیل اقتصادی بود،

to persuade the government to eventually come on board.

تا دولت را قانع کند که به صحنه بیاید.

But they're now leading and funding this in their own national budget.

اما آن‌ها اکنون این را در بودجهٔ ملی خود هدایت و تامین می‌کنند.

But we did not have the resources to do this.

اما ما منابعی برای انجام این کار نداشتیم.

Our visionary funders and partners came alongside us,

تامین کنندگان بصری و شرکایمان پا به پای ما آمدند.

and the key ingredients were we were aligned on mission,

و عامل اصلی این بود که ما با ماموریت هم راستا شده بودیم.

on the why we were doing it.

به همین دلیل این کار را انجام دادیم.

We agreed on the outcome, what had to be done.

ما روی پیامد توافق کرده بودیم، آنچه باید انجام می‌شد.

But critically, they were flexible and gave us autonomy

اما آن‌ها به شدت انعطاف پذیر بودند و به ما آزادی عمل دادند.

to work out how we got there,

تا هر چقدر می‌خواهیم آنجا کار کنیم.

giving us the space to be creative, ambitious and take risk.

به ما فضا دادند تا خلاق و بلندپرواز باشیم و خطر کنیم.

What if all health care looked like this?

چه می‌شد اگر تمام خدمات درمانی اینگونه بودند؟

What would it mean for all the social causes we're trying to solve?

چه معنایی برای همه مشکلات اجتماعی که برای حل آن‌ها تلاش می‌کنیم دارد؟

Business knows this.

کسب و کار این را می‌داند.

By taking a long-term, ambitious view

با داشتن نگاه بلند مدت و بلند پروازانه

and giving people the autonomy to be creative

و دادن آزادی عمل به مردم تا خلاق باشند

to solve our world's biggest challenges,

تا بزگترین چالش‌های دنیایمان را حل کنیم،

we've disrupted entire industries.

ما تمام صنایع را درگیر کرده‌ایم.

Look at Amazon, Google.

به آمازون و گوگل نگاه کنید.

Surely, we need the same level of ambition

قطعا ما به همان میزان بلند پروازی نیازمندیم

if we're going to serve the most vulnerable in our societies.

اگر قصد داریم به آسیب پذیر‌ترین افراد جامعهٔ‌مان خدمت کنیم.

As a planet, we've set a target,

به عنوان یک سیاره، ما هدفی داریم.

the Sustainable Development Goals,

اهداف توسعهٔ پایدار،

yet we're spending less than half the amount on tackling the global goals

با این حال، هزینه ای که برای رسیدن به اهداف جهانی می‌کنیم

than we are on conflict resolution,

نصف مبلغی است که برای حل منازعات می‌کنیم،

which mostly arises from the very inequalities we're not serving.

که اغلب از همان تفاوت‌هایی ناشی می‌شود که به آن‌ها توجه نمی‌کنیم.

It's time for change.

اکنون زمان تغییر است.

It's not just common sense as well -- it makes business sense.

این فقط عقل سلیم نیست -- از نظر تجاری هم منطقی است.

Our work in Botswana showed

کار ما در بوتسوانا نشان داد

for a modest investment, the economy would gain 1.3 billion dollars

با یک سرمایه گزاری معقول، اقتصاد ۱/۳ ملیارد دلار

over the lifetime of the children.

طی دوران زندگی بچه‌ها بدست خواهد آورد.

That was 150 times return on investment.

که ۱۵۰ برابر سرمایه‌گذاری اولیه می‌شود.

But part of the problem is that value is generated in the future,

اما یکی از مشکلات این است که این ارزش در آینده به وجود می‌آید.

but we need the money now to deliver it.

اما ما اکنون به پول نیاز داریم تا آن را تحویل دهیم.

Turns out, this is not a new problem.

به نظر می‌رسد این مشکل جدیدی نیست.

Banks have been solving it for centuries.

بانک‌ها قرن‌هاست که این را حل کرده‌اند.

Simply put, it's called financing.

به بیان ساده‌تر به آن تامین وجه می‌گویند.

If you want to buy a house

اگر می‌خواهید یک خانه بخرید

but you can't afford to pay for it up front,

اما بضاعت ندارید پولش را از پیش بپردازید

the bank financiers, you see, can realize that future value now.

سرمایه گذاران بانک می‌توانند ارزش آتی آن را اکنون نقد کنند.

In other words, you can live in the house straightaway.

به دیگر سخن شما می‌توانید فورا در آن خانه زندگی کنید.

But what if you couldn't?

اما اگر نمی‌توانستید چه؟

What if you had to wait until you'd raised all of the money to move into the house,

اگر مجبور بودید تا فراهم شدن تمام پول برای نقل مکان به خانه صبر کنید،

and you were kept homeless whilst trying to save the money

و خانه‌ای نداشتید زمانی که تلاش می‌کردید پول پس انداز کنید

to get there in the first place?

تا در اولین فرصت به آنجا بروید؟

You'd end up in an impossible cycle, never able to get there,

نهایتا به یک چرخهٔ ناممکن می‌رسیدید، هرگز نمی‌توانید آنجا بروید.

yet that's this very same bind we've put on ourselves.

با این حال این همان ارتباطیست که بین خودمان قرار دادیم.

Inspired by the change in Botswana

و از تغییرات در بوتسوانا الهام گرفتیم

and by the visionary support of our funders and partners,

و با حمایت بصری سرمایه‌گذاران و شرکایمان

we've come together -- two world-leading banks,

ما و دو بانک پیشرو جهانی،

for-profit and private, not-for-profit organizations,

موسسات انتفاعی و خصوصی، سازمان‌های غیرانتفاعی

foundations and philanthropists --

بنیاد‌ها و خیران گردهم آمدیم

to launch the Vision Catalyst Fund,

تا صندوق کارگشایی بصری را راه اندازی کنیم.

a fund which will have trust built in by design.

صندوقی که با تدبیر، اعتماد سازی می‌کند.

It will make funding available now

این صندوق اکنون بودجه را فراهم می‌کند

to the organizations that can serve the need of the most vulnerable.

برای سازمانهایی که می‌توانند به نیاز آسیب‌پذیرترین‌ها خدمت کنند.

It will ensure that those organizations can work together in partnership,

این تضمین می‌کند که آن سازمان‌ها می‌توانند با مشارکت هم کار کنند.

rather than competing for limited funds,

به جای آنکه برای اعتبار محدود با هم رقابت کنند.

serving the priority needs of an entire population,

تامین کردن نیاز‌های کل مردم،

whatever they are,

هر چه که باشند،

so that ultimately the individuals affected

به طوری که افراد نهایتا تاثیرش را حس کنند،

can receive the care that they deserve.

می‌توانند مراقبتی که لایق آن هستند را دریافت کنند.

And as we've shown,

و همانطور که نشان دادیم،

it doesn't make just a health and social difference,

این فقط سلامتی و تفاوت اجتماعی را نمی‌سازد

it creates huge economic benefit.

بلکه منافع عظیم اقتصادی را نیز به وجود می‌آورد.

This benefit in itself will create sustainability

و این منافع خودشان دوام را به وجود می‌آورند

to perpetuate a virtuous, catalytic cycle of improvement and change.

تا نیکی و تحریک چرخه پیشرفت و تغییر را همیشگی کند.

Because when we do this,

چون وقتی ما این کار را کردیم،

the individual needs of people like myself can be met.

به نیاز‌های شخصی مردم مثل من می‌تواند پرداخته شود.

And this coalition has come together this year

و این ائتلاف امسال گرد هم جمع شدند

to make a commitment with 53 heads of government,

تا با سران ۵۳ دولت تعهد ایجاد کنند،

who have now committed to take action

که اکنون تعهد دارند که اقدام کنند

towards achieving access to quality eye care for all.

برای رسیدن به دسترسی به مراقبت از چشم برای همه.

We've had incredible commitments

ما تعهد فوق العادهٔ

of 200 million pairs of glasses to the fund

۲۰۰ میلیون عینک با توجه به بودجه

and millions of dollars,

و میلیون‌ها دلار را داریم.

so that the dynamic and individual needs of people --

تا نیاز‌های پویا و شخصی مردم

like my own issues that I had as child,

مانند مشکلی که من در بچگی داشتم،

and like Theresa, who just required simple surgery --

و مانند ترزا که فقط یک جراحی ساده نیاز داشت،

can be met.

بتواند حل شود.

For Theresa, it meant her place back in society,

برای ترزا، اکنون این به معنای به دست آوردن جایگاه قبلی اش در جامعه

now with her own family and children.

با خانواده و فرزندان خودش است.

And for Mama Jane, it wasn't just restoring her sight,

و برای مادر جین، فقط بازگشت بینایی‌اش نبود،

it meant the opportunity to restore hope,

بلکه به معنای فرصت بازگشت امید بود،

to restore joy

تا دوباره شادی را به دست آورد

and to restore dignity.

و بزرگی را دوباره به دست آورد.

(Music)

(موسیقی)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)