The Magic of a Creative Career | Michael Sheen | TED

Çeviri: Simla ERSÖZ Gözden geçirme: Ömer Faruk Zeren

I didn't want to miss this opportunity

Eğlenebileceğinizi umduğum birkaç hikayeyi

to be able to tell you a couple of stories that I hope you might enjoy.

anlatma fırsatını kaçırmak istemedim.

[Mayıs 2022] [Londra/İngiltere]

[TEDxSoho Stüdyosu için çekilmiştir] İlki doğduğum kasabayla alakalı.

The first one is about the town where I come from.

It's called Port Talbot in South Wales.

Güney Galler’deki “Port Talbot”.

It's sort of, I guess, famous for a couple of things.

O, sanırım, birkaç şeyle ünlü.

It's got a steelworks.

Çelik fabrikası bunlardan biri. Aslında, bir nevi,

It's a sort of mainly working-class town built up around the steelworks,

fabrika etrafına inşa edilmiş, ağırlıklı işçi sınıfından oluşan bir kasaba.

big council estate to house the workers there

Oradaki işçileri ağırlamak için olan sosyal konutlarda,

that my grandparents grew up on

büyükannem ve büyükbabam büyüdü.

and my parents grew up on as well.

Aynı şekilde ebeveynlerim orda büyüdü.

And it's also, I suppose, known for, weirdly, actors.

Ayrıca, sanıyorum ki, orası, tuhaf ama, oyuncularıyla ünlü.

And I said that this story was going to be about the town.

Bu hikayenin kasabayla ilgili olacağını söylemiştim.

It's actually about a couple of people who come from the town.

Ama aslında, bu kasabadan olan birkaç insanla alakalı.

So this first story was told to me, it's from the horse's mouth.

Bu ilk hikaye bana anlatıldı, yani birinci ağızdan öğrendim.

So one of the legendary sons of Port Talbot

Port Talbot’un efsanevi evlatlarından,

is of course, the great actor Richard Burton.

yani, tabii ki, büyük aktör Richard Burton.

And the story goes that Richard Burton,

Hikaye ise şöyle ilerler: Richard Burton,

at the height of his fame,

şöhretinin zirvesindeyken,

came back to Port Talbot

Port Talbot’a geri geldi

and was staying at his elder sister's house, Cissy,

ve onu asıl Port Talbot’da yetiştiren,

who actually raised him in Port Talbot.

ablası, Cissy’nin evinde kalıyordu.

And they were there, in Cissy's house in Port Talbot,

Onlar Cissy’nin Port Talbot’daki evindeyken,

and there was a knock on the door

kapı çalındı,

and Cissy went to open the door.

ve Cissy kapıyı açmaya gitti.

And it was a young, young lad.

Karşısında genç, genç bir delikanlı vardı.

And he said, this young lad said, "Is, is Richard Burton there?"

Delikanlı dedi ki “Richard Burton burada mı?”

And Cissy was like,

Ve Cissy ” Richie, buraya gel, seni görmeye gelen

"Richie, come, there's a lad here to see you."

bir delikanlı var.” dedi

So Richard Burton comes down

Sonra Richard Burton geldi,

and this young lad's standing there looking at him,

orada dikilip duran çocuk ona bakarak

"It's the great Richard Burton."

“Sen müthiş Richard Burton’sın.” dedi.

And Cissy says, "This young lad wants an autograph."

Cissy dedi ki: “Bu delikanlı bir imza istiyor.”

And Burton said, "Do you speak Welsh?"

Ve Burton der ki, ”Galce biliyor musun?”

The lad was like, "No."

Çocuk ona hayır der. Burton ise ona,

"Well, not a proper Welshman then."

“Demek ki tam bir Galli değilsin o zaman.”

And Cissy says,

Cissy: “Bu küçük çocuk,

"This little lad is the son of the bakers round the corner,

Regent Sineması’nın aşağısında,

down from where the Regent Cinema is."

köşebaşındaki fırıncıların oğlu.”

And Burton said to this little lad,

Burton bu delikanlıya dedi ki:

"I used to work at the co-op just up the road from the cinema.

“Eskiden sinemanın hemen yukarısındaki kooperatifte çalışırdım.

I was hopeless."

Umutsuzdum.”

And this little lad couldn't believe that he got his autograph.

Çocuk onun imzasını aldığına inanamıyordu.

And this little lad grew up into a man who told me

İşte bu delikanlı kocaman bir adam oldu,

that not only was this an extraordinary moment for him,

ve bana bu olağanüstü olayı anlattığında, Richard Burton’ın hem onu

because it was Richard Burton who was doing on the biggest stage

büyüyünce sahne almayı hayal ettiği

what he hoped that he would do when he grew up,

en büyük sahnelerde yer alan kişi olduğu için,

but also because this little lad felt like --

hem de ona kendisini...

Bu çocuğa hep onun biraz aptal olduğu söylenmiş,

he was always told he was a bit stupid,

a bit “twp,” as we’d say in Wales.

biraz “twp” deriz biz Galler’de.

And Richard Burton, the great Richard Burton,

Richard Burton’ın, müthiş Richard Burton’ın da

saying that he was always a bit hopeless as well,

her zaman biraz da olsa umutsuz olduğunu söylemesi,

gave him such hope.

onu gerçekten ümitlendirdi.

Now, that little lad grew up to be Anthony Hopkins.

Şimdiyse o küçük delikanlı, Anthony Hopkins diye tanınıyor.

And Anthony Hopkins told me that story

Anthony Hopkins bana bu hikayeyi anlatınca

and I, me, myself, growing up in Port Talbot,

ben, kendim, Port Talbot’da büyüyen biri olarak biliyordum ki

it was knowing out there had been Richard Burton

Richard Burton, alışılmışın dışında biri vardı

and out there now was Anthony Hopkins,

ve şimdi de Anthony Hopkins sıra dışıydı,

two people who came from the same town as me,

İki kişi de benimle aynı kasabadandı,

who sounded like me a bit,

konuşmaları biraz benim gibiydi,

who looked a bit like me, but were out there.

biraz bana benziyorlardı, ama onlar başarmışlardı.

If it was possible for them,

Eğer bu onlar için mümkün olabildiyse,

then maybe it would be possible for me.

o zaman belki benim için de olabilirdi.

Now, that is an incredibly important thing.

Bakın, bu inanılmaz önemli bir mevzu.

To see your background,

Dünya’da bir yerde geçmişinizin,

your experience, your history represented out there in the world,

deneyiminizin ve tarihinizin temsil edildiğini görmek,

söz sahibi olmayı, sesini duyurabilecek bir platformun olduğunu görmek,

having a voice, speaking on a platform,

doing the things that perhaps you hope that you would be able to do.

sizin yapabilmeyi umduğunuz şeyleri yapanları görmek.

If you can't see yourself out there

Eğer kendinizi, size benzeyen birini

or anyone who looks like you or sounds like you,

ya da sizin gibi konuşan birini o yerde göremiyorsanız,

it's very hard to imagine that you'll be able to do that as well.

kendinizin bu işi hakkını vererek yapacağını hayal etmek bile çok zordur.

And that’s one part of what was incredibly important,

Ve bu inanılmaz önemli olan şeyin bir parçası.

I've realized over the years,

Benim sahip olduğum bu hayata, fırsatlara

of what was incredibly important about me being able

ve kariyere sahip olmak için

to have the life and the opportunities

neyin inanılmaz önemli olduğunu

and the career that I've had.

yıllar geçtikçe fark ettim.

But it's only one part.

Ama bu yalnızca bir parçası.

I've realized more and more as time has gone on

Zaman geçtikçe

how much I owe

sahip olduğum her şeyi, elde ettiğim bütün fırsatları

everything, all the opportunities I've had, to other people

nasıl diğer insanlara ve onların emeğine

and the work of other people.

borçlu olduğumu fark ettim.

I come from an incredibly supportive family.

Ben çok destekleyici bir aileden geliyorum.

All my family were into performing in some way,

Bütün ailem öyle ya da böyle sahne sanatlarıyla ilgiliydi,

amateur performing in some way,

amatör sahne sanatlarıyla,

so I knew from a very early age that it was something that you could do

yani çok küçük yaştayken bile bunun yapılabilecek bir şey olduğunu

and that you got, sort of, brownie points for.

ve sonucunda, hani, yıldızlı pek iyi alınabileceğini biliyordum.

So that was important.

Yani bu mühimdi.

And as time went on,

Ve zaman geçse de

my family were always there to take me to school rehearsals in the evening,

ailem beni akşamları okul tiyatrosu provalarına,

gençlik tiyatrosuna, neye olursa olsun, götürmek için her zaman yanımdaydı.

youth theater, whatever it might be.

They'd come and see me in any performance I was doing,

Her performansımı gelip izlerlerdi,

and that meant a lot.

ve bu benim için çok anlam ifade ediyordu.

It's meant a lot more to me as time has gone on,

Zaman geçtikçe bu benim için daha da fazla şey ifade etme başladı,

because, of course, I took everything for granted,

çünkü, tabii ki, zamanında

didn't I, at the time.

her şeyi hafife aldım.

But having that supportive family was incredibly important.

Ama bu destekleyici aileye sahip olmak çok önemliydi.

And coming from a community,

Ve böyle bir çevreden gelince, işçi sınıfı bir halk,

a working-class community, like Port Talbot, a steel town,

Port Talbot’daki gibi, çelik işiyle uğreşan bir kasabadan,

it's not somewhere that you would expect to be that supportive of people

oranın halkının böyle, bilirsiniz ya, kadınsı sanatlar konusunda

going into the poncy arts, you know.

bu kadar destekleyici olmasını beklemezsiniz.

But Richard Burton had done it, Anthony Hopkins had done it,

Ama Richard Burton bunu başardı, Anthony Hopkins bunu başardı.

and there was a kind of nobility to it.

ve bunda, bir tür, asalet vardı.

There was certainly a respectability to it and a respect for what they had done.

Bu durumda kesinlikle bir saygınlık vardı, yaptıklarına saygı duyuluyordu.

And so that made a big difference.

Ve bu büyük bir değişim yarattı.

But in some ways, I think the most important part

Ama bazı yönlerden düşününce, sanırım en önemli kısım

was that I was able to do performances in school, drama in school,

okulda performanslar, drama, yapabilmemdi ve sonra

gençlik tiyatrosu için seçmelere katıldım, yerel gençlik tiyatrosu.

and then I auditioned for a youth theater, local youth theater.

It was the county youth theater.

İlçe gençlik tiyatrosuydu.

And again, at the time I took it all for granted.

Ve yeniden söylüyorum, zamanında bunların hepsini hafife aldım.

But now I look back and I can see that there was an incredibly ...

Ama şimdi geriye dönüp baktığımda, orada inanılmaz, güçlü,

powerful youth arts infrastructure that had grown up in the area.

gençlik sanatları altyapısının gelişmiş olduğunu görebiliyorum.

Not by chance.

Bu şansa olmadı.

It hadn't happened randomly.

Rastgele yaşanmış olamazdı.

It was because one man, man called Godfrey Evans,

Bu Goldfrey Evans denilen bir adam sayesinde oldu.

who was a teacher at the Comprehensive School

Sandfields mevkindeki “Comprehensive Okulu”nda

on the Sandfields estate,

bir öğretmendi.

that was the estate that housed the steelworkers families,

Bu bölgede çelik fabrikasındaki işçilerin aileleri konaklıyordu.

he had created an incredibly kind of, progressive, liberal

O “Comprehensive Okulu”nda öylesine yenilikçi ve özgürlükçü

theater program in that comprehensive school

bir tiyatro programı yarattı ki

and eventually that spread to the entire county.

sonunda bu tüm ilçeye yayıldı.

And he became the chief adviser of county ...

O sonra ilçenin drama ve dans alanında,

of drama and dance in the county

baş danışmanı oldu.

and created the youth theater that I was a product of,

Ve sonra benim bir ürünü olduğum gençlik tiyatrosunu kurdu.

that Russell T. Davies was a product of, many, many people.

Russell T. Davies bunun bir ürünüyüdü, bir sürü insan.

The youth dance company that Catherine Zeta-Jones was a product of,

Gençlik dans kuruluşunun bir ürünü Catherine Zeta-Jones’du.

the orchestra, the brass band.

Orkestra, bando...

It was an incredible diverse array of art,

Hepsine eğitim sistemi aracılığıyla ödenek sağlanan,

all funded through the education system.

inanılmaz geniş bir sanat skalasıydı.

And I was absolutely a product of that.

Ben kesinlikle bunların bir ürünüydüm.

And I joined the youth theater.

Ben bir gençlik tiyatrosuna katıldım,

And at a certain point,

ve bir noktada

gençlik tiyatrosundaki herkes tiyatro okullarının seçmelerine katıldı,

everyone in our youth theater just auditioned for drama schools,

got in, went off to drama schools in London,

kabul aldılar ve tiyatro okulları için Londra’ya gittiler,

went into the profession.

mesleğe atıldılar.

I never questioned it.

Bunu hiç sorgulamadım.

I didn't think that was strange or odd in any way.

Bunun tuhaf ya da değişik olduğunu hiç düşünmemiştim.

It was just like, that's what happened.

Öylece oldu işte, işte olan buydu.

And so that's what I did.

Ve ben de işte bunu yaptım.

And I got a grant to be able to go to RADA in London

Londra’daki “RADA”ya gidebilmek için bir burs aldım,

and came to RADA and then left RADA,

RADA’ya başladım ve bitirdim,

went straight into the West End

Vanessa Redgrave ile bir tiyatro oyunu oynayıp

doing a play with Vanessa Redgrave,

direkt olarak “West End”e gittim,

never looked back.

bir daha da arkama bakmadım.

As time has gone on,

Zaman geçtikçe,

I've seen that pathway, let's call it, disappear.

o, şey diyelim, yolun yok olduğunu gördüm.

So I know that if I was around now,

Yani biliyorum ki eğer şimdi olsaydı,

starting off, that pathway wouldn't be there.

yeni başlıyor olsaydım, bu yoldan gidemezdim.

And I had tremendous advantages,

Benim muazzam fırsatlarım vardı.

I realize now,

Şimdi fark ediyorum ki,

with family, community, all kinds of things.

hem ailem, hem çevrem, her türlü şey.

And it does make me worry that not only has my pathway disappeared,

Endişeleniyorum. Sadece bu yolun kaybolmuş olmasından dolayı değil,

my school stopped doing drama, school closed down eventually,

okulum tiyatro yapmayı bıraktı ve eninde sonunda kapandı,

the youth theater lost its funding.

gençlik tiyatrosu ödeneğini kaybetti.

Grants weren't available anymore for people to go to drama school.

Artık oyunculuk okuluna gitmek isteyenlere burs sağlanmıyordu.

Arkamda bıraktığım izlerin, bir nevi, kaybolduğunu gördüm.

So I've seen my footsteps kind of disappear.

And if someone like myself, with all the advantages I had,

“Ve eğer benim gibi tüm bu avantajlara sahip biri bile

wouldn't be able to do it,

bunu başaramayacaksa,

what about the kids who are out there who don’t have those advantages,

ya bu avantajlara sahip olmayan diğer çocuklara ne olucak?

who don't have maybe a family

Belki de onları gençlik tiyatrosu provalarına

who can take them to youth theater rehearsals

götürecek aileleri olmayanlara,

or you know, whatever it might be.

ya da bilirsiniz, başka durumlar.

Don't have a school that pushed them,

Onları destekleyen okulları olmayanlar,

don’t have that kind of infrastructure there

onlara bir yol gösterecek

to create that pathway for them,

altyapıları olmayan okullardakiler,

what happens to them?

işte onlara ne olucak?

And then that leads to a bigger question, I suppose,

Sanırım bu bizi daha büyük bir soruya yönlendiriyor.

of, if young people,

Eğer genç nüfus,

coming from certain kinds of working-class backgrounds,

özellikle de belirli işçi sınıfı ailelerden gelenler,

aren't able to come through into the arts,

sanatta ilerleyemiyorsa,

I mean, I was an actor,

yani, ben bir oyuncuydum,

but it could be anything within the arts or creative industries

ama sanat ve yaratıcı endüstrilerde de bir şey olabilirdim

or journalism, writing.

gazeteci, yazar gibi.

The conversation that we have as a country,

Ülke olarak, millet olarak,

topluluk olarak sahip olduğumuz görüşler var.

as a nation, as a community,

what is that conversation like if we're only hearing from the people

Eğer bu görüşleri yalnızca, söz sahibi olmaya,

who are able to afford to get through

sesini duyurabilecek noktaya gelmeye maddi gücü yetenlerden dinliyorsak

to the point where they get to speak, get to have a voice?

bu görüşler neye benzer ki?

It makes that conversation incredibly one-sided.

Bu bütün diyaloğu son derece tek taraflı yapar.

I mean, there are figures that I can quote you

Yani, size burada alıntı yapabileceğim istatistikler var,

that I'll just keep to a few.

birkaç taneyle sınırlı tutucağım.

But the Office of National Statistics reported a few years back

Ama Ulusal İstatistik Ofisi’nin birkaç yıl önceki verilerine göre

that of all writers in Britain,

İngiltere’deki tüm yazarların içinden

47 percent

yüzde 47′si

came from the most privileged social starting points,

en ayrıcalıklı sosyal statülerden gelerek işe başlamışlar,

compared to 10 percent coming from working-class backgrounds.

karşılaştırıldığında, işçi sınıfından gelenlerin oranı yüzde 10.

The Sutton Trust report in 2019 said that of newspaper columnists --

“The Sutton Trust”ın 2019 verilerine göre gazete köşe yazarlarının,

so these are people who've really got a big part to play

ki bu insanlar ulusal diyaloğumuzun

in setting what our national conversation is,

ne olduğunu belirlemede büyük rol oynayan kişiler,

newspaper columnist across the political spectrum --

politik spektrumun her yerindeler,

44 percent of those newspaper columnists

işte bu köşe yazarlarının yüzde 44′ü

come from independent schools,

özel okullardan gelen insanlar,

whereas only seven percent of the population generally

Halbuki toplam nüfusun yalnızca yüzde 7′si

go to independent schools.

özel okula gidebiliyor.

So there’s a massive overrepresentation there.

Yani bu durumda büyük bir aşkın temsil var.

And of those newspaper columnists,

Ve bu gazete köşe yazarlarının

33 percent, one in three, are part of that independent school,

yüzde 33′ü, yani üçte biri, özel okullardan gelenlerin

Oxbridge, pathway pipeline.

“Oxbridge” (Oxford ve Cambridge) mezunlarından oluşuyor.

And those are the people who are, you know,

Ve bu insanlar, biliyorsunuz, konuşacağımız konunun

have an enormous part to play in setting what our conversation is.

ne olduğunu belirlemede koskocaman bir rol oynuyorlar.

You know, who gets to speak,

Kimin konuşma hakkına sahip olduğuna,

who gets to tell their story

kimin hikayesinin anlatılacağına,

and how does it get told.

bunların nasıl anlatılacağına.

And if that pathway is there

Eğer özel okullardan ve Oxbridge’den

for people coming through independent schools and through Oxbridge,

gelen insanlar için bir yol varsa

and that's not just into acting or writing,

sadece oyunculuk ve yazarlık için değil,

that's across the top jobs across our whole nation,

bu ülkenin her bir yanındaki üst düzey iş pozisyonları için geçerli,

where are those other pathways

ya diğer yollar nerede,

for people who are not coming from those sorts of backgrounds?

bu ve benzeri sosyal çevrelere sahip olmayan insanların yolları?

It's so important that we start early to create those pathways.

Bu yolları çizmeye erkenden başlamak o kadar önemli ki.

Bazı yönlerden bakınca, hayata 18-19 yaşında atılmanın

In some ways, I feel like it's too late by the time you're 18, 19

out in the world.

çok geç olduğunu düşünüyorum.

How do you get people,

Pekiyi bu insanları

young people, young kids,

genç insanları, küçük çocukları, nasıl olur da

to feel like there's something out there for them,

dışarıda bir yerde onlara uygun bir şeyler olduğuna inandırır,

that they see themselves represented and know that it's possible,

temsil edilmiş hissetmelerini sağlar, bunların mümkün olduğunu gösterirsiniz?

as Anthony Hopkins did with Richard Burton, as I did with them?

Tıpkı Richard Burton’ın Anthony Hopkins’e ve onların bana yaptığı gibi.

And how do you then create the pathway from that moment?

O andan itibaren kendi yolunuzu nasıl çizersiniz?

And let's say that that moment happens

Ve diyelim ki, o an yaşandı

where you see the possibility for you doing something.

size uygun olan olasılığı keşfettiğiniz an.

O bulunduğunuz andan

Where is that yellow brick road that goes from there

all the way to actually getting into the industry that you want to be in?

içinde olmak istediğiniz endüstriye giden o sarı tuğlalı yol nerede?

Eğer sizin için öyle bir yol bulunmuyorsa,

If that pathway doesn't exist,

because it certainly exists for some people,

ki o yol bazı insanlar için tartışmasız olarak mevcut,

but it doesn't exist for you

ancak sizin için yoksa,

because of some accident of birth and geography,

sadece doğumda ve coğrafyada bir kaza oldu diye,

what happens then?

o zaman ne yapacaksınız?

There will always be individuals

Her zaman döngüyü kırmayı başaran

who are able to break through in some way

bazı bireyler olucak,

or get support and become the exception to the rule.

veya büyük destek alıp kaideyi bozan istisnalar.

But how do we change structurally our system

Ama nasıl sistemin yapısını değiştirip

so that it's not just about individuals breaking through,

konuyu döngüyü kıran bireyler değil de

that everyone gets the same opportunity?

herkesin aynı fırsatları elde etmesi haline getirebiliriz?

So I found myself sitting at my kitchen table

İlk karantina zamanı, kendimi mutfağımda oturup

during the first lockdown, talking to Professor Katy Shaw

Profesör Katy Shaw’la, onun dahil olduğu

about a project that she had been involved with,

bir proje hakkında konuşurken buldum:

that I was incredibly inspired by, the Common People project.

bana büyük ilham olan “Sıradan İnsanlar” projesi.

I suddenly had a grandiose vision

Aniden görkemli bir vizyon sahibi oldum.

of supporting people coming from working-class backgrounds,

İşçi sınıfından gelen

yeterince temsil edilmemiş kişileri,

underrepresented backgrounds,

hikaye anlatıcılığıyla desteklemek adına.

in storytelling.

And we started to hammer out an idea for a project

Ve topluluklara ve kasabalara gidip

that could go out into communities

bu insanları arayabilecek

and towns and look for those people.

bir proje fikri üzerinde çalışmaya başladık.

We started to think about a project

Şöyle bir proje hakkında düşünmeye başladık:

where people were given the opportunity,

İnsanlara fırsatlar verilen,

asked to get involved

onların katılım sağlamasını isteyen,

and that were then supported through it

bu yolda desteklendikleri,

and would get mentors.

ve mentorlar bulabileceği.

So people who've already made a mark in the industry

Amaç, endüstride ya da istedikleri alanda

and the areas that they wanted to,

iz bırakan insanların,

helping them, supporting them,

onlara yardım ettiği, desteklediği

advising them, giving them a bit of confidence

onlara tavsiyeler verip, özgüven aşıladığı

and then to create a platform for what came out of it

ve ardından bu sonuçları ulusa yaymak için

to be shared nationally

bir platform oluşturup,

and to try and influence industry.

endüstriyi ektilemeye çalışmaktı.

And, whether it's publishers or, you know,

Ve yayımcılar ya da yayıncılar farketmeksizin

broadcasters or whoever it might be, to open their doors.

birilerinin buna kucak açması.

And first of all, to acknowledge the difficulties and the obstacles

İlk olarak zorluklar ve engellerin farkında olup

and then encourage people to come in.

insanları katılmaya teşvik etmeliydik.

To renew us,

Kendimizi yenilemek için,

to hear voices that we've not heard from historically.

tarihte daha önce hiç söz almamış kişileri dinlemek için.

Kendi hikayelerinin kendilerine anlatılmasından ziyade,

And to hear of those experiences and those stories

told by themselves

o deneyimlerin ve hikayelerin

rather than having their story told at them or to them.

kendi ağızlarıyla anlatmalarını sağlamalıydık.

That people are able to actually tell their own stories.

O insanlar gerçekten kendi hikayelerini anlatabilecek yeterlilikte.

And we believed that that would be an incredibly powerful thing,

Ve bunun inanılmaz güçlü bir şey olucağına inandık,

not only for the individuals involved, but for all of us.

sadece dahil olan bireyler için değil, hepimiz için.

And so A Writing Chance was born through that conversation, really.

“A Writing Chance” projesi, aslında, bu konuşmayla doğdu.

We have 11 people eventually who got through to be our first cohort

Sonunda ilk grubumuzda olucak 11 kişiyi topladık,

who would go through the program and get mentoring

onlar bu programdan geçicek, mentorluk alıcak,

and get the financial support and everything else.

finansal destek alıcak, ve de diğer her şeyi.

And I remember reading Stephen Tuffin's piece

Stephen Tuffin’in başvurusundaki yazıyı

that he submitted,

okuduğumu hatırlıyorum.

which was about ...

Şeyle ilgiliydi,

annesinin son günlerinde ona bakmasıyla ilgili.

caring for his mother in her final days.

And I remember thinking,

Şey düşündüğümü hatırlıyorum,

not only is this one of the most moving things

bu sadece başvurularda okuduğum

I've read in these submissions,

en sürükleyici şey değil,

this is one of the most moving things I've ever read.

bu hayatımda okuduğum en sürükleyici şey.

It was an extraordinary, searing, incredibly raw,

Olağandışıydı, dağlayıcı,

son derece ham, güzel bir yazı.

beautiful piece of writing.

And in that moment,

İşte o anda,

I knew that this was going to exceed all expectations.

bunun bütün beklentileri aşacağını biliyordum.

And it did.

Ve yaptı da.

The 11 writers that we finally worked with for the last year,

Sonunda çalışmayı başarabildiğimiz bu 11 yazarla

son yılda yaptıklarımızı okumak kesinlikle aydınlatıcıydı.

reading what they've done has been absolutely revelatory.

Whether it's reading about the experience

Grace Quantock’un marjinalleşmiş bedenlere dair deneyimlerini

of marginalized bodies by Grace Quantock.

okurken olduğu gibi.

Lifting the veil on what it is like to live with a disability

Bir engelle yaşamanın nasıl olduğunu ve insanların bununla nasıl empati kurduğunu

and how people relate to that.

gözler önüne seriyor.

It's extraordinary.

Fevkalade.

Everything she's written has been extraordinary.

Şimdiye kadar yazdığı her şey harikuladeydi.

Stephen's piece, about caring for his mother in her final days ...

Stephen’ın yazısı, annesinin son günlerinde ona bakması hakkındaki...

I will never forget that piece.

O yazıyı asla unutmayacağım.

It will stay with me for the rest of my life.

Hayatımın son gününe kadar onu unutmayacağım.

There's David Clancy, hairdresser in Ulverston,

David Clancy adında, Ulverston’da bir kuaför var,

talking about how he turned having gibes thrown at him

gençken eşcinsel olduğu için alay edilmesine rağmen

işleri nasıl tersine döndürdüğünü,

for being gay when he was younger,

being kicked out of his own house by his parents

ailesinin onu evden atmasını,

sırf eşcinsel olduğu için,

for being gay

ama pandemi yaşanınca annesiyle beraber yaşamak zorunda kalmasını

and then having to move back into the house with his mum,

or choosing to move back into the house with his mother and father,

daha doğrusu, annesi ve babasına bakmak için

as the pandemic struck, in order to look after them.

evine geri taşınmayı seçmesini anlatıyor.

That experience.

Bu deneyim.

Whether it's Maya Jordan,

Ya da Maya Jordan’ın Severn Nehri tanrıçası

coming to write her novel about the goddess of the River Severn.

hakkında yazmaya geldiği gibi.

These are incredible pieces of writing

Bunlar daha önce hiç duymadığım

from and with voices and experiences that I just never heard before.

seslerden ve deneyimlerden gelen inanılmaz yazılar.

It's absolutely revelatory to me.

Bu benim için gerçekten aydınlatıcıydı.

To see their writing in a magazine,

Onların yazılarını; dergilerde,

on a national newspaper,

ulusal gazetede okumak,

being performed live on stage,

sahnede canlı sahnelendiği görmek,

being broadcast on BBC Sounds in a podcast.

BBC Radyoları’ndaki bir podcast’de yayınlandığını görmek...

This is extraordinary stuff.

Bunlar olağanüstü şeyler.

I remember Maya Jordan telling me

Maya Jordan’ın bana söylediğine göre

that -- the idea of being a writer on her estate,

-onun geldiği yerde bir yazar olma fikri ile ilgili- dedi ki

she said, "There were no writers on our estate.

“Benim geldiğim yerde hiç yazar yoktu.

To say to someone that you wanted to be a writer

Birine yazar olmak istediğinizi söylemeniz

was like saying you wanted to be an astronaut."

bir astronot olmak istediğinizi söylemek gibi bir şeydi.”

It was amazing to be able to go up to Maya

Cardiff’te yaptığımız canlı performanstan sonra

after the live performance that we did in Cardiff.

Maya’nın yanına gidebilmek harikaydı.

And to say to us all,

Ve hepimize şunu söylemek istiyordum:

"How does it feel to be an astronaut?"

“Astronot olmak nasıl hissettiriyor?”

(Music)

(Müzik)