What prosecutors and incarcerated people can learn from each other | Jarrell Daniels

Çeviri: Gökçenur Asena Keskin Gözden geçirme: Merve Kılıç

When I look in the mirror today,

Bugün aynaya baktığımda

I see a justice and education scholar at Columbia University,

Columbia Üniversitesi'nde bir adalet ve eğitim hocası,

a youth mentor, an activist

bir gençlik danışmanı, bir aktivist

and a future New York state senator.

ve gelecekteki New York eyalet senatörünü görüyorum.

(Cheering)

(Gülüşmeler)

I see all of that

Tüm bunları görüyorum,

and a man who spent a quarter of his life in state prison --

aynı zamanda neredeyse bir insanın hayatına mal olacak bir eylem nedeniyle

six years, to be exact,

Rikers Adası'nda bir genç olarak

starting as a teenager on Rikers Island

hayatının çeyreğini, açık olmak gerekirse altı yılını

for an act that nearly cost a man his life.

devlet hapishanesinde geçiren bir adam görüyorum.

But what got me from there to here

Ama beni oradan bu noktaya getiren şey

wasn't the punishment I faced as a teenager in adult prison

yetişkin cezaevinde bir genç olarak karşılaştığım ceza

or the harshness of our legal system.

veya hukuk sistemimizin sertliği değildi.

Instead, it was a learning environment of a classroom

Benim ya da bir bütün olarak adalet sistemimiz için

that introduced me to something I didn't think was possible for me

mümkün olamayacağını düşündüğüm bir şeyi

or our justice system as a whole.

bana tanıtan bir sınıfın öğrenme ortamıydı.

A few weeks before my release on parole,

Şartlı tahliye edilmeden birkaç hafta önce,

a counselor encouraged me to enroll in a new college course

bir danışman beni cezaevinde sunulan yeni bir lisans dersine

being offered in the prison.

It was called Inside Criminal Justice.

Dersin adı "İçerideki Ceza Adaleti"ydi.

That seems pretty straightforward, though, right?

Oldukça açık görünüyor, değil mi?

Well, it turns out,

Ama görünüşe göre,

the class would be made up of eight incarcerated men

sınıf sekiz hükümlü erkekten

and eight assistant district attorneys.

ve sekiz bölge savcısı yardımcısından oluşuyordu.

Columbia University psychology professor Geraldine Downey

Columbia Üniversitesi Psikoloji profesörü Geraldine Downey

and Manhattan Assistant DA Lucy Lang

ve Manhattan Bölge Savcısı Yardımcısı Lucy Lang

co-taught the course,

dersi birlikte verdiler

and it was the first of its kind.

ve bu türünün ilk örneğiydi.

I can honestly say

Açıkça söyleyebilirim ki,

this wasn't how I imagined starting college.

ben üniversiteye böyle başlamayı hayal etmemiştim.

My mind was blown from day one.

İlk günden aklım başımdan gitti.

I assumed all the prosecutors in the room would be white.

Odadaki bütün savcıların beyaz olacağını sanmıştım.

But I remember walking into the room on the first day of class

Ama sınıfın ilk günü odaya yürüdüğümü

and seeing three black prosecutors

ve üç siyahi savcıyı gördüğümü

ve şöyle düşündüğümü hatırlıyorum:

and thinking to myself,

"Wow, being a black prosecutor --

"Siyahi bir savcı olmak, vay be!

that's a thing!"

Böyle bir şey var yani."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

By the end of the first session,

İlk oturumun sonunda,

I was all in.

kendimi tamamen kaptırmıştım.

In fact, a few weeks after my release,

Hatta tahliyemden birkaç hafta sonra,

I found myself doing something I prayed I wouldn't.

kendimi olmasın diye dua ettiğim bir şeyi yaparken buldum.

I walked right back into prison.

Hemen hapishaneye doğru yürüdüm.

But thankfully, this time it was just as a student,

Ama neyse ki bu sefer sadece bir öğrenci olarak

to join my fellow classmates.

sınıf arkadaşlarıma katılmak için.

And this time,

Bu sefer,

I got to go home when class was over.

ders bittiğinde gitmem gereken bir evim vardı.

Bir sonraki oturumda, sınıfla birlikte her birimiz

In the next session, we talked about what had brought each of us

bizi hayatımızın bu noktasına getiren şeyin

to this point of our lives

and into the classroom together.

ne olduğu hakkında konuştuk.

I eventually got comfortable enough

Sonunda, nereden geldiğim ile ilgili olan gerçeği

to reveal my truth to everyone in the room

odadaki herkese

about where I came from.

açıklayacak kadar rahat hissettim.

I talked about how my sisters and I watched our mother suffer years of abuse

Kız kardeşlerimle birlikte, annemin üvey babamın istismarı yüzünden

yıllarca acı çektiğini nasıl izlediğimizi,

at the hands of our stepfather,

escaping, only to find ourselves living in a shelter.

kaçtığımızı, sadece bir sığınakta yaşamak için kaçtığımızı anlattım.

I talked about how I swore an oath to my family

Aileme onları güvende tutacağıma dair

to keep them safe.

yemin ettiğimi anlattım.

I even explained how I didn't feel like a teenager at 13,

Hatta 13 yaşında genç bir çocuk gibi hissetmediğimi,

but more like a soldier on a mission.

aksine görevdeki bir asker gibi hissettiğimi anlattım.

And like any soldier,

Her asker gibi,

this meant carrying an emotional burden on my shoulders,

bu omuzlarımda duygusal bir yük taşıyacağım anlamına geliyordu

and I hate to say it,

ve söylemekten nefret ediyorum ama

but a gun on my waist.

belimde bir silah taşıyacağım anlamına da geliyordu.

And just a few days after my 17th birthday,

17. doğum günümden sadece birkaç gün sonra

that mission completely failed.

bu görev tamamen başarısızlıkla sonuçlandı.

As my sister and I were walking to the laundromat,

Kız kardeşim ve ben çamaşırhaneye giderken

a crowd stopped in front of us.

kalabalık bir grup önümüzde durdu.

Two girls out of nowhere attacked my sister.

İki kız durduk yere kız kardeşime saldırdı.

Still confused about what was happening, I tried to pull one girl away,

Ne olduğunu anlayamadan kızlardan birini uzaklaştırmaya çalıştım

and just as I did, I felt something brush across my face.

ve o an yüzüme bir şey çarptığını hissettim.

With my adrenaline rushing,

Artan adrenalinimle birlikte

I didn't realize a man had leaped out of the crowd and cut me.

bir adamın kalabalıktan çıkıp beni bıçakladığını fark etmedim.

As I felt warm blood ooze down my face,

Yüzümden akan ılık kanı hissedince

and watching him raise his knife toward me again,

ve bana tekrar bıçağını kaldırdığını görünce

I turned to defend myself and pulled that gun from my waistband

kendimi savunmaya geçtim ve belimdeki silahı çıkardım

and squeezed the trigger.

ve tetiği çektim.

Thankfully, he didn't lose his life that day.

Şükürler olsun ki o gün hayatını kaybetmedi.

My hands shaking and heart racing, I was paralyzed in fear.

Titrek ellerim ve hızla atan kalbimle korkudan donmuştum.

From that moment,

O andan itibaren,

I felt regret that would never leave me.

beni hiçbir zaman bırakmayan bir pişmanlık hissetim.

I learned later on they attacked my sister in a case of mistaken identity,

Daha sonra öğrendim ki kardeşimi başkası sanıp

yanlışlıkla saldırmışlar.

thinking she was someone else.

It was terrifying,

Bu korkunç bir şeydi,

but clear that I wasn't trained, nor was I qualified,

fakat olmam gerektiğini düşündüğüm bir asker olmak için

to be the soldier that I thought I needed to be.

ne eğitimli ne de yeterli olmadığım açıktı.

But in my neighborhood,

Fakat benim mahallemde,

I only felt safe carrying a weapon.

sadece silah taşıyarak güvenli hissediyordum.

Now, back in the classroom, after hearing my story,

Sınıfta hikâyemi duyduktan sonra,

the prosecutors could tell I never wanted to hurt anyone.

savcılar hiçbir zaman birine zarar vermek istemediğimi söyleyebildiler.

I just wanted us to make it home.

Sadece eve gitmemizi istemiştim.

I could literally see the gradual change in each of their faces

Odadaki diğer hükümlülerin hikâyelerini

birbiri ardına duyduktan sonra yüzlerindeki değişimi

as they heard story after story

from the other incarcerated men in the room.

gerçek anlamda görebiliyordum.

Stories that have trapped many of us

Hapsedilmenin kısır döngüsü içinde

within the vicious cycle of incarceration,

çoğunun serbest kalamadığı,

that most haven't been able to break free of.

çoğumuzu kapana kıstıran hikâyeler.

And sure -- there are people who commit terrible crimes.

Tabii ki korkunç suçlar işlemiş insanlar da var.

But the stories of these individuals' lives

Fakat bu bireylerin bu suçları işlemeden önceki

before they commit those acts

yaşamlarına dair hikâyeleri

were the kinds of stories these prosecutors had never heard.

savcıların hiç duymadığı türdendi.

And when it was their turn to speak -- the prosecutors --

Konuşma sırası savcılara geldiğinde

I was surprised, too.

ben de şaşırmıştım.

Onlar insanları cezaevlerine göndermeye önceden programlanmış

They weren't emotionless drones or robocops,

duygusuz uzaktan kumandalı makineler veya robokoplar değildi.

preprogrammed to send people to prison.

They were sons and daughters,

Onlar da birilerinin oğlu, kızı,

brothers and sisters.

erkek veya kız kardeşleriydiler.

But most of all, they were good students.

Fakat her şeyden önce onlar iyi öğrencilerdi.

They were ambitious and motivated.

Hırslı ve motivasyonlulardı.

And they believed that they could use the power of law to protect people.

İnsanları korumak için hukukun gücünü kullanabileceklerine inandılar.

They were on a mission that I could definitely understand.

Kesinlikle anlayabileceğim bir görevdelerdi.

Midway through the course, Nick, a fellow incarcerated student,

Dersin ortalarında, hükümlü bir öğrenci arkadaşım Nick,

bizim adalet sistemimiz çerçevesinde

poured out his concern

that the prosecutors were tiptoeing around the racial bias and discrimination

savcıların ırklar arasında yanlılık ve ayrımcılık konularından

within our criminal justice system.

sakındıkları endişesini dile getirdi.

Now, if you've ever been to prison,

Eğer siz cezaevinde olsaydınız

you would know it's impossible to talk about justice reform

ırk hakkında konuşmadan yargı reformundan konuşmanın

without talking about race.

imkânsız olduğunu bilirdiniz.

So we silently cheered for Nick

Dolayısıyla içten içe Nick'i destekledik

and were eager to hear the prosecutors' response.

ve savcıların cevabını duymak istedik.

And no, I don't remember who spoke first,

Kimin önce konuştuğunu hatırlamıyorum

but when Chauncey Parker, a senior prosecutor, agreed with Nick

fakat kıdemli savcı Chauncey Parker Nick'e katıldığında ve kendisini

and said he was committed to ending the mass incarceration of people of color,

çoğunlukla beyaz olmayan insanların hapsedilmesini sonlandırmaya

adadığını söylediğinde ona inandım.

I believed him.

And I knew we were headed in the right direction.

Doğru yolda olduğumuzu biliyordum.

We now started to move as a team.

Artık bir takım olarak ilerlemeye başladık.

We started exploring new possibilities

Adalet sistemimiz hakkında yeni olasılıklar keşfetmeye

and uncovering truths about our justice system

ve gerçekleri

and how real change

ve bizim için gerçek değişimin nasıl olduğunu

happens for us.

ortaya çıkarmaya başladık.

For me, it wasn't the mandatory programs inside of the prison.

Benim için bu, cezaevindeki zorunlu programlar değildi.

Instead, it was listening to the advice of elders --

Aksine, hayatlarının geri kalanını cezaevinde gerçirmek üzere

men who have been sentenced to spend the rest of their lives in prison.

ceza almış büyüklerimin tavsiyelerini dinlemekti.

These men helped me reframe my mindset around manhood.

Bu adamlar benim insanlık anlayışıma yeni bir açıdan bakmama yardımcı oldu.

And they instilled in me all of their aspirations and goals,

Bir daha cezaevine dönmemem

in the hopes that I would never return to prison,

ve onların özgür dünyadaki elçisi olmam umuduyla

and that I would serve as their ambassador to the free world.

arzularını ve amaçlarını bana aşıladılar.

As I talked, I could see the lights turning on for one prosecutor,

Konuştukça bir savcının aydınlandığını görebildim.

who said something I thought was obvious:

Benim gayet açık olduğunu düşündüğüm bir şey dedi:

that I had transformed despite my incarceration

Hapsedildiğim için değil ama ona rağmen değiştiğimi söyledi.

and not because of it.

It was clear these prosecutors hadn't thought much about

Savcıların, hüküm verdikten sonra bize ne olduğuna dair

what happens to us after they win a conviction.

pek düşünmedikleri açıktı.

But through the simple process of sitting in a classroom,

Fakat bir sınıfta oturmak gibi basit bir süreçle

these lawyers started to see that keeping us locked up

bu hukukçular, bizi kilitli tutmanın topluluğumuza

didn't benefit our community

veya bize faydası olmadığını görmeye başladılar.

or us.

Toward the end of the course, the prosecutors were excited,

Dersin sonuna doğru, bizler serbest bırakıldıktan sonraki hayatlarımıza

as we talked about our plans for life after being released.

ilişkin planlarıımız hakkında konuştukça savcılar heyecanlandı.

But they hadn't realized how rough it was actually going to be.

Ama bunun gerçekte ne kadar zor olacağını anlamadılar.

I can literally still see the shock

Bölge savcı yardımcılarından birinin bize,

on one of the junior ADA's face when it hit her:

cezaevinden yeni çıktığımızı gösteren

the temporary ID given to us with our freedom

geçici kimlik kartları verildiğini öğrendiğinde

displayed that we were just released from prison.

şok olduğunu görebiliyorum.

She hadn't imagined how many barriers this would create for us

Topluma yeniden katıldığımızda bunun bizim için kaç tane

as we reenter society.

engel yarattığını hayal etmedi.

But I could also see her genuine empathy for the choice we had to make

Fakat barınakta bir yatak

veya bir akrabanın kalabalık dairesindeki bir kanepe arasında

between coming home to a bed in a shelter

seçim yapmak zorunda olduğumuzu

or a couch in a relative's overcrowded apartment.

samimi bir şekilde anlamaya çalıştığını gördüm.

What we learned in the class

Sınıfta öğrendiğimiz şey

worked its way into concrete policy recommendations.

somut politika önerileri şeklinde işe yaradı.

We presented our proposals

Columbia konferans salonundaki mezuniyetimizde önerilerimizi,

to the state Department of Corrections commissioner

Ceza İnfaz Kurumu memuruna

and to the Manhattan DA,

at our graduation in a packed Columbia auditorium.

ve Manhattan Bölge Savcısına sunduk.

As a team,

Bir takım olarak

I couldn't have imagined a more memorable way

birlikte geçen sekiz haftanın sonunun bu kadar

to conclude our eight weeks together.

unutulmaz olacağını hayal edemezdim.

And just 10 months after coming home from prison,

Cezaevinden eve döndükten sadece 10 ay sonra

I again found myself in a strange room,

kendimi yine garip bir odada buldum,

invited by the commissioner of NYPD to share my perspective

New York Polis Teşkilatı memuru tarafından

bir polis zirvesinde fikirlerimi paylaşmam için davet edildim.

at a policing summit.

And while speaking,

Konuşurken dinleyiciler arasında

I recognized a familiar face in the audience.

tanıdık bir yüz gördüm.

It was the attorney who prosecuted my case.

Benim dosyamı yürüten savcıydı.

Seeing him,

Onu görünce,

I thought about our days in the courtroom

yedi yıl önce, sanki benim gençliğim

seven years earlier,

anlamsızmış ve hiçbir şansım yokmuş gibi

as I listened to him recommend a long prison sentence,

uzun bir hapis cezası önerdiği

as if my young life was meaningless

mahkeme salonundaki günlerimizi düşündüm.

and had no potential.

But this time,

Fakat bu sefer,

the circumstances were different.

durum farklıydı.

I shook off my thoughts

Düşüncelerimi bir kenara bırakıp

and walked over to shake his hand.

gidip elini sıktım.

He looked happy to see me.

Beni gördüğüne sevinmişti.

Surprised, but happy.

Şaşırmıştı ama mutluydu.

He acknowledged how proud he was about being in that room with me,

O odada benimle birlikte olduğu için ne kadar gurur duyduğunu söyledi

and we began a conversation about working together

ve topluluğumuzun koşullarını geliştirmek için

to improve the conditions of our community.

birlikte çalışmak konusunda konuşmaya başladık.

And so today,

Bugün,

I carry all of these experiences with me,

tüm bu tecrübeleri taşıyarak

as I develop the Justice Ambassadors Youth Council at Columbia University,

Columbia Üniversitesi'nde Adalet Elçileri Gençlik Konseyi'ni geliştirdim,

bringing young New Yorkers -- some who have already spent time locked up

bazıları çoktan içeri girmiş bazıları ise hâlâ lisede kayıtlı

genç New Yorkluları devlet memurlarıyla

and others who are still enrolled in high school --

together with city officials.

bir araya getirdim.

And in this classroom,

Bu sınıfta,

everyone will brainstorm ideas

herkes ceza adalet sisteminde

about improving the lives of our city's most vulnerable youth

yargılanmadan önce şehrin en hassas durumdaki gençlerinin

before they get tried within the criminal justice system.

hayatlarını geliştirme konusunda beyin fırtınası yapacak.

This is possible if we do the work.

Bu çalışırsak mümkün.

Our society and justice system has convinced us

Toplumumuz ve adalet sistemimiz bizi, sosyal zorluklar haricinde

that we can lock up our problems

sorunlarımızı hapsedebileceğimize

and punish our way out of social challenges.

ve kendimizce cezalandırabileceğimize ikna etti.

But that's not real.

Fakat bu doğru değil.

Imagine with me for a second

Bir saniye benimle birlikte

a future where no one can become

hayatları onlara bağlı olan

a prosecutor,

birçok insandan

a judge,

bir şeyler öğrenmek

a cop

ve onlarla bağlantı kurmak için

or even a parole officer

bir sınıfta oturmadan kimsenin

without first sitting in a classroom

savcı, hakim, polis

to learn from and connect with

veya şartlı tahliye memuru

the very people whose lives will be in their hands.

olamadığı bir gelecek hayal edin.

I'm doing my part to promote the power of conversations

İletişimin gücünü ve işbirliği ihtiyacını teşvik etmek için

and the need for collaborations.

ben kendi payıma düşeni yapıyorum.

It is through education

Adalet arayışında

that we will arrive at a truth that is inclusive and unites us all

kucaklayıcı ve hepimizi birleştirici bir gerçeğe ulaşmak eğitimle olur.

in the pursuit of justice.

For me, it was a brand-new conversation

Bana hem benim düşüncelerimin

and a new kind of classroom

hem de ceza adaleti sistemimizin

that showed me how both my mindset

dönüştürülebileceğini gösteren şey,

and our criminal justice system

yeni bir iletişim ve yeni bir tür sınıftı.

could be transformed.

They say the truth shall set you free.

Gerçek sizi özgür kılar derler.

But I believe

Ama bence bu,

it's education

eğitim ve iletişimdir.

and communication.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)