Jessica Kerr: Who makes judges? | TED

Transcriber:

Translator: Natthapat Mardech Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

คุณอยู่ในห้องที่คุณไม่อยากจะอยู่

เพิ่งจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น

แล้วก็มีคนแปลกหน้าในชุดสูท ที่กุมอนาคตของคุณไว้ในมือ

You're in a room you don't want to be in.

ผู้พิพากษา

Something bad has happened.

สี่ปีที่แล้ว ผู้พิพากษาคนนั้นคือฉันเอง

There's a stranger in a suit with your future in their hands,

ทุกคนต่างเงยหน้ามองมาที่ฉัน และจำต้องเชื่อมั่นในตัวฉันโดยไม่มีทางเลือก

A judge.

Four years ago, that judge was me.

แต่ฉันทำอะไรให้คู่ควรกับสิ่งนี้เหรอ

The people looking up at me then had no choice but to trust me.

ระบบยุติธรรมของออสเตรเลีย ขับเคลื่อนไปอย่างมีเงื่อนงำ

But what had I done to deserve it?

ซึ่งมักเลี่ยงที่จะตอบคำถามยาก ๆ เช่นนี้

Australia's judicial system operates under a shroud of mystique

แต่คุณมีสิทธิที่จะถามนะ

ว่าคนอย่างพวกฉันเตรียมตัวยังไง สำหรับงานพิพากษา

which fends off tough questions like this.

และคุณอาจไม่สบายใจเมื่อได้ฟังคำตอบ

But you will have the right to ask

how people like me prepare for the job of judging.

ระบบนี้จำเป็นต้องได้รับการเปลี่ยนแปลง

And you may not feel comfortable with the answers.

เพื่อให้เห็นภาพ อย่างแรก ลองคิดถึงความมั่นใจของสาธารณชน

The system needs to change.

ผู้พิพากษาในออสเตรเลีย ไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง

To set the scene, first, let's think about public confidence.

แต่กลับมีอำนาจมหาศาล

ท้ายที่สุด เราก็เชื่อมั่นในระบบ

Judges in Australia are not elected.

เพราะเราเชื่อว่าผู้พิพากษา โดยส่วนใหญ่ตัดสินได้ถูกต้อง

Yet, the power they wield is immense.

ถ้าเราเสียความเชื่อนั้นไป

Ultimately, we trust the system

เราก็สุ่มเสี่ยงที่จะทลาย สมดุลทางรัฐธรรมนูญเลยทีเดียว

because we believe that judges generally get it right.

แต่เราอยู่ในช่วงเวลาที่ศรัทธาอันมืดมัว ในตัวคนชั้นสูงถูกกัดกร่อนอย่างรวดเร็ว

If we lose that belief,

we risk unbalancing the whole constitution.

ผู้พิพากษาเปราะบางขึ้นมาก ๆ กับคำถามจำพวกว่า “ทำไม”

But we live in a time when blind faith in elites is eroding fast.

ทำไมคุณถึงคู่ควรกับอำนาจที่เราให้คุณ

Judges are increasingly vulnerable to the "why" question.

และก็ถูกแล้วที่จะรู้สึกแบบนั้น

ต่อมา รากฐานที่ว่าผู้พิพากษา จะต้องถูกมองว่าเป็นอิสระ

Why do you deserve the power we have given you?

And so they should be.

ตัดสินคดีโดยไร้ซึ่งความกลัว หรือความโปรดปรานใครเป็นพิเศษ

Second, it's fundamental that judges have to be seen as independent,

เพื่อหลีกเลี่ยงความกดดัน จากรัฐบาลในเวลานั้น

ผู้พิพากษามีเงินเดือนที่สูง ซึ่งไม่สามารถถูกลดได้

doing their jobs without fear or favor.

และพวกเขาจะถูกไล่ออกไม่ได้ จากสิ่งที่เขาพูดหรือทำ

To avoid any pressure from the government of the day,

judges have high salaries, which can never be cut,

เว้นแต่ว่าพวกเขาได้ทุจริต หรือวิกลจริตอย่างชัดเจน

เพื่อเป็นการตอบแทน ผู้พิพากษาตกลง ที่จะประพฤติตัวอย่างเข้มงวด

and they can't be fired for what they say or do.

ทั้งในและนอกศาล

Unless they're obviously corrupt or mad.

เหมือนมีม่านปิดลงมา เมื่อผู้พิพากษาได้ถูกแต่งตั้ง

In exchange, judges agree to be ultrarestrained,

มันเป็นชีวิตที่โดดเดี่ยว

both in and out of court.

และมันทำให้เรารู้สึกว่า ผู้พิพากษานั้นน่าจะแตกต่าง

A kind of veil comes down when a judge is appointed.

จากพวกเรา

It's a lonely way to live,

ในท้ายที่สุด ฉันจะบอกคุณว่าผู้พิพากษาทุกคน ถูกตั้งแต่งตั้งบนรากฐานของทฤษฎีคุณธรรม

and it feeds into this sense that judges are somehow different

from the rest of us.

ฟังดูดีนะ

และในทางทฤษฎีมันก็ดีจริง

Finally, I can tell you that all judges are in theory appointed on merit.

ผู้พิพากษาจะถูกคัดเลือก ในกระบวนการที่เป็นความลับ

ซึ่งพึ่งพิงความเห็นของ ผู้พิพากษาอาวุโสอย่างมาก

That sounds good.

And in theory it is.

คนที่ถูกคัดเลือกคือ เหล่านักกฎหมายมากประสบการณ์

Judges are chosen in a confidential process

นักกฎหมายหรือทนายตามขนบเดิมในชั้นศาล

which relies heavily on advice from senior judges.

ที่ใช้เวลาทั้งวันหมดไป กับการยืนอยู่ต่อหน้าผู้พิพากษา

The people chosen are all experienced lawyers,

traditionally top courtroom lawyers or barristers,

ทำให้พวกเขาถูกเลือกให้ได้รับงานนี้

และผลลัพธ์ส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างน่าประทับใจ

who spend their days appearing in front of judges.

แต่ตกลงเราหมายถึงอะไรกันแน่ เมื่อเราพูดถึงคุณธรรม

They're all personally shoulder-tapped for the job,

and the results are in general, pretty impressive.

อีกจุดที่สำคัญก็คือในประวัติศาสตร์เรา ทนายความนั้นมักจะเป็นผู้ชาย

But what do we really mean when we talk about merit?

ผิวขาวและแก่กว่านักกฎหมายคนอื่น ๆ

For one thing, barristers are historically maler,

ซึ่งมันก็บ่งบอกอะไรบางอย่าง

เป็นข้อถกเถียงมานานว่า คนที่ได้รับการคัดเลือก

paler and staler than other lawyers,

ให้มาเป็นผู้พิพากษานั้น

ก็คือคนที่ทำให้ผู้พิพากษา รู้สึกว่าเหมือนเห็นตัวพวกเขาเอง

which is really saying something.

It's been argued that the people who get chosen as judges are above all,

ความหลากหลายบนบัลลังก์ศาล เป็นประเด็นที่ยากที่จะเมินเฉย

the ones who remind existing judges of themselves.

และผู้พิพากษากลับจะต้องถูกเลือก

โดยอิงจากการที่พวกเขาว่าความ ต่อหน้าผู้พิพากษาได้ดีแค่ไหน

Diversity on the bench is an issue that's become impossible to ignore.

And judges are essentially picked

แต่มันไม่สมเหตุสมผลเลย

based on how well they argue cases in front of judges.

ลองเปรียบเทียบห้องพิจารณาคดี กับห้องผ่าตัด

But that doesn't really make sense.

ทนายความและผู้พิพากษาต่างก็ มีส่วนสำคัญในศาล

Let's compare a courtroom and an operating theater.

เช่นเดียวกับวิสัญญีแพทย์ หรือศัลยแพทย์ในการผ่าตัด

Barristers and judges both play essential roles in court,

แต่คุณคงไม่ยื่นมีดผ่าตัด ให้กับวิสัญญีแพทย์

just like anesthetists and surgeons in an operation.

เพียงเพราะเขาทำการ วางยาสลบให้คนไข้

ให้กับศัลยแพทย์มาเป็นเวลาสิบปี

But you don't hand an anesthetist a scalpel

ทักษะพื้นฐานที่ต้องมีเหมือนกันนั้น

just because he's been putting people to sleep

ทั้งสายงานกฎหมาย และสายงานแพทย์คงไม่ต่างกัน

for the surgeon for 10 years.

แต่ยังไงโดยพื้นฐานแล้ว แต่ละตำแหน่งก็แตกต่างกันอยู่ดี

The underlying skill set may be the same in law as in medicine,

ความประหลาดเกี่ยวกับการพิพากษา ในประเทศอย่างออสเตรเลียนั้น

but the jobs are fundamentally different.

คือถึงแม้ผู้พิพากษาจะมี บทบาทสำคัญต่อการปกครองมาก

The strange truth about judging in countries like Australia

แต่เรากลับทำให้กระบวนการในการคัดเลือก ห่างไกลจากการตรวจสอบจากภาครัฐ

is that even though judges are such an important part of government,

เมื่อการคัดเลือกเสร็จสิ้น ก็เป็นอันจบกระบวนการ

โดยการตรวจสอบกันเอง จากผู้เชี่ยวชาญด้านกฎหมาย

we've basically privatized the system of making them.

และประเด็นก็คือ

ไม่มีโรงเรียนผู้พิพากษา สำหรับคนที่อยากเป็นผู้พิพากษา

That work is done, if it's done at all,

within the private legal profession.

And here's the thing.

การแต่งตั้งผู้พิพากษาถูกมองว่า เป็นเกียรติยศอันสูงส่ง

There is no judge school for wannabe judges.

ไม่ใช่เป็นหมุดหมายทางอาชีพ ที่นักกฎหมายจะพยายามเพื่อไปอยู่จุดนั้นได้

เหมือนกับที่หมอต่างก็มุ่งมั่นทำงาน เพื่อไปสู่การเป็นหมอที่เชี่ยวชาญเฉพาะทาง

Judicial appointment is seen as a badge of honor,

not as a professional milestone that a lawyer builds up to

ผู้พิพากษาก็เป็นแค่นักกฎหมาย

จนถึงวันที่พวกเขาสาบานตนเป็นผู้พิพากษา

the way that a doctor works towards specialization.

และนับแต่วันนั้น พวกเขาอาจทำงานได้ดีหรือไม่ดีก็ได้

Judges are just lawyers

แต่ยังไงพวกเขาก็ไม่มีวันถูกไล่ออก เพราะความอ่อนหัด

until the day they take the judicial oath.

And from that day it is sink or swim,

คุณคิดว่าคุณจะรู้สึกยังไง

except they can't be fired for incompetence.

ที่ได้รู้ว่าชีวิตของคุณวางอยู่ในมือของ ผู้พิพากษาที่มาตัดสินคดีเป็นครั้งแรก

How do you think it would feel

และคุณคิดว่าผู้พิพากษาจะรู้สึกอย่างไร

to know your life was on the line in a judge's first ever case?

กระบวนการเปลี่ยนผ่านมาสู่ตำแหน่งนี้ นั้นเหมือนกับถูกจับโยนลงแม่น้ำ

And how do you think that judge would feel?

ฉันไม่เคยทำคดีอาญามาก่อน ในตอนที่เป็นนักกฎหมาย

The transition to the bench can be a baptism by fire.

และฉันก็ต้องมานั่งบัลลังก์ศาลแขวง

ในเซเชลส์

I had never run a criminal trial as a lawyer,

ได้รับคำร้องให้พิพากษา ลงโทษผู้กระทำผิดโดยจำคุก 12 ปี

and there I was in a magistrate's court

ในเดือนแรกที่ฉันมาทำงาน

in the Seychelles,

มันน่ากลัวนะ

being asked to hand down 12-year prison sentences

มันไม่มีวิธีที่ง่ายกว่านี้ที่จะเปลี่ยนผ่าน ทนายหน้าบัลลังก์มาสู่การเป็นผู้พิพากษาเหรอ

in my first month on the job.

หากลองใช้วิธีอื่นดูบ้าง มันมีแน่นอน

It was terrifying.

ทนายความนั้นรู้กฎหมายมากมาย

Is it any easier to make that transition as a top courtroom lawyer?

และหลายปีที่เฝ้ามองเหล่าผู้พิพากษา ทำหน้าที่ทำให้พวกเขาพอจะนึกภาพออก

Well, in some ways, definitely.

ว่ากระบวนการมันทำงานยังไง

Barristers do know a lot of law

แต่เมื่อสังคมเกิดความเปลี่ยนแปลง

and the years of watching judges in action do give them a head start

ความคาดหวังที่เรามีต่อผู้พิพากษา ก็เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน

on how the process works.

ผู้พิพากษาถูกเรียกร้อง

But as society changes,

ให้มีความรู้อย่างกว้างขว้าง ในทักษะอื่น ๆ นอกเหนือจากกฎหมาย

our expectations of judges are changing, too.

พวกเขาจะต้องเป็นผู้จัดการ และเป็นผู้นำ

Judges are increasingly called on

เข้าใจเรื่องการเมือง และวัฒนธรรมต่าง ๆ เป็นอย่างดี

for a whole range of extra nonlegal skills.

สามารถทำการพิจารณาข้อเท็จจริง อย่างแข็งขันและปลีกวิเวก

They have to be managers and leaders,

politically and culturally savvy,

ซึ่งเราไม่จำเป็นต้องคาดหวัง ให้ทนายความจะต้องมีทักษะเหล่านี้

able to handle relentless scrutiny and social isolation.

และเมื่อเราตั้งเป้าที่จะให้ คณะตุลาการมีความหลากหลายมากขึ้น

We don't necessarily expect or even value those skills in a barrister.

ปัญหาก็ยิ่งหนักขึ้น

ถ้าเราอยากให้มีผู้พิพากษา ผู้ชายและผิวขาวน้อยลง

And when we aim for a more diverse judiciary,

เราไม่น่าจะหาพวกเขาทุกคนได้ จากเพียงแค่ที่สำนักงานทนายความ

the problem actually gets worse.

If we want less male, less pale judges,

และคนที่ไม่เคยได้ มาทำงานในศาล

ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะคาดหวังให้พวกเขา เรียนรู้ได้เองว่าการพิพากษามีขั้นตอนยังไง

we're not likely to find them all in barristers chambers.

ไม่ว่าในด้านอื่น ๆ พวกเขาจะเก่งแค่ไหนก็ตาม

And people who haven't spent their working lives in court

can't possibly be expected to just know how judging works,

เราเลยมาอยู่ในจุดที่ ไม่มีผู้พิพากษาหน้าใหม่

no matter how excellent they may be in other ways.

มันเหมือนกับการที่มีทุกชิ้นส่วน ของจิ๊กซอว์คุณธรรม

So what you end up with is a situation where no new judge

แต่หมายเลข ขนาด ของชิ้นส่วนที่ขาดหายไปเหล่านั้น

is actually likely to have every piece of the merit puzzle.

ผันแปรอย่างมากจากผู้พิพากษาคนหนึ่งสู่อีกคน

เรื่องแบบนี้มันโอเคได้ยังไง

But the number and shape of those missing pieces

varies hugely from judge to judge.

ทำไมระบบของเราถึงคิดเองเออเอง ว่าใคร ๆ ต่างก็เพียบพร้อม

How is this OK?

สำหรับงานที่ทรหดเช่นนี้

Why does our system assume that anyone comes ready-made

มันกลายเป็นว่าเกิดเป็นเหตุผลเชิงวัฒนธรรม ที่ค่อนข้างแข็งแรงว่าทำไม

for such a demanding job?

คนที่ทำการศึกษาเกี่ยวเรื่องของตุลาการ เช่นฉันเองในตอนนี้

It turns out there are some pretty strong cultural reasons why.

มักไม่ค่อยจะเต็มใจนัก เมื่อต้องพูดถึงเบื้องหลังของปัญหา

เช่นกระบวนการคัดเลือกผู้พิพากษา

People who study judiciaries, that's me now,

เพราะกลัวที่จะถูกมองว่า แทรกแทรงความอิสระของฝั่งตุลาการ

are traditionally reluctant to talk about behind-the-scenes issues,

ฉันคิดว่ามันเลยเถิดไปมาก

like making judges,

for fear of being seen as interfering with judicial independence.

ความเป็นอิสระจะต้องขึ้นอยู่กับ ความมั่นใจของสาธารณชน

I think this has gone too far.

และเราไม่อาจหวังว่าจะได้รับความเชื่อมั่น ในสิ่งที่ไม่ถูกอธิบายและไม่มีความชอบธรรม

Independence depends on public confidence.

แต่นักกฎหมายระดับสูงดูจะชัดเจนว่าสนใจ แค่การคงไว้ซึ่งสถานะอำนาจของตัวเอง

And we can no longer be expected to trust what can't be explained and justified.

ในฐานะนักกฎหมาย

But the legal elite have an obvious interest in maintaining the status quo.

มันรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก เมื่อต้องวิจารณ์กระบวนการ

ที่เพื่อน ๆ ทนายความของฉัน กล่าวว่ามันเป็นพัฒนาการตามธรรมชาติ

As a lawyer,

it feels uncomfortable to criticize a process

บ้างก็กล่าวว่านี่ก็ดูสมเหตุสมผลแล้ว

และการจะทำให้นักกฎหมายเปิดอก พูดว่ามันยากแค่ไหนที่จะมาพิพากษาก็ไม่ง่าย

that my barrister friends say is a natural progression,

even a kind of right.

คนอย่างฉันนั้นเรียนรู้เร็ว

And getting any lawyer to talk openly about learning how to judge is hard.

ว่าความทะเยอทะยานทาง สายงานกฎหมายนั้นไม่เกี่ยวอะไรเลย

People like me learn quickly

คุณสามารถตั้งเป้าจะเป็นทนายความ ซึ่งจะทำให้คุณต้องมุ่งมั่นเช่นเดียวกัน

that admitting to judicial ambitions is out of order.

แต่นั่นไม่ทำให้คุณอยู่ในจุดที่ถูกมองเห็น สำหรับการจะได้รับการแต่งตั้งได้

You can aim to be a barrister, which puts you in the running,

ความแตกต่างเมื่อเทียบกับ ในสายการแพทย์ไม่ได้ต่างกันขนาดนั้น

but you can't be seen as angling for an appointment.

แต่แรงจูงใจในสายงานกฎหมาย กลับเป็นคนละเรื่อง

The contrast with a profession like medicine couldn't be more stark.

ฉันจึงมาตระหนักว่า

มันมีเพียงแค่การที่จะต้องเผชิญกับ กำแพงทางวัฒนธรรมเหล่านี้เท่านั้น

The incentives in law are all backwards.

ซึ่งฉันหวังว่าจะสามารถทลายมันลงได้

I came to realize

โดยเปลี่ยนจากคำถามว่าทำไม เป็นคำถามว่าจะทำมันอย่างไร

that it was only in confronting these culture barriers

แล้วเราจะพูดถึงกระบวนการ คัดเลือกผู้พิพากษากันอย่างไรดี

that I would have any hope of breaking through

from the why to the how.

มันเริ่มจากการที่รัฐบาลจะต้องมี ความรับผิดชอบมากขึ้นในกระบวนการคัดเลือก

So how do we talk about making judges?

และไม่ใช่เพียงแค่อธิบายว่า ทำไมถึงเลือกคนนี้แทนที่จะเป็นคนนั้น

It starts with government taking more responsibility for its own processes.

แม้ว่ามันก็พอมีประโยชน์อยู่บ้าง

ในเป้าหมายสูงสุดของฉันคือการให้ ความสำคัญกับการศึกษาสำหรับผู้พิพากษา

And not just in explaining why it picks one person over another,

although that would help.

ต่อจากนี้ผู้พิพากษาในออสเตรเลีย จะต้องไปเรียนที่โรงเรียนผู้พิพากษาจริง ๆ

At the top of my list is ongoing education for judges.

ทำนองนั้น

แต่จะมีการสอนแบบลับ ๆ เมื่อพวกเขาได้เข้ามาเป็นผู้พิพากษาแล้ว

Judges in Australia do actually go to judge school now,

มันเรียกว่าการพัฒนาวิชาชีพอย่างต่อเนื่อง

kind of,

but only behind closed doors once they're already on the job.

ซึ่งจะมีลักษณะเป็นกิจวัตร และเป็นภาคบังคับสำหรับนักกฎหมาย

It's labeled as CPD: Continuing professional development,

และสำหรับสายงานสมัยใหม่อื่น ๆ

แต่ไม่ใช่เพราะว่าไม่มีใครสมควรจะไปบอก ผู้พิพากษาว่าเขาควรต้องทำงานอย่างไร

which is totally routine and compulsory for lawyers

หรือควรคิดอย่างไร

and other modern professionals.

ในกรณีที่มันทำลาย ความอิสระของพวกเขา

But because no one is supposed to tell a judge what to do

มันล้วนแต่เป็นความสมัครใจ

or how to think,

ในเชิงหลักการ ผู้พิพากษาอย่างฉัน สามารถปฏิเสธได้

in case that undermines their independence,

และการพัฒนาวิชาชีพอย่างต่อเนื่องอะไรนั่น ก็มักพยายามเลี่ยงจะพูดถึงปัญหาระดับตัวพ่อ

it's all voluntary.

In principle, a judge like me could just say no.

อย่างความจริงที่ว่านักกฎหมายสมัยใหม่ทุกคน จำเป็นที่จะได้รับความช่วยเหลือบ้าง

And that CPD label neatly avoids the elephant in the room,

ในการจะเรียนรู้ว่าจะเป็น ผู้พิพากษาที่ดีได้อย่างไร ตั้งแต่แรกเริ่ม

the fact that every modern lawyer needs at least some help

จริง ๆ มันก็เริ่มมีการฝึกอบรบที่เข้าท่า เลยทีเดียวในระบบการศึกษาของสายงานยุติธรรม

learning how to be a good judge in the first place.

แต่มันก็ยังไม่เพียงพอ

There's actually some amazing work starting to happen in judicial education,

และในแทบทุกกรณี

สิ่งที่สำคัญที่คือสุดช่วงเวลาการทำงาน หลายปีก่อนจะได้รับการแต่งตั้ง

but it is nowhere near enough.

รัฐบาลไม่ได้มีส่วนใด ๆ เลยในจุดนี้

And in any case,

it's those pre-appointment years that matter the most.

และเพื่อจะล้างมลทินไม่ให้ ส่งต่อไปยังผู้ที่อยากเป็นผู้พิพากษา

Government has taken no responsibility at all here.

ตัวสายงานเองก็จำเป็นต้องเปลี่ยน

And to get past that stigma on wannabe judges,

ไม่ว่าจะเปลี่ยนในรูปแบบทางการหรือไม่ก็ตาม

เราต้องมาคิดถึง เส้นทางอาชีพในสายงานยุติธรรม

the profession itself has to change.

และร่วมกันก่อร่างสร้างระบบคุณธรรมเสียใหม่

Whether it happens formally or informally,

we need to be thinking about a judicial career path

เราจำเป็นต้องสนับสนุน นักกฎหมายหนุ่มสาวเช่นฉัน

โดยเฉพาะการสนับสนุนเหล่าคนที่ความหลากหลาย

and actively creating judicial merit.

ให้พวกเขาได้ทำในสิ่งที่ จะทำให้พวกเขากลายเป็นผู้พิพากษาที่ดี

We need to support young lawyers like me,

ไม่ใช่แค่นักกฎหมายที่ดี

particularly the diverse ones,

โดยเฉพาะเมื่อสิ่งที่พวกเขาทำ

to do things that will make them great judges,

อาจไม่ทำให้พวกเขา ได้กลายเป็นทนายความอย่างเต็มตัว

not just great lawyers,

เมื่อมองย้อนกลับมา ฉันหวังว่า หากฉันมีประสบการณ์มากกว่านี้

especially when those things

ในด้านต่าง ๆ เช่น ด้านยุติธรรมชุมชน

are not likely to get them promoted as lawyers.

เทคโนโลยีและการจัดการ

In hindsight, I wish I'd had way more experience

และฉันยังหวังว่าฉันน่าจะได้ ไปศึกษาที่โรงเรียนสอนผู้พิพากษา

in things like community justice,

technology and management.

ซึ่งจะช่วยเตรียมพร้อมให้นักกฎหมาย ในวิธีการที่ดีกว่าที่เคยมีมา

And I so wish I could have gone to judge school.

สำหรับคนที่เลือกและต้องการจะเป็นผู้พิพากษา

Better prepared lawyers would mean better inputs

และสุดท้ายก็จะเป็นหลักฐานชั้นดีว่า

ผู้พิพากษาเหล่านั้น คู่ควรกับความเชื่อมั่นของคุณ

for those people who choose and manage judges

and ultimately better evidence that those judges deserve your trust.

และทั้งหมดนั่นก็จะย้อนกลับมา

ว่าไม่ว่าใคร หรือเมื่อไรก็ตาม

เราจะพบเมื่อว่าอนาคตของเรา อยู่ในมือของผู้พิพากษา

And that's what it all comes back to.

Any of us, any day,

ในตอนนั้น

เราจะสามารถมองเข้าไปในตาของกันและกัน

could find our future in the hands of a judge.

และรู้ดีว่าเราเชื่อมั่นในระบบได้

In that moment,

we need to be able to look each other in the eye

ขอบคุณค่ะ

(เสียงปรบมือ)

and know we can trust the system.

Thank you.

(Applause)