Big data, small farms and a tale of two tomatoes | Erin Baumgartner

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Krystian Aparta

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

So data and analytics are dramatically changing our everyday lives.

خوب داده‌ها و تحلیل‌ها دارند زندگی روزمره ما را کاملا دگرگون می‌کنند.

Not just online,

نه فقط آنلاین،

not just in some distant future,

نه فقط در آینده دور،

but in the physical world,

بلکه در دنیای فیزیکی،

and in very real and tangible ways.

و به صورت کاملا واقعی و محسوس.

I spent the past 11 years of my life as a geek at MIT,

۱۱ سال از عمرم را در دانشگاه MIT بعنوان یک کامپیوترباز در آزمایشگاه‌هایی گذراندم

working in big data labs

که روی کلان داده کار می‌کردم

that seek to use data science to study the physical world

و به دنبال بهره‌برداری از علم اطلاعات برای مطالعه دنیای فیزیکی بودیم

and try to solve society's great problems.

و سعی داشتیم مسائل کلان اجتماع را حل کنیم.

The field of big data seeks to analyze massive pools of data

عرصه کلان داده، حجم عظیمی از اطلاعات را تحلیل می‌کند

using computational tools to find patterns and trends.

و از ابزارهای محاسباتی برای یافتن الگوها و روندها بهره می‌برد.

Data can be a really extraordinary storyteller,

داده‌ها واقعاً حرف زیادی برای گفتن دارند،

unveiling the hidden narratives of things in our everyday lives

حکایاتی پنهان را از زندگی روزمره ما بیرون می‌کشند

that we never would have seen.

که هرگز تصورش را نکرده‌ایم.

I find the personal stories of inanimate things brought to life

روایاتی شخصی از چیزهای بی‌جان را زنده کرده‌ام

to be extraordinarily compelling.

که واقعاً قانع‌کننده است.

I want to highlight, first, two projects from my time at MIT

ابتدا می‌خواهم روی دو پروژه از زمانی که در MIT بودم تمرکز کنم

that I think highlight this phenomenon really well.

که اهمیت این پدیده را خیلی خوب نشان می‌دهد.

The first is called Trash Track,

اولی «ردیابی زباله» نام دارد،

and in this project, we sought to better understand the waste-management system,

و در این پروژه، ما به دنبال فهم بهتر سیستم مدیریت زباله بودیم،

to answer the question

برای پاسخ به این سوال

"Where does your trash go when you throw it away?"

«زباله شما پس از دور انداختن کجا می‌رود؟»

Your old coffee cup or that flip phone

لیوان قهوه یا آن موبایل تاشو

that you carried around in the early 2000s,

که در اوایل دهه سال ۲۰۰۰ دستتان بود،

or a bagel or this morning's paper --

یا کاغذ شیرینی یا برگه امروز صبح --

where do these things go?

اینها کجا می‌روند؟

This data didn't exist, so we had to create it.

این داده‌ها وجود نداشتند پس باید آن را ایجاد می‌کردیم.

We answered and then visualized this question

ما به این سوال پاسخ دادیم و سپس با نصب سنسورهای

by installing small sensors into pieces of trash

کوچکی در زباله‌ها و انداختن آن‌ها در سیستم دفع زباله

and then throwing them into the waste system.

پاسخ را به تصویر کشیدیم.

And what you're seeing here is the data.

و اینجا این اطلاعات را می‌بینید.

Every line, every node that you see

هر خط و هر نقطه که می‌بینید

is a single piece of trash moving through the city of Seattle,

قطعه کوچکی است از زباله که در شهر سیاتل حرکت می‌کند،

and then across the state,

و سپس از ایالت عبور کرده،

and then across the country,

و سپس از کشور خارج می‌شود،

as weeks and months go by.

در طی هفته‌ها و ماه‌ها.

And it's important to visualize this data,

و مهم است که این داده‌ها را تصویرسازی کنیم،

because none of you are, probably, sitting here thinking,

چون هیچ یک از شما احتمالاً قرار نیست بنشینید و بگویید،

"Yeah, that looks right."

«بله، عالی به نظر می‌آید.»

(Laughter)

(خنده)

"That's working like it should, right?"

«انگار درست کار می‌کند، قبول است؟»

Because, no --

اما اینطور نیست --

(Laughter)

(خنده)

What the data shows us is a highly inefficient system

داده‌ها نشان می‌دهد که این سیستم کاملاً ناکارآمد است

whose inherent brokenness I don't think we really would have seen

و فکر نمی‌کنم می‌توانستیم ناکارآمدی آن را

had the sensors not done the journalism for us.

بدون گزارش‌گیری از این حسگرها تشخیص دهیم.

A second project that I'd have to highlight

پروژه دومی که می‌خواهم بیان کنم

has to do with creating robots that dive into sewers

در مورد روبات‌هایی است که به درون فاضلاب‌ها فرو می‌روند

and sample wastewater.

و از فاضلاب نمونه‌گیری می‌کنند.

I know that sewage kind of gets a bad rap,

می‌دانم که فاضلاب‌ها خوشایند به نظر نمی‌رسند،

but it's actually kind of awesome,

اما واقعاً عالی هستند،

because it can tell us an incredible amount

چون می‌توانند اطلاعات زیادی در مورد

about the health of our communities.

سلامت جوامع به ما بدهند.

This technology was spun out by a group call Biobot Analytics,

این فناوری از روبات‌هایی به نام تحلیلگران بیوبات تشکیل شده بود

who's creating a cutting-edge technology

که از فناوری پیشرفته بهره می‌برد

to turn our sewers into modern-day health observatories.

و فاضلاب‌ها را به رصدخانه‌های مدرن وضع سلامت تبدیل می‌کرد.

Their goal is to study opioids within the sewage

هدف آن مطالعه مواد مخدر در درون فاضلاب بود تا از این طریق

to better understand consumption in cities.

میزان مصرف مواد مخدر در شهرها بهتر درک شود.

And this data is key,

و این اطلاعات کلیدی هستند،

because it really helps cities understand where people are using,

چون به شهرها کمک می‌کند مناطق پرمصرف را تشخیص دهند،

how to allocate resources

و نحوه اختصاص منابع

and the effectiveness of programming over time.

و اثرگذاری برنامه‌ریزی را در طول زمان تعیین کنند.

Once again, the technology that's built into this machine

دوباره این فناوری ماشینی است

is pulling back the curtain

که حجاب را کنار می‌زند

and showing us something about our cities that we never would have seen without it.

و چیزهایی را در مورد شهرها عیان می‌کند که هرگز بدون این فناوری حاصل نمی‌شد.

So it turns out, as we see,

خوب نتیجه چیزی است که می‌بینیم،

that big data is really everywhere --

کلان‌داده‌ها واقعاً همه جا هستند --

even in your toilet.

حتی در توالت شما.

And so now that we've talked about trash and sewage,

حال که از زباله و فاضلاب سخن گفتیم،

let's move on ...

بگذارید ادامه دهیم،

to food.

اما در مورد غذا

(Laughter)

(خنده)

A year ago, I left MIT to pursue a passion in food,

یک سال قبل، MIT را در شوق غذا ترک کردم،

and in 2017,

و در سال ۲۰۱۷،

started a company with my husband, called Family Dinner.

و به همراه همسرم شرکتی به نام «شام خانواده» راه انداختیم.

The goal of our company is to create community around local food

هدف شرکت، ایجاد اجتماعی حول غذای محلی

and the people who grow it.

و افراد تولیدکننده این غذاها بود.

To make this happen, we're using data analytics,

برای نیل به این هدف، داریم از تحلیلگران داده

automation and technology

اتوماسیون و فناوری بهره می‌بریم

to build a distributed network of local farms

تا یک شبکه توزیع‌شده از مزارع محلی بسازیم

and to make improvements on the food system.

و سیستم غذایی را بهبود بخشیم.

So what we see here

خوب چیزی که اینجا می‌بینیم

is that the broad techniques and the mission of what we're trying to do

این است که تکنیک‌ها و ماموریت‌های گسترده که در حال انجام است

is really not dissimilar from the work at the MIT labs.

واقعاً تفاوت چندانی با کارهای آزمایشگاهی MIT ندارد.

Which brings us to a critical question:

حالا به سوال اساسی می‌رسیم:

Why exactly would someone leave a very promising career

واقعاً چرا باید کسی یک شغل بسیار خوب

at one of the top urban science labs in the world

در یکی از معروف‌ترین آزمایشگاه‌های علمی جهان را ترک کند

to drive carrots around in her mom's Acura?

تا با ماشین آکورای مادرش هویج حمل کند؟

(Laughter)

(خنده)

It's a great car.

این یک ماشین عالی است.

Because I believe that the story of local food

چون معتقدم که داستان غذای محلی

needs to be understood, told and elevated,

باید درک شود، گفته شود و ارج نهاده شود.

and in many ways,

و در بسیاری موارد

I think that nerds like us are really uniquely poised to tell it.

فکر می‌کنم آدم‌هایی مثل ما توازن لازم برای بیان این قضیه را دارند.

So where are we starting?

خوب از کجا شروع کنیم؟

What's our starting point?

نقطه شروع ما کجاست؟

The current national food system is optimized for one thing only,

سیستم غذای ملی فعلی فقط برای یک چیز بهینه شده است،

and that's corporate profit, right?

و آن سود شرکت‌هاست، درست است؟

And think about that.

و به این فکر کنید.

The most compelling reason for food companies to exist

مهمترین دلیل وجود شرکت‌های غذایی

is not to feed hungry people,

سیر کردن گرسنگان نیست،

it's not to make delicious-tasting food.

تولید غذای خوشمزه نیست.

It's profit.

بلکه سود است.

And that has detrimental effects at all levels of our food system.

و این موضوع آثار مخربی در تمام سطوح سیستم غذایی به جا می‌گذارد.

The antibiotics and pesticides that are being put into our food

آنتی‌بیوتیک‌ها و آفت‌کش‌ها که به غذا اضافه می‌شوند

are detrimental to our health.

برای سلامت مضرند.

Price pressure is forcing small farms out of business.

فشار قیمت‌گذاری مزارع کوچک را حذف می‌کند.

In fact, a lot of the things that you think about farms

در واقع، بسیاری از چیزهایی که در مورد مزارع می‌دانستیم

no longer exist.

دیگر وجود ندارند.

Farms don't look like farms, they look like factories.

مزارع دیگر شبیه مزرعه نیستند بلکه شبیه کارخانه هستند.

And at the end of the day,

و در نهایت،

the quality of the food that we're eating really suffers, too.

کیفیت غذایی که مصرف می‌کنیم هم از این قاعده مستثنی نیست.

A factory-farm tomato may kind of look like a regular tomato:

یک گوجه مزرعه صنعتی ممکن است شبیه گوجه معمولی باشد

bright red exterior ...

ظاهر قرمز درخشان ...

But when you bite into it,

ولی وقتی آن را گاز می‌زنید،

the taste and texture just leave you wanting.

طعم و بافت شما را متعجب می‌کند.

And we know that perhaps the greatest tragedy in all of this

و می‌دانیم که شاید بزرگترین تراژدی همه اینها

is that between 30 and 40 percent of this food is just wasted ...

این است که بین ۳۰ تا ۴۰ درصد از این غذا زباله شده

thrown away.

و دور انداخته می‌شود.

That is 1.6 billion tons.

۱/۶ میلیارد تن است.

I can't even wrap my head around that number.

این عدد را حتی نمی‌توانم در ذهن تصور کنم.

1.6 billion tons.

۱/۶ میلیارد تن.

That's 1.2 trillion dollars a year

سالانه ۱/۲ تریلیون دلار

in wasted food.

در غذای دورریز تلف می‌شود.

That is the cost of on-demand eating

این است هزینه خوردن

and convenience

و رفاه تقاضامحور

and the broken food system.

و ساختار معیوب سیستم غذایی.

Now, where's this waste happening?

این زباله‌ها چطور شکل می‌گیرند؟

Where's all this waste coming from?

این همه زباله از کجا می‌آید؟

Well, we know that it happens in the field

می‌دانیم که در میدان تره‌بار رخ می‌دهد

when you don't pick the sexiest-looking potatoes.

وقتیکه برخی سیب‌زمینی‌ها را بر نمی‌دارید.

We know that it happens in transit,

می‌دانیم در حمل و نقل اتلاف داریم،

at the warehouses,

در انبارها،

in the grocery stores.

در مغازه‌ها.

And finally, on our own kitchen counters,

و در نهایت در میز آشپزخانه خودمان،

when we determine that that spotty, brown banana no longer looks so yummy.

وقی تشخیص می‌دهیم که موز قهوه‌ای لکه‌دار دیگر خوشمزه نیست.

All that waste, all that effort.

با همه این اتلافات و تلاش‌ها.

Food is planted,

غذا کاشته می‌شود،

grown, harvested, shipped,

رشد داده می‌شود، برداشت می‌شود و ارسال می‌شود.

and then just thrown away.

و سپس به سادگی دور انداخته می‌شود.

We think that there has to be a better way.

فکر می‌کنیم باید راه بهتری باشد.

And so how to we improve upon this?

و خوب چطور می‌توانیم بهبود بخشیم؟

How do we make a better system?

چطور می‌توانیم سیستم بهتری بسازیم؟

In order to do this,

برای انجام این کار،

we understand that we need to eliminate waste

می‌دانیم که باید زباله را در

in the food supply chain.

زنجیره تامین غذا حذف کنیم.

We need to get data in the hands of farmers,

باید داده‌های در دست کشاورزان را بدست آوریم،

so that they can make better predictions.

که بتوانند پیش‌بینی‌ بهتری داشته باشند.

So they can, you know, kind of compete with the big guy.

تا بتوانند می‌دانید با این مرد بزرگ رقابت کنند.

And then finally,

و در نهایت،

we need to prize, as a company,

نیاز داریم بعنوان یک شرکت

quality and taste above everything,

کیفیت و طعم را در صدر همه چیز قرار دهیم،

so that people really value the delicious food on their plates.

تا مردم ارزش غذای خوشمزه را بدانند.

This, we believe, is the better system.

فکر می‌کنیم این سیستم بهتری است.

This is the better way.

این روش بهتری است.

And the path to that better way is paved with data.

و مسیر دستیابی به این روش بهتر از داده می‌گذرد.

To highlight all of this, I want to tell the tale of two tomatoes.

برای نشان دادن این قضیه می‌خواهم داستان دو گوجه را برایتان تعریف کنم.

We'll talk about them one by one.

یکی یکی در موردشان صحبت می‌کنیم.

A tomato in itself contains a beautiful snapshot

درون یک گوجه تصویر زیبایی است

of everything you might want to know about the life cycle of that fruit:

از هر چیزی که ممکن است بخواهید در مورد چرخه حیات آن میوه بدانید:

where it was grown, what it was treated with,

کجا رشد داده شده است، چگونه با آن رفتار

nutritional value,

شده است، ارزش غذایی،

miles traveled to get to your plate,

مسافت رسیدنش به بشقاب شما،

CO2 emissions along the way.

میزان انتشار دی‌اکسیدکربن در این مسیر.

All of that information,

همه این اطلاعات،

all those little chapters in one small fruit.

همه این فصل‌های کوچک این میوه کوچک

It's very exciting.

واقعاً هیجان‌انگیز است.

This is tomato number one.

این گوجه شماره یک است.

This is the guy that you'll find in sub shops, supermarkets

ایشان را می‌توانید در مغازه‌های کوچک، سوپرمارکت‌ها

and fast-food joints around the world.

و زنجیره‌های فست‌فود در کل جهان بیابید.

It's got a really long and complicated backstory.

اما داستان مفصل و پیچیده‌ای پشت خود دارد.

It's been treated with a cocktail of, like, a dozen pesticides

با مجموعه‌ای از آفت‌کش‌ها سروکار داشته است

and it has traveled at least 1,600 miles to get to your house.

و برای رسیدن به منزل شما حداقل ۲.۵۷۴ کیلومتر سپری کرده است.

And the image here is green,

و در این تصویر سبز است،

because these tomatoes are picked when green and hard as a rock,

چون گوجه‌ها زمانی که سبز و مثل سنگ سخت هستند برداشت می‌شوند،

and then they are gassed along the way

و سپس در طول مسیر در معرض گاز قرار می‌گیرند

so that when they arrive at the destination,

تا زمانی که به مقصد می‌رسند،

they look bright and shiny and red and ripe.

ظاهری درخشان، براق، قرمز و رسیده داشته باشند.

All of that effort,

همه این تلاش‌ها،

all of that agricultural innovation and technology

همه آن ابتکار و فناوری کشاورزی

to create a product that is entirely without taste.

برای ساخت محصولی است که کاملاً بی‌طعم است.

And onto the second tomato in our tale.

و در مورد گوجه دوم داستان ما.

This is the local version of the fruit.

این نوع سنتی این میوه است.

Its story is much, much shorter.

داستان آن بسیار بسیار کوتاه‌تر است.

This guy was grown by Luke Mahoney and his family at Brookford Farm

ایشان توسط لوک ماهونی و خانواده‌اش در مزرعه بروکفورد در کانتربری

in Canterbury, New Hampshire.

در نیوهمپشایر رشد داده شده است.

It's got a pretty boring backstory.

داستان نسبتاً غم‌انگیزی پشت آن است.

It was planted,

کاشته می‌شود،

sat in the sun

زیر آفتاب می‌نشیند

and then it was picked.

و سپس برداشت می‌شود.

(Laughter)

(خنده)

That's it.

همین.

Like, you wouldn't want to --

انگار انتظار نداشتید --

yeah, there's not much more to that.

بله بیش از این نیست.

And it traveled maybe 70 miles to get your plate.

و برای رسیدن به بشقاب شما ممکن است ۱۱۲ کیلومتر طی کرده باشد.

But the difference is dramatic.

اما اختلاف چشمگیر است.

I want you think about the last time you ate a fresh, summer tomato.

می‌خواهم به آخرین باری که گوجه تابستانی تازه خوردید فکر کنید.

And I know we're all covered in our jackets,

فعلا همه خود را با لباس گرم پوشانده‌ایم،

but think about it.

اما به آن فکر کنید.

The last time you ate a tomato from the garden.

آخرین باری که گوجه باغچه را خوردید.

It's warm from the sun,

به خاطر خورشید گرم است،

it's richly red,

سرخ پررنگ است،

maybe it smells like dirt.

ممکن است بوی خاک بدهد.

There's something nostalgic and almost magical in that experience.

در این تجربه چیزی نوستالژیک و تقریباً جادویی وجود دارد.

The taste and the flavor are incomparable.

طعم و مزه قابل قیاس نیست.

And we really don't have to travel super far to get it.

و برای بدست آوردنش نیازمند سفر طولانی نیستیم.

Now this story extends up the food chain,

حالا این داستان به زنجیره غذایی تسری می‌یابد،

from the fruits and the vegetables that are on our plate

از میوه‌ها و سبزیجاتی که در بشقابمان هستند

to the animals and the animal products that we consume.

تا حیوانات و فراورده‌های حیوانی که مصرف می‌کنیم.

What goes into raising them,

اینکه چه چیز آن‌ها را رشد می‌دهد

and more importantly, what doesn't go into raising them,

و مهمتر اینکه چه چیزی موجب رشد آن‌ها نمی‌شود،

is critically important.

بسیار پراهمیت است.

Luke and his family have 60 cows.

لوک و خانواده‌اش ۶۰ گاو دارند.

They use traditional methods.

از روش‌های سنتی بهره می‌برند.

They do it the old way:

به شکل قدیمی عمل می‌کنند:

pasture-raised,

رشددادن در مرتع،

no hormones, no antibiotics,

بدون هرمون، بدون آنتی‌بیوتیک،

hay for days.

هر چیز وقت خودش.

And what they're doing here is just treating cows like they're cows,

و با گاوها همانگونه که شایسته است رفتار می‌کنند

not like they're in a science experiment.

نه مثل نمونه‌های آزمایشگاهی.

He's raising animals the way that his grandfather

آن‌ها گاوها را به روش پدربزرگش پرورش می‌دهند

and his grandfather would have.

و پدربزرگش هم از پدربزرگش.

And at the end, it's just better.

و در پایان، اینگونه خیلی بهتر است.

It's better for the animals;

برای حیوانات بهتر است؛

it's better for the environment.

برای محیط زیست بهتر است.

Luke is not optimizing for profit or price,

لوک به دنبال سود یا قیمت بالا نیست

but for taste and for humanity.

فقط به دنبال طعم و انسانیت است.

And what you're thinking is, "There's already a solution to this.

و به این فکر می‌کنید که «از قبل یک راه حل برای این مشکل وجود دارد.

It's the farmer's markets."

بازارهای کشاورزان.»

The ones that many of you visit

بسیاری از شما به آنجا می‌روید

and the ones that I really enjoy.

و من واقعاً از آن لذت می‌برم.

They are a wonderful, but, in many ways, suboptimal solution.

عالی هستند اما از خیلی جهات راه حل اساسی نیستند.

For us as the consumers, it's kind of great, right?

برای ما بعنوان مصرف‌کننده عالی است درست است؟

You go,

ادامه دهید،

there's this beautiful bounty of food,

آنجا انواع غذاهای زیبا وجود دارند،

you get the warm and fuzzies for supporting a local farm

با حمایت از یک کشاورز محلی حس خوبی به شما دست می‌دهد

and you get the experience of trying something new and trying diverse products.

و تجربه امتحان کردن چیزهای جدید و محصولات متنوع را کسب می‌کنید.

And inevitably, there's some guy playing the ukulele

و قطعاً یکی هست که در پس‌زمینه

somewhere in the background.

یوکللی بنوازد.

(Laughter)

(خنده)

But for the farmers, this presents a lot of risk, right?

اما برای کشاورزان ریسک زیادی دارد، درست است؟

You wake up at four.

ساعت چهار بیدار می‌شوید.

You pack your truck, you hire a team,

بار وانت را می‌بندید، گروهی استخدام می‌کنید

you get to your stall,

و به غرفه‌تان می‌رسید.

but you have no guarantees

هیچ تضمینی نیست

that you're going to move your product that day.

که محصولتان را بتوانید بفروشید.

There's too many variables in New England.

متغیرهای زیادی در نیوانگلند وجود دارد.

For example, the weather,

برای مثال، آب و هوا،

which is just, like, a little bit unpredictable here.

که اینجا تقریباً غیرقابل پیش‌بینی است.

The weather is one of the many X factors

آب و هوا تنها یکی از متغیرهاست

that determine whether or not a market will be worth it for the farmers.

که تعیین می‌کند بازاری برای کشاورزان ارزشمند است یا خیر.

Every time, they roll the dice.

کشاورزان همواره تاس می‌ریزند.

And there's another option.

و یک انتخاب دیگر وجود دارد.

Here, we're talking about CSAs:

اینجا داریم درباره CSAها حرف می‌زنیم:

community-supported agriculture.

کشاورزی حمایت شده توسط جامعه.

In this model, customers pay up front,

در این مدل، مشتریان بیعانه می‌پردازند،

bearing the financial risk for the farms.

و تمام ریسک به عهده کشاورز است.

Farmers grow what they can

کشاورزان چیزی که می‌توانند

and the customers enjoy that bounty.

پرورش داده و مشتریان از این بخشندگی لذت می‌برند.

This also has a couple issues.

دو موضوع مطرح است.

It's great for the farmer,

برای کشاورز خوب است،

because they're ensuring that they'll sell what they buy,

چون هر چه دارند فروش آن تضمین شده است،

but for us,

اما برای ما،

we still have to go and pick up that share,

باید برویم سهممان را برداریم،

and we know that a lot of farms can't grow a huge diversity of products,

و می‌دانیم مزارع زیادی نمی‌توانند تنوع زیادی از محصولات را پرورش دهند،

so sometimes, you're stuck with a mountain of any one particular thing.

پس گاهی با انبوهی از یک محصول خاص مواجه می‌شوید.

Maybe this has happened to some of you.

شاید برای برخی از شما رخ داده باشد.

And what do you do with 25 pounds of rutabaga in the dead of winter?

و با ۱۱ کیلو از کلم زرد در چله زمستان چه می‌کنید؟

I still don't know.

هنوز نمی‌دانم؟

So back to the question.

خوب برگردیم به سوال.

How do we fix this?

چطور این را حل کنیم؟

What we're hoping to do and what we're hoping to build

کاری که امید انجامش را داریم و آنچه امید ساختنش داریم

is just a better way to CSA.

فقط روش بهتری برای CSA است.

And there are three core innovations that make this thing hum.

سه ابتکار اساسی هستند که ممکن است کمک کند.

The first of which

اولی عبارت است از

is a subscription-based e-commerce platform,

یک سامانه تجارت الکترونیک با محوریت تعهد پرداخت،

which helps us create a consistent demand for our farmers

که به ما کمک می‌کند تقاضایی منطبق با کشاورزان‌مان

throughout the year.

در طول سال داشته باشیم.

The subscription part here is key.

بخش تعهد پرداخت کلیدی است.

Orders process weekly,

سفارش‌ها هفتگی عرضه می‌شوند،

customers opt out instead of opt in --

و مشتریان به جای انتخاب کردن، امتناع می‌کنند --

that means we've got kind of the same number of orders week to week.

یعنی اینکه ما هر هفته سفارش‌های یکسانی دریافت می‌کنیم.

Second, this means that if farmers can sell online,

دوماً به این معنی است که اگر کشاورزان بتوانند آنلاین بفروشند،

they're no longer limited to the geography directly around their farm

دیگر مستقیماً به جغرافیای اطراف مزرعه‌شان یا تعداد بازارهایی

or to the number of markets that they can sell.

که می‌توانند بفروشند وابسته نیستند.

We've blown the doors off of that for them.

ما درها را به رویشان بسته‌ایم.

Second: demand forecasting.

دوم: پیش‌بینی تقاضا.

We're using analytics to allow ourselves to look into the future

ما داریم از تحلیلگرانی استفاده می‌کنیم که امکان مشاهده آینده

and forecast demand.

و پیش‌بینی تقاضا را به ما می‌دهد.

This lets farmers know how much to harvest in the near-term,

از این طریق کشاورزان می‌دانند در کوتاه مدت چه مقدار محصول برداشت کنند،

but also what to plant going forward.

و چه چیزی را برای آینده کشت کنند.

If 200 orders process on Monday,

اگر دوشنبه ۲۰۰ سفارش داشته باشیم،

then we buy to meet that exact demand.

پس طوری خرید می‌کنیم که به آن تقاضای دقیق برسیم.

200 heads of broccoli,

۲۰۰ کلم بروکلی،

200 pieces of salmon, et cetera, et cetera.

۲۰۰ ماهی قزل‌آلا و غیره.

This automation in ordering

این اتوماسیون در سفارش دادن

means that here, we are eliminating the waste in the food system

به این معناست که داریم اتلاف را از سیستم غذایی حذف می‌کنیم

that bothers us all so much,

که همه ما را به شدت آزار می‌دهد،

because we are ensuring that the supply meets the exact demand.

چون داریم عرضه را با تقاضای دقیق هماهنگ می‌کنیم.

It also allows us to look into the future with the farmers

همچنین می‌توانیم به همراه کشاورزان آینده‌نگری کنیم

and do crop planning.

و سطح زیرکشت را برنامه‌ریزی کنیم.

So if we can say to them, in June of this year,

پس اگر بتوانیم بهشان بگوییم در ژوئن امسال

"I'm going to need 400 pounds of asparagus

«من هر هفته ۱۸۰ کیلوگرم مارچوبه

and 500 pounds of berries every week,"

و ۲۲۰ کیلوگرم توت نیاز دارم،»

they can plant that accordingly,

بر این اساس کشت می‌کنند،

knowing with confidence that they will sell

و با اطمینان می‌دانند که هر چه

everything that they have grown.

پرورش داده‌اند، خواهند فروخت.

And finally, we use a route-optimization software

و ما از یک نرم‌افزار بهینه‌سازی مسیر استفاده می‌کنیم

to help us solve the problem of the traveling salesman.

تا به ما کمک کند مسئله فروشنده دوره‌گرد را حل کنیم.

We get a fleet of workers to come in and help us go the last mile,

ما گروهی از کارکنان را وارد عمل کردیم تا در مرحله آخر به ما کمک کنند،

bringing all these goodies directly to your door.

و تمام این محصولات را مستقیما به درب منزلتان برسانیم.

Without data science

بدون دانش اطلاعات

and a super-capable, wonderful team,

و یک تیم شگفت‌انگیز پرظرفیت،

none of this would be possible.

هیچ کدام از اینها ممکن نبود.

So maybe you've seen

خوب شاید دیده‌اید

that we've got some sort of fiery, passionate core beliefs.

که ما برخی باورهای محوری متعصبانه داریم.

Yes, we're trying to build a sustainable business,

بله ما می‌خواهیم یک کسب و کار پایدار خلق کنیم،

but our eye is not only on profit,

اما چشممان فقط به سود نیست،

it's on building a better, holistic system of food.

هدف خلق یک سیستم غذایی جامع بهتر است.

And here's what we value.

و ارزش‌های ما از این قرارند.

People first.

اول مردم.

We're trying to build community around food,

سعی داریم جامعه‌ای حول غذا شکل دهیم،

the people who love it and the people who grow it.

مردمی که دوستش دارند و مردمی که آن را پرورش می‌دهند.

We built this company to support small farms.

ما این شرکت را برای حمایت از مزارع کوچک بنا کردیم.

Zero waste.

زباله صفر.

We all hate wasting food, it just feels wrong --

از اتلاف غذا متنفریم و حس بدی نسبت به آن داریم --

even that weirdo banana

حتی آن موز عروسکی

that's been sitting around on your coffee table for too long.

که برای مدت طولانی بر میز قهوه شما نشسته است.

And lastly, taste.

و در نهایت، مزه.

If it doesn't taste good,

اگر طعم خوبی ندارد،

if it's not that, like, perfect summer tomato,

اگر مثل آن گوجه تابستانی بی‌نقص نیست،

why bother?

چرا اذیت کنیم؟

So what we've done is worked with all these local farms

کاری که انجام داده‌ایم همکاری با همه این مزارع محلی

to bring their things in

بوده تا محصولاتشان را جمع

and then to drop them directly at your door,

و مستقیماً به درب خانه‌هایتان برسانیم،

so that we're connecting you right to them

و داریم شما را مستقیماً به کشاورزان وصل

and making, again, a more holistic system.

و داریم سیستمی جامعتر ایجاد می‌کنیم.

This is our vision of the future.

این است چشم‌انداز ما برای آینده.

To extend this model beyond Boston, beyond New England

تا این مدل را ورای بوستون، ورای نیوانگلند

and across the country.

و ورای کشور گسترش دهیم.

To create a nationwide distributed network of local farms

برای خلق شبکه توزیع‌شده از مزارع محلی

and to connect all these farmers

و اتصال همه این کشاورزان

with the people like you who will love their food.

به مردمی مثل شما که عاشق غذایشان هستند.

We believe, at the end of the day,

معتقدیم در پایان

that really insisting on eating local food is a revolutionary act.

اصرار بر مصرف غذای محلی واقعاً یک حرکت انقلابی است.

And we invite you to join us.

دعوتتان می‌کنیم به ما بپیوندید.

And who knows?

کسی چه می‌داند؟

You may even make some friends along the way.

ممکن است در این مسیر دوستانی پیدا کنید.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)