Why you feel stuck — and how to get motivated - Shannon Odell

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Moon Thit

You're in the middle of a project when suddenly moving forward seems impossible.

မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ရတာဆီ ရုတ်တရက် တိုးလိုက်တဲ့အခါ၊ သင်ဟာ စီမံချက်အလယ်မှာပါ။

Maybe you don't know what the next step is.

နောက်တစ်ဆင့်က ဘာဆိုတာ သင် မသိနိုင်လောက်ဘူး။

Or perhaps you’ve faced setbacks, and you’re starting to think,

ဒါမှမဟုတ် အဟန့်အတားတွေ ကြုံလာပြီး၊ “ဘာဖြစ်ရတာတုန်း” လို့

“what’s even the point?”

စပြီး တွေးမိလောက်တယ်။

Many of us have experienced feeling stuck.

ပိတ်မိနေတယ်လို့ တော်တော်များများ ကြုံဖူးကြမှာပါ။

It can happen when tackling something as simple as a term paper,

ဒါက စာတမ်းတစ်စောင်လို ရိုးရှင်းသလောက် လူမှုရေး မညီမျှမှု ဒါမှမဟုတ် ဒါမှမဟုတ်

or as monumental as social inequality or the climate crisis.

ရာသီဥတု အကျပ်အတည်းလို ကြီးမားတဲ့ တစ်ခုကို ကိုင်တွယ်တဲ့အခါ၊ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်တာပါ။

So, are there ways to get unstuck?

ဒါဆို ပိတ်မိနေတာကနေ လွတ်ဖို့ နည်းလမ်းတွေရှိလား။

People often report feeling highly motivated

စီမံချက်တစ်ခုရဲ့ အစနဲ့ အဆုံးမှာ အလွန်စိတ်ထက်သန်တယ်လို့

at the start and end of a project,

လူတွေ မကြာခဏ ပြောဆိုကြပေမဲ့၊

but the middle can feel untethered.

အလယ်မှာ စိတ်အားလျော့နေတယ်လို့ ခံစားရနိုင်တယ်။

Psychologists call this the “stuck in the middle” effect,

စိတ်ပညာရှင်တွေက ဒါကို “အလယ်မှာ ပိတ်နေတဲ့” သက်ရောက်မှု လို့ ခေါ်ကြပြီး

and it’s thought to be caused by a shift in perspective that happens

ပန်းတိုင်နဲ့ ပိုနီးကပ်လာစဉ်မှာ ဖြစ်လာတဲ့ ရှုထောင့်

as you move closer to your goals.

အပြောင်းအလဲကြောင့်လို့ ယူဆကြတယ်။

When you start working towards something, any progress can feel like a win,

တစ်ခုခုကို စလုပ်တဲ့အခါ၊ စတင်ခဲ့တဲ့နေရာနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် နှိုင်းယှဉ်လေ့ရှိတော့

as we tend to compare ourselves against where we started.

တိုးတက်မှုတိုင်းက အောင်ပွဲတစ်ခုလို ခံစားရနိုင်တယ်။

For example, when someone starts training for a marathon,

ဥပမာ၊ တစ်စုံတစ်ယောက်က မာရသွန်ပြိုင်ပွဲအတွက် စလေ့ကျင့်တဲ့အခါ၊

accomplishing even a short jog can feel motivating.

တာတို အနှေးပြေးနိင်တာကတောင် စိတ်ထက်သန်မှုကို ခံစားရနိုင်တယ်။

But the longer you work on something,

ဒါပေမဲ့ တစ်ခုခုကို ပိုကြာကြာ လုပ်လေ၊

the more likely it is that your focus shifts to your end goal.

အာရုံစူးစိုက်မှုက အဆုံးပန်းတိုင်ကို ပြောင်းသွားနိုင်ခြေ ပိုများလေပါ။

In other words, rather than seeing how far you've come,

တစ်နည်းပြောရရင်၊ ဘယ်လောက် ရောက်နေပြီဆိုတာထက်

it’s easy to become frustrated by how far you still need to go.

ဘယ်လောက် သွားဖို့လိုတာကို စိတ်ပျက်လာဖို့က လွယ်တယ်။

A simple way to avoid these motivational sinkholes is to break your pursuits

ဒီထက်သန်မှုဆိုင်ရာ တွင်းတွေကို ရှောင်ဖို့ ရိုးရှင်းတဲ့ နည်းလမ်းက လိုက်စားမှုတွေကို

into smaller, more achievable sub-goals.

ပိုသေး၊ ပိုအောင်မြင် နိုင်တဲ့ ပန်းတိုင်တွေအဖြစ် ခွဲပစ်ဖို့ပါ။

This creates less daunting, incremental benchmarks to compare your progress to.

ဒါက တိုးတက်မှုနဲ့ နှိုင်းယှဉ်ဖို့  လန့်စရာ ပိုနည်းတဲ့ တိုးလာတဲ့စံတွေ ဖန်တီးပေးတယ်။

It also creates more opportunities to celebrate wins along the way.

ဒါက တစ်လျှောက်လုံး နိုင်ပွဲတွေကို ဂုဏ်ပြုဖို့ အခွင့်အလမ်းတွေ ဖန်တီးပေးတယ်။

This is especially important when working towards bigger societal goals.

ပိုကြီးမားတဲ့ လူမှုပန်းတိုင်တွေကို လုပ်ဆောင်နေချိန်မှာ၊ ဒါက အထူးအရေးကြီးတယ်။

These issues are, by nature, large-scale and complex—

ဒီပြဿနာတွေက  သဘာဝအရ ကြီးမားပြီး ရှုပ်ထွေးတယ်၊

no single action or person is likely to solve them.

လုပ်ဆောင်မှု ဒါမှမဟုတ် လူတစ်ယောက်တည်းက ဒါတွေကို ဖြေရှင်းဖို့ အလားအလာမရှိဘူး။

So if you only focus on the end goal, it’s easy to feel personally powerless.

ဒီတော့ အဆုံး ပန်းတိုင်ကိုပဲ အာရုံစိုက်ရင်၊ ကိုယ်တိုင် စွမ်းအားမဲ့တယ်လို့ခံစားလွယ်တယ်။

And the enormity of these problems may be why so many people,

 ဒီပြဿနာတွေရဲ့ ကြီးလေးမှုက၊ ပြဿနာတွေကို အလေးအနက် ဂရုစိုက်သူတွေ အပါအဝင်၊

including those who care deeply about the issues,

လူတော်တော်များများဟာ တိုးတက်မှု မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့

think that progress is impossible, leading them to disengage.

ထင်ကြပြီး သူတို့ကို ဆက်မလုပ်ဖို့ ဦးတည်စေလောက်တယ်။

In fact, one 2021 global survey of young people

တကယ်တော့၊၂၀၂၁ခုနှစ် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ လူငယ် စစ်တမ်းတစ်ခုအရ

found that over half believe humanity is doomed.

ထက်ဝက်ကျော်က လူသားတွေက ပျက်ကိန်းကြုံနေရတယ်လို့ ယုံကြည်ကြတယ်။

But despite these obstacles,

ဒါပေမဲ့၊ ဒီအတားအဆီးတွေကြားကနေ

some people do manage to stay motivated, engaged, and unstuck.

လူတချို့က စိတ်ထက်သန်၊ စိတ်ပါဝင်စားကာ ပိတ်မိမနေအောင် လုပ်ဆောင်နိုင်ကြတယ်။

So, how do they do it?

ဒါဆို ဒါကို ဘယ်လို လုပ်ကြတာလဲ။

Surprisingly, it’s not all about how concerned you are

အံ့သြစရာက ရှေ့မှာ ရှိနေတဲ့ ပြဿနာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘယ်လောက်ပူပန်နေလဲ

or how much you care about the issue in front of you.

ဒါမှမဟုတ် ဘယ်လောက် ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာတွေနဲ့ မဆိုင်တာပါ။

For instance, research has found that among those who feel the most alarmed

သာဓကအနေနဲ့၊ သုတေသနအရ၊ ရာသီဥတု ပြောင်းလဲမှုအတွက် အစိုးရိမ်ဆုံးသူတွေမှာ

about climate change,

၃ပုံ ၁ ပုံခန့်သာ

only about a third take regular climate action.

ပုံမှန် ရာသီဥတု ပြောင်းလဲရေးကို   အရေးယူ လုပ်ဆောင်ကြတာကို တွေ့ရှိရတယ်။

However, a unifying factor among those who do take action

ဒါပေမဲ့၊ အရေးယူဆောင်ရွက်သူတွေကြားမှာ ပေါင်းစည်းနေတဲ့ အကြောင်းခံက

is the confidence that their personal involvement could make a difference.

သူတို့ဘကိုယ်တိုင် ပါဝင်မှုက ခြားနားမှု တစ်ခု ဖန်တီးနိုင်တယ်ဆိုတဲ့  ယုံကြည်မှုပါ။

And this belief isn't misguided.

ဒီယုံကြည်ချက်က လမ်းလွဲစေတာမဟုတ်ဘူး။

The long history of social progress proves that change is possible.

 လူမှုတိုးတက်မှုရဲ့  ရှည်လျားတဲ့ သမိုင်းက အပြောင်းအလဲ ဖြစ်နိုင်တာကို သက်သေပြနေတယ်။

And individual actions— whether it’s volunteering, voting, protesting,

စေတနာ့ဝန်ထမ်းတာ၊ ဆန္ဒမဲပေးတာဖြစ်စေ ဆန္ဒထုတ်ဖော်တာ၊ ဘုံပန်းတိုင်တစ်ခုဆီ

or personally contributing to a communal goal—

ပါဝင်ကူညီတာဖြစ်စေ၊ တစ်ဦးချင်း လုပ်ဆောင်မှုတွေက

are key to building the collective momentum

ပိတ်ဆီးနေတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ ပြဿနာတွေကို ဖြေရှင်းတဲ့

that has tackled seemingly impenetrable issues.

စုပေါင်း အဟုန်ကို တည်ဆောက်ဖို့ အဓိကသော့ချက်ပါ။

It’s not to say that concern and passion have no place.

ဒါက စိုးရိမ်မှုနဲ့ စိတ်ပြင်းပြမှုက နေရာမရှိဘူးလို့ မဆိုလိုဘူး။

Moral outrage, or anger, can help us focus on what’s at stake.

ကိုယ်ကျင့်ဆိုင်ရာ နာကြည်းမှုက အန္တရာယ်ကျ နေတာကို စူးစိုက်ဖို့ ကူညီနိုင်တယ်။

And when it’s correctly harnessed, outrage can be a powerful unifier.

ဒါကို မှန်ကန်စွာ အသုံးချတဲ့အခါ၊ ဒေါသက အစွမ်းထက်တဲ့ ပေါင်းစည်းသူ ဖြစ်လာနိုင်တယ်။

In the American Civil Rights Movement, shared anger over systemic racism,

American Civil Rights Movement မှာ စနစ်ကျတဲ့ လူမျိုးခွဲခြားမှု၊ မမျှတမှုနဲ့

injustice, and violence against Black people

လူမည်းတွေအပေါ် အကြမ်းဖက်မှုတွေအပေါ်  တူညီတဲ့ ဒေါသက

galvanized diverse communities to work together in the fight for equality.

တန်းတူညီမျှရေးတိုက်ပွဲမှာ ပူးပေါင်းဖို့ မတူတဲ့ အသိုင်းအဝန်းတွေကို လှုံ့ဆော်ခဲ့တယ်။

And bringing together people of different backgrounds and mindsets

 မတူညီတဲ့ နောက်ခံတွေနဲ့ စိတ်ထားတွေကို အတူ စုစည်းလိုက်တာက

is essential to building longevity and resilience in any movement.

လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာ တာရှည်၊ ခံနိုင်ရည် ရှိအောင် တည်ဆောက်ဖို့ မရှိမဖြစ်ပါ။

In this way, thinking about how you can apply your own unique perspective,

ဒီနည်းနဲ့ဆို၊အပြောင်းအလဲကို မြှင့်တင်ဖို့ ကိုယ်ပိုင် ထူးခြားတဲ့အမြင်၊ အသိပညာနဲ့

knowledge, and expertise to promoting change can be helpful.

ကျွမ်းကျင်မှုကို အသုံးချနိုင်ပုံကို စဉ်းစားတာက အထောက်အကူဖြစ်နိုင်တယ်။

And finding community has plenty of other benefits.

အသိုင်းအဝန်းကို ရှာဖွေရာမှာ တခြားအကျိုးကျေးဇူးတွေ အများကြီးရှိတယ်။

Just witnessing other people at work has been shown to motivate personal action,

အလုပ်မှာ တခြားသူတွေကို မြင်တာက ကိုယ်ပိုင် လုပ်ဆောင်မှုကို လှုံ့ဆော်တာကို ပြသတယ်၊

creating a positive feedback loop.

အပြုသဘော တုံ့ပြန် ကွင်းဆက်တစ်ခု ဖန်တီးတာပါ။

Collaboration can help you better problem solve

နောက်တဆင့်က ဘာဆိုတာ မသေချာတဲ့အခါ၊ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်တာက ပြဿနာကို

when you’re unsure what the next step is.

ပိုကောင်းကောင်း ဖြေရှင်းဖို့ ကူညီနိုင်တယ်။

And the support and encouragement of others

လက်ပန်းကျ၊ ရှုံးနိမ့်၊ ပိတ်မိနေတယ်လို့

can serve as a source of inspiration and joy

ခံစားရရင်၊တခြားသူတွေရဲ့ ကူညီ၊ အားပေးမှုက စေ့ဆော်မှုနဲ့

if you’re feeling exhausted, defeated, or stuck.

ပျော်ရွှင်မှုရဲ့ ရင်းမြစ်တစ်ခုအဖြစ် လုပ်ဆောင်ပေးနိုင်တယ်။

The path to conquering any goal is long and bound to hit sticking points.

ပန်းတိုင်တိုင်းကို အောင်မြင်ဖို့ လမ်းက ရှည်ပြီး အတားအဆီးတွေ ကြုံရဖို့ သေချာတယ်။

Often, the best way to get unstuck is just to take any action,

မကြာခဏတော့၊ ပိတ်မိနေတာကနေ လွတ်ဖို့ အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းက

no matter how small or imperfect the outcome.

ရလဒ်က ဘယ်လောက် သေးသေး၊ မပြည့်စုံစုံ တစ်ခုခုကို လုပ်ဆောင်လိုက်တာပါ။၊

Progress starts with writing that next sentence, running that extra mile,

တိုးတက်မှုက နောက်ထပ် ဝါကျ ရေးသားတာနဲ့ စတင်တာပါ၊ ဒါက အောင်မြင်ဖို့ အားထုတ်တာ

or even casting that vote to build a better future.

ဒါမှမဟုတ် ပိုကောင်းမွန်တဲ့ အနာဂတ်ကို တည်ဆောက်ဖို့ မဲပေးလိုက်တာတောင်ပါ။