How to be "Team Human" in the digital future | Douglas Rushkoff

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Shahnaz Moussavian

I got invited to an exclusive resort

به یک تفرجگاه منحصربه فرد دعوت شدم

to deliver a talk about the digital future

تا درباره آیندهٔ دیجیتال صحبت کنم

to what I assumed would be a couple of hundred tech executives.

به نظرم خطاب به چیزی حدود دویست مدیر حوزه فناوری.

And I was there in the green room, waiting to go on,

و من آنجا در اتاق پشت صحنه بودم، در انتظار داخل شدن،

and instead of bringing me to the stage, they brought five men into the green room

و به جای بردن من به صحنه آنها پنج مرد را به داخل اتاق آوردند

who sat around this little table with me.

که دور یک میز کوچک مثل این با من نشستند.

They were tech billionaires.

آن‌ها میلیاردر‌های حوزه فناوری بودند،

And they started peppering me with these really binary questions,

و شروع کردند به پرسیدن سوالات دو گزینه‌ای

like: Bitcoin or Etherium?

مثل: بیت کوین یا اتریوم؟

Virtual reality or augmented reality?

واقعیت مجازی یا واقعیت افزوده؟

I don't know if they were taking bets or what.

نمی‌دانم شرط بندی می‌کردند یا چیز دیگر.

And as they got more comfortable with me,

و وقتی که با من راحت‌تر می‌شدند،

they edged towards their real question of concern.

با پرسش‌هایی که برایشان واقعاً اهمیت داشت ادامه دادند،

Alaska or New Zealand?

آلاسکا یا نیوزلند؟

That's right.

درست است.

These tech billionaires were asking a media theorist for advice

این میلیاردر‌های فنآوری از یک نظریه‌پرداز رسانه مشاوره می‌خواستند

on where to put their doomsday bunkers.

که برای روز مبادا انبار‌ها را کجا قرار دهند.

We spent the rest of the hour on the single question:

ما باقی وقت را روی این پرسش گذراندیم:

"How do I maintain control of my security staff

"چطور می‌توانم کنترل پرسنل امنیتی‌ام را

after the event?"

بعد از حادثه حفظ کنم؟"

By "the event" they mean the thermonuclear war

منظور آنها از "حادثه"، جنگ هسته ای بود

or climate catastrophe or social unrest that ends the world as we know it,

یا فاجعه آب وهوایی یا آشوب اجتماعی که دنیا را همانطور که می‌دانیم خاتمه می‌دهد،

and more importantly, makes their money obsolete.

و مهمتر از همه، پول آنها را منسوخ می‌کند.

And I couldn't help but think:

و من بی‌اختیار به این فکر می‌کردم که:

these are the wealthiest, most powerful men in the world,

این‌ها ثروتمندترین و قدرتمند‌ترین مردان جهان هستند،

yet they see themselves as utterly powerless to influence the future.

با این‌همه خود را در تاثیرگذاری برآینده کاملا ناتوان می‌بینند.

The best they can do is hang on for the inevitable catastrophe

بهترین کاری که می‌توانند بکنند آن است که تا رسیدن فاجعه حتمی، پایداری کنند

and then use their technology and money to get away from the rest of us.

و پس از آن با تکنولوژی و پولشان خود را از بقیه مردم جدا کنند.

And these are the winners of the digital economy.

و این‌ها فاتحان اقتصاد دیجیتال هستند.

(Laughter)

(خنده)

The digital renaissance

رنسانس دیجیتال

was about the unbridled potential

یک پتانسیل بی‌حد‌و‌حصر

of the collective human imagination.

قوه تخیل جمعی بشر بود.

It spanned everything from chaos math and quantum physics

همه چیز را در خود جای می‌داد از ریاضی بی‌نظمی و فیزیک کوانتوم،

to fantasy role-playing and the Gaia hypothesis, right?

تا ایفای نقش تخیلی و فرضیهٔ گایا

We believed that human beings connected could create any future we could imagine.

ما براین باور بودیم که هم‌پیوستگی انسانها می‌تواند هر آینده ای را که متصوریم بسازد.

And then came the dot com boom.

و بعد رونق سریع دات کام از راه رسید.

And the digital future became stock futures.

و آیندهٔ دیجیتال آیندهٔ سهام شد.

And we used all that energy of the digital age

و ما از تمام نیروی عصر دیجیتال استفاده کردیم

to pump steroids into the already dying NASDAQ stock exchange.

برای پمپاژکردن استروئید در بازار سهام NASDAQ که در حال مرگ بود.

The tech magazines told us a tsunami was coming.

مجله‌های تکنولوژی به ما گفتند که سونامی در راه است و تنها

And only the investors who hired the best scenario-planners and futurists

سرمایه‌گذارانی که بهترین سناریوپردازان و آینده نگران را بکار می‌گیرند

would be able to survive the wave.

می‌توانند برفراز موج جان سالم بدر برند.

And so the future changed from this thing we create together in the present

و بدین ترتیب مفهوم آینده از آنچه ما هم‌اکنون با یکدیگرمی‌سازیم به آنچه ما

to something we bet on

روی آن شرط می‌بندیم تغییر یافت،

in some kind of a zero-sum winner-takes-all competition.

در نوعی بازی مجموع صفر و مسابقه‌ای که برنده آن برنده محض است.

And when things get that competitive about the future,

و وقتی موضوع آینده تا این حد رقابت‌آمیز شود،

humans are no longer valued for our creativity.

انسان‌ها دیگر به خاطر خلاقیت‌شان حایز ارزش نیستند.

No, now we're just valued for our data.

نه، اکنون دیگر ما فقط به خاطر داده‌هایمان دارای ارزش هستیم.

Because they can use the data to make predictions.

چون می‌توانند بر اساس داده‌های ما پیش‌بینی کنند.

Creativity, if anything, that creates noise.

خلاقیت، اگر باشد، تولید اختلال می‌کند.

That makes it harder to predict.

که پیش‌بینی را سخت‌تر می‌کند.

So we ended up with a digital landscape

بدین طریق با یک دورنمای دیجیتال مواجه شدیم

that really repressed creativity, repressed novelty,

که واقعاً خلاقیت را سرکوب می‌کرد، ابتکار را سرکوب می‌کرد،

it repressed what makes us most human.

چیزی را که ما را انسان‌تر می‌کند، سرکوب می‌کرد.

We ended up with social media.

با رسانه‌های جمعی روبرو شدیم.

Does social media really connect people in new, interesting ways?

آیا واقعاً رسانه‌های جمعی مردم را بگونه‌ای جدید و جالب بهم نزدیک می‌کند؟

No, social media is about using our data to predict our future behavior.

نه، رسانه‌های جمعی از داده‌های ما برای پیش‌بینی رفتار آینده ما بهره می‌جویند.

Or when necessary, to influence our future behavior

یا اگر لازم شود، بر رفتار آیندهٔ ما تاثیر بگذارد،

so that we act more in accordance with our statistical profiles.

تا ما بیشتر مطابق مشخصات آماری پروفایل‌مان عمل کنیم.

The digital economy -- does it like people?

آیا اقتصاد دیجیتال -- مردم را دوست دارد؟

No, if you have a business plan, what are you supposed to do?

نه، اگر شما یک برنامه شغلی داشته باشید، قرار است چه کار بکنید؟

Get rid of all the people.

خود را از همه مردم خلاص می‌کنید.

Human beings, they want health care, they want money, they want meaning.

انسانها خدمات درمانی می‌خواهند، پول می‌خواهند، معنویت می‌خواهند.

You can't scale with people.

با مردم که نمی‌توانید بزرگ شوید!

(Laughter)

(خنده)

Even our digital apps --

برنامه‌های کاربردی، حتی--

they don't help us form any rapport or solidarity.

ما را در برقراری تفاهم یا همبستگی یاری نمی‌دهند.

I mean, where's the button on the ride hailing app

منظورم این است دکمه سلام در اپلیکیشن‌های تاکسیرانی

for the drivers to talk to one another about their working conditions

کجاست تا رانندگان از شرایط کار خود با هم حرف بزنند

or to unionize?

و یا متحد شوند؟

Even our videoconferencing tools,

حتی ابزارهای ویدئوکنفرانس،

they don't allow us to establish real rapport.

اجازه نمی‌دهند که ارتباط واقعی برقرار کنیم.

However good the resolution of the video,

هرقدرهم وضوح ویدئو خوب باشد،

you still can't see if somebody's irises are opening to really take you in.

هنوز نمی‌توان گشادی مردمک چشم فرد آنسوی دوربین را دید که دارد شما را جذب می‌کند.

All of the things that we've done to establish rapport

همه آن چیز‌هایی که برای برقراری تفاهم انجام داده‌ایم،

that we've developed over hundreds of thousands of years of evolution,

که در بیش از صدها هزار سال از تکامل پدید آورده ایم،

they don't work,

انها دیگر کار نمی‌کنند،

you can't see if someone's breath is syncing up with yours.

شما نمی‌توانید ببینید که نفس کسی با شما همزمان است.

So the mirror neurons never fire, the oxytocin never goes through your body,

پس نورون‌های آینه‌ای هرگز شلیک نمی‌کند، اکسی‌توسین هرگز از بدن عبور نمی‌کند،

you never have that experience of bonding with the other human being.

شما هرگز پیوند محبت با سایر انسانها را تجربه نمی‌کنید.

And instead, you're left like,

و به جای آن، فقط می‌گویید،

"Well, they agreed with me, but did they really,

"خب، آنها با من موافق بودند، اما آیا واقعا،

did they really get me?"

آیا منظور من را واقعا فهمیدند؟"

And we don't blame the technology for that lack of fidelity.

و ما تکنولوژی را برای این کم‌تعهدی مقصر نمی‌دانیم.

We blame the other person.

ما آن شخص دیگر را سرزنش می‌کنیم.

You know, even the technologies and the digital initiatives that we have

می‌دانید، حتی فناوری‌ها و ابداعات دیجیتالی که ما از آن

to promote humans,

برای ترقی انسانها برخورداریم،

are intensely anti-human at the core.

دراصل به شدت ضد انسانی هستند.

Think about the blockchain.

درمورد بلاک چین فکر کنید.

The blockchain is here to help us have a great humanized economy? No.

آیا بلاک چین آمده‌است تا به ما در داشتن یک اقتصاد انسانی متعالی کمک کند؟ خیر.

The blockchain does not engender trust between users,

بلاک چین بین کاربران اعتماد ایجاد نمی‌کند،

the blockchain simply substitutes for trust in a new,

بلاک چین به سادگی جای اعتماد را پر می‌کند، با شیوه‌ای جدید

even less transparent way.

و حتی غیرشفاف‌ تر.

Or the code movement.

یا همان حرکت رمزی.

I mean, education is great, we love education,

یعنی تحصیلات خوب است، عاشق آن هستیم،

and it's a wonderful idea

و این یک ایدهٔ بی‌نظیر است

that we want kids to be able to get jobs in the digital future,

که ما می‌خواهیم کودکان بتوانند در آیندهٔ دیجیتال شاغل باشند،

so we'll teach them code now.

پس حالا به آن‌ها کدها را می‌آموزیم.

But since when is education about getting jobs?

اما از کی تحصیلات برای تامین شغل مطرح شد؟

Education wasn't about getting jobs.

تحصیلات ربطی به شاغل شدن نداشت.

Education was compensation for a job well done.

تحصیلات برای جبران نقایص شغلی بود.

The idea of public education

ایدهٔ آموزش عمومی

was for coal miners, who would work in the coal mines all day,

برای معدنچیان زغال‌سنگ بود، که همه‌ی روز را در معدن‌ کار می‌کردند

then they'd come home and they should have the dignity

سپس به خانه می‌آمدند و بایست آنقدر کرامت می‌داشتند

to be able to read a novel and understand it.

که بتوانند یک داستان بخوانند و آن را بفهمند.

Or the intelligence to be able to participate in democracy.

یا هوش آن را که بتوانند در دموکراسی شرکت جویند.

When we make it an extension of the job, what are we really doing?

وقتی آموزش را برای توسعه شغل قرار می‌دهیم، دقیقاً داریم چه می‌کنیم؟

We're just letting corporations really

ما درواقع به شرکت‌ها اجازه می‌دهیم

externalize the cost of training their workers.

که هزینهٔ آموزش کارگرانشان را بخارج واگذار کنند.

And the worst of all really is the humane technology movement.

و بدتر از همه، جنبش تکنولوژی انسانی است.

I mean, I love these guys, the former guys who used to take

منظوراینکه این بچه‌های قدیمی را دوست داشتم که عادت داشتند

the algorithms from Las Vegas slot machines

الگوریتم‌ها را از ماشین‌های قمار لاس وگاس می‌گرفتند و

and put them in our social media feed so that we get addicted.

آن‌ها را در شبکه‌های اجتماعی می‌گذاشتند و ما دچار اعتیاد می‌شدیم.

Now they've seen the error of their ways

حالا دیگر خطا‌های آن راه‌ها را دیده‌اند

and they want to make technology more humane.

و می‌خواهند که تکنولوژی را انسانی‌تر کنند

But when I hear the expression "humane technology,"

اما وقتی عبارت "تکنولوژی انسانی" را می‌شنوم

I think about cage-free chickens or something.

به یاد جوجه‌های بدون قفس یا چیزی شبیه آن می‌افتم.

We're going to be as humane as possible to them,

ما قصد داریم تا حد امکان با آن‌ها مهربان باشیم،

until we take them to the slaughter.

تا وقتی آنها را به سلاخی ببریم.

So now they're going to let these technologies be as humane as possible,

پس حالا اجازه می‌دهند این تکنولوژی‌ها تا جای ممکن انسانی باشند،

as long as they extract enough data and extract enough money from us

تا زمانی که از ما داده‌ها و پول کافی استخراج کنند

to please their shareholders.

برای راضی کردن سهام دارانشان.

Meanwhile, the shareholders, for their part, they're just thinking,

درهمین حال، سهامداران هم در جای خود فقط فکر می‌کنند،

"I need to earn enough money now, so I can insulate myself

"حالا باید پول کافی بدست آورم، تا بتوانم خود را از

from the world I'm creating by earning money in this way."

دنیایی جدا کنم که خودم با از این راه پول بدست آوردن ساخته‌ام."

(Laughter)

(خنده)

No matter how many VR goggles they slap on their faces

مهم نیست چند عینک دنیای مجازی VR بر چهرهٔ بزنند

and whatever fantasy world they go into,

و به هر دنیای خیالی که بروند،

they can't externalize the slavery and pollution that was caused

نمی‌توانند بردگی و آلودگی ناشی از

through the manufacture of the very device.

ساخت همان وسیله را بیرون بگذارند.

It reminds me of Thomas Jefferson's dumbwaiter.

آسانسور غذای توماس جفرسون را به خاطر من می‌آورد.

Now, we like to think that he made the dumbwaiter

حالا می‌خواهیم فکر کنیم که او این را ساخت

in order to spare his slaves all that labor of carrying the food

تا از آنهمه زحمت برد‌ه‌های خود در حمل غذا

up to the dining room for the people to eat.

به ناهارخوری بالا و سرو آن برای مردم بکاهد.

That's not what it was for, it wasn't for the slaves,

این برای آن نبود، برای بردگان نبود،

it was for Thomas Jefferson and his dinner guests,

بلکه برای توماس جفرسون و مهمانان شام او بود،

so they didn't have to see the slave bringing the food up.

تا آنکه مجبور نباشند ببینند بردگان غذا را می‌آورند.

The food just arrived magically,

غذا به صورت جادویی وارد می‌شد،

like it was coming out of a "Start Trek" replicator.

مثل اینکه از یک واساز "پیشتازان فضا" بیرون می‌آمد.

It's part of an ethos that says,

این پاره‌ای از منشی است که می‌گوید،

human beings are the problem and technology is the solution.

مشکل انسانها هستند و تکنولوژی راه حل است.

We can't think that way anymore.

ما دیگر نمی‌توانیم اینگونه فکر کنیم.

We have to stop using technology to optimize human beings for the market

ما باید دست ازبکارگیری تکنولوژی بمنظور بهینه‌سازی انسان برای بازار برداریم

and start optimizing technology for the human future.

و دست به بهینه‌سازی فناوری برای آینده بشر بزنیم.

But that's a really hard argument to make these days,

اما این برهان آسانی نیست که این روزها بتوان مطرح کرد،

because humans are not popular beings.

چون انسانها موجودات محبوبی نیستند.

I talked about this in front of an environmentalist just the other day,

یکی دو روز پیش در همین موضوع جلوی یک طرفدار محیط زیست صحبت می‌کردم،

and she said, "Why are you defending humans?

و او گفت: "چرا از انسانها دفاع می‌کنید؟

Humans destroyed the planet. They deserve to go extinct."

انسانها سیاره را نابود کرده اند، جزاشان منقرض شدن است"

(Laughter)

(خنده)

Even our popular media hates humans.

حتی رسانه‌های محبوب ما از انسان‌ها نفرت دارند.

Watch television,

تلویزیون را تماشا کنید،

all the sci-fi shows are about how robots are better and nicer than people.

همه نمایش‌های علمی تخیلی درباره بهتر و خوب‌تر بودن ربات‌ها از آدمهاست.

Even zombie shows -- what is every zombie show about?

حتی نمایش‌ زامبی یا اجساد متحرک-- همه آن‌ها درباره چیست؟

Some person, looking at the horizon at some zombie going by,

فردی به افق جایی که یک زامبی‌ راه می‌رود نگاه می‌کند،

and they zoom in on the person and you see the person's face,

و دوربین نزدیک‌تر می‌آید صورت فرد را می‌شود دید،

and you know what they're thinking:

و می‌دانید چه فکر می‌کنند

"What's really the difference between that zombie and me?

"راستی چه فرقی بین من و آن زامبی هست؟

He walks, I walk.

او راه می‌رود من هم راه می‌روم.

He eats, I eat.

او می‌خورد، من هم می‌خورم.

He kills, I kill."

او می‌کشد، من هم می‌کشم."

But he's a zombie.

اما او یک زامبی است.

At least you're aware of it.

حداقل شما از این آگاه هستید.

If we are actually having trouble distinguishing ourselves from zombies,

اگر واقعاً فرق بین خودمان با زامبی را درست نمی‌دانیم،

we have a pretty big problem going on.

پس جدا یک مشکل بزرگی داریم.

(Laughter)

(خنده)

And don't even get me started on the transhumanists.

و بحث فرابشریت را بگذارید دیگر شروع نکنم.

I was on a panel with a transhumanist, and he's going on about the singularity.

در مباحثه با یک طرفدار فرابشریت بودم و او دربارهٔ تکینگی‌ صحبت می‌کرد.

"Oh, the day is going to come really soon when computers are smarter than people.

"آه، آنروز به زودی خواهد آمد که کامپیوتر ازانسان باهوشتر باشد.

And the only option for people at that point

و تنها گزینه برای انسانها درآن روز

is to pass the evolutionary torch to our successor

این خواهد بود که مشعل تکامل را به جانشینان خود بسپارند

and fade into the background.

و خود به پشت صحنه بروند.

Maybe at best, upload your consciousness to a silicon chip.

شاید در بهترین حالت، آگاهی خود را روی تراشه سیلیکونی بارگذاری کنند.

And accept your extinction."

و انقراض خود را بپذیرند."

(Laughter)

(خنده)

And I said, "No, human beings are special.

و من گفتم، "نه، انسانها خاص هستند.

We can embrace ambiguity, we understand paradox,

ما می‌توانیم ابهام را بپذیریم، ما تناقض را درک می‌کنیم،

we're conscious, we're weird, we're quirky.

ما بیدارهستیم، نامانوس، و عجیب وغریب هستیم.

There should be a place for humans in the digital future."

باید در آینده دیجیتالی جایی برای انسانها باشد."

And he said, "Oh, Rushkoff,

و او گفت، "آه، راشکاف،

you're just saying that because you're a human."

این را می‌گویی، فقط چون خودت انسان هستی."

(Laughter)

(خدده)

As if it's hubris.

گویی تکبر بخرج داده‌باشم.

OK, I'm on "Team Human."

بسیار خب، من در "تیم انسان‌ها" هستم.

That was the original insight of the digital age.

این بینش اصلی عصر دیجیتال بود.

That being human is a team sport,

که انسان بودن مانند یک ورزش گروهی است،

evolution's a collaborative act.

تکامل یک کار جمعی است.

Even the trees in the forest,

حتی درختان جنگل،

they're not all in competition with each other,

همه در رقابت با یکدیگر نیستند،

they're connected with the vast network of roots and mushrooms

با شبکه وسیع ریشه‌‌ها وقارچها پیوسته اند،

that let them communicate with one another and pass nutrients back and forth.

که اجازه ارتباط و انتقال غذا بین آن‌ها را فراهم می‌کند.

If human beings are the most evolved species,

اگر انسانها تکامل یافته‌ترین گونه هستند،

it's because we have the most evolved ways of collaborating and communicating.

برای آنست که تکامل یافته‌ترین راه‌های همکاری و ارتباط را داریم.

We have language.

ما زبان داریم.

We have technology.

ما فنآوری داریم.

It's funny, I used to be the guy who talked about the digital future

جالب اینکه، من همانم که زمانی حرف ازآینده دیجیتالی

for people who hadn't yet experienced anything digital.

برای کسانی می‌زدم که هیچ چیز دیجیتالی تجربه نکرده بودند.

And now I feel like I'm the last guy

و حالا حس می‌کنم که آخرین کسی هستم

who remembers what life was like before digital technology.

که به خاطردارد زندگی قبل از دیجیتال چگونه بود.

It's not a matter of rejecting the digital or rejecting the technological.

موضوع پس زدن دیجیتال یا رد فنآوری نیست.

It's a matter of retrieving the values that we're in danger of leaving behind

بلکه بحث احیای ارزش‌هایی است که در معرض خطر از دست دادن‌شان هستیم

and then embedding them in the digital infrastructure for the future.

و اینکه آن‌ها را جزئی از زیرساخت دیجیتال آینده کنیم.

And that's not rocket science.

و این دانش موشک به هوا فرستادن نیست.

It's as simple as making a social network

به سادگی ساختن یک شبکه اجتماعی است

that instead of teaching us to see people as adversaries,

که به جای انکه به ما بیاموزد که مردم را مشکل ببینیم

it teaches us to see our adversaries as people.

به ما می‌آموزد مشکلات را همچون مردم ببینیم.

It means creating an economy that doesn't favor a platform monopoly

این یعنی ایجاد یک اقتصاد که حامی بن‌سازه انحصاری نباشد

that wants to extract all the value out of people and places,

که بخواهد همه‌جا و همه‌کس را از ارزش خالی کند،

but one that promotes the circulation of value through a community

بلکه خواهان به چرخش درآوردن ارزش در جامعه باشد

and allows us to establish platform cooperatives

و اجازه بدهد بن‌سازه ای تعاونی‌ تشکیل دهیم

that distribute ownership as wide as possible.

که مالکیت را هرچه گسترده‌تر توزیع کند.

It means building platforms

این بمعنی ساختن بن‌سازه هایی است

that don't repress our creativity and novelty in the name of prediction

که به نام پیش‌بینی، خلاقیت را سرکوب نمی‌کند

but actually promote creativity and novelty,

بلکه درواقع خلاقیت و نوآوری را ترویج می‌دهد،

so that we can come up with some of the solutions

تا آنجا که بتوانیم به راهکارهایی دست یابیم

to actually get ourselves out of the mess that we're in.

تا واقعا خود را از آشفتگی که در آن هستیم بیرون بکشیم.

No, instead of trying to earn enough money to insulate ourselves

به جای تلاش برای کسب پول کافی برای جدا کردن خود

from the world we're creating,

از دنیایی که خودمان می‌سازیم،

why don't we spend that time and energy making the world a place

چرا آن وقت و نیرو را صرف ساختن دنیایی نکنیم

that we don't feel the need to escape from.

که حس نیاز به فرار کردن از آن بما دست ندهد.

There is no escape, there is only one thing going on here.

فراری در کار نیست، اینجا فقط یک چیز هست.

Please, don't leave.

لطفا، نروید.

Join us.

به ما بپیوندید.

We may not be perfect,

شاید ما بی‌کم‌و‌کاست نباشیم،

but whatever happens, at least you won't be alone.

اما هرچه باشد، دست‌کم تنها نخواهید ماند.

Join "Team Human."

به "گروه انسان‌ها" ملحق شوید.

Find the others.

دیگران را پیدا کنید.

Together, let's make the future that we always wanted.

باهم، بیایید دنیایی را که همیشه می‌خواستیم، بسازیم.

Oh, and those tech billionaires who wanted to know

و آن میلیارد‌رهای تکنولوژی که می‌خواستند بدانند

how to maintain control of their security force after the apocalypse,

چگونه نیرو‌های امنیتی خود را پس ازآخر‌زمان هم کنترل کنند،

you know what I told them?

می‌دانید به آن‌ها چه پاسخ دادم؟

"Start treating those people with love and respect right now.

"از هم‌اکنون با آن مردم با محبت و احترام رفتار کنید.

Maybe you won't have an apocalypse to worry about."

شاید آخر‌زمانی هم برایتان نباشد که نگران آن باشید."

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)