How to put the power of law in people's hands | Vivek Maru

Translator: Arman Ghasedi Reviewer: sadegh zabihi

I want to tell you about someone.

می‌خواهم درباره کسی با شما صحبت کنم.

I'm going to call him Ravi Nanda.

او را راوی ناندا صدا خواهم کرد.

I'm changing his name to protect his safety.

برای محافظت از او اسمش را تغییر می‌دهم.

Ravi's from a community of herdspeople in Gujarat

راوی از چوپانان اهل گوجارات

on the western coast of India,

در ساحل غربی هند است،

same place my own family comes from.

خانواده من هم اهل همانجا است.

When he was 10 years old, his entire community was forced to move

وقتی ۱۰ ساله بود، بدلیل ساختن یک کارخانه چند ملیتی

because a multinational corporation

در نزدیکی محل زندگیش

constructed a manufacturing facility on the land where they lived.

کل اجتماع آنها مجبور به ترک آنجا شدند.

Then, 20 years later, the same company built a cement factory

۲۰ سال بعد، همان شرکت، یک کارخانه سیمان

100 meters from where they live now.

به فاصله ۱۰۰ متر از محل زندگی کنونی‌اش ساخت.

India has got strong environmental regulations on paper,

هند روی کاغذ قوانین محیط زیستی سختگیرانه‌ای دارد،

but this company has violated many of them.

اما این شرکت بسیاری از آنها را نقض کرده بود.

Dust from that factory covers Ravi's mustache

گرد و خاک کارخانه روی سبیل

and everything he wears.

و لباس‌های راوی می‌نشست.

I spent just two days in his place, and I coughed for a week.

من فقط دو روز پیش راوی بودم، اما یک هفته سرفه می‌کردم.

Ravi says that if people or animals eat anything that grows in his village

راوی می‌گفت که اگر مردم یا حیوانات روستا از محصولاتی که در روستا می‌روید بخورند

or drink the water,

یا آب بنوشند،

they get sick.

مریض خواهند شد.

He says children now walk long distances with cattle and buffalo

می‌گفت بچه‌ها الان مسیرهای طولانی را با گاوها و گوسفندها قدم می‌زنند

to find uncontaminated grazing land.

تا چراگاهای غیرآلوده پیدا کنند.

He says many of those kids have dropped out of school,

می‌گفت خیلی از آن بچه‌ها از جمله سه فرزند خودش

including three of his own.

ترک تحصیل کرده‌اند.

Ravi has appealed to the company for years.

راوی سالها به آن شرکت التماس می‌کرد.

He said, "I've written so many letters my family could cremate me with them.

گفت، «آنقدر به آنها نامه نوشته‌ام که خانواده‌ام می‌تواند جسد مرا با آنها بسوزاند.

They wouldn't need to buy any wood."

دیگر نیازی نخواهد بود که چوب بخرند.»

(Laughter)

(صدای خنده)

He said the company ignored every one of those letters,

می‌گفت که شرکت همه آن نامه‌ها را نادیده گرفته،

and so in 2013,

و سرانجام در سال ۲۰۱۳،

Ravi Nanda decided to use the last means of protest

راوی ناندا تصمیم گرفت از تنها راهی که فکر می‌کرد باقی مانده

he thought he had left.

برای بیان اعتراضش استفاده کند.

He walked to the gates of that factory with a bucket of petrol in his hands,

او با یک سطل بنزین به سمت در ورودی کارخانه رفت،

intending to set himself on fire.

تا خودش را به آتش بکشد.

Ravi is not alone in his desperation.

این تنها مشکل راوی نیست.

The UN estimates that worldwide,

سازمان ملل تخمین می‌زند که در جهان،

four billion people live without basic access to justice.

۴ میلیارد انسان به عدالت اجتماعی دسترسی ندارند.

These people face grave threats to their safety, their livelihoods,

این مردم با تهدید جدی برای ایمنی، معشیت

their dignity.

و شآن و منزلتشان روبرو هستند.

There are almost always laws on the books that would protect these people,

همیشه قوانینی در کتاب‌ها برای حمایت از این افراد وجود دارد،

but they've often never heard of those laws,

اما اغلبشان هیچگاه راجع به آنها نشنیده‌اند

and the systems that are supposed to enforce those laws

و سازمان‌هایی هم که مسئول اجرای آن هستند

are corrupt or broken or both.

فاسد، ناقض و یا هر دو هستند.

We are living with a global epidemic of injustice,

ما با یک بی‌عدالتی همه‌گیر شده در جهان زندگی می‌کنیم،

but we've been choosing to ignore it.

و خودمان انتخاب کردیم نادیده‌اش بگیریم.

Right now, in Sierra Leone,

همین الان، در سیرالئون،

in Cambodia, in Ethiopia,

کامبوج، اتیوپی،

farmers are being cajoled

سر کشاورزان را

into putting their thumbprints on 50-year lease agreements,

با زدن اثر انگشتشان روی یک قرارداد اجاره ۵۰ ساله

signing away all the land they've ever known for a pittance

و گرفتن همه زمینشان در ازای چندرغاز کلاه می‌گذارند

without anybody even explaining the terms.

و هیچ کسی هم نیست که شرایط را برای آنها توضیح دهد.

Governments seem to think that's OK.

دولت‌ها هم فکر می‌کنند که مشکلی نیست.

Right now, in the United States,

همین الان، در ایالات متحده،

in India, in Slovenia,

هند، اسلوونی،

people like Ravi are raising their children

مردمی مثل راوی دارند بچه هایشان را

in the shadow of factories or mines

زیر سایه کارخانه‌ها یا معادنی بزرگ می‌کنند

that are poisoning their air and their water.

که هوا و آب آنها را مسموم می‌کنند.

There are environmental laws that would protect these people,

قوانین زیست محیطی‌ای برای محافظت از این مردم وجود دارد

but many have never seen those laws,

اما خیلی‌ها هیچگاه این قوانین را ندیده‌اند،

let alone having a shot at enforcing them.

چه برسد به اجرا کردن آنها.

And the world seems to have decided that's OK.

و به نظر می‌رسد که جهان با این موضوع مشکلی ندارد.

What would it take to change that?

برای تغییر این وضع چکار باید بکنیم؟

Law is supposed to be the language we use

قانون باید زبانی باشد

to translate our dreams about justice

که ما رویاهایمان درباره عدالت را

into living institutions that hold us together.

به نهادهای زنده که ما را کنارهم نگه می‌دارد ترجمه کنیم.

Law is supposed to be the difference

قانون باید تفاوتی باشد

between a society ruled by the most powerful

بین جامعه ای که توسط مستبد‌‌‌‌‌ ترین اداره می‌شود

and one that honors the dignity of everyone,

و آن که شآن همه را بزرگ می‌دارد،

strong or weak.

خواه قوی و خواه ضعیف.

That's why I told my grandmother 20 years ago

این دلیل آن بود که ۲۰ سال پیش به مادربزرگم گفتم

that I wanted to go to law school.

می‌خواهم به دانشکده حقوق بروم.

Grandma didn't pause. She didn't skip a beat.

مامان بزرگ هیچ مکثی نکرد. حتی برای یک ثانیه.

She said to me, "Lawyer is liar."

او به من گفت، "وکیل دروغ‌گو است."

(Laughter)

(صدای خنده)

That was discouraging.

نا امید کننده بود.

(Laughter)

(صدای خنده)

But grandma's right, in a way.

اما از جهتی مامان بزرگ راست می‌گفت.

Something about law and lawyers has gone wrong.

چیزی درمورد قانون و وکلا اشتباه شده بود.

We lawyers are usually expensive, first of all,

اولاً، اغلب ما وکلا گران هستیم،

and we tend to focus on formal court channels

و تلاش می‌کنیم تا تمرکزمان را روی کانال‌های رسمی دادگاه بگذاریم

that are impractical for many of the problems people face.

که برای خیلی از مشکلاتی که مردم با آنها روبرو می‌شوند کاربردی نیست.

Worse, our profession has shrouded law in a cloak of complexity.

بدتر از آن، حرفه ی ما قانون را در ردایی از پیچیدگی پوشش داده است.

Law is like riot gear on a police officer.

قانون مانند تجهیزات ضد شورش بر تن یک افسر پلیس است.

It's intimidating and impenetrable,

ترسناک و غیرقابل نفوذ،

and it's hard to tell there's something human underneath.

و سخت است که بگوییم زیر این لباس یک انسان حضور دارد.

If we're going to make justice a reality for everyone,

اگر بخواهیم که عدالت را برای همه به واقعیت تبدیل کنیم،

we need to turn law from an abstraction or a threat

نیاز داریم که آن را از یک تهدید یا انتزاع

into something that every single person can understand, use and shape.

به چیزی که هرکسی بتواند آن را بفهمد، از آن استفاده کند و به آن شکل بدهد بدل کنیم.

Lawyers are crucial in that fight, no doubt,

بدون شک وکلا در آن مبارزه سرسخت‌اند،

but we can't leave it to lawyers alone.

اما نمی‌توانیم این‌ را فقط به وکلا واگذار کنیم.

In health care, for example,

برای مثال در سلامت،

we don't just rely on doctors to serve patients.

فقط به دکترها برای رسیدگی به مریض‌ها تکیه نمی‌کنیم.

We have nurses and midwives and community health workers.

ما، پرستاران، ماماها و فعالان سلامت جامعه را داریم.

The same should be true of justice.

برای عدالت هم باید همینگونه باشد.

Community legal workers,

فعالان حقوقی جامعه،

sometimes we call them community paralegals,

که گهگاهی به آنها همیاران وکیل جامعه

or barefoot lawyers,

یا وکلای پابرهنه هم می‌گوییم،

can be a bridge.

می‌توانند یک پل باشند.

These paralegals are from the communities they serve.

این همیاران از جوامعی هستند که در آن خدمت می‌کنند،

They demystify law,

آنها قانون را موشکافی کرده‌اند،

break it down into simple terms,

خردش کرده‌اند و به بندهایی ساده تبدیل کرده‌اند،

and then they help people look for a solution.

و سپس به مردمی که به دنبال راه حلی هستند کمک می‌کنند.

They don't focus on the courts alone.

آن‌ها فقط روی دادگاه‌ها تمرکز نمی‌کنند.

They look everywhere:

همه جا سرک می‌کشند:

ministry departments, local government, an ombudsman's office.

وزارتخانه‌ها، دولت‌های محلی، دفتر یک بازرس.

Lawyers sometimes say to their clients,

گاهی وکلا به مراجعین‌شان می‌گویند،

"I'll handle it for you. I've got you."

"اینکار رو برات انجام میدم، هواتو دارم."

Paralegals have a different message,

همیاران وکیل پیام متفاوتی دارند،

not "I'm going to solve it for you,"

به جای اینکه بگویند "برات حلش می‌کنم،"

but "We're going to solve it together,

می‌گویند که "با هم این مشکل را حل خواهیم کرد،

and in the process, we're both going to grow."

و دراین فرآیند با هم پیش خواهیم رفت."

Community paralegals saved my own relationship to law.

همیاران وکیل جامعه رابطه من با قانون را نجات داد.

After about a year in law school, I almost dropped out.

بعد از یکسال در مدرسه حقوق، تقریباً بیخیال آن شده بودم.

I was thinking maybe I should have listened to my grandmother.

به این فکر می‌کردم که شاید باید به حرف مادربزرگم گوش می‌کردم.

It was when I started working with paralegals

و این آغاز کار من با همیاران وکیل

in Sierra Leone, in 2003,

در سیرالئون، در سال ۲۰۱۳ بود،

that I began feeling hopeful about the law again,

که احساس امید به قانون دوباره درونم زنده شد،

and I have been obsessed ever since.

و ازآن زمان درگیرش هستم.

Let me come back to Ravi.

بیایید برگردیم به راوی.

2013, he did reach the gates of that factory

۲۰۱۳، او با یک سطل بنزین

with the bucket of petrol in his hands,

به درهای کارخانه رسید،

but he was arrested before he could follow through.

او قبل از اینکه بتواند کارش را تمام کند دستگیر شد.

He didn't have to spend long in jail,

او زمان زیادی را در زندان نبود،

but he felt completely defeated.

اما کاملاً احساس شکست می‌کرد.

Then, two years later, he met someone.

دو سال بعد، او با یک نفر آشنا شد.

I'm going to call him Kush.

اسمش را "کوش" می‌گذارم.

Kush is part of a team of community paralegals

کوش عضوی از تیم همیاران وکیل جامعه بود

that works for environmental justice on the Gujarat coast.

که فعالیت های او در راستای حقانیت محیطی در ساحل گوجارات بود.

Kush explained to Ravi that there was law on his side.

کوش برای راوی توضیح داد که قانون طرف او را می‌گیرد.

Kush translated into Gujarati something Ravi had never seen.

کوش چیزی را برای راوی ترجمه کرد که راوی هیچوقت نشنیده بود.

It's called the "consent to operate."

اسمش را "رضایت عمل" گذاشت.

It's issued by the state government,

این قانون توسط دولت مصوب شده

and it allows the factory to run

و تحت شرایطی خاص اجازه فعالیت را

only if it complies with specific conditions.

برای کارخانه‌ها صادر می‌کرد.

So together, they compared the legal requirements with reality,

پس باهم، ملزومات حقوقی را با واقعیات موجود مقایسه کردند.

they collected evidence,

مدارک را جمع کردند،

and they drafted an application --

و نقشه ای چیدند --

not to the courts, but to two administrative institutions,

نه برای دادگاه، که برای دو نهاد اداری،

the Pollution Control Board and the district administration.

اداره کنترل آلودگی و بخشداری منطقه.

Those applications started turning the creaky wheels of enforcement.

این اداره‌ها شروع به برگرداندن اهرم فشار علیه کارخانه‌ها کردند.

A pollution officer came for a site inspection,

یک بازرس بهداشت برای سرکشی از منطقه آمد،

and after that, the company started running an air filtration system

بعد از آن کارخانه فیلترهای تصفیه کننده‌ هوا را راه اندازی کرد

it was supposed to have been using all along.

و موظف به استفاده از آن‌ها برای همیشه شد.

It also started covering the 100 trucks

همچنین شروع به پوشاندن ۱۰۰ کامیونی کرد

that come and go from that plant every day.

که هر روز از آن مسیر رفت و آمد می‌کردند.

Those two measures reduced the air pollution considerably.

دو اداره پس از اندازه گیری‌ها کاهش چشمگیری در آلودگی را مشاهده کردند.

The case is far from over,

پرونده تا مختومه شدن فاصله‌ی زیادی داشت،

but learning and using law gave Ravi hope.

اما یادگیری استفاده از قانون به راوی امید داد.

There are people like Kush walking alongside people like Ravi

افرادی مانند کوش در بسیاری ازجاها که شانه به شانه اشخاصی مانند راوی

in many places.

گام برمی‌دارند، وجود دارند.

Today, I work with a group called Namati.

امروز من با گروهی به نام ناماتی کار می‌کنم.

Namati helps convene a global network

ناماتی به گردآوری یک شبکه‌ جهانی

dedicated to legal empowerment.

برای توانمند سازی قانون کمک می‌کند.

All together, we are over a thousand organizations

همه ما باهم هزاران سازمان

in 120 countries.

در ۱۲۰ کشور را تشکیل می‌دهیم.

Collectively, we deploy tens of thousands of community paralegals.

جمعاً ما ده‌ها هزار همیار وکیل جامعه اعزام کرده‌ایم.

Let me give you another example.

بگذارید داستان دیگری برایتان تعریف کنم.

This is Khadija Hamsa.

این خدیجه همسا است.

She is one of five million people in Kenya who faces a discriminatory vetting process

او یکی از ۵ میلیون نفر در کنیاست که وقتی می‌خواست کارت ملی بگیرد

when trying to obtain a national ID card.

با تبعیض جنسیتی مواجه شد.

It is like the Jim Crow South in the United States.

این جریان مانند قانون جیم کرو در جنوب آمریکا است.

If you are from a certain set of tribes,

اگر شما از گروه خاصی باشید،

most of them Muslim,

بخصوص مسلمان،

you get sent to a different line.

به مسیر دیگری هدایت می‌شوید.

Without an ID, you can't apply for a job.

بدون کارت ملی، نمی‌توانید برای شغل درخواست دهید.

You can't get a bank loan.

نمی‌توانید از بانک وام بگیرید.

You can't enroll in university.

نمی‌توانید دردانشگاه ثبت نام کنید.

You are excluded from society.

از جامعه طرد می‌شوید.

Khadija tried off and on to get an ID for eight years, without success.

خدیجه هشت سال تمام برای گرفتن کارت ملی تلاش کرد بدون اینکه موفق شود.

Then she met a paralegal working in her community

سپس با یکی از همیاران وکیل که در جامعه‌اش کار می‌کرد

named Hassan Kassim.

به نام حسن کسیم آشنا شد.

Hassan explained to Khadija how vetting works,

حسن نحوه ی ارزیابی را برای خدیجه توضیح داد

he helped her gather the documents she needed,

و به او کمک کرد تا مدارک مورد نیاز را جمع آوری کند،

helped prep her to go before the vetting committee.

و او را قبل از رفتن به کمیته‌ی ارزیابی آماده کرد.

Finally, she was able to get an ID with Hassan's help.

سرانجام او با کمک حسن توانست کارت ملی‌اش را بگیرد.

First thing she did with it

اولین کاری که با آن کرد

was use it to apply for birth certificates for her children,

گرفتن گواهی تولد فرزندانش بود،

which they need in order to go to school.

که برای رفتن به مدرسه مورد نیاز بود.

In the United States, among many other problems,

در ایالات متحده در کنار بسیاری مشکلات دیگر،

we have a housing crisis.

مشکل بحران مسکن نیز داریم.

In many cities,

در بسیاری از شهرها،

90 percent of the landlords in housing court have attorneys,

۹۰ درصد صاحبخانه‌ها در دادگاه مستغلات وکیل دارند،

while 90 percent of the tenants do not.

درحالیکه ۹۰ درصد مستأجرها ندارند.

In New York, a new crew of paralegals --

در نیویورک گروه جدیدی از همیاران وکیل --

they're called Access to Justice Navigators --

آنها «ناوبران راه عدالت» نامیده می‌شوند --

helps people to understand housing law and to advocate for themselves.

آنها به مردم کمک می‌کنند تا قوانین مستغلات را بفهمند و وکیل مدافع خودشان باشند.

Normally in New York,

معمولاً در نیویورک،

one out of nine tenants brought to housing court

یکی از نه مستأجری که به دادگاه مستغلات کشیده می‌شود

gets evicted.

مجبور به خالی کردن خانه می‌شود.

Researchers took a look at 150 cases

محققان با بررسی ۱۵۰ پرونده

in which people had help from these paralegals,

که در آنها مردم از همیاران وکیل کمک گرفته بودند،

and they found no evictions at all,

هیچ تخلیه اجباری منزلی پیدا نکردند،

not one.

نه حتی یکی.

A little bit of legal empowerment can go a long way.

برای توانمند سازی قانون راه زیادی در پیش داریم.

I see the beginnings of a real movement,

من شروع جنبش‌های واقعی را می‌بینم،

but we're nowhere near what's necessary.

اما با آنچه لازم است فاصله زیادی داریم.

Not yet.

همچنان نه.

In most countries around the world,

در بسیاری از کشورهای جهان،

governments do not provide a single dollar of support

دولت‌ها حتی یک دلارهم به وکلایی

to paralegals like Hassan and Kush.

مانند کوش و حسن کمک نمی‌کنند.

Most governments don't even recognize the role paralegals play,

خیلی از دولت‌ها حتی نقش همیاران وکیل را هم تشخیص نمی‌دهند،

or protect paralegals from harm.

یا آنها را از آسیب محافظت نمی‌کنند.

I also don't want to give you the impression

من همچنین نمی‌خواهم این برداشت را به شما بدهم

that paralegals and their clients win every time.

که همیاران وکیل و مراجعین‌شان همیشه برنده‌اند.

Not at all.

هرگز.

That cement factory behind Ravi's village,

آن کارخانه سیمان پشت روستای راوی،

it's been turning off the filtration system at night,

سیستم فیلتراسیونش را شب‌ها زمانی که کمترین احتمال

when it's least likely that the company would get caught.

برای گیرافتادن شرکت وجود دارد خاموش می‌کند.

Running that filter costs money.

فعالیت فیلتر هزینه‌‌براست.

Ravi WhatsApps photos of the polluted night sky.

عکس‌های واتس‌آپ راوی از آسمان آلوده شب.

This is one he sent to Kush in May.

این یکی را در ماه می برای کوش فرستاد.

Ravi says the air is still unbreathable.

راوی می‌گفت هوا همچنان غیرقابل تنفس است.

At one point this year, Ravi went on hunger strike.

امسال در نقطه‌ای، راوی اعتصاب غذا کرد.

Kush was frustrated.

کوش درمانده شده بود.

He said, "We can win if we use the law."

می‌گفت، «اگر از قانون استفاده کنیم برنده می‌شویم.»

Ravi said, "I believe in the law, I do,

راوی گفت، «من به قانون ایمان دارم، واقعاً،

but it's not getting us far enough."

اما ما را به اندازه کافی پیش نمی‌برد.»

Whether it's India, Kenya, the United States or anywhere else,

فرقی ندارد که هند، کنیا، ایالات متحده یا هر جای دیگر باشد،

trying to squeeze justice out of broken systems

تلاش برای افشردن عدالت از سیستم‌های فاسد

is like Ravi's case.

مانند مورد راوی است.

Hope and despair are neck and neck.

امید و ناامیدی سایه به سایه‌ هم هستند.

And so not only do we urgently need to support and protect

و نه تنها به حمایت و محافطت فوری

the work of barefoot lawyers around the world,

از کار وکیلان پابرهنه در تمام دنیا نیاز داریم،

we need to change the systems themselves.

همچنین نیاز داریم که خود سیستم‌ها را هم تغییر دهیم.

Every case a paralegal takes on

هر پرونده‌ای که یک همیار وکیل روی آن کار می‌کند

is a story about how a system is working in practice.

شرحی از این است که آن سیستم در واقعیت چگونه عمل می‌کند.

When you put those stories together,

و وقتی آن داستان‌ها کنار هم قرار می‌گیرد،

it gives you a detailed portrait of the system as a whole.

یک تصویر با جزئیات از عملکرد سیستم بدست می‌آید.

People can use that information

مردم می‌توانند از آن اطلاعات استفاده کنند

to demand improvements to laws and policies.

و بهبود قوانین و سیاست‌ها را طلب کنند.

In India, paralegals and clients have drawn on their case experience

در هند، همیاران وکیل و مراجعین‌شان تجربیاتشان را به کار می‌گیرند

to propose smarter regulations for the handling of minerals.

تا قوانین هوشمندانه تری برای اداره‌ی معادن وضع کنند.

In Kenya, paralegals and clients are using data from thousands of cases

در کنیا همیاران وکیل و مراجعین‌شان از اطلاعات هزاران پرونده

to argue that vetting is unconstitutional.

برای اثبات غیرقانونی بودن ارزیابی، استفاده می‌کنند.

This is a different way of approaching reform.

این مسیر متفاوتی برای ایجاد تغییر است.

This is not a consultant flying into Myanmar

این یک مشاور نیست که با یک قالب کپی شده از مقدونیه

with a template he's going to cut and paste from Macedonia,

به میامار پرواز کند،

and this is not an angry tweet.

یک توئیت از روی خشم نیست.

This is about growing reforms from the experience of ordinary people

این درباره گسترش تغییراتی است که از تجربیات مردمی عادی که تلاش می‌کردند

trying to make the rules and systems work.

تا قوانین و سیستم‌ها را کارآمد کنند بدست آمده است.

This transformation in the relationship between people and law

این دگرگونی در روابط بین مردم و قانون،

is the right thing to do.

این کاردرست است.

It's also essential for overcoming

همچنین برای غلبه بر چالش‌های بزرگی

all of the other great challenges of our times.

که در طول زمان خواهیم داشت ضروری است.

We are not going to avert environmental collapse

نمی‌توانیم فاجعه‌های زیست محیطی را دفع کنیم

if the people most affected by pollution

وقتی که مردم بیشتراز آلودگی آسیب می‌بینند

don't have a say in what happens to the land and the water,

نیازی نیست بگوییم چه اتفاقی برای زمین و هوا می‌افتد،

and we won't succeed in reducing poverty or expanding opportunity

و موفق به کاهش فقر یا ایجاد فرصت نمی‌شویم

if poor people can't exercise their basic rights.

اگر مردم فقیر نتوانند از حق و حقوق پایه خود استفاده کنند.

And I believe we won't overcome

و من معتقدم نمی‌توانیم

بر ناامیدی که سیاستمداران اقتدارگرا از قِبَل آن شکار می‌کنند چیره شویم

the despair that authoritarian politicians prey upon

if our systems stay rigged.

اگر سیستم‌های ما بادبان افراشته آماده صید بمانند.

I called Ravi before coming here to ask permission to share his story.

قبل از اینکه اینجا بیایم به راوی زنگ زدم و برای به اشتراک گذاشتن داستانش اجازه گرفتم.

I asked if there was any message he wanted to give people.

پرسیدم پیامی هست که بخواهد به مردم بدهد.

He said, "[Gujarati]."

او گفت، "[به زبان گوجاراتی]."

Wake up.

بیدار شوید.

"[Gujarati]."

"[به زبان گوجاراتی]."

Don't be afraid.

نترسید.

"[Gujarati]."

"[به زبان گوجاراتی]."

Fight with paper.

با کاغذ بجنگید.

By that I think he means fight using law rather than guns.

که منظورش جنگ با استفاده از قانون به جای تفنگ بود.

"[Gujarati]."

"[به زبان گوجاراتی]."

Maybe not today, maybe not this year, maybe not in five years,

شاید نه امروز، نه امسال، نه حتی پنج سال دیگر،

but find justice.

اما عدالت را بیابید.

If this guy, whose entire community is being poisoned every single day,

اگر این پسر، کسی که تمام جامعه‌اش هر روز مسموم می‌شود،

who was ready to take his own life --

کسی که حاضر بود جان بدهد --

if he's not giving up on seeking justice,

اگر او دست از جستجوی عدالت برنمی‌دارد،

then the world can't give up either.

پس دنیا هم نمی‌تواند تسلیم شود.

Ultimately, what Ravi calls "fighting with paper"

در نهایت، چیزی که راوی گفت "با کاغذ جنگیدن"

is about forging a deeper version of democracy

در باره قالب زدن نسخه عمیقتری از دموکراسی است

in which we the people,

که در آن ما مردم

we don't just cast ballots every few years,

نه تنها هر چند سال یکبار رای می‌دهیم،

we take part daily in the rules and institutions that hold us together,

بلکه نقش تعیین کننده‌ای درقوانین و موسساتی داریم که ما را کنارهم نگه می‌دارند،

in which everyone, even the least powerful,

و در آن هرکدام از ما، حتی با کمترین قدرت،

can know law, use law and shape law.

می‌تواند قانون را بشناسد، ازآن استفاده کند و به آن شکل دهد.

Making that happen, winning that fight,

به عمل رساندن این موضوع، بردن این جنگ،

requires all of us.

حضور همه ما را می‌طلبد.

Thank you guys. Thank you.

متشکرم دوستان. متشکرم.

(Applause)

(صدای تشویق)

Kelo Kubu: Thanks, Vivek.

کلو کوبو: ممنونم ویوک.

So I'm going to make a few assumptions

حالا می‌خواهم فرض کنم که حضار می‌دانند

that people in this room know what the Sustainable Development Goals are

اهداف توسعه‌ی پایدار چیست

and how the process works,

و فرآیند آن چگونه است،

but I want us to talk a little bit

اما می‌خواهم کمی بیشتر صحبت کنیم

about Goal 16: Peace, justice and strong institutions.

درباره ی هدف ۱۶: صلح، عدالت و نهادهای قدرتمند.

Vivek Maru: Yeah. Anybody remember the Millennium Development Goals?

ویوک مارو: بله. کسی اهداف توسعه هزاره را یادش می‌آید؟

They were adopted in 2000 by the UN and governments around the world,

آنها در سال ۲۰۰۰ توسط سازمان ملل و دولت‌های سراسر جهان پایه گذاری شدند،

and they were for essential, laudable things.

آنها بسیار برجسته و قابل تقدیر بودند.

It was reduce child mortality by two thirds, cut hunger in half,

کاهش مرگ و میر کودکان به دو سوم، رساندن قحطی به نصف،

crucial things.

وکارهای حیاتی ازاین قبیل.

But there was no mention of justice or fairness

اما هیچ اشاره ای به عدالت یا برابری

or accountability or corruption,

یا مسئولیت پذیری یا فساد اداری نشده بود،

and we have made progress during the 15 years

و ما در طی این ۱۵ سال، زمانی که آن اهداف

when those goals were in effect,

داشت تأثیر خودش را می‌گذاشت،

but we are way behind what justice demands,

ما به هر قیمتی در پشت صحنه‌ی احقاق حقوق فعالیت می‌کردیم،

and we're not going to get there unless we take justice into account.

و هیچگاه پا پس نکشیدیم تا زمانی که به عدالت برسیم.

And so when the debate started about the next development framework,

و زمانی که بحث راجع به چارچوب توسعه‌ی بعدی آغاز شد،

the 2030 Sustainable Development Goals,

اهداف توسعه ی پایدار۲۰۳۰،

our community came together around the world

جامعه‌ی ما از سراسر جهان دورهم جمع شدند،

to argue that access to justice and legal empowerment

تا باهم برای دسترسی به عدالت و توانمند سازی قانون و اینکه این دو موضوع باید

should be a part of that new framework.

جزئی از این چهارچوب جدید باشد، گفتگو کنیم.

And there was a lot of resistance.

مخالفت های بسیاری در برابرمان شد.

Those things are more political, more contentious than the other ones,

آن موارد بیشتر سیاسی بودند، بعضی از آنها بحث بیشتری می‌طلبید،

so we didn't know until the night before whether it was going to come through.

و ما این موضوع را تا شب قبل از بحث کردن، متوجه نمی‌شدیم.

We squeaked by.

جیغ می‌کشیدیم.

The 16th out of 17 goals commits to access to justice for all,

۱۶ تا از ۱۷ هدف متعهد به دسترسی به عدالت برای همه شد،

which is a big deal.

که کار بسیار بزرگی بود.

It's a big deal, yes. Let's clap for justice.

آره، کار بزرگی بود. بیایید برای عدالت دست بزنیم.

(Applause)

(صدای تشویق)

Here's the scandal, though.

با اینحال یک رسوایی هم داشتیم.

The day the goals were adopted,

روزی که قرار شد آن اهداف تصویب شوند،

most of them were accompanied by big commitments:

خیلی از آنها پشتوانه‌های مالی بزرگی داشتند:

a billion dollars from the Gates Foundation

یک میلیارد دلار از طرف دولت انگلیس

and the British government for nutrition;

و سازمان گیتس برای تغذیه؛

25 billion in public-private financing for health care for women and children.

۲۵ میلیارد سرمایه گذاری عام-خاص برای وضعیت بهداشت و سلامت زنان و کودکان.

On access to justice, we had the words on the paper,

با دسترسی به عدالت، ما فقط روی کاغذ حرف برای گفتن داشتیم،

but nobody pledged a penny,

و هیچ کس حتی یک پنی هم برای ما خرج نکرد،

and so that is the opportunity and the challenge that we face right now.

و این یک موقعیت جدید و چالش جدید برای ماست که در حال حاضر با آن روبرو هستیم.

The world recognizes more than ever before

جهان بیش از پیش درک خواهد کرد

that you can't have development without justice,

که شما بدون عدالت نمی‌توانید ترقی کنید،

that people can't improve their lives if they can't exercise their rights,

که مردم نمی‌توانند به زندگی‌شان بهبود ببخشند اگر حقوق‌شان را ندانند،

and what we need to do now is turn that rhetoric,

و تنها چیزی که الان نیاز داریم پایان دادن به این لفاظی‌ها و عمل به آن‌ها

turn that principle, into reality.

و تبدیل این حقیقت به واقعیت است.

(Applause)

(صدای تشویق)

KK: How can we help? What can people in this room do?

کلو کوبو: چطور می‌توانیم کمک کنیم؟ حاضران اینجا چه کار می‌توانند بکنند؟

VM: Great question. Thank you for asking.

ویوک مارو: سوال خوبی بود. ممنون از سوالت.

I would say three things.

سه چیز را به شما می‌گویم.

One is invest.

یک، سرمایه گذاری.

If you have 10 dollars, or a hundred dollars, a million dollars,

اگر شما ۱۰، صد یا یک میلیون دلار دارید،

consider putting some of it towards grassroots legal empowerment.

مقداری از آن را در راستای توانمند سازی قانونی مردمی درنظر بگیرید.

It's important in its own right

به نوبه ی خودش بسیار مهم است

and it's crucial for just about everything else we care about.

و درباره چیزهای دیگر هم که ما به آنها اهمیت می‌دهیم صدق می‌کند و حیاتی ست.

Number two,

شماره ی دو،

push your politicians and your governments to make this a public priority.

به سیاستمداران و دولت خود فشار بیاورید تا به صورت یک اولویت اجتماعی درآید.

Just like health or education, access to justice

درست مانند سلامت و تحصیل، دسترسی به قانون

should be one of the things that a government owes its people,

هم باید یکی از چیزهایی باشد که دولت به مردمش مدیون است،

and we're nowhere close to that,

و ما حتی به آن نزدیک هم نشدیم،

neither in rich countries or poor countries.

فرقی هم نمی‌کند که کشوری پولدار باشد یا فقیر.

Number three is: be a paralegal in your own life.

شماره سه: همیار وکیل زندگی خودتان باشید.

Find an injustice or a problem where you live.

یک ناعدالتی یا یک مشکل را در محل زندگی‌تان پیدا کنید.

It's not hard to find, if you look.

اگر بگردید، پیدا کردن آن سخت نیست.

Is the river being contaminated,

رودخانه‌ای که از محل زندگی‌تان،

the one that passes through the city where you live?

عبور میکند آلوده شده؟

Are there workers getting paid less than minimum wage

آیا کارگران کمتر ازحداقل دستمزد مصوب حقوق می‌گیرند

or who are working without safety gear?

یا بدون وسایل ایمنی کار می‌کنند؟

Get to know the people most affected,

مردمی را پیدا کنید که بیشترین آسیب را دیده‌اند،

find out what the rules say,

بفهمید که قوانین چه می‌گوید،

see if you can use those rules to get a solution.

و اگر می‌توانید از آن قوانین راه حلی پیدا کنید.

If it doesn't work, see if you can come together to improve those rules.

اگر جواب نداد، دورهم جمع بشوید و در صورت امکان قوانین را بهبود ببخشید.

Because if we all start knowing law, using law and shaping law,

زیرا اگر همه‌ی ما قانون را بشناسیم، ازآن استفاده کنیم و به آن شکل بدهیم،

then we will be building that deeper version of democracy

آن‌موقع ما یک نسخه ی کاملتر و عمیقتر از دموکراسی خواهیم ساخت

that I believe our world desperately needs.

که معتقدم دنیای ما شدیداً بهش نیاز دارد.

(Applause)

(صدای تشویق)

KK: Thanks so much, Vivek. VM: Thank you.

کلو کوبو: خیلی ممنون ویوک. ویوک مارو: ممنون.