3 lessons on starting a movement from a self-defense trailblazer | Rana Abdelhamid

Translator: Joseph Geni Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Mansoureh Hadavand Reviewer: Masoud Motamedifar

So my story starts on July 4, 1992,

خوب داستان من از ۴ جولای ۱۹۹۲ شروع می‌شود،

the day my mother followed her college sweetheart

روزی که مادرم همراه عشق دانشگاه‌اش

to New York City from Egypt.

از مصر به نیویورک آمد.

As fireworks exploded behind the skyline,

همانطور که آتش بازی آسمان نیویورک را روشن کرده بود،

my father looked at my mother jokingly and said,

پدرم به شوخی نگاهی به مادرم انداخت و گفت،

"Look, habibti,

«حبیبی ببین،

Americans are celebrating your arrival."

آمریکا ورود تو را جشن گرفته است.»

(Laughter)

(خنده حضار)

Unfortunately, it didn't feel much like a celebration

متاسفانه، چندان مثل جشن نبود

when, growing up, my mother and I would wander past Queens

وقتی که بزرگ شدم، من و مادرم کوئینز را پشت سر می‌گذاشتیم

into New York City streets,

و درخیابان‌های نیویورک قدم می‌زدیم،

and my mother with her hijab and long flowy dresses

مادرم با حجاب و پیراهن گشاد و بلند

would tighten her hand around my small fingers

انگشتان کوچک مرا محکم توی دستش فشار می‌داد

as she stood up against weathered comments like,

وقتی که مقابل نظراتی از این قبیل مواجه می‌شد،

"Go back to where you came from,"

«برگرد به هملن جایی که بودی،»

"Learn English,"

«انگلیسی یاد بگیر،»

"Stupid immigrant."

«مهاجر احمق.»

These words were meant to make us feel unsafe, insecure

غرض از این حرف‌ها این بود که ما در محله و درونمان

in our own neighborhoods, in our own skin.

احساس خطر و ناامنی بکنیم.

But it was these same streets

اما همین خیابان‌ها بودند

that made me fall in love with New York.

که من را عاشق نیویورک کردند.

Queens is one of the most diverse places in the world,

کوئینز یکی ازمتنوع‌ترین محله‌های نیویورک است،

with immigrant parents holding stories that always start

با والدین مهاجری که داستان‌هایی دارند که اغلب

with something between three and 15 dollars in a pocket,

با پولی بین سه تا ۱۵ دلار در جیبشان شروع می‌شود

a voyage across a vast sea

یک سفر دریایی از آن طرف دریاها

and a cash-only hustle

یک شغل بخور و نمیر

sheltering families in jam-packed, busted apartments.

جا گرفتن خانواده‌ها در آپارتمان‌های تنگ و درب‌وداغون.

And it was these same families

اینطوری بود که این خانواده‌ها

that worked so hard to make sure that we had safe microcommunities --

سخت کار می‌کردند تا مطمئن بشوند که ما جامعه کوچک امنی داشته باشیم --

we, as immigrant children,

و ما که کودکان مهاجر بودیم

to feel affirmed and loved in our identities.

بتوانیم با هویت خودمان احساس تایید و دوست داشتنی بودن بکنیم.

But it was mostly the women.

اما آنها بیشترشان زن بودند.

And these women are the reason why,

و به خاطر همین زنان بود که

regardless of these statements that my mom faced,

علی رغم تمام آن حرف‌هایی که مادرم با آن روبرو شد،

she remained unapologetic.

همانطور سرکش باقی ماند.

And these women were some of the most powerful women

و این زنان از قویترین زنانی هستند

I have ever met in my entire life.

که من در تمام زندگی‌ام دیدم.

I mean, they had networks for everything.

منظورم این است که آنها برای هرچیزی شبکه‌ای داشتند.

They had rotations for who watched whose kids when,

سیستمی نوبتی داشتند که چه کسی، چه وقت از بچه‌ها مراقبت کند

for saving extra cash,

تا بتوانند کمی پول ذخیره کنند،

for throwing belly dance parties

میهمانی رقص عربی راه بیندازند،

and memorizing Koran and learning English.

و قرآن حفظ کنند و انگلیسی یاد بگیرند.

And they would collect small gold tokens

آنها تکه‌های طلای کوچکی هم جمع می‌کردند

to fundraise for the local mosque.

تا آنها را صرف مسجد محل کنند.

And it was these same women,

و همین زنان بودند،

when I decided to wear my hijab,

که وقتی من تصمیم گرفتم تا حجاب سرکنم،

who supported me through it.

از من حمایت کردند.

And when I was bullied for being Muslim,

هروقت که به خاطر مسلمان بودنم من را اذیت می‌کردند،

I always felt like I had an army of unapologetic North African aunties

همیشه فکر می‌کردم که من لشکری از خاله‌های سرکش از شمال آفریقا دارم

who had my back.

که هوایم را دارند.

And so every morning at 15,

برای همین در ۱۵سالگی هر روز صبح

I would wake up and stand in front of a mirror,

از خواب بیدارمی‌شدم و درمقابل آینه می‌ایستادم،

and wrap beautiful bright silk around my head

و روسری سیلک زیبایی دور سرم می‌پیچیدم

the way my mother does and my grandmother did.

همانطور که مادر و مادربزرگم آن را سر می‌کردند.

And one day that summer 2009,

تابستان سال ۲۰۰۹، یک روز که

I stepped out into the streets of New York City

داشتم در خیابان‌های نیویورک راه می‌رفتم

on my way to volunteer at a domestic violence organization

و می‌خواستم سرراه در سازمان ضدخشونت خانگی

that a woman in my neighborhood had started.

که زنی از محله ما راه انداخته بود نام‌نویسی کنم.

And I remember at that moment I felt a yank at the back of my head.

به یاد می‌آورم که در همان لحظه مشتی به پشت سرم خورد.

Then someone pulled and grabbed me,

یک نفر به من حمله کرد و من را گرفت،

trying to remove my hijab from off of my head.

و سعی داشت تا حجاب را از سر من بردارد.

I turned around to a tall, broad-shouldered man,

چرخیدم و یک مرد قدبلند و چهارشانه را دیدم،

pure hate in his eyes.

با چشمانی پر از کینه.

I struggled and fought back,

با او درگیر شدم و از خودم دفاع کردم.

and finally was able to get away,

و در آخر توانستم از دستش فرار کنم،

hid myself in the bathroom of that organization and cried and cried.

خودم را در دستشویی آن سازمان پنهان کردم و گریه کردم و گریه کردم.

I kept thinking to myself,

داشتم فکر می‌کردم،

"Why does he hate me?

«چرا آن مرد از من متنفر است؟

He doesn't even know me."

او حتی مرا نمی‌شناسد.»

Hate crimes against Muslims in the US

جرایم ناشی از نفرت علیه مسلمانان در آمریکا

increased by 1,600 percent post-9/11,

تا ۱٫۶۰۰ درصد بعد از ۱۱ سپتامبر افزایش یافت،

and one in every four women in the US

و از هر چهار زن یک زن در آمریکا

will suffer some form of gender violence.

از خشونت جنسیتی رنج می‌برد.

And it may not seem like it,

شاید اینطور به نظر نیاید،

but Islamophobia and anti-Muslim violence

اما اسلام هراسی و خشونت علیه مسلمانان نیز

is a form of gender violence,

نوعی از خشونت جنسیتی است،

given the visibility of Muslim women in our hijabs.

به خاطر اینکه زن مسلمان با حجابش قابل تشخیص است.

And so I was not alone,

پس من تنها نبودم،

and that horrified me.

و این مرا ترساند.

It made me want to do something.

همین باعث شد تا بخواهم کاری کنم.

It made me want to go out there and make sure that no one I loved,

من را وادار کرد تا به بیرون بروم ومطمئن شوم تا همه کسانیکه دوستشان داشتم،

that no woman would have to feel this insecure in her own skin.

در درونشان احساس ناامنی نخواهند کرد.

So I started to think about how the women in my own neighborhood

بعد به این فکر افتادم که چطور زنان محله ما

were able to build community for themselves,

می‌توانند یک اجتماع را برای خودشان تشکیل بدهند،

and how they were able to use the very little resources they had

و چطور می‌شود از منابع کمی که در اختیار دارند استفاده کنند،

to actually offer something.

و از خودشان چیزی نشان بدهند.

And I began to think about what I could potentially offer

فکر کردم که خودم بصورت بلقوه چه چیزی می‌توانم عرضه کنم

to build safety and power for women.

تا برای زنان قدرت و امنیت ایجاد کنم.

And through this journey,

در این مسیر،

I learned a couple of things,

یک سری چیزها یاد گرفتم،

and this is what I want to share with you today, some of these lessons.

و به همین خاطر می‌خواهم بعضی از آن درس‌ها را با شما در میان بگذارم.

So lesson number one:

خوب، درس شماره یک:

start with what you know.

با آن چیزی که می‌دانید شروع کنید.

At the time, I had been doing Shotokan karate

در آن زمان، من کاراته سبک شوتوکان کار می‌کردم

for as long as I could remember,

و تاجاییکه یادم می‌آید

and so I had a black belt.

کمربند مشکی داشتم.

Yeah. And so, I thought -- surprise.

و به همین خاطر فکری به سرم زد -- سورپرایز.

(Laughter)

(خنده حضار)

I thought that maybe I should go out into my neighborhood

فکر کردم که شاید باید به محله برم

and teach self-defense to young girls.

و به دختران جوان دفاع شخصی یاد بدهم.

And so I actually went out and knocked on doors,

به‌همین‌خاطر بیرون می‌رفتم درب خانه‌ها را می‌زدم

spoke to community leaders, to parents, to young women,

و با رهبران انجمن، والدین و زنان جوان صحبت می‌کردم،

and finally was able to secure a free community center basement

و در نهایت زیرزمین خالی انجمن را به من دادند

and convince enough young women that they should come to my class.

و من هم زنان جوان را متقاعد کردم که باید به کلاس من بیایند.

And it actually all worked out,

و این نتیجه داد،

because when I pitched the idea,

چون وقتی من این ایده را مطرح کردم،

most of the responses were, like,

بیشتر واکنش‌ها شبیه به این بود،

"All right, cute,

"خوب است، جالب است،

this 5'1" hijabi girl who knows karate.

یک دختر نیم وجبی باحجاب که کاراته بلد است.

How nice."

چقدر خوب."

But in reality, I became the Queens, New York version of Mr. Miyagi

اما در حقیقت، من در ۱۶ سالگی تبدیل به ورژن نیویورکی

at 16 years old,

آقای میاگی محله کوئینز شده بودم.

and I started teaching 13 young women in that community center basement

در آن زیرزمین کارم را با آموزش دفاع شخصی

self-defense.

به ۱۳ زن شروع کردم.

And with every single self-defense move,

با هرحرکت دفاع شخصی

for eight sessions over the course of that summer,

در طول هشت جلسه در تابستان،

we began to understand the power of our bodies,

بیشتر به قدرت بدنیمان پی می‌بردیم،

and we began to share our experiences

و تجربه‌های مربوط به هویتمان را

about our identities.

با هم در میان می‌گذاشتیم.

And sometimes there were shocking realizations,

بعضی وقت‌ها این حقایق تکان دهنده،

and other times there were tears,

گاهی گریه‌دار،

but mostly it was laughs.

اما بیشتر خنده‌دار بود.

And I ended that summer with this incredible sisterhood,

و من آن تابستان را با این جامعه بی‌نظیر زنان به پایان رساندم.

and I began to feel much safer in my own skin.

و بعد از آن احساس کردم که چقدر احساس امنیت درونی بیشتری دارم.

And it was because of these women that we just kept teaching.

و این به خاطر آن زنانی بود که به آنها آموزش داده بودم.

I never thought that I would continue, but we just kept teaching.

هیچوقت فکر نمی‌کردم بخواهم ادامه دهم، اما به آموزش‌ ادامه دادم.

And today, nine years, 17 cities,

و امروز من بعد از نه سال، در ۱۷ شهر،

12 countries, 760 courses

۱۲ کشور، ۷۶۰ دوره

and thousands of women and girls later,

و هزاران زن و دختر بعد از آن،

I'm still teaching.

هنوز آموزش می‌دهم.

And what started as a self-defense course

آنچه که روزی به عنوان دوره دفاع شخصی

in the basement of a community center

در زیرزمین انجمن شروع شد

is now an international grassroots organization

حالا یک سازمان بین‌المللی مردمی است

focused on building safety and power for women around the world:

که روی توانمندسازی و ایجاد امنیت برای زنان در سراسر جهان متمرکز است:

Malikah.

ملیکه.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, for lesson number two:

حالا، درس شماره دو:

start with who you know.

با کسانیکه که می‌شناسید شروع کنید.

Oftentimes, it could be quite exciting,

گاهی اوقات می‌تواند خیلی هیجان‌انگیز باشد،

especially if you're an expert in something

مخصوصا اگر شما در زمینه‌ای تخصص دارید

and you want to have impact,

و می‌خواهید تاثیر داشته باشید

to swoop into a community and think you have the magic recipe.

خودتان را در یک گروه جا بدهید و فکر کنید که یک دستور جادویی دارید.

But very early on I learned

اما خیلی زود من یادگرفتم که

that, as esteemed philosopher Kendrick Lamar once said,

همانطور که فیلسوف بزرگ کندریک لمار(رپرآمریکایی) گفته،

it's really important to be humble and to sit down.

خیلی مهم است که فروتن باشید و بنشینید.

So, basically, at 15 years old,

خب، اصولا در ۱۵ سالگی،

the only community that I had any business doing work with

تنها گروهی که من با آنها سروکار داشتم

were the 14-year-old girls in my neighborhood,

دختران ۱۴ ساله‌ محله‌مان بودند،

and that's because I was friends with them.

و به همین خاطر هم من با آنها دوست بودم.

Other than that, I didn't know what it meant to be a child

از طرف دیگر، من نمی‌دانستم که بچه یک خانواده

of Bengali immigrants in Brooklyn

مهاجر بنگالی بودن در بروکلین

or to be Senegalese in the Bronx.

یا یک خانواده سنگالی بودن در برانکس یعنی چی.

But I did know young women who were connected to those communities,

اما به خوبی زنان جوانی که با این جوامع در ارتباط بودند را می‌شناختم،

and it was quite remarkable how they already had

خیلی فوق‌العاده بود که چطور آنها به

these layers of trust and awareness and relationship with their communities.

لایه‌های اعتماد و آگاهی و ارتباط با جامعه‌شان رسیده بودند.

So like my mother and the women in her neighborhood,

خوب مثل مادرم و دیگرزنان محله‌مان،

they had these really strong social networks,

آنها هم شبکه‌های اجتماعی واقعا قوی‌ای داشتند،

and it was about providing capacity

شبکه‌ای که برپایه ایجاد ظرفیت و

and believing in other women's definition of safety.

و اعتقاد داشتن به تعریف دیگر زنان از امنیت استوار بود.

Even though I was a self-defense instructor,

اگرچه من خودم یک مربی دفاع شخصی بودم،

I couldn't come into a community

نمی‌توانستم وارد جامعه‌ای بشوم

and define safety for any other woman

و امنیت رابرای زنان آنجا

who was not part of my own community.

که از جامعه من نبودند تعریف کنم.

And it was because, as our network expanded,

این به این خاطربود که همانطورکه شبکه ما گسترده‌می‌شد

I learned that self-defense is not just physical.

من یاد می‌گرفتم که دفاع شخصی فقط فیزیکی نیست.

It's actually really emotional work.

بلکه یک کار احساسی است.

I mean, we would do a 60-minute self-defense class,

منظوم این است که ما یک کلاس ۶۰ دقیقه‌ای دفاع شخصی داشتیم،

and then we'd have 30 minutes reserved for just talking and healing.

و بعد از آن، ۳۰ دقیقه را به صحبت و درمان اختصاص می‌دادیم.

And in those 30 minutes,

و در این ۳۰ دقیقه،

women would share what brought them to the class to begin with

زنان از چیزی که آنها را به آن کلاس کشانده بود

but also various other experiences with violence.

و البته تجربیات متفاوتی که از خشونت داشتند سخن می‌گفتند.

And, as an example, one time in one of those classes,

به عنوان مثال، یک روز در یکی از کلاس‌ها

one woman actually started to talk about the fact

خانمی از حقیقتی پرده برداشت

that she had been in a domestic violence relationship for over 30 years,

که او بیش از ۳۰ سال در یک رابطه قربانی خشونت خانگی بوده است،

and it was her first time being able to articulate that

و این اولین بار بود که می‌توانست درباره آن صحبت کند

because we had established that safe space for her.

زیرا ما این فضای امن را برای او ایجاد کرده بودیم.

So it's powerful work,

بنابراین کاری قوی بود،

but it only happens when we believe in women's agency to define

اما این تنها زمانی اتفاق می‌افتد که ما به کنشگری زنان در تعریف آنچه که

what safety and what power looks like for themselves.

امنیت و قدرت از نظر آنها تعریف می‌شود ایمان بیاوریم.

All right, for lesson number three --

بسیار خوب، می‌رسیم به درس شماره سه --

and this was the hardest thing for me --

و این درس سخت‌ترین درس برای من بود --

the most important thing about this work is to start with the joy.

مهمترین چیز در این کار این است که با علاقه شروع کنید.

When I started doing this work, I was reacting to a hate-based attack,

وقتی این کار را شروع کردم، داشتم به حمله‌ای که بخاطر نفرت به من شده بود واکنش می‌دادم،

so I was feeling insecure and anxious and overwhelmed.

به همین خاطر احساس عدم امنیت می‌کردم و گیج و عصبی بودم.

I was really afraid.

من خیلی ترسیده بودم.

And it makes sense, because if you take a step back,

البته قابل درک است زیرا اگر کمی به عقب برگردیم

and I can imagine that a lot of women in this room can probably relate to this,

تصور می‌کنم که بسیاری از زنانی که در اینجا حضور دارند احتمالا چنین شرایطی را داشته‌اند

the feeling, an overwhelming feeling of insecurity,

این احساس، احساس سردرگرمی ناشی از ناامنی،

is oftentimes with us constantly.

که اغلب مدام همراه ماست.

I mean, imagine this:

بیایید تصور کنیم:

walking home late at night, hearing footsteps behind you.

شب داریم پیاده به سمت خانه می‌رویم که ناگهان صدایی از پشت سر می‌شنویم.

You wonder if you should walk faster or if you should slow down.

پیش خودتان می‌گوید باید قدم‌هایم را سریع‌تر کنم یا بهتر است یواش‌تر حرکت کنم.

You keep your keys in your hand in case you need to use them.

کلیدهایتان را در دست نگه‌می‌دارید تا اگر لازم شد از آن استفاده‌کنید

You say, "Text me when you get home. I want to make sure you are safe."

می‌گویید: "وقتی رسیدی خانه خبر بده. می‌خواهم مطمئن شوم که صحیح و سالم رسیدی."

And we mean those words.

و ما مفهوم این کلمات را می‌فهمیم.

We're afraid to put down our drinks.

از اینکه نوشیدنی‌مان را بگذاریم کنار می‌ترسیم

We're afraid to speak too much or too little in a meeting.

از اینکه در میهمانی زیاد یا کم حرف بزنیم می‌ترسیم.

And imagine being woman and black and trans and queer and Latinx

تصور کنید که زن هستید یا سیاه‌پوست، ترنس، همجنس‌باز و یا لاتین تبار

and undocumented and poor and immigrant,

و یا یک مهاجر فقیر و بدون مدارک،

and you could then only imagine how overwhelming this work can be,

تنها آن‌ موقع است که می‌توانید بفهمید چقدر این کار می‌تواند سخت باشد

especially within the context of personal safety.

به‌خصوص در بافت امنیت شخصی.

However, when I took a step to reflect

با این همه، وقتی که اقدام کردم تا چیزی که

on what brought me to this work to begin with,

مرا به این مسیر کشاند را به بقیه نشان بدهم،

I began to realize it was actually the love that I had

فهمیدم که در حقیقت این عشقی که من برای زنان جامعه خودم داشتم.

for women in my community.

من را به این سمت کشانده است.

It was the way I saw them gather,

دیدن اینکه چطور آنها در کنار هم جمع شده بودند،

their ability to build for each other,

و توانشان را برای رشد هم به کار می‌گرفتند بود

that inspired me to keep doing this work

که من را به ادامه این کار دلگرم کرد

day in and day out.

هر روز و هر روز.

So whether I was in a refugee camp in Jordan

بنابراین، چه در یک کمپ پناهجویان در اردن بودم

or a community center in Dallas, Texas

چه در یکی از مراکز اقلیت‌ها در دالاس، تگزاس

or a corporate office in Silicon Valley,

یا دفتر شرکتی در سیلیکون ولی،

women gathered in beautifully magical ways

زنان به طریق معجزه‌آسایی به زیبایی در کنار هم جمع می‌شدند

and they built together and supported each other

آنها با هم ساختند و همدیگر را حمایت کردند

in ways that shifted culture

به نحوی که توانستند فرهنگ را درجهت

to empower and build safety for women.

توانمندسازی و ایجاد امنیت برای زنان تغییر دهند.

And that is how the change happens.

وبه این ترتیب است که تغییر اتفاق‌می‌افتد.

It was through those relationships we built together.

به واسطه همین روابط بود که ما در کنار هم رشد کردیم.

That's why we don't just teach self-defense,

به همین علت ما فقط دفاع شخصی یاد نمی‌دهیم

but we also throw dance parties

بلکه میهمانی رقص هم برگزار می‌کنیم

and host potlucks

و با غذا پذیرایی می‌کنیم

and write love notes to each other

و نامه‌های محبت‌آمیز به هم می‌نویسیم

and sing songs together.

و با هم آواز می‌خوانیم.

And it's really about the friendship,

و این خود رفاقت است،

and it's been so, so fun.

و همیشه همینطور و بسیار مفرح بوده.

So the last thing I want to leave you with

آخرین چیزی که می‌خواهم به شما بگویم این است

is that the key takeaway for me in teaching self-defense all of these years

مهمترین درسی که من از تمام این سال‌ها آموزش دفاع شخصی یاد گرفتم

is that I actually don't want women, as cool as the self-defense moves are,

این بود که من از زنان نمی‌خواستم که با همان خشونت و سردی حرکات دفاع شخصی

to go out and use these self-defense techniques.

بیرون بروند و از تکنیک‌های دفاع شخصی استفاده کنند.

I don't want any woman to have to de-escalate any violent situation.

من نمی‌خواهم که هیچ زنی خشونت ببیند تا به مقابله با آن بربیاید.

But for that to happen,

اما برای اینکه اینطور شود،

the violence shouldn't happen,

خشونت نباید اتفاق بیفتد

and for the violence not to happen,

و برای اینکه خشونت اتفاق نیفتد

the systems and the cultures

سیستم و فرهنگی که

that allow for this violence to take place to begin with needs to stop.

این اجازه را می‌دهد که خشونت در آن اتفاق بیفتد باید جلویش گرفته شود.

And for that to happen, we need all hands on deck.

و برای اینکه این اتفاق بیفتد همه باید گوش به زنگ باشیم.

So I've given you my secret recipe,

خوب من دستور محرمانه‌ام را با شما در میان گذاشتم،

and now it's up to you.

و این دیگر به خود شما بستگی دارد.

To start with what you know, to start with who you know

که با چیزی که می‌دانید شروع کنید و با کسی که می‌شناسید شروع کنید

and to start with joy. But just start.

و همینطور با علاقه شروع کنید. اما فقط شروع کنید.

Thank you so much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)