Poetry, music and identity (with English subtitles) | Jorge Drexler | TED

Translator: Pari A Reviewer: sadegh vn

می‌خواهم برایتان داستان یک آهنگ را تعریف کنم.

در سال ۲۰۰۲، شبی در مادرید بودم،

با استاد و دوستم خواکین سابینا،

I'm going to tell you the story of a song.

وقتی به من گفت چیزی دارد که می‌خواهد بدهد.

I was in Madrid one night in 2002

به من گفت:

«خورخه، اشعاری دارم که باید برای آن آهنگی بنویسی.

with my teacher and friend Joaquín Sabina,

when he said he had something to give me.

بنویس، بنویس.»

روی میز را گشتم

و تنها چیزی که پیدا کردم یک زیر لیوانی گرد بود،

He said,

"Jorge, I have some lines that you need to put into a song.

و بر روی آن بیت‌هایی که استاد به من می‌گفت را نوشتم.

چهار شعر که اینطور سروده شده بود:

Take these down, take these down."

«موری یهودی هستم که در میان مسیحیان‌ام زندگی می‌کنم،

I looked on the table but all I found was a circular coaster,

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند.»

on which I wrote the lines my teacher dictated.

They were four lines that went like this:

"I am a Jewish Moor living among Christians

این شعر، واقعاً خیلی برایم شوکه کننده است.

به او گفتم: «چه شعر زیبایی! خواکین، مال توست؟

I don't know who my God is, nor who my brothers are."

گفت: «نه».

گفت که سراینده‌ این شعر شخص دیگری،

Those lines really made an impression on me.

به نام چیچو سانچز فرلوسو است.

I said, "What beautiful lyrics, Joaquín. Did you write them?"

شاعری گمنام‌تر از خواکین، اما بزرگ‌تر از او.

He said no, they were by another composer named Chicho Sánchez Ferlosio,

شعر درست در جایی قرار می‌گیرد که من مدت‌ها پیش می‌خواستم بگویم

و نمی‌دانستم چطور آن را بیان کنم.

who was less known than Joaquín, but also a great poet.

داشتم بلند می‌شدم که بروم آن را بنویسم

These lines came to me at a time

که خواکین من را نگه داشت و گفت: «صبر کن، صبر کن».

where I had been wanting to express something for a while,

و اینجا با چالش روبرو شدم:

but didn't quite know how.

I was getting up to leave and go home to write,

«بند‌های آن آهنگ را

when Joaquín stopped me and said, "Hang on, hang on,"

به سبک دسیما بنویس.»

حالا من، در آن مقطع از زندگی‌‌ام،

and presented me with this challenge:

"Write the stanzas for this song

هنوز دقیق نمی‌دانستم که دسیما چه بود،

اما خیلی خجالت می‌کشیدم به استاد بگویم نمی‌دانم چیست.

in Décimas."

Now, at this point in my life,

I still wasn't completely sure what Décimas were,

بنابراین به روی خود نیاوردم که نمی‌دانم و به خانه رفتم،

در جستجوی اینکه دسیما چیست.

but I was too embarrassed to tell my teacher I didn't know.

سپس فهمیدم که دسیما، سبکی شعر است

So I put on my best "Yeah, I totally understand" face,

که فقط در زبان اسپانیایی وجود دارد،

و شامل ده بیت می‌شود.

and went home to look up what Décimas were.

خیلی پیچیده‌ست، خیلی، خیلی پیچیده.

شاید پیچیده‌ترین چیزی که در زبان ما، اسپانیایی، وجود دارد،

I learned that a Décima is a type of verse

that only exists in Spanish,

که تاریخ ولادت مشخصی هم دارد

and that it has 10 lines.

که در یک سطر بسیار نادر است.

It's very, very complex --

دسیما در سال ۱۵۹۱،

perhaps the most complex style of stanza that we have in Spanish.

It also has a very concrete date of origin,

در اسپانیا، توسط شخصی به نام ویسنته اسپینل،

which is very rare for a style of stanza.

موسیقی‌دان و شاعر اهل مالاگا خلق شد.

The Décima was invented in Spain in 1591,

همچنین ببینید -- چه تصادفی -- همان کسی بود

by a guy named Vicente Espinel, a musician and poet from Málaga.

که سیم ششم را روی گیتار اسپانیایی گذاشت.

این یکی اینجا:

And listen to this coincidence: he was the same guy

بوردونا

who added the sixth string

از اسپانیا، دسیما با ده بیت خود،

to what would later be called the Spanish guitar.

مانند گیتار اسپانیایی، به آمریکا می‌رود،

This string right here --

it's called the "bordona."

From Spain, the Décima, with its 10 lines,

اما برخلاف گیتار اول، گیتار اسپانیایی هنوز در دو سوی اقیانوس اطلس زنده است.

crosses over to America, just like the Spanish guitar,

اما دسیما، در محلی که در آن متولد شد، یعنی اسپانیا،

but in contrast to the Décima,

ناپدید شد، منقرض شد.

the Spanish guitar continues to live today

از چند قرن پیش دیگر به آن پرداخته نمی‌شود،

on both sides of the Atlantic.

But the Décima, in Spain, its birthplace,

اما با این وجود، در آمریکای لاتین؛ از مکزیک تا شیلی،

disappeared; it died out.

همه کشورهای ما به نوعی دسیما را در سنت رایج خود حفظ کرده‌اند.

It died out about 200 years ago,

and yet in Latin America, from Mexico to Chile,

و در همه جا نام‌های مختلفی روی آن گذاشتند،

all our countries maintain some form of the Décima

نام‌های موسیقی مختلفی.

نام‌های زیادی دارد، در کل بیش از ۲۰ نام در این قاره دارد.

in our popular traditions.

In each place, they've given it a different name,

به عنوان مثال، در مکزیک «سون خاروچو» می‌گویند،

and set it to different music.

It has a lot of different names -- more than 20 in total on the continent.

در پاناما «کانتو ده مخورانا»،

در ونزوئلا «گالرون»،

در اوروگوئه و آرژانتین، «پایادا»،

In Mexico, for example, it's called the "Son Jarocho,"

در کوبا «رپنتیسمو»،

"Canto de mejorana" in Panama;

در پرو، مثلاً، به آن «دسیما پروانا» می‌گویند،

"Galerón" in Venezuela;

زیرا دسیما آنقدر با سنت‌های ما ادغام شده است

"Payada" in Uruguay and Argentina;

که اگر از آنها بپرسید، همه‌شان کاملاً متقاعد شده‌اند

"Repentismo" in Cuba.

In Peru, they call it the Peruvian Décima,

که آنها بودند که در هر کشور دسیما را اختراع کردند.

because the Décima becomes so integrated into our traditions,

(می‌خندد)

یک چیز بسیار شگفت انگیز هم دارد.

that if someone asks, people from each place are completely convinced

این است که علیرغم اینکه در هر یک از کشورها

that the Décima was invented in their country.

جداگانه توسعه یافته است،

(Laughter)

اما تا به امروز، یعنی بیش از ۴۰۰ سال پس از خلق آن،

It's also got a really surprising feature,

which is that despite the fact that it developed independently

دقیقاً همان ساختار قافیه، هجاها و ابیات را حفظ کرده است.

in each of the different countries,

it maintains even today, 400 years after its creation,

همان ساختاری که ویسنته اسپینل در باروک اسپانیا قرار داد.

exactly the same rhyme, syllable and line structure --

این ساختار به این صورت است --

می‌خواهم کمی در مورد آن به شما بگویم،

و بعد می‌توانید اینترنت بروید و ببینید که چگونه پیش می‌رود --

the same structure Vicente Espinel gave it during the Spanish Baroque period.

ده بیت وجود دارد که هر کدام هشت هجا دارند.

Here's the structure --

I'll give you the basic idea and then later you can look online

قافیه‌ی اول با قافیه‌ی چهارم و پنجم،

and learn more about it.

دوم با سوم،

The Décima is ten lines long; each line has eight syllables.

ششم با هفتم و دهم،

و هشتم با نهم.

The first line rhymes with the fourth and the fifth;

کمی پیچیده است، واقعا.

the second line, with the third;

و حتی من -- تصور کنید که دارم تلاش می‌کنم دسیما بنویسم.

the sixth line, with the seventh and the tenth;

and the eighth line rhymes with the ninth.

اما آنقدرها که به نظر می‌رسد پیچیده نیست.

It's a bit complicated, to be honest.

همچنین باور نکردنی است که با همان ساختار برای بیش از چهار قرن زنده مانده است.

And me -- imagine me, trying to write in Décimas.

But it's not as complicated as it seems.

آنقدر هم پیچیده نیست، چون گیرایی آهنگین چشمگیری دارد.

Plus, it's amazing that it's survived with the same structure

نوعی گیرایی آهنگین دارد

for more than four centuries.

که توصیف آن از نظر فنی بسیار سخت است.

It's not that complicated, because it has an impressive musicality to it,

ترجیح می‌دهم خودت به آن گوش بدهی.

بنابراین قصد دارم برایتان یک دسیما از بر بخوانم.

a type of musicality

that's very hard to describe technically.

به عنوان نمونه، یکی از اشعاری که برای این آهنگ نوشته بودم.

I prefer that you listen to it.

So I'm going to recite a Décima,

برای همین از شما می‌خواهم

که فقط روی موسیقی قافیه‌ها تمرکز کنید.

one of the Décimas that I wrote for this song.

و آنهایی که هدفون دارن

که عده‌ای هستند که می‌بینم دارد برای آنها ترجمه انجام می‌شود،

I'm going to ask that you concentrate just on the musicality of the rhymes.

یه لحظه آن‌ها را بردارید.

For those of you with headphones on --

اگر هدفون دارید، آن را بردارید.

I see that some of you are listening to the translation --

برای چند ثانیه معنای کلمات را فراموش کنید

please take them off for a minute.

(English) Take your headphones off, it you have them.

و بعداً دوباره سرجایشان برگردانید.

ساختارها و همه چیز را فراموش کنید.

(English) Forget about the meaning of the words for a few seconds,

این رقص صدای دسیما است.

(English) and then you'll put them back.

(English) Forget about the structure.

یک رقص صدا. اینطور به آن نگاه کن.

(Spanish) Forget about the structure.

(English) And just ... it's all about the choreography of sound of the Décima.

(آواز می‌خواند)«هیچ مرگی نیست مرا نرنجاند، هیچ سویی برنده‌ نیست.

چیزی نیست جز درد و زندگی دیگری که بر باد می‌رود.

(Spanish) A choreography of sound.

جنگ، مدرسه بسیار بدی است، مهم نیست چه لباسی برتن داری،

(Sings in Spanish) "There is not one death that does not cause me pain,

مرا ببخش که به زیر هیچ پرچمی نمی‌روم.

there are no winners,

here’s nothing but suffering and another life blown away.

یک خیال واهی ارزشش بیش از یک تکه پارچه غمگین است.»

War is a terrible school no matter what the disguise,

forgive me for not enlisting under any flag,

این شعری به سبک دسیما بود.

any daydream is worth more than a sad piece of cloth."

می‌توانید هدفون‌‌هایتان را روی گوش بگذارید.

(تشویق حضار)

متشکرم.

(تشویق حصار)

That's a Décima.

(English) You can put your headphones back on.

من همچنین ویسنته اسپینل را تحسین می‌کنم،

(Applause)

(English) Thank you.

چرا که هنوز بعد از ۴۲۶ سال، دسیما همه جا به همان شکل است.

(Applause)

سه تا شعر را همینطور نوشتم، و الان دومی را به شما نشان دادم.

I also applaud Vicente Espinel, because here it is 426 years later,

چون سر اولی تازه داشتم یاد می‌گرفتم.

و راستش، کمی خطای متریک دارد،

and the Décima lives on everywhere

پس اینکه نشان بدهم چطور است فایده‌ای ندارد.

in its original state.

I wrote three like that one; you just heard the second.

اما کم و بیش خوب بود.

I wrote the first one having only recently learned how,

خوب حالا، از چه می‌گفتند؟

and it has some errors in terms of meter,

محتوای این دسیماها چه بود؟

so it's not presentable in its current state.

But the one I sang was good, more or less.

من تازه برای برگزاری کنسرت در اسرائیل برگشته بودم

So: What was it about?

و متاثر از مشکلی بودم که خیلی، خیلی لمس می‌کنم،

What was the meaning behind those lines?

I had just returned from doing a concert in Israel,

و آن درگیری میان اسرائیل و فلسطین است.

توضیح می‌دهم: خانواده پدرم یهودی هستند،

خانواده مادرم مسیحی غیرمذهبی هستند.

and I was very emotional over a problem that hits really close to home,

من در خانه‌ای بزرگ شدم

which is the Israeli-Palestinian conflict.

I'll explain: my dad's family is Jewish,

که این دو سنت کم و بیش همزیستی هماهنگی داشتند.

and my mom's family are non-practicing Christians.

مثلا، دیدن لباس بابانوئل تن پدربزرگ یهودی‌ام غیرمعمول نبود.

I was raised in a home where the two traditions lived together

یا پدربزرگ غیریهودی‌ام در کنیسه با کلاه کیپای خود،

more or less in harmony.

در مهمانی‌های خانوادگی

It wasn't unusual to see my Jewish grandpa dressed as Santa Claus, for example,

و همان چهره‌ای را می‌پوشاند

که وقتی سابینا به من گفت --

or to see my non-Jewish grandpa at the synagogue wearing his kippah,

(می‌خندد)

که برای من چند بیت دسیما دارد.

at family celebrations, wearing the same expression that I probably had

برای کسانی که در چنین محیطی بزرگ می‌شوند،

when Sabina told me --

(Laughter)

that he had some Décima lines for me.

بسیار دردناک است دیدن مشکلی که

دو طرف درگیری لحظه‌ای خود را در دوسوی آن می‌بیند.

For someone raised in that kind of environment,

it's especially painful to see the difficulty the opposing parties have

بنابراین در مورد آن نوشتم.

متن آن را از قبل داشتم،

هم فرم آن، که دسیما بود، و هم محتوای آن موجود بود.

in putting themselves in the other side's shoes even for a moment.

بنابراین باید موسیقی را می‌نوشتم.

So that's what I wrote about.

من هم آنها را در متن گذاشتم.

I already had the lyrics,

I had the form -- the Décima -- and the content.

چندی پیش برای زندگی از اروگوئه، که اهل آن هستم، به اسپانیا رفته بودم.

I needed to write the music.

و من هم، واقعاً، مثل خیلی از شما که از خانه دور هستید، بسیار نوستالژیک بودم.

I'll give you some context.

I had only recently moved from Uruguay, where I'm from, to Spain.

و می‌خواستم آهنگم خیلی اروگوئه‌ای باشد،

And I was feeling very raw with nostalgia,

یک جورایی زیاد.

روش اروگوئه‌ای یعنی میلونگا.

like many of you here, who are away from home.

البته الان داشتم دسیما را می‌خواندم،

And I wanted my song to be very, very Uruguayan,

و بعد از اینکه دیدم هرکسی

the most Uruguayan type of song there is -- the milonga.

دسیما را مال خودش می‌داند، همه فکر می‌کنند او مخترع آن است،

So now, I had been studying the Décima, and after finding out

از خودم پرسیدم:

یعنی چه که می‌گویند میلونگا اروگوئه‌ای است؟

that everyone tried to claim the Décima as their own,

ببینید، میلونگا یک الگوی ریتمیک دارد

that it was invented in their country,

که ما نوازندگان به آن ۲-۳-۳ می‌گوییم.

it made me wonder:

What does it mean when we say the milonga is Uruguayan?

(ریتم را تنظیم کنید) یک دو سه، یک دو سه، یک دو.

The milonga has a rhythmic pattern that we musicians call 3-3-2.

یک لفظ خاصی دارد.

(Counts out the beats) One two three, one two three, one two.

(آواز می‌خواند)

And it has a characteristic emphasis.

(Sings)

اما این الگوی ریتمیک مشخص است

که از آفریقا می‌آید.

قبلاً در قرن نهم، در فاحشه خانه‌های پارس

But this characteristic rhythm pattern

و در قرن سیزدهم،

در اسپانیا دیده می‌شود، و از آنجا، پنج قرن بعد

comes from Africa.

In the ninth century you could find it in the brothels of Persia,

همراه بردگان آفریقایی به آمریکا می‌رود.

and in the thirteenth,

در حالی که در بالکان است به مقیاس کولی می‌پیوندد --

in Spain, from where, five centuries later,

(آواز می‌خواند)

it would cross over to America with the African slaves.

Meanwhile, in the Balkans, it encounters the Roma scale --

واز آنجا، جایی که خاستگاه موسیقی کلزمر است،

(Sings)

با مهاجران یهودی-اوکراینی به بروکلین در نیویورک آورده می‌شود.

which in part, gives birth to klezmer music,

آن را در سالن رقص خود می‌خوانند.

(هاوا ناگیلا را می‌خواند)

which Ukrainian Jewish immigrants bring to Brooklyn, New York.

They sing it in their banquet halls.

پسری آرژانتینی در همسایگی، دارای اصالت ایتالیایی

(Sings "Hava Nagila")

به نام آستور پیاتزولا،

آن را می‌شنود،

و او را در برمی‌گیرد

And their neighbor, an Argentine kid of Italian origin

و تانگوی نیمه‌ی دوم قرن بیستم را با آن دگرگون می‌کند...

named Astor Piazzolla,

(ریتم را تنظیم می کند) یک دو سه، یک دو سه، یک دو.

hears it,

assimilates it

(خداحافظ نونینو را می‌خواند)

and transforms the tango of the second half of the 20th century

with his ...

(Counts out the beats) One two three, one two three, one two.

همچنین باندونون روی آن نواخته می‌شود، یک ساز آلمانی قرن نوزدهمی

(Sings "Adios Nonino")

که برای کلیساهایی ساخته شده بود که توانایی خرید ارگ را نداشتند،

He also played it on his bandoneon, a 19th-century German instrument

و به طرز باورنکردنی به ریودولا پلاتا می‌رسد

و جوهریه تانگو و میلونگا را تشکیل می‌دهد،

created for churches that couldn't afford to buy organs,

و همچنین ساز دیگری که به اندازه باندونئون مهم است:

and that ends up, incredibly, in Río de la Plata,

forming the very essence of the tango and the milonga,

گیتار اسپانیایی.

(تشویق حضار)

in the very same way another instrument just as important as the bandoneon did:

the Spanish guitar.

(Applause)

اتفاقاً، ویسنته اسپینل سیم ششم را در قرن شانزدهم

به آن اضافه کرده بود.

یا به میزان دورهای باطل نگاه کنید.

در این ۱۵ سال، من چه آموختم از زمان تولد

To which, by the way, Vicente Espinel, in the 16th century,

آهنگ سفر به دور دنیا با این چهار بیت نوشته شده روی یک ترن هوایی،

added a sixth string.

It's amazing how all these things are coming full circle.

در باری در مادرید؟

What have I learned in these 15 years since the song was born

دسیماها،

from going all over the world with four lines written on a coaster

میلونگا،

آهنگ‌ها، مردم:

from a bar in Madrid?

هر چه آدم به آنها نزدیک‌تر می‌شود،

هویت آنها پیچیده‌تر می‌شود،

That Décimas,

the milonga,

songs, people --

ظرافت‌ها و جزئیات بیشتر می‌شود.

the closer you get to them,

فهمیدم که هویت بی‌نهایت متراکم است،

the more complex their identity becomes,

مانند یک سری نامتناهی از اعداد حقیقی،

and the more nuances and details appear.

که حتی اگر آدم خیلی به آن نزدیک شود و آن را گسترش دهد،

I learned that identity is infinitely dense,

هرگز تمام نمی‌شود.

like an infinite series of real numbers,

اجازه دهید آخرین حکایت را برای شما بگویم،

and that even if you get very close

and zoom in,

پیش از اینکه آهنگ را بخوانم، و خداحافظی کنم،

it never ends.

چندی پیش بعد از یک کنسرت، در مکزیک بودیم.

Before I sing you a song and say goodbye,

و چون برگزارکنندگان کنسرت من را می‌شناسند،

allow me to tell you one last story.

می دانستند که شیفته‌ی دسیما هستم

Not long ago, we were in Mexico after a concert.

و هر جا که می‌روم سراغ آن را می‌گیرم،

اصرار دارم که به دسیما گوش دهم،

And since the concert promoters know me,

برایم یک کنسرت سون جاروچو ترتیب دادند.

they knew I was a Décima freak and that everywhere I go I ask about it,

اگر یادتان باشد، سون جاروچو یکی از انواع فر‌م‌هایی است

insisting on hearing Décima artists.

So they organized a son jarocho show for me at their house.

که از دسیما در بیت‌های خود استفاده می‌کند.

If you recall, the son jarocho is one of the styles of music

وقتی نوازندگان عالی نواختن سون جاروچو که شنیدنش برایم فوق العاده بود را تمام کردند

that uses Décimas in its verses.

نواختن را این‌گونه ختم کردند...

When these amazing musicians finished playing

من با هیجان به آنها سلام کردم،

از نوازندگان برای هدیه تشکر کردم

what is for me, something amazing, which is the son jarocho,

they finished playing and were ...

و پسری بسیار جوان به من گفت -

I went up to greet them, really excited,

و با بهترین نیت هم به من گفت - گفت:

getting ready to thank them for their gift of music,

«این ما هستیم، آقا، بسیار افتخار می‌کنیم

and this young kid says to me --

که خالص‌ترین ریشه‌ی هویت مکزیکی خود را زنده نگه می‌داریم.”

and he says it with the best of intentions -- he says,

"We're very proud, sir, to be keeping alive the purest origins

و من واقعاً نمی‌دانستم چه بگویم.

(می‌خندد)

همان جا ایستادم و نگاهش کردم، بغلش کردم و رفتم، اما..

of our Mexican identity."

(می‌خندد)

And to tell you the truth, I didn't really know what to say.

چون درست هم می‌گفت، نه؟

در واقع دسیما ریشه‌ی آنها است، اما در عین حال،

(Laughter)

I stood there looking at him. I gave him a hug and left, but ...

درست همانگونه که درون میلونگا و درون دسیما،

(Laughter)

ریشه های بسیاری از مردمان جاهای دیگر وجود دارد، همانطور که به من گفت.

But he was right, too, though. Right?

In reality, the Décima is its origin, but at the same time,

just like in the milonga and in the Décima,

بعداً، وقتی به هتل رسیدم، مدام فکر می‌کردم

are the roots of many more cultures from all over the place, like he said.

و گفتم:

چیزها فقط اگر از دور به آنها نگاه کنی، شفاف دیده می‌شوند.

Later, when I got back to the hotel, I thought about it for a while.

And I thought:

خیلی مهم است که ریشه‌های خود را بشناسیم،

things only look pure

بدانیم از کجا آمده‌ایم، تاریخ خود را بشناسیم،

if you look at them from far away.

اما در عین حال، به همان اندازه مهم است که بدانیم اهل کجا هستیم،

It's very important to know about our roots,

درک این موضوع که در اعماق وجود،

to know where we come from, to understand our history.

همه ما اصلاً از هیچ جایی نیستیم و از همه جاییم‌.

But at the same time, as important as knowing where we're from,

خیلی متشکرم.

is understanding that deep down,

(تشویق حضار)

we're not completely from one place,

and a little from everywhere.

Thank you very much.

(Applause)

این «میلونگای مور یهودی» است.

(صدای موسیقی)

This is "The milonga of the Jewish Moor."

(Music)

(آواز می‌خواند)

برای هر دیوار یک نوحه در اورشلیم طلایی

(Sings)

و هزار جان برای هر فرمان تلف می‌شود.

For every wall a lament in Jerusalem the golden

من گردوخاک باد تو هستم و اگرچه از زخم تو خون می‌ریزم

and 1000 wasted lives for every commandment.

و هر سنگ عزیزی عمیق‌ترین عشقم را حفظ می‌کند،

I am dust in your wind and although I bleed through your wound,

اما سنگی در دنیا نیست که به اندازه زندگی ارزش داشته باشد.

and every beloved stone has my deepest affection,

there is not a stone in the world worth more than a human life.

موری یهودی هستم که در میان مسیحیان‌ زندگی می‌کنم،

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند

I am a Jewish Moor who lives among Christians

I don't know who my God is, nor who my brothers are.

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند

I don't know who my God is, nor who my brothers are.

هیچ مرگی نیست مرا نرنجاند، هیچ سویی برنده‌ نیست.

چیزی نیست جز درد و زندگی دیگری که بر باد می‌رود.

There is not one death that does not cause me pain, there are no winners

جنگ، مدرسه بسیار بدی است، مهم نیست چه لباسی برتن داری،

there's nothing but suffering and another life blown away.

مرا ببخش که به زیر هیچ پرچمی نمی‌روم،

War is a terrible school no matter what the disguise,

یک خیال واهی ارزشش بیش از یک تکه پارچه غمگین است.

forgive me for not enlisting under any flag,

any daydream is worth more than a sad piece of cloth.

موری یهودی هستم که در میان مسیحیان‌ زندگی می‌کنم

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند

I am a Jewish Moor who lives among Christians

I don't know who my God is, nor who my brothers are.

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند

I don't know who my God is, nor who my brothers are.

به کسی اجازه ندادم که به نام من بکشد،

انسان چیزی بیش از یک انسان نیست و آن خدایی که هست، آن را چنین خواسته است.

And nobody has my permission for killing in my name,

همان زمینی که روی آن قدم برمی‌دارم ادامه خواهد یافت، خواهم رفت؛

a man is but a man and if there is a God, this was his wish,

من هم به سوی فراموشی خواهم رفت، هیچ آیینی نیست که نرود؛

the very ground I tread will live on, once I am gone

و هیچ ملتی نیست

on my way to oblivion, and all doctrines will suffer the same fate,

که خود را قوم برگزیده نداند.

and there is not one nation that has not proclaimed itself

موری یهودی هستم که در میان مسیحیان‌ زندگی می‌کنم،

the chosen people.

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند

I am a Jewish Moor who lives among Christians

I don't know who my God is, nor who my brothers are.

نه می‌دانم کدام خدای من است و نه کدام برادرانم‌اند.

موری یهودی هستم که در میان مسیحیان‌ زندگی می‌کنم،

I don't know who my God is, nor who my brothers are.

(تشویق حضار)

I am a Jewish Moor who lives among Christians

متشکرم.

(تشویق حضار)

(Applause)

Thank you.

(Applause)