A bold idea to replace politicians | César Hidalgo

Translator: taha moosavi Reviewer: Leila Ataei

Is it just me,

آیا فقط من هستم

or are there other people here

یا کسان دیگری هم هستند

that are a little bit disappointed with democracy?

که کمی از دموکراسی ناامیدند؟

(Applause)

(تشویق)

So let's look at a few numbers.

پس بیایید نگاهی به آمارها بیندازیم.

If we look across the world,

اگر به جهان نگاه کنیم،

the median turnout in presidential elections

میانه مشارکت در انتخابات ریاست جمهوری

over the last 30 years

در سی سال گذشته

has been just 67 percent.

تنها ۶۷ درصد بوده است.

Now, if we go to Europe

حالا، اگر به اروپا برویم

and we look at people that participated in EU parliamentary elections,

و به مردمی که در انتخابات مجلس اتحادیه اروپا شرکت کرده‌اند نگاه کنیم،

the median turnout in those elections

میانه مشارکت در این انتخابات

is just 42 percent.

تنها ۴۲ درصد است.

Now let's go to New York,

حالا بیایید به نیویورک برویم

and let's see how many people voted in the last election for mayor.

و ببینیم که در انتخابات شهرداری قبلی چند نفر رأی داده‌اند.

We will find that only 24 percent of people showed up to vote.

می‌فهمیم که تنها ۲۴ درصد از مردم حاضر شدند تا رأی بدهند.

What that means is that, if "Friends" was still running,

این به این معنی است که اگر هنوز سریال «فرندز» پخش می‌شد،

Joey and maybe Phoebe would have shown up to vote.

«جویی» و شاید «فیبی» حاضرمی شدند رأی بدهند.

(Laughter)

(خنده)

And you cannot blame them because people are tired of politicians.

و نمی‌توانید آن‌ها را سرزنش کنید چون مردم از سیاستمداران خسته‌اند.

And people are tired of other people using the data that they have generated

و مردم از ایکه دیگران داده‌هایی تولیدی آن‌ها برای ارتباط با خانواده و دوستانشان

to communicate with their friends and family,

را استفاده می‌کنند تا پروپاگاندای سیاسی

to target political propaganda at them.

را بر روی آن‌ها نشانه روند خسته شده‌اند.

But the thing about this is that this is not new.

اما مسئله این است که این چیز جدیدی نیست.

Nowadays, people use likes to target propaganda at you

امروزه، از لایک برای هدف گرفتن پروپاگاندا بر شما استفاده می‌شود

before they use your zip code or your gender or your age,

قبلاً کد پستی، جنسیت یا سن‌ شما بود

because the idea of targeting people with propaganda for political purposes

چرا که ایده هدف قرار دادن افراد با تبلیغات برای اهداف سیاسی

is as old as politics.

قدمتی به اندازه سیاست دارد.

And the reason why that idea is there

و دلیل این‌که این ایده وجود دارد

is because democracy has a basic vulnerability.

این است که دموکراسی ضعفی اساسی دارد.

This is the idea of a representative.

آن ضعف، ایده نماینده است.

In principle, democracy is the ability of people to exert power.

در اصل، دموکراسی توانایی مردم برای اعمال قدرت است

But in practice, we have to delegate that power to a representative

اما در عمل، مجبوریم که قدرت را به نماینده‌ای تفویض کنیم

that can exert that power for us.

که می‌تواند برای ما قدرت اعمال کند

That representative is a bottleneck,

این نماینده یک گردنه بطری

or a weak spot.

یا نقطه‌ضعف است.

It is the place that you want to target if you want to attack democracy

جایی است که اگر بخواهید به دموکراسی حمله کنید آن را هدف قرار می‌دهید

because you can capture democracy by either capturing that representative

چراکه می‌توانید دموکراسی را با کنترل آن فرد یا کنترل

or capturing the way that people choose it.

روشی که مردم آن را انتخاب کرده‌اند، تسخیر کنید

So the big question is:

پس سؤال مهم این است که:

Is this the end of history?

آیا این پایان تاریخ است؟

Is this the best that we can do

آیا این بهترین کاری است که می‌توانیم انجام دهیم؟

or, actually, are there alternatives?

یا درواقع، راه‌های جایگزینی هست؟

Some people have been thinking about alternatives,

بعضی‌ها روی راه‌های جایگزین فکر کرده‌اند

and one of the ideas that is out there is the idea of direct democracy.

و یکی از ایده‌هایی که وجود داشته است، ایده دموکراسی مستقیم است.

This is the idea of bypassing politicians completely

این ایده دور زدن کامل سیاست‌مداران است

and having people vote directly on issues,

و رأی دادن مستقیم مردم در مورد موضوعات،

having people vote directly on bills.

و رأی دادن مستقیم مردم به لوایح است

But this idea is naive

اما این ایده ساده‌لوحانه است

because there's too many things that we would need to choose.

چون چیزهای بسیاری هست که ممکن است نیاز پیدا کنیم تا انتخاب کنیم

If you look at the 114th US Congress,

اگر نگاهی به ۱۱۴امین کنگره آمریکا بیندازیم،

you will have seen that the House of Representatives

خواهید دید که خانه نمایندگان

considered more than 6,000 bills,

به بیش از شش هزار لایحه رسیدگی کرده است،

the Senate considered more than 3,000 bills

سنا به بیش از سه هزار لایحه رسیدگی کرده است

and they approved more than 300 laws.

و بیش از سیصد قانون را تصویب کرده‌اند.

Those would be many decisions

این‌ها تصمیمات بسیاری خواهند بود

that each person would have to make a week

که هر فرد باید در هفته بگیرد

on topics that they know little about.

در موضوعاتی که اطلاع کمی از آن دارند.

So there's a big cognitive bandwidth problem

اگر بخواهیم که به دموکراسی مستقیم

if we're going to try to think about direct democracy as a viable alternative.

به‌عنوان جایگزین محتمل فکر کنیم مشکل محدودیت شناختی بزرگی وجود دارد

So some people think about the idea of liquid democracy, or fluid democracy,

بعضی به ایده دموکراسی سیال یا دموکراسی روان فکر می‌کنند،

which is the idea that you endorse your political power to someone,

که به این معناست که قدرت سیاسی خود را به کسی محول می‌کنی که او نیز

who can endorse it to someone else,

آن را به شخص دیگری محول می‌کند،

and, eventually, you create a large follower network

و کم‌کم، شبکه دنبال کنندگان بزرگی می‌سازی

in which, at the end, there's a few people that are making decisions

که در آن، درنهایت، افراد کمی تصمیمات را اخذ می‌کنند

on behalf of all of their followers and their followers.

به نمایندگی از دنبال کنندگانشان و دنبال کنندگان آن‌ها.

But this idea also doesn't solve the problem of the cognitive bandwidth

اما این ایده مشکل محدودیت ذهنی را حل نمی‌کند

and, to be honest, it's also quite similar to the idea of having a representative.

و صادقانه بگویم، کاملاً شبیه ایده نماینده داشتن است.

So what I'm going to do today is I'm going to be a little bit provocative,

پس امروز می‌خواهم کمی بحث‌برانگیز باشم،

and I'm going to ask you, well:

می‌خواهم از شما بپرسم:

What if, instead of trying to bypass politicians,

چه می‌شد اگر به‌جای تلاش برای دور زدن سیاستمداران

we tried to automate them?

خودکارشان می‌کردیم؟

The idea of automation is not new.

ایده خودکارسازی جدید نیست.

It was started more than 300 years ago,

بیش از۳۰۰ سال پیش شروع‌ شده است،

when French weavers decided to automate the loom.

وقتی بافندگان فرانسوی تصمیم گرفتند بافندگی را خودکار کنند.

The winner of that industrial war was Joseph-Marie Jacquard.

برنده این جنگ صنعتی «ژوزف ماریه جکوارد» بود.

He was a French weaver and merchant

او یک بازرگان و نساج فرانسوی بود

that married the loom with the steam engine

که دستگاه بافندگی را به موتور بخار متصل کرد

to create autonomous looms.

تا دستگاه بافندگی خودکار بسازد

And in those autonomous looms, he gained control.

و با آن بافندگی خودکار، او قدرت کنترل به دست آورد.

He could now make fabrics that were more complex and more sophisticated

حالا او می‌توانست الیافی بسازد که از آن‌هایی که می‌توانستند

than the ones they were able to do by hand.

با دست تولید کنند پیچیده تر و مرغوب‌تر بود.

But also, by winning that industrial war,

اما همچنین، با بردن آن جنگ صنعتی،

he laid out what has become the blueprint of automation.

او چیزی را ارائه کرد که بعداً نقشه خودکارسازی شد.

The way that we automate things for the last 300 years

روش خودکارسازی چیزها در سیصد سال گذشته

has always been the same:

همیشه یکسان بوده است:

we first identify a need,

ابتدا نیازی را شناسایی می‌کنیم،

then we create a tool to satisfy that need,

سپس ابزاری را می‌سازیم تا آن نیاز را برطرف کنیم،

like the loom, in this case,

در این مورد، مثل دستگاه بافندگی،

and then we study how people use that tool

سپس روشی که مردم از آن استفاده می‌کنند را مطالعه می‌کنیم

to automate that user.

تا آن کاربر را خودکار کنیم.

That's how we came from the mechanical loom

این‌گونه بود که ما از دستگاه بافندگی مکانیکی

to the autonomous loom,

به دستگاه بافندگی خودکار رسیدیم،

and that took us a thousand years.

و این هزار سال طول کشید

Now, it's taken us only a hundred years

حالا، تنها صدسال طول کشیده است

to use the same script to automate the car.

تا همان روش را برای خودکارسازی خودرو استفاده کنیم

But the thing is that, this time around,

اما مسئله این است که این بار

automation is kind of for real.

خودکارسازی واقعی (جدی) است

This is a video that a colleague of mine from Toshiba shared with me

این ویدیویی است که یکی از همکارانم از توشیبا در اختیارم قرار داده است

that shows the factory that manufactures solid state drives.

که کارخانه‌ای را نشان می‌دهد که حافظه SSD تولید می‌کند.

The entire factory is a robot.

تمام کارخانه یک روبات است.

There are no humans in that factory.

هیچ انسانی در کارخانه نیست.

And the robots are soon to leave the factories

به‌زودی روبات‌ها کارخانه ها را ترک خواهند کرد

and become part of our world,

و جزئی از جهان ما خواهند شد،

become part of our workforce.

بخشی از نیروی کار ما خواهند شد.

So what I do in my day job

کاری که در شغل هرروزه‌ام انجام می‌دهم

is actually create tools that integrate data for entire countries

این است که ابزارهایی برای جمع‌آوری داده برای تمام کشورها بسازم

so that we can ultimately have the foundations that we need

تا به معنای واقعی کلمه می‌توانیم شالوده‌ای را که نیاز داریم داشته باشیم

for a future in which we need to also manage those machines.

برای آینده‌ای که در آن ما نیاز به مدیریت ماشین‌ها نیز داریم.

But today, I'm not here to talk to you about these tools

اما امروز، اینجا نیامدم تا در مورد این ابزارها با شما صحبت کنم

that integrate data for countries.

که داده‌ها را برای کشورها جمع‌ می‌کند.

But I'm here to talk to you about another idea

بلکه اینجا هستم تا با شما در مورد ایده دیگری صحبت کنم

that might help us think about how to use artificial intelligence in democracy.

که می‌تواند به ما کمک کند فکر کنیم که چطور از هوش مصنوعی در دموکراسی استفاده کنیم

Because the tools that I build are designed for executive decisions.

چراکه ابزارهایی که من می‌سازم برای تصمیمات اجرایی طراحی‌شده‌اند

These are decisions that can be cast in some sort of term of objectivity --

این‌ها تصمیماتی هستند که می‌توانند در قالبی عینی طبقه‌بندی شوند

public investment decisions.

تصمیمات مربوط به سرمایه‌گذاری عمومی.

But there are decisions that are legislative,

اما تصمیماتی هم وجود دارند که قانون‌گذار هستند

and these decisions that are legislative require communication among people

و این تصمیماتی که قانون‌گذار هستند نیازمند به ارتباط بین افرادی هستند

that have different points of view,

که دیدگاه‌های متفاوتی دارند

require participation, require debate,

نیازمند مشارکت و نیازمند بحث و مناظره هستند

require deliberation.

نیازمند مشورت هستند.

And for a long time, we have thought that, well,

و برای مدت طولانی، فکر می‌کرده‌ایم که

what we need to improve democracy is actually more communication.

چیزی که برای بهبود دموکراسی نیاز داریم ارتباط بیشتر است.

So all of the technologies that we have advanced in the context of democracy,

به این منظور تمام فناوری‌هایی که ما در بافتار دموکراسی رشد داده‌ایم

whether they are newspapers or whether it is social media,

خواه روزنامه‌ها و خواه رسانه‌های اجتماعی، تلاش کرده‌اند

have tried to provide us with more communication.

که برای ما ارتباطات بیشتری فراهم کنند.

But we've been down that rabbit hole,

اما ما اشتباه می‌کرده‌ایم،

and we know that's not what's going to solve the problem.

و می‌دانیم که این چیزی نیست که قرار است مشکل را حل کند.

Because it's not a communication problem,

چراکه مشکل ارتباطی وجود ندارد

it's a cognitive bandwidth problem.

مشکل محدودیت شناختی است.

So if the problem is one of cognitive bandwidth,

پس اگر مشکل یکی از محدودیت‌های ذهنی ما هست،

well, adding more communication to people

پس افزایش ارتباطات مردم

is not going to be what's going to solve it.

چیزی نخواهد بود که مشکل را حل کند.

What we are going to need instead is to have other technologies

چیزی که نیاز خواهیم داشت این است که فناوری‌های دیگری داشته باشیم

that help us deal with some of the communication

که به ما کمک می‌کنند تا با ارتباطاتی که بیش‌ازحد

that we are overloaded with.

با آن درگیریم سروکله بزنیم.

Think of, like, a little avatar,

فکر کنید، به چیزی شبیه یک آواتار،

a software agent,

یک دستیار نرم‌افزاری،

a digital Jiminy Cricket --

یک وجدان دیجیتال--

(Laughter)

(خنده)

that basically is able to answer things on your behalf.

که اساساً قادر است به‌جای شما به چیزها پاسخ دهد.

And if we had that technology,

و اگر آن فناوری را داشته باشیم،

we would be able to offload some of the communication

ما می‌توانیم بار ارتباطی را کم کنیم

and help, maybe, make better decisions or decisions at a larger scale.

و کمک کنیم، شاید تصمیمات بهتری بگیریم یا تصمیمات با مقیاس بزرگ‌تری بگیریم.

And the thing is that the idea of software agents is also not new.

و مسئله این است که ایده دستیار نرم‌افزاری نیز جدید نیست.

We already use them all the time.

ما هم‌اکنون همیشه از آن‌ها استفاده می‌کنیم.

We use software agents

ما از دستیارهای نرم‌افزاری

to choose the way that we're going to drive to a certain location,

استفاده می‌کنیم تا راه را برای رسیدن به مقصد خاصی انتخاب کنیم،

the music that we're going to listen to

موسیقی که می‌خواهیم به آن گوش دهیم

or to get suggestions for the next books that we should read.

و برای کتاب‌های بعدی که باید بخوانیم پیشنهاد بگیریم.

So there is an obvious idea in the 21st century

پس ایده روشنی در قرن بیست و یکم وجود دارد

that was as obvious as the idea

که به‌اندازه ایده اتصال موتور بخار به دستگاه بافندگی

of putting together a steam engine with a loom at the time of Jacquard.

در زمان جکوارد روشن است.

And that idea is combining direct democracy with software agents.

و این ایده ترکیب کردن دموکراسی مستقیم با دستیارهای نرم‌افزاری است.

Imagine, for a second, a world

برای یک‌لحظه جهانی را تصور کن که در آن

in which, instead of having a representative that represents you

به‌جای داشتن نماینده‌ای که شما را نمایندگی کند

and millions of other people,

و میلیون‌ها نفر دیگر را

you can have a representative that represents only you,

می‌توانید نماینده‌ای داشته باشید که تنها شما را نمایندگی کند،

with your nuanced political views --

با نظرات سیاسی خاص خودتان

that weird combination of libertarian and liberal

ترکیب عجیب لیبرالیسم و لیبرتاریانیسم (دو فلسفه سیاسی آزادیخواه)

and maybe a little bit conservative on some issues

و شاید در بعضی موارد کمی محافظه‌کار

and maybe very progressive on others.

و کمی ترقی‌خواه در موارد دیگر.

Politicians nowadays are packages, and they're full of compromises.

امروزه سیاست‌مداران مانند بقچه هستند، پر از مصالحات.

But you might have someone that can represent only you,

اما می‌توانید کسی را داشته باشید که تنها نماینده شما باشد،

if you are willing to give up the idea

اگر دوست دارید که این اید

that that representative is a human.

که نماینده باید انسان باشد را رها کنید.

If that representative is a software agent,

اگر آن نماینده دستیار نرم‌افزاری باشد،

we could have a senate that has as many senators as we have citizens.

می‌توانیم سنایی داشته باشیم که به تعداد شهروندانمان سناتور داشته باشد.

And those senators are going to be able to read every bill

و این سناتورها قادر خواهند بود که هر لایحه‌ای را بخوانند

and they're going to be able to vote on each one of them.

و آن‌ها قادر خواهند بود تا به تک‌تک آن‌ها رأی بدهند

So there's an obvious idea that maybe we want to consider.

پس ایده روشنی وجود دارد که شاید بخواهیم به آن توجه کنیم.

But I understand that in this day and age,

اما می‌فهمم که امروز و در این عصر،

this idea might be quite scary.

این ایده ممکن است کاملاً ترسناک باشد.

In fact, thinking of a robot coming from the future

در حقیقت، فکر کردن به روباتی که از آینده می‌آید

to help us run our governments

تا کمک کند دولت‌مان را اداره کنیم

sounds terrifying.

وهم‌انگیز به نظر می‌رسد

But we've been there before.

اما قبلاً مشابه آن را تجربه کردیم.

(Laughter)

(خنده)

And actually he was quite a nice guy.

و درواقع او شخص خوبی بود

So what would the Jacquard loom version of this idea look like?

نسخه ماشین جکوارد این ایده چگونه خواهد بود؟

It would be a very simple system.

سیستم ساده‌ای خواهد بود.

Imagine a system that you log in and you create your avatar,

سامانه‌ای را تصور کنید که وارد آن می‌شوید و آواتار خودتان را می‌سازید

and then you're going to start training your avatar.

و بعد شما آواتار خودتان را آموزش خواهید داد

So you can provide your avatar with your reading habits,

می‌توانید به آواتارتان عادت‌های خواندنتان را بدهید

or connect it to your social media,

یا به شبکه‌های اجتماعی‌تان وصلش کنید

or you can connect it to other data,

یا می‌توانید آن را به داده‌های دیگری متصل کنید

for example by taking psychological tests.

مثلاً با دادن آزمون‌های روان‌شناختی

And the nice thing about this is that there's no deception.

و نکته خوب در این مورد این است که در آن فریبی نیست

You are not providing data to communicate with your friends and family

شما داده‌ای برای ارتباط برقرار کردن فراهم نمی‌کنید

that then gets used in a political system.

که بعداً در سیستم سیاسی استفاده شود

You are providing data to a system that is designed to be used

شما برای سامانه‌ای اطلاعات فراهم می‌کنید که طراحی‌شده تا به نمایندگی شما

to make political decisions on your behalf.

برای گرفتن تصمیمات سیاسی به کار گرفته شود.

Then you take that data and you choose a training algorithm,

سپس شما آن داده‌ها را برمی‌دارید و یک الگوریتم آموزشی انتخاب می‌کنید،

because it's an open marketplace

چراکه بازار آزادی وجود خواهد داشت

in which different people can submit different algorithms

که در آن افراد مختلف می‌توانند الگوریتم‌های متفاوت ارائه دهند

to predict how you're going to vote, based on the data you have provided.

تا مبتنی بر داده‌هایی که فراهم کرده اید پیش‌بینی کند که چگونه رأی خواهید داد،

And the system is open, so nobody controls the algorithms;

و این سیستم باز است، پس کسی نمی‌تواند الگوریتم‌ها را کنترل کند؛

there are algorithms that become more popular

در آن الگوریتم‌هایی هست که محبوب می‌شوند

and others that become less popular.

و بقیه‌ای که کمتر مشهور می‌شوند.

Eventually, you can audit the system.

درنهایت، می‌توانید سیستم را بازرسی کنید.

You can see how your avatar is working.

می‌توانید نحوه کار آواتارتان را ببینید.

If you like it, you can leave it on autopilot.

اگر دوستش داشتید، روی حالت خودکار بگذارید

If you want to be a little more controlling,

اگر می‌خواهید که کمی بیشتر کنترل‌گر باشید

you can actually choose that they ask you

می‌توانید انتخاب کنید که در هر بار

every time they're going to make a decision,

انتخابی که می‌کنند از شما بپرسند یا

or you can be anywhere in between.

چیزی بین این دو را انتخاب کنید.

One of the reasons why we use democracy so little

شاید یکی از دلایل بندرت استفاده کردن ما از دموکراسی

may be because democracy has a very bad user interface.

این باشد که رابط کاربری بسیار بدی دارد.

And if we improve the user interface of democracy,

و اگر ما رابط کاربری دموکراسی را بهتر کنیم

we might be able to use it more.

ممکن است بتوانیم بیشتر از آن استفاده کنیم

Of course, there's a lot of questions that you might have.

البته، ممکن است سؤالات بسیاری داشته باشید

Well, how do you train these avatars?

خب، چطور این آواتارها را آموزش می‌دهید؟

How do you keep the data secure?

چطور داده‌ها را امن نگاه می‌دارید؟

How do you keep the systems distributed and auditable?

چطور سیستم را گسترده و قابل نظارت نگه می‌دارید؟

How about my grandmother, who's 80 years old

مادربزرگم چه می‌شود؛ او که هشتاد سال سن دارد

and doesn't know how to use the internet?

و نمی‌داند چطور از اینترنت استفاده کند؟

Trust me, I've heard them all.

باور کنید، همه‌شان را شنیده‌ام.

So when you think about an idea like this, you have to beware of pessimists

وقتی به ایده‌ای مانند این فکر می‌کنید، باید از بدبینان بر حذر باشید

because they are known to have a problem for every solution.

چون آن‌ها به این شناخته‌شده‌اند که برای هر راه‌حل مشکلی دارند

(Laughter)

(خنده)

So I want to invite you to think about the bigger ideas.

می‌خواهم از شما دعوت کنم که به ایده‌های بزرگ‌تر فکر کنید.

The questions I just showed you are little ideas

سؤالاتی که به شما نشان دادم ایده‌های کوچکی هستند.

because they are questions about how this would not work.

چون آن‌ها سؤالاتی هستند در مورد این که چطور این (ایده) کار نخواهد کرد.

The big ideas are ideas of:

ایده‌های بزرگ ایده‌های این‌چنینی هستند:

What else can you do with this

اگر این ایده عملی شود،

if this would happen to work?

دیگر چه می‌توانید بکنید؟

And one of those ideas is, well, who writes the laws?

و یکی از آن ایده‌ها این است که چه کسی قوانین را می‌نویسد؟

In the beginning, we could have the avatars that we already have,

در ابتدا می‌توانیم آواتارهایی داشته باشیم که پیش‌ازاین داشته‌ایم

voting on laws that are written by the senators or politicians

که به قوانینی رأی می‌دهند که بوسیله سناتورها و سیاستمدارانی تنظیم‌ شده‌اند

that we already have.

که پیش‌ازاین داشته‌ایم

But if this were to work,

اما اگر این عملی شود

you could write an algorithm

می‌توانید الگوریتمی را بنویسید

that could try to write a law

که سعی کند قانونی را بنویسد

that would get a certain percentage of approval,

که می‌تواند به سطح خاصی از مقبولیت برسد

and you could reverse the process.

و می‌توانید فرآیند را برعکس کنید.

Now, you might think that this idea is ludicrous and we should not do it,

حالا، ممکن است فکر کنید که این ایده مضحک است و نباید آن را انجام دهیم

but you cannot deny that it's an idea that is only possible

اما نمی‌توانید این را انکار کنید که این ایده‌ای است

in a world in which direct democracy and software agents

که تنها در جهانی که در آن دموکراسی مستقیم و دستیاران نرم‌افزاری

are a viable form of participation.

شکل محتملی از مشارکت هستند ممکن است.

So how do we start the revolution?

چطور باید این انقلاب را شروع کنیم؟

We don't start this revolution with picket fences or protests

ما این انقلاب را با اعتراضات و نرده‌ها شروع نمی‌کنیم

or by demanding our current politicians to be changed into robots.

یا با تقاضای تغییر سیاستمداران فعلی به روبات‌ها.

That's not going to work.

قابل ‌اجرا نیست.

This is much more simple,

بسیار ساده‌تر،

much slower

بسیار آرام تر،

and much more humble.

و بسیار فروتنانه‌تر است.

We start this revolution by creating simple systems like this in grad schools,

این انقلاب را با ساختن سامانه‌های ساده‌ای مانند این در مدارس تحصیلات عالی

in libraries, in nonprofits.

در کتابخانه‌ها، سمن‌ها شروع می‌کنیم.

And we try to figure out all of those little questions

و تلاش می‌کنیم که به پاسخ همه آن سؤالات

and those little problems

و مشکلات کوچک برسیم.

that we're going to have to figure out to make this idea something viable,

می‌خواهیم و باید بتوانیم این ایده را به چیزی قابل‌اجرا تبدیل کنیم تا این ایده را

to make this idea something that we can trust.

به چیزی تبدیل کنیم که می‌توانیم به آن اعتماد کنیم.

And as we create those systems that have a hundred people, a thousand people,

و وقتی‌ که این سامانه‌ها را می‌سازیم که

a hundred thousand people voting in ways that are not politically binding,

که در آن صدها هزار نفر به چیزهایی رأی می‌دهند که به لحاظ سیاسی الزام‌آور نیستند،

we're going to develop trust in this idea,

کم‌کم به این ایده اعتماد خواهیم کرد،

the world is going to change,

جهان تغییر خواهد کرد،

and those that are as little as my daughter is right now

و کسانی که الآن به اندازه دختر من کوچک هستند

are going to grow up.

رشد خواهند کرد.

And by the time my daughter is my age,

و زمانی که دخترم هم سن من باشد،

maybe this idea, that I know today is very crazy,

شاید این ایده که میدانم امروزه دیوانه‌وار‌است.

might not be crazy to her and to her friends.

در نظر او و دوستانش دیوانه‌وار نباشد.

And at that point,

و در آن نقطه،

we will be at the end of our history,

ما در پایان تاریخ خودمان خواهیم بود،

but they will be at the beginning of theirs.

اما آن‌ها در آغاز تاریخشان خواهند بود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)