Juan Enriquez: A personal plea for humanity at the US-Mexico border | TED

Translator: ‌Behdad Khazaeli Reviewer: Masoud Motamedifar

This one's personal.

این یکی موضوعی شخصی است.

I know what it's like to have the government say,

می دانم که وقتی دولت می گوید،

"We're going to kill you in the morning."

«می خواهیم صبح فردا بکشیم تان» یعنی چه.

I know what it's like to leave a country on six hours' notice

می دانم که ترک کشور، در مهلتی شش ساعته

and land on someone's couch.

و خوابیدن روی مبل کسی دیگر، یعنی چه.

Because of that, I wrote a book

برای همین، کتابی نوشتم

on why countries do well and why they don't.

که چرا کشورها خوب عمل می کنند و چرا اینکار را نمی کنند.

Let me summarize 250 pages.

بگذارید ۲۵۰ صفحه را برایتان خلاصه کنم.

Countries have to be compassionate,

کشورها باید دلسوز باشند،

they have to be kind,

باید مهربان باشند،

they have to be smart, they have to be brave.

باید هوشمند باشند، باید شجاع باشند.

Want to know what doesn't work?

میخواهی بدانی که چه کاری نتیجه نمی دهد؟

When you govern through fear and you govern through cruelty,

وقتی با ترس حکومت کنی و با ستمگری حکومت کنی،

it just doesn't work.

نتیجه نمی دهد.

You can play Genghis Khan for a while,

میتوانی برای مدتی مثل چنگیزخان باشی،

you can play Stalin for a while,

برای مدتی می توانی مثل استالین باشی،

you can play Pinochet for a while.

برای مدتی مثل پینوشه باشی.

It does not work in the long run.

در طولانی مدت نمی شود.

And it doesn't work in the long run

و در طولانی مدت نمی شود.

because to govern through fear and cruelty,

بخاطر اینکه برای حکومت از راه ترس و ستمگری،

you have to create a division.

باید شکافی ایجاد کنی.

You have to take big chunks of the country and convince them

باید بخش بزرگی از کشور را بگیری و قانع کنی

that they're not like them.

که مثل دیگران نیستند.

That they shouldn't associate with them,

که نباید با آنها همکاری کنند،

they shouldn't talk to them.

نباید با آنها صحبت کنند.

That those people are nasty,

که آن آدمها کثیف اند،

those people are criminals, those people are rapists.

آن آدمها مجرم و متجاوزهستند.

And the country is in danger because of them.

و به خاطر آنهاست که کشور در خطر است.

And if you spend millions of dollars doing that in your country,

و اگر میلیونها دلار برای این کار در کشورت خرج کنی،

you will make enemies abroad,

برای خودت در خارج دشمن می سازی،

and you will create divisions within.

و در داخل شکاف ایجاد می کنی.

And that has consequences.

و این عواقبی به دنبال دارد.

Three quarters of the flags and the borders and the anthems

سه چهارم پرچمها و مرزها و سرودهای ملی

around the United Nations today,

که امروز در سازمان ملل هستند،

they were not there a few decades ago.

چند دهه قبل وجود نداشتند.

Those lines that are there today,

آن خطوطی که آنجا هستند،

those flags were created because somebody said,

آن پرچمها ساخته شدند چون کسی گفت،

"the Scotts are not like us,"

«اسکاتلندیها مثل ما نیستند،»

"the Welsh are not like us,"

«ولزیها مثل ما نیستند،»

"the Basques are not like us,"

«اهالی باسک مثل ما نیستند،»

"the northern Italians are not like us,"

«اهالی شمال ایتالیا مثل ما نیستند،»

"the Muslims are not like us,"

«مسلمانها مثل ما نیستند،»

the blacks, the whites, the Christians.

سیاهها، سفیدها، مسیحی ها.

You create "us versus them" ...

شماها «ما در برابر آنها» را ساختید ...

you destroy nations.

شما ملتها را نابود کردید.

Part of the problem from creating us versus them

بخشی از مشکلِ ساختن ما در برابر آنها

is it's hard to do.

سختی آن است.

What you have to do

کاری که باید بکنید

is you have to make people believe absurdities.

این است که مردم را وادار به قبول حرفهای پوچ کنید.

And once people believe absurdities,

و وقتی که مردم حرفهای پوچ را قبول کردند،

then they start to commit atrocities.

آن وقت شروع به بیرحمی می کنند.

That's the dynamic of this thing.

به این روش به راه می افتد.

You can't create "us versus them" --

نمیشود «ما علیه آنها» را ایجاد کنی --

you can't have the massacres you had in Rwanda,

نمی شود این کشتارها را در رواندا داشته باشی،

you can't have the massacres you had in Yugoslavia --

نمیشود این کشتارهایی که در یوگسلاوی بود پیش آید --

unless if you create this dynamic.

مگر این پویایی را ایجاد کرده باشی.

Let me summarize current immigration policy.

بگذارید سیاست های فعلی مهاجرت را خلاصه کنم.

Let's deter "Them"

بیایید «آنها» را بترسانیم

by being as cruel as we can possibly be,

از این راه که تا جایی که میتوانیم ستمگر باشیم،

and let's target their children.

و بیایید بچه هایشان را هدف بگیریم.

They are going after the children.

آنها دنبال بچه ها می روند.

You have US lawyers arguing that kids do not need

وکلای آمریکایی هستند دلیل می آورند که بچه ها

soap or hugs or showers,

به صابون و دوش و حمام ،

adult help or a release date.

کمک بزرگتر یا تاریخ آزادی نیاز ندارند.

Somebody gets pulled over for a broken tail light,

اتومبیل کسی را برای یک چراغ عقب شکسته متوقف میکنند،

who's worked here for 20 years,

که ۲۰ سال است اینجا کار کرده،

gets thrown into jail,

و به زندان می اندازندش،

maybe for life,

شاید برای تمام عمرش،

with no legal representation.

بدون داشتن وکیل،

The terrorists that blew up the World Trade Center get lawyers.

و تروریستهایی که مرکز تجارت جهانی را منفجر کردند وکیل دارند.

These kids, these parents, they don't get lawyers.

به این کودکان، پدر و مادرها، وکیلی داده نمی شود.

Governments are telling

دولتها

some of the most desperate, hurt people on earth,

به تعدادی از بیچاره ترین، آزردگان روی زمین می گویند،

"I took your child, pay me 800 dollars for a DNA test before you get it back."

«کودکت را گرفتیم، ۸۰۰ دلار بدهید برای آزمایش دی ان ای تا پس بدهيم.»

Three-year-olds are appearing in court.

سه ساله ها را به دادگاه می آورند.

Look, we've all watched these courtroom dramas.

ببینید، ما همه این داستانهای غم انگیز دادگاه را دیده ایم.

And it's exciting,

و جالب است،

because the wise judge sits up there,

چون این قاضی آگاه آنجا نشسته،

and the defense lawyer attacks

و وکیل مدافع حمله می کند

and the prosecutor counterattacks,

و دادستان پاسخ می دهد،

and then you figure out how it's going to happen.

و بعد میفهمی که نتیجه چه می شود.

I want you to understand what is happening right now.

دوست دارم ببینید حالا چگونه است.

Prosecutor's there -- it's the tough prosecutor.

دادستان های آنجا -- سختگیر هستند.

Accusing, attacking, on behalf of we the people.

اتهام می زنند، حمله می کنند، از طرف ما مردم.

The judge is up there, Judge Muckety-muck,

قاضی آن بالا است، حضرت قاضی،

with his black robes,

با قبای سیاه رنگش،

and he's questioning the defendant

و از متهم سوال می کند

from up there.

از آن بالا.

And the defendant is three years old

و متهم سه ساله است

and the eyes don't reach the side of the table.

و آن چشمها طرف دیگر میز را نمی بیند.

The defendant does not speak the language.

متهم به زبان ما صحبت نمی کند.

The earphones for the translator have fallen off the defendant's head,

گوشی مترجم از سر متهم می افتد،

because there are no headphones for three-year-olds in US courtrooms,

چون برای متهمین سه ساله در دادگاه های آمریکا گوشی وجود ندارد،

because they are not supposed to defend themselves.

چون قرار نبود از خودشان دفاع کنند.

This makes a mockery of justice,

این یعنی مسخره کردن عدالت،

it makes a mockery of the prosecution system,

این یعنی مسخره کردن ساختار دادستانی،

it makes a mockery of who we are as a nation.

این یعنی مسخره کردن ما به عنوان یک ملت.

These are absurdities.

این ها همه چرند است.

These are atrocities.

این ها قساوت است.

This is unbelievable.

باور کردنی نیست.

And we're looking at a bunch of statistics,

و ما به مشتی آمار نگاه می کنیم،

but I want you to understand,

اما می خواهم بدانید،

this is happening to the housekeeper who brought up your kids.

که اینها برای آن مستخدمی که کودکانتان را بزرگ می کند پیش می آید.

This is happening to the gardener who took care of your house.

که اینها برای آن باغبانی که از خانه تان مواظبت می کند پیش می آید.

This is happening to the guy who washed the dishes

این برای آن کسی پیش می آید که ظرف تان را شسته

in the fancy restaurant you went to last week.

وقتی که هفته پیش در آن رستوران شیک غذا می خوردید.

This is happening to the people who deliver the newspaper in the mornings.

برای آنهایی که روزنامه صبح را تحویل می دهند.

This is your community,

این جامعه شماست،

these are the people who have lived side by side with you.

اینها کسانی هستند که کنارتان زندگی می کنند.

Treated you well,

با شما به خوبی رفتار می کنند،

treated you with respect,

با شما به احترام رفتار می کنند،

taken care of your kids,

از کودکانتان نگهداری می کنند،

taken care of your grandparents.

از سالمندانتان.

This is Luis, this is Laura,

این لوییس است، این لورا است،

this is Jaime.

این جیمی است.

This isn't some abstract,

این چیزی غیر واقعی نیست،

"Oh, it's happening at the border" --

« اوه، اینها در مرز پیش می آید» --

this is happening in our community, right now.

اینها در جامعه شما پیش می آید، همین الان.

And the danger in this stuff

و خطر این چیزها

is once you start normalizing absurdities and atrocities,

این است که وقتی شروع به عادی سازی چرندیات و قساوت کردی،

people think that those instruments are legitimate.

مردم اینها را ابزارهایی مشروع می دانند.

So you get school boards sending out letters like this:

پس آموزش و پرورش ها نامه هایی اینگونه می فرستند:

"Dear Parent,

«اولیای عزیز،

because your kid owes lunch money to the cafeteria,

چون کودک شما به غذاخوری بدهکار است،

the result may be that your child will be taken away

ممکن است اخراجش کنیم

and put in foster care."

و به بهزیستی اعزام شود.»

This is going out from school boards

از آموزش و پرورش هم بیرون می رود

because people think,

چون مردم فکر می کنند،

"Well, that seems to be an instrument of deterrence."

«خوب، یک وسیله بازدارندگی است.»

When you board an airplane,

وقتی سوار هواپیما می شوی،

before kids, before first class,

قبل از کودکان، قبل از فِرست کلاس،

soldiers in uniform board.

سربازها با لباس فرم سوار می شوند.

Some of them are immigrants.

بعضی از آنها مهاجرند.

Here's a contract: join the army,

قرار ما این است: عضو ارتش بشو،

serve your term, be honorably discharged,

دوره ات را خدمت کن، با افتخار ترخیص بشو،

get citizenship.

و شهروندی ات را بگیر.

We are rescinding those contracts

ما قرارمان را باطل کردیم

after they have been signed.

بعد از اینکه امضا شدند.

And if those soldiers are killed in action,

و اگر این سربازها در عملیات کشته شوند،

we are deporting their wives, and sometimes, their children.

ما زنها و بعضی اوقات کودکانشان را اخراج می کنیم.

These are the people who protect us.

اینها کسانی هستند که از ما دفاع می کنند.

These are the people that we honor.

کسانی هستند که به آنها افتخار می کنیم.

These are the brave.

آدمهای شجاعی هستند.

And this is how we're treating them.

و ما با آنها اینطور برخورد می کنیم.

These are not the people who cross the border illegally.

آدمهایی نیستند که از مرز غیر قانونی رد می شوند.

Once you start allowing this kind of behavior,

وقتی که اجازه شروع چنین رفتارهای را بدهی،

it normalizes into a society, and it rips the society apart.

در جامعه عادی می شود، و جامعه را از هم می پاشاند.

Countries are built on the hard work and grit of immigrants;

کار سخت و طاقت فرسای مهاجران خیلی از کشورها را ساخته است؛

we are all immigrants.

ما همه مهاجریم.

We just came at different times.

تنها در زمانهای متفاوتی آمده ایم.

Fifty-five percent of this country's main businesses,

پنجاه و پنج درصد از تجارتهای اصلی این کشور،

the most successful businesses in this country, the unicorns,

موفقترین کارهای تجاری این کشور، افسانه ای ها،

are built by people who came as foreign students or as immigrants,

توسط کسانی ساخته شده که به عنوان دانشجوی خارجی یا مهاجر آمده اند،

and they're the founders or the cofounders.

یا بنیان گذار یا شریک هستند.

Well, here's what's happened over the last three years

خوب، در سه سال گذشته این اتفاق

to the best brains in the world.

برای بهترین مغزهای دنیا افتاده.

Forty-two percent of them did not get visas

چهل و دو درصدشان روادید نگرفته اند

or chose not to get visas.

یا نخواسته اند بگیرند.

This is how you wipe out an economy.

شما اقتصاد را اینگونه از بین می برید.

This isn't about kids and borders.

این ربطی به کودکان و مرزها ندارد.

It's about us.

مربوط به ما است.

This is about who we are, who we the people are,

به این مربوط است که ما که هستیم، ما مردم چگونه آدمهایی هستیم،

as a nation and as individuals.

به عنوان یک ملت و به عنوان یک فرد.

This is not an abstract debate.

این بحثی غیر واقعی نیست.

A lot of us like to think

خیلی از ما دوست داریم فکر کنیم

if we had been back when Hitler was rising to power,

اگر وقتی که هیتلر در قدرت بود زندگی می کردیم،

we would have been out in the street,

در خیابان ها بودیم،

we would have opposed him, we would have stopped Mengele.

با او مخالفت می کردیم، جلوی دکتر مِنگله را می گرفتیم.

A lot of us like to think,

خیلی از ما فکر می کنیم،

if we had been around during the '60s,

اگر در سالهای دهه ۶۰ زندگی می کردیم،

we would have been with the Freedom Riders.

با مسافران آزادی همراهی می کردیم.

We would have been at that bridge in Selma.

و روی آن پل در سِلما بودیم.

Well, guess what?

بسیار خوب، پس نتیجه؟

Here's your chance.

حالا نوبت شما است.

It's now.

همین الان.

And as you're thinking about this stuff,

و همینطور که به این چیزها فکر می کنید،

it's not just the giant acts,

تنها کارهای بزرگ نیست،

it's not just go and block the bridge

تنها رفتن و بستن راه پل نیست

or chain yourself to something.

یا اینکه خودتان را به چیزی زنجیر کنید.

It's what you do in your daily lives.

کارهایی هستند که هر روز می کنید.

The Harvard Art Museum just opened a show

موزه هنرهای هاروارد نمایش جدیدی را شروع کرده

on how artists think about immigration and building a home somewhere else.

از اینکه هنرمندان چه فکری از مهاجرت و ساختن خانه در جایی دیگر دارند.

And people come out of that show and they're pretty shaken.

و مردمی از این نمایش بیرون می آیند که بسیار یکه خورده اند.

There was a blank wall at the end.

در انتها یک دیوار خالی بود.

And the curators did something that usually doesn't happen --

و خالقانش کاری کردند که معمول نیست --

they improvised.

کاری ابتکاری کردند.

They drew four lines, and put in two words:

چهار خط کشیدند، و دو کلمه گذاشتند:

"I belong."

«من متعلقم.»

So you come out of this exhibit,

پس از این نمایش بیرون می آیی،

and you can take a picture in front of it.

و می توانی از مقابلش عکس بگیری.

I can't tell you the impact that has on people --

نمی توانم تاثیری که روی مردم داشت را توضیح دهم --

I watched people come out of this,

می دیدم که مردم بیرون می آمدند،

and some of them sat in front of that picture,

بعضی ها در مقابلش می نشستند،

took a picture, and they had a great, big grin on their face,

عکسی میگرفتند، و لبخندی بزرگ روی صورت داشتند،

and some people just had tears.

و بعضی ها فقط اشک می ریختند.

Some people hugged and brought in strangers,

بعضی ها غریبه ها را می آوردند و بغل می کردند،

others brought in their family.

دیگران خانواده شان را می آوردند.

Small acts of kindness go a long, long, long way.

کارهای کوچک نیکوکارانه نتایج بسیار بسیار بزرگی دارند.

There is pain going on in your community

این رنجی است که در جامعه شما وجود دارد

like you cannot believe.

آنقدر که نمی توانید باور کنید.

So next time you're with a cab driver who may be one of "Them,"

پس بار دیگری که سوار تاکسی هستید که راننده اش یکی از «آنها است»،

according to certain people,

همانطور که بعضی می گویند،

give that person an extra five bucks.

پنج دلار بیشتر به او بدهید.

Next time you see a hotel maid,

دفعه دیگری که یک مستخدم هتل می بینید،

thank her and tip her double.

از او تشکر کنید و دو برابر انعام دهید.

Next time you see your gardener,

دفعه دیگری که باغبانتان را می بینید،

you see your nanny,

مراقب کودکتان را می بینید،

you see somebody like this,

افرادی اینگونه را می بینید،

give them a great, big hug, and tell them they belong.

خیلی محکم بغلشان کنید، و بگویید که به ما تعلق دارند.

Make them feel like they belong.

کاری کنید که حس کنند تعلق دارند.

It's time for big policies,

حالا وقت سیاست های بزرگ است،

but it's also time for big acts of kindness.

اما همزمان وقت کارهای نیکوکارانه بزرگ هم هست.

Because we have to reclaim who we are,

چون باید اثبات کنیم که چه کسی هستیم،

we have to reclaim this nation.

باید این ملت را دوباره احیا کنیم.

(Voice breaking) And we cannot sit there

(با صدای لرزان) و نمی توان آنجا نشست

and watch this shit going on.

و همینطور نگاه کرد که این گند ادامه یابد.

This has got to stop, it's got to stop now.

این باید تمام شود، باید حالا تمام شود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)