How you can help transform the internet into a place of trust | Claire Wardle

Translator: Mahrokh Mirani Reviewer: Masood Mousavi

No matter who you are or where you live,

مهم نیست چه کسی هستید و یا کجا زندگی می‌کنید،

I'm guessing that you have at least one relative

حدس می‌زنم شما هم حداقل یک دوست یا آشنایی دارید که

that likes to forward those emails.

دوست دارد چنین پیام‌هایی را برای شما ارسال کند.

You know the ones I'm talking about --

می‌دانید کدام پیام‌ها را می‌گویم،

پیام‌هایی که شامل ادعاهای مشکوک و فیلم‌های توطئه آمیز هستند.

the ones with dubious claims or conspiracy videos.

And you've probably already muted them on Facebook

و احتمالاً به خاطرِ به اشتراک گذاشتن چنین مطالبی،

آن‌ها را در فیس‌بوکتان بی صدا کرده‌اید.

for sharing social posts like this one.

It's an image of a banana

این تصویر یک موز است

with a strange red cross running through the center.

که از وسط آن، صلیب قرمز عجیبی گذشته است.

And the text around it is warning people

و متنی در بالای آن، که به مردم هشدار می‌دهد

not to eat fruits that look like this,

هرگز میوه‌هایی مانند این را نخورند،

suggesting they've been injected with blood

چراکه آن‌ها را با خونی آلوده کرده‌اند،

contaminated with the HIV virus.

که حاوی ویروس اچ‌آی‌وی است.

And the social share message above it simply says,

و پیام نوشته‌ شده در بالای آن تأکید زیادی دارد که،

"Please forward to save lives."

«برای نجات انسان‌ها، پیام را به اشتراک بگذارید.»

Now, fact-checkers have been debunking this one for years,

با اینکه محققان سال‌هاست شایعه بودن این خبر را تائید کرده‌اند،

but it's one of those rumors that just won't die.

اما این یکی از آن شایعاتی است که هرگز از بین نمی‌رود.

A zombie rumor.

یک شایعه‌ی زامبی!

And, of course, it's entirely false.

و مطمئن هستیم که کاملاً اشتباه است.

It might be tempting to laugh at an example like this, to say,

ممکن است به چنین مثالی بخندید، و بگویید،

"Well, who would believe this, anyway?"

«به ‌هر حال چه کسی این را باور می‌کند؟»

But the reason it's a zombie rumor

اما دلیل برگشتن دوباره‌ این شایعه، این است که

is because it taps into people's deepest fears about their own safety

عمیق‌ترین ترس‌های انسان‌ها را در مورد سلامتی خودشان و عزیزانشان،

and that of the people they love.

مورد هدف قرار می‌دهد.

And if you spend as enough time as I have looking at misinformation,

و اگر به‌ اندازه‌ی من، زمانتان را صرف بررسی اطلاعات جعلی کرده باشید،

you know that this is just one example of many

می‌فهمید که این تنها یک نمونه از بی‌شمار خبری است که

that taps into people's deepest fears and vulnerabilities.

به ترس‌ها و آسیب‌پذیری‌های عمیق مردم حمله می‌کند.

Every day, across the world, we see scores of new memes on Instagram

هر روزه در سراسر جهان، شاهد جوک‌های زیادی در اینستاگرام هستیم،

encouraging parents not to vaccinate their children.

که والدین را تشویق می‌کند به کودکانشان واکسن نزنند.

We see new videos on YouTube explaining that climate change is a hoax.

فیلم‌های زیادی در یوتیوب توضیح می‌دهند که چرا گرمایش زمین برای گول زدن ماست،

And across all platforms, we see endless posts designed to demonize others

و در همه‌ی شبکه‌های اجتماعی، مطالب بی‌شماری می‌بینیم که ساخته‌‌شده‌اند،

on the basis of their race, religion or sexuality.

تا بر اساس نژاد، مذهب یا جنسیت، دیگران را قضاوت و سرزنش کنند.

Welcome to one of the central challenges of our time.

به یکی از اساسی‌ترین چالش‌های عصر ما خوش‌ آمدید.

How can we maintain an internet with freedom of expression at the core,

چگونه می‌توانیم اینترنتی بسازیم که در بطن آن، آزادی بیان وجود داشته باشد،

while also ensuring that the content that's being disseminated

اما مطمئن باشیم مطالبی که در آن منتشر می‌شوند،

doesn't cause irreparable harms to our democracies, our communities

به دموکراسی، اقلیت‌ها و سلامت جسم و روانمان،

and to our physical and mental well-being?

آسیب‌های جبران‌ناپذیری نمی‌زنند؟

Because we live in the information age,

از آنجا که ما در عصر اطلاعات زندگی می‌کنیم،

yet the central currency upon which we all depend -- information --

ارز رایجی هست که همه‌ به آن وابسته‌ایم -یعنی اطلاعات-

is no longer deemed entirely trustworthy

اما دیگر، کاملاً قابل اعتماد به نظر نمی‌رسد

and, at times, can appear downright dangerous.

و در مواقعی می‌تواند بسیار خطرناک عمل کند.

This is thanks in part to the runaway growth of social sharing platforms

علت آن رشد غیرقابل‌کنترلِ پلتفرم‌های اجتماعی متعددی است که

that allow us to scroll through,

به ما اجازه می‌دهند در میانِ

where lies and facts sit side by side,

خبرهایی بگردیم که حقیقت و دروغ در آن‌ها مخلوط شده‌اند،

but with none of the traditional signals of trustworthiness.

اما هیچ ‌یک از نشانه‌های مرسوم اعتمادپذیری وجود ندارد.

And goodness -- our language around this is horribly muddled.

و شکر خدا، اصطلاحاتمان هم در این زمینه به طرز وحشتناکی به‌هم‌ریخته است.

People are still obsessed with the phrase "fake news,"

مردم هنوز به عبارت «اخبار جعلی» توجه نشان می‌دهند،

despite the fact that it's extraordinarily unhelpful

با اینکه در اکثر مواقع هیچ کمکی نمی‌کند،

and used to describe a number of things that are actually very different:

و برای توصیف چیزهای بسیار متفاوتی استفاده می‌شود:

lies, rumors, hoaxes, conspiracies, propaganda.

دروغ، شایعه، فریب، توطئه، پروپاگاندا.

And I really wish we could stop using a phrase

و من آرزو می‌کنم که بتوانیم استفاده از این عبارت را متوقف کنیم.

that's been co-opted by politicians right around the world,

عبارتی که سیاستمداران همه‌ احزاب در سراسر دنیا

from the left and the right,

توافق کرده‌اند که از آن

used as a weapon to attack a free and independent press.

برای حمله به رسانه‌های آزاد و مستقل استفاده کنند.

(Applause)

(تشویق حضار)

Because we need our professional news media now more than ever.

چراکه ما بیش از هر زمان دیگری به رسانه‌‌های خبری حرفه‌ای نیاز داریم.

And besides, most of this content doesn't even masquerade as news.

و علاوه بر آن، بیشتر این محتوا حتی شبیه به اخبار هم نیست،

It's memes, videos, social posts.

بلکه کمیک، ویدیو و پست‌های اجتماعی است.

And most of it is not fake; it's misleading.

و بیشتر آن‌ها کاملاً جعلی نیست؛ بلکه تنها گمراه‌کننده است.

We tend to fixate on what's true or false.

ما سعی داریم ثابت کنیم چه چیزی درست یا غلط است.

But the biggest concern is actually the weaponization of context.

اما در واقع بزرگ‌ترین نگرانی، تبدیل این مسئله به یک سلاح است.

Because the most effective disinformation

چراکه مؤثرترین نمونه‌های شایعات،

has always been that which has a kernel of truth to it.

همواره مواردی بوده‌اند که در پوسته‌ای از حقیقت قرار داشته‌اند.

Let's take this example from London, from March 2017,

بیایید این مثال از ماه مارس سال ۲۰۱۷، در لندن را ببینیم:

a tweet that circulated widely

یک توییت، که بسیار هم دیده شد،

in the aftermath of a terrorist incident on Westminster Bridge.

بعد از یک واقعه‌ی تروریستی بر روی پل «وست‌مینیستر».

This is a genuine image, not fake.

این یک عکس واقعی است، و نه تقلبی.

The woman who appears in the photograph was interviewed afterwards,

زنی در این عکس دیده می‌شود، که بعداً با او مصاحبه شد،

و توضیح داد که در زمان حادثه کاملاً شوکه شده بود.

and she explained that she was utterly traumatized.

She was on the phone to a loved one,

او در حال صحبت کردن با یکی از عزیزانش بوده،

and she wasn't looking at the victim out of respect.

و به منظور حفظ احترام، به قربانی نگاه نمی‌کرد.

But it still was circulated widely with this Islamophobic framing,

اما این عکس، همچنان با نگاهی اسلام‌ستیزانِ در حال پخش شدن بود.

with multiple hashtags, including: #BanIslam.

با چندین هشتک مانند #BanIslam.

Now, if you worked at Twitter, what would you do?

خب اگر شما در توییتر کار می‌کردید چه کار می‌کردید؟

Would you take that down, or would you leave it up?

آن را حذف می‌کردید؟ یا همین‌طور که هست رهایش می‌کردید؟

My gut reaction, my emotional reaction, is to take this down.

واکنش لحظه‌ای و احساسی من این است که آن را حذف کنم.

I hate the framing of this image.

من طرز نگاه این تصویر را، نمی‌پسندم.

But freedom of expression is a human right,

اما آزادی بیان یک حق انسانی است.

and if we start taking down speech that makes us feel uncomfortable,

و اگر ما شروع کنیم به حذف کردنِ هر سخنی که برایمان ناخوشایند است،

we're in trouble.

به مشکل برمی‌خوریم.

And this might look like a clear-cut case,

و در این نمونه، ممکن است تصمیم واضح به نظر برسد،

but, actually, most speech isn't.

اما، بیشتر موارد این‌طور نیستند.

These lines are incredibly difficult to draw.

مشخص کردن مرزها کار بسیار سختی است.

What's a well-meaning decision by one person

تصمیم درست از نظر یک نفر،

is outright censorship to the next.

ممکن است از نظر فرد دیگری سانسور مطلق باشد.

What we now know is that this account, Texas Lone Star,

چیزی که الآن می‌دانیم، این است که، این کاربر «Texas Lone Star»

was part of a wider Russian disinformation campaign,

بخشی از یک کمپین بزرگ روسی برای انتشار اطلاعات نادرست بوده،

one that has since been taken down.

که از آن زمان با آن مقابله شده است.

Would that change your view?

آیا این نظرتان را عوض می‌کند؟

It would mine,

نظر من را که عوض می‌کند،

because now it's a case of a coordinated campaign

زیرا حالا با یک کمپینِ سازمان‌یافته طرف هستیم،

to sow discord.

که هدفش ایجاد دعوا است.

And for those of you who'd like to think

و برای بعضی از شما، که دوست دارید فکر کنید

that artificial intelligence will solve all of our problems,

که هوش مصنوعی همه مشکلات را حل خواهد کرد،

I think we can agree that we're a long way away

فکر می‌کنم با هم توافق داریم که تا سطحی از هوش مصنوعی

from AI that's able to make sense of posts like this.

که قادر باشد چنین پست‌هایی را تشخیص دهد، فاصله‌ی زیادی داریم.

So I'd like to explain three interlocking issues

من قصد دارم ۳ مشکل مرتبط را شرح دهم،

that make this so complex

که این کار را بسیار پیچیده می‌کنند.

and then think about some ways we can consider these challenges.

و سپس راه‌حل‌هایی برای فکر کردن در مورد این مشکلات پیشنهاد دهم.

First, we just don't have a rational relationship to information,

اول از همه، ما تنها رابطه‌ی منطقی با اطلاعات نداریم،

we have an emotional one.

این یک ارتباط احساسی است.

It's just not true that more facts will make everything OK,

مشاهده‌ حقایق بیشتر، مشکل را حل نمی‌کند،

because the algorithms that determine what content we see,

زیرا الگوریتم‌هایی که محتوایی را که می‌بینیم، انتخاب می‌کنند،

well, they're designed to reward our emotional responses.

طوری طراحی شده‌اند که به پاسخ‌های احساسی ما جایزه بدهند.

And when we're fearful,

و زمانی که ما ترسیده باشیم،

oversimplified narratives, conspiratorial explanations

روایت‌های ساده‌شده، توضیحات توطئه آمیز،

and language that demonizes others is far more effective.

و متهم کردن دیگران بسیار مؤثرتر عمل می‌کنند.

And besides, many of these companies,

علاوه بر آن، بسیاری از این کمپانی‌ها،

their business model is attached to attention,

حیاتی وابسته به توجه دارند.

which means these algorithms will always be skewed towards emotion.

و به این معناست که این الگوریتم‌ها، همواره به سمت احساسات متمایل خواهند بود.

Second, most of the speech I'm talking about here is legal.

دوم، بیشترِ مطالبی که من در موردشان صحبت می‌کنم، موارد قانونی هستند.

اگر در موردِ مطالبی حرف می‌زدم که

It would be a different matter

if I was talking about child sexual abuse imagery

مربوط به سوءاستفاده‌ی جنسی از کودکان یا ترویج کننده‌ی خشونت هستند،

or content that incites violence.

اوضاع بسیار فرق می‌کرد.

It can be perfectly legal to post an outright lie.

اما انتشار دروغی آشکار، کاملاً قانونی است.

But people keep talking about taking down "problematic" or "harmful" content,

مردم همواره از حذف کردنِ مطالب مشکل‌ساز و آسیب‌زا صحبت می‌کنند،

but with no clear definition of what they mean by that,

اما تعریف دقیق و مشخصی از آن ارائه نمی‌دهند،

including Mark Zuckerberg,

ازجمله «مارک زاکربرگ»

که اخیراً خواستار وضع مقررات جهانی برای تعدیل صحبت‌ها شد.

who recently called for global regulation to moderate speech.

And my concern is that we're seeing governments

و نگرانی من این است که می‌بینیم دولت‌ها

right around the world

در همه جای جهان

rolling out hasty policy decisions

عجولانه در حال گرفتن تصمیم‌هایی هستند که

that might actually trigger much more serious consequences

ممکن است تبعاتی بسیار جدی در پی داشته باشد

when it comes to our speech.

به‌خصوص اکنون‌که موضوع، صحبت کردن ماست.

And even if we could decide which speech to take up or take down,

و اگر می‌توانستیم تصمیم بگیریم کدام سخن را نگه‌داریم و کدام‌یک را حذف کنیم،

we've never had so much speech.

هرگز این حجم از مطالب را نداشتیم.

Every second, millions of pieces of content

در هر ثانیه میلیون‌ها عکس و متن

are uploaded by people right around the world

توسط افراد مختلف در جهان آپلود می‌شود

in different languages,

به زبان‌های متفاوت،

drawing on thousands of different cultural contexts.

و با هزاران زمینه‌ فرهنگی‌ متفاوت.

We've simply never had effective mechanisms

ما هرگز روش مناسبی

to moderate speech at this scale,

برای تعدیل کردن این حجم از صحبت‌ها را

whether powered by humans or by technology.

چه به‌ وسیله‌ انسان و چه کامپیوتر، نداشته‌ایم.

And third, these companies -- Google, Twitter, Facebook, WhatsApp --

و سوم، این کمپانی‌ها مانند گوگل، توییتر، فیس‌بوک و واتس‌اپ

they're part of a wider information ecosystem.

بخشی از اکوسیستم اطلاعاتی بزرگ‌تری هستند.

We like to lay all the blame at their feet, but the truth is,

ما علاقه داریم همه‌ی تقصیرها را گردن آن‌ها بیندازیم،

the mass media and elected officials can also play an equal role

اما در حقیقت رسانه‌های جمعی و مقامات رسمی هنگامی‌که بخواهند،

in amplifying rumors and conspiracies when they want to.

می‌توانند نقشی به همان مقدار در تشدید شایعات و توطئه‌ها داشته باشند.

As can we, when we mindlessly forward divisive or misleading content

همان‌قدرهم، ما می‌توانیم بدون هیچ تلاشی، با بازپخش کردن چشم‌بسته‌ مطالب گمراه‌کننده

without trying.

نقش داشته باشیم.

We're adding to the pollution.

ما هم داریم این آلودگی را اضافه می‌کنیم.

I know we're all looking for an easy fix.

همه‌ی ما به دنبال یک راه‌حل ساده هستیم.

But there just isn't one.

اما چنین راهی وجود ندارد.

Any solution will have to be rolled out at a massive scale, internet scale,

هر راه‌حلی لازم است در مقیاس بزرگی به‌اندازه‌ی اینترنت اعمال شود.

and yes, the platforms, they're used to operating at that level.

و بله، پلتفرم‌ها در این سطح عمل می‌کنند.

But can and should we allow them to fix these problems?

اما آیا می‌توانیم و خوب است که به آن‌ها اجازه‌ حل این مشکل را بدهیم؟

They're certainly trying.

آن‌ها در حال تلاش هستند.

But most of us would agree that, actually, we don't want global corporations

اما بیشتر ما، مایل نیستیم این شرکت‌های بین‌المللی

to be the guardians of truth and fairness online.

محافظان حقیقت و عدالت در فضای آنلاین باشند.

And I also think the platforms would agree with that.

و فکر می‌کنم خود این پلتفرم‌ها هم با من هم‌نظر باشند.

And at the moment, they're marking their own homework.

هم‌اکنون آن‌ها در حالِ نمره دادن به تکالیف خودشان هستند.

They like to tell us

آن‌ها دوست دارند بگویند که

that the interventions they're rolling out are working,

مداخله‌هایشان تابه‌حال جواب داده است،

but because they write their own transparency reports,

اما از آنجا که آن‌ها گزارش شفافیت خودشان را می‌دهند،

there's no way for us to independently verify what's actually happening.

راهی نیست که ما مستقیماً بفهمیم واقعاً چه اتفاقی در حال افتادن است.

(Applause)

(تشویق حضار)

And let's also be clear that most of the changes we see

و بگذارید این را هم صراحتاً بگویم بیشتر تغییراتی که می‌بینیم،

only happen after journalists undertake an investigation

زمانی اتفاق می‌افتند که روزنامه‌نگاران دست به تحقیقات می‌زنند

and find evidence of bias

و مدارکی نشان‌دهنده‌ جانبداری

or content that breaks their community guidelines.

یا محتوای ناقض قواعد اجتماعی پیدا می‌کنند.

So yes, these companies have to play a really important role in this process,

بله، این کمپانی‌ها باید نقش مهمی در این جریان داشته باشند،

but they can't control it.

اما نمی‌توانند آن را کنترل کنند.

So what about governments?

در مورد دولت‌ها چطور؟

Many people believe that global regulation is our last hope

بسیاری از مردم فکر می‌کنند که مقررات جهانی،

in terms of cleaning up our information ecosystem.

به‌منظور تمیز کردن فضای اطلاعاتی، آخرین امید ما باشند.

But what I see are lawmakers who are struggling to keep up to date

اما قانونگذارانی که من می‌بینم،

قادر نیستند پابه‌پا‌ی تغییراتِ سریع تکنولوژی حرکت کنند.

with the rapid changes in technology.

And worse, they're working in the dark,

و بدتر اینکه آن‌ها در تاریکی حرکت می‌کنند.

because they don't have access to data

چراکه دسترسی کافی به داده‌‌ها ندارند

to understand what's happening on these platforms.

که بفهمند در این پلتفرم‌ها دقیقاً چه اتفاقی می‌افتند.

And anyway, which governments would we trust to do this?

و از طرفی، ما به کدام دولت اعتماد می‌کنیم که چنین کاری را انجام دهد؟

We need a global response, not a national one.

ما به یک پاسخ بین‌المللی نیاز داریم، نه یک پاسخ ملی.

So the missing link is us.

پس حلقه‌ گم شده خود ما هستیم.

It's those people who use these technologies every day.

ما مردمی که روزانه از این تکنولوژی‌ها استفاده می‌کنیم.

Can we design a new infrastructure to support quality information?

آیا می‌توانیم زیرساخت تازه‌ای بنا کنیم که از کیفیت اطلاعات حمایت کند؟

Well, I believe we can,

من باور دارم که می‌توانیم،

and I've got a few ideas about what we might be able to actually do.

و چند ایده دارم که در عمل چه‌کاری می‌توانیم انجام دهیم.

So firstly, if we're serious about bringing the public into this,

اول از همه، اگر ما قصد داریم مردم را در این کار داخل کنیم،

can we take some inspiration from Wikipedia?

آیا می‌توانیم از ویکی‌پدیا انگیزه بگیریم؟

They've shown us what's possible.

آن‌ها نشان دادند که چه‌کاری ممکن است.

Yes, it's not perfect,

بله، این کار بی‌نقص نیست،

but they've demonstrated that with the right structures,

اما آن‌ها نشان داده‌اند با زیرساخت مناسب،

with a global outlook and lots and lots of transparency,

با چشم‌اندازی جهانی، و شفافیتی فوق‌العاده،

you can build something that will earn the trust of most people.

می‌توان چیزی ساخت که اعتماد اکثر مردم را جلب کند.

Because we have to find a way to tap into the collective wisdom

زیرا ما باید راهی برای کمک گرفتن از خِردِ جمعی

and experience of all users.

و تجربیات همه‌ی کاربران پیدا کنیم.

This is particularly the case for women, people of color

به‌خصوص از طریق زنان، رنگین‌پوستان

and underrepresented groups.

و گروه‌هایی که در اقلیت هستند.

Because guess what?

حدس می‌زنید چرا؟

They are experts when it comes to hate and disinformation,

چون این افراد متخصص اطلاعات نادرست و نفرت پراکنی هستند،

because they have been the targets of these campaigns for so long.

چراکه سال‌هاست هدفِ چنین کمپین‌هایی بوده‌اند.

And over the years, they've been raising flags,

و در طی سال‌ها پرچم‌دارِ این مبارزات بوده‌اند،

and they haven't been listened to.

و به آن‌ها گوش داده نشده است.

This has got to change.

این باید تغییر کند.

So could we build a Wikipedia for trust?

آیا می‌توانیم یک ویکی‌پدیا از افراد مورد اعتماد بسازیم؟

Could we find a way that users can actually provide insights?

آیا می‌توانیم راهی پیدا کنیم که کاربران

They could offer insights around difficult content-moderation decisions.

در مورد تصمیم‌گیری‌های دشوار برای تعدیل محتوا نظر بدهند.

They could provide feedback

اگر پلتفرمی تصمیم بگیرد که

when platforms decide they want to roll out new changes.

تغییرات جدیدی اعمال کند، آن‌ها می‌توانند بازخورد بدهند.

Second, people's experiences with the information is personalized.

دوم آنکه تجربه‌ افراد از اطلاعات، شخصی‌سازی شده است.

My Facebook news feed is very different to yours.

خبرهای فیس‌بوک من با شما بسیار تفاوت دارد.

Your YouTube recommendations are very different to mine.

پیشنهاد‌های یوتیوب شما با من متفاوت است.

That makes it impossible for us to actually examine

بنابراین عملاً غیرممکن است بررسی کنیم که

what information people are seeing.

چه کسی چه اطلاعاتی را مشاهده می‌کند.

So could we imagine

پس آیا می‌توانید تصور کنید

developing some kind of centralized open repository for anonymized data,

یک مجموعه‌ متمرکز و منبع باز از داده‌های ناشناس

with privacy and ethical concerns built in?

با رعایت محرمانگی و حساسیت‌های اخلاقی جمع‌آوری کنیم؟

Because imagine what we would learn

فکر کنید چه چیزهایی می‌توانیم بفهمیم،

if we built out a global network of concerned citizens

اگر یک شبکه‌ی جهانی، از شهروندان نگرانی بسازیم که

who wanted to donate their social data to science.

دوست دارند داده‌های شبکه‌های اجتماعی‌شان را وقف علم کنند.

Because we actually know very little

چراکه ما واقعاً خیلی کم

about the long-term consequences of hate and disinformation

در مورد آثار درازمدتِ نفرت پراکنی و اطلاعات اشتباه

on people's attitudes and behaviors.

روی دیدگاه‌ها و رفتارهای مردم، می‌دانیم.

And what we do know,

و آنچه می‌دانیم نیز،

most of that has been carried out in the US,

عمدتاً در ایالات‌متحده بررسی شده است،

despite the fact that this is a global problem.

بدون توجه به اینکه این یک مشکل جهانی است.

We need to work on that, too.

لازم است روی این مشکل هم کار کنیم.

And third,

و سوم،

can we find a way to connect the dots?

راهی هست که نهادهای مختلف را به هم متصل کنیم؟

No one sector, let alone nonprofit, start-up or government,

هیچ نهادی، اعم از غیرانتفاعی، استارت‌آپ و یا دولت،

is going to solve this.

این مشکل را حل نخواهد کرد.

But there are very smart people right around the world

اما افراد بسیار باهوشی سرتاسر جهان،

working on these challenges,

روی این مشکلات کار می‌کنند،

from newsrooms, civil society, academia, activist groups.

از خبرنگاران، جوامع مدنی، دانشگاهیان و اکتیویست‌ها

And you can see some of them here.

که تصویر تعدادی از آن‌ها را مشاهده می‌کنید.

Some are building out indicators of content credibility.

بعضی از آن‌ها در حال ایجاد شاخص‌های اعتبار محتوا هستند.

Others are fact-checking,

برخی در حال چک کردن حقایق،

so that false claims, videos and images can be down-ranked by the platforms.

تا ادعاها، تصاویر و فیلم‌های نادرست توسط پلتفرم‌ها محدود شوند.

A nonprofit I helped to found, First Draft,

نهاد غیرانتفاعی به نام «فرست درفت» که در تأسیس آن کمک کردم،

is working with normally competitive newsrooms around the world

سعی می‌کند با کمک خبرگزاری‌های مختلف سراسر جهان،

to help them build out investigative, collaborative programs.

برنامه‌های تحقیقاتی مشترکی راه‌اندازی کند.

And Danny Hillis, a software architect,

و «دنی هیلیس»، یک معمار نرم‌افزار،

is designing a new system called The Underlay,

در حال طراحی یک سیستم جدید به نام «آندرلی» است،

which will be a record of all public statements of fact

که یک بانک اطلاعاتی، برای اظهارات عمومی از حقایق

connected to their sources,

و اتصال آن‌ها به منبعشان خواهد بود.

so that people and algorithms can better judge what is credible.

تا انسان‌ها و الگوریتم‌ها بهتر بتوانند موارد معتبر را تشخیص دهند.

And educators around the world are testing different techniques

و معلمانی از کشورهای مختلف روش‌های مختلفی را آزمایش می‌کنند،

for finding ways to make people critical of the content they consume.

تا به مردم یاد دهند نگاهی انتقادی به مطالبی که مصرف می‌کنند داشته باشند.

All of these efforts are wonderful, but they're working in silos,

همه‌ این تلاش‌ها عالی‌اند، اما هر کدام به‌ دور از سایرین انجام می‌شود،

and many of them are woefully underfunded.

و بسیاری از آن‌ها کسری بودجه قابل‌توجهی دارند.

There are also hundreds of very smart people

همچنین صدها انسان بسیار باهوش

working inside these companies,

در این کمپانی‌ها کار می‌کنند،

but again, these efforts can feel disjointed,

اما باز هم، این تلاش‌ها ممکن است ایزوله احساس شوند،

because they're actually developing different solutions to the same problems.

زیرا به دنبال راه‌حل‌های مختلفی برای یک مشکل یکسان هستند.

How can we find a way to bring people together

چگونه می‌توانیم راهی بیابیم که این افراد

in one physical location for days or weeks at a time,

برای چند روز یا چند هفته در مکانی دور هم جمع شوند،

so they can actually tackle these problems together

تا بتوانند به کمک یکدیگر با این مشکل مقابله کنند

but from their different perspectives?

اما هر یک از دیدگاه خودشان؟

آیا از عهده این کار برمی‌آییم؟

So can we do this?

Can we build out a coordinated, ambitious response,

می‌توانیم یک پاسخ بلندپروازانِ‌ همگانی،

one that matches the scale and the complexity of the problem?

متناسب برای مسئله‌ای با این ابعاد و پیچیدگی پیدا کنیم؟

I really think we can.

من فکر می‌کنم، بله.

Together, let's rebuild our information commons.

بیایید با کمک همدیگر، فضای اطلاعاتی‌مان را بازسازی کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)