What would happen if we upload our brains to computers? | Robin Hanson

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: sadegh zabihi

Someday, we may have robots as smart as people,

ممکن است روزی ربات‌هایی به هوشمندی یک انسان داشته باشیم،

artificial intelligence, AI.

هوش مصنوعی، اِی آی.

How could that happen?

چطور این اتفاق پیش خواهد آمد؟

One route is that we'll just keep accumulating better software,

یک راه این است که همچنان نرم افزارهای بهتری ایجاد کنیم،

like we've been doing for 70 years.

همانطور که در ۷۰ سالِ گذشته می‌کردیم.

At past rates of progress, that may take centuries.

با همان نرخ پیشرفت قبلی، ممکن است قرن‌ها طول بکشد.

Some say it'll happen a lot faster

بعضی‌ها می‌گویند که سریع تر پیش خواهد آمد

as we discover grand new powerful theories of intelligence.

چون ما نظریه‌های جدید و بنیادی و قدرتمند هوش را کشف خواهیم کرد.

I'm skeptical.

من شک دارم.

But a third scenario

اما راه حل سوم

is what I'm going to talk about today.

چیزی است که امروز در موردش صحبت می‌کنم

The idea is to port the software from the human brain.

این نظریه که نرم افزار را مستقیماً از مغز انسان انتقال دهیم.

To do this, we're going to need three technologies to be good enough,

برای انجامش، ما به سه فناوری مناسب نیاز خواهیم داشت،

and none of them are there yet.

که هنوز هیچ کدامشان وجود ندارند.

First, we're going to need lots of cheap, fast, parallel computers.

اول، به تعداد زیادی رایانه ارزان و سریع و موازی احتیاج خواهیم داشت.

Second, we're going to need to scan individual human brains

دوم، باید بتوانیم مغز انسان ها را اسکن کنیم

in fine spatial and chemical detail,

با جزئیات شیمیایی و مختصات فضایی دقیق،

to see exactly what cells are where, connected to what, of what type.

تا دقیقا ببینیم که هر سلولی کجاست، به چه متصل شده و چه نوعی است.

And third, we're going to need computer models

و سوم، به الگوهای رایانه ای

of how each kind of brain cell works --

از عملکرد هر نوع از سلول‌های مغز نیازمندیم --

taking input signals, changing interval state

که سیگنال‌های ورودی را می‌گیرند، و ترتیب‌ها را تغییر می‌دهند

and sending output signals.

و سیگنال های خروجی را می‌فرستند.

If we have good enough models of all the kinds of brain cells

اگر مدل های مناسبی از تمامی انواع سلول های مغزی

and a good enough model of the brain,

و الگوی مناسبی از مغز داشته باشیم،

we can put it together to make a good enough model of an entire brain,

می توانیم در کنار یکدیگر قرار دهیم و مدلی مناسب از تمامی مغز ایجاد کنیم،

and that model would have the same input-output behavior as the original.

که رفتارهای ورودی و خروجیِ یکسانی با نمونه اولیه خواهد داشت.

So if you talk to it, it might talk back.

بنابراین اگر با آن صحبت کنید، ممکن است پاسخ دهد.

If you ask it to do things, it might do them.

اگر از آن کاری بخواهید، ممکن است انجامش دهد.

And if we could do that, everything would change.

و اگر بتوانیم این کار را بکنیم، همه چیز تغییر خواهد کرد.

People have been talking about this idea for decades,

ده‌ها سال است که در باره این نظریه

under the name of "uploads."

به نام «بارگذاری» صحبت می‌کنند.

I'm going to call them "ems."

من آن را «اِم‌ها» نامیده ام.

When they talk about it, they say,

وقتی که درباره اش صحبت می‌کنند، می‌پرسند،

"Is this even possible?

«اصلاً ممکن است؟

If you made one, would it be conscious? Or is it just an empty machine?

اگر یکی از آن ها بسازیم، ادراک خواهد داشت؟ یا فقط یک ماشین توخالی است؟

If you made one of me, is that me or someone else?"

اگر یکی از روی من بسازی، من خواهم بود یا کس دیگری؟»

These are all fascinating questions that I'm going to ignore ...

همه این ها، سوال‌هایی عالی هستند که جوابشان را نمی‌دهم ...

(Laughter)

(خنده حضار)

because I see a neglected question:

چون به نظرم سوال اصلی را ندیده‌ایم:

What would actually happen?

واقعاً چه اتفاقی خواهد افتاد؟

I became obsessed with this question.

من شیفته این سوال شده‌ام.

I spent four years trying to analyze it,

و چهار سال را به بررسی آن گذرانده‌ام،

using standard academic tools, to guess what would happen,

از ابزار‌های علمی برای پیش بینی آنچه اتفاق می‌افتد استفاده کرده‌ام،

and I'm here to tell you what I found.

و حالا اینجا هستم تا بگویم چه پیدا کرده‌ام.

But be warned --

اما حواستان باشد --

I'm not offering inspiration, I'm offering analysis.

نمی خواهم تشویقتان کنم، تنها تحلیل را ارائه می‌کنم.

I see my job as telling you what's most likely to happen

به نظرم کارم این است که بگویم به احتمال زیاد چه اتفاقی خواهد افتاد

if we did the least to avoid it.

شاید حداقل کاری برای جلوگیری کردیم.

If you aren't at least a bit disturbed by something I tell you here,

اگر حتی کمی نگران چیزی که اینجا می‌گویم نشده‌اید،

you're just not paying attention.

اصلاً توجه نکرده‌اید.

(Laughter)

(خنده حضار)

OK, the first thing I can tell you

اولین چیزی که می توانم بگویم

is that ems spend most of their life in virtual reality.

این است که «اِم‌ها» بیشتر زندگی خود را در واقعیت مجازی می‌گذراند.

This is what you might look like if you were using virtual reality.

اگر از واقعیت مجازی استفاده کنید ممکن است این شکلی شوید.

And this is what you might see:

و ممکن است این را ببینید:

sunlight glinting off of water, you might hear gulls flying above,

آفتاب برروی سطح اب می‌تابد، ممکن است صدای پرواز مرغ های دریایی را بشنوید،

you might even feel the wind on your cheeks or smell seawater,

ممکن است حتی نسیم را روی گونه های خود حس کنید و یا بوی دریا را بشنوید،

with advanced hardware.

با سخت افزارهایی پیشرفته.

Now, if you were to spend a lot of time here,

اگر لازم باشد مدت زمان زیادی اینجا باشید،

you might want a dashboard

یک صفحه کنترل نیاز دارید

where you could do things like make a phone call,

که با آن کارهایی مثل تلفن زدن انجام دهید،

move to a new virtual world,

به دنیای مجازی دیگری منتقل شوید،

check your bank account.

حساب بانکی خود را چک کنید.

Now, while this is what you would look like in virtual reality,

اگرچه شما در یک واقعیت مجازی این شکلی خواهید بود،

this is what an em would look like in virtual reality.

یک «اِم» در واقعیت مجازی به این شکل است،

It's computer hardware sitting in a server rack somewhere.

سخت افزار رایانه‌ای آن در جایی در کابینت سرور قرار دارد.

But still, it could see and experience the same thing.

اما همچنان می تواند همان چیزها را ببیند و تجربه کند.

But some things are different for ems.

اما بعضی چیز‌ها برای «اِم ها» فرق می‌کنند.

First, while you'll probably always notice that virtual reality isn't entirely real,

اول، اگرچه احتمالاً شما همیشه می‌فهمید که واقعیت مجازی کاملاً واقعی نیست،

to an em, it can feel as real to them as this room feels to you now

برای یک «اِم» ممکن است کاملاً مثل این اتاق برای شما واقعی باشد

or as anything ever feels.

یا هر چیز دیگری که تا حالا حس کرده‌اید.

And ems also have some more action possibilities.

و همینطور «اِم‌ها» توانایی‌های بیشتری دارند

For example, your mind just always runs at the same speed,

مثلا، مغز شما همیشه با سرعت ثابتی فعالیت می‌کند،

but an em can add more or less computer hardware to run faster or slower,

اما یک «اِم» می تواند سرعت فعالیتش را با کم یا زیاد کردن سخت افزار تغییر دهد،

and therefore, if the world around them seems to be going too fast,

و بنابراین، اگه سرعت دنیای اطرافشان به نظر زیاد باشد،

they can just speed up their mind,

می توانند سرعت ذهنشان را زیاد کنند

and the world around them would seem to slow down.

و دنیای اطرافشان آهسته به نظر خواهد رسید

In addition, an em can make a copy of itself at that moment.

به علاوه، یک «اِم» می تواند هر لحظه از خود یک کپی بسازد

This copy would remember everything the same,

این کپی همه چیز را به همان شکل به یاد می آورد،

and if it starts out with the same speed, looking at the same speed,

و اگر با همان سرعت شروع کند، با توجه به همان سرعت،

it might even need to be told, "You are the copy."

شاید مجبور باشیم بگوییم «تو یک کپی هستی.»

And em could make archive copies,

یک «اِم» می تواند کپی های زیادی را بایگانی کند،

and with enough archives,

و با بایگانی های کافی،

an em can be immortal --

یک «اِم» می تواند ابدی باشد --

in principle, though not usually in practice.

اصولاً، اگرچه ممکن است عملی نباشد.

And an em can move its brain, the computer that represents its brain,

و یک «اِم» می تواند مغزش، رایانه‌ای که مغزش است را،

from one physical location to another.

از یک محل فیزیکی به جای دیگر جابجا کند.

Ems can actually move around the world at the speed of light,

در حقیقت «اِم‌ها» می توانند با سرعت نور در جهان جابجا شوند.

and by moving to a new location,

و با رفتن به جای جدید،

they can interact more quickly with ems near that new location.

می توانند با «اِم‌های» دیگر آن محل سریعتر ارتباط برقرار کنند.

So far, I've been talking about what ems can do.

تا الان، درباره اینکه «اِم‌ها» چه کارهایی می‌توانند انجام دهند صحبت کرده‌ام.

What do ems choose to do?

«اِم‌ها» چه کاری می‌خواهند انجام دهند؟

To understand that, we'll need to understand three key facts.

برای درک آن، نیازمند فهمیدن سه واقعیت هستیم.

First, ems by definition do what the human they emulate would do

اول، فرض اولیه این است که «اِم‌ها» همان کاری کنند که انسان معادلشان

in the same situation.

در همان شرایط انجام می‌دهند.

So their lives and behavior are very human.

بنابراین زندگی و رفتارشان کاملاً انسانی خواهد بود.

They're mainly different because they're living in a different world.

تفاوت اصلی‌شان این است که در دنیا‌های متفاوتی زندگی می‌کنند.

Second, ems need real resources to survive.

دوم، «اِم‌ها» برای زنده ماندن به منابع تغذیه واقعی نیاز دارند.

You need food and shelter or you'll die.

شما به غذا و سرپناه نیاز دارید وگرنه می‌میرید.

Also, ems need computer hardware, energy, cooling, or they can't exist.

همچنین، «اِم‌ها» برای وجود به سخت افزار رایانه ای، انرژی، خنک کننده نیاز دارند.

For every subjective minute that an em experiences,

برای هر دقیقه فعالیت ذهنی یک «اِم،»

someone, usually that em, had to work to pay for it.

کسی، معمولاً همان «اِم،» باید کار کند تا هزینه‌اش را بپردازد.

Third, ems are poor.

سوم، «اِم‌ها» فقیر هستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

The em population can grow quicker than the em economy,

جمعیت «اِم‌ها» سریعتر از اقتصادشان رشد می‌کند،

so that means wages fall down to em subsistence levels.

و این یعنی درآمدشان از سطح زندگیشان پایین‌تر خواهد بود.

That means ems have to be working most of the time.

و این یعنی «اِم‌ها» باید اکثر اوقات کار کنند.

So that means this is what ems usually see:

و این یعنی معمولاً «اِم‌ها» را اینگونه می‌بینیم:

beautiful and luxurious, but desks --

زیبا و اشرافی، اما میز‌ها --

they're working most of the time.

بیشتر اوقات مشغول کارند.

Now, a subsistence wage scenario, you might think, is exotic and strange,

موضوع درآمد در سطح زندگی، ممکن است برایتان عجیب و غریب باشد،

but it's actually the usual case in human history,

اما در واقع این موضوعی معمولی در تاریخ انسان است،

and it's how pretty much all wild animals have ever lived,

و تقریباً تمامی جانوران وحشی اینگونه زندگی کرده اند،

so we know what humans do in this situation.

ما می‌دانیم که انسان‌ها در این شرایط چه کرده‌اند.

Humans basically do what it takes to survive,

انسانها اساساً هر کاری برای نجات لازم است انجام می‌دهند،

and this is what lets me say so much about the em world.

و به همین‌ دلیل است که این همه از دنیای «اِم‌ها» می‌دانم.

When creatures are rich, like you,

وقتی موجودی ثروتمند است، مثل شما،

you have to know a lot about what they want

باید در مورد چیز‌هایی که می‌خواهند کلی بدانید

to figure out what they do.

تا بفهمید که چه می‌کنند.

When creatures are poor,

وقتی موجودات فقیرند،

you know that they mostly do what it takes to survive.

بیشتر کار‌هایی که برای بقا می‌کنند را می‌دانید.

So we've been talking about the em world from the point of view of the ems --

پس ما در مورد زندگی «اِم‌ها» از دیدگاه خودشان صحبت می‌کردیم --

now, let's step back and look at their whole world.

بیایید قدمی به عقب بر‌گردیم و به تمامی دنیایشان نگاه کنیم.

First, the em world grows much faster than ours,

اول، جهان «اِم» خیلی سریعتر از مال ما رشد می‌کند،

roughly a hundred times faster.

تقریباً صد برابر سریعتر.

So the amount of change we would experience in a century or two,

پس تغییراتی که ما در یک یا دوقرن تجربه می‌کنیم،

they would experience in a year or two.

آنها در یک یا دو سال تجربه می‌کنند.

And I'm not really willing to project this age much beyond that,

علاقه‌ای هم ندارم تا این زمان را بیشتر از این بررسی کنم.

because plausibly by then something else will happen, I don't know what.

چون احتمالاً از آن به بعد اتفاقات دیگری خواهد افتاد، که نمی‌دانم.

Second, the typical emulation runs even faster,

دوم، شبیه‌سازی‌های معمولی خیلی سریعند،

roughly a thousand times human speed.

تقریباً هزار برابر سریعتر از انسان.

So for them, they experience thousands of years in this year or two,

پس از دید آنها، یک یا دوسال، معادل هزاران سال خواهد بود،

and for them, the world around them is actually changing more slowly

و از دید آنها، جهان اطرافشان خیلی کندتر می‌گذرد

than your world seems to change for you.

تا دنیایی که در اطراف شما تغییر می‌کند.

Third, ems are crammed together in a small number of very dense cities.

سوم، «اِم‌ها»، در تعداد کمی شهر‌های خیلی پر تراکم، تنگ هم زندگی می‌کنند.

This is not only how they see themselves in virtual reality,

نه تنها در واقعیت مجازی خود را اینگونه می‌بینند،

it's also how they actually are physically crammed together.

بلکه در واقعیت هم تنگ هم قرار دارند.

So at em speeds, physical travel feels really painfully slow,

پس از دید «اِم‌ها» مسافرت فیزیکی به شدت کند است،

so most em cities are self-sufficient,

پس بیشتر شهر‌های «اِم» خودکفا هستند.

most war is cyber war,

بیشتر جنگ‌ها، سایبری است،

and most of the rest of the earth away from the em cities

و بیشتر مکان‌های زمین که از شهر‌های «اِم» دورند

is left to the humans, because the ems really aren't that interested in it.

برای انسانها باقی مانده‌اند چون «اِم‌ها» علاقه‌ای به آنها ندارند.

Speaking of humans,

از انسانها گفتیم،

you were wanting to hear about that.

حتماً باید این را بشنوید.

Humans must retire, at once, for good.

انسانها، همگی باید یکباره بازنشسته شوند، به خوبی.

They just can't compete.

نمی‌توانند رقابت کنند. به همین سادگی.

Now, humans start out owning all of the capital in this world.

انسانها شروع به تصاحب کل سرمایه جهان می‌کنند.

The economy grows very fast, their wealth grows very fast.

اقتصاد به سرعت رشد می‌کند. ثروتشان به سرعت زیاد می‌شود.

Humans get rich, collectively.

در کل، انسان‌ها ثروتمند می‌شوند.

As you may know, most humans today don't actually own that much

همانطور که می‌دانید، بیشتر انسانهای امروز، صاحب چیز زیادی نیستند.

besides their ability to work,

غیر از توان کاریشان،

so between now and then, they need to acquire sufficient assets,

پس از حالا باید سعی کنند تا سرمایه کافی را بدست آورند،

insurance or sharing arrangements,

بیمه یا تمهیدات سهام،

or they may starve.

یا ممکن است گرسنه بمانند.

I highly recommend avoiding this outcome.

توصیه اکید می‌کنم که نگذاریم این اتفاق بیافتد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, you might wonder,

ممکن است تعجب کنید،

why would ems let humans exist?

چرا «اِم‌ها» می‌گذارند تا انسان‌ها باقی بمانند؟

Why not kill them, take their stuff?

چرا آنها را نکشند و چیز‌هایشان را بگیرند؟

But notice we have many unproductive retirees around us today,

توجه کنید که ما امروز هم بازنشتگان غیر مفید زیادی در میانمان داریم،

and we don't kill them and take their stuff.

که آنها را نمی‌کشیم و چیز‌هایشان را نمی‌گیریم.

(Laughter)

(خنده حضار)

In part, that's because it would disrupt the institutions we share with them.

قسمتی از دلیلش این است که برای سازمان‌هایی که با هم شریکیم مشکل ایجاد می‌کند.

Other groups would wonder who's next,

گروه‌های دیگر می‌گویند نوبت بعدی کیست؟

so plausibly, ems may well let humans retire in peace during the age of em.

احتمالاً، «اِم‌ها» در دورانشان می‌گذارند تا انسان‌ها در صلح بازنشسته شوند.

You should worry more that the age of em only lasts a year or two

بیشتر باید نگران این باشی که دوران «اِم‌ها» یکی دو سال بیشتر نیست

and you don't know what happens next.

و نمی‌دانی بعدش چه می‌شود.

Ems are very much like humans,

«اِم‌ها» خیلی شبیه انسان‌ها هستند.

but they are not like the typical human.

اما شبیه انسان‌های معمولی نیستند.

The typical em is a copy of the few hundred most productive humans.

«اِم‌های» معمولی کپی چند صد نفر از پربازده‌ترین انسان‌ها هستند.

So in fact, they are as elite, compared to the typical human,

پس در حقیقت، آنها در مقایسه با انسان معمولی نخبه هستند،

as the typical billionaire, Nobel Prize winner,

مثل میلیاردر‌ها، برندگان جایزه نوبل،

Olympic gold medalist, head of state.

دارندگان مدال طلای المپیک، روسای کشور‌ها.

Ems look on humans perhaps with nostalgia and gratitude,

«اِم‌ها» به انسان‌ها نگاهی از روی دلتنگی وحق‌شناسی دارند،

but not so much respect,

اما نه از روی احترام،

which is, if you think about it, how you think about your ancestors.

به نگاهتان نسبت به اجدادتان توجه کنید.

We know many things about how humans differ in terms of productivity.

ما چیز‌های زیادی درباره تفاوت‌های انسان‌ها از دید تولید می‌دانیم.

We can just use those to predict features of ems --

که از آنها می‌توانیم برای پیش بینی ویژگی‌های «اِم‌ها» استفاده کنیم --

for example, they tend to be smart, conscientious, hard-working,

مثلاً، آنها دوست دارند باهوش، وظیفه شناس، سختکوش،

married, religious, middle-aged.

متاهل، مذهبی و میانسال باشند.

These are features of ems.

این ویژگی «اِم‌ها» است.

Em world also contains enormous variety.

دنیای «اِم» همچنین بی‌نهایت متنوع است.

Not only does it continue on with most of the kinds of variety that humans do,

نه تنها همان تنوع‌هایی که انسان‌ها دارند را دنبال می‌کند،

including variety of industry and profession,

مثل انواع صنایع یا مشاغل،

they also have many new kinds of variety,

انواع جدید زیادی را هم شامل می‌شود،

and one of the most important is mind speed.

و یکی از مهمترین آنها سرعت ذهنی است.

Ems can plausibly go from human speed

«اِم‌ها» ظاهراً می‌توانند از سرعت انسان

up to a million times faster than human speed,

تا یک میلیون برابر سریعتر،

and down to a billion times slower than human speed.

و تا یک میلیارد بار کند‌تر باشند.

Faster ems tend to have markers of high status.

«اِم‌های» سریعتر دوست دارند در جایگاه‌های بالا قرارگیرند.

They embody more wealth. They win arguments.

ثروت بیشتری را مجسم می‌کنند. در منازعات برنده می شوند.

They sit at premium locations.

در بهترین محل‌ قرار می‌گیرند.

Slower ems are mostly retirees,

«اِم‌های» کندتر معمولاً بازنشسته‌ها هستند،

and they are like the ghosts of our literature.

شبیه ارواح در ادبیات ما هستند.

If you recall, ghosts are all around us --

اگر صدایشان کنی، در اطرافمان هستند --

you can interact with them if you pay the price.

اگر هزینه‌اش را بدهی می‌توانی با آنها ارتباط بگیری.

But they don't know much, they can't influence much,

اما چیز زیادی نمی‌دانند، و تأثیر زیادی هم ندارند،

and they're obsessed with the past, so what's the point?

و عاشق گذشته هستند، پس فایده‌ شان چیست؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Ems also have more variety in the structure of their lives.

«اِم‌ها» تنوع زیادی از نگاه ساختار زندگی دارند.

This is your life: you start and you end, really simple.

زندگی شما اینطور است: شروع می‌شود و تمام می‌شود، خیلی ساده.

This is the life of an em,

زندگی «اِم» اینطور است،

who every day splits off some short-term copies

در هر روز به نسخه‌های کوتاه مدتی تقسیم می‌شود

to do short-term tasks and then end.

تا کار‌های کوتاه مدتی را انجام دهد و تمام می‌شود.

We'll talk more about those short term versions in a moment,

در مورد این نسخه‌های کوتاه مدت بعداً صحبت می‌کنیم،

but they are much more efficient

اما کاراییشان خیلی بالاست

because they don't have to rest for the next day.

چون نیازی به استراحت برای فردا ندارند.

This em is more opportunistic.

این «اِم» فرصت طلبتر است.

They make more copies of themselves when there's more demand for that.

کپی‌های بیشتری از خودش وقتی تقاضا بیشتر است می‌سازد.

They don't know which way the future's going.

نمی‌دانند که آینده در کدام جهت حرکت می‌کند.

This is an em designer,

این یک «اِم» طراح است،

who conceives of a large system

که به نظر ساختار بزرگی است

and then breaks recursively into copies who elaborate that,

که به شکلی قابل برگشت به کپی‌هایی برای انجام جزئیات تقسیم می‌شود.

so ems can implement larger, more coherent designs.

به این ترتیب «اِم‌ها» می‌توانند طراحی‌های بزرگتر و هماهنگتری را انجام دهند.

This an emulation plumber

این یک «شبه اِم» لوله کش است.

who remembers that every day, for the last 20 years,

که یادش می‌آید که همه روز‌های ۲۰ سال گذشته،

they only ever worked two hours a day, a life of leisure.

تنها روزی دو ساعت کار کرده، یک زندگی پر رفاه.

But what really happened is, every day they had a thousand copies,

اما در واقع آنچه اتفاق افتاده این است، هر روز هزار کپی از آنها،

each of whom did a two-hour plumbing job,

هر کدامشان دو ساعت لوله کشی کرده،

and only one of them went on to the next day.

و تنها یکی از آنها به روز بعد رفته.

Objectively, they're working well over 99 percent of the time.

از دید واقعی، ۹۹ درصد زمان را کار کرده‌اند.

Subjectively, they remember a life of leisure.

از دید ذهنی، یک زندگی پر رفاه را بیاد می‌آورند.

(Laughter)

(خنده حضار)

This, again, is you. You start and you end.

دوباره، این شمایید. شروع می‌کنی و تمام می‌کنی.

This could be you if at the start of party,

این می‌تواند شما در شروع یک میهمانی باشد،

you took a drug that meant you would not remember that party

مواد مخدری مصرف می‌کنی که دیگر میهمانی یادت نمی‌ماند

ever after that day.

حتی بعد از آن روز.

Some people do this, I'm told.

شنیده‌ام بعضی‌ها این کار را می‌کنند.

Toward the end of the party,

اواخر میهمانی،

will you say to yourself, "I'm about to die, this is terrible.

به خودت می‌گویی، « دارم می‌میرم، افتضاح است.

That person tomorrow isn't me, because they won't remember what I do."

آن آدم فردا من نیستم، چون یادش نمی‌آید که چه می‌کنم.»

Or you could say, "I will go on tomorrow. I just won't remember what I did."

یا شاید بگویی،«فردا ادامه می‌دهم یادم نخواهد آمد چه کرده‌ام.»

This is an em who splits off a short-term copy

این «اِمی» است که از یک نسخه کوتاه مدت جدا می‌شود

to do a short-term task and then end.

تا کار‌های کوتاه مدتی که تمام می‌شود را انجام دهد.

They have the same two attitude possibilities.

هر دو نگرش یکسانی دارند.

They can say, "I'm a new short-term creature with a short life. I hate this."

ممکن است بگویند، « من از اینکه یک کپی کوتاه مدت با عمری کوتاهم، متنفرم.»

Or "I'm a part of a larger creature who won't remember this part."

یا «بخشی از یک موجود بزرگترم که این قسمت را یادش نخواهد آمد.»

I predict they'll have that second attitude,

پیش‌بینی‌ام اینست که که نگرش دوم را خواهند داشت،

not because it's philosophically correct, but because it helps them get along.

نه چون از دید فلسفی درست است، چون باعث پیش رفتشان می‌شود.

Today, if the president says we must invade Iraq,

امروز اگر رئیس جمهور بگوید باید به عراق حمله کنیم.

and you say, "Why?"

و بگویی، «چرا؟»

and they say, "State secret,"

و جواب دهند، « اسرار ملی،»

you're not sure if you can trust them,

مطمئن نیستی که به آنها اعتماد داری،

but for ems, a copy of the president and a copy of you can go inside a safe,

اما برای «اِم‌ها»، کپی تو و رئیس جمهور می‌توانند داخل یک گاو صندوق شوند،

explain all their secret reasons,

و همه اسرار را توضیح دهند،

and then one bit comes out from your copy to yourself,

بعد چیزی از کپی تو به تو منتقل شود،

telling you if you were convinced.

و به تو بگوید که قانع شده‌ای.

So now you can know there is a good reason.

و حالا می‌توانی بدانی که دلیل خوبی وجود دارد.

I know you guys are all eager to evaluate this world.

می‌دانم که شما‌ها بی‌صبرانه می‌خواهید این دنیا را بررسی کنید.

You're eager to decide if you love it or hate it.

دوست دارید بفهمید که دوستش دارید یا بدتان می‌آید.

But think: your ancestors from thousands of years ago

اما فکر کنید: اجداد شما از هزاران سال پیش

would have loved or hated your world

دنیای شما را دوست داشته یا متنفر بوده‌اند

based on the first few things they heard about it,

از روی چند چیزی که از آن شنیده‌اند،

because your world is really just weird.

چون دنیای شما واقعاً عجیب است.

So before judging a strange future world, you should really learn a lot about it,

پس قبل از قضاوت دنیای عجیب آینده، باید آن را خوب بشناسید،

maybe read a whole book about it,

مثلاً درباره‌اش یک کتاب بخوانید،

and then, if you don't like it, work to change it.

و بعد، اگر دوستش نداشتید، کاری کنید تا تغییرش دهید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

( تشویق حضار )