The Real Reason You Feel So Busy (and What To Do About It) | Dorie Clark | TED

Transcriber: Leslie Gauthier

Translator: Samaneh (Simin) Seyedi Reviewer: shirin etebar

We live in a time-pressed culture.

ما در فرهنگی دچار کمبود زمان زندگی می‌کنیم

There is never enough time.

هیچ‌وقت زمان کافی وجود ندارد.

And we see it,

و این موضوع را می‌بینیم

we feel it around us every day.

و هر روز اطراف‌مان حس می‌کنیم.

We live in a world that valorizes work,

ما در جهانی زندگی می‌کنیم که به کار

accomplishment,

دستاوردها

busyness.

و مشغول بودن ارزش می‌دهد.

And there’s real upside to that;

البته این وضعیت مزایایی هم دارد؛

there’s real value.

ارزش واقعی.

We’re pushed,

ما جلو رانده می‌شویم،

we’re driven toward achievement and action and creation.

ما به سوی موفقیت و فعالیت و خلاقیت سوق داده می‌شویم.

And that’s great,

که خیلی هم عالی است،

but there’s also a downside.

اما این وضعیت معایبی هم دارد.

And that's something that I think is worth talking about.

همان چیزی که به نظرم ارزش گفتگو را دارد.

There was a study done a while back,

مدتی قبل تحقیقی توسط

by the Management Research Group,

گروه تحقیقات مدیریت

of 10,000 senior leaders.

روی ۱۰ هزار رهبر ارشد انجام شد.

و این سوال از آنها پرسیده شد:

And they asked them,

“What is key to your organization’s success?”

«راز موفقیت سازمان شما چیست؟»

And 97 percent said long-term strategic thinking.

و ۹۷درصد از آنان به تفکر استراتژیک بلندمدت اشاره کردند.

I mean, when was the last time that 97 percent of people agreed on anything?

آخرین باری که ۹۷ درصد از افراد روی چیزی به توافق رسیده باشند، چه موقع بوده؟

There is near unanimity that being a long-term thinker --

پس تقریباً همه معتقد بودند که تفکر بلندمدت

having perspective,

دوراندیشی و آینده‌نگری

having the ability to think and ask big questions --

و توانایی تفکر و طرح سوالات بزرگ

is essential to our success.

برای موفقیت آنها الزامی بوده است.

And yet in a separate study,

در یک مطالعه دیگر هم

96 percent of leaders were surveyed,

۹۶ درصد از رهبران شرکت‌کننده

and they said they don’t have time for strategic thinking.

بیان کردند که وقت کافی برای تفکر استراتژیک ندارند.

(Laughter)

(خنده)

What is going on?

اینجا چه خبر است؟

Why is it --

چرا

how can it be

و چطور ممکن است که

that 96 percent of people are not doing the one thing

۹۶ درصد افراد همان یک کاری را انجام ندهند

that they say is most critical to their success?

که از نظر خودشان کلید اصلی موفقیت آنهاست؟

Well, I think we know the answer ...

بسیار خوب، فکر می‌کنم جواب را می‌دانیم ...

or at least we think we do.

یا حداقل فکر می‌کنیم می‌دانیم.

The average professional attends 62 meetings per month.

هر نیروی حرفه‌ای به طور متوسط هر ماه در ۶۲ جلسه حضور پیدا می‌کند.

That sounds pretty outrageous.

اما این رقم خیلی زیاد است.

How could that be?

چطور چنین چیزی ممکن است؟

But if you actually break it down,

اما اگر این رقم را تجزیه کنید،

it’s not that many.

آنقدرها هم زیاد نیست.

It’s two to three meetings per day,

به عبارت دیگر، دو تا سه جلسه در روز

which is probably average for many of you.

که احتمالاً برای خیلی از شما عادی است.

So 62 meetings a month.

بنابراین، ۶۲ جلسه در ماه.

That does not help,

این موضوع کمکی نمی‌کند،

and that is not wrong.

و اصلاً هم اشتباه نیست.

It is a contributor.

این یک نوع مشارکت است.

Also, we know --

همینطور، ما می‌دانیم ...

we know what else ...

ما چیز دیگری هم می‌دانیم...

email.

ایمیل.

A study a while back by McKinsey

یک تحقیق شرکت مک‌کینزی چندی قبل نشان داد

showed that the average professional spends 28 percent of their time

که یک نیروی حرفه‌ای به طور متوسط ۲۸ درصد

just responding to email.

از زمانش را صرف پاسخ به ایمیل‌ها می‌کند.

Of course that drains us,

معلوم است که این کار از ما انرژی می‌برد

of course that makes us busy.

البته که سرمان را شلوغ می‌کند.

But the truth is, it’s also, I believe, not the full picture.

اما حقیقت این است که این هم تصویر کاملی از وضعیت نیست.

Those are manifestations.

مواردی که گفتم فقط علائم هستند.

Those are problems, legitimately.

البته که می‌توان آنها را مشکل نامید.

But there are also some other things going on underneath the surface,

اما چیزهای دیگری هستند که در پشت صحنه جریان دارند

reasons that perhaps we are,

دلایلی که شاید ما

in some ways,

به شیوه‌های مختلف

working at cross-purposes.

با اهداف مخالف هم عمل می‌کنیم.

Because for so long

چون مدتهاست که

almost all of us have said we want desperately to be less busy,

تقریباً همه ما این حرف را زده‌ایم که مشتاق یک زندگی با مشغله کمتر هستیم

and yet we keep making choices that put ourselves in the position

و با این حال، باز هم انتخاب‌هایی می‌کنیم

where we’re just as busy as we’ve always been.

که باعث می‌شود همیشه سرمان شلوغ باشد.

What is going on?

جریان چیست؟

Well, some research out of Columbia University

بسیار خوب، تحقیقی در دانشگاه کلمبیا

sheds a little bit of light on this.

کمی این موضوع را روشن می‌کند.

Silvia Bellezza and her colleagues have done interesting research

سیلویا بلزا و همکارانش تحقیق جالبی

into the fact that in some cultures --

دراین‌باره انجام دادند که در برخی فرهنگ‌ها

American culture chief among them --

که فرهنگ امریکایی یکی از آنهاست،

busyness is actually a form of status.

پرمشغله بودن در واقع یک نوع مقام است.

When we say, “Oh, I am so crazy busy,”

وقتی می‌گوییم: «آه، سرم خیلی شلوغ است»

what we’re really saying

در واقع چیزی که می‌گوییم

is a societally-accepted version of “I am so important --

یک نسخه مؤدبانه اجتماعی است برای: «من خیلی مهم هستم»

(Laughter)

(خنده حضار)

“I am so popular!

«من خیلی پرطرفدارم!

I am so in demand!”

همه دنبال من هستند!»

And the truth is that feeling can be hard to give up ...

و حقیقت این است که کنار گذاشتن این احساس می‌تواند سخت باشد ...

even if we say that we want to.

حتی اگر بگوییم قصدش را داریم.

That’s not the only reason, of course.

البته این تنها دلیل نیست.

It turns out it is very hard

مشخص شده که برای ذهن انسان خیلی سخت است که

for the human mind to deal with conditions of uncertainty.

شرایط عدم قطعیت را مدیریت کند.

And in modern life, there’s a lot of it.

و در زندگی مدرن، عدم قطعیت فراوان است.

Sometimes we are given tasks or challenges,

گاهی با مسئولیت‌ها یا چالش‌هایی مواجهیم

and the truth is, tactically, we just don’t know how to do it.

و حقیقت این است که نمی‌دانیم در عمل چه باید بکنیم.

“Increase sales by 30 percent.”

«فروش را ۳۰ درصد افزایش بده.»

Well, how?

بسیار خوب، اما چطور؟

There’s a lot of ways you could do it.

راه‌های زیادی برای این کار وجود دارد.

You’re not sure how.

اما مطمئن نیستید چگونه باید انجامش بدهید.

Sometimes it’s easier, frankly, to just double down

صادقانه بگویم، گاهی راه آسانتر این است که

and keep doing more of what you’re already doing.

تلاشمان را مضاعف کنیم و مقدار کارمان را افزایش دهیم.

That might not be the best answer,

شاید این بهترین جواب نباشد،

but it’s an answer,

اما بالاخره یک جواب است

and it removes uncertainty.

و عدم قطعیت را از بین می‌برد.

The picture gets even worse

شرایط وقتی بدتر می‌شود

when we’re talking about existential questions;

که درباره سؤالات وجودی صحبت کنیم.

when we’re talking about uncomfortable matters

وقتی درباره موضوعات ناخوشایند صحبت می‌کنیم

that we might not actually really want to deal with.

که شاید واقعاً نخواهیم به آنها بپردازیم

That might be, “Am I in the right job?”

شاید از خودمان بپرسیم: «شغل مناسبی دارم؟»

It might be, “Am I in the right career?”

«آیا حرفه مناسبی را انتخاب کرده‌ام»

Those are often questions,

اینها همان سوالاتی هستند که اغلب

truth be told,

صادقانه بخواهم بگویم

we might not want the answer to.

شاید نخواهیم به آنها پاسخی بدهیم.

And so we become busy

بنابراین خودمان را مشغول می‌کنیم

as a way so that we don’t even have to ask the question.

تا حتی مجبور نباشیم این سوالات را بپرسیم.

Now, there's a third reason,

دلیل سومی هم وجود دارد

and I’ll admit it’s one that I know well, personally,

و اعتراف می‌کنم که به شخصه با این مورد به خوبی آشنا هستم.

and that is that sometimes we use busyness as a way to numb ourselves out.

ما گاهی پرمشغله بودن را به عنوان روشی برای بی‌حس کردن خودمان به کار می بریم.

I’ve experienced that.

من این حالت را تجربه کرده‌ام.

This is my boy Gideon,

این پسر من گیدین است

and he died in 2013.

که در سال ۲۰۱۳ مرد.

I’d had him for 17 years,

من ۱۷ سال تمام از او نگهداری کرده بودم

and he was my best friend.

و او بهترین دوستم بود.

And after he died,

بعد از مرگ او،

I’ll be honest,

باید اعتراف کنم که

I didn’t want to be home

دوست نداشتم خانه باشم

because I knew that he wouldn’t be there.

چون می‌دانستم او آنجا نیست.

And so for two years,

و دو سال تمام

my life basically was an Uber to an airport,

زندگی من تبدیل شد به گرفتن تاکسی به مقصد فرودگاه

to a hotel

به هتل

and back again,

و دوباره تکرار این مسیر،

because I just really didn’t want to face that.

چون واقعاً نمی‌خواستم با مشکلم مواجه شوم.

For a lot of us, there are things we sometimes don’t want to face.

برای خیلی از ما، چیزهایی هستند که گاهی دوست نداریم با آنها مواجه شویم.

What we’re really looking for with work is an anesthetic.

تلاش ما برای کار کردن در واقع نوعی داروی بیهوشی است.

و همانطور که دوست دارم بگویم،

And as I like to say,

work is better than crack --

کار بهتر از کراک (مواد روان‌گردان) است.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

so if you’re choosing ...

پس اگر کار را انتخاب کنید

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

it’s not the worst.

بدترین انتخاب هم نیست.

(Laughter)

(صدای خنده حضار)

But the truth is, it's also not a sustainable solution.

اما حقیقت این است که کار کردن هم یک راه‌حل پایدار نیست.

For many of us, we get trapped in the pattern of busyness,

بسیاری از ما خودمان را در عادت پرمشغله بودن زندانی کرده‌ایم،

of overwork.

عادت پرکاری.

It's hard sometimes even to remember what it was like before.

گاهی حتی به یاد آوردن دنیا قبل از این هم سخت می‌شود.

Oftentimes in our mind’s eye,

اغلب اوقات نظر ما این است

when we think of busyness,

که وقتی درباره پرمشغله بودن حرف می‌زنیم،

what we think of is this.

به چیزهایی شبیه این فکر می‌کنیم.

What we think of is triumphant success

موفقیت‌های قهرمانانه

and the world at your fingertips.

و مطرح شدن در جهان.

The truth is, more often, busyness looks like this.

اما حقیقت این است که پرمشغله بودن چنین تصویری ندارد.

It looks like loneliness.

بلکه بیشتر شبیه تنهایی است.

It looks like frustration.

شبیه درماندگی است.

It looks like having a life

مثل این است که زندگی‌‌ خودت را

that’s not really in your full control.

کاملاً در کنترل نداشته باشی.

So I would like to propose that we make a change.

بنابراین دوست دارم پیشنهاد کنم که در زندگی‌مان تغییری ایجاد کنیم.

Because if we are ever going to succeed

چون اگر واقعاً می‌خواهیم موفق شویم

in beating back busyness once and for all,

باز یک بار برای همیشه این تفکر را کنار بگذاریم که پرمشغله بودن مساوی موفقیت است،

first of all, we have to get real

پیش از هر چیز، باید واقع‌بین باشیم

and acknowledge what is actually behind some of the busyness

و اعتراف کنیم که بخشی از تلاش ما برای پرمشغله بودن

that is filling our days.

فقط برای پر کردن وقت‌مان است.

We have to really get honest about what it is that’s motivating us

ما واقعاً نیاز داریم که درباره آنچه به ما انگیزه می‌دهد واقع‌بین باشیم

so that we can make a different choice.

تا بتوانیم انتخاب‌های متفاوتی داشته باشیم.

Because it is about our choice.

چون همه چیز به انتخاب ما بستگی دارد.

We need to recognize that real freedom is about creating the space

ما باید به این درک برسیم که آزادی واقعی یعنی ایجاد فضایی مناسب

so that we can breathe,

تا بتوانیم نفس بکشیم،

the space so that we can think.

فضایی که بتوانیم در آن فکر کنیم.

Ultimately, real freedom is about choosing how

در نهایت، آزادی واقعی یعنی این انتخاب مهم

and with whom we want to be spending our time.

که می‌خواهیم زمان‌مان را چگونه و با چه کسانی بگذرانیم.

Thank you.

متشکرم.

(Cheers)

(تشویق)

(Applause)

(صدای کف زدن حضار)