How Two Decisions Led Me to Olympic Glory - Steve Mesler

İki karar beni nasıl Olimpiyat zaferine götürdü - Steve Mesler

Çeviri: Eren Gokce Gözden geçirme: Reşat Bir

One day, I found myself at the top of a mountain,

Bir gün kendimi bir dağın tepesinde buldum,

one descent to go, one last chance to fulfill a lifelong dream.

hayat boyu rüyamı gerçekleştirmek için inecek bir yokuş daha, son bir şans.

I wasn't even old enough to walk into a PG-13 movie alone

Hayallerim kök saldığında 13A bir filme tek başıma gidecek kadar

when my dream took roots.

bile büyük değildim.

Yet there I stood,

Ancak orada dururken,

my three teammates by my side,

yanımdaki üç takım arkadaşımla birlikte

facing the opportunity to make history.

tarihe geçecek fırsatla yüz yüzeydim.

My mind wandered, just for half a second,

Yarım saniye kadar aklım gidip geldi

but that half-second was filled with a lifetime of memories,

ama o yarım saniye hayatıma dair hatıralarla

and two decisions that brought me here to the top of the mountain.

ve beni bu dağın tepesine getiren iki kararla doluydu.

I made the first decision after a very challenging period

İlk kararımı, bir sporcu olarak kariyerimdeki çok zorlayıcı

in my career as an athlete --

bir zaman sonrasında vermiştim --

five years of recurring injuries as a track athlete.

bir atlet olarak beş yıl boyunca tekrarlayan sakatlanmalar.

Five years -- that's a long time to dedicate to anything.

Beş yıl -- bu bir şeyi geçirmek için uzun bir süre.

But as much as I loved track,

Ancak atletizmi sevsem de,

the injuries were slowly killing my drive and my dreams.

sakatlanmalar yavaş yavaş isteklerimi ve hayallerimi öldürüyordu.

My injuries had me feeling like a failure

Sakatlıklar eskiden çok iyi olduğum sporda

başarısızmışım gibi hissettiriyordu.

at a sport I was once great at.

The last of the series of injuries required major elbow surgery.

Son bir dizi sakatlanmaysa büyük bir dirsek ameliyatı gerektirdi.

As I sat on my couch, days out of surgery,

Ameliyattan sonra kanepemde otururken

I thought of an old coach and mentor's words,

eski bir koç ve akıl hocasının eskiden tanıdığı

comparing me to a great bobsledder he once knew.

büyük bir kızakçıyla beni karşılaştıran sözlerini düşündüm.

"Bobsled? No way!"

"Kar kızağı? Hayatta olmaz!"

But after year upon year of not reaching the goals

Ama pistte kendime koyduğum hedeflere

I set for myself in track,

yıllar boyunca erişemeyince,

it was time for a change.

değişiklik yapma zamanı geldi.

So I reached out to the US Olympic Committee,

Böylece ABD Olimpiyat Komitesi'ne ulaştım

and they told me to start training.

ve bana eğitime başlamamı söylediler.

I was going to be a bobsledder!

Bir kızakçı olacaktım!

I didn't know anything about it,

Hakkında hiçbir şey bilmiyordum

but the first decision had been made.

ama ilk karar verilmişti.

There I was, in what felt like a blink of an eye later,

Göz açıp kapayıncaya kadar geçen bir sürede burada

Olimpiyat altın madalyası, Olimpiyat zaferi kazanmak için

about to push my four-man sled with my team

to the chance of Olympic gold, Olympic glory.

ekibimle dört kişilik bir kızağı itmek üzere duruyordum.

"Back set! Front set! Ready and --"

"Arka takım! Ön takım! Hazır ve --"

the driver yelled, and off we went.

diye bağırdı sürücü ve yola çıktık.

We dug as deep as we could,

Olabildiğince hızlı ittik

and as the cadence of our steps increased and the sled accelerated,

ve adımlarımızın temposu arttıkça ve kızak hızlandıkça

we left everything we had on the track,

buzu terk edip Gece Treni kızağımıza

before leaving the ice and boarding our Night Train sled.

binmeden önce pistteki her şeyi geride bıraktık.

And a calm came over me.

Üzerime bir sakinlik geldi.

And once in the sled, as it was picking up speed,

Kızağın içindeyken, sonraki milisaniyede

for just another millisecond,

hızlandığı sırada,

my mind went back to that day on the couch.

aklım kanepedeki o güne geri gitti.

"Daha önceki gibi tekrar tekrar sakatlanmadan kar kızağı ekibi için

"How can I train for the bobsled team without getting hurt

over and over again like before?"

nasıl antrenman yapabilirim?"

I looked in the mirror and realized I still wanted to compete.

Aynaya baktım ve tekrar yarışmak istediğimi fark ettim.

I still wanted to succeed.

Hâlâ başarı istiyordum.

But I had to face the reality that my getting hurt

Ama sakatlanmamdan dolayı kimseyi suçlamamam gerektiği

wasn't to be blamed elsewhere.

gerçeğiyle yüzleşmek zorundaydım.

I realized that if I had a problem it was up to me to change it,

Bir sorunum varsa bunu gidermek benim elimdeydi

and that what I had been doing all this time

ve bunca zamandır yaptığım şey belki de

may not have been best for me.

benim için en iyisi değildi.

I had to confront my reality and make a change,

Gerçeğimle yüzleşip değişim geçirmek zorundaydım

and that was the second decision.

ve ikinci karar buydu.

The decision in my mind not to get hurt anymore had many layers,

Zihnimde artık sakatlanmamak için olan kararın birçok katmanı vardı,

but it mostly had to do with taking responsibility

ama en çok da hayatımdaki değişkenler için

for all the variables in my life.

sorumluluk almakla ilgiliydiler.

If I thought something I would do or something I felt

Eğer yaptığım veya hissettiğim bir şeyin yaralanmama

would lead me to injury, then it most certainly would.

sebebiyet vereceğini düşünüyorsam, o zaman muhtemelen öyledir.

I would have to have a fundamental shift in mindset.

Düşünce yapımda temel bir değişiklik olması şarttı.

I learned to let go of the fears I had trained myself to have over the years

Yıllarca kendime öğrettiğim korkuların üstesinden gelmeyi öğrendim

and decided to trust myself and my body

ve daha önce başa çıkılmaz olduğunu düşündüğüm

to push through situations I had thought insurmountable before.

durumları atlatmak için kendime ve bedenime güvenmeyi öğrendim.

What followed those five years of injuries

O beş yıllık sakatlığı takip eden şey,

were nine years of not missing one race I entered

ABD Ulusal ve Olimpiyat takımları için girdiğim

for the USA National and Olympic teams.

dokuz sene boyunca tek bir yarışı bile kaçırmamaktı.

Because I made a decision, then another one,

Çünkü bir karar verdim, sonra bir tane daha

and held true to those two decisions,

ve bu iki karara uydum,

I found myself back with my team approaching 90 miles per hour.

kendimi ekibimle beraber saatte 145 km'ye yaklaşırken buldum.

And as we came around the last corners, I could hear the crowd cheering

Son dönemeçlere geldiğimizde, saatte 153 km ile geçerken

and the cowbells blaring, and a hard "You!" coming from the masses

kalabalığın çığlıklarını, çanların sesini ve seyircilerden yükselen

as we passed by at 95 miles an hour.

"Aa!" sesini duyabiliyordum.

But someone wasn't yelling "You!" at us, they were yelling "USA!"

Ama bize "Aa!" diye bağırmıyorlardı, "ABD!" diye bağırıyorlardı.

We were moving so fast, we only heard the first piece of it.

Öylesine hızlı geçiyorduk ki sadece ilk kısmını duyduk.

We then came around the last bend,

Sonra son viraja geldik

and when we all looked up, the clock simply read "1."

ve yukarı baktığımızda gösterge "1"i gösteriyordu.

We had done it; we were Olympic gold medalists.

Başarmıştık, Olimpiyat altın madalyasını kazanmıştık.

We were the best in the world.

Dünyanın en iyisiydik.

My hands went up immediately,

Hayatım boyunca beklediğim an

as the moment I had been waiting for my entire life had finally come true.

gerçekleşince ellerimi hemen yukarı kaldırdım.

And as our sled slowly came to a stop

Kızağımız durmak üzereyken

annemi, babamı, kız kardeşimi, ailemi ve arkadaşlarımı

and I looked into the crowd to see my mom, dad,

sister and family and friends crying for me,

benim için ağlarken kalabalıkta gördüğümde,

I knew my decisions had been worth the sacrifice, worth the fear.

kararlarımın özverime, korkuma değdiğini biliyordum.

Two decisions and those five minutes sitting on that couch

İki karar ve kanepede oturduğum o beş dakika

hayatımı değiştirmeye başladı

began to change my life,

and sticking to them fulfilled my dreams.

ve onlara sadık kalmak hayallerimi gerçekleştirdi.

It was those decisions and standing by them

O kararlar ve onlara bağlı kalmak,

that ultimately gave me the confidence to perform at the Olympic games.

nihayetinde Olimpiyat oyunlarında yarışmak için gereken güveni bana verdi.

What two decisions can you make and stick to

Hayatınızı sonsuza dek değiştirecek hangi iki kararı verip

that will change your life forever?

onlara sadık kalabilirsiniz?

I challenge you to look at what you're doing in your life

Sizi yaşamınızda neler yaptığınıza ve nelerin hayalini

and think of what you dream to do.

kurduğunuza bakmaya davet ediyorum.