How Two Decisions Led Me to Olympic Glory - Steve Mesler

Translator: Leila Rahimi Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

One day, I found myself at the top of a mountain,

یک روز، خودم را بالای قله‌ای دیدم،

one descent to go, one last chance to fulfill a lifelong dream.

یک نزول باقیمانده، آخرین فرصت برای برآوردن رویایی طولانی مدت.

I wasn't even old enough to walk into a PG-13 movie alone

به اندازه‌ی کافی بزرگ نبودم که به تنهایی وارد فیلم PG-۱۳ شوم

when my dream took roots.

وقتی رویاهایم ریشه گرفتند.

Yet there I stood,

هنوز اونجا ایستاده بودم،

my three teammates by my side,

با سه هم تیم‌ام در کنارم،

facing the opportunity to make history.

رویارو شدن با فرصتی برای ساختن تاریخ.

My mind wandered, just for half a second,

ذهنم سرگردان شد، فقط برای نیم ثانیه،

but that half-second was filled with a lifetime of memories,

آن نیم ثانیه از خاطرات زندگی پر شده بود،

and two decisions that brought me here to the top of the mountain.

و دو تصمیمی که من را اینجا بالای قله رساند.

I made the first decision after a very challenging period

اولین تصمیم را بعد از دوره‌ی بسیار سختی گرفتم

in my career as an athlete --

در شغلم بعنوان یک ورزشکار؛

five years of recurring injuries as a track athlete.

پنج سال صدمات مکرر بعنوان یک ورزشکار پیست.

Five years -- that's a long time to dedicate to anything.

پنج سال... زمان زیادی برای وقف هر چیزی است.

But as much as I loved track,

ولی هر چقدر دومیدانی را دوست داشتم،

the injuries were slowly killing my drive and my dreams.

همان قدر هم صدمات، انگیزه و رویاهایم را به آرامی می‌کشت.

My injuries had me feeling like a failure

آسیب‌هایم باعث شد تا احساس شکست کنم

at a sport I was once great at.

در ورزشی که زمانی در آن عالی بودم.

The last of the series of injuries required major elbow surgery.

آخرین زنجیره‌ی آسیب‌ها نیاز به جراحی بزرگ آرنج داشت.

As I sat on my couch, days out of surgery,

درحالی که روی مبل نشستم روزهای بعد از جراحی،

I thought of an old coach and mentor's words,

به یاد یک مربی قدیمی و حرف‌های مربی افتادم،

comparing me to a great bobsledder he once knew.

من را با سورتمه سواری که زمانی می‌شناخت مقایسه می‌کرد.

"Bobsled? No way!"

«سورتمه؟‌به هیچ وجه!»

But after year upon year of not reaching the goals

اما سال به سال نرسیدن به اهداف

I set for myself in track,

خودم را در مسیر قرار دادم،

it was time for a change.

زمان تغییر بود.

So I reached out to the US Olympic Committee,

پس با کمیته‌ی المپیک امریکا تماس گرفتم،

and they told me to start training.

و آنها به من گفتند آموزش را شروع کنم.

I was going to be a bobsledder!

قرار بود یک سورتمه‌سوار باشم!

I didn't know anything about it,

هیچ چیز درموردش نمی‌دانستم،

but the first decision had been made.

ولی اولین تصمیم گرفته شده بود.

There I was, in what felt like a blink of an eye later,

من آنجا بودم، در چیزی که بعدا مثل یک چشم بهم زدن بود،

about to push my four-man sled with my team

درحال هل دادن سورتمه چهار نفره با تیم هستم

to the chance of Olympic gold, Olympic glory.

با فرصت طلای المپیک، شکوه المپیک.

"Back set! Front set! Ready and --"

«عقب زنی, جلو زنی، آماده و....»

the driver yelled, and off we went.

راننده فریاد زد و ما رفتیم.

We dug as deep as we could,

هر چقدر می‌توانستیم حفر کردیم،

and as the cadence of our steps increased and the sled accelerated,

و هر چقدر که اهنگ قدم‌ها بیشتر می‌شد سورتمه هم شتاب می‌گرفت،

we left everything we had on the track,

هر چیزی که داشتیم را در پیست گذاشتیم،

before leaving the ice and boarding our Night Train sled.

قبل از ترک یخ و سوار شدن در سورتمه‌ی شب ما

And a calm came over me.

و آرامشی بر من حاکم شد.

And once in the sled, as it was picking up speed,

و یک بار در سورتمه، همانطور که داشت سرعت می‌گرفت،

for just another millisecond,

برای یک میلی ثانیه‌ی دیگر،

my mind went back to that day on the couch.

ذهنم برگشت به آن روز روی مبلم.

"How can I train for the bobsled team without getting hurt

«چطور می‌توانم بدون آسیب دیدن برای تیم سورتمه تمرین کنم

over and over again like before?"

بارها و بارها مثل قبل؟»

I looked in the mirror and realized I still wanted to compete.

به آینه نگاه کردم و فهمیدم که هنوز می‌خواستم مسابقه دهم.

I still wanted to succeed.

هنوز می‌خواستم موفق شوم.

But I had to face the reality that my getting hurt

ولی باید با واقعیت آسیب دیدنم روبه‌رو می‌شدم

wasn't to be blamed elsewhere.

جای دیگری مقصر نبود.

I realized that if I had a problem it was up to me to change it,

فهمیدم که اگر مشکلی داشتم، به خودم بستگی دارد که تغییرش دهم،

and that what I had been doing all this time

و آن چیزی بود که داشتم تمام مدت انجام می‌دادم

may not have been best for me.

شاید برای من بهترین نبود.

I had to confront my reality and make a change,

باید با واقعیت روبه‌رو می‌شدم و تغییر ایجاد می‌کردم،

and that was the second decision.

و آن دومین تصمیم بود.

تصمیم در ذهن من مبنا بر اینکه دیگر آسیب نبینم لایه‌های زیادی داشت،

The decision in my mind not to get hurt anymore had many layers,

but it mostly had to do with taking responsibility

اما بیشتر مربوط به مسئولیت پذیری بود

for all the variables in my life.

برای همه‌ی بی‌ثباتی‌های زندگی خود.

If I thought something I would do or something I felt

اگر فکر می‌کردم کاری انجام می‌دهم یا چیزی که احساس می‌کنم

would lead me to injury, then it most certainly would.

به من آسیب می‌رساند، پس قطعا این اتفاق می‌افتاد.

I would have to have a fundamental shift in mindset.

باید یک تغییر اساسی در شیوه‌ی فکر کردن خود داشته باشم.

I learned to let go of the fears I had trained myself to have over the years

یاد گرفتم ترس‌هایی که در طول سال‌ها به خودم آموزش داده بودم را رها کنم

and decided to trust myself and my body

و تصمیم گرفتم به خودم و بدنم اعتماد کنم

to push through situations I had thought insurmountable before.

برای عبور از موقعیت‌هایی که قبلا فکر می‌کردم غیر قابل حل هستند.

What followed those five years of injuries

بعد از آن پنج سال مصدومیت چه اتفاقی افتاد

were nine years of not missing one race I entered

نُه سال ازمسابقه‌هایی که وارد شده بودم را از دست ندادم

for the USA National and Olympic teams.

برای تیم‌های ملی و المپیک آمریکا.

Because I made a decision, then another one,

چون تصمیمی گرفته بودم و سپس یکی دیگر،

and held true to those two decisions,

و به آن دو تصمیم پایبند ماندم،

I found myself back with my team approaching 90 miles per hour.

و خود را با تیمم دیدم که به ۹۰ مایل بر ساعت نزدیک می‌شدیم.

And as we came around the last corners, I could hear the crowd cheering

همانطور که به آخرین گوشه‌ها می‌رسیدیم، می‌توانستم صدای تشویق جمعیت را بشنوم

and the cowbells blaring, and a hard "You!" coming from the masses

و صدای زنگوله‌ها و «تو» از جمعیت می‌آید،

as we passed by at 95 miles an hour.

وقتی با سرعت ۹۵ مایل در‌ ساعت از آنجا عبور کردیم.

But someone wasn't yelling "You!" at us, they were yelling "USA!"

ولی بعضی‌ها فریاد نمی‌زدند «تو!»، انها فریاد می‌زدند «امریکا!»

We were moving so fast, we only heard the first piece of it.

ما داشتیم خیلی سریع حرکت می‌کردیم، فقط بخش اول آن را شنیدیم.

We then came around the last bend,

سپس به آخرین پیچ رسیدیم،

and when we all looked up, the clock simply read "1."

و وقتی همه به بالا نگاه کردیم، ساعت، «۱» را می‌خواند.

We had done it; we were Olympic gold medalists.

ما انجامش دادیم؛ دارندگان مدال طلای المپیک بودیم.

We were the best in the world.

ما در دنیا بهترین بودیم.

My hands went up immediately,

دست‌هایم بلافاصله بالا رفت،

as the moment I had been waiting for my entire life had finally come true.

لحظه‌ای که تمام زندگی‌ام منتظرش بودم بالاخره به واقعیت پیوست.

And as our sled slowly came to a stop

و درحالی که سورتمه‌ی ما به آرامی متوقف شد،

and I looked into the crowd to see my mom, dad,

به جمعیت نگاه کردم تا مادر، پدر، خواهر، خانواده و

sister and family and friends crying for me,

دوستانم را ببینم که برایم گریه می‌کردند

I knew my decisions had been worth the sacrifice, worth the fear.

می‌دانستم که تصمیمات من ارزش فداکاری را داشت، ارزش ترس را داشت.

Two decisions and those five minutes sitting on that couch

دو تصمیم و آن پنج دقیقه‌های نشستن روی مبل

شروع به تغییر زندگی من کردند،

began to change my life,

and sticking to them fulfilled my dreams.

و پایبندی به آنها رویاهایم را برآورده کردند.

It was those decisions and standing by them

آن دو تصمیم و پایبندی به آنها بود

that ultimately gave me the confidence to perform at the Olympic games.

که در نهایت به من اعتماد به نفس برای حضور در بازی‌های المپیک داد.

کدام دو تصمیمی را می‌توانید بگیرید و به آنها پایبند باشید

What two decisions can you make and stick to

that will change your life forever?

تا زندگی‌تان را برای همیشه تغییر دهد؟

I challenge you to look at what you're doing in your life

شما را به چالش می‌کشم تا به کاری که در زندگی خود انجام می‌دهید نگاه کنید

and think of what you dream to do.

و به کاری که آرزو دارید انجام دهید فکر کنید.