Can I have your brain? The quest for truth on concussions and CTE | Chris Nowinski

Translator: Qasem Mafi Reviewer: Pedram Pourasgari

I'm Chris Nowinski, and odds are if you've met me in the last five years

کریس نوینسکی هستم، اگر در طول ۵ سال گذشته شما را دیده باشم،

I've asked you, after a few minutes, a bit of an odd question:

پس از چند دقیقه، سوال عجیبی پرسیده‌ام:

Can I have your brain?

مغزت را به من می‌دهی؟

Now, it only seems like a strange question if you don't know my story

حالا، اگرقصه ام را ندانید این سوال، سوال عجیبیه

so please let me share it with you.

پس لطفا اجازه دهید قصه را بگم.

I grew up outside of Chicago, and I was an athlete

من خارج از شیکاگو بزرگ شدم، و یک ورزشکار پبودم

and I was very lucky to get recruited to play football at Harvard University.

و خیلی خوش شانس بودم که دانشگاه هاروارد برای بازی فوتبال (آمریکایی) استخدامم کرد.

So that's me.

پس این منم.

And then after graduating, like most Harvard graduates,

و پس از فارغ التحصیلی، مثل اکثر فارغ‌التحصیل‌های هاروارد،

I decided I wanted to join the WWE.

تصمیم گرفتم عضو WWE (بنگاه مسابقات کشتی کج) شوم.

So that's also me.

این هم من هستم.

(Laughter)

(صدای خنده)

Sure you remember me from Monday Night Raw in 2002 and 2003,

حتما ازدوشنبه شب‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ مرا به یاد دارید،

and I had a blast

از این کار لذت می‌بردم

playing what people affectionately like to call

بازی کردن به شکلی که مردم از روی محبت به آن می‌گویند

Chris Harvard, the Ivy League snob.

کریس هاروارد، بازیکن باکلاس لیگ.

(Laughter)

(صدای خنده)

It was perfect for me.

کاملا برازنده من بود.

But unfortunately,

ولی متاسفانه،

I got kicked in the head by my colleague Bubba Ray Dudley,

«بوبا ری ددلی» هم‌تیمی‌ام با لگد زد توی سرم،

and I suffered a severe concussion.

و دچار ضربه مغزی شدید شدم.

And it led to what became permanent postconcussion symptoms:

ومنتج شد به علائم دائمی پس از آسیب دیدن سرم:

constant headaches, inability to sleep, depression, feeling in a fog.

پیوسته سردرد داشتم، نمی‌توانستم بخوابم، گیج، فراموشکار و حواس پرت شدم.

And in that first year,

و درهمان سال اول،

I tried to figure out how could I make this pain go away.

سعی کردم بفهمم چگونه این درد را درمان کنم.

And I wasn't getting the answers I needed from doctors,

و پزشکان نتوانستند به سوالاتم پاسخ دهند،

and so I started digging into the medical literature.

شروع به تحقیق ومطالعه ادبیات پزشکی کردم.

And I found there's this whole story about concussions

و متوجه شدم که داستان مفصلی درباره ضربه مغزی وجود دارد

that we weren't really being told.

که واقعا، بابتش به ما چیزی نگفتند.

So I decided to write a book about it,

لذا تصمیم گرفتم کتابی درباره‌اش بنویسم،

called "Head Games: Football's Concussion Crisis"

اسم کتاب را "بازی‌های سر: بحران ضربه مغزی در فوتبال" گذاشتم

that came out in 2006.

که ۲۰۰۶ منتشرشد.

But in that process, I learned it's not really just about concussions.

اما درآن هنگام، پی بردم که مشکل فقط ضربه‌های مغزی نیست.

I learned about a disease called chronic traumatic encephalopathy or CTE.

به یک بیماری پی بردم که آنسوفالوپاتی مزمن ناشی از ضربه مغزی یا CTE نام داشت.

What we used to call punch-drunk, because we only knew about it from boxers.

ما به آن مست شدن از مشت خوردن می‌گفتیم، چون فقط از بکسورها در موردش شنیده بودیم.

We knew that getting hit in the head too many times with boxers

ما می‌دانستیم که ضربه خوردن بکسورها چندین بار از ناحیه سر

would cause their brain to essentially start to rot, to degenerate.

موجب از بین رفتن و انحطاط مغز آن‌ها می‌شود.

And they'd have symptoms

وعلائمی ازخود بروز می‌دهد

like memory problems and problems with cognition,

مثل اختلال در حافظه، یا نشناختن دیگران،

depression, impulse control issues, aggression.

افسردگی، تحریک، اختلال در کنترل و پرخاشگری.

So basically, I got ...

پس، دراصل، من

I got injured at the right time,

زمان مناسبی آسیب دیدم،

in which the first two NFL players were studied for this disease.

زمانی بود که دو بازیکن لیگ فوتبال از این لحاظ معاینه شده بودند.

And it turned out they both had it.

وهردو آنها این بیماری را داشتند.

The first was Mike Webster, 50 years old, already had dementia.

اولی، مایک وبستر۵۰ ساله بود که دیوانه شده بود.

The second, Terry Long, 45 years old when he took his life.

دومی، تری لانگ ۴۵ ساله بود که خودکشی کرد.

The medical examiner in Pittsburgh decided to look at their brains

معاینه کننده پزشکی در پیتسبورگ تصمیم گرفت تا مغز‌های آنها را ببیند

and found this disease.

و به این بیماری پی برد.

I wrote a chapter about it,

من یک فصل دراین باره نوشتم،

and I thought people would make a big deal out of it.

وفکرکردم، این برای مردم خیلی مهم است.

But shockingly, even when the first two cases came in positive,

ولی حتی، وقتی نتیجه دو مورد اول مثبت درآمد، حیرت آور این بود

there was never a national news story about this,

هیچ خبری در سطح ملی از آن پخش نشد

what's going on in football with these cases of CTE.

در فوتبال چه خبر است با توجه به این موارد CTE.

So the book comes out,

بنابراین، کتاب من منتشرشد،

not a whole lot is happening,

اتفاقات زیادی رخ نداد،

and one day I read the newspaper -- November 20, 2006.

روز ۲۰ نوامبر۲۰۰۶ وقتی روزنامه را می‌خواندم

I find out that Andre Waters just took his life.

فهمیدم که آندره واترز هم خودکشی کرده است.

Those of you who know football,

اگر با فوتبال آشنا هستید

Andre Waters was someone I grew up watching.

آندره واترز کسی بود که من در حال بزرگ شدن بازی‌های او را تماشا کردم

Former Philadelphia Eagles strong safety,

بازیکن قوی تیم عقاب‌های فیلادلفیا بود،

[44] years old, a Division II football coach

۴۶ سال داشت، مربی دسته دو فوتبال بود

when he decided to put a gun to his head.

که با تفنگ به سرش شلیک کرد.

In the article they reminded me, his nickname was Dirty Waters.

با خواندن مقاله یادم آمد که لقب او واترز کثیف بود

He was known for leading with his head,

او معروف بود که با سرش پیشروی می‌کند.

so I thought I'm just going to look up

فقط می‌خواستم دراین باره پی ببرم که

did he ever talk about the concussions he had.

آیا هرگز درباره آسیب دیدن سرش حرفی زده است.

And I found a quote from 1994 where Andre Waters said,

نقل قولی را از ۱۹۹۴ یافتم که آندره واترز گفت،

"I stopped counting my concussions at 15.

«بیش از ۱۵ بار دچار ضربه مغزی شده‌ام.

I wouldn't say anything, I'd just sniff smelling salts and go back out there."

چیزی نمی‌گفتم، فقط نمک‌ها را بو می‌کردم و به زمین برمی‌گشتم.»

And I thought, I wonder if he might have CTE, too.

فکرمی کردم، ممکن است او نیز مبتلا به CTE باشد.

If that might have contributed to whatever made him choose to end his life.

ممکن است ابتلای به این بیماری او را وادار به خودکشی کرده باشد.

So I ended up calling the doctor who did the first two studies, and I said,

به دکتر معاینه کننده که تحقیقات اولیه را انجام داده بود، گفتم

"Hey, I think you should study Andre Waters."

"فکر می‌کنم شما باید آندره واترز را مطالعه کنید."

And he said, "I'd be happy to.

او نیز گفت، "باعث خوشحالی من است.

The problem is, the first two cases died in the county in which I work,

مشکل این است که ، دومورد اول مورد تحقیق در شهر من مردند،

and I could study them as part of my job.

و به عنوان بخشی از کارم آنها را مطالعه کردم.

I can't do that with Andre Waters, he died in Florida.

آندره واترز درفلوریدا مرد، نمی توانستم جسد او را بررسی کنم.

If you want me to study him, you're going to have to figure out

برای اینکه روی او کارکنم باید به هرشکل ممکن

how to get me the brain."

مغز او را به من بدهید."

So I said, "OK.

سپس با خودم گفتم، "بسیارخوب،

How does one get a brain?"

چطور می‌تونم مغز او را داشته باشم؟"

(Laughter)

(صدای خنده)

So I racked my brain

به مغز خودم فشار آوردم

and I thought, why don't I call the medical examiner

و فکر کردم بهتراست با پزشک معاینه کننده او حرف بزنم

who I think has the brain right now?

فکرمی کردم مغز پیش او ست؟

So I called up the medical examiner in Florida, and I said,

سپس، بامعاینه کننده پزشکی او درفلوریدا صحبت کردم و گفتم،

"Hey, you don't know me, but do you still have the brain of Andre Waters?"

"سلام، شما مرا نمی‌شناسید، هنوز هم مغز آندره واترز پیش شماست؟"

(Laughter)

(صدای خنده)

And he said, "Yes, I do."

گفت، "آره، پیش منه."

I said, "OK, are you going to study him for CTE?"

گفتم، "خوب، می‌خواهی او را برای CTE بررسی کنی؟"

And he said no, in fact at that time he didn't believe that was a real disease.

گفت نه، درواقع، او به اختلال ناشی از ضربه مغزی فکر نمی کرد.

I said, "OK, if you're not, do you mind if I have it?"

گفتم، "بسیارخوب، امکان داره مغز را به من بدهید؟"

And he said, "Well, young man,

او گفت "جوان،

I can't give you the brain.

نمی توانم مغز را به شما بدهم.

You need his family's permission.

مگر خانواده اش اجازه بده.

But if you do get the permission of his next of kin,

اگر نزدیکترین فامیل او، اجازه بدهد،

I will release the brain to you."

مغزرا به تو تحویل می‌دهم."

And I said, "Great!"

گفتم، عالیه"

And then I realized I had to figure out who his next of kin was and ask them,

و باید نزدیکترین فامیل او را می‌شناختم،

and it turned out it was Andre Waters's 88-year-old mother.

مادر۸۸ ساله آندره واترز نزدیکترین فامیل او بود.

And I sat there, and I took a breath and I thought,

نشستم، نفس عمیقی کشیدم وبه خودم گفتم،

"Am I really going to cold-call an 88-year-old grieving mother

"چطور ناخواسته، به مادرپیر محزون ۸۸ ساله او که پسرش تازه

who just lost her son to suicide?"

خودکشی کرده این را بگم؟"

And almost everything in me said, "Don't do it.

هر چه فکر کردم، دیدم "بهتره نگم.

It's too much to put this poor woman through,

حرف من ، پیرزن بیچاره را بیش از پیش محزون می‌کنه،

she's been through so much already."

او به حدکافی غصه دار است."

But then this other voice in my head said,

ولی سپس، در دل با خود گفتم،

"You know what?

می‌دونی چیه؟

If guys are killing themselves from this disease

وقتی اونا به خاطراین بیماری خودکشی می‌کنند

and we could study it to maybe prevent this from happening in the future,

وافرادی مثل من قصد دارند در آینده از این خودکشی جلوگیری کنند،

sometimes you've just got to suck it up and do something that's very hard."

هرچند گفتنش سخته، ولی باید از او این تقاضا را بکنم."

So I called her.

پس به او تلفن کردم.

First time, nobody answered.

بار اول، کسی جواب نداد.

Second time, no one answered, third... no voice mails.

باردوم ، کسی جواب نداد، بارسوم... پیامگیر هم نداشت.

The fifth time, I got an answer.

بار پنجم، جواب داد.

And thank God that Andre Waters's family was so gracious about the call and said,

وشکرخدا، خانواده آندره واترز خیلی بخشنده بود و او به من گفت

"You know what, we want to know what happened to Andre.

"ما می‌خواهیم بدانیم، چه برسرآندره آمد.

We want to know why he changed so much in the last five years of his life."

می‌خواهیم بدانیم، چرا او پنج سال آخرعمرش اینقدر عوض شد."

And so we studied the brain,

وسپس، ما مغزاورامطالعه کردیم،

and it turned out that he did have CTE.

معلوم شد که او مبتلا بود به CTE.

He became the third NFL player diagnosed with the disease.

او سومین بازیکن لیگ فلوریدای شمالی بود که CTE داشت.

This is what it looks like.

او اینگونه بود.

He was somewhere between mild and severe.

بیماریش حالت خفیف و شدید داشت.

OK, we have three of three NFL players here.

خوب، ما سه بازیکن لیگ فلوریدای شمالی را داریم.

Maybe this needs to get a little bit more serious.

شاید لازم است این وضعیت را کمی جدی‌تر بررسی کنیم.

Maybe something's happening here.

شاید اینجا دارد اتفاقی رخ می‌دهد.

So I ended up starting the Concussion Legacy Foundation,

من شروع کردم به تاسیس بنیاد میراث ضربه مغزی،

actually formalized the work,

تحقیقات رسمی را شروع کردم،

so it wasn't just some guy calling for brains.

ضمن تحقیق، برخی درباره مغز با من صحبت کردند.

And I searched the world.

و من تحقیقاتم را جهانی کردم.

And I put together the best research team I could find.

و بهترین تیم تحقیق را تشکیل دادم.

So we partnered with Boston University,

با دانشگاه بوستون همکاری کردیم،

we partnered with scientists at the VA here in Boston,

با دانشمندان کهنه کار با سابقه بوستون همکاری کردیم،

and we started a brain bank.

و یک بانک مغز تاسیس کردیم.

Turns out, if you want to know how to cure degenerative brain disease,

اگرکسی بخواهد مغز بیمار روبه زوال را درمان کند،

you have to start by actually studying the brains.

واقعاباید مغزهارا مطالعه کند.

At this point, we were the first center in the world focused on CTE.

وما اولین مرکز تحقیق CTE دنیابودیم.

It just had not been studied formally.

این مرکزعلاوه برتحقیقات رسمی یک سری کار‌های دیگرهم می‌کرد.

And so we start this brain bank, and it's my job to get the brains

بنابراین ما بانک مغزرا تاسیس کردیم و کار من دریافت مغزهاست

for Dr. Ann McKee and her brain bank, right in the middle.

برای دکتر مک کی و بانک مغز، درست در این وسط است.

We also work with Dr. Bob Stern, Dr. Robert Cantu,

ما با دکترباب استرن، و دکتر رابرت کانتو کارمی کنیم،

truly my dream team of scientists that I support.

این تیم دانشمندانی است که من از آنها پشتیبانی می‌کنم.

So my job is to get the brains.

کار من دریافت مغزهاست.

And I was very successful in those early years.

و همان سال‌های اول، خیلی موفق شدم.

Since 2007 I've started every day by reading the obituaries.

از سال ۲۰۰۷ هر روز آگهی‌های فوت را می‌خواندم.

And it's a tough way to live.

و اینگونه زندگی کردن، سخت است.

And it's hard on me

برای من سخت است

and it's even worse on these poor families that I've been calling

و حتی تماس گرفتن با این خانواده‌های بیچاره برای من سخت‌تر است

for the last 10 years, to ask for their brains.

۱۰ سال است که من باآنها تماس می گیرم تا مغزهایشان را بگیرم.

And so early on in the process, as it started to really eat away at me,

و در اوایل فرایند، در واقع من شوک و افسرده می‌شدم،

I decided, you know what, can I find another way

تصمیم گرفتم تا ببینم راه دیگری هم هست

to get people to donate their brains to this research?

می‌شود مردم مغزهایشان را به مرکزتحقیق اهدا کنند؟

And I figured out, what if we could create a culture

با خود گفتم، می‌شود فرهنگ

of brain donation in this country?

اهدای مغز دراین کشورجا بیفتد؟

What if it became normal for athletes to donate their brain after they died?

چه خوب می‌شود اگر قهرمانان ورزش پس از مرگشان مغز خود را اهدا کنند؟

And so what I started was a brain donation registry.

سپس، مرکز ثبت اهداء مغز را تاسیس کردم.

And I started asking athletes

واز قهرمانان ورزش خواستم

if they would publicly pledge to donate their brain to science.

تا متعهد گردند که الزاما مغزشان را به علم اهدا کنند.

And it started with, actually, a hockey player in 2009.

و سال ۲۰۰۹ یک بازیکن هاکی به عنوان نفراول، مغزش را اهدا کرد.

One of my first pledges was a former Harvard hockey player,

نخستین کسی که به من تعهد داد بازیکن پیشین هاروارد بود،

Noah Welch, who was in the NHL at the time.

نوح ولش، آن موقع عضو لیگ هاروارد شمالی بود.

It was a slow start people understanding what this was about.

مردم به کندی به این حقیقت پی بردند.

So when the news hit the front page,

سپس، در صفحه اول اخبارمنتشر شد،

"Noah Welch pledging his brain to science,"

"نوح ولش، مغزش را دراختیار علم گذاشت،"

he said he went to the locker room the next day,

او گفت، روز بعد به رختکن رفت،

one of his teammates pulled him aside and said,

یکی از اعضای تیمش ، او را به گوشه‌ای کشید و گفت،

"Hey, I heard you're donating your brain to science."

"سلام، شنیدم مغزتو به علم اهدا می‌کنی."

And he said, "Yep."

وگفتم "بله."

And he said, "Wow. How many games are you going to miss?"

گفت، "وای. تو دیگرنمی توانی تو خیلی مسابقات بازی کنی؟"

(Laughter)

(صدای خنده)

True story.

درست می‌گفت.

(Laughter)

(قاه قاه خنده)

But we've been remarkably successful --

اما ما به شکل قابل توجهی موفق شده بودیم--

over 2,500 athletes have signed up.

بیش از۲۵۰۰ قهرمان ثبت نام کرده بودند.

They get a brain-donation card they keep in their wallet.

به آنها کارت اهداء مغز می‌دادیم آنها این کارت را نزد خود نگه داشتند.

This is mine, I was obviously first, it says 01.

این منم، بدیهی است که من نفراول بودم و اولین

And I will donate my brain to this.

کس هستم که مغزم را اهدا می‌کنم.

We've also been lucky to have people like Brandi Chastain,

از خوش اقبالی ما، برندی چاستین،

the women's soccer icon,

نماد فوتبال زنان،

NASCAR's Dale Earnhardt Jr.

دیل ارنهارت جونیور از ناسکار،

Just two weeks ago, Hall-of-Famer Nick Buoniconti

همین دو هفته پیش، بازیکن مشهور، نیک بوئونکینتی

who had been diagnosed with dementia, signed up to pledge his brain.

که زوال عقلش را تشخیص داده بودند، متعهد شد تا مغزش را اهدا کند.

So it's been wonderful, and the great thing about it

بنبراین، حیرت‌آور بود و و نکته فوق‌العاده این بود

is that it has worked in changing how we're able to get brains.

که ما جواب گرفتیم و توانستیم روش گرفتن مغزها را عوض کنیم.

So now, instead of me having to call, more families call us.

به جای اینکه من به خانواده‌ها زنگ بزنم، آنها تماس می‌گیرند.

And our phones ring off the hook.

ومردم پیوسته به ما زنگ می‌زنند.

And so I can now focus on taking this information,

اکنون من به دریافت اطلاعات می‌اندیشم،

figuring out how do we work towards a cure,

و به روش مداوا فکر می‌کنم،

how do we work towards prevention,

می‌خواهم این بیماری را پیشگیری کنم،

and so my life has gotten a lot easier.

بنابراین، راحت ترزندگی می‌کنم.

This is just some of the headlines that we've able to get over the years

این فقط اندکی از کار‌هایی است که طی چند سال برای قهرمانانی که

from athletes pledging their brain.

مغزشان را می‌دهند انجام داده‌ایم.

The problem has been what we learned.

ما به این مشکل پی برده‌ایم.

So when we started this,

تحقیق را که آغازکردیم،

only 45 cases existed in the world of this disease

فقط ۴۵ مورد ازاین بیماری در دنیا وجود داشت

that had been studied in brain banks.

که در بانک‌های مغز مطالعه شده بود.

Since then, we have acquired 500 brains

از آن زمان، ۵۰۰ مغز را دریافت کردیم

and found over 300 of them had CTE.

و بیش از ۳۰۰ مغز مبتلا به CTE بود.

To put that in perspective,

از منظر کلی،

the rest of the world has not studied 100 brains since we started this.

از زمانی که ما شروع کردیم، در بقیه جا‌های دنیا هنوز ۱۰۰ مغز تحقیق نشده بود،

What we've seen though is very frightening.

آنچه که ما متوجه شدیم بسیار دهشتناک است.

So some of you might have seen the headline in July

برخی از شما سرفصل اخبار ماه ژوئیه

in the "New York Times."

"نیویورک تایمز" را خوانده‌اید.

And a recent study we published,

ما اخیرا تحقیقی را منتشرکردیم،

that of the first 111 NFL players we looked at

از ۱۱۱ بازیکن لیگ ملی فوتبال که ما تحقیق به عمل آوردیم

110 were positive for this disease.

۱۱۰ نفر مبتلا به این بیماری بودند.

Of the first 53 college football players we looked at,

از۵۳ بازیکن فوتبال دانشکده،

48 had this disease.

۴۸ نفر این بیماری را داشتند.

That's something that's a very big concern to me.

این از بزرگترین نگرانی‌های من است.

And so now, I'm very much focused

و حالا من خیلی به این مسئله فکر می کنم

on what can we do to actually treat this disease?

چه کنیم تا این بیماری را درمان کنیم؟

We still can't diagnose CTE in living people,

هنوز نمی‌توانیم CTE را در انسان‌های زنده تشخیص دهیم،

we have no treatments that are going to be coming

طی ۵ سال بعد هیچ کسی را

out of the pharmaceutical industry in the next five years.

از طریق صنعت دارویی درمان نکرده‌ایم.

This is a long, long fight.

این یک مبارزه بسیار بلندمدت است.

But our Concussion Legacy Foundation is here to not only facilitate this work,

اما بنیاد میراث ضربه مغزی نه تنها می‌خواهد این کار را آسان کند،

and that's the long game,

که کار آن در بلندمدت است،

but the short game is, hey, we can prevent this.

بلکه کار آن در کوتاه‌مدت پیشگیری از آن است.

We can prevent this disease

می‌توان جلوی این بیماری را گرفت.

if we just stopped hitting people in the head so much.

اگر به مغز مردم ضربه نزنیم جلوی این بیماری را می‌گیریم.

And frankly, we need to stop hitting children in the head.

و بی‌پرده بگم، باید ضربه زدن به سر بچه‌ها را متوقف کنیم.

Turns out, it's not a great idea to hit a five-year-old in the head

ایده خوبی نیست که به سر یک بچه پنج ساله

500 times each year.

هر سال پانصد ضربه بزنیم.

And it does actually open up the door to this disease.

و در واقع، همین کار مقدمات این بیماری را ایجاد می‌کند.

And so, we've got a lot of work ahead of us.

بنابراین، کار زیادی پیش رو داریم.

But I have great hope that we're on our way to curing this disease.

ولی خیلی امیدوارم تا این بیماری را درمان کنیم.

But I hope you understand my story a little more now.

امیدوارم حالا قصه مرا بیشتردرک کنید.

And now that we've gotten to know each other a little bit better,

حالا کمی بهتر یکدیگر را شناخته‌ایم،

this is the time where I ask you,

حالا از شما می‌پرسم،

"Can I have your brain?"

"مغزتان را به من می‌دهید؟"

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(صدای تشویق)

Thank you.

با سپاس.

(Applause)

(صدای تشویق)