Martina Flor: The secret language of letter design (with English subtitles) | TED

Translator: Camille Martínez Reviewer: TED Translators admin

Translator: sadegh zabihi Reviewer: masoud paktinat

Can you imagine what the word "TED" would have looked like

می‌توانید تصور کنید اگر کلمه "TED"

if it had existed during the Roman Empire?

از زمان امپراتوری روم وجود داشت چه شکلی می‌شد؟

I think maybe something like this.

من فکر می‌کنم چیزی شبیه این.

An artisan would have spent days in the sun chiseling it into stone.

شاید یک سنگ‌تراش روزها زیر نور خورشید صرف حکاکی آن روی سنگ می‌کرد.

And in the Middle Ages?

و در قرون وسطی؟

A monk, locked in his room,

راهبی محبوس در حجره خود،

would write T-E-D with his pen.

شاید با قلمش می‌نوشت T-E-D.

And without going so far back in time,

و اگر خیلی هم به زمان‌های قدیم نرویم،

how would these letters have looked in the 80s?

این حروف در دهه ۱۹۸۰ چه شکلی بودند؟

They would have had electric, strange colors,

احتمالاً برق گرفته بودند، و رنگ‌های عجیب و غریب داشتند،

just like our hairstyles.

درست مثل مدل موهایمان.

(Laughter)

(خنده)

If this event were about children,

اگر این رویداد درباره کودکان بود،

I would draw the letters like this,

آن حروف را این شکلی می‌کشیدم،

as if they were building blocks,

مثل اینکه بخواهند بلوک‌هایی

in vivid colors.

با رنگ‌های سرزنده روی هم بچینند.

And if it were about superheroes instead?

و اگر در عوض درباره ابرقهرمانان بود چطور؟

I would do them like this,

من آنها را این طوری می‌نوشتم،

inspired by -- in my opinion -- the greatest of all:

الهام گرفته شده از -- به نظر من -- بهترین بهترین‌ها:

Superman.

سوپرمن.

(Laughter)

(خنده)

The shapes of these letters talk.

شکل این حروف حرف می‌زنند.

They tell us things beyond what they represent.

چیزهایی را ورای آنچه نشان می‌دهند به ما می‌گویند.

They send us to different eras,

ما را به ادوار مختلف می‌فرستند،

they convey values,

ارزش‌ها را انتقال می‌دهند،

they tell us stories.

داستان می‌گویند.

If we think about it, our days are full of letters.

اگر به آن فکر کنیم، روزهای ما پر از حروف هستند.

We see them on the front of the bus,

آنها را جلوی اتوبوس،

on the bakery's facade,

روی سردر نانوایی،

on the keyboard we write on,

روی کیبوردی که با آن می‌نویسیم،

on our cell phones --

روی گوشی‌های همراه‌مان --

everywhere.

همه جا می‌بینیم.

Since the beginning of history,

از آغاز تاریخ،

people have felt the need to give language an image.

مردم نیاز داشتند که به زبان جلوه‌ای بصری بدهند.

And rightly so,

و همچنین نوشتاری،

because language is the most important communication tool we have.

چون زبان مهم‌ترین ابزار ارتباطی است که داریم.

Without understanding what a word means,

بدون اینکه بدانیم معنی یک کلمه چیست،

we can see certain things it conveys.

می‌توانیم چیزهای مشخصی که انتقال می‌دهد را ببینیم.

Some letters tell us that something is modern --

بعضی حروف به ما می‌گویند که یک چیز امروزی است --

at least it was back in the 70s.

حداقل در دهه ۷۰ که این طور بود.

Others verify the importance and monumentality of a place,

دیگران اهمیت و قدمت یک بنا را نشان می‌دهند،

and they do so in uppercase.

و با حروف بزرگ هم این کار را می‌کنند.

There are letters not made to last long --

این حروف ساخته نشده‌اند که برای مدت‌ها باقی بمانند --

and neither is the opportunity they communicate.

و موقعیت ارتباطشان هم همین‌طور.

And there are letters made by inexperienced hands

و این‌ها حروفی هستند که دستانی بی‌تجربه آنها را ساخته است

that, whether they mean to or not,

که خواسته یا ناخواسته،

make us imagine what a place looks like inside.

باعث می‌شوند تصور کنیم داخل یک مکان چه شکلی است.

When I moved to Berlin, I experienced firsthand

وقتی به برلین نقل مکان کردم، تمام تاثیر حروف طراحی شده

all the impact that drawn letters can have in our day-to-day life.

در زندگی روزمره انسان را به صورت دست اول تجربه کردم.

I arrived in a new city, which was exciting and novel for me.

من به شهری جدید آمده بودم که برای من هیجان انگیز و تازه بود.

Now, dealing with an unfamiliar language was at times very frustrating

خوب، کنار آمدن با زبانی غریب بسیار ناامید کننده

and uncomfortable.

و ناخوشایند بود.

I found myself several times at parties clutching my glass of wine,

بارها خودم را در مهمانی می‌دیدم که به لیوان شرابم چسبیده بودم،

without understanding a single word of what was being said around me.

و هیچ ایده‌ای درباره حرف‌هایی که اطرافم زده می‌شد نداشتم.

And of course, I'd smile as if I understood everything.

و البته، جوری لبخند می‌زدم انگار که متوجه همه چیز هستم.

I felt limited in my ability to say what I thought,

توانایی‌ام در بیان افکار

what I felt,

احساسات،

what I believed.

و باورهایم را محدود حس می‌کردم.

Not only did I not understand the conversations,

نه تنها هیچ چیز از صحبت‌ها نمی‌فهمیدم،

but the streets were full of signs and text that I couldn't read.

بلکه خیابان‌ها هم پر از نشانه‌ها و نوشته‌هایی بود که نمی‌توانستم بخوانم.

But the shapes of the letters gave me clues;

اما شکل حروف به من کمک می‌کرد؛

they would open up a little window

پنجره کوچکی می‌گشودند

to understanding the stories enclosed in those shapes.

به درک داستان‌هایی که در آن اشکال پنهان بود.

I recognized places where tradition was important.

جاهایی که سنت در آنها اهمیت داشت را می‌شناختم.

[Bakery Pastries Café Restaurant]

[نانوایی شیرینی فروشی کافه رستوران]

Or I'd know when someone was trying to give me a signal,

یا وقتی کسی داشت به من علامت می‌داد،

and my gut would tell me it was better to stay away.

و حدس می‌زدم بهتر است فاصله بگیرم.

[No trespassing!]

[ورود ممنوع!]

I could also tell when something was made to last forever.

همچنین متوجه می‌شدم وقتی چیزی ساخته شده بود که تا ابد باقی بماند.

The shapes of letters helped me understand my surroundings better

شکل حروف به من کمک کردند پیرامونم را بهتر بشناسم

and navigate the city.

و راهم را پیدا کنم.

I was in Paris recently,

اخیراً پاریس بودم،

and something similar happened to me.

و اتفاقی مشابه برایم افتاد.

After a few days in the city,

بعد از چند روز ماندن در شهر،

I was on the lookout for something tasty to take back home.

داشتم دنبال چیزی خوشمزه می‌گشتم تا با خودم به خانه بیاورم.

So I walked and walked and walked until I found the perfect bakery.

پس رفتم و رفتم و رفتم تا به نانوایی مناسب رسیدم.

The sign said it all.

نشانه کاملاً گویا بود.

[Bakery]

[نانوایی]

I see it, and even today, I imagine the master baker

هنوز هم که آن را می‌بینم به یاد آن استاد نانوا می‌افتم

dedicating the same amount of time to each loaf of bread

که وقت یکسانی صرف همه قرص‌های نانی کرده

that the craftsman dedicated to each letter of this word.

و هنرمندی که روی تک تک این حروف کار کرده است.

I can see the bread, with just the right ingredients,

می‌توانم نان را با دقیقاً همان مواد اولیه ببینم،

being kneaded softly and carefully,

که به نرمی و با احتیاط ورز داده می‌شود،

in the same way the craftsman drew the ends of the letters

درست همان‌طور که هنرمند انتهای حروف را

with smooth and precise curves.

با انحناهای نرم و دقیق طراحی کرده است.

I see the master baker placing the buns over a thin layer of flour

استاد نانوا را می‌بینم که چانه‌ها را روی لایه نازکی آرد می‌گذارد

so the bottoms don't burn.

تا زیرشان نسوزد.

I think of the craftsman putting the mosaics in the oven one by one,

به مرد هنرمند فکر می‌کنم که موزاییک‌ها را یکی یکی در کوره می‌گذارد،

being careful to not let the ink run.

و مراقب است که جوهر روی کار ندود.

The love for detail that the master baker has

عشقی که استاد نانوا به جزئیات دارد

is reflected in the attention that went into creating this sign.

در توجهی که در ساخت این علامت جاری است بازتاب می‌یابد.

Without having tried their bread, we already imagine it tastes good.

بدون اینکه نان آنها را چشیده باشیم، می‌توانیم تصور کنیم که خوشمزه است.

And I can vouch for it; it was delicious.

و من می‌توانم تضمین کنم؛ خوشمزه بود.

I'm a letterer; that's my job --

من طراح حروف هستم، این شغل من است --

to draw letters.

که حرف طراحی کنم.

Just like when you make bread, it requires care in its preparation,

درست مثل وقتی که نان می‌پزید، این کار هم به توجه نیاز دارد،

just the right amount of ingredients

مواد اولیه درست به میزان کافی،

and love for the details.

و عشق به جزئیات.

Our alphabet is at the same time my raw material and my limitation.

الفبای ما هم ماده خام من و هم محدودیت من است.

The basic structure of the letters is for me a playing field,

ساختار اساسی حروف برای من یک زمین بازی است،

where the only rule is that the reader, at the end of the road,

جایی که تنها قانون آن این است که خواننده در انتهای مسیر

will be able to read the message.

بتواند پیغام را بخواند.

Let me show you how I work,

بگذارید نشانتان بدهم چطور کار می‌کنم،

how I "knead my bread."

چطور "خمیرم را ورز می‌دهم."

A while back, I was commissioned to design the cover of a classic book,

کمی پیش‌تر، مسئول طراحی جلد یک کتاب کلاسیک شدم،

"Alice in Wonderland."

"آلیس در سرزمین عجایب."

Alice falls in a burrow

آلیس در نقبی سقوط می‌کند

and begins an absurd journey through a world of fantasy, remember?

و در دنیایی فانتزی ماجرایی مضحک را شروع می‌کند، یادتان هست؟

In this situation, the title of the story is my raw material.

در این موقعیت، عنوان داستان ماده خام من است.

At first glance, there are elements that are not very important,

در نگاه اول، عناصری هستند که اهمیت چندانی ندارند،

and I can decide to make them smaller.

و می‌توانم آنها را کوچک‌تر کنم.

For example, I'll write "in" on a smaller scale.

به طور مثال، "در" را کوچک‌تر می‌نویسم.

Then I'll try some other ideas.

بعد چند ایده دیگر را امتحان می‌کنم.

What if, to communicate the idea of "wonder,"

چه می‌شد اگر، برای انتقال ایده "عجایب،"

I used my best handwriting,

از بهترین دست‌خطم استفاده کنم،

with lots of curleycues here and there?

و کلی بته‌جقه دور و بر آن بکشم؟

Or what if I focused more on the fact that the book is a classic

یا چطور است روی این نکته تمرکز کنم که این یک کتاب کلاسیک است

and used more conventional lettering,

و بیشتر از حروف سنتی استفاده کنم،

making everything look a little more stiff and serious,

تا همه چیز سفت و سخت‌تر و جدی‌تر به نظر برسد،

like in an encyclopedia or old books?

مثل یک دایره‌المعارف یا کتاب‌های قدیمی؟

Or how would it look, considering this book has so much gibberish,

یا چطور می‌شد اگر، با توجه به اینکه کتاب پر از حرف‌های نامفهوم است،

if I combined both universes in a single arrangement:

هر دو جهان را در یک ترتیب ترکیب کنم:

rigid letters and smooth letters living together in the same composition.

حروف جدی و حروف نرم در یک ترکیب بندی کنار هم زندگی کنند.

I like this idea, and I'll work on it in detail.

از این ایده خوشم می‌آید، و روی جزئیات آن کار می‌کنم.

I use another sheet of paper to work more comfortably.

از یک ورق کاغذ دیگر استفاده می‌کنم تا راحت کار کنم.

I mark some guidelines,

خطوط راهنما را علامت می‌زنم،

delimiting the framework where the words will be.

و چارچوب کار و مکان قرار گرفتن حروف را محدود کنم.

There, I can start giving form to each letter.

آنجا، می‌توانم با فرم دادن به هر حرف کار را شروع کنم.

I work carefully.

با احتیاط کار می‌کنم.

I dedicate time to each letter without losing sight of the whole.

بدون نظر برداشتن از کل کار روی هر حرف زمان می‌گذارم.

I draw the ends of the letters methodically.

انتهای حروف را با روشی مشخص طراحی می‌کنم.

Are they square or round?

چهارگوش هستند یا گرد؟

Are they pointy or plump and smooth?

نوک‌تیز هستند یا توپر و ملایم؟

I always make several sketches,

همیشه چندین طرح می‌زنم،

where I'll try different ideas or change elements.

و ایده‌های مختلف را امتحان می‌کنم یا عناصر را تغییر می‌دهم.

And there comes a point when the drawing turns into precise forms,

و کار به جایی می‌رسد که طرح شکلی دقیق می‌گیرد،

with colors, volumes and decorative elements.

با رنگ، حجم و عناصر نمایشی.

Alice, the celebrity here, is placed at the front

آلیس، شخصیت اصلی داستان، جلو قرار گرفته

with volume in her letters.

و حروف پرحجمی دارد.

Lots of points and lines playing in the background

نقاط و خطوط زیادی که در پس زمینه کار هستند

help me convey that in this story, lots of things happen.

به من کمک می‌کنند نشان دهم که در این داستان، اتفاقات زیادی رخ می‌دهد.

And it helps to represent the feeling it generates,

و به ارائه دادن احساسی که ایجاد می‌شود کمک می‌کند،

as if you had your head in the clouds.

انگار که سرتان را در ابرها فرو برده باشید.

And of course, there's Alice, looking at her wonderland.

و البته، آلیس اینجاست، و به سرزمین عجایبش نگاه می‌کند.

Drawing the letters of this title, I recreate the text's atmosphere a little.

من با طراحی حروف این عنوان، کمی حال و هوای متن را بازسازی می‌کنم.

I let the reader see the story through a peephole in the door.

به خواننده اجازه می‌دهم از سوراخ کلید نگاهی به درون داستان بیاندازد.

To do that, I gave shape to concepts and ideas

برای این کار، من به مفاهیم و ایده‌هایی که از قبل در تخیل ما وجود دارد

that already exist in our imagination:

شکل و حجم می‌دهم:

the idea of dreams,

ایده رویاها،

of chaos,

هرج و مرج،

the concept of wonder.

مفهوم حیرت.

The typography and the shape of letters work a bit like gestures

تیپوگرافی و شکل حروف به نوعی مثل ژست

and tone of voice.

و لحن صدا عمل می‌کنند.

It's not the same to say,

عین هم نیست اگر بگوییم،

(In a flat tone of voice) "TEDxRíodelaPlata's audience is huge,"

(با لحنی یکنواخت) "مخاطبان TEDx ریو دلا پلاتا خیلی زیادند،"

as it is to say (In an animated voice), "TEDxRíodelaPlata's audience is huge!"

یا اینکه بگوییم (بالحنی سرزنده)، "مخاطبان TEDx ریو دلا پلاتا خیلی زیادند!"

Gestures and tone are part of the message.

ژست و لحن بخشی از پیام هستند.

By giving shape to the letters,

با شکل دادن به حروف،

I can decide more precisely what I mean to say and how,

می‌توانم ورای معنای متن،

دقیق‌تر تصمیم بگیرم چه می‌خواهم بگویم و چطور می‌خواهم آن را بگویم.

beyond the literal text.

I can say my favorite swear word in a very flowery way

می‌توانم ناسزای مورد علاقه‌ام را به زیبایی بیان کنم

and be really corny when I talk about love.

یا درباره عشق رکیک صحبت کنم.

I can talk loudly and in a grandiose way

می‌توانم با صدای بلند و بزرگوارانه صحبت کنم

or in a soft and poetic voice.

یا با صدایی نرم و شاعرانه حرف بزنم.

And I can communicate the difference between Buenos Aires

و می‌توانم تفاوت میان بوینس آیرس

and Berlin,

و برلین،

two cities I know very well.

دو شهری که خوب می‌شناسم را به بقیه نشان دهم.

It was precisely in Berlin where my work became more colorful,

دقیقاً در برلین بود که کار من رنگ بیشتری به خود گرفت،

more expressive,

پرمعنی‌تر شد،

more precise at telling stories.

و در روایت داستان دقیق‌تر شد.

Everything I couldn't say at those parties,

تمام چیزهایی که در آن مهمانی‌ها نمی‌توانستم بگویم،

standing there holding my glass of wine,

و همان‌طور لیوان شراب به دست می‌ایستادم،

exploded in shapes and colors on paper.

در شکل و رنگ روی کاغذ منفجر شد.

Without my realizing it, this limitation that language has

بدون اینکه بفهمم، این محدودیت زبان

became an engine

موتور محرکی شد

that propelled me to perfect the tools with which I could express myself.

که مرا به سمت تعالی ابزارهایی که با آنها می‌توانستم خودم را شرح دهم سوق داد.

If I couldn't say it by speaking,

اگر نمی‌توانستم چیزی را با صحبت بگویم،

this was my way of talking

این راه من برای حرف زدن

and telling things to the world.

و گفتن چیزها به دنیا بود.

Since then, my big quest has been to find my own voice

از آن زمان در جستجوی صدای خودم بوده‌ام

and to tell stories with the exact tone and gesture I want.

تا بتوانم داستان‌ها را دقیقاً با لحن و حالتی که می‌خواهم روایت کنم.

No more, no less.

نه بیشتر، نه کمتر.

That's why I combine colors,

به همین دلیل است که رنگ‌ها،

textures

بافت‌ها

and of course, letters,

و البته حروف را با هم ترکیب می‌کنم،

which are the heart.

که در قلب کار هستند.

And that's why I always want them to have shapes that are truly beautiful

و به همین خاطر است که می‌خواهم شکل‌هایی داشته باشند که به راستی زیبا

and exquisite.

و دلپسند هستند.

Telling stories by drawing letters --

روایت داستان با طراحی حروف --

that's my job.

کار من است.

And with that I look for a reaction in the reader,

و با این کار به دنبال واکنش خواننده هستم،

to wake them up somehow,

تا به نوعی آنها را بیدار کنم،

to make them dream,

آنها را به رویا ببرم،

make them feel moved.

آنها را متحول کنم.

I believe that if the message is important,

من بر این باورم که اگر پیام مهم است،

it requires work and craftsmanship.

نیازمند کار و صنعتگری است.

And if the reader is important,

و اگر مخاطب اهمیت دارد،

they deserve beauty and fantasy as well.

لیاقت زیبایی و تخیل را دارد.

(Applause)

(تشویق)