Why you feel stuck — and how to get motivated - Shannon Odell

Translator: shirin etebar Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

You're in the middle of a project when suddenly moving forward seems impossible.

در حال انجام کاری هستید تا وقتی که ناگهان پیش‌بردن آن ناممکن به نظر می‌رسد.

Maybe you don't know what the next step is.

شاید نمی‌دانید که قدم بعدی چه است.

Or perhaps you’ve faced setbacks, and you’re starting to think,

یا شاید شکست خورده‌اید و شروع به فکر کردن به این می‌کنید:

“what’s even the point?”

«فایده‌اش چیست؟»

Many of us have experienced feeling stuck.

خیلی از ما احساس گیر کردن را تجربه کرده‌ایم.

It can happen when tackling something as simple as a term paper,

این حس می‌تواند درگیری با چیزی به سادگی یک تحقیق دانشگاه باشد

or as monumental as social inequality or the climate crisis.

یا به بزرگی نابرابری اجتماعی یا بحران آب‌وهوا باشد.

So, are there ways to get unstuck?

پس آیا راهی برای رهایی از این گرفتاری وجود دارد؟

People often report feeling highly motivated

مردم اغلب گزارش می‌کنند که در آغاز و پایان هر کاری

at the start and end of a project,

احساس اشتیاق زیادی می‌کنند،

but the middle can feel untethered.

اما در اواسط کار همچین احساسی ندارند.

Psychologists call this the “stuck in the middle” effect,

روان‌شناسان این را «گیر کردن در میان» می‌نامند،

and it’s thought to be caused by a shift in perspective that happens

گمان می‌رود که این احساس با تغییر طرز تفکر در حالی اتفاق می‌افتد

as you move closer to your goals.

که شما به هدف نهایی‌تان نزدیک‌تر می‌شوید.

When you start working towards something, any progress can feel like a win,

زمانی که شروع به انجام کاری می‌کنید، هر پیشرفتی مانند یک موفقیت است،

as we tend to compare ourselves against where we started.

چنانکه ما خودمان را با زمان شروع مقایسه می‌کنیم.

For example, when someone starts training for a marathon,

برای مثال، زمانی که کسی شروع به تمرین برای ماراتن می‌کند،

accomplishing even a short jog can feel motivating.

حتی رسیدن به مرحله‌ی دویدن آرام می‌تواند انگیزه‌بخش باشد.

But the longer you work on something,

اما هرچه بیشتر روی چیزی کار کنید،

the more likely it is that your focus shifts to your end goal.

بیشتر احتمال دارد که تمرکزتان به سوی هدف نهایی منعطف شود.

In other words, rather than seeing how far you've come,

به بیان دیگر، به جای اینکه پیشرفت خود را ببینید،

it’s easy to become frustrated by how far you still need to go.

عصبانی شدن از اینکه راه زیادی تا پایان مونده، راحت است.

A simple way to avoid these motivational sinkholes is to break your pursuits

یک راه ساده برای جلوگیری از این بی‌اشتیاقی، شکستن هدف

into smaller, more achievable sub-goals.

به هدف‌هایی کوچک‌تر و قابل دسترس‌تر است.

This creates less daunting, incremental benchmarks to compare your progress to.

این امر باعث کم شدن دلهره شده و معیاری برای مقایسه میزان پیشرفت شماست.

It also creates more opportunities to celebrate wins along the way.

همچنین در طول مسیر فرصت‌های بیشتری را برای جشن گرفتن پیروزی‌ها فراهم می‌کند.

This is especially important when working towards bigger societal goals.

این کار به‌ویژه زمانی اهمیت دارد که به دنبال اهداف اجتماعی بزرگتری هستید.

These issues are, by nature, large-scale and complex—

این مسائل به خودی‌خود وسیع و پیچیده هستند -

no single action or person is likely to solve them.

هیچ اقدام و فردی به تنهایی قادر به رفع آنها نیست.

So if you only focus on the end goal, it’s easy to feel personally powerless.

پس اگر شما فقط به هدف نهایی توجه کنید، احساس ناتوانی شخصی آسان است.

And the enormity of these problems may be why so many people,

و احتمالا وخامت این مشکلات دلیلی است که بیشتر مردم

including those who care deeply about the issues,

از جمله آن‌هایی که به مسئله بسیار اهمیت می‌دهند،

think that progress is impossible, leading them to disengage.

فکر می‌کنند که پیشرفت غیرممکن است و رهایش می‌کنند.

In fact, one 2021 global survey of young people

در حقیقت، یک نظرسنجی جهانی از جوانان در ۲۰۲۱

found that over half believe humanity is doomed.

نشان داد که بیش از نیمی از باورهای بشریت محکوم به فناست.

But despite these obstacles,

اما برخلاف آن مانع‌ها،

some people do manage to stay motivated, engaged, and unstuck.

برخی افراد موفق به حفظ انگیزه و مشارکت خود در مسائل می‌شوند.

So, how do they do it?

پس چطور این کار را انجام می‌دهند؟

Surprisingly, it’s not all about how concerned you are

به طور شگفت‌انگیزی، موضوع همیشه درباره میزان تمرکز شما نیست

or how much you care about the issue in front of you.

یا اینکه چقدر به مشکل پیش رویتان اهمیت می‌دهید.

For instance, research has found that among those who feel the most alarmed

برای مثال، تحقیقات نشان دادند که در میان افرادی که بیشتر

about climate change,

درباره تغییرات اقلیم نگرانند

only about a third take regular climate action.

فقط حدود یک‌سوم از آن‌ها واقعا در راستای آن، مرتب عمل می‌کنند.

However, a unifying factor among those who do take action

اگرچه، یک عامل منحصربه‌فرد در میان افرادی که برای حل مشکل عمل می‌کنند

is the confidence that their personal involvement could make a difference.

اعتمادبه‌نفسی است که یعنی اقدام فردی آن‌ها می‌تواند تغییری ایجاد کند.

And this belief isn't misguided.

و این باور نادرست نیست.

The long history of social progress proves that change is possible.

تاریخچه طولانی پیشرفت اجتماعی ثابت کرده که تغییر ممکن است.

And individual actions— whether it’s volunteering, voting, protesting,

و اقدامات فردی - چه به صورت داوطلبان شدن، رای دادن و اعتراض

or personally contributing to a communal goal—

یا همکاری فردی در یک هدف جمعی باشد -

are key to building the collective momentum

کلیدی برای ایجاد حرکت جمعی است

that has tackled seemingly impenetrable issues.

که به مسائل به ظاهر غیرقابل نفوذ رسیدگی کرده است.

It’s not to say that concern and passion have no place.

به این معنا نیست که نگرانی و اشتیاق اهمیتی ندارد.

Moral outrage, or anger, can help us focus on what’s at stake.

خشم اخلاقی یا عصبانیت می‌تواند به تمرکز کردن بر عوامل خطر کمک کند.

And when it’s correctly harnessed, outrage can be a powerful unifier.

و وقتی که به درستی مهار شود، خشم می‌تواند یک متحدکننده قدرتمند باشد.

In the American Civil Rights Movement, shared anger over systemic racism,

در جنبش حقوق مدنی آمریکا، خشم مشترک نسبت به نژادپرستی سیستماتیک،

injustice, and violence against Black people

بی‌عدالتی و خشونت علیه سیاه پوستان،

galvanized diverse communities to work together in the fight for equality.

جوامع مختلف را تشویق کرد تا با همکاری با یکدیگر برای برابری مبارزه کنند.

And bringing together people of different backgrounds and mindsets

و متحد کردن مردم با اصل و نسب و طرز تفکر متفاوت

is essential to building longevity and resilience in any movement.

برای ماندگاری و تاب‌آوری هر جنبشی ضروری است.

In this way, thinking about how you can apply your own unique perspective,

به این ترتیب، تفکر درباره چگونگیِ به کار بردن دیدگاه،

knowledge, and expertise to promoting change can be helpful.

دانش و تخصص منحصربه‌فردتان برای ترویج تغییر، می‌تواند مفید باشد.

And finding community has plenty of other benefits.

و یافتن یک جامعه فواید زیاد دیگری دارد.

Just witnessing other people at work has been shown to motivate personal action,

به تنهایی تماشای دیگر افراد در محل کار نشان داده که باعث برانگیختن اقدام شخصی،

creating a positive feedback loop.

ایجاد حلقه‌ی بازخوردی مثبت می‌شود.

Collaboration can help you better problem solve

همکاری می‌تواند در حل آسان‌تر مشکل،

when you’re unsure what the next step is.

زمانی که از قدم بعدی اطمینان ندارید، کمک کند.

And the support and encouragement of others

و حمایت و تشویق دیگران

can serve as a source of inspiration and joy

می‌تواند به عنوان منبع الهام و شادی

if you’re feeling exhausted, defeated, or stuck.

در زمان احساس خستگی، شکست و یا گیر افتادن تلقی شود.

The path to conquering any goal is long and bound to hit sticking points.

مسیر فتح هر هدفی طولانی است و باید در نقاطی توقع گیر کردن داشت.

Often, the best way to get unstuck is just to take any action,

اغلب، بهترین راه برای رها شدن فقط انجام هر اقدامی است،

no matter how small or imperfect the outcome.

صرف نظر از اینکه نتیجه چقدر کوچک یا ناقص باشد.

Progress starts with writing that next sentence, running that extra mile,

پیشرفت با نوشتن جمله بعدی، دویدن به اندازه چند متر بیشتر

or even casting that vote to build a better future.

یا حتی دادن آن رأی برای ساختن آینده‌ای بهتر آغاز می‌شود.