Ronald Rael: An architect's subversive reimagining of the US-Mexico border wall | TED

Translator: Hajar Almasi Reviewer: Saeid Saadat Talab

Isn't it fascinating how the simple act of drawing a line on the map

جالب نیست که چطورعملِ سادهء کشیدنِ خطی در نقشه

can transform the way we see and experience the world?

می‌تواند روشی که دنیا را با آن درک و تجربه می‌کنیم، تغییر دهد؟

And how those spaces in between lines, borders,

و این که چگونه فضاهای بین خطوط، مرزها،

become places.

به «مکان‌هایی» بدل می‌شوند.

They become places where language and food and music

به مکان‌هایی تبدیل می‌شوند که در آن زبان و غذا و موسیقی

and people of different cultures rub up against each other

و مردم ِفرهنگ‌های مختلف

گاه به شکلی زیبا و گاه خشن و گاهی واقعا مضحک، باعث اصطکاک مقابل یکدیگر می‌شوند.

in beautiful and sometimes violent and occasionally really ridiculous ways.

And those lines drawn on a map

و آن خطوطی که روی نقشه‌ای ترسیم می‌شود،

can actually create scars in the landscape,

درواقع می‌توانند زخمی در منظر و چشم‌انداز ایجاد کنند،

and they can create scars in our memories.

و می‌توانند در خاطرات ما هم ردِ زخمی ایجاد کنند.

My interest in borders came about

علاقه‌ام به مرزها زمانی رخ داد

when I was searching for an architecture of the borderlands.

که در جستجوی معماریی برای سرزمین‌های مرزی بودم.

And I was working on several projects along the US-Mexico border,

و در چندین پروژه در امتداد مرزِ ایالات‌متحده - مکزیک مشغول به کار بودم،

designing buildings made out of mud taken right from the ground.

درحال طراحی بناهایی ساخته‌شده از گِل مستقیما از خودِ زمین گرفته شده، بودم.

And I also work on projects that you might say immigrated to this landscape.

و روی پروژه‌هایی کار می‌کردم که احتمالا بگویید به این سرزمين‌ها مهاجرت کرده‌اید

"Prada Marfa," a land-art sculpture

«پرادا مارفا» ، یک مجسمه هنر-زمینی است

that crosses the border between art and architecture,

که از مرز بین هنر و معماری عبور می‌کند،

and it demonstrated to me that architecture could communicate ideas

و به من نشان داد که معماری می‌تواند بین ایده‌هایی

that are much more politically and culturally complex,

که از لحاظ سیاسی و فرهنگی بسیار پیچیده‌ هستند، ارتباط برقرار کند،

that architecture could be satirical and serious at the same time

این‌که معماری می‌تواند هم‌زمان هم طنزآمیز و هم جدی باشد،

and it could speak to the disparities between wealth and poverty

و می‌تواند از اختلاف بین ثروت و فقر

and what's local and what's foreign.

و آنچه که محلی و خارجی است، صحبت کند.

And so in my search for an architecture of the borderlands,

بنابراین در جستجویم برای معماری سرزمین‌های مرزی،

I began to wonder,

داشتم فکر می‌کردم

is the wall architecture?

که آیا دیوار هم معماری محسوب می‌شود؟

I began to document my thoughts and visits to the wall

شروع به ثبت افکار و بازدیدهایم از دیوار کردم،

by creating a series of souvenirs

تا مجموعه‌ یادبودی ایجاد کنم

to remind us of the time when we built a wall

تا زمانی را به ما یادآوری کند که دیوار را می‌ساختیم

and what a crazy idea that was.

و ایده عجیب وغریبی بود.

I created border games,

من بازی‌های مرزی ایجاد کردم،

(Laughter)

(خنده حاضرین)

postcards,

کارت‌پستال‌ها،

snow globes with little architectural models inside of them,

گوی برفی با مدل‌های کوچک معماری در داخل آن‌ها،

and maps that told the story of resilience at the wall

و نقشه‌هایی که داستانی از انعطاف‌پذیری ِدیوار را بازگو می‌کردند

and sought for ways that design could bring to light the problems

و در پی راههایی که طراحی بتواند مسائلی را

that the border wall was creating.

که دیوار مرزی ایجاد می‌کرد، روشن کند.

So, is the wall architecture?

خب دیوار، معماری محسوب می‌شود؟

Well, it certainly is a design structure,

خب، به طور یقین این یک ساختار طراحی است،

and it's designed at a research facility called FenceLab,

و در یک مرکز تحقیقاتی به نام «فِنس‌لَب» طراحی شده‌است،

where they would load vehicles with 10,000 pounds

جایی که ماشین‌آلاتی را با ظرفیت ۴.۵ تُن پرمی‌کردند،

and ram them into the wall at 40 miles an hour

وآن‌ها را با سرعت ۶۴.۳۷ کیلومتر در ساعت به دیوار می‌کوبیدند،

to test the wall's impermeability.

تا نفوذ ناپذیری و مقاومت دیوار را بیازمایند.

But there was also counter-research going on on the other side,

و همچنین در طرف دیگر،

the design of portable drawbridges

پل متحرک قابل‌حمل طراحی می‌شد

that you could bring right up to the wall

که می‌توانستید درست بالای دیوار بیاورید

and allow vehicles to drive right over.

و بگذارید ماشین‌آلات از روی آن رد شوند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And like with all research projects, there are successes

و مثل همه پروژه‌های تحقیقاتی، موفقیت‌ها

and there are failures.

و شکست‌هایی هم وجود دارد.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

But it's these medieval reactions to the wall --

اما این واکنش قرون‌وسطایی به دیوار است -

drawbridges, for example --

یعنی برای نمونه پل متحرک --

that are because the wall itself is an arcane, medieval form of architecture.

به این دلیل که خود دیوار، نوعی معماریِ پنهان و قرون‌وسطایی از معماری است

It's an overly simplistic response to a complex set of issues.

این، پاسخی بسیار ساده به مجموعه پیچیده‌ای از مسائل است.

And a number of medieval technologies have sprung up along the wall:

و شماری از تکنولوژی‌هایِ قرون‌وسطایی در امتداد دیوار پدیدار شده‌اند:

catapults that launch bales of marijuana over the wall

منجنیق‌هایی که بسته‌هایی از ماری‌جوانا را آن‌سوی دیوار پرتاب می‌کنند.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

or cannons that shoot packets of cocaine and heroin over the wall.

یا توپ‌هایی که بسته‌های کوکائین و هروئین را از بالای دیوار شلیک می‌کنند.

Now during medieval times,

در دوران قرون‌وسطی،

diseased, dead bodies

افراد بیمار و اجساد مردگان،

were sometimes catapulted over walls as an early form of biological warfare,

گاهی به سوی دیوارها به عنوان شکل اولیه‌ای از جنگ بیولوژیک پرتاب می‌شدند،

and it's speculated that today,

و تصور می‌شود که امروزه،

humans are being propelled over the wall as a form of immigration.

انسان‌ها به صورتِ شکلی از مهاجرت به سمت دیوار پرتاب می‌شوند.

A ridiculous idea.

فکر مضحکی است!

But the only person ever known to be documented to have launched over the wall

اما تنها کسی که تاککنون ثبت شده از فراز دیوار

from Mexico to the United States

از مکزیک به آمریکا پرتاب شده،

was in fact a US citizen,

در واقع یک شهروند آمریکایی بود،

who was given permission to human-cannonball over the wall,

که اجازه داده شد که بصورتِ گلوله توپ انسانی، از فراز دیواری

200 feet,

حدود ۶۱ متری،

so long as he carried his passport in hand

شلیک شود تا وقتی که پاسپورتش در دستش باشد

(Laughter)

(خنده حاضرین)

and he landed safely in a net on the other side.

و او سالم و سلامت در توریِ آن سوی دیگر فرود آمد.

And my thoughts are inspired by a quote by the architect Hassan Fathy,

و اندیشه‌هایم از نقلِ‌قولی از معمارمصری «حسن فَتحی» الهام گرفته شده،

who said,

که گفته است:

"Architects do not design walls,

«معماران، دیوارها را طراحی نمی‌کنند،

but the spaces between them."

بلکه فضاهای بین آن‌ها را طراحی می‌کنند.»

So while I do not think that architects should be designing walls,

پس با این‌که من فکر نمی‌کنم که معماران باید دیوارها را طراحی کنند،

I do think it's important and urgent that they should be paying attention

اما فکر می‌کنم مهم و ضروری است که آن‌ها باید توجه‌شان را

to those spaces in between.

به آن فضاهای مابینِ آن‌ها معطوف دارند.

They should be designing for the places and the people, the landscapes

آن‌ها باید برای مکان‌ها و مردم، مناظری را طراحی کنند

that the wall endangers.

که دیوار را به خطرمی‌اندازد.

Now, people are already rising to this occasion,

اقبال مردمی به این رویداد، الان، رو به افزایش است،

and while the purpose of the wall is to keep people apart and away,

و این در حالی است که مقصود از ساخت دیوار این است که مردم را جدا و دور نگه دارد،

it's actually bringing people together in some really remarkable ways,

اما در واقع مردم را به روش‌هایِ بسیار جالبی دور هم جمع می‌کند،

holding social events like binational yoga classes along the border,

برگزاریِ‌ رویدادهای اجتماعی مانند کلاس‌های یوگایِ دوملیتی در امتداد مرز،

to bring people together across the divide.

مردم را از سرتاسر مرز، گردِ هم می‌آورد.

I call this the monument pose.

آن را، حرکت مجسمه یادبود می‌گویم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

And have you ever heard of "wall y ball"?

تا حالا از «وال- یـ -بال» چیزی شنیده‌اید؟ (از واژه‌ وال=دیواربرای هدفی استفاده کرده)

(Laughter)

(خنده حاضرین)

It's a borderland version of volleyball, and it's been played since 1979

این نسخه مرزی والیبال است که در سال ۱۹۷۹ بازی شده است.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

along the US-Mexico border

در امتداد مرز آمریکا- مکزیک

to celebrate binational heritage.

برای جشن گرفتن میراث دو ملیتی.

And it raises some interesting questions, right?

و سوالات جالبی را برمی‌انگیزاند، نه؟

Is such a game even legal?

چنین بازی‌ای آیا قانونی است؟

Does hitting a ball back and forth over the wall constitute illegal trade?

آیا ضربه زدن به توپ به دیوار، تجارت غیر قانونی ایجاد نمی‌کند؟

(Laughter)

(خنده حاضرین)

The beauty of volleyball is that it transforms the wall

زیبایی والیبال این است که دیوار را

into nothing more than a line in the sand

به چیزی جز خطی در ماسه تبدیل نمی‌کند

negotiated by the minds and bodies and spirits of players on both sides.

که توسط ذهن و جسم و روح بازیکنان در هر دو طرف مذاکره می‌شود.

And I think it's exactly these kinds of two-sided negotiations

و من فکر می‌کنم دقیقا این نوع مذاکرات دو طرفه است

that are needed to bring down walls that divide.

که برای پایین آوردنِ دیوارها به آن نیاز است.

Now, throwing the ball over the wall is one thing,

حالا پرتاب توپ به روی دیوار یک چیز است،

but throwing rocks over the wall

اما پرتاب سنگ به روی دیوار

has caused damage to Border Patrol vehicles

باعث آسیب به خودروهای گشت مرزی

and have injured Border Patrol agents,

و زخمی شدن ماموران گشت مرزی شده‌است،

and the response from the US side has been drastic.

و واکنش طرف آمریکایی شدید بوده‌است.

Border Patrol agents have fired through the wall,

ماموران گشت مرزی از طریق دیوار آتش گشودند،

killing people throwing rocks on the Mexican side.

و سنگ‌پران‌های طرف مکزیکی را به قتل رساندند.

And another response by Border Patrol agents

و واکنش دیگر ماموران گشت مرزی این بود

is to erect baseball backstops to protect themselves and their vehicles.

که بازیکنان بیسبال را احضار کنند تا از خود و وسایل نقلیه‌شان محافظت کنند.

And these backstops became a permanent feature

و این بک‌استاپها (مثلا اشاره به بیس‌بال که مطرح شد) به یک ویژگی دائمی

in the construction of new walls.

در ساخت دیوارهای جدید تبدیل شدند.

And I began to wonder if, like volleyball,

و من شروع کردم به این فکر که آیا،

maybe baseball should be a permanent feature at the border,

مانند والیبال، شاید بیسبال باید یک ویژگی دائمی در مرز باشد،

and walls could start opening up,

و دیوارها شروع به باز شدن می‌کنند،

allowing communities to come across and play,

و به عموم اجازه دهد که اتفاقا یکدیگر را ملاقات کنند و بازی کنند،

and if they hit a home run,

و اگر به خانه‌ای ضربه‌ای بزنند،

maybe a Border Patrol agent would pick up the ball and throw it

شاید یک مامور گشت مرزی توپ را بر می‌داشت

back over to the other side.

و آن را به طرف دیگر پرتاب می‌کرد.

A Border Patrol agent buys a raspado, a frozen treat,

یک مامور گشت مرزی، یک فالوده یخی، بستنی (با ماست یخ زده)

from a vendor just a couple feet away,

را از فروشنده‌ای که تنها چند متر آن طرف‌تر است، می‌خرید،

food and money is exchanged through the wall,

غذا و پول از طریق دیوار مبادله می‌شد،

an entirely normal event made illegal by that line drawn on a map

یک رویداد کاملا عادی که با ترسیم خطی روی یک نقشه

and a couple millimeters of steel.

و چند میلیمتر فولاد، غیرقانونی شده‌.

And this scene reminded me of a saying:

و این صحنه گفته‌ای را به من یادآوری کرد:

"If you have more than you need, you should build longer tables

«اگر بیش از نیازتان پول داشتید، باید میزهای درازتر بسازید

and not higher walls."

و نه دیوارهایی بلندتر.»

So I created this souvenir to remember the moment that we could share

پس این یادبود را ساختم برای به‌خاطر آوردن لحظه‌ای که می‌توانیم

food and conversation across the divide.

غذا و گفتگو را در سرتاسر مرز به اشتراک بگذاریم.

A swing allows one to enter and swing over to the other side

یک تاب به افراد اجازه می‌دهد تا به طرف دیگر حرکت کند

until gravity deports them back to their own country.

تا اینکه جاذبه، آن‌ها را به کشور خودشان برگرداند.

The border and the border wall

مرزها و دیوارهای مرزی

is thought of as a sort of political theater today,

امروزه به عنوان نوعی تئاتر سیاسی تصور می‌شود،

so perhaps we should invite audiences to that theater,

پس شاید ما باید تماشاچیان را به چنان تئاتری دعوت کنیم،

to a binational theater where people can come together

به تئاتردو-ملیتی که در آن مردم بتوانند

with performers, musicians.

با اجرا کنندگان، نوازندگان، گردهم آیند.

Maybe the wall is nothing more than an enormous instrument,

شاید دیوار چیزی بیش از یک ساز بزرگ نیست،

the world's largest xylophone, and we could play down this wall

بزرگ‌ترین زیلوفون دنیا است، و ما می‌توانیم این دیوار را با

with weapons of mass percussion.

نواختن سلاح‌های مَس پرکاشن دست کم بگیریم.

(Laughter)

(خنده حاضرین)

When I envisioned this binational library,

وقتی این کتابخانه دو ملیتی را در رویایم می‌پروردم،

I wanted to imagine a space where one could share

می‌خواستم فضایی تصور کنم که هرکسی

books and information and knowledge across a divide,

در آن بتواند کتاب‌ها و اطلاعات و دانش را در امتداد یک مرز، به اشتراک بگذارد،

where the wall was nothing more than a bookshelf.

جایی که دیوار، چیزی بیش از یک قفسه کتاب نبود.

And perhaps the best way to illustrate the mutual relationship that we have

و شاید بهترین راه برای نشان دادن روابط متقابل

with Mexico and the United States

که با مکزیک و ایالات‌متحده داریم

is by imagining a teeter-totter,

با تصور یک الا کلنگ باشد،

where the actions on one side had a direct consequence

که در آن اقدامات در یک سو اثر مستقیمی بر آن‌چه که

on what happens on the other side,

در سوی دیگر اتفاق می‌افتد، دارد.

because you see, the border itself

چون می‌دانید، خودِ مرز

is both a symbolic and literal fulcrum for US-Mexico relations,

هم یک نقطه عطف سمبلیک و لفظی برای روابط ایالات‌متحده - مکزیک است،

and building walls between neighbors severs those relationships.

و ایجاد دیوارهای بین همسایه‌ها این روابط را منفصل کرده و به‌هم می‌ریزد.

You probably remember this quote, "Good fences make good neighbors."

شاید این نقل‌قول را به یاد می‌آورید که «حصارهای خوب، همسایه‌های خوبی می‌سازند»

It's often thought of as the moral of Robert Frost's poem "Mending Wall."

این غالبا به عنوان پندی از شعرِ «مرمت دیوار» رابرت فراست یاد می‌شود.

But the poem is really about questioning the need for building walls at all.

اما این شعر واقعا درباره این پرسش است که آیا اصلا به دیوارهای ساختمان نیازی است.

It's really a poem about mending human relationships.

این واقعا شعری است درباره مرمت روابط انسانی.

My favorite line is the first one:

سطر مورد علاقه من اولین جمله است:

"Something there is that doesn't love a wall."

«چیزی هست که دیوار را دوست ندارد.»

Because if there's one thing that's clear to me --

چون اگر تنها چیزی باشد که برایم روشن است -

there are not two sides defined by a wall.

هیچ دو طرفی نیست که توسط یک دیوار تعریف شده باشد.

This is one landscape, divided.

یک چشم‌انداز واحد است که تقسیم‌شده.

On one side, it might look like this.

از یک طرف، شاید این‌طور به نظر برسد.

A man is mowing his lawn while the wall is looming in his backyard.

در حالی که مردی چمن خانه‌اش را می‌زند دیوار در حیاط پشتی ازدورپدیدار می‌شود.

And on the other side, it might look like this.

و در سوی دیگر، ممکن است این‌طور به نظر برسد.

The wall is the fourth wall of someone's house.

دیوار، چهارمین دیوارِ خانه کسی باشد.

But the reality is that the wall is cutting through people's lives.

اما واقعیت این است که دیوار زندگی مردم را از میان قطع کرده.

It is cutting through our private property,

بخشی از مالکیت خصوصی ما را،

our public lands,

زمین‌های عمومی ما را،

our Native American lands, our cities,

سرزمین بومی آمریکا، شهرهای ما را،

a university,

یک دانشگاه،

our neighborhoods.

و محله ما را ناقص کرده.

And I couldn't help but wonder

و نتوانستم کمکی کنم اما در شگفت بودم

what it would be like if the wall cut through a house.

که اگر دیواری از خانه‌ای کنده شود، چه شکلی خواهد بود.

Remember those disparities between wealth and poverty?

تفاوت‌های بین ثروت و فقر را به خاطر می‌آورید؟

On the right is the average size of a house in El Paso, Texas,

سمت راست، میانگین اندازه یک خانه در اِل‌پاسو، تگزاس،

and on the left is the average size of a house in Juarez.

و سمت چپ سایز متوسط خانه‌ای درخوارِز است.

And here, the wall cuts directly through the kitchen table.

و در اینجا، دیوار مستقیما میز آشپزخانه را قطع می‌کند.

And here, the wall cuts through the bed in the bedroom.

و در اینجا، دیوار اتاق از وسط تخت‌خواب عبور کرده.

Because I wanted to communicate how the wall is not only dividing places,

از آنجا که می‌خواستم توضیح دهم که چگونه دیوار نه تنها مکان‌هارا تقسیم و جدا می‌کند

it's dividing people, it's dividing families.

بلکه افراد را ازهم جدا کرده، خانواده‌ها را از هم جدا کرده.

And the unfortunate politics of the wall

و سیاست تاسف‌بار دیوار امروز،

is today, it is dividing children from their parents.

جدا کردن کودکان از والدینشان است.

You might be familiar with this well-known traffic sign.

شاید با این علامت ترافیکی شناخته-شده آشنا باشید.

It was designed by graphic designer John Hood,

که توسط طراح گرافیک، جان هود طراحی شده،

a Native American war veteran

یک کهنه‌سرباز جنگی بومی آمریکا

working for the California Department of Transportation.

که برای اداره حمل‌ونقل کالیفرنیا کار می‌کرد.

And he was tasked with creating a sign to warn motorists

و مامور شد تا تابلویی طراحی کند برای هشدار به رانندگان مهاجری

of immigrants who were stranded alongside the highway

که در کنار بزرگراه گیر افتاده‌اند

and who might attempt to run across the road.

و شاید در تلاش برای عبور از جاده باشند.

Hood related the plight of the immigrant today

هود گرفتاری و سختیِ مهاجران امروزی را نسبت به ناواهو به جریان لانگ واک

to that of the Navajo during the Long Walk.

مرتبط می‌کند. (راهپیمایی اجبارِی قبیله ناواهو از سوی ایالات متحده درسال ۱۸۶۴)

And this is really a brilliant piece of design activism.

و این واقعا نمونه هوشمندانه‌ای از کنش‌گرایی طراحی است.

And he was very careful

او بسیار محتاط بود

in thinking about using a little girl with pigtails, for example,

از این‌که از دخترکی خُرد با گیسوان بافته شده، استفاده کرد.

because he thought that's who motorists might empathize with the most,

چون فکرکرد کسانی که راننده وسایل نقلیه‌اند همدلی بیش‌تری با آن کنند،

and he used the silhouette of the civil rights leader Cesar Chavez

و از نیمرخ سیاه «سزار چاوز» رهبر حقوق مدنی

to create the head of the father.

برای ایجاد سر پدر، در تابلو استفاده کرد.

I wanted to build upon the brilliance of this sign

می‌خواستم زیرکی این تابلو را

to call attention to the problem of child separation at the border,

با توجه به مساله جداسازیِ بچه در مرز، بنا کنم،

and I made one very simple move.

و یک حرکت بسیار ساده انجام دادم.

I turned the families to face each other.

کاری کردم تا خانواده با هم روبرو شوند.

And in the last few weeks,

و در چند هفته گذشته،

I've had the opportunity to bring that sign back to the highway

من این فرصت را داشته‌ام که آن علامت را به بزرگراه بازگردانم

to tell a story,

تا داستانی تعریف کنم،

the story of the relationships that we should be mending

داستان روابطی که ما باید مرمت کنیم

and a reminder that we should be designing

و یادآور شویم که باید یک ایالات

a reunited states and not a divided states.

به‌هم‌پیوسته را طراحی کنیم و نه ایالاتی جدا و تقسیم شده.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)