How to Write Less but Say More | Jim VandeHei | TED

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Kanhaiya Verma

So I've got some tough medicine for you.

ကျွန်တော့်မှာ ခင်ဗျားတို့အတွက် ဆေးပြင်းတချို့ ရှိတယ်။

The truth is that everybody in this room

အမှန်တော့ ဒီအခန်းထဲက လူတိုင်း

needs to radically rethink how you communicate,

အာရုံထွေပြားတဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ် ကမ္ဘာတစ်ခုမှာ တစ်ခုခုကို

especially how you write,

စွဲသွားစေချင်ရင်၊ ခင်ဗျားတို့

if you want anything to stick in this distracted digital world.

ဆက်သွယ်ပုံ၊ အထူးသဖြင့် ရေးသားပုံကို အခြေခံကျကျ ပြန်သုံးသပ်ဖို့လိုတယ်။

I don't care if you're a student, if you're an academic,

ခင်ဗျားက ကျောင်းသား၊ပညာရှင်၊ သိပ္ပံပညာရှင်၊

if you're a scientist, you're a CEO, a manager.

စီအီးအို၊ မန်နေဂျာ၊ ဘာဖြစ်နေနေပါ။

I'll tell you what the data told me that your friends won't tell you,

မိတ်ဆွေတွေက ပြောမှာမဟုတ်တဲ့ ဒေတာတွေက ကျွန်တော့်ကို ပြောတာကို ပြောပြမှာပါ၊

which is almost nobody listens to or reads most of what you write.

လူတိုင်းနီးပါးက ခင်ဗျားရေးတာ အများစုကို နားမထောင်တာ၊ ဒါမှမဟုတ် မဖတ်ကြတာပါ။

Most of the stuff that you agonize thinking about,

ခင်ဗျား ဒုက္ခခံ စဉ်းစားထားတဲ့ အရာအများစုကို

they pay no attention to.

သူတို့ အာရုံမစိုက်ကြဘူး။

And how do I know this?

ဒါကို ကျွန်တော် ဘယ်လို သိလဲ။

Well, I learned it the hard way.

ခက်ခဲတဲ့ နည်းလမ်းနဲ့ သင်ယူခဲ့တာပါ။

I've dedicated my entire life to mass producing words.

ကျွန်တော့် ဘဝတစ်ခုလုံး စကားလုံးတွေ အပြုံလိုက် ထုတ်လုပ်ဖို့ ရည်စူးခဲ့တာပါ။

I was a journalist by training.

ကျွန်တော်က ကျွမ်းကျင်မှုအရ သတင်းသမားပါ။

Started at the "Oshkosh Northwestern."

“Oshkosh Northwestern” မှာ စတင်ခဲ့တယ်။

Worked my way up to covering the presidency

The Washington Post နဲ့ Wall Street Journal

for "The Washington Post" and the "Wall Street Journal."

အတွက် သမ္မတရေးရာ သတင်းရေးတာအထိ ရာထူးတိုးခဲ့တယ်။

And I started two media companies, all about mass producing words.

မီဒီယာ ကုမ္ပဏီ နှစ်ခုကို စခဲ့တယ်၊အားလုံးက စကားလုံးတွေ အပြုံလိုက် ထုတ်လုပ်တာပါ။

Politico and now Axios.

Politico နဲ့ အခုတော့ Axios ပါ။

And at my current company,

ကျွန်တော့် လက်ရှိကုမ္ပဏီမှာတော့

the entire premise of the company

ကုမ္ပဏီရဲ့ ယူဆချက်တစ်ခုလုံးက

is to teach journalists and then CEOs, academics and others

သတင်းသမားတွေနဲ့ ဒီနောက် စီအီးအိုတွေ၊ ပညာရှင်တွေနဲ့ တခြားသူတွေကို စကားလုံး

how to use far fewer words.

ပိုနည်းနည်း အသုံးပြုပုံကို သင်ကြားပေးဖို့ပါ။

So why?

ဒီတော့ ဘာကြောင့်လဲ။

Why, if I spent my entire life writing lots of words,

ဘဝတစ်ခုလုံး စကားလုံး အများကြီးရေးရင်း ကုန်ဆုံးခဲ့တာဆိုရင်

do I want people to use fewer of them?

ဘာလို့ လူတွေကို နည်းနည်းပဲ သုံးစေချင်တာလဲ။

Because the data -- and you -- made me.

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒေတာပါ၊ ခင်ဗျားတို လုပ်ခိုင်းလို့ပါ။

If you actually look at what you're doing --

ခင်ဗျားတို့ လုပ်နေတာကို တကယ်တမ်း ကြည့်လိုက်ရင်၊

One of the most interesting things about technology,

နည်းပညာနဲ့ပတ်သက်ပြီး စိတ်ဝင်စားစရာအကောင်းဆုံး၊

one of the creepiest things about technology is

နည်းပညာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျောချမ်းစရာအကောင်းဆုံးတွေထဲက တစ်ခုက

businesses know so much about you.

စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေက ခင်ဗျားအကြောင်း အများကြီး သိနေတာပါ။

What you do, where you go, what you buy.

ဘာ လုပ်တယ်၊ ဘယ် သွားတယ်၊ ဘာ ဝယ်တယ်ဆိုတာတွေပေါ့။

And in the case of a media company, how you consume information.

မီဒီယာကုမ္ပဏီတစ်ခုနဲ့ဆိုတဲ့ ကိစ္စက သတင်းအချက်အလက်တွေကို သုံးစွဲပုံပါ။

And the data about how you consume information is eye-popping.

သတင်းအချက်အလက်ကို သုံးစွဲပုံနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ဒေတာတွေက မျက်လုံးပြူးစရာပါ။

And to be honest, for me, really humbling.

ရိုးရိုးသားသားပြောရရင် ကျွန်တော့်အတွက် တကယ့်ကို နှိမ့်ချမှုပါ။

And led to this journey about,

ဒီခရီးကို ဦးတည်စေတာက၊

wow, if I'm looking at this data

အိုး၊ ဒီဒေတာတွေကို ကြည့်နေရင်၊

and the data basically says: you read almost nothing.

ဒေတာ အခြေခံအနေနဲ့ ပြောတာက၊ ခင်ဗျားက ဘာမှမဖတ်သလောက်ပါ။

You skim. You might look at a headline.

ခင်ဗျား လျှပ်ကြည့်တယ်။ ခေါင်းစီးကို ကြည့်လောက်တယ်။

You might look at a subject line.

အကြောင်းအရာ စာကြောင်းကို ကြည့်လောက်တယ်။

But you're basically not reading the stories,

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့အဖြစ်မှာ၊ ကျွန်တော်တို့ ထုတ်လုပ်နေတဲ့

in my case, that we were producing.

ဇာတ်လမ်းတွေကို အခြေခံအနေနဲ့ ဖတ်မနေကြဘူး။

And the most humbling moment, the eye-opening, the aha moment for me:

အနှိမ့်ချဆုံး အခိုက်အတန့်က မျက်စိဖွင့် ပေးတဲ့အံ့ဩသွားတဲ့ အခိုက်အတန့်ပါ။

I was a journalist, I was at Politico writing columns about President Obama.

ကျွန်တော်က သတင်းစာသမားပါ၊ သမ္မတ အိုဘားမား အကြောင်းကော်လံတွေ ရေးရင်း Politico မှာပါ။

And we wrote this column, and I looked at the traffic numbers

ဒီကော်လံကို ကျွန်တော်တို့ ရေးပြီး၊ ယာဉ်ကြော အရေအတွက်ကို ကြည့်တယ်၊

and the White House had to respond to it.

အိမ်ဖြူတော်က ဒါကို အလိုက်သင့်တုံ့ပြန်ရတယ်။

And boy, was I feeling cool and smart ...

ဒေတာတွေကို မကြည့်ခင်အထိတော့ ကျွန်တော်က

until I looked at the data.

ခပ်မိုက်မိုက်၊ ချက်ချာတယ်လို့ ခံစားနေရတာပေါ့။

So back then you had to paginate pages online.

ဒီတော့ အဲဒီတုန်းက အွန်လိုင်းမှာ စာမျက်နှာဖွဲ့ရတယ်။

And so, you know, you had to click from one page to the next to keep reading.

ဒီတော့ ဆက်ဖတ်ဖို့ စာတစ်မျက်နှာကနေ နောက်တစ်မျက်နှာကို နှိပ်ရမယ်လေ။

And I looked at the data.

ဒေတာတွေကို ကြည့်လိုက်တယ်။

This was a 1600-word column

ဒါက ဝါရှင်တန်မှာ လူတိုင်းပြောနေကြတဲ့

that everyone in Washington was talking about,

စကားလုံးပေါင်း ၁၆၀၀ ရှိတဲ့ ကော်လံတစ်ခုဖြစ်ပြီး

that had me feeling so confident.

ကျွန်တော့်ကို ယုံကြည်မှုရှိစေခဲ့တယ်။

And I realized almost nobody went past the first page.

ပထမစာမျက်နှာကို ဘယ်သူမှ ကျော်မသွားသလောက်တာ သိလိုက်တယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

It gets worse.

ဒါက ပိုဆိုးလာတယ်။

On one page, there's only 450 words.

စာတစ်မျက်နှာမှာ စကားလုံး ၄၅၀ ပဲရှိတယ်။

And I hid a lot of the good stuff at the end.

ပြီးတော့ အဆုံးမှာ ကောင်းတာတွေ အများကြီးကို ဝှက်ထားလိုက်တယ်။

And so it turns out that people were responding, sharing,

ဒီတော့ ဘယ်သူမှ မဖတ်သလောက်ဖြစ်တဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်အကြောင်း

talking about a story that almost nobody read.

လူတွေက တုံ့ပြန်၊ မျှဝေ၊ ပြောနေကြတာပါ။

And so it put me on sort of this journey, this discovery.

ဒါနဲ့ ဒီခရီး၊ ဒီရှာဖွေတွေ့ရှိမှုမျိုးမှာ ကျွန်တော့်ကို ရောက်စေခဲ့တာပါ။

I'm like, really, like, nobody reads anything?

တကယ်တော့ ဘယ်သူမှ ဘာကိုမှ မဖတ်သလိုမျိုးပေါ့။

Is this true everywhere, is it just me, is there something about my writing?

ဒါက နေရာတိုင်း မှန်လား၊ကျွန်တော်ပဲလား၊ အရေးအသားနဲ့ပတ်သက်တာ တစ်ခုခုလား။

So I called my friends at the "New York Times."

ဒါနဲ့ New York Times က မိတ်ဆွေတွေကို ဖုန်းဆက်တယ်။

I called our friends at Facebook.

Facebook က မိတ်ဆွေတွေကို ဖုန်းဆက်ခဲ့တယ်။

I started to talk to academics

ပညာရှင်တွေနဲ့ စကားစပြောပြီး

and try to figure out, well, what's going on here.

ဒီမှာ ဖြစ်နေတာကို အဖြေရှာဖို့ ကြိုးစားခဲ့တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့်မှာ ရွေးစရာရှိလို့ပါ။

Because I had a choice at this point.

I could give up on all of you. I could give up on humanity.

အားလုံးကို လက်လျှော့လို့ရတယ်။ လူသားတွေကို လက်လျှော့လို့ရတယ်။

I could give up on my career.

အလုပ်ကို လက်လျှော့လိုက်လို့ရတယ်။

Or I could do what basically Jeff Bezos would do

ရှူးဖိနပ်ရောင်းဖို့ ကြိုးစားတဲ့ ဒါမှမဟုတ် စာအုပ်တစ်အုပ်

if he's trying to sell you a shoe or get you to buy a book.

ဝယ်ခိုင်းနေတဲ့ Jeff Bezos လုပ်မယ့်ဟာကို ကျွန်တော် လုပ်နိုင်ပါတယ်။

Which is, what is the data telling us?

ဒေတာတွေက ကျွန်တော်တို့ကို ဘယ်အရာ၊ ဘာကို ပြောနေတာလဲ။

What do you want? What are you doing?

ဘာလိုချင်တာလဲ။ ဘာလုပ်နေတာလဲ။

And that data was showing that one,

ဒီဒေတာက ဒီတစ်ခုကို ပြနေခဲ့တယ်၊

everybody was getting hit with more information than ever before

လူတိုင်းက အရင်ကထက် ပိုများတဲ့ သတင်းတွေနဲ့ ထိုးနှက်ခံနေရပြီး

and is perpetually distracted,

အားလုံးက အင်တာနက်ကြောင့်

all because of the internet.

မရပ်မနား စိတ်ပျံ့လွင့်နေတာပါ၊

You skim. You don't really read.

လျှပ်ကြည့်ကြတယ်။ တကယ် မဖတ်ကြဘူး။

And you share stuff without even bothering to see what it actually means

ဒါက ဘာကို ဆိုလိုတယ် ဒါမှမဟုတ် ဇာတ်လမ်းက ဘာပြောလောက်လဲဆိုတာ

or what the story might say.

သိဖို့တောင် ဒုက္ခမခံဘဲ၊ အရာတွေကို ဝေမျှကြတယ်။

And if you think about it,

ဒါကို စဉ်းစားရင်၊

the deeper I dug, the more it actually made sense.

ပိုနက်နက် စူးစမ်းလေ၊ တကယ် ပိုအဓိပ္ပာယ်ရှိလေပါ။

For people who are my age or older,

ကျွန်တော့် အသက်အရွယ် ဒါမှမဟုတ် ပိုကြီးတဲ့သူတွေအတွက်

like once upon a time, the iPhone didn't exist.

တစ်ခါတုန်းက၊ iPhone မရှိခဲ့ဘူး။

The Android didn't exist.

Android မရှိခဲ့ပါဘူး။

There was no Facebook. There was no Google.

Facebook မရှိခဲ့ဘူး။ Google မရှိခဲ့ဘူး။

If you wanted to learn about something new,

အသစ်တစ်ခုခုကို သင်ယူချင်ရင်၊

you had to go to an encyclopedia.

စွယ်စုံကျမ်းတစ်အုပ်ဆီ သွားရမယ်။

You wanted to look up a word, you went to a dictionary.

စကားလုံးတစ်လုံးကို ရှာချင်တယ်၊ အဘိဓာန်ဆီ သွားခဲ့တယ်။

If you were waiting for news,

သတင်းကို စောင့်နေရင်၊

you had to wait for the evening news or the morning newspaper.

ညနေပိုင်းသတင်း ဒါမှမဟုတ် မနက်ခင်း သတင်းစာကို စောင့်ခဲ့ရတယ်။

And then suddenly 2007, that period comes along,

ဒီနောက်၊ ရုတ်တရက် ၂၀၀၇ ခုနှစ်ရောက်လာတော့၊ ဒီကာလနဲ့အတူ ပါလာတာက

and now all of us had the opportunity to have a smartphone

အခု ကျွန်တော်တို့အားလုံးဟာ လူ့လောကရဲ့ အချိန်တိုင်းထက် သတင်းအချက်အလက်တွေ

with astonishing capabilities

ပိုရရှိစေဖို့ အံ့ဩစရာ စွမ်းရည်တွေပါတဲ့

to give us access to more information than at any point of humanity.

စမတ်ဖုန်းတစ်လုံးရှိဖို့ အခွင့်အလမ်းရခဲ့တာပါ။

Any idea we had, anything we didn't know,

ရှိခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးတိုင်း ၊ မသိခဲ့တဲ့ အရာတိုင်း၊

we could Google it.

ဂူဂဲလ်မှာ ရှာနိုင်တယ်။

Any idea we had, no matter how stupid it was,

ရှိခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးက ဘယ်လောက်ပဲ မိုက်မဲနေပါစေ

we could share it.

ဒါကို ဝေမျှနိုင်တယ်။

And not only could we share it,

မျှဝေနိုင်ရုံသာမက၊

we could find other people who would applaud,

ကျွန်တော်တို့ကို လက်ခုပ်သြဘာ ပေးမယ့်၊ လိုက်လာမယ့်၊

who would follow us, who'd fan us.

အားပေးမယ့် တခြားသူတွေကို ရှာတွေ့နိုင်တယ်။

And suddenly, oh my gosh,

ပြီးတော့ ရုတ်တရက်၊ အလိုလေး၊

like, we've got all this access to mass information at scale.

ဒီလို အပြုံလိုက် သတင်းတွေကို ဝင်ကြည့်ရှုနိုင်ပါတယ်။

And you could do this for free.

ဒါကို အခမဲ့ လုပ်လို့တယ်။

You could do this for free.

လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်လို့ရတယ်။

So suddenly we're getting hit with all this information,

ဒီတော့ ကျွန်တော်တို့ဟာ ရုတ်တရက် ဒီသတင်းအားလုံးနဲ့ ထိုးနှက်ခံနေရတယ်၊

ကျွန်တော်တို့မျိုးစိတ်က ဒါကို အမီလိုက်ဖို့ ဆောက်ထားတာလို့မထင်ဘူး။

and I don't think our species was built to keep up with it.

I talked to a guy at the University of Maryland

လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်စုနှစ်က ကျောင်းသားတွေကို လေ့လာခဲ့တဲ့

who's studied students for the last decade,

မေရီလန်း တက္ကသိုလ်က လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောတော့၊

and he basically found that even when you choose to read something,

အခြေခံအနေနဲ့ သူ တွေ့ ရှိခဲ့တာက၊ တစ်ခုခုကို ဖတ်ဖို့ ရွေးတဲ့အခါတောင်၊

even when you make the choice that this is important,

အရေးကြီးတဲ့ ရွေးချယ်မှုကို လုပ်တဲ့အခါမှာတောင်၊

you spend on average 26 seconds looking at it.

ဒါကို ပျမ်းမျှ ၂၆ စက္ကန့် ကြည့်တယ်ဆိုတာပါ၊

Review.org and others

Review.org နဲ့ အခြား ဝက်ဆိုဒ်တွေက

have looked at how many times do you look at your screen in a day.

တစ်ရက်အတွင်း ခင်ဗျား ဖန်သားပြင်ကို ဘယ်နှစ်ကြိမ် ကြည့်လဲဆိုတာကို ကြည့်ကြတယ်။

They found it's at least 250 times you're checking your phone.

ဖုန်းကို အနည်းဆုံး အကြိမ် ၂၅၀ စစ်တယ်ဆိုတာကို တွေ့ရှိထားတယ်။

And for those that don't think that's true,

ဒါက မှန်တယ်လို့ မထင်တဲ့သူတွေအတွက်တော့၊

think about how many times you've either checked it

ကျွန်တော် ပေါက်ကရ စပြောကတည်းက ဖုန်းကို ဘယ်နှစ်ကြိမ်

or thought about checking it since I started babbling.

စစ်တယ် ဒါမှမဟုတ် စစ်ဖို့ စဉ်းစားတာကိုတွေးကြည့်ပါ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

Our data shows that more often than not,

မကြာခဏမဟုတ်တောင်၊ လူမှုမီဒီယာမှာ

if you share a story on social media, you never read it.

ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် မျှဝေရင်၊ ဘယ်တော့မှ မဖတ်တာကို ဒေတာတွေက ဖော်ပြတယ်။

Think about that: like there’s something about a headline or a photo

ဒါကို စဉ်းစားကြည့်ပါ။ ဥပမာ၊ ပေါ်ပင်လိုက်သူလို

that got you so jacked up that you're going to share it

မျှဝေတော့မယ်လို့ ခင်ဗျား’ကို ပင့်ပေးတဲ့ ခေါင်းစီး

like you're a little lemming.

ဒါမှမဟုတ် ဓာတ်ပုံတစ်ပုံပါ။

And we all do it because our brains are being, like,

အားလုံး ဒီလိုလုပ်ကြတာက ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ဦးနှောက်တွေဟာ သတင်းတွေနဲ့

flooded with information.

ဖုံးလွှမ်းနေသလို ဖြစ်နေလို့ပါ။

And what I thought when I did the discovery,

ဒီရှာဖွေမှုကို လုပ်တုန်းက ကျွန်တော် ထင်ခဲ့တာက၊

I thought, for sure the brain must be getting rewired.

သေချာ အောင် ဦးနှောက် ပြန်ဆက်သွယ်ရမယ်လို့ ထင်ခဲ့တာပါ။

And you hear that often.

ဒါကို မကြာခဏ ကြားရပါတယ်၊

There's very little scientific proof that that's true.

ဒါက မှန်ပါတယ်ဆိုတဲ့ သိပ္ပံဆိုင်ရာ အထောက်အထားက သိပ်နည်းပါတယ်။

What happened and what we think is happening

ဖြစ်ပျက်နေတာနဲ့ ဖြစ်ပျက်နေတယ်လို့ ထင်တွေတာက၊

is, as a species, we've always been prone to distraction.

မျိုးစိတ်တစ်ခုအနေနဲ့ ကျွန်တော်တို့ဟာ အမြဲတမ်း အာရုံပျံ့လွင့်လွယ်ကြပါတယ်။

We think we're good multitaskers. Almost nobody is.

တစ်ပြိုင်နက်လုပ်တာတော်တဲ့လူတွေလို့ ထင်ကြတယ်။ ဘယ်သူမှ မဟုတ်သလောက်ပါ၊

We're good at doing one thing if you're focused on it.

တစ်ခုကို အာရုံစိုက်ရင်၊ ဒါကို လုပ်ရာမှာ တော်ပါတယ်။

The University of California, Irvine, studied this.

University of California Irvine က ဒါကို လေ့လာခဲ့တယ်။

They studied our distractibility

အာရုံပျံ့လွင့်နိုင်မှုကို လေ့လာပြီး

and found that if you get distracted on something,

တစ်ခုခုမှာ အာရုံပျံ့လွင့်သွားရင်၊

it takes you 20 minutes to truly refocus.

တကယ်ပဲ ပြန်အာရုံစိုက်ဖို့ မိနစ် ၂၀ ကြာတယ်ဆိုတာ တွေ့ရှိခဲ့တယ်။

Now think about your day.

တစ်နေ့တာကို တွေးကြည့်ပါ။

It's just awash in distraction.

အာရုံပျံ့လွင့်မှုနဲ့ လွှမ်းနေတာပါ။

Awash in words: tweeted words, texted words, Slacked words, email words.

စကားလုံးတွေနဲ့ လွှမ်းနေတာပါ၊ တွစ်တာတွေ၊ စာတိုတွေ၊ Slack တွေ၊ အီးမေးလ်တွေ။

Words, words, words.

စာတွေ၊ စကားလုံးတွေပါ။

And then you peck at your little computer looking for more.

ပြီးတော့ ထပ်ပြီးရှာနေတဲ့ ကွန်ပျူတာလေးကို တို့ထိလိုက်တယ်။

So no wonder nobody's paying attention to almost anything you're saying or doing.

ဒီတော့ ခင်ဗျား ပြောနေတာ၊ လုပ်နေတာတွေကို ဘယ်သူမှ အာရုံမစိုက်တာ အံ့ဩစရာမဟုတ်ဘူး။

No wonder it's so hard to get people to pay attention to anything.

လူတွေကို အရာတိုင်း အာရုံစိုက်စေဖို့ သိပ်ခက်တာက အံ့ဩစရာမဟုတ်ဘူး။

So at Axios, as we thought about this,

Axios မှာ ကျွန်တော်တို့ ဒီအကြောင်း တွေးမိတုန်းက

we said, listen, if the consumer’s saying they want more information quicker

ပြောခဲ့တာက၊ နားထောင်ပါ။ စားသုံးသူတွေက နောက်ထပ် အချက်အလက်တွေကို အမြန် လိုချင်ပြီး

and they're not going to spend that much time

သူတို့က ဒီလောက် အချိန်ပို မပေးချင်ဘဲ၊

and you want to stay in journalism,

ကိုယ်က၊ သတင်းစာလုပ်ငန်းမှာ ဆက်ရှိချင်ရင်၊

what would you do? What would you do?

ခင်ဗျား ဘာလုပ်မလဲ။ ခင်ဗျား ဘာလုပ်မလဲ။

And our solution was what we call Smart Brevity,

ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အဖြေက Smart Brevity လို့ ခေါ်တဲ့ အရာပါ။

that people want smart content, essential content.

လူတွေက သပ်ရပ်တဲ့ အကြောင်းအရာ၊ မရှိမဖြစ် အကြောင်းအရာကို လိုချင်ကြတာပါ။

But they want it delivered efficiently, as fast as humanly possible.

ဒါပေမဲ့ သူတို့က တတ်စွမ်းနိုင်သလောက် အမြန် ပို့ပေးချင်ကြတယ်။

And we saw it in how people were getting our information,

လူတွေ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ သတင်းအချက်အလက်တွေ ရရှိနေပုံ၊

how they were getting it elsewhere.

ဒါကိုအခြားနေရာမှာ ရရှိနေပုံကို သိလိုက်ရတယ်။

And so we built a whole company around it to teach journalists how to do it.

သတင်းသမားတွေကို လုပ်ပုံလုပ်နည်းသင်ပေးဖို့ ဒါပတ်လည်မှာ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံးကို ဆောက်တယ်။

သတင်းသမားတွေက ချက်ချင်း အလိုက်သင့်ပြောင်းတာမျိုးပေါ့။

And journalists kind of adapted right away.

And suddenly we had awesome readership almost overnight,

အိမ်ဖြူတော်က လူတွေ၊ စီအီးအိုတွေ၊ နည်းပညာ ခေါင်းဆောင်တွေနဲ့

people in the White House, CEOs, tech leaders.

ရုတ်တရက် ညတွင်းချင်းနီးပါး ဆက်စပ်မှု ရှိခဲ့တယ်။

And then two interesting things happened after that.

ဒီနောက် စိတ်ဝင်စားစရာ နှစ်ခု ဖြစ်ပျက်ခဲ့တယ်။

I started to get not ten or 20,

စာဖတ်သူတွေဆီက ဆယ်ခု၊ အခု နှစ်ဆယ်မဟုတ်တဲ့၊

literally hundreds of notes from readers saying,

တကယ့် ရာနဲ့ချီတဲ့ မှတ်ချက်တွေက ပြောတာက

"Thank you, you're trying to save me time. I can tell."

“ကျေးဇူးပါ၊ ခင်ဗျားက ကျွန်တော် အချိန်ကုန် သက်သာဖို့ ကြိုးစားပေးနေတာ အသေအချာပါ”တဲ့။

I never asked for a thank you, especially when you cover politics,

အထူးသဖြင့် နိုင်ငံရေး သတင်းရေးတဲ့အခါ၊ ကျေးဇူးတင်ဖို့မတောင်းဆိုဖူးဘူး။

you're lucky not to get hit by a shoe,

ဖိနပ်နဲ့ အရိုက်မခံရတာ ကံကောင်းတယ်၊

much less actually have someone thank you for it.

ဒါအတွက် တစ်ယောက်ယောက်ကို ကျေးဇူးတင်ခိုင်းတာ ပိုနည်းရမှာပါ။

But I was like, "Oh, that is interesting."

ဒါပေမဲ့ “အိုး၊ စိတ်ဝင်စားစရာပါပဲ” လို့ပြောခဲ့တယ်။

And then about a year and a half in, we started to get calls from companies,

ဒီနောက် တစ်နှစ်ခွဲခန့်မှာ၊ ကုမ္ပဏီတွေကနေ၊ NBA ကနေ၊ ကနဦးလုပ်ငန်းတွေကနေ

from the NBA, from startups,

ဖုန်းခေါ် ဆိုမှုတွေကို စတင် ရရှိခဲ့ပြီး၊

and almost all were saying the same thing:

အားလုံး နီးပါးက အလားတူ ပြောနေတာက

"Hey, our executives, our people, they're reading Smart Brevity,

”ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အမှုဆောင်အရာရှိတွေ၊ လူတွေက Smart Brevity ကို ဖတ်နေကြပေမဲ့၊

but they won't read anything that we do internally.

ကျွန်တော်တို့ အတွင်းပိုင်းမှာ လုပ်တာ တစ်ခုကိုမှ ဖတ်မှာ မဟုတ်ဘူး“တဲ့။

This led me on another journey to figure out why people can't get people

ဒါက ဘာကြောင့် လူတွေကို သူတို့ ကုမ္ပဏီမှာ ဖြစ်နေတာတွေ၊

to read about things that are happening at their company

ကျောင်းမှာ ဖြစ်မေတာတွေအကြောင်း ဖတ်ခိုင်းလို့ မရတာလဲဆိုတာကို

or happening at their school or happening at their startup.

အဖြေရှာဖို့ နောက်ခရီးစဉ်ကို ဦးတည်စေခဲ့တာပါ။

And it turned out that basically

အခြေခံအနေနဲ့ လူတွေဟာ ဒီနေရာတွေမှာ

people were vomiting so many words in all these places

စကားလုံးတွေက အန်ထုတ်ရလောက်အောင်များနေတော့၊

that nobody was paying attention to it.

ဒါကို ဘယ်သူမှ ဂရုမစိုက်ကြဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။

And that's where we thought,

ဒါက ကျွန်တော်တို့ တွေးမိတဲ့ နေရာပါ၊

oh, Smart Brevity could work in almost any setting.

Smart Brevity က အခြေအနေတိုင်းနီးပါးမှာ အလုပ်ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ။

So we get a call from the CIA, the head of the CIA.

ဒီတော့ CIA ဦးစီး၊ CIA က ဖုန်းခေါ်တယ်။

They call us, and they say,

သူတို့ ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောတာက၊

"Listen, can you guys come in and talk to our team

“နားထောင်ပါ၊ သူလျှိုတွေက မြေပေါ်မှာ မြင်နေရတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး

about how spies can essentially give a much more crisper explanation

ပိုလူလည်ကျတဲ့ ရှင်းပြချက်တစ်ခု ပေးနိုင်ပုံနဲ့ပတ်သက်ပြီး

of what they're seeing on the ground?

ခင်ဗျားတို့ လာပြောပြနိုင်မလား။

Like, what are the threats?

ဥပမာ ခြိမ်းခြောက်မှုတွေက ဘာတွေလဲ။

They're not great communicators. These messages are meandering."

သူတို့ ဆက်သွယ်ရေးကောင်းသူတွေ မဟုတ်ဘူး။ ဒီသတင်းတွေက ဝေ့ဝိုက်နေတယ်။”

So my partner goes in, talks to the CIA,

လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က ဝင်သွားပြီး CIA နဲ့ စကားပြောတယ်၊

explains the tricks and tips I’m going to give you in a second.

ခင်ဗျားတို့ကို ခဏနေရင် ပေးမယ့် ပရိယာယ်နဲ့ အကြံတွေကို ရှင်းပြတယ်။

And in the audience is a guy who writes the Presidential Daily Brief,

ပရိသတ်ထဲမှာက သမ္မတဆိုင်ရာ နေ့စဉ် အကျဉ်းချုပ် ရေးတဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ။

and this was under Donald Trump,

ဒါက Donald Trump လက်အောက်မှာပါ၊

and he would write it, go in, and they would brief him.

သူရေးမယ်၊ ဝင်သွားပြီး သူတို့က သူ့ကို အကျဉ်းချုပ်ပြောမယ်။

And he was so enamored with this idea of communicating more effectively

သူက အလုပ်ထွက်ပြီး အခု ကျွန်တော်တို့အတွက် အလုပ်လုပ်ရလောက်အောင် ပိုထိထိရောက်ရောက်

that he quit and now works for us,

ဆက်သွယ်ပြောဆိုတဲ့ ဒီအယူအဆကို စွဲမက်နေတာပါ။

teaching other people how to communicate more effectively.

တခြားသူတွေကို ပိုထိထိရောက်ရောက် ဆက်သွယ်နည်းကို သင်ပေးနေပါတယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

I'm not blaming Trump. It's because of us, because of Axios.

Trump ကို အပြစ်တင်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ဒါက ကျွန်တော်တို့ကြောင့်၊ Axios ကြောင့်ပါ။

Around the same time, Jamie Dimon,

တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ ကျွန်တော်တို့ မျိုးဆက်ရဲ့

one of the most famous CEOs of our generation,

အကျော်ကြားဆုံး စီအီးအိုတွေထဲက တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ Jamie Dimon က

he writes his annual letter.

သူ့ရဲ့ နှစ်ပတ်လည် စာကို ရေးတယ်။

It's 32,000 words long,

ဒါက စကားလုံး ၃၂၀၀၀ ရှည်တဲ့၊

about his observations on banking and on the world.

ဘဏ် လုပ်ငန်းနဲ့ ကမ္ဘာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ သူ့ရဲ့ လေ့လာတွေ့ ရှိမှုတွေ အကြောင်းပါ၊

32,000 words is basically a book.

စကားလုံး ၃၂၀၀၀ ရှည်တဲ့၊ အဓိကက စာအုပ်တစ်အုပ်ပါ။

So he's probably lucky if even his family members read it.

ဒီတော့ ဒါကို သူ့မိသားစုဝင်တွေ ဖတ်ရင်တောင်၊ ကံကောင်းပဲ။

So his staff calls us, and they say,

ဒါနဲ့ သူ့ဝန်ထမ်းက ကျွန်တော်တို့ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး

"Hey, listen. It seems like you guys are good

” နားထောင်ပါ။ ခင်ဗျားတို့ဟာ လူတွေကို

at getting people to pay attention to information.

သတင်းအချက်တွေကို အာရုံစိုက်ခိုင်းတာ တော်ပုံရတယ်။

Could you do a Smart Brevity version of it?"

ဒါရဲ့ Smart Brevity မူကွဲ လုပ်ပေးနိုင်မလား”တဲ့။

So we took his most important points, turned 32,000 words into a couple hundred,

ဒါနဲ့ အရေးကြီးဆုံးတွေကို ယူပြီး စာလုံး ၃၂,၀၀၀ ကို ၂၀၀လောက်အဖြစ် ပြောင်းလိုက်တယ်၊

and voila, they got much more engagement,

ကဲကြည့်၊ ပို ဆက်စပ်မှု ရလာတယ်၊

much more traction in people seeing what's important,

အရေးကြီးတာတွေကို မြင်တဲ့ လူတွေထဲမှာ ဆွဲဆောင်မှု ပိုများလာတယ်၊

remembering what's important.

အရေးကြီးတာတွေကို မှတ်မိလာတယ်။

So what I want to leave you with are what are some of the basic tips.

ဒီတော့ ဒါတွေက ခင်ဗျားတို့ကို ပေးချင်တဲ့ အခြေခံ အကြံပြုချက်တချို့ပါ။

Because you probably know, you're frazzled, you're distracted,

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ခင်ဗျားက ပင်ပန်းနေတယ်၊ အာရုံပျံ့လွင့်နေတော့၊

you can see it.

ဒါကို နားလည်နိုင်ပါတယ်။

When you're trying to send a message,

သတင်းတစ်ခု ပို့ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့အခါ၊

what are the things that you could do differently, starting today,

ဒီနေ့ကစပြီး ပိုထိရောက်တဲ့ ဆက်သွယ်သူ ဖြစ်လာဖို့

to become a vastly more effective communicator?

ခြားနားစွာ ခင်ဗျား လုပ်နိုင်တာတွေက ဘာတွေလဲ။

Number one, stop being selfish.

နံပါတ် တစ်၊ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တာ ရပ်လိုက်ပါ။

Stop being selfish.

တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တာ ရပ်တန့်လိုက်ပါ။

What do I mean by that?

ဒါက ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။

So much of writing is self-indulgent.

အများကြီး ရေးတာက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အလိုလိုက်လွန်းတာပါ။

We write about what we care about,

ကျွန်တော်တို့ ဂရုစိုက်တာကို ကျွန်တော်တို့ ရေးပြီး

and we write at the length that we want to write about.

ရေးချင်တဲ့ အတိုင်းအဆမှာ ရေးကြတယ်။

We don't think about the whole purpose of it,

ဒါရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုလုံးကို မစဉ်းစားဘူး၊

which is what is the person that I'm writing this for, or talking to,

ဒါအတွက် ကိုယ် ရေးနေတဲ့ ဒါမှမဟုတ် စကားပြောနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က ဘာလဲ၊

what do they actually need to know?

သူက ဘာကို တကယ် သိဖို့လိုတာလဲ။

What do they actually care about?

သူက ဘာကို တကယ် ဂရုစိုက်တာလဲ။

Reverse the way you think about communicating.

ဆက်သွယ်ရေးနဲ့ပတ်သက်ပြီး စဉ်းစားပုံကို ပြောင်းပြန်လှန်လိုက်ပါ။

At our company, the first two words of our manifesto are: "Audience first."

ကုမ္ပဏီမှာ ကျွန်တော်တို့ ကြေညာစာတမ်းရဲ့ ပထမဆုံး စကားနှစ်လုံးက “ပရိသတ်က ပထမ” ပါ။

How do you serve the people that you're trying to reach?

ခင်ဗျား ဆက်သွယ်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ လူတွေကို ဘယ်လို အကျိုးပြုလဲ။

The Holy Father himself has blessed this concept indirectly.

ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး ကိုယ်တိုင်က ဒီအယူအဆကို သွယ်ဝိုက်စွာ ကောင်းချီးပေးထားတယ်။

So Pope Francis just gave a speech recently

Pope Francis က မကြာသေးခင်က စလိုဗက်ကီးယားမှာ မိန့်ခွန်းတစ်ခု ပြောတယ်။

အဲဒီမှာ သူက ခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးတွေကို သူတို့ပြောတဲ့

in Slovakia, where he was talking to priests

about the homilies that they're giving.

ဩဝါဒရှည်ကြီးတွေအကြောင်း ပြောနေတာပါ။

And he said, “You have to stop giving 30 and 40 minute homilies,

သူ ပြောတာက “မိနစ် ၃၀၊ ၄၀ ရှိတဲ့ ဩဝါဒရှည်ကြီးတွေ မပြောဘဲ၊

and they should be 10 minutes.

ဒါတွေက ၁၀ မိနစ်ရှိသင့်တယ်။

Because no one’s listening to you.

ဘယ်သူမှ နားမထောင်ကြတော့

သူတို့ကို ဆုံးရှုံးနေတယ်၊ လူတွေက ဒီလောက်ကြာကြာ အာရုံမစိုက်ဘူး“တဲ့

You’re losing them. People don’t pay attention that long.”

And he joked when he made the announcement

သူက ကြေညာချက်ကို ထုတ်ပြန်တဲ့အခါ၊

that the loudest applause came from the nuns

သီလရှင်တွေဆီက လက်ခုပ်သံ အကျယ်ဆုံးလို့ ဟာသလုပ်ခဲ့တယ်။

because, in his words, they're the ones

ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့စကားအရ၊ သီလရှင်တွေက

who have to suffer through your long-windedness.

စကားကြောရှည်တာကို ဒုက္ခခံရတဲ့သူတွေဖြစ်လို့ပါ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

So point two is: grab me.

ဒီတော့ နံပါတ် နှစ်က မိမိရရ ရှိပါစေ။

Whenever you're communicating --

ခင်ဗျား ဆက်သွယ်တဲ့အခါတိုင်း၊

again, I don't care if it's in an email, if it's a tweet, if it's a note,

ထပ်ပြောရင်၊ အီးမေးလ်တစ်စောင်မှာ၊ တွစ်တာမှာ၊ မှတ် စုတစ်ခု

if it's a memo to a friend, grab me.

မိတ်ဆွေတစ်ယောက်အတွက် မှတ်တမ်းဆိုရင် ဆိုရင်၊ မိမိရရရှိပါစေ။

What is the most important thing, the reason you're writing?

အရေးကြီးဆုံးအရာ၊ စာရေးရတဲ့ အကြောင်းရင်းက ဘာလဲ။

What is that one thing, if you only had that 26 seconds I mentioned,

ကျွန်တော်ပြောခဲ့တဲ့ ခင်ဗျားမှာ ၂၆ စက္ကန့်လောက်ပဲရှိမယ်ဆိုရင်

what is the one thing you want me to remember about it?

ဒီအကြောင်းကို မှတ်မိစေချင်တဲ့ တစ်ခုတည်းသောအရာက ဘာလဲ။

Which is related to tip three, which is: just keep it simple.

ဒါက အကြံပြုချက် သုံးနဲ့ ဆက်စပ်နေပါတယ်၊ ရိုးရှင်းနေပါစေ။

Keep it simple.

ရိုးရှင်းနေပါစေ။

Like think of that one sentence,

ဝါကျတစ်ကြောင်းကို စဉ်းစားသလို၊

ဝါကျတစ်ကြောင်းက နှစ်ကြောင်းထက် ပိုကောင်းတယ်။

one sentence is better than two sentences.

One paragraph is better than two paragraphs.

စာတစ်ပိုဒ်က နှစ်ပိုဒ်ထက် ပိုကောင်းတယ်။

Use simple, strong words.

ရိုးရှင်း၊ ခိုင်မာတဲ့ စကားလုံးတွေကို သုံးပါ။

There's a reason you're taught a simple sentence structure

ကလေးဘဝတုန်းက ရိုးရှင်းတဲ့ ဝါကျ ဖွဲ့စည်းပုံ သင်ယူခဲ့ရတဲ့

when you're a little kid.

အကြောင်းရင်းတစ်ခု ရှိပါတယ်။

It still works effectively today.

ဒါက ဒီနေ့ ထိထိရောက်ရောက် အလုပ်ဖြစ်နေဆဲပါ။

It still works effectively. Keep it simple.

ထိထိရောက်ရောက် အလုပ်ဖြစ်နေဆဲပါ။ ရိုးရှင်းနေပါစေ။

If you're going to write about a banana,

ငှက်ပျောသီးအကြောင်း ရေးတော့မယ်ဆိုရင်၊

you're not going to call it an elongated yellow piece of fruit.

ဒါကို အသီးရဲ့ အဝါရောင် ရှည်မျောမျောအပိုင်းလို့ ခေါ်မှာမဟုတ်ဘူး။

You're going to call it a banana.

ဒါကို ငှက်ပျောသီးလို့ ခေါ်မှာပါ။

If you're going to talk about someone lying,

လူတစ်ယောက် လိမ်နေတဲ့ အကြောင်း ပြောမယ်ဆိုရင်၊

you're not going to say prevaricate, you're going to say lie.

မလှိမ့်တပတ်လုပ်တယ်လို့ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး၊ လိမ်တာလို့ ပြောမှာပါ။

Keep it simple.

ရိုးရှင်းနေပါစေ။

Which relates as well to point four,

ဒါက အချက် လေးနဲ့လည်း ဆက်စပ်နေတယ်၊

which is: be human.

ဒါက၊ လူသားဆန်ပါစေ။

Write like a human.

လူသားတစ်ယောက်လို ရေးပါ။

I see this in journalism all the time.

ဒါကို သတင်းစာလုပ်ငန်းမှာ တစ်ချိန်လုံး မြင်ရပါတယ်။

I don't understand what happened to our species

လက်ထဲမှာ ကလောင်တစ်ချောင်း ဒါမှမဟုတ် ရှေ့မှာ ကီးဘုတ်တစ်ခုကို ထားလိုက်တဲ့အခါ၊

that when you put a pen in our hand or a keyboard in front of us,

ကျွန်တော်တို့ မျိုးစိတ်တွေ ဘာဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ နားမလည်ဘူး၊

we suddenly stiffen up,

ရုတ်တရက် တောင့်တင်းလာတယ်၊

think we're a Harvard professor or we're Walt Whitman,

ဟားဗတ် ပါမောက္ခ ဒါမှမဟုတ် Walt Whitman လို့ အထင်ရောက်ကာ

and we try to show off in our writing.

စာရေးတာမှာ ပညာပြဖို့ ကြိုးစားကြတော့တာပဲ။

Like, if I was talking to you in the bar,

ဘားထဲမှာ ခင်ဗျားနဲ့ စကားပြောနေရင်၊

I'm not going to use SAT words, I'm not going to talk in acronyms.

ကျွန်တော် SAT စကားလုံးတွေကို သုံးမှာ မဟုတ်ဘူး၊ အတိုကောက်တွေနဲ့ ပြောမှာမဟုတ်ဘူး။

I'm not going to use wordy clauses.

စကားဖောင်းပွတဲ့ ဝါကျတွေ သုံးမှာ မဟုတ်ဘူး။

I'm going to talk like I'm talking to you now.

အခု ခင်ဗျားတို့နဲ့ ပြောနေသလို ပြောမှာပါ။

I'm going to talk like a human.

လူတစ်ယောက်လို ပြောမှာပါ။

So stop, stop using those big terms.

ဒီတော့ ရပ်လိုက်ပါ၊ ဒီစကားလုံကြီးတွေကို မသုံးပါနဲ့တော့။

ဒါတွေ သုံးတဲ့အခါ လူတွေက ခင်ဗျား တော်တယ် လို့ ထင်တယ်လို့ ထင်လား။ မထင်ပါဘူး။

You think that people think you're smart when you use them? They don't.

They just want to throw a shoe at you.

ခင်ဗျားကို ဖိနပ်နဲ့ ပေါက်ချင်တာပါ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

Which leads me to point five, which is just stop.

ဒါက ကျွန်တော့်ကို နံပါတ် ငါး ဆီ ခေါ်ဆောင်လာတယ်၊ ဒါက၊ ရပ်လိုက်ပါ။

Just stop.

ရပ်လိုက်ပါ။

The greatest gift that you can give yourself and others

ရှုပ်ပွနေတဲ့ ဒီကမ္ဘာမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်နဲ့ တခြားသူတွေကို

in this cluttered world

ပေးနိုင်တဲ့ အကြီးမြတ်ဆုံးလက်ဆောင်က

is their time back and is your time back.

သူတို့ရဲ့ အချိန်နဲ့ ကိုယ့်အချိန် ပြန်ပေးတာပါ။

Use as few words, as few sentences as humanly possible

လူတစ်ယောက်က ကိုယ် ပေးချင်တဲ့ သတင်းစကားကို ရရှိပြီး ရထိုက်တဲ့

so that that person gets the message you want

အချိန်ကို နှစ်ဦးစလုံး ပြန်ရနိုင်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး

and you both get the time back that you deserve.

စကားလုံး နည်းနည်း၊ ဝါကျ နည်းနည်းကို အသုံးပြုပါ။

And I can tell you this, I've seen it in my own life.

ဒါကို ကျွန်တော် ပြောနိုင်တယ်၊ ကိုယ်ပိုင်ဘဝမှာ ဒါကို သိမြင်ခဲ့တာပါ။

If you just start to think about the efficiency of communication,

ဆက်သွယ်ရေးရဲ့ ထိရောက်မှု အကြောင်း စစဉ်းစားမိရင်

if you put into practice a couple of the tips that I just talked about,

ကျွန်တော်ပြောခဲ့တဲ့ အကြံပြုချက် နှစ်ခုလောက်ကို လက်တွေ့ကျင့်သုံးရင်၊

you will see in your own mind that you start to think more clearly,

ပိုရှင်းရှင်း စဉ်းစာလာတာ၊ ပိုရှင်းရှင်း ပြောဆိုတာ၊ ပိုရှင်းရှင်း

talk more clearly, write more clearly.

ရေသားတာကို ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ မြင်ရမှာပါ။

And you'll see ultimately that it's selfishly good for you

နောက်ဆုံးတော့ ပြန်ကြားရမှာကြောင့်၊ ဒါက ကိုယ့်အတွက် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ဆန်

because you'll be heard again.

ကောင်းတာကို သိမြင်လာမယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)