The Magic of a Creative Career | Michael Sheen | TED

Translator: Thanyaluck Limkasemsathaporn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

I didn't want to miss this opportunity

ผมไม่อยากจะเสียโอกาสนี้ไป

to be able to tell you a couple of stories that I hope you might enjoy.

โอกาสที่จะได้เล่าเรื่องให้พวกคุณได้ฟัง และหวังว่าคุณจะสนุกไปด้วยกัน

The first one is about the town where I come from.

เรื่องแรกเป็นเรื่องของบ้านเกิดของผม

It's called Port Talbot in South Wales.

มันมีชื่อว่า “พอร์ตทัลบอท” อยู่ที่ทางใต้ของเวลส์

It's sort of, I guess, famous for a couple of things.

ผมว่ามันมีอยู่ไม่กี่เรื่องที่ขึ้นชื่อ เกี่ยวกับเมืองนี้

It's got a steelworks.

อย่างเรื่องงานเหล็ก

It's a sort of mainly working-class town built up around the steelworks,

ประมาณว่าที่นี่เป็นเมืองของชนชั้นแรงงาน ที่สร้างกันขึ้นมาด้วยงานเหล็ก

big council estate to house the workers there

ที่ดินจัดสรรจากการเคหะฯที่กว้างขวาง เพื่อให้ที่อยู่กับแรงงานของที่นี่

that my grandparents grew up on

นั่นเป็นทีที่ปู่ย่าตายายของผมเติบโตขึ้นมา

and my parents grew up on as well.

และพ่อแม่ของผมเองก็เช่นกัน

And it's also, I suppose, known for, weirdly, actors.

แล้วก็ ผมคิดว่ามันอาจจะแปลกซักหน่อย ที่ที่นี่มีชื่อในเรื่องของนักแสดงด้วย

And I said that this story was going to be about the town.

และในตอนแรกที่ผมบอกว่าเรื่องที่จะเล่านั้น เป็นเรื่องของเมือง

It's actually about a couple of people who come from the town.

แต่อันที่จริงแล้ว มันเป็นเรื่องของผู้คน ที่มาจากเมืองนี้ต่างหาก

So this first story was told to me, it's from the horse's mouth.

เรื่องแรกนี้เป็นเรื่องที่มีคนเล่าให้ผมฟัง และมั่นใจได้เลยว่าเป็นเรื่องจริง

So one of the legendary sons of Port Talbot

ก็คือว่า หนึ่งในลูกหลานระดับตำนานของพอร์ตทัลบอท

is of course, the great actor Richard Burton.

แน่นอนว่านั่นคือนักแสดงที่ยอดเยี่ยม อย่างคุณริชาร์ด เบอร์ตัน

And the story goes that Richard Burton,

เรื่องมีอยู่ว่า คุณริชาร์ด เบอร์ตัน

at the height of his fame,

ในช่วงเวลาที่เขาโด่งดังเป็นที่สุด

came back to Port Talbot

กลับมาที่พอร์ตทัลบอท

and was staying at his elder sister's house, Cissy,

และมาอาศัยอยู่กับพี่สามคนโตของเขา ซิสซี่

who actually raised him in Port Talbot.

ซึ่งเป็นคนที่เลี้ยงเขาโตมาในพอร์ตทัลบอท

And they were there, in Cissy's house in Port Talbot,

และในบ้านหลังนั้น ของซิสซี่ที่พอร์ตทัลบอทนั่นล่ะ

and there was a knock on the door

มีคนมาเคาะประตู

and Cissy went to open the door.

และซิสซี่ก็เดินออกไปเปิดประตูให้

And it was a young, young lad.

ตรงนั้นเอง มีเด็กชายตัวน้อย

And he said, this young lad said, "Is, is Richard Burton there?"

เด็กชายพูดขึ้นว่า “ริชาร์ด เบอร์ตันอยู่ที่นี่หรือเปล่าฮะ?”

And Cissy was like,

และซิสซี่ก็ตอบว่า

"Richie, come, there's a lad here to see you."

“ริชชี่ มานี่เร็ว หนุ่มน้อยคนนี้อยากกเจอเธอน่ะ”

So Richard Burton comes down

และริชาร์ด เบอร์ตันก็เดินลงมา

and this young lad's standing there looking at him,

เจ้าหนุ่มน้อยก็ได้แต่ยืนมองเขา

"It's the great Richard Burton."

“นี่มันริชาร์ด เบอร์ตันผู้ยิ่งใหญ่”

And Cissy says, "This young lad wants an autograph."

และซิสซี่ก็พูดว่า “หนุ่มน้อยนี่อยากได้ลายเซนน่ะ”

And Burton said, "Do you speak Welsh?"

และริชาร์ดก็พูดขึ้นว่า “เธอพูดภาษาเวลช์ได้ไหม?”

The lad was like, "No."

เจ้าหนุ่มน้อยตอบว่า “ไม่ได้ฮะ”

"Well, not a proper Welshman then."

“อ่า ไม่ใช่คนเวลช์ของแท้สินะ”

And Cissy says,

และซิสซี่ก็พูดต่อว่า

"This little lad is the son of the bakers round the corner,

“หนุ่มน้อยคนนี้เป็นลูกชาย ของช่างทำขนมปังใกล้ๆ นี้น่ะ

down from where the Regent Cinema is."

แถวๆ โรงหนังรีเจนท์”

And Burton said to this little lad,

และคุณเบอร์ตันก็บอกกับเด็กน้อยว่า

"I used to work at the co-op just up the road from the cinema.

“ฉันเคยทำงานอยู่ที่ร้าน Co-op ห่างจากโรงหนังไปไม่ไกลนั่นล่ะ”

I was hopeless."

ฉันเคยสิ้นหวัง

And this little lad couldn't believe that he got his autograph.

และหนุ่มน้อยคนนี้ไม่อยากจะเชื่อว่า เขาได้ลายเซนมาแล้ว

And this little lad grew up into a man who told me

หนุ่มน้อยคนนั้นเติบโตขึ้นมา เป็นชายที่เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง

that not only was this an extraordinary moment for him,

ไม่เพียงแค่เรื่องที่เล่านั้น เป็นเรื่องของช่วงเวลาอันแสนพิเศษสำหรับเขา

because it was Richard Burton who was doing on the biggest stage

แต่มันเป็นเพราะริชาร์ด เบอร์ตันเป็นนักแสดง ที่ได้โลดแล่นบนเวทีที่ใหญ่ที่สุดในตอนนั้น

what he hoped that he would do when he grew up,

ซึ่งเป็นสิ่งที่เขา ฝันอยากจะเป็นเมื่อเขาโตขึ้น

but also because this little lad felt like --

และอีกอย่างคงเป็นเพราะเจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ รู้สึกว่า

he was always told he was a bit stupid,

เขาถูกว่าเสมอว่าเขาเป็นคนโง่

a bit “twp,” as we’d say in Wales.

หรือค่อนข้าง “ทอป” (twp) ที่เรามักจะพูดกันในเวลส์

And Richard Burton, the great Richard Burton,

และริชาร์ด เบอร์ตัน ริชาร์ด เบอร์ตันผู้ยิ่งใหญ่นั่นล่ะ

saying that he was always a bit hopeless as well,

พูดกับเด็กชายคนนั้นว่า เขาเองก็เคยสิ้นหวังเช่นกัน

gave him such hope.

มันมอบความหวังให้กับเขา

Now, that little lad grew up to be Anthony Hopkins.

และตอนนี้เอง เจ้าหนุ่มน้อยคนนั้น ก็เติบโตขึ้นมาเป็นคุณแอนโธนี่ ฮอปกินส์

And Anthony Hopkins told me that story

และคุณแอนโธนี่ ฮอปกินส์ เป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง

and I, me, myself, growing up in Port Talbot,

และผมเอง ตัวผมเองที่เติบโตขึ้นมาในพอร์ตทัลบอท

it was knowing out there had been Richard Burton

ด้วยการที่ได้รู้ว่าข้างนอกนั้น เคยมีริชาร์ด เบอร์ตัน

and out there now was Anthony Hopkins,

และตอนนี้มีแอนโธนี่ ฮอปกินส์

two people who came from the same town as me,

คนสองคนที่มาจากบ้านเกิดเดียวกับผม

who sounded like me a bit,

พูดจาสำเนียงคล้ายกับผม

who looked a bit like me, but were out there.

พวกเขาหน้าตาคล้ายๆกับผม แต่ได้ไปยืนอยู่ข้างนอกนั่น

If it was possible for them,

ถ้ามันเป็นไปได้สำหรับพวกเขา

then maybe it would be possible for me.

บางทีมันอาจจะเป็นไปได้สำหรับผมเช่นกัน

Now, that is an incredibly important thing.

และตอนนี้เอง สิ่งที่สำคัญเป็นที่สุด

To see your background,

คือการที่ได้เห็นปูมหลังของคุณ

your experience, your history represented out there in the world,

ประสบการ์ณของคุณ ประวัติศศาสตร์ของคุณ ถูกนำเสนอบนโลกใบนี้

having a voice, speaking on a platform,

ได้มีเสียง และช่องทางการสื่อสาร

doing the things that perhaps you hope that you would be able to do.

ได้ทำบางสิ่งบางอย่างที่คุณเคยคิดว่า อยากจะทำมันให้ได้

If you can't see yourself out there

แต่ถ้าคุณไม่สามารถที่จะมองเห็นตัวเอง ไปยืนอยู่ตรงนั้น

or anyone who looks like you or sounds like you,

หรือใครก็ตามที่หน้าตาคล้ายๆคุณ พูดจาคล้ายๆคุณ

it's very hard to imagine that you'll be able to do that as well.

มันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก ที่จะจินตนาการว่าคุณจะทำอย่างนั้นได้บ้าง

And that’s one part of what was incredibly important,

และนั่นเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่สำคัญที่สุด

I've realized over the years,

ผมได้เข้าใจเรื่องนี้มาหลายปีแล้ว

of what was incredibly important about me being able

ในเรื่องของอะไรที่เป็นส่วนสำคัญ ที่ทำให้ผม

to have the life and the opportunities

ได้มีชีวิตและโอกาส

and the career that I've had.

ในอาชีพที่ผมมี

But it's only one part.

แต่นั่นเป็นแค่ส่วนหนึ่ง

I've realized more and more as time has gone on

ผมได้เข้าใจมากขึ้นไปอีกเมื่อเวลาผ่านไป

how much I owe

ว่าผมติดหนี้มากเท่าไหร่

everything, all the opportunities I've had, to other people

กับทุกอย่าง ทุกโอกาสที่ผมได้รับ กับผู้คน

and the work of other people.

และงานของคนอื่นๆ

I come from an incredibly supportive family.

ผมมาจากครอบครัวที่สนับสนุนผม อย่างเหลือเชื่อ

All my family were into performing in some way,

สมาชิกครอบครัวของผมสนใจ ในด้านการแสดงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

amateur performing in some way,

เป็นนักแสดงมือสมัครเล่นในบางครั้ง

so I knew from a very early age that it was something that you could do

นั่นทำให้ผมได้รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผม สามารถทำได้ตั้งแต่อายุยังน้อย

and that you got, sort of, brownie points for.

ประมาณว่าเป็นมันเป็นสิ่งที่ ครอบครัวเรายอมรับและถูกใจ

นั่นเองเป็นเรื่องที่สำคัญ

So that was important.

And as time went on,

และเมื่อเวลาผ่านไป

my family were always there to take me to school rehearsals in the evening,

ครอบครัวของผมก็เป็นคนที่ไปรับไปส่งผม เวลาที่มีซ้อมละครช่วงเย็นที่โรงเรียน

youth theater, whatever it might be.

โรงละครเยาวชน หรือที่ใดก็ตาม

They'd come and see me in any performance I was doing,

พวกเขาจะมาดูผมแสดง ในทุกๆการแสดงที่ผมได้ร่วม

and that meant a lot.

และนั่นมันมีความหมายมากๆ

It's meant a lot more to me as time has gone on,

มันมีความหมายมากขึ้นไปอีกกับผม เมื่อเวลาล่วงเลยมา

because, of course, I took everything for granted,

ก็เพราะ แน่นอน ตอนนั้นผมไม่ได้เห็นคุณค่าของอะไรเลย

didn't I, at the time.

ไม่เห็นเลย ในตอนนั้น

But having that supportive family was incredibly important.

แต่การที่ได้มีครอบครัวที่คอยสนับสนุนนั้น เป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งยวด

And coming from a community,

และการที่ได้มาจากชุมชนอย่าง

a working-class community, like Port Talbot, a steel town,

ชุมชนของชนชั้นแรงงาน อย่างพอร์ตทัลบอท เมืองของงานเหล็ก

it's not somewhere that you would expect to be that supportive of people

มันไม่ใช่ที่ที่คุณจะคาดหวังว่า จะมีคนมาคอยสนับสนุนซักเท่าไหร่

going into the poncy arts, you know.

สำหรับการที่จะไปเรียนต่อ ในโรงเรียนศิลปะไฮโซ

But Richard Burton had done it, Anthony Hopkins had done it,

แต่ริชาร์ด เบอร์ตันทำได้ แอนโธนี่ ฮอปกินส์ทำได้

and there was a kind of nobility to it.

มันดูเป็นสิ่งที่มีเกียรติอย่างหนึ่ง

There was certainly a respectability to it and a respect for what they had done.

ซึ่งแน่นอนว่ามันได้รับความเคารพ และนับถือในสิ่งที่พวกเขาได้ทำ

And so that made a big difference.

และนั่นสร้างความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่

But in some ways, I think the most important part

แต่ในบางมุม ผมก็คิดว่า ส่วนที่สำคัญที่สุด

was that I was able to do performances in school, drama in school,

คือการที่ผมได้ทำการแสดงในโรงเรียน

and then I auditioned for a youth theater, local youth theater.

และต่อมาได้ออดิชั่นเข้าไปในโรงละครเยาวชน โรงละครเยาวชนท้องถิ่น

It was the county youth theater.

มันเป็นโรงละครประจำเขต

And again, at the time I took it all for granted.

และอีกครั้ง ตอนนั้นผมไม่ได้รู้คุณค่าของมันเลย

But now I look back and I can see that there was an incredibly ...

แต่ตอนนี้ พอย้อนมองกลับไป มันเป็นอะไรที่ช่างอัศจรรย์

powerful youth arts infrastructure that had grown up in the area.

โครงสร้างพื่นฐานของศิลปะเพื่อเยาวชน ที่ยิ่งใหญ่ได้เติบโตขึ้นในย่านนี้

Not by chance.

มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

It hadn't happened randomly.

ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะโชคช่วย

It was because one man, man called Godfrey Evans,

แต่มันเกิดขึ้นเพราะชายคนหนึ่ง ที่ชื่อว่า กอดฟรีย์ อีแวนส์

who was a teacher at the Comprehensive School

ผู้ซึ่งเคยเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนทั่วไป

on the Sandfields estate,

ในย่านแซนด์ฟิลด์

that was the estate that housed the steelworkers families,

นั่นเป็นย่านที่อยู่อาศัย ของครอบครัวแรงงานช่างเหล็ก

he had created an incredibly kind of, progressive, liberal

เขาได้สร้างหลักสูตรการละครที่ เรียกได้ว่าอัศจรรย์ ก้าวหน้า และ เปิดกว้าง

theater program in that comprehensive school

ในโรงเรียนแห่งนั้น

and eventually that spread to the entire county.

ซึ่งต่อมามันได้เผยแพร่ออกไปทั่วทั้งเขต

And he became the chief adviser of county ...

และเขาก็ได้ก้าวขึ้นมา เป็นหัวหน้าที่ปรึกษาประจำเขต

of drama and dance in the county

ในด้านการละครและการแสดงของเขตนี้

and created the youth theater that I was a product of,

สร้างโรงละครเยาวชนที่สร้างผมขึ้นมา

that Russell T. Davies was a product of, many, many people.

รวมถึงรัสเซลล์ ที. ดาวีส์ และนักแสดงอีกหลายคน

The youth dance company that Catherine Zeta-Jones was a product of,

กลุ่มนาฎศิลป์เยาวชน ที่สร้างแคทเทอรีน เซตา-โจนส์

the orchestra, the brass band.

วงออเครสต้า วงเครื่องเป่าทองเหลือง

It was an incredible diverse array of art,

เหล่านั้นเป็นความหลายหลาย ของศิลปะที่เหลือเชื่อ

all funded through the education system.

ทั้งหมดได้รับทุนสนับสนุนผ่านระบบการศึกษา

And I was absolutely a product of that.

และผมถูกกสร้างมาจากตรงนั้นจริงๆ

And I joined the youth theater.

และผมเข้าร่วมกับโรงละครเยาวชน

And at a certain point,

และในจุดหนึ่ง

everyone in our youth theater just auditioned for drama schools,

ทุกคนในโรงละครเยาวชนของเรา ออดิชั่นเพื่อเข้าเรียนต่อในโรงเรียนการแสดง

got in, went off to drama schools in London,

สอบติด ไปเรียนต่อที่โรงเรียนการแสดงในลอนดอน

went into the profession.

เดินทางเข้าสู่สายอาชีพ

I never questioned it.

ผมไม่เคยตั้งคำถามกับมันเลย

I didn't think that was strange or odd in any way.

ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรื่องแปลกหรืออะไร

It was just like, that's what happened.

ผมก็แค่แบบว่า มันก็เกิดขึ้นแบบนั้นแหละ

And so that's what I did.

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมทำ

And I got a grant to be able to go to RADA in London

และผมก็ได้ทุนเข้าเรียน ที่วิทยาลัยการแสดงแห่งลอนดอน RADA

and came to RADA and then left RADA,

เรียนต่อที่ RADA และจบออกไป

went straight into the West End

ตรงมาทำงานต่อที่เวส เอนด์

doing a play with Vanessa Redgrave,

ได้เล่นละครเวทีกับวาเนสซ่า เรดเกรฟ

never looked back.

ไม่เคยกลับหลังหัน

As time has gone on,

และเมื่อเวลาผ่านไป

I've seen that pathway, let's call it, disappear.

ผมเห็นเส้นทางนี้ เรียกได้ว่า หายไปเลยก็ได้

So I know that if I was around now,

และผมก็คิดได้ว่า หาผมต้องเริ่มต้นในตอนนี้

starting off, that pathway wouldn't be there.

เส้นทางที่ผมเคยเดิน มันจะไม่มีอยู่อีกแล้ว

And I had tremendous advantages,

ผมมีแต้มต่อมากมาย

I realize now,

ผมเข้าใจแล้วในตอนนี้

with family, community, all kinds of things.

ด้วยครอบครัว ชุมชน และทุกๆสิ่ง

And it does make me worry that not only has my pathway disappeared,

มันทำให้ผมรู้สึกกังวลมากเพราะมันไม่ใช่แค่ เส้นทางที่ผมเคยเดินนั้นหายไป

my school stopped doing drama, school closed down eventually,

โรงเรียนของผมไม่มีการสอนการแสดงอีกแล้ว และโรงเรียนเองก็ปิดตัวลงในที่สุด

the youth theater lost its funding.

โรงละครเยาวชนไม่มีทุนสนับสนุน

Grants weren't available anymore for people to go to drama school.

ไม่มีทุนการศึกษาให้นักเรียนที่อยากไป เรียนต่อยังวิทยาลัยการแสดงอีกต่อไป

So I've seen my footsteps kind of disappear.

ผมเห็นรอยเท้าของผมเลือนหายไป

And if someone like myself, with all the advantages I had,

และถ้าใครสักคนที่เป็นอย่างผม มีความได้เปรียบอย่างที่ผมเคยมี

wouldn't be able to do it,

ไม่น่าจะสามารถที่จะไปถึงฝั่งฝันได้

what about the kids who are out there who don’t have those advantages,

แล้วเด็กๆที่อยู่ข้างนอกนั่น ที่ไม่ได้มีข้อได้เปรียบเหล่านั้น

who don't have maybe a family

บางคนอาจจะไม่ได้มีครอบครัว

who can take them to youth theater rehearsals

ที่สามารถพาพวกเขาไปซ้อมการแสดง ที่โรงละครเยาวชนได้

or you know, whatever it might be.

หรืออะไรทำนองนั้น

Don't have a school that pushed them,

ไม่มีโรงเรียนที่คอยผลักดันพวกเขา

don’t have that kind of infrastructure there

ไม่มีโครงสร้างพื้นฐานอย่างที่เคยมี

to create that pathway for them,

ที่จะปูทางเดินให้พวกเขา

what happens to them?

อะไรจะเกิดขึ้นกับพวกเขา?

And then that leads to a bigger question, I suppose,

และนั่น ผมคิดว่า มันนำไปสู่คำถามที่ใหญ่ขึ้นไปอีก

of, if young people,

หากคนหนุ่มสาว

coming from certain kinds of working-class backgrounds,

ที่มาจากครอบครัวที่มีพื้นฐาน เป็นชนชั้นแรงงาน

aren't able to come through into the arts,

ไม่สามารถที่จะเดินเข้าหาศิลปะได้

I mean, I was an actor,

ผมหมายถึง ผมเป็นนักแสดง

but it could be anything within the arts or creative industries

แต่เอาจริงๆก็สามารถเป็นได้อีกหลายอย่าง ในอุสหกรรมสร้างสรรค์

or journalism, writing.

หรือจะเป็นงานวรสาร งานเขียน

The conversation that we have as a country,

บทสนทนาระดับชาติที่เรากำลังมีอยู่

as a nation, as a community,

ในฐานะของชาติ ในฐานะของชุมชน

what is that conversation like if we're only hearing from the people

บทสนทนานั้นจะเป็นอย่างไร หาเราฟังเสียง จากคนแค่กลุ่มเดียว

who are able to afford to get through

คนกลุ่มที่มีกำลังมากพอที่จะผ่านมันมาได้

to the point where they get to speak, get to have a voice?

ถึงจุดที่เขาได้พูด ได้มีเสียง

It makes that conversation incredibly one-sided.

มันจะทำให้บทสนทนานั้นมีเอนเอียงเอามากๆ

I mean, there are figures that I can quote you

ผมหมายถึง ผมมีตัวเลขมากมาย ที่จะยกมาเล่าให้คุณฟังได้นะ

that I'll just keep to a few.

แต่จะขอยกมาไม่กี่อัน

But the Office of National Statistics reported a few years back

อย่างสถาบันสถิติแห่งชาติมีการรายงาน เมื่อไม่กี่ปีก่อน

that of all writers in Britain,

ว่าในจำนวนของนักเขียนทั้งหมด ในเกาะบริเตนใหญ่นี้

47 percent

47 เปอร์เซนต์

came from the most privileged social starting points,

เริ่มต้นมาจากครอบครัว ที่มีอภิสิทธิ์มากที่สุดในสังคม

compared to 10 percent coming from working-class backgrounds.

เทียบกับ 10 เปอร์เซนต์ ที่มาจากครอบครัวชั้นแรงงาน

The Sutton Trust report in 2019 said that of newspaper columnists --

The Sutton Trust รายงานในปี 2019 กล่าวว่านักเขียนคอลัมส์ในหนังสือพิมพ์นั้น-

so these are people who've really got a big part to play

กล่าวคือ คนเหล่านี้มีบทบาทสำคัญมาก

in setting what our national conversation is,

ในด้านของการควบคุมจัดการ ว่าบทสนทนาระดับชาติของเราจะเป็นอย่างไร

newspaper columnist across the political spectrum --

นักเขียนคอลัมส์หนังสือพิมพ์ ไม่ว่าจะในขั้วการเมืองใด

44 percent of those newspaper columnists

44 เปอร์เซนต์ ของคอลัมนิสเหล่านั้น

come from independent schools,

มาจากโรงเรียนเอกชน

whereas only seven percent of the population generally

ในทางกลับกันมีจำนวนเพียง 7 เปอร์เซนต์ จากประชากรของเราทั้งหมด

go to independent schools.

ที่ได้เรียนในโรงเรียนเอกชน

So there’s a massive overrepresentation there.

และนั่นเอง เป็นกลุ่มตัวแทนที่มีจำนวนมากเกินไป

And of those newspaper columnists,

และคอลลัมนิสของหนังสือพิมพ์พวกนั้น

33 percent, one in three, are part of that independent school,

33 เปอร์เซนต์ หนึ่งในสามส่วน เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนเอกชนอย่าง

Oxbridge, pathway pipeline.

มหาวิทยาลัยในออกฟอร์ดและเคมบริดจ์ มีเส้นสายเชื่อมกัน

And those are the people who are, you know,

และพวกเขานั้นเอง

have an enormous part to play in setting what our conversation is.

มีบทบาทที่อย่างใหญ่หลวงในการ ควบคุมทิศทางบทสนทนาของเรา

You know, who gets to speak,

อย่างเช่น ใครจะได้มีเสียง

who gets to tell their story

ใครจะได้เป็นคนเล่าเรื่อง

and how does it get told.

และเรื่องนั้นจะถูกเล่าอย่างไร

And if that pathway is there

และถ้าทางเดินตรงนี้

for people coming through independent schools and through Oxbridge,

มีไว้ให้ผู้คนที่มาจากเส้นสาย ของโรงเรียนเอกชนอย่าง ออกฟอร์ด เคมบริดจ์

and that's not just into acting or writing,

และนั่นไม่ใช่แค่ในวงการของการแสดง และงานเขียนเท่านั้น

that's across the top jobs across our whole nation,

นั่นรวมถึงงานระดับสูงทั้งหมดในประเทศด้วย

where are those other pathways

ทางเดินอื่นๆอยู่ที่ไหนหมด

for people who are not coming from those sorts of backgrounds?

ทางเดินสำหรับผู้คนที่ไม่ได้ มาจากพื้นฐานชีวิตแบบนั้นน่ะ?

It's so important that we start early to create those pathways.

มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ที่เราจะต้องรีบสร้างทางเดินเหล่านั้น

In some ways, I feel like it's too late by the time you're 18, 19

ในบางมุม ผมคิดว่ามันสายไปเสียแล้วด้วยซ้ำ ในเวลาที่คุณอายุ 18 หรือ 19 เข้าไปแล้ว

out in the world.

ออกสู่โลกกว้าง

How do you get people,

เราจะทำอย่างไร ให้ผู้คน

young people, young kids,

คนหนุ่มสาว เด็กๆ

to feel like there's something out there for them,

ให้เขาได้รู้สึกว่าข้างนอกนั่น มีอะไรรอพวกเขาอยู่

that they see themselves represented and know that it's possible,

ได้เห็นตัวเขาถูกนำเสนอ และได้รู้ว่ามันเป็นไปได้

as Anthony Hopkins did with Richard Burton, as I did with them?

อย่างที่แอนโธนี่ ฮอปกินส์ ริชาร์ด เบอร์ตัน อย่างที่ผมเคยทำ

And how do you then create the pathway from that moment?

แล้วคุณจะทำอย่างไรเพื่อที่จะสร้าง เส้นทางนี้ขึ้นจากแรงบรรดาลใจนั้น?

And let's say that that moment happens

ตี๊ต่างว่า คุณได้รับแรงบรรดาลใจ

where you see the possibility for you doing something.

ที่คุณได้เห็นความเป็นไปได้ ในการที่คุณจะทำอะไรสักอย่าง

Where is that yellow brick road that goes from there

เส้นนำทางของคุณ จากตรงนั้นออกไปมันอยู่ไหนกัน

all the way to actually getting into the industry that you want to be in?

เส้นนำทางที่จะพาคุณไปสู่วงการ ที่คุณอยากจะไปถึงจริงๆน่ะ

If that pathway doesn't exist,

ถ้าเส้นทางนั้นไม่มีอยู่เลย

because it certainly exists for some people,

เพียงเพราะว่ามันมีไว้ เพื่อคนบางกลุ่มเท่านั้น

but it doesn't exist for you

แต่มันไม่มีอยู่สำหรับคุณ

because of some accident of birth and geography,

เพียงเพราะว่าคุณเกิดผิดที่ จุติผิดทาง

what happens then?

แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อ?

There will always be individuals

มันก็จะมีอยู่บ้าง สำหรับคนบางคนที่

who are able to break through in some way

สามารถไปถึงฝั่งฝันได้ด้วยทางอื่น

or get support and become the exception to the rule.

หรือได้รับการสนับสนุน และออกจากวงจรนี้ได้

But how do we change structurally our system

แต่เราจะทำการเปลี่นแปลง ในเชิงโครงสร้างของระบบเราได้อย่างไร

so that it's not just about individuals breaking through,

เพื่อที่มันจะไม่ได้มีแค่คนสองคน ที่ไปถึงฝั่งได้

that everyone gets the same opportunity?

เพื่อที่ทุกคนจะได้มีโอกาสเท่าเทียมกัน

So I found myself sitting at my kitchen table

รู้ตัวอีกทีผมก็นั่งอยู่กับโต๊ะในห้องครัว

during the first lockdown, talking to Professor Katy Shaw

ในช่วงล๊อคดาวน์ครั้งแรก พูดคุยกับศาสตราจารย์ เคที่ ชอว์

about a project that she had been involved with,

เกี่ยวกับโปรเจคที่เธอมีส่วนร่วมด้วย

that I was incredibly inspired by, the Common People project.

โปรเจค Common People นั้นให้แรงบรรดาลใจแสนมหหัสจรรย์กับผม

I suddenly had a grandiose vision

ตอนนั้นเองผมเห็นวิสัยทัศน์ที่ชัดแจ้ง

of supporting people coming from working-class backgrounds,

ในการสนับสนุนผู้คน ที่มาจากภูมิหลังของชนชั้นแรงงาน

underrepresented backgrounds,

หรือภูมิหลัง ที่ไม่ได้รับการนำเสนอที่เพียงพอ

in storytelling.

ในการเล่าเรื่อง

And we started to hammer out an idea for a project

แล้วเราก็เริ่มค้นหาไอเดียสำหรับโปรเจค

that could go out into communities

ที่จะสามารถออกไปหาชุมชนของเรา

and towns and look for those people.

ออกไปสู่เมืองและตามหาผู้คนเหล่านั้น

We started to think about a project

เราเริ่มคิดริเริ่มโครงการ

where people were given the opportunity,

โครงการที่จะให้โอกาสกับผู้คน

asked to get involved

ถูกเชิญให้มามีส่วนร่วม

and that were then supported through it

และได้รับการสนับสนุนในการมีส่วนร่วม

and would get mentors.

และได้รับการแนะนำ

So people who've already made a mark in the industry

เปิดโอกาสให้ผู้ที่อยู่ในอุสาหกรรมนี้แล้ว

and the areas that they wanted to,

หรือในวงการอื่นๆ

helping them, supporting them,

ได้ช่วยเหลือพวกเขา สนับสนุนพวกเขา

advising them, giving them a bit of confidence

ให้คำแนะนำและความมั่นใจกับพวกเขา

and then to create a platform for what came out of it

และสร้างช่องทางเพื่อบอกเล่าถึงผลลัพธ์

to be shared nationally

ให้ถูกแชร์ไปทั่วประเทศ

and to try and influence industry.

และลองโน้มน้าววงการนี้

And, whether it's publishers or, you know,

ไม่ว่าะเป็นสำนักพิมพ์หรืออะไรก็ตาม

broadcasters or whoever it might be, to open their doors.

สื่อสารมวลชน หรือใครก็ตามแต่ เพื่อให้พวกเขาเปิดประตูออกมา

And first of all, to acknowledge the difficulties and the obstacles

และอย่างแรกเลย ให้พวกเขารับทราบ ความยากลำบากและอุปสรรคต่างๆ

and then encourage people to come in.

และสนับสนุนให้ผู้คนเดินเข้ามา

To renew us,

เพื่อให้ชีวิตใหม่กับเรา

to hear voices that we've not heard from historically.

เพื่อที่จะฟังเสียง ที่เราไม่เคยได้ยินมากก่อนในประวัติศาสตร์

And to hear of those experiences and those stories

เพื่อที่จะฟังประสบการณ์ และเรื่องเล่าต่างๆ

told by themselves

เล่าโดยพวกเขาเอง

rather than having their story told at them or to them.

แทนที่จะเป็นการเล่าเรื่องของพวกเขาใส่เขา หรือให้เขาฟัง

That people are able to actually tell their own stories.

ผู้คนเหล่านั้นสามารถ ที่จะเล่าเรื่องของตัวเองได้

And we believed that that would be an incredibly powerful thing,

และเราเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า มันจะมีพลังอย่างเหลือล้น

not only for the individuals involved, but for all of us.

ไม่เพียงแค่ต่อตัวบุคคลที่เกี่ยวข้องโดยตรง แต่สำหรับเราทุกคน

And so A Writing Chance was born through that conversation, really.

และ Writing Chance ก็เกิดขึ้นผ่านบทสนทนานั้นแหละครับ

We have 11 people eventually who got through to be our first cohort

เราได้ผู้เข้าร่วม 11 คน ที่ผ่านการคัดเลือกมาเป็นกลุ่มแรก

who would go through the program and get mentoring

ทั้ง 11 คนนได้เข้าร่วมโครงการ และได้รับการดูแลโดยที่ปรึกษา

and get the financial support and everything else.

มีเงินทุนสนับสนุนและทุกอย่าง

And I remember reading Stephen Tuffin's piece

และผมก็จำได้ว่า การได้อ่านงานของ คุณสตีเฟ่น ทัฟฟิน

that he submitted,

ที่เขาได้ส่งมา

which was about ...

เป็นเรื่องเกี่ยวกับ

caring for his mother in her final days.

การดูแลแม่ของเขาในวันสุดท้าย

And I remember thinking,

และผมก็จำได้ว่า ผมคิดว่า

not only is this one of the most moving things

ไม่เพียงแค่เรื่องนี้ เป็นแรงบรรดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

I've read in these submissions,

ผมได้อ่านงานเขียนที่ส่งมา

this is one of the most moving things I've ever read.

นี่เป็นเรื่องที่ให้แรงบรรดาลใจ อย่างยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมเคยได้อ่านมา

It was an extraordinary, searing, incredibly raw,

มันไม่ธรมดา เจ็บปวด และมีความดิบเถื่อนที่เหลือเชื่อ

beautiful piece of writing.

แต่เป็นงานเขียนที่งดงาม

And in that moment,

ในจังหวะนั้นเอง

I knew that this was going to exceed all expectations.

ผมรู้ว่านี่จะไปไกลกว่าความคาดหวัง ที่เคยได้ตั้งไว้

And it did.

และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ

The 11 writers that we finally worked with for the last year,

นักเขียนทั้ง 11 คนที่เรา ได้ทำงานด้วยในปีที่แล้ว

reading what they've done has been absolutely revelatory.

การได้อ่านสิ่งที่พวกเขาเขียน มันเหมือนเป็นการได้ค้นพบ

Whether it's reading about the experience

ไม่ว่าจะเป็นการได้อ่าน เรื่องประสบการณ์ของพวกเขา

of marginalized bodies by Grace Quantock.

ต่อร่างกายของคนชายขอบโดย เกรซ ควานทอกค์

Lifting the veil on what it is like to live with a disability

เปิดโลกทัศน์ต่อการใช้ชีวิตกับความพิการ

and how people relate to that.

และผู้คนเชื่อมโยงกับเรื่องนี้อย่างไร

It's extraordinary.

มันช่างแสนพิเศษ

Everything she's written has been extraordinary.

ทุกสิ่งที่เธอได้เขียนมานั้นแสนพิเศษ

Stephen's piece, about caring for his mother in her final days ...

ในงานของสตีเฟ่น กับเรื่องการดูแแลแม่ของเขาในวันสุดท้าย

I will never forget that piece.

ผมจะไม่มีวันลืมงานเขียนชิ้นนั้นเลย

It will stay with me for the rest of my life.

มันจะอยู่กับผมไปตลอดชีวิต

There's David Clancy, hairdresser in Ulverston,

และยังมีเดวิด แคลนซี่ ช่างทำผมจากอัลเวอร์สตัน

talking about how he turned having gibes thrown at him

พูดถึงเรื่องการที่เขาเปลี่ยนคำดูถูกถากถาง ที่ได้รับมา

for being gay when he was younger,

จากการที่เขาเป็นเกย์ ในวันที่เขายังเด็กกว่านี้

being kicked out of his own house by his parents

ถูกไล่ออกจากบ้านโดยพ่อแม่ของเขา

for being gay

เพียงเพราะว่าเขาเป็นเกย์

and then having to move back into the house with his mum,

และการที่ต้องย้ายกลับเข้าไปในบ้าน กับแม่ของเขา

or choosing to move back into the house with his mother and father,

หรือเลือกที่จะย้ายกลับไป อยู่บ้านเดียวกับพ่อแม่

as the pandemic struck, in order to look after them.

ในช่วงที่มีโรคระบาด เพื่อที่จะคอยดูแลพวกเขา

That experience.

ประสบการณ์นั้น

Whether it's Maya Jordan,

หรือว่าจะเป็นมายา จอร์แดน

coming to write her novel about the goddess of the River Severn.

ร่วมโครงการกับเราเพื่อเขียนนวนิยาย เกี่ยวกับเทพีแห่งแม่น้ำเซฟเวิน

These are incredible pieces of writing

ทั้งหมดนี้เป็นงานเขียนที่ยอดเยี่ยม

from and with voices and experiences that I just never heard before.

จากเสียง และประสบการณ์ที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน

It's absolutely revelatory to me.

มันเป็นการปฎิวัติวงการสำหรับผม

To see their writing in a magazine,

กับการที่ได้เห็นงานเขียนของพวกเขาในนิตยสาร

on a national newspaper,

หรือหนังสือพิมพ์ระดับชาติ

being performed live on stage,

หรือถูกกนำไปใช้ในการแสดงละครเวที

being broadcast on BBC Sounds in a podcast.

ได้รับการเผยแพร่ผ่าน BBC Sounds ในรูปแบบพอดแคสต์

This is extraordinary stuff.

มันช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อ

I remember Maya Jordan telling me

ผมยังจำที่มายา จอร์แดนบอกผมได้

that -- the idea of being a writer on her estate,

ความคิดที่ว่า การเป็นนักเขียนจากย่านของเธอ

she said, "There were no writers on our estate.

เธอบอกว่า “ไม่มีนักเขียนอยู่ในย่านของฉันเลย

To say to someone that you wanted to be a writer

และการจะบอกใครรสักคนว่า คุณณอยากจะเป็นนักเขียน

was like saying you wanted to be an astronaut."

เคยเป็นสิ่งที่เหมือนกับการที่คุณบอกว่า อยากเป็นนักบินอวกาศ”

It was amazing to be able to go up to Maya

มันเป็นเรื่องมหัสจจรย์ที่ผมได้มีโอกาส เข้าไปหามายา

after the live performance that we did in Cardiff.

หลังจากการแสดงสดที่เราทำร่วมกันในคาร์ดิฟ

And to say to us all,

และพูดกับพวกเราทุกคนว่า

"How does it feel to be an astronaut?"

“การได้เป็นนักบินอวกาศ มันรู้สึกอย่างไรล่ะ?”

(Music)

(ดนตรีประกอบ)