What you need to know about face surveillance | Kade Crockford

Translator: Nargess Tahmasbi Reviewer: Masoud Motamedifar

How many of you have ever heard someone say

چند نفر ازشما تا به‌حال شنیده‌اید که بگویند

privacy is dead?

حریم شخصی وجود ندارد؟

Raise your hand.

دستهایتان را بالا ببرید.

How many of you have heard someone say

چند نفر از شما از کسی شنیده‌اید که

they don't care about their privacy because they don't have anything to hide?

حریم شخصی برایشان مهم نیست چون که چیزی برای پنهان کردن ندارند؟

Go on.

ادامه بدهید.

(Laughter)

(خنده)

Now, how many of you use any kind of encryption software?

حالا، چند نفر از شما از نرم‌افزارهای رمزگذاری استفاده می‌کنید؟

Raise your hand.

دستهایتان را بالا ببرید.

Or a password to protect an online account?

یا از پسورد برای حفظ حساب کاربری آنلاین استفاده می کنید؟

Or curtains or blinds on your windows at home?

یا از پرده و کرکره برای پنجره‌ی خانه استفاده می‌کنید؟

(Laughter)

(خنده)

OK, so that's everyone, I think.

خیلی خب، پس فکر کنم همه استفاده می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

So why do you do these things?

خب چرا این کارها را انجام می‌دهید؟

My guess is,

حدس من این هست که،

it's because you care about your privacy.

به خاطر این که به حریم خصوصی خودتان اهمیت می دهید.

The idea that privacy is dead is a myth.

این که حریم خصوصی وجود ندارد افسانه است.

The idea that people don't care about their privacy

این که مردم به حریم خصوصی‌شان اهمیت نمی دهند

because "they have nothing to hide"

چون «چیزی برای پنهان کردن ندارند»

or they've done nothing wrong

یا کار اشتباهی انجام نداده‌اند

is also a myth.

این هم یک افسانه است.

I'm guessing that you would not want to publicly share on the internet,

حدس می زنم که شما دوست ندارید در اینترنت چیزهایی را به صورت عمومی منتشر کنید،

for the world to see,

تا همه‌ی دنیا ببینند،

all of your medical records.

مثل سوابق پزشکی.

Or your search histories from your phone or your computer.

یا تاریخچه‌ی جست‌وجوهایتان در گوشی تلفن یا کامپیوترتان.

And I bet

و شرط می‌بندم که

that if the government wanted to put a chip in your brain

اگر دولت بخواهد که یک تراشه در مغز شما قرار دهد

to transmit every one of your thoughts to a centralized government computer,

تا همه‌ی افکار شما را به یک کامپیوتر مرکزی دولتی مخابره کند،

you would balk at that.

سخت جلویش می‌ایستید.

(Laughter)

(خنده)

That's because you care about your privacy,

چون‌ حریم خصوصی‌تان برایتان مهم است.

like every human being.

مثل هر انسان دیگر.

So, our world has changed fast.

پس، جهان ما به سرعت تغییر کرده است.

And today, there is understandably a lot of confusion

و امروزه، به طرز قابل درکی سردرگمی‌های زیادی وجود دارد

about what privacy is and why it matters.

در مورد حریم خصوصی و اینکه چرا اهمیت دارد.

Privacy is not secrecy.

حریم خصوصی پنهان‌کاری نیست.

It's control.

کنترل است.

I share information with my doctor about my body and my health,

من با پزشکم اطلاعاتی را در مورد بدنم و سلامتی‌ام به اشتراک می گذارم،

expecting that she is not going to turn around

و انتظار دارم که نرود

and share that information with my parents,

آن اطلاعات را با پدر و مادرم،

or my boss or my kids.

یا رئیسم یا فرزندانم به اشتراک بگذارد.

That information is private, not secret.

این اطلاعات خصوصی هستند، راز نیستند.

I'm in control over how that information is shared.

من روی این که چه طور این اطلاعات به اشتراک گذاشته شود کنترل دارم.

You've probably heard people say that there's a fundamental tension

احتمالا تا به حال شنیده‌اید که بگویند که یک تنش بنیادی وجود دارد

between privacy on the one hand

بین حریم خصوصی از یک سو

and safety on the other.

و امنیت از سوی دیگر.

But the technologies that advance our privacy

اما فن‌آوری‌هایی که باعث پیشرفت حریم خصوصی هستند

also advance our safety.

باعث پیشرفت امنیت هم هستند.

Think about fences, door locks,

برای مثال نرده‌ها را در نظر بگیرید یا قفل درها را،

curtains on our windows, passwords,

پرده‌های پنجره‌هامان، پسوردها،

encryption software.

نرم‌افزارهای رمزگذاری.

All of these technologies

همه‌ی این فن‌آوری‌ها

simultaneously protect our privacy and our safety.

همزمان از حریم خصوصی و امنیت ما محافظت می‌کنند.

Dragnet surveillance, on the other hand, protects neither.

نظارت جهت به دام‌اندازی، از سوی دیگر، هیچ کدام را محافظت نمی کند.

In recent years,

در سال‌های اخیر،

the federal government tasked a group of experts

دولت فدرال به یک گروه خبره

called The Privacy and Civil Liberties Oversight Board

به نام هیات نظارت بر حریم خصوصی و آزادی‌های مدنی

with examining post-9/11 government surveillance programs,

ماموریت داد تا برنامه‌های نظارتی دولت پس از ١١ سپتامبر را بررسی کند،

dragnet surveillance programs.

برنامه‌های نظارتی جهت به دام‌اندازی.

Those experts could not find a single example

این افراد خبره نتوانستند حتی یک نمونه

of that dragnet surveillance advancing any safety --

از آن برنامه‌های نظارتی پیدا کنند که در جهت پیشبرد امنیت باشند--

didn't identify or stop a single terrorist attack.

هیچ حمله‌ی تروریستی را شناسایی نکردند یا جلویش را نگرفتند.

You know what that information was useful for, though?

ولی، می‌دانید که آن اطلاعات به چه دردی می‌خوردند؟

Helping NSA employees spy on their romantic interests.

کمک به آژانس امنیت ملی برای جاسوسی برای منافع عاشقانه خودشان.

(Laughter)

(خنده)

(Audience: Wow.)

(حضار: عجب.)

Another example is closer to home.

یک مثال دیگر که به ما نزدیک‌تر است.

So millions of people across the United States and the world

میلیون‌ها انسان در امریکا و دیگر کشورها

are adopting so-called "smart home" devices,

از دستگاه‎‌های «خانه‌ی هوشمند» استفاده می‌کنند،

like internet-connected surveillance cameras.

مثل دوربین‌های مداربسته که با اینترنت به هم وصل هستند.

But we know that any technology connected to the internet

اما می‌دانیم که هر فن‌آوری‌ که به اینترنت وصل شود

can be hacked.

می‌تواند هک شود.

And so if a hacker

پس اگر یک هکر

gets into your internet-connected surveillance camera at home,

وارد دوربین‌های مداربسته‌ی متصل به اینترنت در خانه شود،

they can watch you and your family coming and going,

می تواند شما و خانواده‌تان را ببیند که می‌آیید و می‌روید،

finding just the right time to strike.

و زمان مناسب را پیدا کند که ضربه بزند.

You know what can't be hacked remotely?

می‌دانید چه چیزی را نمی‌توان از راه دور هک کرد؟

Curtains.

پرده‌ها را.

(Laughter)

(خنده)

Fences.

نرده‌ها را.

Door locks.

قفل درها را.

(Laughter)

(خنده)

Privacy is not the enemy of safety.

حریم خصوصی دشمن امنیت نیست.

It is its guarantor.

ضامن آن هست.

Nonetheless, we daily face a propaganda onslaught

به هر حال، ما روزانه با یک هجمه‌ی تبلیغاتی مواجه هستیم

telling us that we have to give up some privacy in exchange for safety

که به ما می‌گویند که باید از یک سری حریم‌های خصوصی در جهت کسب امنیت

through surveillance programs.

از طریق برنامه‌های نظارتی بگذریم.

Face surveillance is the most dangerous of these technologies.

نظارت بر چهره از خطرناک‌ترین گونه این‌ فن‌آوری‌هاست.

There are two primary ways today governments use technologies like this.

دولت‌های امروز به دو روش اصلی این فن‌آوری‌ها را به کار می‌گیرند.

One is face recognition.

یکی تشخیص چهره است.

That's to identify someone in an image.

که برای شناسایی فرد در تصویر به کار می‌رود.

The second is face surveillance,

دومی نظارت بر چهره است،

which can be used in concert

که در کنسرت‌ها می‌توان از آن استفاده کرد

with surveillance-camera networks and databases

با استفاده از شبکه‌ دوربین‌های نظارتی و پایگاه‌های داده

to create records of all people's public movements,

تا تمامی حرکات، عادات و ارتباطات افراد را

habits and associations,

در فضای عمومی را ضبط کند،

effectively creating a digital panopticon.

که به طور موثری یک زندان دیجیتالی مدور بسازد.

This is a panopticon.

این یک پانوپتیکون است.

It's a prison designed to allow a few guards in the center

یک زندان که به نحوی طراحی شده که چند نگهبان در مرکزحلقه بتوانند

to monitor everything happening in the cells around the perimeter.

هر چه که در سلول‌های محیط حلقه‌ی زندان اتفاق می‌افتد را نظارت کنند.

The people in those prison cells can't see inside the guard tower,

افراد داخل این سلول‌ها نمی‌توانند داخل برج نگهبانی را ببینند،

but the guards can see into every inch of those cells.

اما نگهبان‌ها می توانند سانت به سانت سلول‌ها را ببینند.

The idea here

ایده اصلی اینجاست که

is that if the people in those prison cells

اگر آدم‌های درون سلول زندان

know they're being watched all the time,

بدانند که در تمام لحظات تحت نظر هستند،

or could be,

یا می‌توانند باشند،

they'll behave accordingly.

رفتارشان را تطبیق خواهند داد.

Similarly, face surveillance enables a centralized authority --

به طریق مشابه، نظارت بر چهره به قدرت مرکزی -- در این مورد، دولت--

in this case, the state --

این اجازه را می‌دهد

to monitor the totality of human movement and association

که کلیت حرکات و ارتباطات انسانی را در فضای عمومی

in public space.

تحت نظر بگیرد.

And here's what it looks like

و در دنیای واقعی هم

in real life.

به همین صورت است.

In this case, it's not a guard in a tower,

در این حالت، نگهبان برج نداریم،

but rather a police analyst in a spy center.

ولی به جایش یک تحلیلگر پلیس در مرکز جاسوسی داریم.

The prison expands beyond its walls,

زندان ازمحدوده‌ی دیوارهایش فراتر می‌رود،

encompassing everyone,

همه را شامل می‌شود،

everywhere, all the time.

هر جا، هر زمان.

In a free society,

در یک جامعه‌ی آزاد،

this should terrify us all.

این خیلی هراس‌انگیز به نظر می‌سد.

For decades now, we've watched cop shows

دهه‌هاست که، ما شاهد سریال‌های پلیسی هستیم

that push a narrative that says

که این روایت رو القا می‌کنند که

technologies like face surveillance ultimately serve the public good.

فن‌آوری‌هایی مثل نظارت بر چهره در نهایت در خدمت منافع عمومی هستند.

But real life is not a cop drama.

اما دنیای واقعی سریال پلیسی نیست.

The bad guy didn't always do it,

آدم بده همیشه واقعا خلاف نکرده،

the cops definitely aren't always the good guys

پلیس‌ها قطعا همیشه آدم خوبه نیستند

and the technology doesn't always work.

و فن‌آوری‌ها همیشه درست کار نمی‌کنند.

Take the case of Steve Talley,

مثال استیو تالی را در نظر بگیرید،

a financial analyst from Colorado.

یک تحلیلگر اقتصادی اهل کلرادو.

In 2015, Talley was arrested, and he was charged with bank robbery

در سال ٢٠١٥، تالی دست‌گیر شد، و به سرقت بانک متهم شد

on the basis of an error in a facial recognition system.

بر اساس یک اشتباه که در سیستم تشخیص چهره رخ داده بود.

Talley fought that case

تالی با این پرونده‌ جنگید

and he eventually was cleared of those charges,

و سر آخر از آن اتهامات پاک شد،

but while he was being persecuted by the state,

اما زمانی که توسط دولت تحت تعقیب و بازجویی بود،

he lost his house, his job and his kids.

خانه‌اش، شغلش و فرزندانش را از دست داد.

Steve Talley's case is an example

پرونده‌ی استیو تالی یک نمونه است

of what can happen when the technology fails.

از آن‌چه که می‌تواند در اثر شکست فن‌آوری اتفاق بیافتد.

But face surveillance is just as dangerous when it works as advertized.

اما نظارت بر چهره حتی وقتی که به درستی کار کند هم به همان اندازه خطرناک است.

Just consider how trivial it would be

فقط در نظر بگیرید که چقدر

for a government agency to put a surveillance camera

برای یک آژانس حکومتی ساده است که بیرون ساختمانی که

outside a building where people meet for Alcoholics Anonymous meetings.

افراد برای جلسات الکلی‌های ناشناس ملاقات دارند، دوربین نظارت قرار دهد.

They could connect that camera

می‌توانند آن دوربین را

to a face-surveillance algorithm and a database,

به الگوریتم نظارت چهره و یک پایگاه داده وصل کنند،

press a button and sit back and collect

یک دکمه را بزنند و بنشینند و

a record of every person receiving treatment for alcoholism.

پیشینه‌ی هر فردی که برای درمان اعتیاد به الکل مراجعه کرده را ضبط کنند.

It would be just as easy for a government agency

همین قدر برای آژانس حکومتی ساده است که

to use this technology to automatically identify

از این فن‌آوری برای تشخیص خودکار

every person who attended the Women's March

هر شخصی که در راهپیمایی زنان

or a Black Lives Matter protest.

یا تظاهرات سیاه‌پوستان شرکت می کند استفاده کند.

Even the technology industry is aware of the gravity of this problem.

حتی صنعت فن‌آوری‌ هم از سنگینی این مساله آگاه است.

Microsoft's president Brad Smith has called on Congress to intervene.

برد اسمیت رییس مایکروسافت از کنگره خواست تا مداخله کند.

Google, for its part,

گوگل، از سوی خودش،

has publicly declined to ship a face surveillance product,

به صورت عمومی از فرستادن محصولات نظارت بر چهره سر باز زد،

in part because of these grave human and civil rights concerns.

بخشی‌ از آن به خاطر نگرانی‌های عمیق حقوق مدنی و انسانی بود.

And that's a good thing.

و این چیز خوبی‌ است.

Because ultimately,

چرا که در نهایت،

protecting our open society is much more important

حفاظت از جامعه‌ی آزاد خیلی بیشتر اهمیت دارد

than corporate profit.

تا سود شرکت‌های بزرگ.

The ACLU's nationwide campaign

پویش ملی اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا

to get the government to pump the brakes

برای این که دولت را در به‌کارگیری

on the adoption of this dangerous technology

این فن‌آوری خطرناک وادار به عقب‌نشینی کند

has prompted reasonable questions from thoughtful people.

یک سوال منطقی برای آدم‌های اهل تفکر طرح کرد.

What makes this technology in particular so dangerous?

چه چیزی این فن‌آوری خاص را تا این حد خطرناک کرده؟

Why can't we just regulate it?

چرا نمی‌توانیم برای آن مقررات وضع کنیم؟

In short, why the alarm?

خلاصه کلام، این زنگ خطر برای چیست؟

Face surveillance is uniquely dangerous for two related reasons.

نظارت بر چهره به طور منحصر به فردی خطرناک است به دو دلیل مرتبط.

One is the nature of the technology itself.

یکی طبیعت خود فن‌آوری است.

And the second is that our system

و دومی این است که سیستم ما

fundamentally lacks the oversight and accountability mechanisms

به طور اساسی فاقد سازوکار نظارتی و مسوولیت‌پذیری است

that would be necessary

که لازمه‌ی این است

to ensure it would not be abused in the government's hands.

که اطمینان حاصل کنیم که نمی تواند به دست دولت مورد سو استفاده قرار گیرد.

First, face surveillance enables a totalizing form of surveillance

اول این که، نظارت بر چهره یک نوع نظارت جامع را فراهم می‌کند

never before possible.

که در گذشته غیرممکن بود.

Every single person's every visit to a friend's house,

هر دفعه که شخصی دوستی را ملاقات می‌کند،

a government office,

به اداره‌ی دولتی می‌رود،

a house of worship,

یا به مکان مذهبی،

a Planned Parenthood,

مرکز تنظیم خانواده،

a cannabis shop,

دخانیات و ماریجوانا فروشی،

a strip club;

کلاب برهنگی؛

every single person's public movements, habits and associations

کوچک‌ترین حرکات عمومی تک تک افراد، و عادت‌ها و ارتباطاتشان

documented and catalogued,

مستند و ثبت می‌شود،

not on one day, but on every day,

نه یک روز، بلکه هر روز،

merely with the push of a button.

تنها با فشردن یک دکمه.

This kind of totalizing mass surveillance

این نوع نظارت انبوه جامع

fundamentally threatens what it means to live in a free society.

اساساٌ معنی زندگی در جامعه‌‌ی آزاد را زیر سوال می‎برد.

Our freedom of speech, freedom of association,

آزادی بیان، آزادی وابستگی،

freedom of religion,

آزادی مذهب،

freedom of the press,

آزادی رسانه‌ای،

our privacy,

حریم خصوصی‌مان،

our right to be left alone.

حق این که به حال خودمان رها باشیم.

You may be thinking,

شاید فکر کنید،

"OK, come on, but there are tons of ways the government can spy on us."

«خیلی خب، بی‌خیال، هزاران راه هست که دولت بتواند جاسوسی‌مان را بکند.»

And yes, it's true,

و بله، درست است،

the government can track us through our cell phones,

دولت می‌تواند ما را از طریق تلفن همراه‌ ردیابی کند،

but if I want to go to get an abortion,

اما اگر بخواهم بروم بچه‌ام را سقط کنم،

or attend a political meeting,

یا در یک جلسه‌ی سیاسی شرکت کنم،

or even just call in sick and play hooky and go to the beach ...

یا حتی فقط به بهانه مریضی سر کار نروم و به جایش در ساحل تفریح کنم ...

(Laughter)

(خنده)

I can leave my phone at home.

می‌توانم گوشی‌ام را در خانه جا بگذارم.

I cannot leave my face at home.

ولی چهره‌ام را نمی‌توانم در خانه بگذارم.

And that brings me to my second primary concern:

و این باعث نگرانی اصلی بعدی من می‌شود:

How we might meaningfully regulate this technology.

چگونه می‌توان مقررات معناداری برای این فن‌آوری وضع کرد.

Today, if the government wants to know where I was last week,

امروز، اگر دولت بخواهد بداند که من هفته‌ی پیش کجا بوده‌ام،

they can't just hop into a time machine and go back in time and follow me.

نمی‌تواند به‌ سادگی سوار ماشین زمان شود و مرا در گذشته تعقیب کند.

And they also, the local police right now,

و همچنین، در حال حاضر پلیس محلی،

don't maintain any centralized system of tracking,

هیچ سیستم مرکزی برای ردیابی برقرار نکرده،

where they're cataloging every person's public movements all the time,

که در آن حرکات عمومی تک تک افراد را در هر زمان ثبت کند،

just in case that information some day becomes useful.

برای مواقعی که این اطلاعات به کار بیایند.

Today, if the government wants to know where I was last week,

امروز، اگر دولت بخواهد بداند که من هفته‌ی پیش،

or last month or last year,

یا ماه یا سال پیش کجا بوده‌ام،

they have to go to a judge, get a warrant

باید برود پیش یک قاضی، و حکم بگیرد

and then serve that warrant on my phone company,

و حکم را نشان ارائه‌دهنده سرویس تلفن من بدهد،

which by the way, has a financial interest in protecting my privacy.

که از قضا، نفع مالی‌اش در این است که حریم خصوصی من را حفظ کند.

With face surveillance,

با وجود سیستم‌های نظارت بر چهره،

no such limitations exist.

چنین محدودیتی وجود ندارد.

This is technology that is 100 percent controlled by the government itself.

این فن‌آوری‌ است که ١٠٠ درصد توسط خود دولت کنترل می‌شود.

So how would a warrant requirement work in this context?

خب چه‌طور استلزام به داشتن حکم اینجا رعایت می‌شود؟

Is the government going to go to a judge

آیا قرار است دولت برود پیش قاضی

and get a warrant,

و حکم بگیرد،

and then serve the warrant on themselves?

و بعد حکم را به خودش ارائه دهد؟

That would be like me giving you my diary,

مثل این که من دفتر خاطراتم را بدهم به شما،

and saying, "Here, you can hold on to this forever,

و بگویم، «بفرمایید، می‌توانید برای همیشه نگهش دارید،

but you can't read it until I say it's OK."

اما نمی‌توانید تا زمانی که من نگفتم آن را بخوانید.»

So what can we do?

پس چه‌ کار می‎‌شود کرد؟

The only answer to the threat

تنها جواب به این تهدید

posed by the government's use of face surveillance

از سوی دولت در مورد استفاده از نظارت چهره

is to deny the government the capacity to violate the public's trust,

این است که ظرفیت‌های دولت برای زیر پا گذاشتن اعتماد عمومی را محدود کنیم،

by denying the government the ability

با اجازه ندادن به دولت

to build these in-house face-surveillance networks.

برای ساختن شبکه‌های نظارت بر چهره در تاسیسات خودشان

And that's exactly what we're doing.

و این دقیقا همان کار‌ی‌ است که داریم می‌کنیم.

The ACLU is part of a nationwide campaign

اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا بخشی از یک پویش ملی‌ است

to pump the brakes on the government's use of this dangerous technology.

که مانع استفاده‌ی دولت از این فن‌آوری خطرناک می‌شود.

We've already been successful,

در این زمینه موفق بوده‌ایم،

from San Francisco to Somerville, Massachusetts,

از سان‌فرانسیسکو تا سامرویل در ماساچوست،

we have passed municipal bans

قانون شهری برای منع

on the government's use of this technology.

استفاده دولت از این فن‌آوری وضع کرده‌ایم.

And plenty of other communities here in Massachusetts

و خیلی از انجمن‌های دیگر اینجا در ماساچوست

and across the country

و در سطح کشور

are debating similar measures.

دارند روی تدابیر مشابه مذاکره می‌کنند.

Some people have told me that this movement is bound to fail.

یک سری افراد به من گفته‌اند که این جنبش آخرش به شکست منجر می‌شود.

That ultimately,

و این که در نهایت،

merely because the technology exists,

همین که این فن‌آوری وجود دارد،

it will be deployed in every context

در هر زمینه‌ای به کار گرفته می‌شود

by every government everywhere.

توسط همه‌ی دوات‌ها هرجا که باشند.

Privacy is dead, right?

حریم خصوصی دیگر معنا ندارد، درست است؟

So the narrative goes.

روایت که حاکی از این است.

Well, I refuse to accept that narrative.

خب، من از قبول این روایت سر باز می‌زنم.

And you should, too.

و شما هم، باید ردش بکنید.

We can't allow Jeff Bezos or the FBI

نباید بگذاریم جف بیزوس یا اف بی آی

to determine the boundaries of our freedoms in the 21st century.

حد و مرز آزادی ما را در قرن ٢١ تعیین کنند.

If we live in a democracy,

اگر در دموکراسی زندگی می‌کنیم،

we are in the driver's seat,

این ماییم که در صندلی راننده نشسته‌ایم،

shaping our collective future.

و آینده جمعی‌مان را شکل می‌دهیم.

We are at a fork in the road right now.

در حال حاضر به خروجی جاده رسیده‌ایم.

We can either continue with business as usual,

می توانیم مثل همیشه مستقیم ادامه بدهیم،

allowing governments to adopt and deploy these technologies unchecked,

و به دولت اجازه بدهیم این فن‌آوری‌ها را بدون بررسی به کار بگیرد و توسعه بدهد،

in our communities, our streets and our schools,

در محله‌ها، خیابان‌ها و مدارس‌مان،

or we can take bold action now

یا این که همین حالا یک قدم بزرگ برداریم

to press pause on the government's use of face surveillance,

تا به دولت فشار بیاوریم که استفاده از نظارت چهره را متوقف کند،

protect our privacy

از حریم خصوصی‌مان محافظت کنیم

and to build a safer, freer future

و آینده‌ی امن‌تر، و آزادتری بسازیم

for all of us.

برای همه‌مان.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause and cheers)

(تشویق و هورا)