What it takes to make change | Jacqueline Novogratz

Translator: M.A Setayeshfard Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

A few years ago, I found myself in Kigali, Rwanda

چند سال پیش، چشم که باز کردم خودم را در کیگالی رواندا دیدم

presenting a plan to bring off-grid solar electricity

در حال ارائه طرحی برای رساندنِ برق خورشیدی خارج از شبکه سراسری

to 10 million low-income East Africans.

به ۱۰ میلیون آفریقایی شرقی کم درآمد.

As I waited to speak to the president and his ministers,

در حالیکه که منتظر صحبت برای رئیس جمهور و وزرایش بودم،

I thought about how I'd arrived in that same place 30 years before.

به این فکر ‌کردم که ۳۰ سال قبل چگونه به اینجا رسیده بودم.

A 25-year-old who left her career in banking

۲۵ ساله‌ای که شغلش را در بانکداری رها کرده بود

to cofound the nation's first microfinance bank

برای تاسیس کردن اولین بانک سرمایه گذاری خرد کشور

with a small group of Rwandan women.

با گروه کوچکی از زنان رواندا.

And that happened just a few months after women had gained the right

و این فقط چند ماه بعد از اینکه زنان به حق افتتاح حساب بانکی

to open a bank account without their husband's signature.

بدون امضای شوهرانشان دست یافته بودند اتفاق افتاد.

Just before I got on stage,

درست قبل از اینکه به روی سن بروم،

a young woman approached me.

زن جوانی به من نزدیک شد.

"Ms. Novogratz," she said,

وی گفت: «خانم نووگراتز»،

"I think you knew my auntie."

«فکر می‌کنم شما خاله من را می‌شناختید.»

"Really?

واقعاً؟

What was her name?"

اسمش چی بود؟

She said, "Felicula."

او گفت: «فلیکلا».

I could feel tears well.

نم اشک را به خوبی حس کردم.

One of the first women parliamentarians in the country,

یکی از نخستین زنان نماینده مجلس کشور،

Felicula was a cofounder,

فلیکلا از بنیانگذاران بود،

but soon after we'd established the bank,

ولی بلافاصله پس از اینکه ما بانک را تأسیس کردیم،

Felicula was killed in a mysterious hit-and-run accident.

فلیکلا در تصادف مرموزی که ضارب گریخت کشته شد.

Some associated her death to a policy she had sponsored

برخی مرگ او رابه خط مشی‌ که او در مجلس حمایت کرده بود مرتبط کردند

to abolish bride price,

برای منسوخ کردن شیربها،

or the practice of paying a man for the hand of his daughter in marriage.

یا عرف پرداخت به پدر برای درخواست ازدواج دخترش

I was devastated by her death.

من با درگذشت او ویران شدم.

And then a few years after that,

چندین سال بعد،

after I'd left the country,

پس از خروج من از کشور،

Rwanda exploded in genocide.

روآندا با نسل‌کشی مشتعل شد.

And I have to admit there were times

و باید اعتراف کنم که زمان‌هایی

when I thought about all the work so many had done,

به همه کارهایی که خیلی‌ها انجام داده بودند فکر می‌کردم،

and I wondered what it had amounted to.

و در عجب بودم که چه ارزشی داشت.

I turned back to the woman.

به سمت آن زن برگشتم.

"I'm sorry, would you tell me who you are again?"

ببخشید، می‌شود دوباره به من بگویید چه کسی هستید؟

She said, "Yes, my name is Monique,

او گفت، «بله، نام من مونیک است»،

and I'm the deputy governor of Rwanda's National Bank."

«و من معاون رئیس بانک ملی رواندا هستم».

If you had told me when we were just getting started

اگر وقتی تازه شروع می‌کردیم به من گفته بودید

that within a single generation,

که در ظرف یک نسل،

a young woman will go on to help lead her nation's financial sector,

زن جوانی تا مرحله کمک به رهبریِ بخش مالی کشورش ادامه می‌دهد،

I'm not sure I would have believed you.

مطمئن نیستم که باور می‌کردم.

And I understood that I was back in that same place

و من فهمیدم که به همان جا برگشتم

to continue work Felicula had started but could not complete in her lifetime.

برای ادامه کاری که فلیکا شروع کرده بود اما در طول زندگی‌اش نتوانست کامل کند.

And that it was to me to recommit

و این تعهد دوباره من بود

to dreams so big I might not complete them in mine.

به رویاهای بسیار بزرگی که ممکن است در زندگی‌ام کامل نکنم.

That night I decided to write a letter to the next generation

آن شب تصمیم گرفتم نامه‌ای به نسل بعدی بنویسم

because so many have passed on their wisdom and knowledge to me,

به سبب اینکه افراد بسیاری خِرد و دانش خود را به من منتقل کرده‌اند،

because I feel a growing sense of urgency

احساس اضطراب فزاینده‌ای می‌کنم

that I might not finish the work I came to do,

که ممکن است کاری که برای انجام آن آمدم را تمام نکنم،

and because I want to pass that forward

و می‌خواهم آن را منتقل کنم

to everyone who wants to create change in this world

به هرکسی که می‌خواهد تغییری در این جهان ایجاد کند

in ways that only they can do.

به روش‌هایی که تنها آن‌ها می‌توانند انجام دهند.

That generation is in the streets.

آن نسل در خیابان‌ها است

They are crying urgently for wholesale change

آن‌ها فورا برای تغییرات گسترده خروش برمی‌آورند

against racial injustice,

علیه بی‌عدالتی نژادی،

religious and ethnic persecution,

آزار و اذیت مذهبی و قومی،

catastrophic climate change

تغییرات آب و هوایی فاجعه بار

and the cruel inequality that has left us more divided

و نابرابری بی‌رحمانه‌ای که ما را مجزا

and divisive than ever in my lifetime.

و متفرق‌تر از هر زمان دیگری در طول عمرم کرده است.

But what would I say to them?

اما به آن‌ها چه بگویم؟

I'm a builder, so I started by focusing on technical fixes,

من یک سازنده هستم، از این رو شروع کردم به تمرکز روی راهکارهای تکنولوژیکی،

but our problems are too interdependent,

اما مشکلات ما بیش از حد به هم وابسته‌،

too entangled.

و درهم تنیده هستند.

We need more than a system shift.

ما به چیزی بیش از تغییر سیستم نیاز داریم.

We need a mind shift.

ما به نوعی تغییر ذهن نیاز داریم.

Plato wrote that a country cultivates what it honors.

افلاطون نوشت که یک کشور آنچه را که ارج می‌نهد پرورش می‌دهد.

For too long, we have defined success based on money, power and fame.

برای مدت طولانی، ما موفقیت را بر اساس پول، قدرت و شهرت تعریف کرده‌ایم.

Now we have to start the hard, long work of moral revolution.

ما باید کار سخت طولانیِ انقلاب‌اخلاقی را آغاز کنیم

By that I mean putting our shared humanity

منظور من از این، قرار دادن انسانیت مشترک

and the sustainability of the earth at the center of our systems,

و پایایی زمین در مرکز سیستم‌های ماست،

and prioritizing the collective we,

و اولویت دادن به مای جمعی،

not the individual I.

نه من فردی.

What if each of us gave more to the world than we took from it?

چه می شود هر یک از ما به دنیا بیشتراز آنچه از آن گرفتیم بدهیم؟

Everything would change.

همه چیز تغییر خواهد کرد.

Now cynics might say that sounds too idealistic,

حالا ممکن است بدبین‌ها بگویند که خیلی آرمانی به نظر می‌رسد،

but cynics don't create the future.

اما بدبین‌ها آینده را نمی‌سازند.

And though I've learned the folly of unbridled optimism,

و به رغم آنکه نابخردی مربوط به خوش‌بینی افسارگسیخته را یاد گرفته‌ام،

I stand with those who hold to hard-edged hope.

من در کنار آن‌هایی ایستاده‌ام که امید حقیقی را حفظ می کنند.

I know that change is possible.

من می‌دانم که تغییر امکان پذیر است.

The entrepreneurs and change agents with whom my team and I have worked

کارآفرینان و پیشکاران تغییری که من و تیم‌ام با آن‌ها کار کرده‌ایم

have impacted more than 300 million low-income people,

بیش از ۳۰۰ میلیون نفر جمعیتِ کم درآمد را تحت تاثیر قرار داده‌اند،

and sometimes reshaped entire sectors to include the poor.

و بعضی اوقات تمام بخش‌ها را تغییر شکل دادند تا فقرا را در بر بگیرد.

But you can't really talk about moral revolution

اما حقیقتا شما نمی‌توانید در مورد انقلاب اخلاقی صحبت کنید

without grounding it in practicality and meaning,

بدون زمینه‌سازی در عملی بودن و معنا داشتن،

and that requires an entirely new set of operating principles.

و آن به مجموعه اصول عملیاتی کاملاً جدیدی نیاز دارد.

Let me share just three.

بگذارید تنها سه مورد را به اشتراک بگذارم.

The first is moral imagination.

اول تصور اخلاقی است. [تصور اخلاقی]

Too often we use the lens only of our own imagination,

اغلب ما تنها از پشت عینک خودمان تصوراتمان را شکل می‌دهیم،

even when designing solutions

حتی هنگام طراحی راه حل‌هایی

for people whose lives are completely different from our own.

برای افرادی که زندگی آن‌ها کاملاً با ما متفاوت است.

Moral imagination starts by seeing others as equal to ourselves,

تصور اخلاقی با دیدن دیگران همانند خودمان شروع می‌شود،

neither above nor below us,

نه مافوق و نه مادون ما،

neither idealizing nor victimizing.

نه ایده‌آل تصور کردن و نه قربانی کردن.

It requires immersing in the lives of others,

این مستلزم غوطه ور شدن در زندگی دیگران است،

understanding the structures that get in their way

درک ساختارهایی که مانع‌شان می‌شود

and being honest about where they might be holding themselves back.

و صادق بودن در مورد جایی که می‌توانند مانع خودشان ‌شوند.

That requires deep listening from a place of inquiry,

که به شنیدن ژرف در موقعیت سوال نیاز دارد،

not certainty.

نه یقین.

Several years ago I sat with a group of women weavers

چندین سال پیش با گروهی از زنان بافنده نشسته بودم

outside in a rural village in Pakistan.

بیرون در یک دهکده روستایی در پاکستان.

The day was hot ...

روز گرمی بود ...

over 120 degrees in the shade.

بیش از ۴۹ درجه سانتی‌گراد در سایه.

I wanted to tell the women about a company my organization had invested in

می‌خواستم در مورد شرکتی که سازمان من در آن سرمایه گذاری کرده بود به زنان بگویم

that was bringing solar light to millions of people across India and East Africa,

که تابش خورشیدی را به میلیون‌ها نفراز مردم در سراسر هند و آفریقای شرقی می‌رساند،

and I had seen the transformative power of that light

من قدرت تحول آفرینی آن لامپ‌ را دیده بودم

to allow people to do things so many of us just take for granted.

اجازه می‌دهد مردم به کارهایی بپردازند که بسیاری از ما آن‌ها را بدیهی می‌دانیم.

"We have this light" I said,

گفتم: ما این چراغ را داریم،

"costs about seven dollars.

حدود هفت دلار هزینه دارد.

People say it's amazing.

مردم گفتند این شگفت آور است.

If we could convince the company to bring those products to Pakistan,

اگر ما بتوانیم شرکت را برای آوردن محصولات به پاکستان متقاعد کنیم،

would you all be interested?"

همه شما علاقه خواهید داشت؟

The women stared,

زنان خیره نگاه کردند،

and then a big woman whose hands knew hard work looked at me,

و سپس یک زن مسن که دستانش با کار سخت آشنا بود به من نگاه کرد،

wiped the sweat off her face and said,

عرق صورتش را پاک کرد و گفت:

"We don't want a light.

«ما چراغ نمی‌خواهیم».

We're hot.

«گرممان است».

Bring us a fan."

«برای ما یک پنکه بیاورید».

"Fan," I said.

من گفتم، پنکه.

"We don't have a fan.

ما پنکه‌ای نداریم.

We have a light.

ما چراغ داریم.

But if you had this light, your kids can study at night,

اگر این چراغ را داشتید، بچه‌ها می‌توانند شب درس بخوانند،

you can work more -- "

می‌توانید بیشتر کار کنید

She cut me off.

او صحبتم را قطع کرد.

"We work enough. We're hot.

«ما به انداز کافی کارمی‌کنیم. گرممان هست»

Bring us a fan."

«یک پنکه برای ما بیاورید».

That straight-talking conversation deepened my moral imagination.

آن گفتگوی صریح تصور اخلاقی‌ام را عمیق‌تر کرد.

And I remember lying --

و من به یاد دارم که آن شب

sweltering in my bed in my tiny guest house that night,

بی‌حال از گرما در تختخوابم در مهمانخانه کوچکم دراز کشیده بودم،

so grateful for the clickety-clack of the fan overhead.

بسیار قدردان، برای صدای چرخش پنکه بالای سر.

And I thought, "Of course.

و فکر کردم، چرا که نه.

Electricity.

برق.

A fan.

پنکه.

Dignity."

کرامت.

And when I now visit our companies

و هنگامی که حالا از شرکت‌هایمان بازدید می‌کنم

who've reached over 100 million people with light and electricity

که به بیش از ۱۰۰ میلیون نفر چراغ و برق رسانده‌اند

and it's a really hot place,

و این مکان‌ها واقعاً گرم هستند،

and if there's a rooftop system,

و اگر پنل خورشیدی در پشت بام وجود دارد،

there is also a fan.

یک پنکه نیز وجود دارد.

But moral imagination is also needed to rebuild and heal our countries.

اما تصور اخلاقی برای بازسازی و بهبود کشورهای ما نیز ضروری است.

My nation is roiling as it finally confronts

کشور من آشفته است چون سرانجام

what it's not wanted to see.

با چیزی که نمی‌خواهد ببیند روبرو می‌شود.

It would be impossible to deny the legacy of American slavery

انکار میراث برده‌داری آمریکا غیرممکن می‌شد

if all of us truly immersed in the lives of Black people.

اگر همه ما در زندگی مردم سیاه پوست براستی غوطه ور بودیم.

Every nation begins the process of healing

هر کشوری روند بهبودی را آغاز می‌کند

when its people begin to see each other

هنگامی که مردم آن شروع به فهمیدن یکدیگر کنند

and to understand that it is in that work that are planted the seeds

و درک کنند که به خاطر آن کار است که

of our individual and collective transformation.

بذر تحول فردی و جمعی ما کاشته می شود.

Now that requires acknowledging the light and shadow,

اکنون این مستلزم تصدیق نور و سایه،

the good and evil that exist in every human being.

خیر و شر موجود در هر انسان است.

In our world we have to learn to partner with those

در جهانمان ما باید یاد بگیریم که با کسانی شریک باشیم

even whom we consider our adversaries.

که حتی آن‌ها را مخالفانمان فرض می‌کنیم.

This leads to the second principle:

این به اصل دوم هدایت می‌کند:

holding opposing values in tension.

حفظ ارزش‌های متضاد در تنش. [حفظ ارزش‌های متضاد در تنش]

Too many of our leaders today stand on one corner or the other,

امروز بسیاری از رهبران ما در یک گوشه یا گوشه دیگر ایستاده‌اند،

shouting.

و فریاد می‌شکند.

Moral leaders reject the wall of either-or.

رهبران اخلاقی حصار یا این یا آن را نپذیرفتند.

They're willing to acknowledge a truth or even a partial truth

آن‌ها مایل‌اند حقیقتی یا حتی حقیقتی جزئی را تصدیق کنند

in what the other side believes.

در آنچه که طرف دیگر اعتفاد دارد.

And they gain trust by making principled decisions

و با تصمیم‌های اصولی اعتماد به دست ‌آورند

in service of other people,

با خدمت به افراد دیگر،

not themselves.

نه خودشان

To succeed in my work has required holding the tension

موفقیت در کارم به مهار کردن تنش نیاز دارد

between the power of markets to enable innovation and prosperity

بین قدرت بازارها برای ایجاد نوآوری و کامیابی

and their peril to allow for exclusion

و خطرشان. برای اجازه اخراج

and sometimes exploitation.

و گاهی استثمار.

Those who see the sole purpose of business as profit

کسانی که تنها هدف تجارت را سود می‌دانند

are not comfortable with that tension,

با تنش یاد شده راحت نیستند،

nor are those who have no trust in business at all.

و همچنین کسانی که هیچ اعتمادی به تجارت ندارند.

But standing on either side negates the creative, generative potential

اما ماندن در یک طرف یا طرف دیگر، پتانسیل خلاق و مولد

of learning to use markets without being seduced by them.

مربوط به یادگیری استفاده از بازارها را بدون اغوا شدن توسط آن‌ها را نفی می‌کند.

Take chocolate.

شکلات

It's a hundred-billion-dollar industry

این یک صنعت صد میلیارد دلاری است

dependent on the labor of about five million smallholder farming families

وابسته به کار حدود پنج میلیون خانواده‌ٔ کشاورز خرده مالک

who receive only a tiny fraction of that 100 billion.

که تنها کسر کوچکی از این ۱۰۰ میلیارد را دریافت می‌کنند.

In fact, 90 percent of them make under two dollars a day.

در حقیقت، ۹۰ درصد آن‌ها روزانه زیر دو دلار درآمد دارند.

But there's a generation of new entrepreneurs

اما نسلی از کارآفرینان جدید وجود دارند

that is trying to change that.

که برای تغییر آن سعی می‌کنند.

They start by understanding the production costs of the farmers.

آن‌ها با درک هزینه‌های تولید کشاورزان شروع می‌کنند.

They agree to a price that allows the farmers to actually earn income

آن‌ها با قیمتی موافق هستند که به کشاورزان اجازه دهد واقعا کسب درآمد کنند

in a way that will sustain their lives.

به گونه‌ای که زندگی آن‌ها را حفظ کند.

Sometimes including revenue-share and ownership models,

گاهی اوقات دربرداشتن تقسیم درآمد و مدل‌های مالکیت

building a community of trust.

ساختن اجتماعی از اعتماد است.

Now are these companies as profitable

حال آیا این شرکت‌ها به اندازه آن‌ها که

as those that focus solely on shareholder value?

صرفاً روی ارزش سهام تمرکز دارند سودآور هستند؟

Possibly not in the short term.

در کوتاه مدت احتملا خیر

But these entrepreneurs are focused on solving problems.

اما این کارآفرینان روی حل مشکلات متمرکز هستند.

They're tired of easy slogans like "doing well by doing good."

آن‌ها از شعارهای ساده‌ مثل «با انجام کارخیر پولدار شوید» خسته شده‌اند

They know they have to be financially sustainable,

آن‌ها فهمیدند که باید ملاحظات پایداری مالی را داشته باشند

and they are insisting on including the poor and the vulnerable

و آن‌ها بر وارد کردن فقرا و آسیب‌پذیران

in their definition of success.

در تعریفشان از موفقیت پافشاری می‌کنند.

And that brings me to the third principle:

و این مرا به اصل سوم می‌رساند:

accompaniment.

همراهی. [همراهی]

It's actually a Jesuit term that means to walk alongside:

در واقع این یک اصطلاح یسوعی که معنی‌اش راه رفتن در کنار هم است.

I'll hold a mirror to you, help you see your potential,

آینه‌ای برای شما نگه خواهم داشت تا پتانسیل خود را ببینید

maybe more than you see it yourself.

شاید بیش از آنچه خودتان آن را می‌ببینید

I'll take on your problem but I can't solve it for you --

من مشکل شما را قبول می کنم اما نمی‌توانم آن را برای شما حل کنم -

that you have to learn to do.

خودتان باید انجام دادنش را یاد بگیرید

For example, in Harlem there's an organization

به عنوان مثال، در هارلم سازمانی

called City Health Works

به نام وظایف بهداشتی شهر وجود دارد

that hires local residents

که ساکنان محلی را استخدام می‌کند،

with no previous health care experience,

بدون هیچ تجربه قبلی در مراقبت‌های پزشکی،

trains them to work with other residents

آن‌ها را برای کار کردن با دیگر ساکنان آموزش می‌دهد

so that they can better control chronic diseases like gout,

تا اینکه بتوانند بیماری‌های مزمن را بهتر کنترل کنند مانند نقرس،

hypertension, diabetes.

فشارخون بالا، دیابت.

I had the great pleasure of meeting Destini Belton,

من از دیدار با دستینی بلتون بسیار لذت بردم،

one of the health workers,

یکی از کارکنان بهداشت

who explained her job to me.

که کار خود را برای من توضیح داد

She said that she checks in on clients,

وی گفت که به مراجعه کننده‌ها رسیدگی می‌کند،

checks their vital signs,

علائم حیاتیشان را بررسی می‌کند،

takes them grocery shopping,

خریدشان را انجام می‌دهد،

goes on long walks,

پیاده‌روی‌ طولانی ‌می‌کند،

has conversations.

گفت و شنود دارد.

She told me, "I let them know somebody has their back."

او به من گفت، «من به آن‌ها اطلاع دادم كه كسی تکیه‌گاهشان است.»

And the results have been astounding.

و آن نتایج حیرت‌آور بوده است.

Patients are healthier, hospitals less burdened.

بیماران سالم‌تر و بار کم‌تری روی بیمارستان‌ها است

As for Destini,

در مورد دستینی

she tells me her family and she are healthier.

او به من می‌گوید او و خانواده‌اش سالم‌ترند

"And," she adds, "I love that I get to contribute to my community."

و او اضافه می‌کند، «من کمک کردن به اجتماع‌مان را دوست دارم»

All of us yearn to be seen,

همه ما مشتاق دیده شدنیم،

to count.

به حساب آمدن

The work of change,

کارِ تغییرِ

of moral revolution,

انقلابِ اخلاقی

is hard.

دشوار است.

But we don't change in the easy times.

اما ما در زمان‌های آسانی تغییر نمی‌کنیم.

We change in the difficult times.

ما در اوقات دشواری تغییر می‌کنیم.

In fact, I've come to see discomfort as a proxy for progress.

در واقع، من رنج را به عنوان یک کارگزار برای پیشرفت دیده‌ام.

But there's one more thing.

اما یک چیز دیگر هم وجود دارد.

There's something I wish I'd known when I was just starting out

چیزی هست که کاش وقتی کارم را خیلی سال پیش شروع کردم

so many years ago.

فهمیده بودم.

No matter how hard it gets,

مهم نیست که آن چقدر سخت بدست آمد،

there's always beauty to be found.

همیشه زیبایی برای یافتن وجود دارد.

I remember now what seems a long time ago,

به یاد می‌آورم که مدت‌ها پیش چه حسی داشتم،

spending an entire day talking to woman after woman

گذراندن یک روز کامل صحبت کردن با زنی پس از زنی دیگر

in the Mathare Valley slum in Nairobi, Kenya.

در زاغه Mathare Valley در نایروبی کنیا.

I listened to their stories of struggle and survival

من به داستان‌هایشان در مورد مبارزه و بقا گوش دادم

as they talked about losing children,

همانطور که آن‌ها در مورد از دست دادن بچه‌ها،

of fighting violence and hunger,

در برابر مبارزه با خشونت و گرسنگی صحبت می‌کردند،

sometimes feeling like they wouldn't even survive.

گاهی اوقات به نظر میر‌سد آن‌ها حتی زنده نمی‌مانند.

And right before I left,

و درست قبل از رفتن من،

a huge rainstorm poured down.

باران شدیدی فرو ریخت

And I was sitting in my little car as the wheels stuck in the mud

و من در ماشین کوچکم نشسته بودم همانطور که چرخ‌ها در گل و لای گیر کرده بود

thinking, "I'm never getting out of here,"

فکر می‌کردم، من هرگز از اینجا خارج نمی‌شوم

when suddenly there was a tap on my window --

که ناگهان روی پنجره من ضربه‌ای خورد

a woman who was beckoning me to follow her,

زنی که اشاره می‌کرد تا او را دنبال کنم

and I did.

این کار را کردم

Jumped out through the rainstorm,

از میان طوفان بیرون جستیم،

we went down this little muddy path,

ما از این مسیر کوچک گل آلود پایین رفتیم،

through a rickety metal door,

از طریق در فلزی زهوار در رفته‌ای

inside a shack

داخل یک کلبه

where a group of women were dancing with abandon.

که در آن گروهی از زنان با بی‌خیالی می‌رقصیدند

I jumped in and found myself lost in the rhythm and the color and the smiles

پریدم داخل و خود را غرق در ریتم و رنگ و لبخندها یافتم

and suddenly I realized:

و ناگهان فهمیدم:

this is what we do as human beings.

این است آنچه که ما به عنوان انسان انجام می‌دهیم.

When we're broken,

وقتی شکسته‌ایم

when we feel that we are failing or are in despair,

وقتی احساس کنیم شکست می‌خوریم یا در ناامیدی هستیم،

we dance.

ما می‌رقصیم.

We sing.

ما آواز می‌خوانیم.

We pray.

ما دعا می‌کنیم.

Beauty resides too in showing up,

زیبایی همچنین در بودن

in paying attention,

در توجه،

in being kind when we feel like being anything but kind.

در مهربانی است وقتی احساس می‌کنیم چیزی جز مهربان بودن هستیم.

Look at the explosion of art and music and poetry

به هیاهوی هنر و موسیقی و شعر نگاه کنید

in this moment of our collective crisis.

در این لحظه از بحران جمعی‌مان.

It is in the darkest times

در تاریک ترین زمان‌هاست

that we have the chance to find our deepest beauty.

که فرصت پیدا کردن عمیق‌ترین زیباییمان را داریم.

So let this be our moment

بنابراین بگذارید این لحظه‌ٔ ما

to move forward

برای حرکت به جلو باشد

with the fierce urgency of a new generation

با اضطرار خشم‌آلود نسلی جدید

fortified with our most profound and collective wisdom.

که با عمیق‌ترین درک و خرد جمعی ما مستحکم است.

And ask yourself:

و از خود بپرسید:

what can you do with the rest of today

با بقیه امروز می‌توانید چه کار کنید؟

and the rest of your life

و باقی مانده زندگی‌تان

to give back more to the world than you take?

برای برگرداندن بیش‌تر به دنیا از آنچه می‌گیرید؟

Thank you.

متشکرم.