How to turn climate anxiety into action | Renée Lertzman

Translator: Leila Ataei Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

It's deeply painful

رویارویی با آنچه در سیاره ما

to face what's happening on our planet right now.

اکنون در حال رخ دادن است عمیقا دردناک است.

From forests burning,

از سوختن جنگلها گرفته تا

ocean plastic,

پلاستیک در اقیانوس،

species just gone each day,

و گونه‌هایی که هر روز در حال نابودی هستند

displacement.

و جایگزینی.

It's easy to feel totally overwhelmed.

راحت است که حس کنیم کاملا شکست‌خوردیم،

Maybe a bit helpless.

شاید کمی احساس عجز.

Powerless.

ناتوانی.

Angry.

عصبانیت.

On fire.

روی آتش بودن.

Numb.

کرختی.

Disconnected.

دور افتادگی.

Perhaps all of the above.

شاید همه موارد.

These messy and complicated feelings,

این احساسات پیچیده و گند،

they make total sense.

کاملا بجاست.

I wish that someone had said this to me 30 years ago.

کاش کسی این حرف را ۳۰ سال قبل به من زده بود.

I was a college freshman taking environmental studies,

موقعی که تازه وارد کالج شده بودم و در حال گذراندن واحدی درباره محیط‌زیست،

which is basically a semester of really bad news

که اساسا یک ترم اخبار بد خواندن‌است

about all the ways that humans have profoundly damaged

درباره همه این روشهایی که بشر با آن دست به تخریب

our beautiful earth.

گسترده زمین زیبا نموده است.

And I felt like I had been dropped into a dark tunnel,

و حسم این بود که افتاده‌ام توی یک تونل تاریک،

given no tools to get out

هیچ ابزاری برای بیرون آمدن ندارم

and yet expected to carry on with my everyday life

و هنوز این انتظار از من می رود که به زندگی روزمره خود ادامه دهم

as if things were normal.

طوری که انگار همه چیز عادی است.

But once you're exposed to that kind of information,

اما زمانی که در معرض چنین اخباری قرار می‌گیرید،

things are not normal anymore.

اوضاع دیگر چندان عادی نیست.

And I was anxious, I was terrified,

من مضطرب و وحشت‌زده بودم،

no one was talking about this,

هیچکس درباره این موضوع حرف نمی‌زد،

and I almost dropped out of school, for real.

و راستش کم مانده بود مردود شوم.

But instead, I signed up for a field study in California,

اما در عوض، در رشته‌ای میدانی در کالیفرنیا ثبت نام کردم،

and we were backpacking together as a small group for two months,

یک گروه کوچکی بودیم که به مدت دو ماه با کوله‌پشتی دور هم جمع شدیم،

which I know sounds very intense.

که می‌دانم خیلی فشرده به نظر می‌رسد.

And it was, but what I found is that we talked a lot.

و همینطور هم بود، اما خب خیلی حرف زدیم.

We talked about how we were feeling

درباره حسی که داشتیم، درباره دنیا

about the world,

رک و پوست‌کنده

openly and honestly,

صحبت کردیم و

and no one told me at any point to be more positive

هیچکس در هیچ مرحله‌ای به من نگفت که بیشتر مثبت باشم یا

or more hopeful.

امیدوارتر.

Not once.

حتی یکبار.

And surprisingly, I found myself feeling better.

و جالب است که خیلی حالم بهتر شد.

I actually felt like I could face these issues

درواقع حسم این بود که می‌توانم با این مسائلی که خیلی

that had seemed so insurmountable

فائق نشدنی و شاخ به شاخ به نظر می‌رسیدند

more head on.

مواجه شوم.

And I had this epiphany:

و این بینش را داشتم:

What if by understanding ourselves

چطور می‌شود که با فهمیدن خودمان

and one another,

و دیگران،

we could find our way through this crisis

بتوانیم راه خود را در این بحران به شیوه‌ای

in a new and different way?

جدید و متفاوت بیابیم؟

You know, what if psychology actually held

می دانید چطور می شد اگر روانشناسی در واقع

a missing key to unlocking action

کلید گمشده‌ای داشت برای بازکردن اقدام

on the greatest challenges facing our planet right now?

درباره بزرگترین چالشهایی که زمین اکنون با ان مواجه است؟

So when I got back from the field study,

بنابرین وقتی از این تحقیق میدانی برگشتم،

I focused on clinical psychology,

تمرکزم را روی روانشناسی بالینی گذاشتم

and I researched the relationships

و به تحقیق درباره رابطه بین شوک ناشی از

between trauma and grief and creativity.

آسیب و اندوه و خلاقیت پرداختم.

And the paradox at the heart of, I think, all of this

و به نظرم تناقض در کل این ماجرا این باشد که

is how do we stay present

چطور در این واقعیت دردناک

with what's really painful,

حضور داشته و در مواجه با آن چه

how do we stay connected

تهدیدآمیز و مخرب و ترسناک

in the face of what's threatening and overwhelming and scary?

به نظر می‌رسد در ارتباط بمانیم؟

And it turns out that psychology knows a lot about these things.

و از قرار معلوم روانشناسی خیلی درباره این چیزها می‌داند.

Truly, a lot.

واقعا خیلی می‌داند.

But I wasn't hearing any of this being referenced

اما به هیچ وجه اشاره‌ای به این موضوع نمی شد در

in my environmental studies class,

کلاس مطالعاتی محیط‌زیستی من یا

or the climate action meetings I started going to,

جلسات اقدام اقلیمی که شروع به رفتن کرده بودم

or the international conferences,

یا کنفرانسهای بین‌المللی

where everyone is asking:

که آنجا همه می‌پرسند:

Why aren't we acting faster, and what's it going to take?

چرا سریعتر اقدام نمی‌کنیم، چه کاری لازم است؟

And so this has become my mission of sorts,

و خب حالا ماموریت من این شده که

which is that I take insights from psychology

طرز نگرشها را از روانشناسی استخراج کنم

and I translate them into resources and tools

و آنها را به منابع و ابزاری تبدیل کنم

to support those working on the frontlines to turn things around.

تا از کسانی در خط مقدم این جبهه مشغول کار هستند حمایت صورت گیرد.

And that means for anyone, by the way.

و خب این البته برای همه کاربرد دارد.

We're all on the frontlines right now.

ما همه الان در خط مقدم هستیم.

And it's my belief,

و باور من پس از این همه

after years of straddling these worlds

سال که پاهایم بین محیط‌زیست و

between environment and climate and psychology,

اقلیم و روانشناسی بوده،

that this actually is a missing ingredient in our work

این است که در واقع این واحد سازنده گمشده در کار ما است که

that can exponentially accelerate our capacities to be creative

می‌تواند به صورت نمایی قابلیتهای ما ر ا برای د اشتن

and resilient and capable and skillful and courageous

خلاقیت، انعطاف‌پذیری، مهارت داشتن و جسارت و کل چیزهایی که

and all those things that the world is needing from us right now.

جهان در حال حاضر از ما می‌خواهد تسریع ببخشیم.

So I'm going to share three concepts with you

بنابراین می‌خواهم این سه مفهوم را با شما به اشتراک بگذارم که

that I found particularly game-changing

به طور خاص بنیادی یافته‌ام و این که

and how I make sense of this moment

چطور در این برهه برای ما به عنوان بشر

for us as humans.

معنادار است.

And the first is something called our window of tolerance.

و مورد اول چیزی است که آن را پنجره تحمل‌مان می‌نامم.

So Dr. Dan Siegel has described us all as having a window.

خب دکتر دن سیگل اینطور شرح می‌دهد که ما همه یک پنجره‌ای داریم.

How much stress can we tolerate

میزان فشار عصبی که می‌توانیم تحمل کنیم

while staying connected

در حالی که ارتباطمان را حفظ کنیم

and what clinicians would call "integrated."

و آنچه به قول کلینیکی‌ها «یکپارچگی» نام دارد.

Integrated, where we can actually

یکپارچه ماندن، یعنی درواقع انجا که

be in touch with our thoughts and feelings

با افکار و احساسمان در تماس باشیم و

and not just get kind of co-opted.

نه این که صرفا همکاری کنیم.

And we all have a threshold.

و همه ما یک آستانه تحملی داریم.

And what happens when we experience stress

و چه اتفاقی می‌افتد وقتی فشار عصبی را فرای

beyond what we can tolerate?

ظرفیت تحملمان تجربه می‌کنیم؟

We tend to go into the edges of our window.

تا لبه‌های پنجره‌مان می‌رویم.

And on one hand,

و از سوی دیگر

we might go into a sort of collapse,

شاید دچار نوعی فروپاشی شویم،

what's called a chaotic response,

که آن را واکنش آشفته می‌نامیم،

which looks like depression, despair,

که شبیه افسردگی، یأس است،

kind of a shutting down.

به نوعی تعطیل کردن است.

And on the other side of this window is a more rigid response:

و در سوی دیگر این پنجره واکنش سخت‌تر است:

denial,

انکار،

anger,

خشم،

rigid.

سختگیرانه.

And so when that happens,

و خب آن وقت چه اتفاقی می‌افتد،

we actually lose our capacity to be integrated,

ما درواقع ظرفیت خود را برای یکپارچگی، تطبیق پذیری و

resilient, adaptive,

انعطاف داشتن از دست می‌دهیم،

all those things that we want to be.

همه این چیزهایی که می خواهیم باشیم.

And this is totally normal,

و خب این کلا عادی است،

but it's happening all around the world right now, right?

اما این اتفاق الان در کل دنیا در حال وقوع است، نه؟

We're all vacillating between these different feelings and emotions.

ما همه بین این احساسات و عواطف مختلف مردد هستیم.

And so with something like climate change,

همه و خب با چیزی مثل تغییر اقلیم،

with every new scientific report,

با هر گزارش علمی جدید و

documentary,

مستندی،

connecting the dots between, you know, what we're doing

فاصله نقاط بین چیزهایی که ما انجام می‌دهیم و تاثیری که دارد

and the impact it's having,

پر شده،‌ و جمعا ما را به سمت

it can collectively be pushing us outside of our window of tolerance.

بیرونی پنجره تحمل‌مان هل می‌دهند.

And we lose that capacity, right?

و آن ظرفیت را از دست می‌دهیم، اینطور نیست؟

So, over the years, I've interviewed hundreds of people

خب، طی سالها، با صدها نفر که سوابق و گرایشهای سیاسی مختلف دارند

from all backgrounds and political affiliations,

مصاحبه کرده‌ام،‌از میدوست ایالات متحده

from the Midwest US to China,

گرفته تا چین،

and I talked to people about how are we feeling

و با مردم درباره حسشان نسبت این اتفاقاتی که در جریان است

about what's happening.

صحبت کرده‌ام.

Not what opinions or beliefs.

کاری به عقیده و باورشان ندارم.

What are we feeling

چیزی که حس می‌کنیم

about what's going on with your local environment,

درباره آنچه در محیط زیست محل ما اتفاق می‌افتد،

with your water, your soil, the big picture.

آب و خاک و آن تصویر کلی.

And what I hear from people

و آن چه از مردم می‌شنوم

almost across the board, I'm telling you,

تقریبا از همه، باید بگویم که

is a bind.

نوعی محدودیت است.

People tell me at some point in the conversation,

آدمها در در مرحله‌ای از گفتگو می‌گویند،

"I care very deeply about what's happening,

«عمیقا از این اتفاقات متاثرم،

I'm incredibly freaked out.

به طرز باور نکردنی بهم ریختم.

I'm scared,

ترسیدم،

I love this land, I love the birds,"

این سرزمین را دوست دارم، پرندهایش را.»

whatever that is,

حال هر چه که هست،

"But I feel like my actions are insignificant.

«اما حسم این است که اعمال من تاثیرگذار نیستند.

And I don't know where to start.

و نمی دانم باید از کجا شروع کنم.

And I'm also --"

و من همچنین--»

I hear between the lines of what people say --

از لابلای حرفهایشان متوجه می‌شوم که--

"I'm really scared to change.

«از تغییر واقعا می‌ترسم.

Really scared of any change, it's so --

واقعا از هذر تغییری که باشد، می ترسم--

I can't even think about it, it's like, unthinkable."

حتی نمی‌توانم به آن فکر کنم، به نظر قابل فکر کردن نیست.»

And this is the second concept,

و این مفهوم دوم است،

which is something called a double bind.

که محدویت مضاعف نام دارد.

And a double bind is when we feel sort of like, damned if you do,

و محدویت مضاعف مثل این میماند که چه انجامش دهی یا نه،

and damned if you don't,

بی‌فایده است و

and you're just kind of stuck there.

همین‌جا گیر افتاده‌ای.

It's a very intolerable human experience.

تجربه بشری غیرقابل تحمل.

And we will do anything we can to get rid of it and just push it away.

و ما هر کاری می کنیم تا از شرش رها شویم و آن را پس بزنیم.

And so all that care and concern,

و خب آن همه دغدغه و احتیاط آنجاست،

it's there, it just goes down, it goes underground.

همینطور ادامه دارد و زیرزمینی ادامه می‌یابد.

But what happens is,

اما آنچه رخ می‌دهد،

it looks like people don't care, it looks like apathy.

این طور به نظر می‌رسد که مردم برایشان مهم نیست،‌حسی ندارند.

And so a lot of folks who are seeing the urgency of the situation

و خب بسیاری از کسانی که ضرورت ماجرا را می‌بینند اینطور عمل می‌کنند که،

are like, "We've got to motivate you.

« باید به شما انگیزه دهیم.

We've got to get you psyched."

باید از لحاظ روانی شما را آماده کنیم.»

And we become cheerleaders for solutions.

و ما برای راه‌حلها تبدیل به معرکه گیر شدیم.

Or like, "Here's the facts, this is happening, wake up."

یا که، « اینها واقعیتهاست. یالا از خواب بیدار شوید.»

And these things are actually not inherently bad,

و اینها ذاتا چیزهای بدی نیستند،

because we need solutions and we need to face the facts.

زیرا به راه حل نیاز داریم و باید با حقایق روبرو شویم.

But inadvertently, this can backfire

اما سهوا، می‌تواند برعکس جواب دهد

and lead to more numbing and inaction,

و منجر به کرختی و سکون بیشتر گردد که

which is very perplexing for a lot of people.

برای خیلی از آدمها گیج‌کننده باشد.

It's like, what the heck is going on, right?

مثل این است که باید چه غلطی کرد.

And so, this is because of this, you know,

و خب همه اینها به خاطر این موضوع است که

it's not really touching what's going on underneath.

با آنچه آن پایین در حال جریان است تماس برقرار نکردیم.

So imagine that you go see a therapist,

فرض کنید که نزد روانکاو می روید و مشکل

and you've got a double bind.

محدودینت مضاعف دارید.

You're feeling really stuck,

حس گیر افتادن دارید،

you know you've got to change

می‌دانید که لازم است تغییر کنید

and the therapist starts shouting at you

و راونکاوتان سرتان داد کشیده و می گوید،

and saying, "Don’t you see what's happening?

«نمی‌بینی چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟

If you don't act now,

اگر الان دست به کار نشوی،

you're going to face terrifying consequences.

باید با پیامدهایش روبرو شوی.

Don’t you care?

برایت مهم نیست؟

What's wrong with you?

مشکلت چیست؟

What's it going to take?"

دیگر چه اتفاقی لازم است؟»

Or you see a therapist and you're feeling actually sad

یا روانکاوی را می‌بینید و حستان در واقع

and grief.

غم و اندوه است.

And this therapist says,

و این یکی روانکاو می‌گوید،

"You know, don't think about it too much.

« می‌دانی، خیلی درباره‌ش فکر نکن.

Here's some simple things you can do.

یکسری کارهای ساده است که باید انجام دهی.

Simple positive things."

چیزهای ساده مثبت.»

And sends you on your way.

و شما را پی کارتان می فرستد.

So if it were me,

خب اگر دست من باشد،

I would fire this therapist immediately,

در جا این روانکاو را می‌کشتم،

because a good therapist practices something called attunement.

چون یک روانکاو خوب کارش به اصطلاح همنوایی است.

I love this concept so much.

من عاشق این مفهوم هستم.

Attunement, right, the word "to tune."

همنوایی که از واژه «هماهنگ کردن» می‌آید.

And attunement is when we're feeling in sync,

و همنوایی وقتی است که حس همگامی داریم،

when we feel understood

وقتی حس درک شدن داریم

and we feel accepted for exactly where we are.

و حس می‌کنیم دقیقا برای آنجایی که هستیم پذیرفته شدیم.

And we feel that, you know,

و می‌دانید این حس را داریم که

we're in relationship with the world in a way that makes sense,

با جهان در رابطه‌ معناداری هستیم که

no one's trying to change us

کسی در تلاش برای تغییر دادن یا

or shame us or judge us.

خجالت دادن یا قضاوت کردن ما نیست.

Right?

همینطور؟

And attunement takes skill.

و همنوایی مستلزم مهارت است.

When the stakes are high,

وقتی ریسک بالاست،

let me tell you, it's very hard to want to attune with anything,

باید بگویم که هماهنگی در کارها بسیار سخت است،

when we're facing such urgent threats.

وقتی با چنین تهدیدهای فوری مواجه‌ایم.

But the paradox of the moment we're in

اما پارادوکس لحظه‌ای که در آن هستیم

is that when we are more in tune in our window of tolerance,

آن وقتی است که ما در پنجره بردباری خود بیشتر هماهنگ هستیم،

we are so much more capable of solving problems,

خیلی بیشتر قادریم مشکلات را حل کنیم وقتی

being creative, being adaptive,

خلاق، سازگار،

being flexible,

انعطاف‌پذیریم،

being our brilliant selves, right?

این که خود باهوش‌مان باشیم، همینطوره؟

So what if our climate and environmental work

خب چطور می‌شد اگر کارهای اقلیم و محیط زیستی ما

was informed by these concepts, right,

با این مفاهیم شکل می‌گرفت، با

of window of tolerance,

پنجره بردباری،

lot of double binds

کلی قید مضاعف و

and attunement?

همنوایی؟

So it can look like a whole lot of things.

خب به نظر خیلی چیزها می‌تواند باشد.

So I'm asked all the time,

همیشه از من می‌پرسند،

"OK, Renee, this sounds awesome for a clinical context,

«خب، رنه، چنین چیزی برای شرایط کلینیکی فوق‌العاده است

we don't have time for this."

وقتی برای آن نداریم.»

And that is absolutely not true.

و آن مطلقاً صحت ندارد.

Because we can bring attunement

زیرا می‌توانیم همنوایی را به هر

into every aspect of our work on this issue.

جنبه‌ای از کارمان در این مسئله اعمال کنیم

And it starts with ourselves.

و از خودمان شروع می‌شود.

You actually can't do attunement unless you're in touch with yourself,

شما در واقع نمی‌توانید همنوایی داشته باشید مگر این که با خودتان در تماس باشید،

I'm sorry to break it to you.

متاسفم به خاطر این خبر بد.

There's no way around it.

چاره دیگری در میان نیست.

It's from the inside out.

از درون به بیرون است.

And so it starts with actually tuning in to "how am I feeling?"

و در واقع «با چه حسی دارم؟» شروع می‌شود

And being compassionate.

و دلسوز بودن.

I know it's easy to say

می‌دانم گفتنش آسان است

but really being compassionate,

اماواقعا دلسوز بودن است،

it's like, these are hard issues.

این که اینها مسائل دشواری هستند.

This is a hard moment to be a human being,

لحظه دشواری برای انسان بودن است،

we're waking up.

بیدار می‌شویم،

I'm not a bad person.

من آدم بدی نیستم.

What's going on,

چه خبر است،

bring curiosity into our own experience,

آوردن کنجکاوی به تجربه خودمان،

which then allows us to attune socially,

که بعد به ما اجازه همنوایی اجتماعی داشتن می‌دهد،

that's the next way we can apply this,

که روش بعدی برای اعمال این است،

is attuning, whether it's in small groups

این همنوایی خواه برای گروه‌های کوچک باشد

or one-on-one,

یا یک به یک،

campaigning, strategy, classrooms, movie theaters,

مبارزات سازمانی، استراتژی، کلاس‌های درس، سالن‌های سینما،

parks.

پارک‌ها.

Where we can give each other permission to just be who we are,

جایی که بتوانیم به هم اجازه دهیم که همانی که هستیم باشیم،

and again, this allows us to move

و دوباره ما را قادر می‌سازد به

into the higher level functioning.

سطح بالاتری از کارکرد دست بیابیم.

The executive function, the prefrontal cortex,

عملکرد اجرایی، کورتکس جلو مغز،

when we feel that our nervous system can calm down

وقتی که حس می‌کنیم سیستم عصبی ما قادر به آرام شدن است و

and we are understood by the other.

از هم‌دیگر درک می‌شویم.

And the third way is leading with attunement.

و روش سوم رهبری توام با همنوایی است.

As leaders and influencers,

به عنوان رهبران و صاحبان نفوذ،

showing up as human, as real,

به عنوان انسان و واقعی حاضر شویم،

saying, "You know what?

با گفتن این که، «می‌دانید،

I am really scared.

من واقعا می‌ترسم.

I don't know what all the answers are."

همه جوابها را نمی‌دانم.»

Can you imagine leaders saying that?

می‌توانید تصور کنید که رهبران چنین حرفی بزنند؟

"I don't know.

«نمی‌دانم.

But here we are, and we're all needed.

اما ما اینجاییم، و همه ما لازم هستیم.

And we're in this together.

و در این مساله همه با هم هستیم.

And we can do this."

و می‌توانیم انجامش دهیم،»

That's a very different message than just, "We can do this," right.

پیامی کاملا متفاوت از این که فقط می‌گوید، «می‌توانیم انجامش دهیم»، خب.

It's like, "Here we are.

مثل این که بگوییم، «اینجاییم.

I'm scared, but this is happening."

وحشت‌زده‌ام، اما اتفاقی است که می‌افتد.»

So here's the thing,

خب نکته این است،

all of this work exists,

همه این کارها وجود دارند،

we have the tools to create these conditions

ما ابزار برای خلق این شرایط را داریم

that can allow us to show up

که به ما امکان می‌دهد که خود

as our brilliant selves.

عالی‌مان را نشان دهبم.

And I know, without doubt, 100 percent,

و من می‌دانم، بدون شک، ۱۰۰ درصد،

that each one of us has the capacity

هر کدام از ما این قابلیت این را دارد که

to meet these challenges with the ingenuity

با ابتکار، شجاعت و ذکاوتی که در همه ما

and brilliance and bravery that we as humans have.

انسانها هست از عهده این چالشها بربیاییم.

We just need to cultivate the conditions together.

فقط لازم است که این شرایط را با هم پرورش دهیم.

We need each other.

ما به هم نیاز داریم.

To support each other

برای پشتیبانی از هم و این که واقعا به

and allow ourselves to really meet this.

خودمان اجازه برآورده کردن آن را دهیم.

That's what we need, so ...

چیزی که به ان نیاز داریم، بنابراین...

Let's take a deep breath.

باید نفسی عمیق بکشیم.

Have compassion for ourselves

برای خودمان و دیگران در این لحظه و

and one another in this moment, time in history,

دوره از تاریخ دلسوزی کنیم.

so we collectively process these painful truths,

این حقایق دردناک، این واقعیتهای مشکل را

these difficult realities.

با هم پردازش می‌کنیم،

Let's do this together.

بیائید با هم دست به کار شویم.

The world is ready for us to do this.

جهان برای انجام این کار حاضر است.

And we can do this.

و ما قادر به انجام این کار هستیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)