How to Write Less but Say More | Jim VandeHei | TED

Translator: Hossein Madani Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

So I've got some tough medicine for you.

خب، برایتان حقیقت تلخی دارم.

The truth is that everybody in this room

حقیقت این است که تمام شماهایی که اینجا هستید

needs to radically rethink how you communicate,

نیاز دارید به طور اساسی در نحوۀ ارتباطتان تجدید نظر کنید،

especially how you write,

به‌ویژه نحوۀ نوشتارتان،

if you want anything to stick in this distracted digital world.

اگر می‌خواهید در این دنیای دیجیتالی پر از حواس‌پرتی، چیزی در ذهن بماند،

I don't care if you're a student, if you're an academic,

من اهمیتی نمی‌دهم که دانش‌آموز یا دانشجو، فردی علمی،

if you're a scientist, you're a CEO, a manager.

دانشمند، مدیرعامل و یا کارفرما باشید.

I'll tell you what the data told me that your friends won't tell you,

من چیزی را به شما می‌گویم که داده‌ها به من گفتند و دوستانتان به شما نخواهند گفت،

which is almost nobody listens to or reads most of what you write.

این که تقریبا هیچ‌کس چیزهایی که می‌نویسید را نه می‌خواند و نه به آن ها گوش می‌دهد.

Most of the stuff that you agonize thinking about,

اغلب چیزی که برای فکر کردن به آن عذاب می‌کشید،

they pay no attention to.

به آن هیچ توجهی نمی‌کنند.

And how do I know this?

و من چطور این را می‌دانم؟

Well, I learned it the hard way.

خب، من این را به سختی یاد گرفتم.

I've dedicated my entire life to mass producing words.

من تمام زندگی‌ام را وقف تولید انبوه کلمات کرده‌ام.

I was a journalist by training.

من یک دانش‌آموختۀ خبرنگاری بودم.

Started at the "Oshkosh Northwestern."

از روزنامه «اُشکُش نورث وسترن» شروع کردم.

Worked my way up to covering the presidency

تا گزارش انتخابات ریاست جمهوری پیش رفتم

for "The Washington Post" and the "Wall Street Journal."

برای «واشنگتن پست» و «روزنامه‌ی وال استریت».

And I started two media companies, all about mass producing words.

و دو شرکت رسانه‌ای راه اندازی کردم که تماماً مربوط به تولید انبوه کلمات هستند.

Politico and now Axios.

«پولیتیکو» و به تازگی «آکسیوس».

And at my current company,

و در شرکت فعلی‌ام،

the entire premise of the company

تمام اساس شرکت

is to teach journalists and then CEOs, academics and others

 این است که به روزنامه‌نگاران و سپس مدیر عاملان، دانشگاهیان و دیگران یاد دهیم

how to use far fewer words.

که چگونه از کلمات بسیار کمتری استفاده کنند.

So why?

خب چرا؟

Why, if I spent my entire life writing lots of words,

چرا من که تمام زندگی‌ام را صرف نوشتن کلمات زیادی کرده‌ام،

do I want people to use fewer of them?

می‌خواهم مردم کمتر از آن‌ها استفاده کنند؟

Because the data -- and you -- made me.

چون داده‌ها -- و شما -- من را مجبور کردید.

If you actually look at what you're doing --

اگر واقعاً به کاری که می‌کنید نگاه کنید --

One of the most interesting things about technology,

یکی از جالب‌ترین چیزها در مورد تکنولوژی،

one of the creepiest things about technology is

یکی از ترسناک‌ترین چیزها در مورد فناوری این است

businesses know so much about you.

که کسب‌وکارها خیلی چیزها درباره‌ی شما می‌دانند.

What you do, where you go, what you buy.

کاری که می‌کنید, جایی که می‌روید، چیزی که می‌خرید.

And in the case of a media company, how you consume information.

و در مورد شرکت‌های رسانه‌ای، شما چطور اطلاعات دریافت می‌کنید.

And the data about how you consume information is eye-popping.

و داده‌ها درباره‌ی نحوه‌ی جذب اطلاعات توسط شما، بسیار تعجب‌آور است.

And to be honest, for me, really humbling.

و صادقانه بگویم، برای من، باعث تواضع است.

And led to this journey about,

و منجر به این ماجراجویی شد که،

wow, if I'm looking at this data

وای، وقتی به این داده‌ها نگاه می‌کنم

and the data basically says: you read almost nothing.

و داده‌ها اساساً می‌گویند: شما تقریباً هیچ چیزی را نمی‌خوانید.

You skim. You might look at a headline.

نگاه مختصری می‌کنید. شاید نگاهی به عنوان بیندازید.

You might look at a subject line.

ممکن است به یک موضوع نگاه کنید.

But you're basically not reading the stories,

اما اساساً داستان‌ها را نمی‌خوانید،

in my case, that we were producing.

در مورد من، داستان‌هایی که تولید می‌کردیم.

And the most humbling moment, the eye-opening, the aha moment for me:

و برای من فروتنانه‌‌ترین و تکان دهنده‌ترین لحظه‌ای که چشمم را باز کرد، این بود:

I was a journalist, I was at Politico writing columns about President Obama.

روزنامه‌نگاری در پولیتیکو بودم، ستون‌هایی درباره رییس جمهور اوباما می‌نوشتم.

And we wrote this column, and I looked at the traffic numbers

و ما این ستون را نوشتیم، من نگاهی به آمار بازدید آن انداختم

and the White House had to respond to it.

و کاخ سفید باید به آن جواب می‌داد.

And boy, was I feeling cool and smart ...

و پسر، چقدر احساس خفن و باهوش بودن می‌کردم ...

until I looked at the data.

تا اینکه به داده‌ها نگاه کردم.

So back then you had to paginate pages online.

در آن زمان باید صفحات را به صورت آنلاین تقسیم‌بندی می‌کردید.

And so, you know, you had to click from one page to the next to keep reading.

و خب، برای ادامه خواندن باید از یک صفحه به صفحۀ دیگر کلیک می‌کردید.

And I looked at the data.

و به داده‌ها نگاه کردم.

This was a 1600-word column

این یک ستون ۱۶۰۰ کلمه‌ای بود

that everyone in Washington was talking about,

که همه در واشنگتن درباره‌اش صحبت می‌کردند،

that had me feeling so confident.

که باعث شده بود من بسیار دلگرم شوم.

And I realized almost nobody went past the first page.

و متوجه شدم تقریباً هیچ‌کس از صفحۀ اول عبور نکرده است.

(Laughter)

(خنده)

It gets worse.

بدتر هم می‌شود.

On one page, there's only 450 words.

در یک صفحه، فقط ۴۵۰ کلمه وجود دارد.

And I hid a lot of the good stuff at the end.

من خیلی از چیزهای خوب را آخر ستون پنهان کرده‌بودم.

And so it turns out that people were responding, sharing,

معلوم شد که مردم به داستانی پاسخ می‌دادند، به اشتراکش می‌گذاشتند،

talking about a story that almost nobody read.

و درباره‌اش صحبت می‌کردند که تقریبا هیچ‌کس آن را نخوانده بود.

And so it put me on sort of this journey, this discovery.

و خب باعث شد که من در مسیر و کشفی قرار بگیرم.

I'm like, really, like, nobody reads anything?

فکر کردم که، واقعا، کسی چیزی نمی‌خواند؟

Is this true everywhere, is it just me, is there something about my writing?

این در همه جا صدق می‌کند؟ آیا فقط من هستم و چیزی درباره‌ی نوشتن من وجود دارد؟

So I called my friends at the "New York Times."

پس با دوستانم در «نیویورک تایمز» تماس گرفتم.

I called our friends at Facebook.

با دوستانم در فیسبوک تماس گرفتم.

I started to talk to academics

شروع به صحبت با دانشگاهیان کردم

and try to figure out, well, what's going on here.

و سعی کردم متوجه شوم چه اتفاقی می‌افتاد.

Because I had a choice at this point.

چون در این مرحله یک انتخاب داشتم.

I could give up on all of you. I could give up on humanity.

من می‌توانستم از شما دست بکشم. می‌توانستم از بشریت دست بکشم.

I could give up on my career.

می‌توانستم از حرفه‌ام دست بکشم.

Or I could do what basically Jeff Bezos would do

یا می توانستم کاری را انجام دهم که جف بزوس اساساً انجام می‌دهد،

if he's trying to sell you a shoe or get you to buy a book.

وقتی می‌خواهد به شما کفشی بفروشد یا شما را وادار کند کتابی بخرید.

Which is, what is the data telling us?

که این است، داده‌ها به ما چه می‌گویند؟

What do you want? What are you doing?

شما چه می‌خواهید؟ شما چه‌کاری می‌کنید؟

And that data was showing that one,

و آن داده‌ها نشان می‌داد که اولاً،

everybody was getting hit with more information than ever before

نسبت به هر زمانی، همه با اطلاعاتی بیشتری روبه‌رو هستند

and is perpetually distracted,

و مدام حواسشان پرت است،

all because of the internet.

همه‌اش به خاطر اینترنت است.

You skim. You don't really read.

شما نگاهی می‌اندازید. در واقع نمی‌خوانید.

And you share stuff without even bothering to see what it actually means

و چیزهایی را به اشتراک می‌گذارید که حتی به خودتان زحمت ندادید تا آن را دقیقاً بفهمید

or what the story might say.

یا ببینید داستان احتمالا چه می‌گوید.

And if you think about it,

و اگر به آن فکر کنید،

the deeper I dug, the more it actually made sense.

هر چه عمیق‌تر کاوش کنیم، بیشتر منطقی به نظر می‌رسد.

For people who are my age or older,

برای افرادی که هم‌سن من هستند یا سنشان بیشتر است،

like once upon a time, the iPhone didn't exist.

مثلاً روزی روزگاری، آیفون وجود نداشت.

The Android didn't exist.

اندروید وجود نداشت.

There was no Facebook. There was no Google.

فیسبوک وجود نداشت. گوگل وجود نداشت.

If you wanted to learn about something new,

اگر می‌خواستید درباره چیز جدیدی یاد بگیرید،

you had to go to an encyclopedia.

باید به دایره‌المعارف رجوع می‌کردید.

You wanted to look up a word, you went to a dictionary.

اگر دنبال واژه‌ای بودید،‬‫ به فرهنگ لغت رجوع می‌کردید.‬

If you were waiting for news,

اگر منتظر اخبار بودید،

you had to wait for the evening news or the morning newspaper.

باید منتظر اخبار عصرانه یا روزنامه‌ی صبح می‌ماندید.

And then suddenly 2007, that period comes along,

و سپس ناگهان در سال ٢٠٠٧، آن دوره فرا می‌رسد،

and now all of us had the opportunity to have a smartphone

 حالا همه‌ی ما این فرصت را داریم که یک گوشی هوشمند

with astonishing capabilities

با قابلیت‌های شگفت‌انگیز داشته باشیم

to give us access to more information than at any point of humanity.

که به ما دسترسی به اطلاعات بیشتری نسبت به هر زمان دیگری در تاریخ بشریت می‌دهد.

Any idea we had, anything we didn't know,

هر ایده ای که داشتیم، هرچیزی که نمی‌دانستیم،

we could Google it.

می‌توانستیم در گوگل جستجو کنیم.

Any idea we had, no matter how stupid it was,

هر ایده‌ای که داشتیم، مهم نبود چقدر احمقانه باشد،

we could share it.

می‌توانستیم به اشتراکش بگذاریم.

And not only could we share it,

و نه تنها قادر به اشتراکش بودیم،

we could find other people who would applaud,

بلکه می‌توانستیم افرادی را پیدا کنیم که تشویقمان کنند،

who would follow us, who'd fan us.

که مارا دنبال کنند، که طرفدار ما باشند.

And suddenly, oh my gosh,

و ناگهان، اوه خدای من،

like, we've got all this access to mass information at scale.

مثل اینکه ما به این حجم انبوه از اطلاعات دست پیدا کرده‌ایم.

And you could do this for free.

و شما می‌توانید رایگان انجامش دهید.

You could do this for free.

می‌توانید رایگان انجامش دهید.

So suddenly we're getting hit with all this information,

پس ناگهان با این همه اطلاعات مواجه می‌شویم،

and I don't think our species was built to keep up with it.

و فکر نمی‌کنم نوع بشر برای کنار آمدن با آن ساخته شده باشد.

I talked to a guy at the University of Maryland

با یک نفر در دانشگاه مریلند صحبت کردم.

who's studied students for the last decade,

که دهه‌ی اخیر دانشجوها را بررسی کرده است،

and he basically found that even when you choose to read something,

او اساساً متوجه شد که حتی زمانی که تصمیم می‌گیرید چیزی را بخوانید،

even when you make the choice that this is important,

حتی وقتی که آن را مهم به شمار می‌آورید،

you spend on average 26 seconds looking at it.

به طور متوسط ٢٦ ثانیه به آن نگاه می‌کنید.

Review.org and others

وبسایت Review.org و دیگران

have looked at how many times do you look at your screen in a day.

بررسی کرده‌اند که در طول روز چند بار به صفحه نمایشتان نگاه می‌کنید.

They found it's at least 250 times you're checking your phone.

آن ها متوجه شدند که حداقل ٢٥٠ بار گوشی خود را چک می‌کنید.

And for those that don't think that's true,

و برای کسانی که فکر می‌کنند این درست نیست

think about how many times you've either checked it

چند بار از زمان شروع صحبت من گوشی‌تان را چک کرده‌اید

or thought about checking it since I started babbling.

یا به چک کردن آن فکر کرده‌اید، فکر کنید.

(Laughter)

(خنده)

Our data shows that more often than not,

داده‌های ما نشان می‌دهند که اکثر اوقات،

if you share a story on social media, you never read it.

اگر در فضای مجازی داستانی را به اشتراک بگذارید، شما خودتان آن را نخوانده‌اید.

Think about that: like there’s something about a headline or a photo

بهش فکر کنید: چیزی در مورد سرخط خبری یا تصویری هست که

that got you so jacked up that you're going to share it

آنقدر شما را به وجد می‌آورد تا آن را به اشتراک بگذارید

like you're a little lemming.

انگار که یک موش قطبی هستید.

And we all do it because our brains are being, like,

و همه‌ی ما این کار را انجام می‌دهیم، چون که مغزهای ما

flooded with information.

توسط اطلاعات پر شده‌اند.

And what I thought when I did the discovery,

و وقتی که من به این موضوع پی بردم، فکر می‌کردم

I thought, for sure the brain must be getting rewired.

فکر می‌کردم مغز حتما باید دوباره سیم‌کشی شود.

And you hear that often.

و شما بارها این را می‌شنوید.

There's very little scientific proof that that's true.

شواهد علمی بسیار کمی وجود دارد که این موضوع را تایید می‌کنند.

What happened and what we think is happening

چیزی که اتفاق افتاده و چیزی که فکر می‌کنیم در حال وقوع است

is, as a species, we've always been prone to distraction.

این است که به عنوان یک گونه، ما همیشه مستعد حواس‌پرتی بوده‌ایم.

We think we're good multitaskers. Almost nobody is.

ما فکر می‌کنیم چندکاره‌های خوبی هستیم. تقریبا هیچکس اینگونه نیست.

We're good at doing one thing if you're focused on it.

ما تک‌کاره‌های خوبی هستیم، به شرطی که روی آن کار تمرکز کنیم.

The University of California, Irvine, studied this.

دانشگاه کالیفرنیا، آرواین، این را مطالعه کرده است.

They studied our distractibility

آن‌ها روی حواس‌پرتی ما مطالعه کردند

and found that if you get distracted on something,

و به این نتیجه رسیدند که اگر حواستان به چیزی پرت شود،

it takes you 20 minutes to truly refocus.

۲۰ دقیقه زمان می‌برد تا دوباره به خوبی متمرکز شوید.

Now think about your day.

اکنون به روز خود فکر کنید.

It's just awash in distraction.

غرق در حواس‌پرتی است.

Awash in words: tweeted words, texted words, Slacked words, email words.

غرق در کلمات، کلمات توییت‌شده، کلمات متن، کلمات بی‌نظم، کلمات ایمیل‌ها.

Words, words, words.

کلمات، کلمات، کلمات.

And then you peck at your little computer looking for more.

و سپس برای کلمات بیشتر به کامپیوتر کوچک خود نوک می‌زنید.

So no wonder nobody's paying attention to almost anything you're saying or doing.

پس جای تعجب نیست که هیچ‌کس به هرچیزی که می‌گویید یا انجام می‌دهید توجه نمی‌کند.

No wonder it's so hard to get people to pay attention to anything.

جای تعجب نیست که وادار کردن مردم به توجه کردن به چیزی، بسیار سخت است.

So at Axios, as we thought about this,

برای همین در آکسیوس، وقتی که در موردش فکر می‌کردیم،

we said, listen, if the consumer’s saying they want more information quicker

گفتیم: «گوش کنید، اگر مخاطب می‌گوید که می‌خواهد سریع‌تر به اطلاعات بیشتری برسد

and they're not going to spend that much time

و نمی‌خواهند زمان زیادی را صرف این کار کنند

and you want to stay in journalism,

و شما می‌خواهید روزنامه‌نگار بمانید،

what would you do? What would you do?

چیکار می‌کنید؟ چیکار می‌کنید؟

And our solution was what we call Smart Brevity,

و راه‌حل ما چیزی بود که به آن می‌گوییم «اختصار هوشمند»،

that people want smart content, essential content.

که مردم محتوای هوشمند و ضروری را می‌خواهند.

But they want it delivered efficiently, as fast as humanly possible.

اما آن‌ها می‌خواهند که با کارآمدی و در سریع‌ترین حالت ممکن تحویل داده شود.

And we saw it in how people were getting our information,

و ما بررسی کردیم که مردم چگونه اطلاعات ما را دریافت می‌کنند،

how they were getting it elsewhere.

و چگونه آن اطلاعات را از دیگران دریافت می‌کردند.

And so we built a whole company around it to teach journalists how to do it.

پس ما یک شرکت حول این محور ساختیم تا به روزنامه‌نگاران نحوه انجامش را آموزش دهیم.

And journalists kind of adapted right away.

و روزنامه‌نگاران به نوعی فوراً سازگار شدند.

And suddenly we had awesome readership almost overnight,

و ناگهان تقریباً یک‌شبانه‌روز خوانندگان زیادی پیدا کردیم،

people in the White House, CEOs, tech leaders.

کارکنان کاخ سفید، مدیرعامل‌ها، پیشوایان تکنولوژی.

And then two interesting things happened after that.

و بعد از آن دو اتفاق جالب رخ داد.

I started to get not ten or 20,

من شروع به دریافت نه تنها ده یا ٢٠،

literally hundreds of notes from readers saying,

بلکه واقعاً صدها یادداشت از خوانندگان کردم که می‌گفتند،

"Thank you, you're trying to save me time. I can tell."

«ممنونم، شما سعی می‌کنید در وقت من صرفه‌جویی کنید. من می‌توانم درک کنم.»

I never asked for a thank you, especially when you cover politics,

من هرگز درخواست تشکر نکردم، به‌ویژه وقتی که سیاست را پوشش می‌دهید،

you're lucky not to get hit by a shoe,

شانس بیاورید به شما کفش پرتاب نکنند،

much less actually have someone thank you for it.

چه برسد به اینکه کسی برای آن از شما تشکر کنند.

But I was like, "Oh, that is interesting."

اما با خودم می‌گفتم: «آه، چه جالب.»

And then about a year and a half in, we started to get calls from companies,

و بعد از حدود یک سال و نیم، شروع به دریافت تماس از شرکت‌ها کردیم،

from the NBA, from startups,

از اِن‌بی‌اِی، شرکت‌های نوپا،

and almost all were saying the same thing:

و تقریبا همه یک چیز می‌گفتند:

"Hey, our executives, our people, they're reading Smart Brevity,

«هی، مدیران و مردم ما، مشغول مطالعه‌ی «اختصار هوشمند» هستند،

but they won't read anything that we do internally.

اما آنها چیزی را که خودمان نوشتیم را نمی‌خوانند».

This led me on another journey to figure out why people can't get people

این من را به ماجراجویی دیگری برد تا بفهمم چرا مردم نمی‌توانند همدیگر را

to read about things that are happening at their company

وادار کنند تا اتفاقات شرکت آن‌ها را بخوانند

or happening at their school or happening at their startup.

یا چیزهایی که در مدرسه‌شان یا در شرکت نوپایشان اتفاق می‌افتد.

And it turned out that basically

و مشخص شد که اساساً

people were vomiting so many words in all these places

مردم در همه این مکان‌ها از توده کلمات خسته شده بودند؛

that nobody was paying attention to it.

کلماتی که هیچ‌کس به آن‌ها توجه نمی‌کرد.

And that's where we thought,

و آنجا بود که ما فکر کردیم،

oh, Smart Brevity could work in almost any setting.

اوه، «اختصار هوشمند» تقریبا می‌تواند در هر موقعیتی کار کند.

So we get a call from the CIA, the head of the CIA.

پس ما تماسی از طرف سی‌آی‌ای، رئیس سی‌آی‌ای، دریافت کردیم.

They call us, and they say,

آن‌ها تماس گرفتند و گفتند،

"Listen, can you guys come in and talk to our team

«گوش کنید، آیا شما می‌توانید بیایید و با تیم ما صحبت کنید

about how spies can essentially give a much more crisper explanation

تا جاسوس‌ها اساساً تفسیر کامل‌تری از آن چیزی

of what they're seeing on the ground?

که در صحنه می‌بینند داشته باشند؟

Like, what are the threats?

مثلاً، تهدیدات آن کدامند؟

They're not great communicators. These messages are meandering."

آنها سخنوران خوبی نیستند. این پیام‌ها بسیار پیچیده هستند.»

So my partner goes in, talks to the CIA,

پس شریک من به آنجا می‌رود، با سی‌آی‌ای صحبت می‌کند،

explains the tricks and tips I’m going to give you in a second.

ترفند‌ها و راهکار‌هایی که به زودی به شما می‌گویم را توضیح می‌دهد.

And in the audience is a guy who writes the Presidential Daily Brief,

و فردی در میان حضار که خلاصه‌ی اخبار مربوط به ریاست جمهوری را می‌نویسد،

and this was under Donald Trump,

این در دوران دونالد ترامپ بود،

and he would write it, go in, and they would brief him.

او گزارشش را می‌نوشت، وارد می‌شد، و او را توجیه می‌کردند.

And he was so enamored with this idea of communicating more effectively

و آنقدر شیفته‌ی این ایده‌ی ارتباط مؤثرتر بود

that he quit and now works for us,

که استعفا داد و‌ اکنون برای ما کار می‌کند،

teaching other people how to communicate more effectively.

به دیگران نحوه‌ی برقرار کردن ارتباط موثر‌تر را می‌آموزد.

(Laughter)

(خنده)

I'm not blaming Trump. It's because of us, because of Axios.

من ترامپ را سرزنش نمی‌کنم. این تقصیر ماست ، تقصیر آکسیوس است.

Around the same time, Jamie Dimon,

تقریبا در همین زمان، جیمی دیمن،

one of the most famous CEOs of our generation,

یکی از مشهور‌ترین مدیر‌ان ارشد نسل ما،

he writes his annual letter.

گزارش سالانه‌ی خود را می‌نویسد.

It's 32,000 words long,

این گزارش ۳۲,۰۰۰ کلمه است،

about his observations on banking and on the world.

درباره‌ی مشاهداتش در راستای بانکداری و جهان‌.

32,000 words is basically a book.

۳۲,۰۰۰ کلمه در واقع یک کتاب است.

So he's probably lucky if even his family members read it.

پس احتمالاً باید شانس بیاورد اعضای خانواده‌اش آن‌ را بخوانند.

So his staff calls us, and they say,

پس کارکنان او تماس گرفتند و گفتند:

"Hey, listen. It seems like you guys are good

«هی، گوش کنید. به نظر می‌رسد شما در

at getting people to pay attention to information.

وادار کردن مردم جهت توجه به اطلاعات خبره هستید.

Could you do a Smart Brevity version of it?"

می‌توانید «اختصار هوشمند» آن‌را بنویسید؟»

So we took his most important points, turned 32,000 words into a couple hundred,

پس ما مهم‌ترین نکات آن‌را در نظر گرفتیم، ۳۲۰۰۰ کلمه را به چند صد کلمه تبدیل کردیم،

and voila, they got much more engagement,

و بفرمایید، آنها تعامل بسیار بیشتری دریافت کردند،

much more traction in people seeing what's important,

استقبال بسیار بیشتری از سوی مردم که ببینند چه مهم است،

remembering what's important.

تا آنچه مهم است را به یاد بیاورند.

So what I want to leave you with are what are some of the basic tips.

پس آنچه من می‌خواهم شما را با آن تنها بگذارم، چند نکته اساسی است.

Because you probably know, you're frazzled, you're distracted,

چون احتمالا می‌دانید، شما پرتنش هستید، شما حواس‌پرت هستید،

you can see it.

شما می‌توانید آن‌را ببینید.

When you're trying to send a message,

وقتی تلاش می‌کنید پیامی را بفرستید،

what are the things that you could do differently, starting today,

چه کارهایی را می‌توانید از همین امروز متفاوت انجام دهید،

to become a vastly more effective communicator?

تا به ارتباط‌گیران بسیار مؤثرتری تبدیل شوید؟

Number one, stop being selfish.

شماره‌ی یک: از خودخواه بودن دست بردارید.

Stop being selfish.

خودخواه بودن را تمام کنید.

What do I mean by that?

منظور من از آن چیست؟

So much of writing is self-indulgent.

بیش از حد نوشتن، کاری افراطی است.

We write about what we care about,

ما درباره‌ی چیزهایی می‌نویسیم که برایمان اهمیت دارد،

and we write at the length that we want to write about.

و به درازایی که می‌خواهیم، می‌نویسیم.

We don't think about the whole purpose of it,

به این فکر نمی‌کنیم که هدف کلی آن چیست،

which is what is the person that I'm writing this for, or talking to,

هدف آن است که فردی که من متن را برایش می‌نویسم یا با او صحبت می‌کنم،

what do they actually need to know?

در واقع چه چیزی را نیاز دارد تا بداند؟

What do they actually care about?

آنها در واقع به چه چیزی اهمیت می‌دهند؟

Reverse the way you think about communicating.

طرز فکر خود در مورد ارتباط برقرار کردن را وارونه کنید.

At our company, the first two words of our manifesto are: "Audience first."

در شرکت ما، دو کلمه‌ی اول اظهاریه‌ی ما «اولویت با مخاطب» است.

How do you serve the people that you're trying to reach?

چگونه به افرادی که سعی دارید به آن‌ها دسترسی پیدا کنید، خدمت می‌کنید؟

The Holy Father himself has blessed this concept indirectly.

خودِ پدر مقدس به‌طور غیرمستقیم این مفهوم را برکت داده است.

So Pope Francis just gave a speech recently

پاپ فرانسیس اخیرا در اسلوواکی یک سخنرانی کرد

in Slovakia, where he was talking to priests

که در آن با کشیش‌ها درباره‌ی موعظه‌هایی

about the homilies that they're giving.

که می‌دهند صحبت می‌کرد.

And he said, “You have to stop giving 30 and 40 minute homilies,

و گفت: «باید موعظه‌های ۳۰ و ۴۰ دقیقه‌‌ای را متوقف کنید،

and they should be 10 minutes.

باید ۱۰ دقیقه باشند.

Because no one’s listening to you.

چون هیچ‌کس به شما گوش نمی‌دهد.

You’re losing them. People don’t pay attention that long.”

آن‌ها را دارید از دست می‌دهید. مردم آنقدر توجه نمی‌کنند.»

And he joked when he made the announcement

و او هنگام اعلام این موضوع شوخی کرد

that the loudest applause came from the nuns

که بلندترین تشویق از سوی راهبه‌ها بود

because, in his words, they're the ones

چون به گفته او، آن‌ها کسانی هستند

who have to suffer through your long-windedness.

که باید از پرحرفی شما رنج ببرند.

(Laughter)

(خنده)

So point two is: grab me.

بنابراین نکته دوم این است: مرا جذب کنید.

Whenever you're communicating --

هروقت ارتباط برقرار می‌کنید--

again, I don't care if it's in an email, if it's a tweet, if it's a note,

دوباره می‌گویم، مهم نیست که در یک ایمیل، توییت، یادداشت

if it's a memo to a friend, grab me.

یا یک نوشته به دوست باشد، مرا جذب کن.

What is the most important thing, the reason you're writing?

مهم‌ترین چیز، دلیل نوشتن شما چه می‌تواند باشد؟

What is that one thing, if you only had that 26 seconds I mentioned,

اگر فقط آن ۲۶ ثانیه‌ای که ذکر کردم را داشتید، آن یک مورد چیست؟

what is the one thing you want me to remember about it?

آن یک موردی که می‌خواهید من به یاد داشته باشم چیست؟

Which is related to tip three, which is: just keep it simple.

که به نکته سوم مربوط می‌شود: فقط ساده نگه‌اش دارید.

Keep it simple.

ساده نگه‌اش دارید.

Like think of that one sentence,

مثلا به آن یک جمله فکر کنید،

one sentence is better than two sentences.

یک جمله بهتر از دو جمله است.

One paragraph is better than two paragraphs.

یک پاراگراف بهتر از دو پاراگراف است.

Use simple, strong words.

از کلمات ساده و قوی استفاده کنید.

There's a reason you're taught a simple sentence structure

دلیلی وجود دارد که به شما ساختار جمله ساده آموزش داده می شود،

when you're a little kid.

زمانی که کودک هستید.

It still works effectively today.

هنوز هم به طور مؤثر کار می‌کند.

It still works effectively. Keep it simple.

هنوز به طور مؤثر کار می‌کند. ساده نگه‌اش دارید.

If you're going to write about a banana,

اگر درباره‌ی یک موز می‌نویسید،

you're not going to call it an elongated yellow piece of fruit.

شما آن را یک قطعه کشیده‌ی زرد از میوه نمی‌نامید.

You're going to call it a banana.

شما آن را موز می‌نامید.

If you're going to talk about someone lying,

اگر در مورد کسی که دروغ می‌گوید صحبت می‌کنید،

you're not going to say prevaricate, you're going to say lie.

نمی‌گویید تزویر می‌کند، می‌گویید دروغ می‌گوید.

Keep it simple.

ساده نگه‌اش دارید.

Which relates as well to point four,

که همچنین به نکته چهارم مربوط می‌شود،

which is: be human.

این که: انسان باشید.

Write like a human.

مانند یک انسان بنویسید.

I see this in journalism all the time.

من همیشه این را در روزنامه‌نگاری می‌بینم.

I don't understand what happened to our species

نمی‌فهمم چه اتفاقی برای گونه ما افتاده

that when you put a pen in our hand or a keyboard in front of us,

که وقتی قلمی در دست ما یا صفحه‌کلیدی در مقابل ما قرار می‌گیرد،

we suddenly stiffen up,

ناگهان جدی می‌شویم،

think we're a Harvard professor or we're Walt Whitman,

فکر می‌کنیم استاد هاروارد یا والت ویتمن هستیم،

and we try to show off in our writing.

و سعی می‌کنیم در نوشتن خودنمایی کنیم.

Like, if I was talking to you in the bar,

مثلاً، اگر در بار با شما صحبت می‌کنم،

I'm not going to use SAT words, I'm not going to talk in acronyms.

از کلمات اس‌ای‌تی استفاده نمی‌کنم، با اختصارات صحبت نمی‌کنم.

I'm not going to use wordy clauses.

من از عبارات طولانی استفاده نمی‌کنم.

I'm going to talk like I'm talking to you now.

من همانند همین الان با شما صحبت می‌کنم.

I'm going to talk like a human.

من مثل یک انسان صحبت می‌کنم.

So stop, stop using those big terms.

پس دست نگه دارید، از استفاده از آن اصطلاحات بزرگ دست نگه دارید.

You think that people think you're smart when you use them? They don't.

تصور می‌کنید مردم فکر می‌کنند باهوش هستید؟ اینطور نیست.

They just want to throw a shoe at you.

آن‌ها می‌خواهند کفشی به شما پرتاب کنند.

(Laughter)

(خنده)

Which leads me to point five, which is just stop.

که مرا به نکته پنجم می رساند، که فقط دست نگه دارید.

Just stop.

فقط دست نگه دارید.

The greatest gift that you can give yourself and others

بزرگترین هدیه‌ای که می‌توانید به خود و دیگران

in this cluttered world

در این دنیای درهم ریخته بدهید،

is their time back and is your time back.

بازگرداندن زمان آن‌ها و بازگرداندن زمان خودتان است.

Use as few words, as few sentences as humanly possible

از کمترین کلمات، کمترین جملات ممکن استفاده کنید

so that that person gets the message you want

تا آن شخص پیامی که می‌خواهید را دریافت کند

and you both get the time back that you deserve.

و هر دوی شما زمانی که سزاوار آن هستید را پس بگیرید.

And I can tell you this, I've seen it in my own life.

و می‌توانم این را به شما بگویم. من این را در زندگی خودم دیده‌ام.

If you just start to think about the efficiency of communication,

اگر فقط شروع به فکر کردن درباره کارایی ارتباط کنید،

if you put into practice a couple of the tips that I just talked about,

اگر چند نکته‌ای که الان گفتم را به کار ببرید،

you will see in your own mind that you start to think more clearly,

شما در ذهن خود خواهید دید که واضح‌تر فکر می‌کنید،

talk more clearly, write more clearly.

واضح‌تر صحبت می‌کنید، واضح‌تر می‌نویسید.

And you'll see ultimately that it's selfishly good for you

و در نهایت می‌بینید که به شکل خودخواهانه‌ای به نفع خودتان است

because you'll be heard again.

چون دوباره شنیده می‌شوید.

Thank you.

متشکرم.

(تشویق)

(Applause)