Kim Stanley Robinson: Remembering climate change ... a message from the year 2071 | TED Countdown

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Masoud Motamedifar

The 2020s were a crux in human history.

دهه‌ی ۲۰۲۰ نقطه‌ی عطفی در تاریخ بشر بود.

They began with the first pandemic,

انسان‌ها با نخستین همه‌گیری جهانی شروع کردند،

a slap to the face of everyone,

که یک سیلی بر صورت همه بود،

as they had to acknowledge that they were a single civilization

چرا که باید اذعان می‌کردند که آن‌ها یک تمدن

on a single biosphere,

بر روی یک زیست‌کُره بودند،

utterly dependent on science to keep them alive.

و کاملاً وابسته به علم برای زنده ماندن.

Civilization is a fragile thing.

تمدن چیز شکننده‌ای است.

And although people started the '20s hoping to ignore that profound truth,

و اگرچه مردم دهه‌ی ۲۰ را با امید به نادیده گرفتن آن حقیقت عمیق آغاز کردند،

even after the first pandemic,

حتی پس از نخستین همه‌گیری جهانی،

the great heat waves of 2023 torched any such hope.

موج‌های گرمای بزرگ در سال ۲۰۲۳ تمام امیدها را نابود کرد.

Humans cannot survive combinations of high heat and high humidity

انسان‌ها نمی‌توانند در ترکیبی از گرمای زیاد و رطوبت زیاد زنده بمانند

that rise above an index temperature called "wet-bulb 35."

گرما و رطوبتی که از شاخص حرارت «حباب مرطوب ۳۵» بیشتر باشد.

And that year, the wet-bulb 36 events in India, in Southeast Asia

و در آن سال، وقوع حباب مرطوب ۳۶ در هند، جنوب شرقی آسیا

and in the American Midwest

و غرب میانه آمریکا

killed so many more people than the first pandemic

افراد بیشتری را نسبت به همه‌گیری جهانی نخست کُشت

that it was made clear to everyone things simply had to change.

که به همه فهماند که شرایط باید تغییر کند.

The arrival of the second pandemic put an exclamation mark on all that.

از راه رسیدن دومین همه‌گیری جهانی، یک علامت تعجب بر روی آن گذاشت.

The question at that desperate point was: Could things change?

سؤال اصلی در آن زمان ناامیدی این بود: آیا شرایط می‌توانست تغییر کند؟

Could humanity stop its destructive ways

آیا بشر می‌توانست جلوی روش‌های مخرب خود را بگیرد

and restore balance to its relationship to its biosphere?

و تعادل را به رابطه‌اش با سیاره خود بازگرداند؟

Crucially, could it lower the global average temperature of the earth

مهم‌تر این که آیا می‌توانست میانگین دمای جهانی زمین را

in time to avoid killing millions more people,

به موقع کاهش دهد تا از کشته شدن میلیون‌ها انسان بیشتر

more animals

حیوانات بیشتر

and indeed entire species?

و البته انقراض کامل گونه‌ها جلوگیری کند؟

Looking back from our perspective 60 years later, this of course looks possible,

با نگاه به گذشته از چشم‌انداز ۶۰ سال بعد، البته این ممکن به نظر می‌رسد،

because they did it.

چون آن‌ها انجامش دادند.

But it was by no means a sure thing.

اما به هیچ وجه، قطعیتی در موردش وجود نداشت.

You have to imagine what it felt like at the time, when panic filled the air,

باید تصور کنید که در آن زمان چه حسی داشت، وقتی ترس فضا را پر کرد،

and no one could be sure success was even physically possible.

و هیچ کس مطمئن نبود که موفقیت حتی به صورت فیزیکی امکان‌پذیر باشد.

Many declared that humanity was doomed.

بسیاری گفتند که انسان محکوم به فناست.

This is why that decade gets called "the turbulent 20s"

به همین دلیل، آن دهه را «دهه ۲۰ آشفته» نامیدند

or "the terrifying 20s."

یا «دهه ۲۰ وحشتناک».

Only much later did some historians begin to call it "the terrific 20s"

تنها چندین سال بعد بود که مورخان آن را «دهه ۲۰ مهیب»

or even "the roaring 20s,"

یا حتی «دهه ۲۰ پرشور» نامیدند،

although that's a historian's joke and as usual, a bad one.

هرچند این یک جوک تاریخ‌شناسی بود و طبق معمول جوک بدی بود.

It was not at all like the roaring twenties of a century before.

این دهه به هیچ وجه شبیه دهه‌ی پرشور بیست قرن قبل نبود.

It was much stranger than that.

بسیار عجیب‌تر از آن بود.

In these critical years, lessons learned in the first pandemic got put to use.

در این سال‌های حیاتی، درس‌هایی که از اولین همه‌گیری آموخته شد، به کار گرفته شدند.

The scientific community had rallied to meet that crisis

جامعه علمی، برای پاسخ به آن بحران

in an unprecedented way,

به شکل بی‌سابقه‌ای گرد هم آمدند،

unleashing a burst of cooperation and creativity never seen before.

و طوفانی از همکاری و خلاقیت را ایجاد کردند که هرگز دیده نشده بود.

And now they did it again.

و حالا دوباره انجامش دادند.

Things that had once seemed impossible became the new normal,

چیزهایی که زمانی غیرممکن به نظر می‌رسیدند، به وضعیت نرمال جدید تبدیل شدند،

and the heat waves of 2023 spurred an all-hands-on-deck mentality,

و موج‌های گرمای سال ۲۰۲۳، روحیه «همه آماده کمک» را به وجود آورد،

in which almost every solution ever proposed to help solve the climate crisis

که در آن تقریباً تمام راهکارهای پیشنهادی برای کمک به حل بحران اقلیمی

got accelerated to roll out and given a try.

با سرعت بیشتری اجرا و امتحان می‌شدند.

The diversity of this effort makes any study of the 20s

تنوع این تلاش، هر مطالعه‌ای درباره دهه ۲۰ را

a very multidisciplinary affair -- which I like -- involving all of science,

یک کار بسیار بین‌رشته‌ای می‌کند -- که من دوستش دارم -- و تمام علم،

technology, engineering and medicine,

فناوری، مهندسی و پزشکی را شامل می‌شود،

STEM yes, our great tool kit,

بله همان جعبه ابزار عالی علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات،

but also, crucially:

اما همینطور، به شکل مهمی:

governance, law, justice, diplomacy, philosophy and the arts,

حکمرانی، قانون، عدالت، دیپلماسی، فلسفه و هنر،

and most of all, finance.

و مهم‌تر از همه، امور مالی.

Rapid changes in civilization software

تغییرات سریع در نرم‌افزار تمدن

were what allowed for the rapid changes in its hardware.

چیزی بود که امکان تغییرات سریع در سخت‌افزار آن را فراهم کرد.

Crucially, the people of that time had to arrange to pay themselves

به شکل مهمی، مردم آن زمان مجبور بودند به خودشان پول بدهند

to do the things necessary to heal the biosphere.

تا کارهای لازم برای ترمیم سیاره را انجام دهند.

Money had to go to good work rather than bad.

پول باید به جای کارهای بد، به سمت کارهای خوب هدایت می‌شد.

This was the crux.

این همان نقطه‌ی عطف بود.

With that change enacted,

با عملی شدن آن تغییر،

there was all manner of good work ready to be performed.

همه نوع کارهای خوب آماده‌ی انجام بودند.

It has to be understood that before the 20s,

باید درک شود که قبل از دهه‌ی ۲۰،

capital always went to the highest rate of return.

سرمایه همیشه به سمت بیشترین نرخ بازگشت سرمایه می‌رفت.

That was the law of capital,

این قانون سرمایه بود،

often literally the law.

اغلب به معنای واقعی کلمه قانون بود.

Restoring damage done to the biosphere,

بازگرداندن آسیب‌های واردشده به سیاره،

taking carbon dioxide back out of the atmosphere --

جمع‌آوری دی‌اکسید کربن از اتمسفر --

these did not yield the highest rate of return,

این‌ها بیشترین نرخ بازگشت سرمایه را نداشتند،

so money went elsewhere,

پس پول به جاهای دیگر می‌رفت،

and thus the catastrophe struck home.

و بدین ترتیب فاجعه در خانه رخ داد.

Strange as it seems now, the funding of destruction might even have continued

عجیب به نظر می‌رسد ولی تأمین مالی فعالیت‌های مخرب شاید حتی ادامه می‌یافت

were it not for a basic change in the global political economy,

اگر یک تغییر اساسی در اقتصاد سیاسی جهان رخ نمی‌داد،

a change oriented by science,

تغییری با محوریت علم،

organized under the Paris Agreement

که تحت توافقنامه پاریس سازماندهی شد

and then enacted by all the nations on earth.

و سپس توسط تمام ملت‌های زمین تصویب شد.

The mechanism for this transformation

سازوکار این تحول،

was called the Network for Greening the Financial System,

«شبکه‌ی سبز کردن نظام مالی» نامیده می‌شد،

an organization of 89 of the world's central banks.

سازمانی متشکل از ۸۹ بانک مرکزی در جهان.

Under the direction and encouragement of their governments,

با هدایت و تشویق دولت‌هایشان،

these central banks shifted the world to what some now call the carbon standard.

این بانک‌های مرکزی جهان را به چیزی رساندند که اکنون برخی استاندارد کربن می‌نامند.

It also gets called "carbon quantitative easing" or "the carbon coin."

همچنین «کاهش کمی کربن» یا «سکه کربن» نیز نامیده می‌شود.

The idea was this:

ایده این بود:

that new fiat money should be created precisely in proportion

که یک پول بی‌پشتوانه جدید خلق شود، دقیقاً متناسب با

to the amount of carbon dioxide taken out of the atmosphere

مقدار دی‌اکسید کربنی که از اتمسفر جمع‌آوری می‌شود

and sequestered in plants, soil or the rocks under our feet.

و به گیاهان، خاک یا سنگ‌های زیر پایمان اختصاص داده شود.

And that new money was to be given to anyone

و مقرر شد که آن پول جدید به هر کسی داده شود

who drew carbon back out of the air

که کربن را از هوا جمع‌آوری می‌کرد

or demonstrably and over the long term

یا آشکارا و در بلند مدت

refrained from burning it in the first place.

اساساً از تولید کربن خودداری می‌کرد.

This monetary and fiscal policy

این سیاست پولی و مالی

reoriented a huge proportion of human work to decarbonizing projects,

بخش بزرگی از کارهای انسان را به پروژه‌های کربن‌زدایی جهت‌دهی کرد،

and there were a lot of them ready to go.

و بسیاری از آن‌ها آماده اجرا بودند.

Regenerative agriculture was one giant area,

کشاورزی احیاکننده یک حوزه‌ی عظیم بود،

very important, as people still needed to eat while saving the world.

و بسیار مهم، چرا که مردم همزمان با نجات جهان، نیاز به غذا خوردن داشتند.

Reforestation, where appropriate, was also a rapid method of carbon drawdown.

احیاء جنگل‌ها نیز در جای مناسب، روش سریعی برای کاهش کربن بود.

So was direct air capture,

و همینطور جذب مستقیم از هوا،

which required an entirely new physical infrastructure,

که نیازمند زیرساخت فیزیکی کاملاً جدیدی بود،

all paid for by carbon coins.

که هزینه آن‌ها تماماً با سکه‌های کربن پرداخت شد.

Some captured carbon got rendered into replacements for concrete and steel,

مقداری از کربن جمع‌آوری شده به جایگزینی برای بتن و فولاد تبدیل شد،

and that, too, earned carbon coins.

که آن خودش سکه‌های کربن بدست می‌آورد.

Habitat restoration also helped, usually.

بازسازی زیستگاه‌ها نیز معمولاً کمک می‌کرد.

Once people were getting paid to take care of the earth's land and animals,

وقتی به مردم پول داده می‌شد تا از زمین و حیوانات مراقبت کنند،

carbon drawdown then joined the effort to stop the mass extinction event

کاهش کربن به این تلاش پیوست تا از رویداد انقراض جمعی جلوگیری کند

that we had been slipping into.

که در حال نزدیک شدن به آن بودیم.

Of course, clean energy is fundamental to powering all of this good work,

البته، انرژی پاک یک عامل اساسی برای پشتیبانی از همه این کارهای خوب است،

and installing thousands of gigawatts of clean energy production

و نصب هزاران گیگاوات [تأسیسات] تولید انرژی پاک

was a mammoth task.

کاری عظیم بود.

Millions of people spent their careers

میلیون‌ها نفر شغل‌شان را صرفِ

in this great infrastructural transformation.

این تحول زیرساختی بزرگ کردند.

Indeed, there was so much work to be done in the 20s

در واقع آنقدر کارهای زیادی باید در دهه۲۰ انجام می‌شد

that governments funding it were able to create full employment.

که تأمین مالی آن‌ها توسط دولت‌ها توانست اشتغال کامل ایجاد کند.

"Create full employment," which of course means an end to poverty.

«ایجاد اشتغال کامل»، که البته به معنی پایان فقر است.

That there wouldn't be enough work for people,

این که کار کافی برای مردم وجود نداشته باشد،

that there was a contradiction between people's health

که تناقضی بین سلامت مردم

and the biosphere's health --

و سلامت زمین به وجود بیاید --

these were confusions so ingrained in the era before the 20s,

این تناقض‌ها آنقدر در عصر پیش از دهه ۲۰ ریشه دوانده بودند،

they're now hard to understand.

که درک آن‌ها اکنون دشوار است.

But hindsight is 20/20, if you'll excuse me saying so.

اما حالا فهم بهتری وجود دارد، ببخشید که چنین می‌گویم.

And as for keeping fossil fuels in the ground,

و در مورد نگه داشتن سوخت‌های فسیلی در زمین،

this, too, had to be compensated,

این هم باید جبران می‌شد،

as many nations were literally banking on these resources,

در حالی که کشورهای زیادی واقعاً روی این منابع حساب می‌کردند،

the burning of which would ironically have destroyed them.

سوزاندن این منابع از قضا آن کشورها را نابود می‌کرد.

When petrostates like Venezuela, Saudi Arabia, Canada and Russia

وقتی کشورهای نفت‌خیزی مانند ونزوئلا، عربستان، کانادا و روسیه

declared they were going to keep it in the ground,

اعلام کردند که دیگر آن‌ها را استخراج نمی‌کنند،

they were paid in carbon coins,

به آن‌ها سکه‌های کربن پرداخت شد،

on a timetable matched to how quickly

بر اساس یک زمان‌بندی مطابق با سرعت

they would have extracted and sold these fuels.

استخراج و فروش این سوخت‌ها توسط آن کشورها.

At the level of cities,

در سطح شهر‌ها،

infrastructure changes got paid for as they reduced carbon burn.

هزینه تغییر زیرساخت‌ها تأمین شد آنچنان که سوخت کربن آن‌ها کاهش یافت.

Mass transit projects, electric car recharging stations,

پروژه‌های حمل‌ونقل عمومی، ایستگاه‌های شارژ خودروی الکتریکی،

infill construction, city agriculture, clean power generation --

ساخت‌وساز میان‌بافت، کشاورزی شهری، تولید برق پاک --

all these actions earned carbon coins at the city level.

تمام این اقدامات درآمد سکه‌های کربن در سطح شهر داشتند.

And individuals could earn the coins as well,

و افراد نیز می‌توانستند سکه کسب کنند،

by efforts such as no-till agriculture or green ranching,

با تلاش‌هایی مانند کشت مستقیم یا دام‌داری سبز،

peat bog creation, kelp farming

ایجاد پوده‌خلاش، پرورش جلبک دریایی

and also swapping out dirty machines for clean ones.

و همینطور تعویض ماشین‌آلات آلاینده با پاک.

All such decarbonizing efforts now made money rather than cost money.

تمام این تلاش‌های کربن‌زدایی اکنون به جای هزینه، درآمد ایجاد می‌کردند.

Well, of course, there were many problems created by this shift in value.

خُب، البته این تغییر ارزش، مشکلات زیادی هم ایجاد کرد.

Certifying carbon drawdown became a huge industry in itself,

اعتبارسنجی کاهش کربن خودش به یک صنعت عظیم تبدیل شد،

and anything that gets measured gets gamed.

و هر چیزی که مورد ارزیابی قرار می‌گیرد، دستکاری می‌شود.

So this was not a simple matter.

پس این موضوع ساده‌ای نبود.

But it got done.

اما انجام شد.

And then ...

و پس از آن ...

the heat waves of 2027 made it seem

موج‌های گرمایی سال ۲۰۲۷ باعث شد به نظر برسد

as if all their good work had come too late,

که انگار تمام کارهای خوب آن‌ها، دیر انجام شده بود،

the people could no longer stop a slide into catastrophe.

مردم دیگر نمی‌توانستند جلوی وقوع فاجعه را بگیرند.

Things could have fallen apart that year,

آن سال، همه چیز می‌توانست از هم بپاشد،

and there was enough turmoil to make it seem like that was what was happening.

و به میزان کافی اغتشاش وجود داشت که به نظر برسد این در حال وقوع است.

The countries that cast dust into the atmosphere the next summer

کشورهایی که تابستان بعد اقدام به پراکندن گرد و خاک در جو کردند

to deflect sunlight into space and cool things off for a while --

تا نور خورشید را در فضا منحرف کرده و برای مدتی چیزها را خنک کنند --

these countries were excoriated by many,

بسیاری این کشورها را به شدت نقد کردند،

but thanked by many more.

اما تعداد بیشتری از آن‌ها تشکر کردند.

The sense of emergency grew strong,

احساس اضطرار قوی‌تر شد،

and political instability spread like wildfire.

و بی‌ثباتی سیاسی به سرعت شعله‌ور شد.

The creation of a dozen new countries by way of divorces, velvet or otherwise,

ایجاد ده‌ها کشور جدید به صورت جدایی، انقلاب مخملی یا غیره،

was hard to reconcile with the climate emergency work.

به سختی می‌توانست با کارهای اضطراری آب‌وهوایی انطباق یابد.

And for some years, history seemed to fall into chaos.

و برای چند سال، به نظر می‌رسید که تاریخ به آشوب کشیده شده است.

Often seems that way.

اغلب اینگونه به نظر می‌رسید.

The global temperatures cooled for a few years after that,

دمای جهانی برای چند سال پس از آن کاهش یافت،

and political temperatures cooled as well.

و تنش سیاسی نیز کاهش یافت.

Indigenous people took an active role in managing the lands

افراد بومی نقش فعالی برای مدیریت زمین‌هایی بر عهده گرفتند

that they knew the best,

که بهتر از همه می‌شناختند،

bringing back much-needed values of long-term care.

و ارزش‌های مراقبت بلندمدت که موردنیاز بودند را بازگرداندند.

Women's empowerment continued to expand

توانمندسازی زنان همچنان گسترش یافت

by way of the continuous and undeniable work of women.

از طریق کارهای مستمر و انکارناپذیر زنان.

And when the world's population then began to level off,

و وقتی جمعیت جهان شروع به کاهش کرد،

pressures of all kinds were reduced accordingly.

انواع فشارها نیز به همان ترتیب کاهش یافت.

The project also of leaving a big percentage of the earth's surface

همچنین پروژه‌ی باقی گذاشتن درصد زیادی از سطح زمین

to our cousin species

برای گونه‌های خویشاوندمان

gained momentum, with large reserves of wildland connected by habitat corridors

شتاب گرفت، با متصل کردن سرزمین‌های وحشی بزرگ توسط کوریدورهای زیستگاهی

to make migrations possible again.

تا مهاجرت دوباره امکان‌پذیر شود.

And the mass extinction event that had looked inevitable

و آن رویداد انقراض جمعی که اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید

began to shift into a global project of mutual care.

به یک پروژه‌ی جهانی برای مراقبت متقابل تبدیل شد.

Although the sunlight deflection of 2028

هرچند انحراف نور خورشید در سال ۲۰۲۸

remains by far the most famous act of geofinessing,

با اختلاف مشهورترین پروژه‌ی دستکاری جغرافیایی باقی ماند،

it's important to recall the effort in Antarctica and Greenland

مهم است که به یاد بیاوریم چه تلاش‌هایی در جنوبگان و گرینلند انجام شد

to pump meltwater out from under the great glaciers

که یخ‌های آب‌شده از زیر یخچال‌های عظیم طبیعی خارج شوند

that were then sliding faster and faster into the sea.

که آن زمان به سرعت به دریا حرکت می‌کردند.

Sea level rise could have been a catastrophe for everybody,

افزایش سطح آب دریا می‌توانست یک فاجعه برای همه باشد،

not just near the coastlines, but everybody.

نه فقط برای افراد نزدیک به ساحل، بلکه همه.

But removing that meltwater beneath the glaciers

اما استخراج آب حاصل از ذوب یخ‌ها از زیر یخچال‌های طبیعی

caused their ice to bottom out on rock again,

موجب شد یخ‌های آن‌ها مجددا روی صخره‌ها قرار بگیرند،

slowed the ice back to its historical norms.

و یخ‌ها را به وضع عادی سابق خود بازگرداند.

Sea level rise is still a concern, of course,

افزایش سطح دریاها البته همچنان نگران‌کننده است،

but in this matter, as in so many,

اما در این مورد، مانند بسیاری موارد،

carbon drawdown is a huge help.

کاهش کربن کمکی بزرگ است.

It's the clear signal indicating that we have taken up our responsibility

یک نشانه‌ی آشکار است که مشخص می‌کند آیا مسئولیت‌مان را بر عهده گرفته‌ایم

for keeping the biosphere in balance,

برای حفظ تعادل زیست‌کره،

that the parts per million of CO2 in the atmosphere

که بخش در میلیونِ کربن‌دی‌اکسید در اتمسفر

is now under our control

حالا تحت کنترل قرار دارد

and a matter of international treaty negotiation.

و موضوع مذاکره برای معاهده بین‌المللی است.

This is really the great accomplishment of our time.

این واقعاً دستاورد بزرگ زمان‌ ما است.

It means we can put sea level, along with everything else,

این یعنی می‌توانیم سطح دریا را با هر چیز دیگری،

onto a shared path towards long-term stability.

در مسیری مشترک به سمت پایداری بلندمدت قرار دهیم.

It's another way in which we can say we now live on the carbon standard.

این راه دیگری است که توسط آن می‌توان گفت حالا بر اساس استاندارد کربن زندگی می‌کنیم.

We take that for granted now.

اکنون این بدیهی فرض می‌شود.

But 60 years ago, it was a challenge no generation had had to beat.

اما ۶۰ سال پیش، چالشی بود که هیچ نسلی نتوانسته بود شکستش دهد.

That they did it is something we should be grateful for,

این که انجامش دادند، چیزی است که باید سپاسگزارش باشیم،

and indeed, the more historians like me look at the 20s,

و در واقع، هر چقدر مورخان بیشتری مثل من به دهه ۲۰ توجه می‌کنند،

the more amazing they become.

آن [نسل] شگفت‌آورتر به نظر می‌رسند.

Those people really stepped up.

آن‌ها واقعاً یک گام به جلو برداشتند.

Thank you.

سپاسگزارم.