An economic case for protecting the planet | Naoko Ishii

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Mansoureh Hadavand

Good evening, everyone.

عصر همگی بخیر.

I am from Japan,

من اهل ژاپن هستم،

so I'd like to start with a story about Japanese fishing villages.

خُب، دوست دارم با داستانی درباره دهکده‌های ماهیگیری ژاپن شروع کنم.

In the past, every fisherman was tempted to catch as many as fish as possible,

درگذشته، هر ماهیگیر وسوسه می‌شد که تا حد امکان ماهی بگیرد،

but if everybody did that,

اما اگر هر شخصی این کار را می کرد،

the fish, common shared resource in the community, would disappear.

ماهی، منبع رایج و مشترک جامعه، ناپدید می‌شد.

The result would be hardship and poverty for everyone.

نتیجه‌ی آن، سختی و فقر برای همه بود.

This happened in some cases,

در بعضی موارد این اتفاق رخ داد،

but it did not happen in other cases.

اما در موارد دیگر رخ نداد.

In these communities,

در این جوامع،

the fishermen developed a kind of social contract

نوعی قرارداد اجتماعی میان ماهیگیران شکل گرفت

that told each one of them to hold back a bit to prevent overfishing.

که به هر کدام از آن ها می‌گفت از صید بی‌رویه خودداری کنند.

The fisherman would keep an eye on each other.

ماهیگیران بر یکدیگر نظارت می‌کردند.

There would be a penalty if you were caught cheating.

آن‌هایی که تخلف می‌کردند، جریمه می‌شدند.

But once the benefit of a social contract became clear to everyone,

اما زمانی که همه متوجه نفع قرارداد اجتماعی شدند،

the incentive to cheat dramatically dropped.

انگیزه تخلف به شدت کاهش یافت.

We find the same story around the world.

داستان‌های مشابهی در گوشه و کنار جهان وجود دارد.

This is how villagers in medieval Europe

روستاییان اروپایی در قرون وسطی به همین شکل

managed pasture and forests.

جنگل‌ها و مراتع را اداره می‌کردند.

This is how communities in Asia managed water,

جوامع آسیایی به همین شکل آب را مدیریت می‌کردند،

and this is how indigenous peoples in the Amazon managed wildlife.

و بومیان آمازون به همین شکل حیات وحش را مدیریت می‌کردند.

These communities realized they relied on a finite, shared resource.

این جوامع متوجه شدند که به منابع محدود و مشترک وابسته هستند.

They developed rules and practices on how to manage those resources,

آن‌ها قوانین و شیوه‌‌هایی را در مورد چگونگی مدیریت این منابع تدوین کردند،

and they changed their behavior

و رفتار خود را تغییر دادند

so that they could continue to rely on those shared resources tomorrow

تا فرداها نیز بتوانند بر آن منابع مشترک تکیه کنند

by not overfishing,

با عدم صید بی‌رویه،

not overgrazing,

با جلوگیری از چراندن بیش از حد،

not polluting or depleting water streams today.

آلوده نکردن یا تخلیه نکردن جریان‌های آب در امروز.

This is a story of the commons,

این داستان منابع مشترک است،

and also how to avoid the so-called tragedy of the commons.

و همچنین چگونگی جلوگیری از به اصطلاح فاجعه منابع مشترک.

But this is also a story of an economy

اما داستان یک اقتصاد نیز است

that was mainly local,

اقتصادی که عمدتاً محلی بوده،

where everybody had a very strong sense of belonging.

در جاهایی که همه درکی قوی از دارایی‌ها داشته‌اند.

Our economies are no longer local.

اقتصادهای ما دیگر محلی نیستند.

When we moved away from being local,

از وقتی محلی بودن را ترک گفته‌ایم،

we started to lose our connection to the commons.

ارتباطمان را با منابع مشترک از دست داده‌ایم.

We carried economic objectives, goals and systems beyond the local,

اهداف و نظام‌هایی فراتر از سطح محلی داشته‌ایم،

but we did not carry the notion of taking care of the commons.

اما مفهوم محافظت از منابع مشترک را حفظ نکرده‌ایم.

So our oceans, forests,

اقیانوس‌ها و جنگل‌هایمان

once very close to us as our local commons,

که زمانی به عنوان منابع مشترک محلی بسیار به ما نزدیک بوده‌اند،

moved very far away from us.

حالا بسیار از ما دور شده‌اند.

So today, we pump millions of tons of greenhouse gases into the air,

پس امروزه، ما میلیون‌ها تن گازهای گلخانه‌ای را به هوا می‌فرستیم،

we dump plastics, fertilizers and industrial waste

پلاستیک‌ها، کودها و ضایعات صنعتی را

into the rivers and oceans,

در رودها و اقیانوس‌ها تخلیه می‌کنیم،

and we cut down forests that absorb CO2.

و جنگل‌های جذب‌کننده‌ی دی اکسید کربن را قطع می‌کنیم.

We make the wild biodiversity much more fragile.

ما تنوع زیستی حیات وحش را بسیار ضعیف‌تر کرده‌ایم.

We seem to have totally forgotten

به نظر می‌رسد کاملاً فراموش کرده‌ایم

that there is such a thing as global commons:

که اصلاً چیزی به نام منابع مشترک جهانی وجود دارد:

air, water, forests and biodiversity.

هوا، آب، جنگل و تنوع زیستی.

Now, it is modern science

حالا، این علم مدرن است

that reminds us how vital the global commons are.

که حیاتی بودن منابع مشترک جهانی را به ما یادآوری می‌کند.

In 2009, a group of scientists proposed

در سال ۲۰۰۹، گروهی از دانشمندان

how to assess the health of the global commons.

چگونگی ارزیابی سلامت منابع مشترک جهانی را مطرح کردند.

They defined nine planetary boundaries vital to our survival,

آن‌ها ۹ سرحد در سطح سیاره تعریف کردند که برای بقای ما حیاتی‌اند،

then they measured how far we could go

سپس سنجیدند چقدر می‌توانیم به پیش برویم

before we cross over the tipping points or thresholds

پیش از این که از نقاط اوج یا آستانه‌هایی عبور کنیم

that would lead us to the irreversible or even catastrophic change.

که به تغییر غیرقابل‌بازگشت یا حتی فاجعه‌بار خواهند انجامید.

This is where we were in the 1950s.

این وضعیت ما در دهه‌ی ۱۹۵۰ است.

We broadly remained within safe operating space,

به طور گسترده‌ای در فضایی امن قرار داشتیم،

marked by the green line.

که با خط سبز مشخص شده است.

But look at where we are now.

اما به وضعیت کنونی نگاه کنید.

We have crossed four of those boundaries,

از چهار سرحد عبور کرده‌ایم،

and we will be crossing others in the future.

و در آینده از بقیه نیز عبور خواهیم کرد.

How did we end up in this situation?

چگونه به این وضعیت دچار شدیم؟

Well, my personal story may tell us something.

خب، شاید چیزی از داستان من بفهمیم.

Five years ago, I was appointed

پنج سال پیش، من به عنوان

as CEO of the GEF, Global Environment Facility,

مدیرعامل جی‌ای‌اف، تسهیلات محیط‌زیست جهانی منصوب شدم،

but I am not a conservationist

اما من یک حامی محیط‌زیست

or an environmental activist.

یا فعال محیط‌زیست نیستم.

I am an economist,

من اقتصادان هستم،

and for the last 30 years,

و در ۳۰ سال گذشته،

I had worked for public finance in my home country and around the world.

در امور مالی عمومی در کشور خودم و سراسر جهان کار کرده‌ام.

I can tell you one thing for sure:

یک چیز را می‌توانم با اطمینان بگویم:

during these 30 years,

در طول این ۳۰ سال،

the notion of the global commons never crossed my mind.

مفهوم منابع مشترک جهانی هیچ‌گاه به ذهنم نرسیده بود.

I didn't have a single conversation about the global commons

حتی یک گفتگو درباره منابع مشترک جهانی

with my colleagues.

با همکارانم نداشتم.

This tells me that the notion of the global commons

این یعنی ایده‌ی منابع مشترک جهانی

was not really entering into the big money decisions

هیچ‌گاه به تصمیم‌گیری‌های پولی بزرگ

like state budgets or investment plans.

مانند بودجه‌های دولتی یا برنامه‌های سرمایه‌گذاری وارد نشده بود.

And I'm wondering, why do we have this sheer ignorance

و من کنجکاوم که چرا همه ما، این‌چنین

about the global commons,

نسبت به منابع مشترک جهانی بی‌تفاوت هستیم؟

including me, myself?

از جمله خودم.

One possible explanation might be

یکی از توضیحاتش می‌تواند این باشد که

that until recently, it didn't really matter too much.

تا همین اواخر، این موضوع اهمیت چندانی نداشت.

Even if we mess up some part of the environment,

حتی اگر بخشی از محیط‌زیست را تخریب می‌کردیم،

we were not fundamentally changing the functions of the earth system.

به طور اساسی عملکرد سیستم زمین را تغییر نمی‌دادیم.

The global commons had still enough capacity

منابع مشترک جهانی هنوز ظرفیت کافی را

to take the punches we gave them.

برای جذب ضربه‌هایی که به آن‌ها وارد می‌کردیم، داشتند.

In fact, the fish were still plentiful,

در واقع، هنوز به اندازه کافی ماهی وجود داشت،

the fields for grazing were still vast.

چراگاه‌ها هنوز وسیع بودند.

Our mistake was to assume

اشتباه ما، این بود که فرض کردیم

that the capacity of the earth for self-repair

ظرفیت خود ترمیمی زمین

had no limits.

محدودیت‌هایی ندارد.

It does have limits.

اما محدودیت‌هایی دارد.

The message from the science is very clear:

پیامِ علم بسیار واضح است:

we humans have become an overwhelming force

ما انسان‌ها به نیروی غالب

to determine the future living conditions on earth,

برای تعیین شرایط آینده‌ی زندگی در زمین تبدیل شده‌ایم،

and what's more, we are running out of time.

و علاوه بر آن، زمانمان در حال تمام شدن است.

If we don't act on them,

اگر در مورد آن‌ها اقدام نکنیم،

we will be losing the global commons.

منابع مشترک جهانی را از دست خواهیم داد.

It's only our generation who are able to preserve it --

تنها نسل ما قادر به حفظ آن است --

preserve the commons as we know them.

حفظ منابع مشترکی که می‌شناسیم.

Now is the time we start managing the global commons

حالا وقت شروع مدیریت منابع مشترک جهانی است

as our parents or our grandparents managed their local commons.

همانطور که پدرها و مادرهایمان و والدین‌شان منابع محلی خود را مدیریت کردند.

The first thing we need to do

نخستین کاری که باید انجام دهیم

is to simply recognize that we do have the global commons

به رسمیت شناختن وجود منابع مشترک جهانی است

and they are very, very important.

و این که آن‌ها بسیار بسیار مهم هستند.

Then we need to build the stewardship of the global commons

سپس باید مفهوم محافظت از منابع مشترک جهانی را

into all of our thinking,

در تفکرمان،

our business, our economy,

در کسب‌وکارهایمان، اقتصادمان،

our policy-making --

و در سیاست‌گذاری خود بسازیم --

in all of our actions.

در تمام اقداماتمان.

We need to recreate the social contract of the fishing villages

ما نیاز داریم قرارداد اجتماعی روستاهای ماهیگیری را دوباره

on the global scale.

در مقیاس جهانی خلق کنیم.

But what does it mean in practice?

اما این در عمل به چه معناست؟

Where to start with?

از کجا باید شروع کرد؟

I see there are four key economic systems

چهار نظام اقتصادی کلیدی وجود دارند

that fundamentally need to change.

که باید به طور اساسی تغییر کنند.

First, we need to change our cities.

نخست، ما باید شهرهایمان را تغییر دهیم.

By 2050, two thirds of our population will live in cities.

تا سال ۲۰۵۰ دو سوم جمعیت ما در شهرها زندگی خواهند کرد.

We need green cities.

ما به شهرهای پاک نیاز داریم.

Second, we need to change our energy system.

دوم، باید سیستم انرژی خود را تغییر دهیم.

The world economy must sharply decarbonize,

اقتصاد جهانی باید به سرعت و به طور اساسی

essentially in one generation.

در طول یک نسل کربن‌زدایی شود.

Third, we need to change our production-consumption system.

سوم، باید سیستم تولید-مصرف خود را تغییر دهیم.

We need to break away from current take-make-waste consumption patterns.

ما باید الگوهای فعلی مصرفِ برداشت-ساخت-ضایعات را کنار بگذاریم.

And finally, we need to change our food system,

و در نهایت، باید سیستم غذایی خود را تغییر دهیم،

what to eat and how to produce it.

این که چه بخوریم و چگونه آن را تولید کنیم.

And all of those four systems

و تمام این چهار سیستم

are putting enormous pressure on the global commons,

فشار زیادی به منابع مشترک جهانی وارد می‌کنند،

and it's also very difficult to flip them.

و تغییر آن‌ها نیز بسیار دشوار است.

They are extremely complex,

بسیار پیچیده هستند،

with many decision-makers, actors involved.

و تصمیم‌گیرندگان و بازیگران بسیاری در آن‌ها وجود دارند.

Let's take the example of the food system.

مثال سیستم غذایی را در نظر بگیرید.

Food production is currently responsible

تولید غذا در حال حاضر مسئول

for one quarter of greenhouse gas emissions.

یک چهارم انتشار گازهای گلخانه‌ای است.

It is also a main user of the world's water resources.

این بخش همچنین مصرف‌کننده اصلی منابع آبی جهان است.

In fact, 70 percent of today's water is used to grow crops.

در واقع، امروزه ۷۰ درصد آب‌ها برای پرورش محصولات زراعی مصرف می‌شوند.

Vast areas of tropical forest are used for agriculture.

نواحی گسترده‌ای از جنگل‌های استوایی به منظور کشاورزی استفاده می‌شوند.

This deforestation drives extinction.

جنگل‌زدایی موجب انقراض گونه‌ها می‌شود.

In fact, we are losing species 1,000 times faster

در واقع، ما انقراض گونه‌های جانوری هزار برابر سریع‌تر

than the natural rate.

از نرخ طبیعی رخ می‌دهد.

And on top of all of that bad news,

و مهم‌تر از تمام این خبرهای بد این است که

one third of food produced today globally

یک سوم غذای تولیدشده در سطح جهان،

is not eaten.

خورده نمی‌شود.

It's wasted.

به هدر می‌رود.

But there is the good news,

اما خبرهای خوبی هم هستند.

good signs.

نشانه‌های خوب.

Coalitions of stakeholders

ذی‌نفعان متعددی

are now coming together to try to transform the food system

هم‌اکنون با هم همکاری می‌کنند تا سیستم غذایی را متحول کنند.

with one shared goal:

با یک هدف مشترک:

how to produce enough healthy food for everyone,

چگونه می‌توان غذای سالم کافی برای همه تولید کرد

at the same time,

و هم‌زمان

to try to cut, to sharply reduce,

اثرگذاری سیستم غذایی

the footprint from the food system on the global commons.

بر روی منابع مشترک جهانی را به میزان زیادی کاهش داد.

I had an opportunity

من این فرصت را داشتم

to fly over the Indonesian island of Sumatra,

که بر روی جزیره سوماترا در اندونزی پرواز کنم،

and I saw with my own eyes

و با چشمان خودم

the massive deforestation

جنگل‌زدایی عظیم را دیدم

to make room for palm oil plantations.

که برای تولید روغن پالم رخ داده بود.

By the way, palm oil is included in thousands of food products

به هر حال روغن پالم در هزاران غذایی که

we eat every day.

هر روز می‌خوریم، وجود دارد.

The global demand for palm oil is just increasing.

تقاضای جهانی برای روغن پالم در حال افزایش است.

In Sumatra, I met smallholder farmers

در سوماترا، با کشاورزان خرده‌پایی ملاقات کردم

who need to make a day-to-day living from growing oil palm.

که زندگی خود را از راه تولید روغن پالم می‌گذرانند.

I met global food companies,

شرکت‌های غذایی جهانی را دیدم،

financial institutions

همینطور مؤسسات مالی

and local government officials.

و مقامات دولتی محلی.

All of them told me that they can't make the change by themselves,

تمام آن‌ها به من گفتند که نمی‌توانند به تنهایی تغییری ایجاد کنند،

and only by working together under a kind of new contract,

و تنها با همکاری با یکدیگر در چارچوب نوع جدیدی از قرارداد،

or a new practice,

یا عملی جدید،

do they have a chance to protect tropical forests.

شانسی برای محافظت از جنگل‌های استوایی دارند.

So it's so encouraging to see, at least for the last few years,

پس امیدوارکننده است که ببینیم حداقل در چند سال گذشته

this new coalition among these committed actors along the supply chain

اتحاد جدیدی میان این بازیگران متعهد در زنجیره تأمین به وجود آمده

come together to try to transform the food system.

که در تلاش برای تحولِ سیستم غذایی گرد هم آمده‌اند.

In fact, what they are trying to do

در واقع، کاری که سعی می‌کنند انجام دهند

is to create a new kind of social contract to manage the global commons.

ایجاد نوع جدیدی قرارداد اجتماعی برای مدیریت منابع مشترک جهانی است.

All changes start at home,

تمام تغییرات در خانه آغاز می‌شوند،

at your place and at my place.

در خانه‌ی شما و خانه‌ی من.

At GEF, Global Environment Facility,

در جی‌ای‌اف، تسهیلات محیط‌زیست جهانی،

we have now a new strategy,

ما اکنون راهبردی جدید داریم،

and we put the global commons at its center.

و منابع مشترک جهانی را در مرکزش قرار داده‌ایم.

I hope we won't be the only ones.

امیدوارم در این کار تنها نباشیم.

If everybody stays on the sidelines, waiting for others to step in,

اگر همه بیرون گود مانده و منتظر اقدام سایرین باشند،

the global commons will continue to deteriorate,

تخریب منابع مشترک جهانی ادامه خواهد یافت

and everybody will be much worse off.

و این به ضرر همه خواهد بود.

We need to save ourselves from the tragedy of the commons.

ما باید خود را از فجایع مشترک نجات دهیم.

So, I invite all of you to embrace the global commons.

پس من همه شما را به پذیرش منابع مشترک جهانی دعوت می‌کنم.

Please do remember that global commons do exist

لطفاً به یاد داشته باشید که منابع مشترک جهانی وجود دارند

and are waiting for your stewardship.

و در انتظار محافظت توسط شما هستند.

We all share one planet in common.

ما همه در یک سیاره مشترک زندگی می‌کنیم.

We breathe the same air,

یک هوا را تنفس می‌کنیم،

we drink the same water,

یک آب را می‌نوشیم،

we depend on the same oceans, forests, and biodiversity.

به اقیانوس‌ها، جنگل‌ها و تنوع زیستی مشترکی وابسته‌ایم.

There is no space left on earth for egoism.

در زمین دیگر فرصتی برای خودخواهی وجود ندارد.

The global commons must be kept within their safe operating space,

منابع مشترک جهانی باید در فضای امن خود حفظ شوند،

and we can only do it together.

و این کار را تنها می‌توانیم با همدیگر انجام دهیم.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)