You Don’t Actually Know What Your Future Self Wants | Shankar Vedantam | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: Masoud Motamedifar

When I was 12 years old,

زمانی که ۱۲ ساله بودم،

I fractured my foot playing soccer.

هنگام فوتبال بازی پایم شکست.

I didn't tell my parents when I got home that night,

آن شب وقتی به خانه رسیدم به پدر و مادرم نگفتم،

because the next day, my dad was taking me to see a movie,

چون روز بعد پدرم قرار بود مرا برای دیدنِ

a soccer movie.

یک فیلم فوتبالی ببرد.

I worried that if I told my parents about the foot,

نگران بودم که اگر به پدر و مادرم در مورد پایم بگویم،

they would take me to see a doctor.

مرا به دکتر ببرند.

I didn't want to see a doctor,

من نمی‌خواستم دکتری ببینم،

I wanted to see the movie.

می‌خواستم فیلم را ببینم.

The next morning, my dad goes,

صبح روز بعد، پدرم می‌گوید:

"It's nice out. Why don't we walk to the theater."

«هوای بیرون خوب است. چرا پیاده به تئاتر نرویم.»

(Laughter)

(خنده)

It was a mile away.

مسافتی ۱.۶ کیلومتری بود.

As we go, he says,

همینطور که می‌رویم، می‌گوید:

"Why are you limping?"

«چرا لنگ میزنی؟»

I tell him I have something in my shoe.

به او می‌گویم که چیزی در کفشم است.

The movie was spectacular.

فیلم تماشایی بود.

It told the story of some of soccer's greatest stars,

داستان برخی از بزرگترین ستاره‌های فوتبال،

great Brazilian players.

بازیکنان بزرگ برزیلی را روایت کرد.

I was ecstatic.

من به وجد آمده بودم.

At the end of the movie, I told my dad about the foot;

آخر فیلم، به پدرم درباره پایم گفتم؛

he took me to see an orthopedic doctor,

او مرا نزد یک پزشک ارتوپد برد

who put my foot in a cast for three weeks.

که پایم را به مدت سه هفته در گچ گذاشت.

I tell you the story today, because four decades later,

من امروز داستان را برای شما تعریف می‌کنم، زیرا چهار دهه بعد،

I don't really consider myself a soccer fan anymore.

دیگر واقعا خودم را طرفدار فوتبال نمی‌دانم.

Today, my sports fandom is tuned to another kind of football.

امروز هواداری ورزشی من به نوعی دیگر از فوتبال تنظیم شده است.

Now my 12-year-old self wouldn't just find this incomprehensible.

حالا خود ۱۲ ساله من این را غیرقابل درک نمی‌داند.

My 12-year-old self would see this as a betrayal.

خود ۱۲ ساله‌ی من این را یک خیانت می‌داند.

Now you might say we all change from the time we are 12,

حالا ممکن است بگویید همه ما از ۱۲ سالگی تغییر می‌کنیم،

so let me fast-forward a decade.

پس اجازه دهید یک دهه به جلو بروم.

When I was 22,

وقتی ۲۲ ساله بودم،

I was a freshly minted electronics engineer in southern India.

یک مهندس الکترونیک تازه‌کار در جنوب هند بودم.

I had no idea that three decades later, I would be living in the United States,

نمی‌دانستم سه دهه بعد در آمریکا زندگی می‌کنم،

that I would be a journalist,

روزنامه‌نگار می‌شوم

and that I would be the host of a podcast called "Hidden Brain."

و مجری پادکستی به نام «مغز پنهان» خواهم بود.

It's a show about human behavior

این نمایشی در مورد رفتار انسان

and how to apply psychological science to our lives.

و چگونگی اعمال علم روانشناسی در زندگی ما است.

Now we didn’t have podcasts when I graduated from college.

وقتی از کالج فارغ‌التحصیل شدم، پادکستی وجود نداشت.

We didn’t walk around with smartphones in our pockets.

ما با گوشی‌های هوشمند در جیب راه نمی‌رفتیم.

So my future was not just unknown;

بنابراین آینده من فقط ناشناخته نبود؛

it was unknowable.

غیرقابل شناخت بود.

All of us have seen what this is like in the last three years,

همه ما در سه سال گذشته دیده‌ایم که این وضعیت چگونه است،

as we slowly try and emerge from the COVID pandemic.

چون به آرامی سعی می‌کنیم تا از همه‌گیری کووید رها شویم.

If we think about the people we used to be three years ago, before the pandemic,

اگر به خودمان در سه سال پیش قبل از همه‌گیری نگاه کنیم،

we can see how we have changed.

می‌توانیم ببینیم که چگونه تغییر کرده‌ایم.

We can see how anxiety and isolation

ما می‌توانیم ببینیم که اضطراب و انزوا

and upheavals in our lives and livelihoods,

و تحولات در زندگی و معیشت ما

how this has changed us, changed our outlook,

چگونه ما و دیدگاهمان را تغییر داده،

changed our perspective.

نگرش ما را تغییر داده است.

But there is a paradox here,

اما تناقضی در اینجا وجود دارد

and the paradox is when we look backwards,

و تناقض به این معناست که وقتی به عقب نگاه می‌کنیم،

we can see enormous changes in who we have become.

در خودمان می‌توانیم تغییرات عظیمی ببینیم.

But when we look forwards,

اما وقتی به آینده نگاه می‌کنیم،

we tend to imagine that we're going to be the same people in the future.

تمایل داریم تصور کنیم که در آینده همان افراد خواهیم بود.

Now sure, we imagine the world is going to be different.

اکنون مطمئنیم و تصور می‌کنیم که جهان متفاوت خواهد بود.

We know what AI and climate change

می‌دانیم که هوش مصنوعی و تغییرات اقلیم

is going to mean for a very different world.

برای دنیای بسیار متفاوت چه معنایی خواهد داشت.

But we don't imagine that we ourselves will have different perspectives,

اما تصور نمی‌کنیم که خودمان در آینده دیدگاه‌های متفاوت،

different views, different preferences in the future.

نگرش‌های متفاوت، ترجیحات متفاوت داشته باشیم.

I call this the illusion of continuity.

من این را «توهم تداوم» می‌نامم.

And I think one reason this happens is that when we look backwards,

فکر می‌کنم یکی از علل این اتفاق این است که وقتی به عقب نگاه می‌کنیم،

the contrast with our prior selves to who we are today is so clear.

تضاد با خود قبلی‌مان با آنچه امروز هستیم، بسیار واضح است.

We can see it so clearly that we have become different people.

آنقدر واضح می‌بینیم که آدم‌های متفاوتی شده‌ایم.

When we look forward, we can imagine ourselves being a little older,

وقتی به جلو نگاه می‌کنیم، می‌توانیم خودمان را کمی مسن‌تر،

a little grayer,

کمی خاکستری‌تر تصور کنیم،

but we don't imagine, fundamentally,

اما اساساً تصور نمی‌کنیم

that we're going to have a different outlook or perspective,

که نگرش یا دیدگاه متفاوتی داشته باشیم،

that we're going to be different people.

که افراد متفاوتی باشیم.

And so those changes seem more amorphous.

بنابراین آن تغییرات مبهم به نظر می‌رسند.

I want to make the case to you today

امروز می‌خواهم به شما بگویم

that this illusion has profound consequences

که این توهم عواقب عمیقی دارد

not just for whether we become soccer players or podcast hosts,

نه فقط برای اینکه ما بازیکن فوتبال شویم یا میزبان پادکست،

but for matters involving life and death.

بلکه برای مسائلی که مربوط به زندگی و مرگ است.

Let me introduce you to John and Stephanie Rinka.

اجازه دهید جان و استفانی رینکا را به شما معرفی کنم.

We did a story about them for "Hidden Brain" some years ago.

چند سال پیش برای پادکست «مغز پنهان» داستانی درباره آن‌ها بازگو کردیم.

This photograph was taken in 1971, on their wedding day.

این عکس در سال ۱۹۷۱ در روز عروسی آن‌ها گرفته شده است.

John and Stephanie had just eloped,

جان و استفانی باهم فرار کردند

and gotten married at Cambridge City Hall in Massachusetts.

و در آن زمان در ماساچوست در تالار شهر کمبریج ازدواج کردند.

He was 22, she was 19.

جان ۲۲ ساله و استفانی ۱۹ ساله بود.

John told me that after they got married,

جان به من گفت که بعد از ازدواج

they traveled to different parts of the country.

آن‌ها به نقاط مختلف کشور سفر کردند.

They eventually settled in North Carolina.

آن‌ها در نهایت در کارولینای شمالی ساکن شدند.

John became a high school basketball coach,

جان مربی بسکتبال دبیرستان شد،

Stephanie became a nurse.

استفانی پرستار شد.

And because they lived in a rural part of the state,

از آنجاکه آن‌ها در بخش روستایی ایالت زندگی می‌کردند،

she would often make house visits to patients.

او اغلب بیماران را در خانه ملاقات می‌کرد.

Many of the patients she saw were very sick.

بسیاری از بیمارانی که او دید بسیار بیمار بودند.

They had terminal illnesses, very low quality of life.

آن‌ها بیماری‌های لاعلاج، کیفیت زندگی بسیار پایین داشتند.

And when Stephanie came home from these visits,

هنگامی که استفانی از ویزیت‌هایش به خانه می‌آمد،

she was often shaken.

اغلب حیرت‌زده شده بود.

And she would tell John,

او به جان می‌گفت:

"John, if I ever get a terminal illness,

«جان، اگر روزی به بیماری لاعلاج مبتلا شدم،

please do nothing to prolong my suffering.

لطفا هیچ کاری برای طولانی شدن رنج من انجام نده.

I care more about quality of life than quantity of life.

من بیشتر به کیفیت زندگی اهمیت می‌دهم تا کمیت زندگی.»

In her more dramatic moments, she would say,

در لحظات عاطفی‌تر، او می‌گفت:

"John, if I ever get that sick, just shoot me.

«جان، اگر اینقدر مریض شدم، فقط به من شلیک کن.

Just shoot me."

فقط به من شلیک کن.»

And John Rinka would look lovingly at his wife, his healthy wife,

و جان رینکا با محبت به همسر سالمش نگاه می‌کرد

and he would say,

و می‌گفت:

"OK, Steph. OK."

«باشه، استف. باشه.»

Fast-forward a couple of decades.

چند دهه سریع جلو رویم.

In her late fifties, Stephanie begins to slur her words.

در اواخر دهه پنجاه عمرش، استفانی در ادای سخنانش به سختی می‌افتد.

She goes to see a doctor, who runs some tests,

به پزشک مراجعه می‌کند که برخی آزمایشات انجام می‌دهد

and he diagnoses her with ALS, Lou Gehrig's disease.

و او بیماری اِی‌اِل‌اِس (لو گِهریگ) را برای استفانی تشخیص می‌دهد.

He tells her it's fatal. It's incurable.

پزشک به او می‌گوید کشنده است. غیرتحمل است.

And he tells her that a day is going to come

و به او می‌گوید که روزی می‌آید

when she is no longer able to breathe on her own.

که او دیگر قادر به نفس کشیدن به تنهایی نباشد.

Stephanie, being Stephanie,

استفانی ، طبق معمول،

decides to extract as much joy and pleasure from life as she can,

تصمیم می‌گیرد تا آنجاکه می‌تواند شادی و لذت را در زندگی تجربه کند،

she spends time with friends and family.

او با دوستان و خانواده وقت می‌گذراند.

As she gets sicker,

همینطورکه بیمارتر می‌شود،

she and John spend some time on a beautiful beach that they both love.

او و جان مدتی را در ساحلی زیبا می‌گذرانند که هر دو آن را دوست دارند.

But there comes a day when Stephanie, in fact, is no longer able to breathe.

اما روزی فرا می‌رسد که استفانی، واقعا دیگر قادر به نفس کشیدن نیست.

She's gasping for air, and John takes her to the hospital.

نفس کم می‌آورد و جان او را به بیمارستان می‌برد.

And a nurse at the hospital asked Stephanie,

یک پرستار در بیمارستان از استفانی پرسید:

"Mrs. Rinka, would you like us to put you on a ventilator?"

«خانم رینکا، آیا دوست دارید دستگاه تنفس مصنوعی به شما وصل کنیم؟»

And Stephanie says yes.

و استفانی می‌گوید بله.

John is flabbergasted.

جان مبهوت مانده است.

They've been having this conversation for 30 years.

آن‌ها ۳۰ سال است که این گفتگو را انجام داده‌اند.

Surely that's not what Stephanie wants.

مطمئنا این چیزی نیست که استفانی می‌خواهد.

He doesn't say anything.

او چیزی نمی‌گوید.

The next morning, he says,

صبح روز بعد، او می‌گوید:

"Steph, when the nurse asked you yesterday if you wanted to go on a ventilator,

«استف، وقتی پرستار دیروز پرسید که می‌خواهی به یک دستگاه تنفس وصل شوی

and you said yes,

و تو گفتی بله،

is that really what you want?"

آیا واقعا این را می‌خواهی؟»

And Stephanie Rinka said yes.

و استفانی رینکا گفت بله.

Now, you might argue that if Stephanie had written out an advance directive,

حالا ممکن است استدلال کنید که اگر استفانی یک دستورالعمل از قبل نوشته بود،

if Stephanie had come into the hospital unconscious,

اگر استفانی بیهوش به بیمارستان می‌آمد،

if the nurse had asked John, "What is it your wife would want?"

اگر پرستار از جان سؤال کرده بود، «همسر شما چه تصمیمی می‌گیرد؟»

John, without hesitation, would have said,

جان، بدون تردید، می‌گفت:

"Of course she does not want to go on a ventilator.

«البته که او دستگاه تنفس نمی‌خواهد.

We should figure out a way to keep her as comfortable as possible

ما باید راهی پیدا کنیم که در حد امکان آرامش داشته باشد

so that she can die with dignity."

تا بتواند باعزت بمیرد.»

But of course, this only solves the legal conundrum.

اما مطمئناً، این فقط معضل قانونی را حل می‌کند.

It doesn't solve the ethical problem here.

مشکل اخلاقی را در اینجا حل نمی‌کند.

And the ethical problem is that Stephanie, at age 39, as she was healthy,

و مشکل اخلاقی این است که استفانی، در سن ۳۹ سالگی، به عنوان فرد سالم،

had no real conception of what Stephanie at age 59,

هیچ تصور واقعی از آنچه استفانی در سن ۵۹ سالگی می‌خواست،

with a terminal illness, gasping for air,

با یک بیماری ترمینال، در حال نفس نفس زدن،

would really want.

واقعاً نداست.

For the older Stephanie,

برای استفانی بزرگتر،

her younger self might as well have been a stranger.

ممکن است نسخه جوان‌تر خودش نیز غریبه باشد.

A stranger who was trying to make life and death decisions for her.

غریبه‌ای که سعی در تصمیم‌گیری در مورد زندگی و مرگ برای او داشت.

Philosophers have talked for many years about a thought experiment;

فیلسوفان سال‌هاست که درباره یک آزمایش تفکر صحبت کرده‌اند؛

it’s sometimes called the “ship of Theseus”.

گاهی اوقات «کشتی تسئوس» خوانده می‌شود.

The great warrior Theseus returned from his exploits,

جنگجو بزرگ اینسوس از ماجراجویی‌های خود بازگشت،

his ship was stationed in the harbor as a memorial.

کشتی وی به عنوان یادبود در بندر به گل نشست.

And over the decades, parts of the ship began to rot and decay,

و طی چند دهه، قسمت‌هایی از کشتی شروع به پوسیدگی و خرابی کردند

and as this happened, planks were replaced by new planks.

و هرچه بیشتر خراب می‌شد، تخته‌های بیشتری جایگزین قبلی شدند.

Until, eventually, every part of the ship of Theseus

تا سرانجام، هر قسمت از کشتی تسئوس

was built from something new.

از چیز جدیدی ساخته شد.

And philosophers, starting with Plato,

و فیلسوفان، در ابتدا افلاطون،

have asked the question "If every part of the ship of Theseus is new,

این سؤال را مطرح کرده‌اند: «اگر هر قسمت از کشتی تسئوس جدید است،

is this still the ship of Theseus?"

آیا این هنوز کشتی تسئوس است؟»

You and I are walking examples of the ship of Theseus.

من و شما نمونه‌هایی زنده از کشتی تسئوس هستیم.

Our cells turn over all the time.

سلول‌های ما تمام‌وقت تغییر می‌کنند.

The people you were 10 years ago are not the people you are today.

افرادی که شما ۱۰ سال پیش بودید، افرادی نیستند که امروز هستید.

Biologically, you have become a different person.

از نظر بیولوژیکی، شما به یک فرد متفاوت تبدیل شده‌اید.

But I believe something much more profound happens at a psychological level.

اما من معتقدم که اتفاق بسیار عمیقی در سطح روانشناختی رخ می‌دهد.

Because you could argue a ship is not just a collection of planks,

از آنجاکه می‌توانید بگویید که یک کشتی فقط مجموعه‌ای از تخته‌ها نیست،

a body is not just a collection of cells.

بدن فقط مجموعه‌ای از سلول‌ها نیست.

It's the organization of the planks that makes the ship.

این سازماندهی تخته‌ها است که کشتی را می‌سازد.

It's the organization of the cells that make the body.

این سازماندهی سلول‌هایی است که بدن را می‌سازند.

If you preserve the organization,

اگر ساماندهی را حفظ کنید،

even if you swap planks or cells in and out,

حتی اگر تخته‌ها یا سلول‌ها را در داخل و خارج تعویض کنید،

you still have the ship, you still have the same body.

هنوز کشتی را دارید، هنوز هم همان بدن را دارید.

But at a psychological level,

اما در یک سطح روانشناختی،

each new layer that's put down

هر لایه جدیدی که قرار داده شده

is not identical to the one that came before it.

با آن که پیش از آن آمده، یکسان نیست.

The famous plasticity of the brain that we've all heard so much about

انعطاف‌پذیری مشهور مغز که همه ما در مورد آن بسیار شنیده‌ایم

means that, on an ongoing basis,

به این معنی است که به طور مداوم،

you are constantly becoming a new person.

شما دائماً در حال تبدیل شدن به یک فرد جدید هستید.

This has profound consequences for so many aspects of our lives.

این عواقب عمیقی برای بسیاری از جنبه‌های زندگی ما دارد.

You know, I have the illusion that 12-year-old Shankar

می‌دانید، من این توهم را دارم که شانکار ۱۲ ساله

who wanted to be a soccer star,

که می‌خواست یک ستاره فوتبال باشد

and 52-year-old Shankar who is the podcast host

و شانکار ۵۲ ساله که میزبان پادکست است

and 82-year-old Shankar,

و شانکار ۸۲ ساله

who will hopefully be living one day on a beautiful beach,

که امیدوارم یک روز در یک ساحل زیبا زندگی کند،

that these are all the same person.

این‌ها همه یک شخص هستند.

Is that really true?

آیا واقعا درست است؟

Let's set aside the philosophical questions for another day,

بیایید سؤالات فلسفی را برای یک روز دیگر کنار بگذاریم

and let me tell you about some of the practical challenges

و اجازه دهید در موردِ برخی از چالش‌های عملی این مشکل

of this problem.

برای شما تعریف کنم.

When we make promises to other people,

هنگامی که ما به افراد دیگر قول می‌دهیم،

when we promise to love someone till death do us part,

وقتی قول می‌دهیم کسی را تا آخر عمر دوست داشته باشیم،

we are making a promise that a stranger is going to have to keep.

ما قولی می‌دهیم که یک غریبه باید نگه دارد.

Our future selves might not share our views, our perspectives, our hopes.

نسخه آینده‌ی ما ممکن است نظرات، دیدگاه‌ها و امیدهای مشترک با ما نداشته باشد.

When we lock people up and throw away the key,

وقتی مردم را زندانی می‌کنیم و کلید را دور می‌اندازیم،

it's not just that the people we imprison are going to be different in 30 years.

فقط این نیست که افرادی که زندانی می‌کنیم در ۳۰ سال آینده متفاوت باشند.

We are going to be different 30 years from now.

ما پس از این ۳۰ سال متفاوت خواهیم بود.

Our need for retribution, for vengeance, might not be what it is today.

نیاز ما به مجازات، برای انتقام، ممکن است آن چیزی نباشد که امروز است.

(Applause)

(تشویق)

When we pass laws,

وقتی قوانینی را تصویب می‌کنیم،

we often do so with an intent of making a better country,

ما اغلب با هدف ساختن یک کشور بهتر، بهبود کشور،

improving our country.

این کار را انجام می‌دهیم.

But any country that's been around for a few decades

اما هر کشوری که برای چند دهه وجود داشته باشد،

has numerous laws on the books

قوانین بی‌شماری در کتاب‌هایی دارد

that made perfect sense when they were crafted --

که هنگام تدوین آن‌ها کاملاً معقول به نظر می‌رسیدند -

in fact, that were seen as enlightened when they were crafted --

در واقع، در آن هنگام به عنوان روشنگری دیده می‌شد -

and today, they seem antiquated or absurd, or even unconscionable.

و امروز، آن‌ها قدیمی، پوچ یا حتی غیرقابل وصف به نظر می‌رسند.

And all of these examples stem from the same problem,

همه این مثال‌ها از همان مشکل ناشی می‌شوند،

which is that we imagine that we represent the end of history.

یعنی ما تصور می‌کنیم که نمایندگان پایان تاریخ هستیم.

That the future is only going to be more of the same.

اینکه آینده فقط یکسان خواهد بود.

I have three pieces of advice

من سه توصیه

on how to wrestle with this wicked problem.

در مورد چگونگی کلنجار رفتن با این مشکل شرور دارم.

And it is a wicked problem,

و این یک مشکل هولناک است،

because all of us spend so much of our lives

چون همه ما اعظم زندگی خود را

trying to make our future selves happy.

صرف تلاش برای خوشحال کردن آینده خود می‌کنیم.

We don't stop to ask,

ما همیشه می‌پرسیم،

"Is it possible that in 20 or 30 years,

«آیا این امکان وجود دارد که در ۲۰ یا ۳۰ سال،

our future selves are going to look back at us

خود آینده ما با دلهره و سردرگمی

with bewilderment, with resentment.

و با نارضایتی به ما نگاه کند.

That our future selves will ask us,

اینکه آینده ما از ما سؤال خواهد کرد،

"What made you possibly think that that is what I would want?"

«چه چیزی باعث شده که فکر کنی که این همان چیزیست که من می‌خواهم؟»

The first piece of advice I have

اولین توصیه‌ای که من دارم

is if you accept the idea that you're going to be a different person

این است که اگر شما این ایده را بپذیرید که در مدت ۳۰ سال

in 30 years' time,

یک شخص متفاوت خواهید بود،

you should play an active role crafting the person you are going to become.

باید نقش فعالی را بازی کنید برای ساختن شخصی که می‌خواهید به آن تبدیل شوید.

You should be the curator of your future self.

شما باید متصدی آینده خود باشید.

You should be the architect of your future self.

شما باید معمار خود آینده‌تان باشید.

But what does that mean?

اما این امر به چه معنا است؟

Spend time with people who are not just your friends and family.

با افرادی وقت بگذارید که فقط دوستان و خانواده شما نیستند.

Spend time on avocations and professional pursuits

وقت خود را صرف سرگرمی‌ها و کارهای حرفه‌ای کنید

that are not just what you do regularly.

که کارهای معمول شما نیستند.

Expand your horizons,

افق‌های خود را گسترش دهید،

because you're going to become someone different,

زیرا قرار است به کسی متفاوت تبدیل شوید،

you might as well be in charge of deciding who that person is going to be.

ممکن است شما نیز تصمیم بگیرید که آن شخص چه کسی باشد.

So the first piece of advice is to stay curious.

پس اولین توصیه این است که کنجکاو باشید.

Second, as we make pronouncements on social media or in political forums,

دوم، همانطور که ما در رسانه‌های اجتماعی یا در انجمن‌های سیاسی

or at dinner parties,

یا در مهمانی‌ها اظهار نظر می‌کنیم،

let's bear in mind that among the people who might disagree with us

توجه داشته باشیم که در بین افرادی که ممکن است با ما مخالف باشند،

are our own future selves.

آینده خودمان هستند.

(Laughter)

(خنده)

So when we express views with great certitude and confidence,

پس هنگامی که ما با اطمینان و اعتمادبه‌نفسِ بسیار خوبی نظرمان را بیان می‌کنیم،

let's remember to add a touch of humility.

به یاد داشته باشیم که کمی فروتن باشیم.

This is true, by the way, not just at an individual level --

این امر درست است، به هر حال، نه فقط در یک سطح فردی -

it's also true at an organizational level.

در سطح سازماندهی‌شده نیز صادق است.

I was speaking, some time ago, with this young, wonderful woman.

مدتی پیش با این زن جوان و فوق‌العاده صحبت می‌کردم.

She had just reached a position of authority at her organization,

او به تازگی در سازمان خود به مقام ریاست رسیده بود

and she had many idealistic ideas

و او ایده‌های ایده‌آل‌گرایانه‌ی زیادی

of how she wanted to change her organization.

در مورد چگونگی تغییر سازمان خود داشت.

And she asked me, "How do we make these changes

و او از من پرسید: «چگونه ما این تغییرات را ایجاد می‌کنیم

so that in the future,

تا در آینده،

no one's going to come along and undo the changes that I have made?"

هیچ‌کس نیاید و تغییراتی را که ایجاد کرده‌ام، به حالت قبل برگرداند؟»

And it's a very human impulse, but it stems from the same belief,

این یک انگیزه بسیار انسانی است، اما از همان عقیده ناشی می‌شود

that our perspective on history is the final word.

که دیدگاه ما در مورد تاریخ تغییرناپذیر است.

And quite simply, this is wrong.

و کاملاً ساده، این نظر اشتباه است.

Three.

سوم.

I've given you a number of ways

من به شما چندین روش داده‌ام

in which our future selves are going to be weaker and frailer than we are today.

که خودِ آینده‌ی ما ضعیف‌تر از امروزِ ما خواهد بود.

And that is true, that is part of the story.

و این درست است، این بخشی از داستان است.

But it is only a part of the story.

اما این تنها بخشی از داستان است.

Our future selves are also going to have capacities and strengths

خود آینده‌ی ما نیز دارای ظرفیت‌ها و نقاط قوت و خرد است

and wisdom that we do not possess today.

که امروز ما از آن برخوردار نیستیم.

So when we confront opportunities and we hesitate,

پس وقتی با فرصت‌هایی روبرو می‌شویم و تردید می‌کنیم،

when I tell myself, "I don't think I have it in me

وقتی به خودم می‌گویم: «فکر نمی‌کنم جرأتش را داشته باشم

to quit my job and start my own company,"

تا کارم را ترک کنم و شرکت خودم را راه‌اندازی کنم»،

or I tell myself I don't have it in me to learn a musical instrument

یا به خودم می‌گویم که جرأت یادگیری یک ساز موسیقی را

at the age of 52.

در ۵۲ سالگی ندارم.

Or I tell myself I don't have it in me to look after a disabled child.

یا به خودم می‌گویم که جرأتش را ندارم تا از یک کودک معلول مراقبت کنم.

What we really should be saying

آنچه ما واقعاً باید بگوییم

is "I don't have the capacity to do those things today.

این است: «من امروز توانایی انجام آن کارها را ندارم.

That doesn’t mean I won’t have the capacity to do those things tomorrow.”

این بدان معنا نیست که من توانایی انجام آن کارها را فردا ندارم.»

So lesson number three is to be brave.

بنابراین توصیه سومم شجاعت است.

I believe if you can do these three things,

من معتقدم اگر بتوانید این سه کار را انجام دهید،

if you can stay curious,

اگر بتوانید کنجکاو باشید،

you can practice humility and you can be brave,

می‌توانید فروتنی را تمرین کنید و می‌توانید شجاع باشید،

then your future self will look back at you

خود آینده‌تان بعد از ۲۰ یا ۳۰ سال

in 20 or 30 years --

به شما نگاه می‌کند -

will look back,

به عقب نگاه می‌کند،

not with resentment or bewilderment,

نه با نارضایتی یا سردرگمی،

but will look back at you and say:

بلکه به شما نگاه می‌کند و می‌گوید:

"Thank you."

«ممنونم.»

(Applause)

(تشویق)