How Your Memory Works -- and Why Forgetting Is Totally OK | Lisa Genova | TED

Transcriber:

Translator: sahar Ahmadi Reviewer: shirin etebar

اگر به هفته‌ی گذشته نگاه کنید،

آیا تابه حال فراموش کرده‌اید که تلفن همراه‌تان کجاست؟

آیا کلمه‌ای نوک زبانتان بوده که به یاد نمی‌آوردید؟

آیا نام بازیگری از خاطرتان رفته است؟

Thinking about the past week,

did any of you forget where you put your phone?

یا نام فیلمی که دوستتان به شما پیشنهاد داده بود؟

Did you have a word stuck on the tip of your tongue,

آیا فراموش کردید زباله‌ها را بیرون ببرید؟

یا لباس‌ها را از ماشین لباسشویی به خشک‌کن انتقال دهید؟

you couldn't remember the name of an actor

or that movie a friend recommended?

یا فراموش کنید سر راه خود از فروشگاه خرید کنید؟

Did you forget to take out the trash

چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟ آیا حافظه شما مشکلی دارد؟

or move the laundry from the washer to the dryer

نه.

or to pick up something from the grocery store you meant to buy?

مغز شما کاملاً به وظیفه‌اش عمل می‌کند.

با وجود معجزه‌آسا بودنش،

What is going on here, is your memory failing?

و با وجود حضور ضروری و همیشگی‌اش در زندگی ما،

It's not.

It's doing exactly what it's supposed to do.

حافظه ما بی‌نقص نیست.

مغز ما برای به یاد آوردن نامِ افراد،

For all its miraculous,

necessary and pervasive presence in our lives,

به تعویق انداختن کارها،

memory is far from perfect.

یا دسته‌بندی هر آنچه با آن مواجه می‌شویم، طراحی نشده است.

Our brains are not designed to remember people's names,

این عیوب تنها پیش‌فرض‌های تنظیمات این کارخانه است.

to do something later

حتی در مغز باهوش‌ترین افراد نیز خطا رخ می‌دهد.

or to catalogue everything we encounter.

These imperfections are simply the factory settings.

مردی که با حفظ ۱۰۰,۰۰۰ رقم پس از اعشارِ عدد پی شهرت پیدا کرد

Even in the smartest of heads, memory is fallible.

می‌تواند تاریخ تولد همسرش را هم فراموش کند

یا حتی اینکه چرا به اتاق نشیمن رفته است.

A man famous for memorizing over 100,000 digits of pi

بیشتر ما عمده‌ی تجربیات امروز خود را

can also forget his wife's birthday

تا فردا فراموش خواهیم کرد.

or why he walked into the living room.

در نتیجه، این به این معناست که ما بیشتر زندگی خود را فراموش خواهیم کرد.

Most of us will forget the majority of what we experienced today

به این موضوع فکر کنید.

بنابراین چه چیزی تعیین می‌کند که موضوعی را به یاد آوریم یا فراموش کنیم؟

by tomorrow.

Added up, this means we actually don't remember most of our own lives.

در اینجا دو مثال می‌زنیم از دو موقعیت رایج که در آن مغز دچار اشکال می‌شود،

Think about that.

So what determines what we remember and what we forget?

و اینکه چرا کاملاً طبیعی هستند.

Here are two examples of supercommon memory failures

شماره یک، تلفن همراه‌ام کجاست؟

و همینطور کلیدهایم، عینک‌ام، ماشین‌ام؟

and why they're totally normal.

اولین عنصر ضروری در ساختن حافظه‌ای

Number one, where did I put my phone,

که از لحظه اکنون دوام بیشتری داشته باشد،

my keys, my glasses, my car?

توجه است.

حافظه شما یک دوربین فیلم‌برداری نیست

The first necessary ingredient in creating a memory

که یک جریان ثابت از هرآنچه می‌بینید یا می‌شنوید را ضبط کند.

that lasts longer than the present moment

is attention.

شما تنها می‌توانید چیزی را به یاد آورید که به آن توجه می‌کنید.

Your memory is not a video camera

recording a constant stream of every sight and sound you're exposed to.

مثالی می‌زنم که احتمالاً برای شما هم آشناست.

من معمولاً مسیر بوستون به کیپ‌کاد را رانندگی می‌کنم.

You can only remember what you pay attention to.

معمولاً پس از یک ساعت در این مسیر از پل سَگِمور عبور می‌کنم.

Here's an example that will probably feel familiar.

پلی بسیار بزرگ با چهار باند که هرگز از دید پنهان نمی‌ماند.

I often drive from Boston to Cape Cod.

About an hour into this trip I cross the Sagamore Bridge,

سپس ۱۰ مایل و تنها ۱۰ دقیقه‌ بعد از گذر از پل،

a really big, four-lane, cannot-miss-it structure.

من ناگهان تعجب می‌کنم، صبر کن،

آیا از روی پل عبور کردم؟

And then about 10 miles and a mere 10 minutes later,

یادم نمی‌آید که از روی پل عبور کرده بودم

چرا که آن حافظه هرگز در وهله اول در مغز من ایجاد نشده است.

I'll suddenly wonder, wait,

did I already go over the bridge?

برای حواس من درک این اطلاعات کافی نیست.

I can't recall going over the bridge

because that memory was never created in the first place.

مغز من نمی‌تواند اطلاعات حسی را به یک حافظه ماندگار تبدیل کند

It's not enough for my senses to perceive information.

بدون آنکه در اثر توجه، ورودی عصبی دریافت کند.

My brain can't consolidate any sensory information into a lasting memory

بنابراین، چون من به دفعات از روی آن پل عبور کرده‌ام

و به دلیل اینکه احتمالا حین عبور، درافکارم غرق بوده‌ام یا به کتاب صوتی گوش می‌دادم

without the neural input of attention.

توجه من جای دیگری بوده است،

So because I've driven over that bridge countless times

و درنتیجه تجربه‌ی عبور از پل طی چند ثانیه از ذهن من خارج شده‌است،

and because I was probably lost in thought or listening to an audio book,

بدون اینکه رَدی از خود به جای بگذارد.

so my attention pulled elsewhere,

دلیل اول برای اینکه حرف‌های کسی را فراموش می‌کنیم،

the experience of driving over it slipped out of my brain within seconds,

نام کسی را که به تازگی دیده‌ایم از یاد می‌بریم،

gone without a trace.

یا جایی که ماشینمان را پارک کرده‌ایم،

The number one reason for forgetting what someone said,

و یادمان نیست آیا از روی پل عبور کرده‌ایم یا خیر

کمبود توجه است.

the name of a person you just met,

where you parked your car

دلیل دوم،

«اوه، اسمش چی بود؟»

and whether you already drove over a really big bridge

is lack of attention.

یک روز من نام بازیگر سریال سوپرانوز

که از شبکه اچ‌بی‌او پخش می‌شود را به یاد نمی‌آوردم.

Number two,

"Oh, what is his name?"

می‌دانستم نام او جایی در حافظه‌ام وجود دارد،

One day I couldn't come up with the name

و سایر اطلاعات مربوط به او نیز به خوبی در یادم بود،

of the actor who played Tony Soprano in the HBO series "The Sopranos."

اما توان به یاد آوردن نام او را نداشتم.

I knew his name was stored somewhere in my brain,

نهایتاً تسلیم شدم و نامش را در گوگل جست‌وجو کردم:

«بازیگر نقش تونی در سریال سوپرانوز.»

and I could tell you all kinds of things about him,

جیمز گاندولفینی.

but I could not produce his name.

بله، خودش است.

I eventually gave up and googled it.

انسداد فکر یا کلمه‌ای نوک زبان بودن

"Actor who played Tony Soprano."

اصطلاحی است که برای یکی از رایج‌ترین اشکالات حافظه استفاده می‌شود.

James Gandolfini.

Yes, that's it.

معمولاً مواقعی رخ می‌دهد که نام به خصوصی را به یاد نمی‌آوریم

Blocking on a word, also called tip of the tongue,

و به یاد آوردن آن نیز محال به نظر می‌رسد.

is one of the most common experiences of memory failure.

اما چرا؟

You're trying to come up with a word, most often a proper noun,

قفل شدن حافظه روی یک کلمه، زمانی رخ می‌دهد

but you cannot, for the life of you, retrieve it on demand.

که نورون‌های مرتبط به آن کلمه‌ی به‌خصوص

ضعیف هستند یا به درستی عمل نمی‌کنند.

Why does this happen?

Blocking on a word can occur when there's only partial

معمولاً در عوض کلمات دیگری به یادمان می‌آید که چندان مرتبط نیستند

or weak activation of the neurons

و از نظر آوا یا معنی مشابه‌ کلمه مورد نظر هستند.

that connect to the word you're looking for.

متاسفانه به این کلمات که به طور غیرمستقیم با کلمه اصلی در ارتباط هستند

We often come up with a loosely related word instead,

خواهر نازیبای کلمه هدف می‌گویند.

something similar in sound or meaning.

و با تأسف بیشتر،

هرچه بیشتر روی این خواهر نازیبا تمرکز می‌کنیم، اوضاع بدتر می‌شود.

These obliquely related words are rather unfortunately called

the ugly sister of the target.

این کلمات مثل تَله، فعالیت مغز را به سمت مسیرهای عصبی منتهی به خود هدایت می‌کنند،

And even more unfortunately,

zeroing in on an ugly sister will only make the situation worse.

و نه به سمت کلمه‌ای که به دنبالش هستید.

بنابراین، وقتی سعی کنید کلمه‌ی مورد سوال را پیدا کنید،

These decoys lead your brain activity down neural pathways that go to them

تنها خواهرهای نازیبای آن را پیدا می‌کنید.

and not to the word you're looking for.

مثلاً:

من اخیراً از دوست پسرم پرسیدم،

So now when you try to retrieve the word in question,

«اسم آن موج‌سوار معروف چه بود؟

all you can come up with is the ugly sister.

لَنس؟

نه، لنس نبود.»

Here's an example.

I recently asked my boyfriend,

او می‌دانست منظور من چه کسی است،

اما او هم نامش را فراموش کرده بود.

"What's the name of that famous surfer?

ما هر دو گیج شده بودیم.

Lance?

معلوم شد نامی که من به اشتباه در ابتدا گفته بودم

No, it's not Lance."

He knew who I was talking about,

ذهن او را به سمت نام لَنس آرمسترانگ گمراه کرده بود،

but he couldn't come up with it either.

We were both stumped.

همان خواهر نازیبا.

And turns out my blurting out the wrong name

حالا، او در پایانه‌های عصبی اشتباهی گیر افتاده بود و نمی‌توانست از آن خارج شود

set my boyfriend's brain to Lance Armstrong,

خواهر نازیبا همچنین این پدیده را توضیح می‌دهد:

the ugly sister.

مدتی بعد، وقتی شما دست از جستجوی کلمه مورد نظر برمی‌دارید،

Now, he was stuck in the wrong neural neighborhood and couldn't get out.

ناگهان کلمه از جای نامعلومی پیدا می‌شود.

The ugly sister also explains this phenomenon.

Much later, once you've stopped trying to find the word,

لِرد همیلتون.

بله، همین نام است.

چرا چنین اتفاقی رخ داد؟

it suddenly bubbles to the surface, seemingly out of nowhere.

وقتی دست از جستجو برمی‌دارید،

مغز شما دیگر روی خواهرهای زشت درجا نمی‌زند

Laird Hamilton.

Yes, that's it.

و به نورون‌ها اجازه می‌دهد تا به درستی فعالیت کنند.

Why does that happen?

By calling off the hunt,

گیر کردن کلمه‌ای نوک زبان،

your brain can stop perseverating on the ugly sister,

مخصوصاً روی نام‌ها، کاملاً طبیعی است.

giving the correct set of neurons a chance to be activated.

بیست و پنج ساله‌ها نیز می‌توانند چندین‌بار در هفته این موضوع را تجربه کنند،

Tip of the tongue,

especially blocking on a person's name, is totally normal.

اما آنها در مواجهه با آن مَشِقّت کمتری می‌کشند، چرا که در سن پایین کسی نگران نیست

حافظه‌اش ضعیف شود یا آلزایمر بگیرد.

Twenty-five-year-olds can experience several tip of the tongues a week,

آنها بر خلاف والدین‌شان،

but young people don't sweat them, in part because old age,

بدون درنگ از گوشی‌های هوشمندشان برای رسیدن به جواب کمک می‌گیرند.

memory loss and Alzheimer's are nowhere on their radars.

که این موضوع مرا به نکته مهمی می‌رساند.

And unlike their parents,

تصور بسیاری از ما این است که استفاده از گوگل برای پیدا کردن کلمه‌ی گمشده،

they don't hesitate in outsourcing the job to their smart phones.

تقلّب محسوب می‌شود و مشکل را تشدید می‌کند

Which brings me to an important point.

و در نتیجه حافظه را ضعیف می‌کند.

Many of you are worried that if you use Google to look up your blocked words

شما نگرانید که گوگل مثل استفاده از یک تکیه‌گاه پیشرفته

به شما فراموشی دیجیتال بدهد.

then you're cheating and contributing to the problem,

این باور نادرست است.

weakening your memory.

جستجوی نام بازیگر نقش تونی سوپرانو

You're worried that Google is a high-tech crutch

that's going to give you digital amnesia.

به هیچ وجه حافظه‌ی من را ضعیف نمی‌کند.

This belief is misinformed.

همینطور که فشار آوردن به مغز خود

Looking up the name of the actor who played Tony Soprano

و اصرار بر به یاد آوردن نامی که از یاد برده‌ام،

doesn't weaken my memory's ability whatsoever.

موجب تقویت حافظه نمی‌شود

Likewise, suffering through the mental pain

و هیچ مدال افتخاری به دنبال ندارد.

and insisting on coming up with his name on my own

نیازی نیست در راه تقویت حافظه شهید شوید.

گیر کردن روی یک کلمه‌ی به‌خصوص برای به یاد آوردن

doesn't make my memory stronger

or come with any trophies for doing so.

یک نقص کاملاً طبیعی هنگام بازیابی حافظه است،

You don't have to be a memory martyr.

نتیجه‌ی جانبیِ شیوه‌ای که مغز ما شکل گرفته است.

Having a word stuck on the tip of your tongue

اگر چشم‌هایتان به کمک نیاز دارد، عینک می‌زنید،

is a totally normal glitch in memory retrieval,

پس اجازه دارید با گوگل به مغزتان کمک کنید،

اگر کلمه‌ای نوک زبانتان است، اما آن را به یاد نمی‌آورید.

a byproduct of how our brains are organized.

حافظه شگفت‌انگیز است

You wear glasses if your eyes need help seeing,

تقریباً برای عملکرد هر کاری که انجام می‌دهیم ضروری است،

you have my permission to use Google

if a word is stuck on the tip of your tongue.

اما نمی‌گذارد همزمان به یاد داشته باشید تا به مادرتان تلفن کنید،

Memory is amazing

جای عینکتان را به یاد بیاورید

and is essential for the functioning of almost everything we do,

یا اینکه سه‌شنبه پیش ناهار چه خوردید.

but it will also forget to call your mother,

آزاردهنده است اما نشانه‌ی بیماری یا دلیلی برای ترس و خجالت نیست.

where you put those glasses,

بیشتر چیزهایی که از یاد می‌بریم تنها قسمتی طبیعی از انسان بودن است.

and what you ate for lunch last Tuesday.

Frustrating, but not a cause for diagnosis, panic or shame.

ممنونم.

دیوید بیِلو: من به جای تماشاگران

Most of what we forget is just a normal part of being human.

ایستاده شما رو تشویق می‌کنم.

من شخصاً حالا احساس بهتری دارم.

Thank you.

بنابراین، از شما ممنونم.

David Biello: I will stand in for the audience

فکر می‌کنم همه ما کمی درباره حافظه‌مان نگران هستیم،

to give you my own personal standing ovation.

به ویژه بعد از این همه‌گیری جهانی.

I personally feel so much better.

من میبینم که بعضی از مخاطبان از شما سوال‌هایی پرسیده‌اند.

So thank you for that.

I think we all get a little concerned about our memories,

پیش از پرداختن به آنها، من یک سوال مهم شخصی دارم،

particularly after this pandemic.

آیا باید نگران شوم، چرا که وقتی

And I see that we already have some questions from the audience.

از جایم بلند می‌شوم تا از اتاقی به اتاق دیگر بروم،

But before we get into that, I have to ask one very important personal question,

به کلی فراموش می‌کنم که به چه دلیل به آنجا رفته‌ام.

آیا این نگران‌کننده است؟

which is, should I be worried,

آیا باید نگران باشم؟

because every time I get up and go to another room,

ل.ج: نه، جای نگرانی نیست.

و این دقیقاً همان دلیل اصلی من برای نوشت این کتاب است.

I forget why I've gone there.

Is that is that troubling?

انسان‌های بسیاری هستند، به ویژه افراد بالای ۴۰ سال،

Should I be nervous?

LG: No, you should not be nervous.

که لحظات طبیعی از فراموشی را تجربه می‌کنند،

And that's one of the big take-homes of why I wrote the book I just wrote,

ولی حالا تمام توجه‌مان معطوف این موضوع شده

و فکر می‌کنیم که «خدای من، پس من حافظه‌ام را از دست می‌دهم؟

there's so many people, especially over the age of 40,

من قرار است آلزایمر بگیرم؟»

who experience normal moments of forgetting

اتفاقی که می‌افتد این است که

but now we are keyed into it

وقتی تو در اتاق خواب هستی و آماده‌ای تا کتاب بخوانی،

and we think, "Oh, my God, does this mean I'm losing my mind,

برای مثال زمان خواب است،

این کاری است که انجام می‌دهی.

I'm going to get Alzheimer's."

So here's what happens when you have that --

سپس متوجه می‌شوی عینک‌ات را فراموش کرده‌ای.

so you're in your bedroom and you're getting ready to read a book,

بنابراین، با خودت می‌گویی باید در آشپزخانه باشند.

پس به سمت آشپزخانه می‌روی

it's bedtime,

و حافظه‌ات شکل می‌گیرد،

that's what you do before bed.

And you realize you've forgotten your glasses.

قصد انجام کاری در آینده.

که به آن «حافظه‌ی آینده‌نگر» می‌گویند.

And you're like, they're probably in the kitchen.

این کاری‌ست که همیشه انجام می‌دهیم.

So you go walk down to the kitchen

«وقتی به فروشگاه رفتم، باید شیر بخرم.»

and you created the memory,

the intention of what you plan to do later.

That's called your prospective memory.

«یادم باشد به مادرم تلفن کنم.»

So it's like, I intend -- we do this all the time, right?

«باید یادم باشد لباس‌ها را از خشکشویی تحویل بگیرم.» نه؟

چیزهایی که قرار می‌گذاریم در آینده انجام دهیم.

"When I go to the grocery store later, I need to buy milk."

مغز ما در حفظ این برنامه‌ها به طور ذاتی فاجعه است،

"I need to remember to call my mother."

"I need to remember to pick up the dry cleaning," right?

مردم تصور می‌کنند با داشتن چک لیست، یا فهرست کارهای روزانه در تلفنشان

These things that we plan to do in the future.

تقلب کرده‌اند.

Our brains are terrible at them, like, inherently terrible.

نه، این تنها یک تمرین خوب است، نه؟

خلبان‌ها، به حافظه‌ی آینده‌نگرشان اتّکا نمی‌کنند،

So people feel like they're cheating if they create to-do lists, checklists,

تا به یاد بیاورند که پیش از فرود چرخ‌ها را خارج کنند، بلکه

put it in their phone.

از منابع کمک می‌گیرند.

No, this is just good practice, right?

از مغزت استفاده نکن، از چک لیست کمک بگیر.

So pilots don't rely on their prospective memories

to remember to put down the wheels before landing the plane.

بنابراین، استفاده از چک لیست تمرین درستی است.

به هر حال، تو این تصمیم را گرفتی

They outsource the job.

حافظه‌ای مربوط به این که وقتی به آشپزخانه رسیدم،

Don't use your brain, use the checklist, right?

به دنبال عینک‌ام خواهم گشت.

So, like, using a checklist is sound practice.

وقتی به آشپزخانه می‌رسی، در عمل به یاد نمی‌آوری چرا به آنجا رفتی.

So anyway, you made this intention,

بخشی از علت، عدم کارایی حافظه آینده‌نگر است.

this memory of, like, when I get to the kitchen,

I'm going to look for glasses.

اما ما تنها از او خواستیم اطلاعات را برای ۱۰ ثانیه نگه دارد.

You show up in the kitchen, you're like, "I don't know why I'm here."

اینطور نیست که بخواهیم شرکت در جلسه‌ی ساعت ۴ را به یاد آوریم.

Part of the reason is prospective memory sucks.

پس چه اتفاقی افتاده است؟

But we've only asked it to remember something for 10 seconds.

نکته دیگر در این حین مربوط به شرایط است.

It's not like, "Oh, I need to remember to go to my Zoom meeting at four o'clock."

حافظه بسیار تحت تآثیر شرایط است.

So what's going on?

نشانه‌ها، مفاهیم تداعی‌کننده،

The other key in this situation has to do with context.

اطلاعات حسی، حالات عاطفی و روحی

So memory is very much influenced by context.

و هرچیز دیگر مربوط به موضوعی که سعی بر یادآوری آن داریم.

The cues, the associations,

بنابراین، شرایط به ما در تشکیل حافظه

the sensory information, the emotional information, our mood,

و سپس در بازیابی آن کمک می‌کند

anything that is linked to the thing we're trying to remember.

چراکه حافظه شبکه‌ای عصبی متصل از تداعی‌ها است.

So context helps us form a memory

پس وقتی در اتاق خواب بودید، نشانه‌های لازم را در اختیار داشتید، نه؟

and context helps us retrieve that memory

قفسه کتاب، کتابی که می‌خواندید، زمانی که در آن بودید، وقت خواب،

because memory is the connected neural network of associations.

«اوه، عینک‌ام.»

So in the bedroom, all the cues for what you needed were there, right?

وارد آشپزخانه می‌شوید و ناگهان،

«گرسنه‌ام؟ تشنه‌ام؟»

The bookcase, the book you're reading, the time of day, it's bedtime,

زیرا نشانه‌ها در حال ارسال پیام هستند،

«وقت غذاست؟ چه خبر است؟»

"Oh, I need glasses."

و خبری از سیگنال مربوط به عینک نیست.

You show up in the kitchen and you're like,

پس، وقتی به اتاق موردنظر قدم می‌گذارید

"Am I hungry? Am I thirsty?"

می‌گویید: «من نمی‌دانم چرا اینجا هستم.»

Because, right, the cues are signaling,

دیوانه نشده‌اید، دچار آلزایمر هم نیستید،

"Is it a meal? Is it what?"

And not the glasses that you didn't notice.

اوضاع حافظه‌تان بد نیست.

So when you walk into the room and you're like,

کافی است که در ذهنتان یا به طور فیزیکی به اتاقی برگردید که

"I don't know why I'm here,"

you're not going crazy, you're not getting Alzheimer's,

از اول آنجا بودید

your memory isn't terrible.

و نشانه‌ها را به یاد بیاورید و سپس چیزی که برای به خاطر آوردنش

It's, go back to the room you were in before you landed in this one,

به دردسر افتاده بودید را به یاد خواهید آورد.

either in your mind's eye or physically do it

د.ب: سوالی که توسط تعداد زیادی از شنوندگان

and imagine the cues that were there and it will instantly deliver

what you were completely befuddled by a moment ago.

از جمله مِل و لورِن مطرح شده، عکس این موضوع است.

نشانه‌های نگران‌کننده

DB: So a question that's come in from a number of our audience members,

و یا غیرعادی که نیاز به پیگیری بیشتر،

including Mel and Lorraine, is the flip side of this.

So when would you consider,

بررسی و چکاپ دارند، کدام علائم را شامل می‌شوند؟

or what kinds of memory cues would be signs of abnormality

ل.ج: من این سوال را هم دوست دارم.

چرا که برای مدت طولانی این نگرش وجود داشته است،

or you should get further testing and checking?

برای مردم چکاپ قسمت‌های مختلف بدن

LG: Oh, I love this question, too,

به خصوص گردن به پایین

because I think that for too long there's been this disconnect with,

امر طبیعی به نظر می‌رسد. نه؟

به خصوص قلب، بسیاری از ما

تعداد قدم‌هایمان را می‌شماریم،

you know, people are comfortable thinking

به دکتر رفته و فشار خون خود را مرتب کنترل می‌کنیم.

about having an influence over their health

from the neck down, right?

آیا کلسترول بالا داریم؟

So especially with heart health,

چطور روی این فاکتورها اثر بگذارم؟

a lot of us count our number of steps

or we'll go to the doctor and get blood pressure taken.

چطور از حمله قلبی احتمالی جلوگیری کنم؟

And do we have high cholesterol?

How can I influence these factors, right?

اما بسیار مردم باور ندارند که می‌توانند در سلامت مغزشان هم اثرگذار باشند.

How can I influence the likelihood that I'll get a heart attack later?

بنابر‌این، این سوال خوبی آست، چرا که کمک می‌کند

متوجه علائم بشویم،

و سپس با توجه به آن دست به اقدام بزنیم.

But most people don't think they have any influence over their brain health.

نیازی نیست مضطرب شویم یا از کسی پنهان کنیم.

And so this question is great because it's like,

گاهی احساس خجالت و شرم زیادی در مورد موضوعات حول محور مغز

well, what can I notice?

And then what do I do with that information, right?

به‌ ویژه حافظه، وجود دارد.

So, like, don't just panic and don't tell anyone.

اما این اطلاعاتی است

که می‌توانید با پزشک خود در مورد آن صحبت کنید.

There's so much shame and stigma attached to anything going on with the brain

وضعیت ادراکیتان چطور است؟

and particularly memory.

وضع حافظه‌تان امروز چطور است؟

یک سال دیگر چطور خواهد بود؟

But this becomes information

آیا در حال تغییر است؟

that you can be in conversation with your doctor about.

چه تفاوت‌های وجود خواهد داشت؟

فراموش کردن نام افراد،

So what is your cognition?

What is your memory today

کاملاً طبیعی‌ست.

and what does it look like a year from now?

مانند این است که اسامی در بُن‌بَست‌های کوچک خیابان زندگی می‌کنند

Is it changing?

And so what are the differences?

که چیزهای بسیاری به انتهای آن‌ها متصل است،

So forgetting people's names,

اما در پایان، ساختن کلمات واقعاً سخت است،

totally normal.

Names sort of, live in, like, little neurological cul de sacs

فرض کنید بخواهید به خانه‌ی انتهای آن خیابان برسید،

like, ultimately lots of things connected to them,

تنها یک راه وجود دارد.

در حالی که کلمات و اسامی رایج مثل این هستند که

but really hard in the end to just produce the words,

همگی به یک تقاطع در خیابان اصلی منتهی می‌شوند،

you've got to get to that house at the end of that street,

راه‌های متعددی برای رسیدن به آن‌ها وجود دارد

there's only one way in.

و رسیدن به آنها آسان‌تر است.

Whereas common names, common nouns are like,

اگر کلمات رایج را به سختی به یاد می‌آورید-

in the intersections on Main Street, USA,

اینطور فرض کنید: «اسم آن وسیله‌ای که با آن می‌نویسید چه بود؟

like, you can get, there are a number of different ways,

and it's super easy to get in and out.

همان که با آن می‌توانید بنویسید.

If you start forgetting common words frequently --

خودکار؟ بله» -

so if I'm like, "Oh, what's the name of the thing you write with?

اگر این اتفاق رخ می‌دهد، ممکن است علامتی مهم باشد،

اما نه لزوماً آلزایمر.

The thing you write with. What's that"

دلایل زیادی می‌تواند برای داشتن مشکل در بازیابی حافظه و ساخت حافظه جدید

"Pen?" "Yeah" --

if that starts happening, that could be something.

وجود داشته باشد.

Doesn't have to be Alzheimer's.

می‌تواند از کم‌خوابی باشد،

کمبود ویتامین ب۱۲ یا خیلی علت‌های دیگر.

There are lots of reasons for having issues with retrieving memories

بنابراین، نباید فوراً به یاد آلزایمر بیفتید.

می‌توانید به حل شدن مشکل امیدوار باشید.

making new memories.

It can be sleep deprivation,

باز هم می‌گویم که به سلامت مغزتان اهمیت بدهید.

it could be B12, it can be lots of things.

نکته دیگر، درک نحوه عملکرد مغز

So you don't have to just jump to Alzheimer's.

But it is something that you can hopefully address.

و هدف بخش‌های مختلف است.

مانند دوست من، گِرِگ اُبرایان، که به آلزایمر دچار است

Again, be involved in your brain health.

و مثالی می‌زند که من دوست دارم و در کتابم هم از آن استفاده کردم.

The other has to do with understanding how things work,

what things are for.

افراد بسیاری می‌گویند به یاد ندارند که ماشینشان را کجا پارک کرده‌اند.

So, like, my friend Greg O'Brien has Alzheimer's

برای من هم روزی اتفاق افتاد

and he uses the example which I love and I used in my book is,

در مرکز خرید بودم و وقتی خارج شدم

یادم نبود که کجای پارکینگ ماشینم را پارک کرده‌ام.

a lot of people say I can't remember where I parked my car.

قطعاَ برای من رخ داده است.

برای گِرِگ که به آلزایمر مبتلاست، وقتی او به جایی می‌رود،

That happened to me the other day.

I was in the mall, I got out,

البته وقتی هنوز هم رانندگی می‌کرد،

I couldn't remember where in the garage I parked the car.

ماشین‌اش را پارک می‌کند و تنها برای چند دقیقه از ماشین خارج می‌شود

I've certainly done this.

For Greg, who has Alzheimer's, it's he drives somewhere,

تا مثلا زباله‌ها را ببرد.

او می‌گفت: «زباله‌ها را داخل سطل انداختم،

back when he used to drive,

به سمت ماشین‌ام برگشتم و ناگهان

parks his car, gets out, like, does something for a minute.

ماشین‌ام را تشخیص نمی‌دادم.»

So his example's the dump.

این حافظه‌ی معنایی‌ست.

"I went to the dump, threw the trash out,

ماشین من یک جیپ زرد است و من آن را نمیشناسم.

turned around standing in front of my car.

علاوه‌براین، فراموش کرده که تا آنجا رانندگی کرده است.

Don't recognize it as mine."

So that's a semantic memory.

این مربوط به حافظه‌ی رویدادی‌ست، حافظه‌ای برای رخدادها.

That car is my yellow jeep and I don't recognize it.

چند دقیقه پیش

برای دورانداختن زباله‌ها سوار ماشین شدم و حالا چیزی به یاد نمی‌آورم.

And then B, forgets that he drove there.

این اتفاق شبیه به وقتی نیست که یادمان نمانده طبقه چهارم پارک کردیم یا پنجم؟

So that's an episodic memory, a memory for what happened.

So just a few minutes ago,

I drove to the dump and now I don't remember that I did that.

د.ب: بله.

جورج وایس

درباره‌ی راهکارهای یادآوری بهتر پرسیده است که

And so that's not the same as, like, "Did I park on level four or five?"

آیا رژیم خاصی برای جلوگیری از از دست رفتن حافظه وجود دارد؟

DB: Yeah.

So George Weiss,

in the helping-us-remember-better vein,

و آیا ممکن است بتوانیم نورون‌ها را برای حافظه‌ی بهتر تقویت کنیم؟

wants to know can diet help us to avoid memory loss

مثلاً از طریق حل کردن جدول، روابط عمیق‌تر

یا چیزهای مشابه؟

and can you, kind of, exercise your neurons into better memory

از تکان دادن سرتان متوجه شدم که جواب کوتاه «نه» است.

through crossword puzzles or deeper relationships

ل.ج: هم بله، هم خیر. من این سوال را هم دوست دارم. ممنون.

باید به شما بگویم که هیچ ترفند واقعی برای این وجود ندارد،

or anything like that?

You're shaking your head no, so that's the short answer.

هیچ مکملی وجود ندارد که بتوانم به شما بدهم

LG: Yes and no. Again, I love this question, so thank you.

تا کلمه‌ای که نوک زبانتان ست را به یاد بیاورید

Yeah, so I tell folks, like, there's no real gimmick to this,

یا سخنرانی بعدی TED خود را از بَر کنید.

like there's no supplement I can give you

همانطور که هیچ مکمّلی وجود ندارد،

جدول حل کردن نیز اثرگذار نخواهد بود،

that's going to keep you from experiencing a tip of the tongue

نمی‌دانم این ایده از کجا آمده است.

or help you memorize your next TED Talk.

وقتی جدول حل می‌کنید -

Like, there's no supplement,

کاری که در عمل انجام می‌دهید -

شما در حال بازیابی کلماتی هستید که از قبل می‌دانید.

the crossword puzzles are not the thing,

I don't know who started that one.

حل جدول شما را در به یاد آوردن همان کلمات تقویت می‌کند.

So crossword puzzles are going to --

think about what you’re doing --

این تمرین ترکیبی نیست.

در زندگی روزمره شما کارایی نخواهد داشت

you're retrieving words you already know.

So you're going to get better at remembering those words.

یا در یادآوری اینکه آن روز چه اتفاقی افتاد

یا بادآوری متن سخنرانی‌ آینده خود.

But it's not cross-training.

It doesn't then help you in your day-to-day life

به این شیوه عمل نخواهد کرد.

این کار مسیرهای عصبی جدیدی هم ایجاد نمی‌کند.

remember what happened that day

or again, if you have a presentation, what you have to say.

بنابراین بازیابی اطلاعاتی که از قبل می‌دانید

منجر به انعطاف‌پذیری عصبی نمی‌شود

It doesn't work that way.

It's also not building new neural roads.

که در واقع جهت ساخت ذخیره شناختی‌ست.

So retrieving information you already know

هربار که چیز جدیدی یاد می‌گیریم،

doesn't lend itself toward neuroplasticity,

در واقع در حال ساخت نوروآناتومی

which is in building something called a cognitive reserve.

و اتصالات شیمیایی عصبی هستیم.

So every time we learn something new,

بنابراین اگر تصور کنید -

we're actually building new neuroanatomical

مغز شما فقط این لکه صورتی در جمجمه‌تان نیست،

and neurochemical connections.

در این جعبه‌ی کوچک سیاه در سر،

And so if you imagine --

مغز اندامی بسیار پویا و مدام در حال تغییر است.

your brain isn't just this pink blob in your skull,

و ژن‌های شما با آنچه اتفاق می‌افتد

in this little black box in your head,

با آنچه انجام می‌دهید، تجربه و احساس می‌کنید، در تعامل هستند

it's a very dynamic organ and it's changing constantly.

و تغییر می‌کنند.

هرچه بیشتر یاد می‌گیریم، اتصالات بیشتری را شکل می‌دهیم.

And your genes are interacting with what happens.

It's interacting with what you do and experience and feel,

و این موضوع مهم است

چرا که اگر روزی آسیب‌ مغزی را تجربه کنید،

and it changes.

که می‌تواند یک پیش آلزایمر باشد

And the more we learn, the more connections we build.

یا اگر در حال ابتلا به آلزایمر باشید،

And this is important

because if you do start to experience some pathology,

ذخایر اطلاعاتی بی‌شماری دارید.

اتصالات پشتیبانی‌ وجود دارند

that is sort of, pre-Alzheimer's,

که با مشکلات و انحرافات دست به گریبان می‌شوند.

or if you start to get Alzheimer's,

پس یک راه این ست که چیزهای جدید یاد بگیریم.

you actually have a lot of reserve.

نشان داده شده است که ورزش خطر ابتلا به زوال عقل را

You have back-up connections

that can dance around any problems or detours.

تا پنجاه درصد کاهش می‌دهد.

ما روز به روز

So learning new things is one way.

بیشتر متوجه می‌شویم که خواب چه اهمیتی دارد،

Exercise has been shown to decrease your risk of dementia

by up to a half.

هم برای جلوگیری از آلزایمر، و هم برای حافظه‌ی روزمره‌.

Just day-to-day,

we know that sleep is massively important,

حافظه‌ای که امروز می‌سازم،

both for preventing Alzheimer's and for your memory today.

هنگام خواب به خاطرات بلند مدت و پایدار،

تغییرات و ارتباطات عصبی پایدار و طولانی مدت تبدیل می‌شود.

So the memories that I make today

become long-term, stable memories,

و در طول مراحل خاصی از خواب است که این فرآیند اتفاق می‌افتد.

become long-term, stable alterations and neural connections while I sleep.

بنابراین خواب یک وضعیتِ منفعلانه از انجام هیچ کاری نیست.

این یک وضعیت بیولوژیکی بسیار فعال است

And it's during certain phases of sleep that this process happens.

که در آن، اطلاعات و تجربیات امروزتان محکم می‌شوند.

So sleep is not this passive state of doing nothing.

It's a very busy biological state.

بنابراین، بسیار اهمیت دارد.

بنابراین، اگر امشب خواب کافی نداشته باشم،

And so it's locking in the information and experiences you learn today.

فردا

بخش جلویی مغز نمی‌خواهد خود را به انجام فعالیت‌های روزانه‌اش بکشاند

And so that's superimportant.

Then tomorrow, if I didn't get enough sleep tonight,

و امروز به مسائل توجه نمی‌کند.

I'm going to --

بنابراین احساس کندی و کسالت می‌کنم، «چرا نمی‌توانم تمرکز کنم؟»

my frontal lobe's not going to want to drag itself into its day job

اگر امروز نمی‌توانم تمرکز کنم، چه اتفاقی نخواهد افتاد؟

and do the work of paying attention today, right?

ساختن حافظه‌ی جدید.

You feel sluggish, like, "Ah, I can't pay attention. What?"

بنابراین دیروز را فراموش خواهم کرد،

نمی‌توانم حافظه‌ی جدید از امروز بسازم.

If I can't pay attention, what's not going to happen today?

من تنها به دلیل کم‌خوابی به نوعی فراموشی مبتلا شده‌ام.

Making new memories.

د.ب: درسته.

So I'm not going to remember yesterday,

ل.ج: ۷ تا ۹ ساعت خواب در شبانه روز به وضوع نشان داده شده است -

I'm not going be able to make new memories today,

علم فوق‌العاده واضح است

I have a form of amnesia just from not getting enough sleep.

که حداقل نیاز ما انسان‌هاست.

DB: Right.

LG: So seven to nine hours a night has been shown --

هیچ مطالعه‌ی کاملی مبنی بر تاًثیر غذا وجود ندارد

the science is superclear

that this is what we need minimally as a human species.

و نمی‌توان شعبده‌بازی‌ای در این رابطه کرد.

هیچ غذای خاص

And then in terms of what you eat, again, there's no perfect study,

یا ماده مغذی، آنتی‌اکسیدان و دستورغذایی وجود ندارد که

and there's no rabbit-out-of-a-hat I can pull for you,

حافظه‌تان را تقویت کند.

or of, like, if you eat this

اما تاثیر مثبت غذاهای مدیترانه‌ای،

or this nutrient, this antioxidant, this recipe,

رژیم غذایی ذهن،

it's going to save your memory.

سبزیجات برگ‌دار یا مواد غذایی با رنگ روشن

It's like, no, but we know there's been enough to show us

غلات کامل،

that being on a Mediterranean diet, a mind diet

ماهی های چرب، روغن زیتون، آجیل و لوبیا

so these leafy vegetables, the brightly-colored foods,

بر روی سلامت قلب،

the whole foods,

مغز و حافظه نشان داده شده است.

fatty fishes, olive oil, nuts, beans,

اما این تاثیر البته که صد در صد نیست. درست است؟

these are the kinds of foods that really fuel and support heart health,

شما در این مورد کامل نخواهید بود

و اشکالی هم ندارد.

یک نگاه کلی داشته باشد.

brain health and memory.

امروز چه چیزهایی خورده‌ام؟

And it doesn’t have to be 100 percent, folks, right?

این هفته، به طور کلی چطور بود؟

You're not going to be perfect at this,

چرا که من فکر می‌کنم توقعات ما باید واقع‌بینانه باشد.

and that's OK.

Try to do it overall, right?

بنابراین ورزش،

Today, what did I eat overall?

This week, how did I do overall?

تغذیه، خواب، اضطراب و یادگرفتن چیزهای جدید.

Because I think we need to have realistic expectations.

یاد گرفتن می‌تواند همین مکالمه و ارتباط با افراد مختلف باشد.

So exercise,

the diet, sleep and stress and learning new things.

اگر در یک مکالمه هستید

آن مکالمه قبلاً اتفاق نیفتاده است.

پس اگر در زمان حال باشد و توجه کنید،

And learning new things is also -- it's this, it's being around people.

مغز شما برانگیختگی‌های زیادی دریافت می‌کند که بسیار مفید است.

If you're in conversation,

د.ب: باب می‌خواهد بداند که مغر ما چقدر ظرفیت دارد؟

that conversation's never happened before.

So if you're present and paying attention,

your brain is getting a lot of stimulation that's superhelpful.

آیا ما به اندازه یک عمر ظرفیت داریم

که با نزدیک شدن به پایان آن به اتمام می‌رسد،

DB: So Bob wants to know about our capacity, our brain capacity.

آیا به همین دلیل است که کودکان به نظر حافظه‌ی بهتری نسبت به

Do we have like a lifetime capacity

افراد هم سن و سال من دارند؟

and we hit it and then that's kind of it,

یا این یک افسانه است؟

or is that why children seem to remember things better

ل.ج: بله، این حقیقت ندارد.

than maybe folks of my age?

مثل این جمله، شما فقط ده درصد از ظرفیت مغزتان را به کارگرفته‌اید.

Or is that just, I don't know, an urban myth?

یا شما فقط پنج درصد از مغزتان را

یا حتی کمتر را استفاده می‌کنید.

LG: Yeah, it's myth.

نمی‌دانم این شایعه از کجا شروع شده است.

This idea that like, oh, you only use 10 percent of your brain

این موضوع صحت ندارد.

در هر لحظه،

or you only use five percent of your brain,

قسمت‌های مشخصی از مغز در حال فعالیت هستند.

someone's making it smaller.

بنابراین، در حال حاضر که عصبانی نیستم،

I don't know who started that one, either.

That's not true.

قسمت آمیگدال مغزم تقریباً در حال استراحت است.

So, you know, at any given moment,

I'm using certain parts of my brain, right?

یا مثلاً، من غمگین نیستم،

پس آمیگدال من در آرامش است.

So I'm not in a rage right now,

چشمان من باز هستند،

بنابراین قشر بینایی من فعال است،

so my amygdala is kind of chilling.

و نورون‌ها در آنجا در فعالیت هستند.

Like, I'm not grief-stricken,

اگر چشمانم را ببندم، فعالیت آن بخش مغز کمتر می‌شود.

so my amygdala is kind of relaxed,

and I have my eyes open,

اما احتمالا در لحظه‌ای از روز تمام مغز من استفاده می‌شود،

so my visual cortex is lit up,

and neurons there are firing.

And if I were to close my eyes, that part of my brain goes quiet.

یا امکان دسترسی به آن فراهم است.

But all of my brain is being used at some point throughout the day, probably,

اینطور نیست که دسترسیِ من به قسمت‌هایی از مغزم محدود شده باشد،

و بخش‌هایی از آن دست نخورده حفظ شده باشد.

or certainly capable of accessing it.

این استدلالِ اشتباهی است.

There aren't parts of my brain that I just can't seem to use

ظرفیت مغز شما تمام نمی‌شود.

من در کتابم، از فردی نام می‌برم،

and I'm only squirreled away into certain domains.

That is a fallacy.

به نامِ آکیرا هاراگوچی،

And no, you don't run out of room.

مهندسی بازنشسته اهل ژاپن که در ۶۹ سالگی،

So, you know, there's a man, I use his example in the book,

بیش از ۱۰۰,۰۰۰ رقم اعشار از عدد پی را حفظ کرده است.

Akira Haraguchi,

a retired engineer from Japan who at the age of 69,

در سنّی که برای ما یادآور

بازنشستگی و تخفیف‌های ویژه سالخوردگان است،

he's the guy who memorized over 100,000 digits of pi, right?

او موفق به انجام کاری شگفت‌انگیز شده است.

So at an age where we associate,

ما همه قادر به انجام این کار هستیم، اگر بخواهیم.

like, you know, senior discounts and retirements,

like, he's doing something that is kind of completely mind-blowing.

پس در هر سنّی، شما می‌توانید.

با افزایش سن،

شما اطلاعات مربوط به آموخته‌هایتان

And we can all do this if we wanted to.

So no, at any age, you’re capable --

مربوط به حافظه‌ی معنایی را از دست نمی‌دهید.

So as you grow older,

به همین دلیل است که این مجموعه اطلاعات‌ِ جمع‌آوری شده

you don't lose the information of stuff you've learned.

موجب خردمندی شما در سنین بالا می‌شود.

زیرا به چگونگی مسائل زیادی رسیده‌اید

So the stuff, your semantic memory.

و حالا می‌توانید از این خردمندی بهره ببرید.

So this is why you've accumulated a body of knowledge

شما آن را کسب کرده‌اید.

and you've got wisdom now, right?

و این چیزی نیست که از دست برود.

Because now you know how it all fits

شما آن را جمع کرده‌اید.

and you can use that wisdom you've collected.

و ممکن است فکر کنید،

You've got that.

«من چیز زیادی از کودکی‌ام را به خاطر نمی‌آورم،

It's not that that starts to go away.

نمی‌توانم به این فکر کنم،

You accumulate that.

به یاد نمی‌آورم که در ۱۰ سالگی‌ام چه اتفاقاتی افتاده است.»

And you might think like,

این موضوع بیشتر وابسته به شرایط است.

"Oh, I don't remember much from childhood.

اطلاعات هنوز آنجا است.

اگر شما در نیویورک زندگی کنید،

I can't really think about,"

like, "I can't tell you what happened when I was 10."

احاطه شده با آسمان خراش‌ها و زندگی شهری

This has more to do with context.

It's still in there.

و در روستایی در ورمونت بزرگ شدید

So if, you know, if you live in New York and you’re, you know,

و بگویید: «چیزی از ۱۰ سالگی‌ام را به یاد نمی‌آورم.»

اگر به محلّه‌ی کودکیتان برگردید و در آنجا رانندگی کنید

you're surrounded by skyscrapers and city life

درخت بید و منزل خانواده ریچاردز،

and you grew up in rural Vermont,

"And I can't remember what happened when I was 10."

آقای مولانسِن

یا مثلا جایی که جوئی پایش شکست،

Go back to your neighborhood and drive around and,

همه نشانه‌‌ها به ذهنتان باز خواهند گشت.

there's the willow tree, and there's Ms. Richards house,

این درست شبیه مثالی‌ست که درباره رفتن از اتاق

and there’s Ms. Molansen,

oh, that's where, like, Joey broke his leg,

به آشپزخانه برای پیدا کردن عینک زدیم.

and like, it all will come back,

شرایط زمینه‌ی بازگشت اطلاعاتی را فراهم می‌کند که نمی‌دانستید

because, again, it's like going from your kitchen to your living room,

your bedroom to your kitchen to look for the glasses.

هنوز در مغز شما هستند.

شما تریلیون‌ها مسیر ارتباطی احتمالی دارید

It's like, all that context will reveal memory that you have in your head.

که تمام‌شدنی نیستند.

شما می‌توانید در ۸۰ سالگی انجام تردستی را یاد بگیرید.

you didn't realize you have.

You've got trillions of possible connections.

نواختن پیانو را بیاموزید.

می‌توانید یک زبان جدید را فرابگیرید.

And no, you will not run out.

به یک سخنرانی جدید TED گوش دهید.

You can learn to juggle when you're 80.

چیزی را به خاطر بسپارید و سپس با شخص دیگری به اشتراک بگذارید.

You can learn to play piano.

محدودیتی وجود ندارد.

You can learn a new language.

دلیلی ندارد که تصور کنیم، محدودیتی هست.

You can listen to a new TED Talk

and learn and remember something to share with someone else.

[رویدادهای تفکربرانگیز را از دست ندهید.]

Like, it's unlimited.

[در ted.com/membership می‌توانید عضو TED شوید]

There's no reason to think there's a limit to it.

[Get access to thought-provoking events you won't want to miss.]

[Become a TED Member at ted.com/membership]