3 ways to practice civility | Steven Petrow

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

I want to start by telling you two things about myself

قبل از این که وارد بحث اصلی شوم، می‌خواهم با گفتن

before I get into the full talk.

دو موضوع راجع به خودم شروع کنم.

And the first is that I've been writing about manners and civility

نخست این که بیش از۲۰ سال است درباره آداب

for more than 20 years,

اجتماعی و نزاکت می‌نویسم

as a book author and as a magazine columnist.

به عنوان نویسنده‌ی کتاب و ستون‌نویس مجلات.

The second is,

دوم این که،

my friends know to be very wary of inviting me over for dinner

دوستانم می دانند که برای دعوت کردن من به شام باید خیلی محتاط باشند

because any faux pas that happens at the table

چون هر خطایی که موقع شام ازآنها سر بزند

is likely to wind up in print.

احتمالا جایی چاپ شود.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

So, I'm watching, I can see back there and I can see through the portals, too.

پس، با دقت نگاه می‌کنم، و می‌توانم ورای چیزها را ببینم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

So, speaking of dinner parties,

حال که حرف مهمانی‌های شام شد،

I want to take you back to 2015 and a dinner party that I went to.

می‌‌خواهم شما را به عقب، سال ۲۰۱۵ ببرم و مهمانی شام که به آن رفتم.

To place this in time,

برای مشخص کردن زمان،

this was when Caitlyn Jenner was first coming out,

موقعی بود که کاتلین جنِر برای اولین بار در حال مشهور شدن بود،

shedding her identity as a Kardashian

در حال روشن‌سازی هویت خود به عنوان یک کارداشیان

and moving into her life as a transgender activist.

و گذار به آن مرحله از زندگی خود به عنوان یک کنشگر ترانس.

I wrote a column in People magazine at the time,

آن موقع من یک ستون در مجله پیپل نوشتم،

talking about the importance of names

که درباره‌ی اهمیت اسامی صحبت کرده بودم.

and how names are our identity.

و چگونه اسم‌ها هویت ما هستند.

And that to misuse them or not to use them erases us in a certain way.

و این که استفاده غلط یا عدم استفاده از آنها به نحو مشخصی ما را محو می‌کند.

And especially with Caitlyn Jenner,

و مخصوصا درباره‌ی کیتلین جنر،

I talked about Caitlyn, but also the use of her pronouns.

از کاتلین گفتم، و همینطور درباره‌ی استفاده او از ضمایر.

Her pronouns.

ضمایر توسط او.

So I'm at this dinner -- delicious, wonderful, fun --

فرض کنیم در این مهمانی شام هستم -- خوشمزه، عالی، مفرح--

when my host goes on a rant about Caitlyn Jenner.

وقتی میزبانم یکسره درباره کاتلین جنر روده درازی می‌کند.

And she is saying that it is disrespectful for Caitlyn Jenner

و ادعا می‌کند که این بی احترامی به کاتلین خواهد بود

to force her to use a new name and to use these new pronouns.

مجبورش کنند از اسم جدید و این ضمایر تازه استفاده کند.

She's not buying it,

این حرف تو کتش نمی‌رود.

and I'm listening, and because I do meditation,

و من گوش می‌کنم، و چون عادت به مراقبه دارم،

I took my sacred pause before I responded.

قبل از جواب دادن مکث مقدس خودم را دارم.

(Laughter)

(خنده)

And I reminded her that when she got married,

و به او یادآوری می‌کنم که وقتی خودش ازدواج کرد،

she changed her name,

نام خانوادگی‌اش را تغییر داد،

and that she took the name of her husband.

و اسم فامیل شوهرش را گرفت.

And that's the name all of us now use.

و الان ما همه او را با آن اسم می‌شناسیم.

We don't use it just because it's her legal name,

از آن استفاده نمی‌کنیم چون که اسم حقوقی او است،

but we use it because it's respectful.

این کار را از سر احترام می‌کنیم.

Ditto for Miss Jenner.

ایضا برای خانم جنر.

She didn't buy it and we didn't speak for years.

حرفم را نپذیرفت و سالها قهر بودیم.

(Laughter)

(خنده)

So ...

خب...

I am known as the Civilist.

من معروف به آداب‌دان.

And it's probably a word that you're not that familiar with.

و شما احتمالا چندان با این کلمه آشناییت ندارید.

It's not in common parlance

جزء محاوره متداول نیست

and it comes from the Latin and the French,

و از لاتین و فرانسوی می‌آید،

and it means an individual who tries to live by a moral code,

و به معنای فردی است که سعی می‌کند طبق یک کد اخلاقی زندگی کند،

who is striving to be a good citizen.

کسی که تلاش دارد شهروند خوبی باشد.

The word "civility" is derived from that,

کلمه «آداب‌دان» از ان گرفته شده،

and the original definition of civility

و تعریف اولیه نزاکت به شهروندانی برمی‌گردد

is citizens willing to give of themselves for the good of the city,

که حاضرند خودشان را وقف منفعت شهر،

for the good of the commonwealth, for the larger good.

سعادت جامعه، آرمانی بزرگتر کنند.

So, in this talk,

بنابراین در این سخنرانی،

you're going to learn three new ways to be civil, I hope,

شما درباره سه روش متمدن بودن خواهید شنید، البته امیدوارم،

and it will be according to the original definition of civility.

و مطابق تعریف اصلی نزاکت خواهد بود.

My first problem is:

مشکل نخست من:

civility is an obsolete word.

نزاکت کلمه‌ای مهجور است.

My second problem is:

مشکل دوم من:

civility has become a dirty word in this country.

نزاکت به واژه‌یی کثیف در این کشور تبدیل شده است.

And that is whether you lean right or whether you lean left.

خواه گرایشات راستی داشته باشید یا به چپ.

And in part, that's because modern usage equates civility with decorum,

و البته بخشی از آن هم به خاطر استفاده نوین نزاکت است با آداب معاشرت،

with formal politeness, formal behavior.

ادب و رفتار رسمی.

We've gotten away from the idea of citizenship.

ما از ایده شهروندی دور افتادیم.

So, let me start by talking a little bit about my friends on the right,

بنابراین اجازه دهید، کمی درباره رفقای راست دستی حرف بزنم،

who have conflated civility with what they call political correctness.

آنهایی که نزاکت را با به اصطلاح اظهارات سیاست‌پسد ادغام می‌کنند.

And to them, callouts for civility

و برای آنها، نمایش تشریحی نزاکت

are really very much like what George Orwell wrote in "1984" --

واقعا به کتاب ۱۹۸۴ اثر جورج اورول می‌ما‌ند--

he called it "newspeak."

بقول او گفتار روزنامه‌ای.

And this was an attempt to change the way we talk

و این کوششی بود در جهت تغییر روشی که صحبت می‌کنیم

by forcibly changing the language that we use.

از طریق تغییر اجباری زبانی که استفاده می‌کنیم.

To change our ideas by changing the meaning of words.

برای تغییر تفکرمان، توسط تغییر معنای کلمات.

And I think my dinner host might have had some of that

و من فکر می‌کنم که میزبان شام من احتمالا یک مقداری از آن

rattling around there.

در یاوه‌سرایی در ذهن داشت.

And I first personally understood, though,

و اگر چه پی بردن من برای بار نخست

the right's problem with civility

با مشکل نزاکتی راستی‌ها وقتی بود

when I wrote a column about then-candidate Donald Trump.

که ستونی درباره کاندیدای وقت دونالد ترامپ نوشتم.

And he had just said

و او تازه ادعا کرده بود

he did not have time for total political correctness,

که وقتی برای اظهارات سیاست‌پسند ندارد،

and he did not believe the country did either.

و اعتقاد داشت که کشور هم این وقت را ندارد.

And I took that to heart, it was very --

و من حرفش را جدی گرفتم، خیلی--

The audience was very engaged about that online, as you can imagine.

می‌توانید تصور کنید که مخاطبین خیلی در اینترنت درباره‌ش حرف زدند.

There was a thousand responses, and this one stood out to me

هزاران پاسخ بود، و این یکی از همه بیشتربرای من برجسته بود

because it was representative:

زیرا بسیار نمایانگر بود:

"Political correctness is a pathological system

« اظهارات سیاست‌پسند سیستمی رقت‌انگیز است

that lets liberals dominate a conversation,

که به آزاد‌اندیشان اجازه می‌دهد بر گفتگو تسلط داشته،

label, demonize and shout down the opposition."

و به مخالف خود انگ بزنند، او را بد نشان داده و ساکتش کنند.»

So I think, to the right, civility translates into censure.

پس فکر کردم برای راستی‌ها، نزاکت یعنی سانسور.

So that's the right.

خب حق دارند.

Now, my friends on the left also have a problem with it.

حال، دوستان چپ‌گرای من نیز با این مساله مشکل دارند.

And for example, there have been those

و برای مثال، کسانی بوده‌اند

who have harassed Trump administration officials

برخی مقامات در کابینه ترامپ را که از دیوار مرزی

who support the President's border wall.

رئیس جمهور حمایت کردند را به ستوه آوردند.

They've been called out as rude, they've been called out as nasty,

آنها را گستاخ و بی‌نزاکت نامیده‌اند،

they've been called out as worse.

بدترین حرفها را به آنها زدند.

And after one such incident last year,

و یک سال بعد از این اتفاق،

even the Washington Post --

حتی واشنگتن پست --

you know, left-leaning Washington Post --

روزنامه چپگرایی که می‌شناسید--

wrote an editorial and sided with decorum.

سرمقاله‌ای نوشت و جانب نزاکت را گرفت.

And they argued that officials should be allowed to dine in peace.

و استدلال کرد که مقامات باید اجازه داشته باشند در آرامش غذا بخورند.

Hm.

همم.

"You know, the wall is the real incivility here.

« می‌دانید، دیوار در اینجا بی نزاکتی واقعی است.

The tear-gassing of kids, the separation of families."

گاز اشک‌اور زدن به کودکان،‌ جداسازی خانواده‌ها.»

That's what the protestors say.

حرف معترضان این است.

And imagine if we had sided, in this country,

و تصور کنید اگر در این کشور

with decorum and courtesy throughout our history.

ما در طول تاریخ با آداب‌دانی و تعظیم همسو می‌شدیم.

You know, I think about the suffragettes.

می‌دانید، توی فکرم هواداران حق رای زنان است.

They marched, they picketed.

راه‌پیمایی کردند، پیشگام در اعتصابات شدند.

They were chastised, they were arrested

برای دنبال کردن حق رای زنان

for pursuing the vote for women in the 1920s.

در دهه ۱۹۲۰ بازخواست و دستگیر شدند.

You know, I also think about the Reverend Martin Luther King Jr.,

می‌دانید توی فکرم جناب کشیش مارتین لوتر کینگ جونیور است.

the father of American nonviolent civil disobedience.

پدر سرپیچی مدنی غیرخشونت‌آمیز آمریکایی.

He was labeled as uncivil in his attempt to promote racial and economic justice.

در راستای اقداماتش جهت ترویج عدالت نژادی و اقتصادی به او انگ بی‌نزاکتی زده شد.

So I think you get a sense

پس فکر کنم حالا درک کنید

of why civility has become a problem, a dirty word, here.

چرا نزاکت الان مشکل‌ساز شده،‌ واژه کثیفی است.

Now, does this mean we can't disagree, that we can't speak our minds?

حال، این به آن معناست که ما اجازه مخالفت و زدن حرف ذهنمان را نداریم؟

Absolutely not.

مطلقا اینطور نیست.

I recently spoke with Dr. Carolyn Lukensmeyer.

اخیرا با دکتر کارولین لوکنسمییر صحبتی داشتم.

She's kind of the guru of civility in this country,

این زن به نوعی مرشد نزاکت در این کشور است،

and the executive director of a body

و مدیر اجرایی جایی به اسم

called the National Institute for Civil Discourse.

نهاد ملی برای گفتمان مدنی.

And she told me,

و او به من گفت،

"Civility does not mean appeasement or avoiding important differences.

« نزاکت به معنی تمجید یا اجتناب از اختلافات مهم نیست.

It means listening and talking about those differences with respect."

بلکه به معنی گوش کردن و صحبت کردن درباره آن اختلافات با حفظ احترام است.»

In a healthy democracy, we need to do that.

در یک دموکراسی سالم، ما به آن نیازمندیم.

And I call that respectful engagement.

و من به آن اسم مشارکت با احترام را می‌دهم.

But civil discourse also needs rules, it needs boundaries.

اما گفتمان مدنی همچنین مستلزم قوانین و محدودیتهایی است.

For instance, there's a difference

برای مثال، بین زبان صرفا گستاخانه یا

between language that is simply rude or demeaning,

تحقیرآمیز است و گفتاری که نفرت و

and speech that invokes hatred and intolerance.

تعصب را برمی‌انگیزد.

And specifically of groups.

و به خصوص گروهها.

And I'm thinking of racial and ethnic groups,

و من به گروههای قومی و نژادی می‌اندیشم،

I'm thinking of the LGBTQ community,

به جامعه دگرباشها فکر می‌کنم،

I'm thinking of the disabled.

به جامعه کم‌توانهای جسمی.

We snowflakes call this speech "hate speech."

ما نازک‌نارنجی‌ها به این گفتار می‌گوییم، «نفرت پراکنی.»

And hate speech can lead to violence.

و نفرت پراکنی می‌تواند منجر به خشونت گردد.

So, to that point, in the fall of 2018,

پس با این استناد، ‌در پاییز ۲۰۱۸،

I wrote a column about Dr. Christine Blasey Ford.

ستونی در باب دکتر کریستین بلیسی‌فورد نوشتم.

You may remember her,

شاید او را به یاد بیاورید.

she was one of the women who accused Supreme Court nominee Brett Kavanaugh

او یکی از زنانی بود که برت کاوانا نامزد دادگاه عالی را متهم

of sexual assault.

به آزار جنسی نمود.

And among the responses,

و در میان واکنشها،

I received this message, a personal message,

این پیام را دریافت کردم، یک پیام شخصی،

which you can see here on the slide.

که روی این اسلاید می‌بینید.

It's been largely redacted.

بزرگ و قرمزش کردیم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

This message was 50 words long. 10 of them were the f-bomb.

انداز پیام ۵۰ کلمه بود. ۱۰ تای آن حرف رکیک بود.

And the Democrats were called out, President Obama was called out,

و دمکراتها و پرزیدنت اوباما اسم برده شده بودند.

and I was referred to in a pretty darn vulgar and coarse way.

و به من هم به روش شدیدا مستهجن و بی‌ادبانه‌ای اشاره شده بود.

There was an explicit threat in that message,

در آن پیام تهدید کاملا بارز بود

and that is why my editors at The Post sent it to authorities.

و برای همین سردبیرهایم در روزنامه پست آن را برای مسئولین فرستادند.

This came shortly before the pipe bombs were sent to other media outlets,

درست کمی قبل از این که بمبهای لوله‌ای برای بقیه اسباب رسانه ارسال شوند،

so everybody was really kind of on guard there.

پس همه واقعا یک جورهایی مراقب بودند.

And the larger context was, only a few months before,

و در بستری بزرگ‌تر همین چند ماه قبل،

five staffers had been killed at a Maryland newspaper.

پنج نفر از کارکنان روزنامه مریلند کشته شدند.

They had been shot dead by a reader with a grudge.

خواننده‌ای کینه‌توز آنها را به گلوله بست.

"Shut up or else."

«خفه شوید یا بمیرید.»

And it was around that same time

و حول و حوش همان زمان بود

that a different reader of mine started stalking me online.

که یکی دیگر از خوانندگان شروع کرد به تعقیب کردنم.

And at first, it was ...

و اولش اینطور بود که....

I'll call it light and fluffy.

اولش بی‌خیال و سرسری گرفتم.

It was around this time last year

پارسال همین موقع‌ها بود

and I still had my Christmas decorations up

و من هنوز تزیینات کریسمسم را پرپا داشتم

and he sent me a message saying,

و او برایم پیغامی داد که،

"You should take your Christmas decorations down."

«باید تزیینات کریسمست را جمع کنی.»

And then he noticed that my dog was off leash one day,

و بعد او متوجه شد که سگم آن روز قلاده نداشته،

and then he commented that I had gone to the market.

و بعد کامنت گذاشت که به بازار رفته بودم.

And then he wrote me one that said,

بعد یکبار برایم نوشت،

"If anyone were to shoot and kill you,

«اگر کسی می‌خواست بمن شلیک کند و بکشدم،

it would not be a loss at all."

فقدانم اهمیتی نداشت.»

I wish that were the end of the story.

کاش ماجرا همین جا تمام می‌شد.

Because then, a few months later, he came to my door, my front door,

اما بعد از گذشت چند ماه، با عصبانیت دم در خانه‌ام آمد

in a rage and tried to break the door down.

و سعی کرد درب خانه را بشکند.

I now own mace, a security system

الان من یک سیستم امنیتی،‌ اسپری گاز اشک‌اور

and a Louisville Slugger baseball bat.

و باتوم بیسبال لوییزویل اسلاگر دارم.

(Sighs)

(آه کشیدن)

"Shut up or else."

«خفه شو یا بمیر.»

So, what's to be done

پس، چه باید کرد تا

to forestall civility from turning ugly, from turning violent?

مانع از زشت شدن نزاکت و تبدیل آن به خشونت شویم؟

My first rule is to deescalate language.

قانون اولم تنش‌زدایی در زبان است.

And I've stopped using trigger words in print.

پس دست از استفاده از کلمه‌های تحریک‌امیز در متن‌های چاپی برداشتم.

And by trigger words, I mean "homophobe," I mean "racist,"

و با کلمات تحریک‌آمیز، منظورم «همجنس‌گرا ستیز،‌ نژادپرست،

I mean "xenophobe," I mean "sexist."

بیگانه‌هراس و سکسیت» است.

All of those words.

همه‌ی آن کلمات.

They set people off.

این کلمات مردم را برمی‌انگیزاند.

They're incendiary

فتنه‌انگیز هستند.

and they do not allow us to find common ground.

و به ما اجازه پیدا کردن زمینه مشترک را نمی‌دهند.

They do not allow us to find a common heart.

به ما اجازه پیدا کردن امید مشترک را نمی‌دهند.

And so to this point, when John McCain died in 2018,

و بنابراین در ۲۰۱۸ وقتی مک‌کین درگذشت،

his supporters noted that he never made personal attacks.

هوادارنش خاطرنشان کردند که او هیچوقت حمله‌های شخصی نمی‌کرد.

But his opponents agreed as well,

رقبایش هم موافق بودند،

and I though that was what was really noteworthy.

و من فکر کردم ارزش خاطرنشان کردن را دارد.

He challenged people's policies, he challenged their positions,

او سیاستها و موقعیتهای آدمها را به چالش می‌کشید،

but he never made it personal.

هرگز آن را شخصی نمی‌کرد.

And so that's the second rule.

و بنابراین آن دومین قانون است.

So the problem of civility is not only an American one.

خب مشکل نزاکت تنها مشکل آمریکا نیست.

In the Netherlands, there are calls for a civility offensive right now,

در هلند درخواستهایی در جهت تعرض نزاکت اکنون در جریان است،

and as one Dutch philosopher has put it,

و آنطوری که یک فیلسوف هلندی توضیح می‌دهد،

the country has fallen under a spell of "verhuftering."

کشور دچار جادوی verhuftering شده است.

Now, this is not a word that I knew before and I did quite a bit of research.

حال این کلمه‌ای نیست که از قبل می‌دانستم و نسبتا کمی تحقیق کردم.

It loosely means bullying and the disappearance of good manners.

به معنای آزادانه قلدری کردن و ناپدید شدن اصول اخلاقی خوب است.

It actually means much worse than that, but that's what I'm saying here.

در واقع از آن هم بدتر است،

When you have a specific word, though, to describe a problem like that,

وقتی یک کلمه خاصی دارید که آن مشکل را توضیح دهد.

you know you really have a problem.

پس واقعا مشکلی در بین هست.

And in the United Kingdom, the [2016] Brexit vote ...

و در بریتانیا، رای به برگزیت [در ۲۰۱۶]

you know, has divided a nation even more so.

باعث دودستگی یا حتی بیشتر در یک کشور شده است.

And one critic of the breakup called those who favor it --

و یکی از منتقدان جدایی هوادران طرح را اینطور توصیف کرده:

I just love this phrase --

فقط عاشق این عبارتم--

"the frightened parochial lizard brain of Britain."

«کوته‌بینی ترسناک مغز سوسماری بریتانیا.»

The frightened parochial lizard brain of Britain.

کوته‌بینی ترسناک مغز سوسماری بریتانیا.

That's personal.

شخصی است.

And it makes me miss "Downton Abbey"

و باعث می‌شود دلم برای سریال «داون تاون ابی» تنگ شود

and its patina of civility.

و آن الگوی نزاکتی که داشت.

But therein lies the third rule:

اما اینجاست که به قانون سوم می‌رسیم:

don't mistake decorum for civility.

شان را با نزاکت اشتباه نگیرید.

Even if you have a dowager countess as fabulous as Dame Maggie Smith.

حتی اگر بیوه اشرافی مسن محشری مثل بانو مگی اسمیت باشید.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

[Don't be defeatist. It's so middle class.]

[شکست خورده نباشید. خیلی طبقه‌متوسطی است.]

So let me end with one last story.

با این داستان حرف را تمام می‌کنم.

Not that long ago, I was at a bakery, and they make these amazing scones.

همین چند وقت پیش، در نانوایی بودم، که نان مربایی‌های فوق‌العاده‌ای دارند.

So, long line -- there are a lot of scones.

خب صف طولانی-- یک عالم نان مربایی.

And one by one, the scones were disappearing

و یک به یک نان‌های مربایی ناپدید می‌شدند

until there was one woman in between me and that last scone.

تا این که یک زن بین من و نان‌هایی مربایی بود.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Praise the Lord, she said, "I'll have a croissant."

خدا را شکر، او گفت، «من نان کروسان دارم.»

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

So when it became my turn, I said, "I'll take that scone."

پس وقتی نوبت من شد، گفتم، «آن نان مربایی را می‌خواهم.»

The guy behind me --

شخص پشت‌سری من--

I'd never turned around, never seen him --

هرگز برنگشتم و او را ندیدیم--

he shouted, "That's my scone!

داد زد، « آن نان مربایی منه!

I've been waiting in line 20 minutes."

۲۰ دقیقه توی صف ایستادم.»

And I was like, "Who are you?

و من اینطوری بودم، « تو کی هستی؟

I've been waiting in line 20 minutes, and you're behind me."

۲۰ دقیقه توی صفم ایستادم، و تو پشت سرم ایستادی.»

So, I grew up here in New York,

خب من اینجا در نیویورک بزرگ شدم

and went to high school not that far from here.

و دبیرستانی که می‌رفتم از اینجا دور نبود.

And I may seem, you know, very civil here and so on,

و می دانید شاید اینطور به نظر برسم که خیلی با نزاکت هستم و غیره،

but I can hip check anybody for a taxicab in this room, on these streets.

اما توی خیابان و این سالن برای سوار تاکسی شدن می‌توانم همه شما را پس بزنم.

So I was surprised when I said to this guy ...

پس واقعا باعث شگفتی خودم شدم وقتی به آن یارو گفتم،

"Would you like half?"

«نصفش را میخوای؟»

"Would you like half?"

«نصفش را میخوای؟»

I didn't think about it, it just came out.

به آن فکر نکردم، از دهنم پرید.

And then, he was very puzzled, and I could see his face change

و بعد، نگاه تعجب کرده او را دیدم و متوجه تغییر چهره‌اش شدم

and he said to me,

و او به من گفت،

"Well, how about if I buy another pastry and we'll share both of them?"

«خب، نظرت چیست اگر من یک شیرینی دیگر بخرم و هر دو را باهم نصف کنیم؟»

And he did, and we did.

و همین کار را انجام دادیم.

And we sat and talked.

نشستیم و حرف زدیم.

We had nothing in common.

نقطه مشترکی نداشتیم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

We had nothing in common: nationality, sexual orientation, occupation.

نقطه مشترکی نداشتیم: ملیت، گرایش جنسی، شغل.

But through this moment of kindness, through this moment of connection,

اما بواسطه این لحظه از مهربانی، این لحظه از ارتباط،

we developed a friendship, we have stayed in touch.

رفاقت بین ما شکل گرفت، به ارتباطمان ادامه دادیم.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Although he was appalled to learn that I'm called the Civilist after that.

اگر چه او بعد از اینکه فهمید من آداب‌دان هستم وحشت زده شد.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

But I call this the joy of civility.

اما من این را لذت نزاکت می‌نامم.

The joy of civility.

لذت نزاکت.

And it led me to wonder,

و باعث شد فکر کنم،

what is the good we forgo, not just the trouble we avoid,

تا کجا پیش برویم خوب است و در چه حدی به دردسر می‌افتیم،

when we choose to be uncivil.

وقتی بی‌نزاکتی را بر می‌گزینیم.

And by good, I mean friendship, I mean connection.

و از خوبی، منظورم رفاقت و رابطه است.

I mean sharing 1000 calories.

منظورم به اشتراک گذاشتن ۱۰۰۰ کالری است.

But I also mean it in a larger way.

اما در مقیاس بزرگتر هم منظورم هست.

You know, as communities and as a country and as a world.

منظورم در حد جوامع،‌ کشورها و جهانی است.

What are we missing out on?

آن بیرون چه چیزی را از دست می‌دهیم؟

So, today, we are engaged in a great civil war of ideas and identity.

بنابراین امروزه، ما در جنگ مدنی بزرگتری از هویت و ایده‌ها مشارکت داریم.

And we have no rules for them.

و قوانینی برای آنها نداریم.

You know, there are rules for war.

خب می‌دانید که برای جنگ قوانینی داریم.

Think about the Geneva Conventions.

پیمان ژنو را در نظر بگیرید.

They ensure that every soldier is treated humanely,

متضمن آن است که با سربازان برخورد انسانی شود

on and off the battlefield.

خواه داخل و خارج از میدان نبرد.

So, frankly, I think we need a Geneva Convention of civility,

پس رک بگویم که به نظرم یک پیمان ژنو برای نزاکت نیاز داریم

to set the rules for discourse for the parameters of that.

برای وضع قوانینی برای گفتمان ‌و شاخص‌های آن.

To help us become better citizens of our communities and of our countries.

که برای این که شهرواندن بهتری برای جوامع و کشورهای خود باشم کمک کند.

And if I have anything to say about it,

و اگر حرفی در این باره برای گفتن داشته باشم،

I would base those rules on the original definition of civility,

آن قوانین را برپایه‌ی تفسیراصلی نزاکت بنا می‌گذارم،

from the Latin and from the French.

از لاتین و از فرانسوی.

Civility:

نزاکت:

citizens willing to give of themselves for the greater good.

شهروندانی که تمایل دارند از خودشان برای کامیابی بزرگ‌تر بگذرند،

For the good of the city.

برای صلاح شهر.

So I think civility, with that understanding, is not a dirty word.

پس معتقدم که نزاکت، با چنین برداشتی، کلمه‌ی کثیفی نیست.

And I hope the civilist will not become, or will not stay, obsolete.

و من امیدوارم که نزاکت، مترود و منسوخ نشود و نماند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)