The Science Behind How Sickness Shapes Your Mood | Keely Muscatell | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

Alright, I'd like you to take a moment.

خوب، لطفا لحظه‌ای وقت بگذارید.

Think about a time when you were recently sick.

به زمانی که آخرین بار بیمار بودید فکر کنید.

Try specifically to think of a time when,

به‌ویژه به زمانی که

even though you weren't feeling all that great,

با وجود اینکه احساس خوبی نداشتید،

you still felt well enough to get up out of bed,

آنقدری انرژی داشتید که از روی تخت بلند شده

go about your day.

و روزتان را ادامه دهید.

OK, what was your mood like?

خوب، حالت روحی شما چطور بود؟

Did you feel a little sad or depressed?

آیا کمی غمگین یا افسرده بودید؟

What types of social interactions did you want to have?

چه نوع ارتباط اجتماعی می‌خواستید؟

Would you have wanted to go to a cocktail party full of strangers

آیا می‌خواستید به یک مهمانی پر از افراد غریبه بروید

or out on a first date?

یا به اولین قرارتان؟

I'm a psychology professor

من یک استاد روانشناسی

at the University of North Carolina at Chapel Hill,

در دانشگاه کارولینا شمالی در شهر چپل هیل هستم،

and for the past 15 years,

و طی ۱۵ سال گذشته،

I've been studying the interconnections between physiological changes

ارتباط متقابل بین تغییرات فیزیولوژیکی

happening in the body during sickness

که در طول بیماری در بدن اتفاق می‌افتد

and psychological and social well-being.

و سلامت روانی و اجتماعی را مطالعه کرده‌ام.

Specifically my lab studies social psychoneuroimmunology,

به‌خصوص آزمایشگاه من به مطالعه ایمنی‌شناسی عصبی-روانی اجتماعی می‌پردازد

which is a mouthful to say,

که اسمی طولانی دارد

and is a field of research that's dedicated

و حوزه‌ای از تحقیقات است

to discovering interactions between our social experiences,

که به کشف تعاملات بین تجربیات اجتماعی،

psychological processes and the immune system.

فرآیندهای روان‌شناختی و سیستم ایمنی اختصاص دارد.

Today, I want to tell you about some research showing

امروز می‌خواهم درباره تحقیقاتی به شما بگویم

that the same physiological changes happening in your body

که نشان می‌دهند تغییرات فیزیولوژیکی مشابهی

that cause the physical symptoms you have when you're sick,

که در هنگام بیماری در بدن شما باعث ایجاد علائم فیزیکی می‌شود،

are also shaping your mood and your social behavior.

خلق‌وخو و رفتار اجتماعی شما را نیز شکل می‌دهد.

In other words, changes in the immune system

به عبارتی دیگر، تغییرات در سیستم ایمنی

can signal to the brain to cause us to think,

می‌تواند به مغزمان فرمان فکر کردن،

feel and act differently.

احساس کردن و تغییر رفتار دهد.

And not only that, but also our social experiences can cause changes

نه فقط آن، بلکه تجربیات اجتماعی ما می‌توانند باعث تغییر

in our immune systems.

در سیستم ایمنی ما شوند.

So purely psychological things happening in our brains

بنابراین چیزهای صرفاً روانی که در مغز ما اتفاق می‌افتد

can cause the immune system to ramp up or ramp down.

می‌تواند باعث افزایش یا کاهش سیستم ایمنی شود.

Because of that, we can get caught in these vicious cycles

به همین دلیل، ما می‌توانیم در این چرخه‌های معیوب گرفتار شویم

where our psychological experiences can cause changes in our immune system,

که در آن تجربیات روان‌شناختی می‌تواند تغییراتی در سیستم ایمنی ما ایجاد کرده

and those immunological shifts can cause changes

و آن تغییرات ایمنی می‌تواند باعث تغییراتی

to our psychological experiences.

در تجربیات روان‌شناختی ما شود.

Now the component of the immune system

در حال حاضر بخشی از سیستم ایمنی

that most research in psycho- neuroimmunology focuses on

که بیشتر تحقیقات ایمنی‌شناسی‌عصبی‌روانی بر روی آن متمرکز است،

is the inflammatory response or inflammation.

پاسخ التهابی یا التهاب است.

The inflammatory response is your immune system's

پاسخ التهابی اولین خط دفاعی شما

first line of defense against injury or infection,

علیه صدمه یا عفونت است

and it's coordinated by these molecules

و با مولکول‌هایی همراه است

that are called pro-inflammatory cytokines.

که سیتوکین‌های پیش‌التهابی نامیده می‌شوند.

You can think of cytokines as sort of the chemical messengers

می‌توانید این مولکول‌ها را شبیه به پیام‌رسانان شیمیایی

of the immune system.

در سیستم ایمنی تصور کنید.

So they're out there right now, swimming through your bloodstream.

آن‌ها اکنون هم به صورت شناور در جریان خون شما وجود دارند.

And if an immune cell finds something weird or out of the ordinary,

و اگر یک سلول ایمنی چیزی عجیب یا غیرمعمول پیدا کند،

they'll tell those cytokines to signal to other immune cells

با ترشح این سیتوکین‌ها به دیگر سلول‌های ایمنی پیام می‌دهند

to come and check it out.

که برای بررسی به این محل بیایند.

So if you think about a time you've had a paper cut,

پس اگر به وقتی فکر می‌کنید که با کاغذ دستتان را بریدید

you may have noticed that the area around the cut swells,

ممکن است متوجه شوید که محل اطراف زخم ملتهب شده است،

it turns red, it heats up.

قرمز شده و گرم است.

That's the inflammatory response in action.

این همان پاسخ التهابی است.

And those symptoms are caused by your cytokines doing their job,

و آن علائم به علت وجود سیتوکین‌ها ایجاد شده‌اند که سیگنال‌هایی را

sending out signals to other immune cells to come and heal the cut.

به سایر سلول‌های ایمنی ارسال می‌کنند تا بیایند و بریدگی را بهبود بخشند.

The same thing happens if your immune cells find a virus

همین اتفاق رخ خواهد داد اگر سلول‌های ایمنی شما یک ویروس

or a bacteria in the body.

یا باکتری در بدنتان پیدا کنند.

They send out cytokines to signal to other immune cells

آن‌ها با ترشح سیتوکین‌هایی دیگر سلول‌های ایمنی را آگاه می‌کنند

to come and try and eliminate the pathogen.

تا بیایند و در از بین بردن پاتوژن کمک کنند.

Now in doing this, cytokines cause

اکنون با انجام این کار، سیتوکین‌ها

the physical symptoms we commonly have when we're sick.

علائم فیزیکی را ایجاد می‌کنند که معمولاً در هنگام بیماری داریم.

Things like fever and achiness and fatigue.

مواردی مانند تب، درد و خستگی.

So even though we usually think of those symptoms as being caused by a virus

بنابراین، اگرچه ما معمولاً این علائم را ناشی از یک ویروس

or a bacteria itself,

یا یک باکتری می‌دانیم،

they're actually caused by our own immune systems

آن‌ها در واقع به دلیل فعال شدن سیستم ایمنی بدن خود ما

activating to try to eliminate the pathogen.

برای از بین بردن پاتوژن ایجاد می‌شوند.

But in addition to those physical symptoms,

اما علاوه بر آن علائم جسمی،

decades of research,

دهه‌ها تحقیق،

in both animals and humans,

هم در حیوانات و هم در انسان،

clearly shows that cytokines also cause changes to our mood

به وضوح نشان می‌دهد که سیتوکین‌ها نیز باعث تغییراتی در خلق‌وخو

and to our social behavior.

و رفتار اجتماعی ما می‌شوند.

So inflammation in the body can signal to the brain

بنابراین التهاب در بدن می‌تواند به مغز سیگنال دهد

to cause us to feel down,

که باعث شود ما احساس بی‌حوصلگی،

depressed and even hopeless.

افسردگی و حتی ناامیدی کنیم.

Inflammation can also make us want to socially withdraw from other people

التهاب همچنین می‌تواند ما را وادار کند از نظر اجتماعی از افراد دیگر دوری کنیم

to avoid interacting with individuals in our social networks.

و از تعامل با افراد در شبکه‌های اجتماعی خود اجتناب کنیم.

So this research shows the powerful influence that the immune system can have

بنابراین این تحقیق تأثیر قدرتمندی را نشان می‌دهد که سیستم ایمنی می‌تواند

on our mood and on our social behavior.

بر خلق‌وخو و رفتار اجتماعی ما داشته باشد.

Changes in inflammation in the body

تغییر در التهاب در بدن

can signal to the brain to cause us to feel depressed and even lonely.

می‌تواند به مغز سیگنال دهد که باعث احساس افسردگی و حتی تنهایی ما شود.

OK, so you may be wondering,

خوب، ممکن است کنجکاو باشید

why on Earth would your body do this?

که چرا بدنتان این کار را می‌کند؟

Why would you want your immune system to be able to manipulate your brain

چرا بخواهید سیستم ایمنی بدن شما بتواند مغزتان را دستکاری کند

and cause you to feel sad and distant from other people in your life?

و باعث شود در زندگی‌تان احساس غمگینی و دوری از افراد دیگر داشته باشید؟

While we can't know for sure why this happens,

درحالی که از علت این رویداد مطمئن نیستیم،

evolutionary theory provides some good food for thought.

نظریه تکامل مطالب خوبی برای بررسی ارائه می‌دهد.

The fact is,

حقیقت این است،

revving up and running the immune system takes a lot of energy.

تقویت و راه‌اندازی سیستم ایمنی انرژی زیادی می‌طلبد.

Getting cytokines to swim through the bloodstream

ترشح سیتوکین‌ها برای حضور در جریان خون

and send signals to immune cells takes calories.

و ارسال سیگنال به سلول‌های ایمنی، کالری مصرف می‌کند.

And what else takes calories?

و چه چیز دیگری کالری می‌خواهد؟

Pretty much everything.

تقریبا همه چیز.

Especially things like going out and seeking pleasurable experiences,

به‌خصوص چیزهایی مانند بیرون رفتن به دنبالِ یافتن تجارب لذت‌بخش،

interacting with strangers

تعامل با غریبه‌ها

and just generally moving about the world.

و در کل زندگی کردن در جهان.

So the theory is that the immune system is telling the brain to feel depressed

پس تئوری این است که سیستم ایمنی به مغز می‌گوید که احساس افسردگی کند

and to withdraw from socializing

و از داشتن روابط اجتماعی پرهیز کند

because it wants you to stay at home and rest.

زیرا می‌خواهد در خانه بمانید و استراحت کنید.

And if things that would normally sound fun

شبیه به اینکه چیزهایی که معمولا جالب بودند

just don't seem all that fun,

دیگر آنقدر جالب به نظر نمی‌رسند

and if interacting with other people seems exhausting

و تعامل با دیگران خسته‌کننده

and maybe even a little threatening,

و شاید حتی کمی تهدیدکننده باشد،

then we'll be less likely to do those things

در این صورت ما کمتر انگیزه‌ی انجام این کارها را خواهیم داشت

and more likely to stay at home

و بیشتر می‌خواهیم در خانه بمانیم

and let our immune systems use our calories.

تا سیستم ایمنی بتواند از کالری ما استفاده کند.

Now, of course, if this becomes prolonged and inflammation is elevated over weeks

البته، اگر این طولانی شود و التهاب در طول هفته‌ها

or even years,

یا حتی سال‌ها افزایش یابد،

that could have really terrible impacts on our well-being.

می‌تواند تأثیرات وحشتناکی بر سلامت ما داشته باشد.

But in the short term,

اما در کوتاه‌مدت،

we think of this immune-to-brain signaling as adaptive.

ما این سیگنال‌دهی ایمنی به مغز را انطباق‌پذیر در نظر می‌گیریم.

Your immune system is basically good at knowing when it would be a good idea

سیستم ایمنی شما اساساً در دانستن زمان مناسب

for you to be out interacting with the world and the people in it,

برای تعامل داشتن شما با جهان و مردم درون آن

and when it would be better to just stay at home.

و زمانی که بهتر است فقط در خانه بمانید، خوب عمل می‌کند.

But it turns out, the influence of inflammation on our social lives

اما به نظر می‌رسد، تأثیر التهاب بر زندگی اجتماعی ما

isn't as simple as always making us feel more disconnected

به این سادگی نیست که همیشه باعث می‌شود ما بیشتر احساس دوری

and socially withdrawn.

و گوشه‌گیری اجتماعی کنیم.

One of the most important discoveries

یکی از مهمترین اکتشافاتی

that we've made in this area of research recently

که اخیراً در این زمینه تحقیقاتی انجام داده‌ایم

is that inflammation might actually make us more motivated

این است که التهاب ممکن است در واقع ما را

to seek some social interactions,

برای جستجوی برخی از تعاملات اجتماعی،

specifically those with the people who we're closest to.

به‌ویژه تعاملات با افرادی که به آن‌ها نزدیکتر هستیم، باانگیزه‌تر کند.

So it’s not that inflammation makes us less social across the board,

پس این موضوع باعث نمی‌شود که التهاب ما را در سطح جامعه کمتر اجتماعی کند،

it may just make us more selective about who we want to socialize with.

بلکه ممکن است ما را درباره اینکه با چه کسی می‌خواهیم معاشرت کنیم، انتخابی‌تر کند.

To discover this, my colleagues and I ran an experiment.

برای پی بردن به این موضوع، من و همکارانم آزمایشی انجام دادیم.

We asked participants in our study

از شرکت‌کنندگان در مطالعه‌مان خواستیم

to send us digital photographs of someone who they could go to

عکس‌های دیجیتالی از کسی را برای ما بفرستند که در صورت نیاز به کمک یا حمایت

if they needed help or support.

می‌توانند به او مراجعه کنند.

As you would expect, people sent us photos of their romantic partners,

همانطور که انتظار دارید، مردم عکس‌هایی از شرکای عاشقانه خود،

their closest friends and their family.

نزدیکترین دوستان و خانواده‌شان برای ما ارسال کردند.

Then we had our participants view those images of their support figure

سپس ما از شرکت‌کنندگان خواستیم که تصاویر آن افراد را مشاهده کنند

while we tracked their brain activity using MRI scanning.

درحالی‌که فعالیت مغزشان را با استفاده از اسکن ام‌آرای دنبال می‌کردیم،

Now, critically, prior to the MRI scans,

اکنون، قبل از اسکن‌های اِم‌آرای،

we exposed a random half of the participants in our study

نیمی از شرکت‌کنندگان در مطالعه‌مان را

to a bacteria which cause levels of inflammation in the body to increase.

در معرض باکتری‌هایی قرار دادیم که باعث افزایش سطح التهاب در بدن می‌شوند.

The other half just had normal, low levels of inflammation.

نیم دیگر شرکت‌کنندگان سطوح طبیعی و کم التهاب داشتند.

And what we found is that for the people who we exposed to that bacteria,

و چیزی که ما دریافتیم این است که افرادی که در معرض آن باکتری قرار گرفتند

who had lots of cytokines in their body,

و سیتوکین‌های زیادی در بدنشان داشتند،

they actually showed more activity in a reward-related region of the brain,

در واقع فعالیت بیشتری در ناحیه‌ای از مغز مرتبط با پاداش،

called the ventral striatum,

به نام جسم مخطط شکمی نشان دادند

when they viewed images of their support figures

در هنگام دیدن تصاویری از چهره‌های حمایتگر خود را

relative to the people who had low levels of inflammation.

نسبت به افرادی که سطح التهاب پایینی داشتند.

So what this suggests

پس آنچه نشان می‌دهد

is that while inflammation might make social interactions with strangers

این است که اگرچه التهاب احتمالاً باعث می‌شود تعاملات اجتماعی با غریبه‌ها

seem less rewarding,

کم‌ارزش به نظر برسد

it doesn't necessarily make all social interactions seem less rewarding.

اما لزوماً باعث نمی‌شود که همه روابط اجتماعی کم‌ارزش به نظر برسند.

In fact, inflammation may make us more motivated to seek interactions

در واقع، التهاب ممکن است ما را برای تعامل با افرادی که

with people who could provide us with comfort or care.

می‌توانند برای ما آرامش یا مراقبت به ارمغان آورند، باانگیزه‌تر کند.

Those who could be a shortcut to chicken soup.

کسانی که می‌توانند درمان هر دردی باشند.

But of course, it's not every day

اما مطمئناً هر روز نیست

that we come into contact with a virus or a bacteria,

که با یک ویروس یا باکتری در تماس باشیم

or that we have a wound

یا زخمی داشته باشیم

that causes our levels of inflammation to increase.

که باعث افزایش سطح التهاب ما شود.

So how much of a day-to-day influence on our social lives

بنابراین، سیستم ایمنی واقعاً چقدر تأثیر روزانه

does the immune system actually have?

بر زندگی اجتماعی ما دارد؟

Research shows that the answer is a lot more than you might think.

تحقیقات نشان می‌دهد که پاسخ بسیار بیشتر از آن چیزی است که فکر می‌کنید.

That's because one of the most robust findings

چون یکی از قوی‌ترین یافته‌ها

in all of psychoneuroimmunology research

در تمام تحقیقات روان‌عصب‌ایمنی‌شناسی

is that stress causes inflammation.

این است که استرس باعث التهاب می‌شود.

So purely psychological things happening in the brain

بنابراین رویدادهای روانی صرفاً در مغز

can cause increases in cytokines in the body.

می‌توانند باعث افزایش سیتوکین‌ها در بدن شوند.

This is true across species,

این در همه گونه‌ها،

from rodents to primates to humans.

از جوندگان گرفته تا نخستی‌ها و انسان‌ها صادق است.

In my lab and in others across the globe,

در آزمایشگاه من و سایرین در سراسر جهان،

we study the effects of stress on inflammation

ما اثرات استرس را بر التهاب مطالعه می‌کنیم

by asking people to come into the lab and give a ten-minute,

و از مردم می‌خواهیم به آزمایشگاه بیایند و یک سخنرانی ده دقیقه‌ای

off-the-cuff speech

بدون آمادگی قبلی داشته باشند

about why they'd be a good candidate for their dream job.

درباره اینکه چرا می‌توانند فرد مناسبی برای شغل رویایی خود باشند.

And then they have to do challenging mental math out loud.

سپس آن‌ها باید ریاضیات ذهنی چالش‌برانگیز را با صدای بلند انجام دهند.

And they do this all in front of a panel of experts who's judging them.

و همه این کارها را در مقابل هیئتی از داوران کارشناس می‌کنند.

Yeah, people report that this is stressful.

بله، مردم می‌گویند که این کار دلهره‌آور است.

And critically,

و ضرورتاً،

in response to this psychologically stressful experience,

در پاسخ به این تجربه استرس‌زا از نظر روانی،

we see that levels of cytokines in the body have increased.

می‌بینیم که سطح سیتوکین‌ها در بدن افزایش یافته است.

Let's take a second and really appreciate that remarkable finding.

بیایید ثانیه‌ای وقت بگذاریم و واقعاً از آن یافته قابل توجه قدردانی کنیم.

In the absence of anything physically wrong with the body --

در غیاب هر مشکل فیزیکی در بدن -

no viruses, no bacteria, no wounds --

بدون ویروس، بدون باکتری، بدون زخم -

a purely psychological stressor

یک عامل استرس‌زای روانی

is causing the inflammatory response to activate.

صرفاً باعث فعال شدن پاسخ التهابی می‌شود.

So it's not just that our immune systems are sending signals to our brain,

بنابراین نه تنها سیستم ایمنی ما سیگنال‌هایی را به مغز ما ارسال می‌کند،

but also our brains are sending signals to our immune systems

بلکه مغز ما نیز سیگنال‌هایی را به سیستم ایمنی ما ارسال می‌کند

telling them to activate in response to stress that we encounter.

که می‌گوید در پاسخ به استرسی که با آن مواجه می‌شویم فعال شود.

OK, so now that you know

خوب، حالا که می‌دانید

that your immune system has this very active social life

سیستم ایمنی شما دارای یک زندگی اجتماعی بسیار فعال است

and that your brain and your immune system are constantly communicating

و مغز و سیستم ایمنی شما دائماً به گونه‌ای با هم ارتباط برقرار می‌کنند

in ways that could make you feel depressed or lonely,

که می‌تواند باعث ایجاد احساس افسردگی یا تنهایی در شما شود،

what should you do?

باید چه کنید؟

For me, knowing about the social life of the immune system

برای من، دانستن زندگی اجتماعیِ سیستم ایمنی

has changed my life,

زندگی‌ام را تغییر داده است،

in part because it gives me an explanation

تا حدی به این دلیل که به من توضیح می‌دهد

for why I might feel physically crummy at the end of a stressful day,

که چرا ممکن است در پایان یک روز پراسترس از نظر جسمی احساس بدی داشته باشم،

or why I might feel a little down

یا اینکه چرا وقتی از نظر جسمی احساس ناخوشایندی دارم،

and disconnected from other people when I'm feeling physically unwell.

ممکن است کمی احساس ناراحتی و دوری از دیگران داشته باشم.

So, for example,

بنابراین، برای مثال،

the experience of giving this talk today has been really rewarding

تجربه ارائه این سخنرانی امروز واقعاً ارزشمند

and also quite challenging.

و همچنین بسیار چالش‌برانگیز بوده است.

You might even say it was, at times, stressful.

حتی ممکن است بگویید که گاهی اوقات استرس‌زا بود.

And I'm sure you've had similar experiences in your lives.

و مطمئنم شما هم تجربه‌های مشابهی در زندگی خود داشته‌اید.

Maybe it was a difficult task you had to complete at work,

شاید این یک کار دشوار بود که باید در محل کار تمام می‌کردید،

a confrontation with a spouse or a family member,

رویارویی با همسر یا یکی از اعضای خانواده،

or just some problem that cropped up in your life

یا فقط مشکلی که ناگهان در زندگی شما پیش آمده بود

that you had to quickly figure out how to solve.

و باید سریعاً راه‌حل آن را پیدا می‌کردید.

Based on what I've told you here today,

براساس آنچه امروز در اینجا به شما گفتم،

I hope you're predicting that in response to these stressful experiences,

امیدوارم پیش‌بینی کرده باشید که در پاسخ به این تجربیات دلهره‌آور،

we're likely to have high levels of inflammation in our bodies.

احتمالاً سطوح بالایی از التهاب در بدن خود داشته باشیم.

Our cytokines will have come out in full force

سیتوکین‌های ما در پاسخ به استرسی که تجربه کرده‌ایم

in response to the stress we've experienced.

با قدرت کامل ترشح می‌شوند.

And because of that,

و به همین دلیل،

if we then feel exhausted

اگر پس از آن احساس خستگی می‌کنیم

and a bit like we've failed

و کمی انگار شکست خورده‌ایم

and we don't want to go anywhere or see anyone or do anything,

و نمی‌خواهیم جایی برویم یا کسی را ببینیم یا کاری انجام دهیم

and we just want to stay at home and relax on the couch

و فقط می‌خواهیم در خانه بمانیم و روی مبل استراحت کنیم

with the people who we're closest to,

با افرادی که به آن‌ها نزدیک هستیم،

we'll know why.

می‌دانیم چرا.

And because we know that those symptoms are likely just our immune systems

و از آنجایی که می‌دانیم این علائم احتمالاً فقط سیستم ایمنی بدن ما هستند

telling our brains to feel depressed

که به مغز ما می‌گویند که احساس افسردگی کند

and to withdraw from social interactions

و از تعاملات اجتماعی دوری گزیند

so that we stay at home to rest, relax and recuperate,

تا در خانه بمانیم تا استراحت کنیم، آرام شویم و بهبودی پیدا کنیم،

we don't have to agonize

لازم نیست در مورد اینکه چرا ممکن است

over why we're maybe feeling a little down on ourselves,

کمی نسبت به خود احساس ناراحتی کنیم

or a little distant from other people.

یا کمی از دیگران دور شویم، عذاب بکشیم.

We can rest assured that

می‌توانیم مطمئن باشیم

in the coming days,

که در روزهای آینده،

we'll be feeling much more like ourselves again

با کاهش سطح سیتوکین‌هایمان،

as our cytokine levels go back down.

دوباره بیشتر شبیه خودمان خواهیم شد.

So in the future,

بنابراین، در آینده،

when you encounter stress in your life

وقتی در زندگی خود با استرس مواجه شدید

and you feel those reins of inflammation start to take hold,

و احساس کردید که التهاب کنترل را به دست گرفته است،

I hope you remember what I've told you here today.

امیدوارم آنچه را که امروز به شما گفته‌ام، به خاطر بیاورید.

And you remind yourself that those symptoms you're experiencing,

و به خود یادآوری می‌کنید که آن علائمی که تجربه می‌کنید،

that's likely just your immune system

احتمالاً فقط سیستم ایمنی شما است

doing its job,

که کارش را انجام می‌دهد

telling your brain to feel depressed and withdrawn

و به مغزتان می‌گوید که طبق خواسته‌های تکامل

as evolution intended,

احساس افسردگی و گوشه‌گیری کند

to keep you healthy in the long term.

تا در درازمدت شما را سالم نگه دارد.

Thank you very much.

بسیار متشکرم.

(Applause)

(تشویق)