Why we have an emotional connection to robots | Kate Darling

Translator: Joseph Geni Reviewer: Krystian Aparta

Translator: ahmad rahbari Reviewer: sadegh zabihi

There was a day, about 10 years ago,

یک روز حدوداً ۱۰ سال قبل،

when I asked a friend to hold a baby dinosaur robot upside down.

از دوستی خواستم روبات بچه دایناسور را وارونه نگه‌دارد.

It was this toy called a Pleo that I had ordered,

اسم این عروسک پلیو نام داشت که سفارش داده بودم،

and I was really excited about it because I've always loved robots.

و من واقعاً برای داشتن آن هیجان زده بودم زیرا همیشه روبات‌ها را دوست داشتنم.

And this one has really cool technical features.

و این یکی واقعاً ویژگی‌های فنی جالبی داشت.

It had motors and touch sensors

دارای موتور، سنسور لمسی

and it had an infrared camera.

و دوربین مادون قرمز بود.

And one of the things it had was a tilt sensor,

و سنسور شیب، یکی دیگر از چیز‌هایی که آن داشت.

so it knew what direction it was facing.

بنابراین می‌دانست به چه سمتی قرار دارد.

And when you held it upside down,

و وقتی شما آن را وارونه نگه می‌داشتید،

it would start to cry.

آن شروع به گریه می‌کرد.

And I thought this was super cool, so I was showing it off to my friend,

و من فکر کردم این فوق العاده جالب است بنابراین من آن را به دوستم نشان دادم

and I said, "Oh, hold it up by the tail. See what it does."

و به او گفتم، "اُه، دم این را بگیر، ببین چکار می‌کند."

So we're watching the theatrics of this robot

ما نمایش این روبات را نظاره می‌کردیم.

struggle and cry out.

تقلا و زاری کردن.

And after a few seconds,

و بعد از چند ثانیه،

it starts to bother me a little,

آن کمی موجب رنجش خاطرم شد،

and I said, "OK, that's enough now.

و من گفتم، "خوب، کافیه.

Let's put him back down."

بیا بگذاریمش زمین."

And then I pet the robot to make it stop crying.

من روبات را نوازش کردم تا گریه‌اش متوقف شد.

And that was kind of a weird experience for me.

و این یک تجربه عجیب برای من بود.

For one thing, I wasn't the most maternal person at the time.

آن زمان من برای روبات، مانند مادر بودم.

Although since then I've become a mother, nine months ago,

اگرچه از آن زمان به بعد، یعنی ۹ ماه پیش من مادر شدم.

and I've learned that babies also squirm when you hold them upside down.

و من یادگرفتم هنگامیکه بچه‌ها را سر و ته بگیریم بچه‌ها ناراحت می‌شوند.

(Laughter)

(خنده)

But my response to this robot was also interesting

اما واکنش من به این روبات جالب بود.

because I knew exactly how this machine worked,

زیرا من حقیقتاً درک کردم چطور این ماشین کار کرد،

and yet I still felt compelled to be kind to it.

و هنوز احساس می‌کنم مجبورم با آن مهربان باشم.

And that observation sparked a curiosity

و آن مشاهدات حس کنجکاوی من را برانگیخت

that I've spent the past decade pursuing.

که من ده سال گذشته را دنبال کرده‌ام.

Why did I comfort this robot?

چرا من این روبات را راحت کردم؟

And one of the things I discovered was that my treatment of this machine

و یکی از چیز‌هایی که من به آن پی بردم طرز رفتار من با این دستگاه بود

was more than just an awkward moment in my living room,

برای بیش از یک لحظه نامتعارف در اتاق نشیمنم،

that in a world where we're increasingly integrating robots into our lives,

که در دنیا ما به طور فزاینده‌ای روبات‌ها را در زندگی خود وارد کرده‌ایم،

an instinct like that might actually have consequences,

و غریزه بمانند این ممکن است واقعاً مشکلاتی را بهمراه داشته باشد.

because the first thing that I discovered is that it's not just me.

زیرا اولین چیزی که من کشف کردم این است که فقط من نیستم.

In 2007, the Washington Post reported that the United States military

در سال ۲۰۰۷، واشنگتن پست گزارش داد که ارتش ایالات متحده

was testing this robot that defused land mines.

آزمایشی روی روبات خنثی‌ساز مین‌های باقیمانده در زمین انجام داده است.

And the way it worked was it was shaped like a stick insect

روشی که این روبات کار می‌کند مانند حشره‌ای تحت نام چوبک است

and it would walk around a minefield on its legs,

وبا پا‌های خود برروی منطقه مین‌گذاری شده راه می‌رود.

and every time it stepped on a mine, one of the legs would blow up,

و هر زمانی که روی یک مین گام برمی‌دارد یکی از پاهاش منفجر خواهد شد،

and it would continue on the other legs to blow up more mines.

و مسیر را با پا‌های باقیمانده خود ادامه خواهد داد تا مین‌های بیشتری را منفجر کند.

And the colonel who was in charge of this testing exercise

و سرهنگی که مسئول این آزمایش بود

ends up calling it off,

فرمان توقف می‌داد،

because, he says, it's too inhumane

بدلیل اینکه او می‌گفت، این عمل خیلی غیرانسانی است

to watch this damaged robot drag itself along the minefield.

تماشای این روبات آسیب‌دیده که خود را در امتداد میدان مین می‌کشد.

Now, what would cause a hardened military officer

در حال حاضر، چه چیزی باعث خواهد شد یک افسر ارتش مقاوم و خشن

and someone like myself

و شخصی همچون من

to have this response to robots?

اینچنین واکنشی در برابر روبات‌ها داشته باشد؟

Well, of course, we're primed by science fiction and pop culture

خوب، البته، با علوم تخیلی و رسم و رسوم رایج بارآمدیم

to really want to personify these things,

و واقعاً می‌خواهیم به این‌ها شخصیت بدهیم و همزاد پنداری کنیم،

but it goes a little bit deeper than that.

اما در این خصوص کمی افراط داریم.

It turns out that we're biologically hardwired to project intent and life

به نظر می‌رسد که ما از نظر بیولوژیکی چشم انداز‌های برنامه‌ها و زندگیمان را

onto any movement in our physical space that seems autonomous to us.

به هر اقدامی در فضای مستقل اطرافمان متصل نموده‌ایم.

So people will treat all sorts of robots like they're alive.

بنابراین مردم با روبات‌ها همچون موجودات زنده رفتار می‌کنند.

These bomb-disposal units get names.

واحد‌های خنثی‌سازی بمب نام‌گذاری می‌شوند.

They get medals of honor.

مدال افتخار می‌گیرند.

They've had funerals for them with gun salutes.

برای آن‌ها مراسم نظامی تدفین گرفته می‌شود.

And research shows that we do this even with very simple household robots,

و تحقیقات نشان می‌دهد ما حتی با روبات‌های کوچک خانه‌دار خود این کار را می‌کنیم.

like the Roomba vacuum cleaner.

همچون روبات جاروبرقی.

(Laughter)

(خنده)

It's just a disc that roams around your floor to clean it,

آن شبیه یک بشقابی است که در طبقات شما برای تمیز کردن پرسه می‌زند،

but just the fact it's moving around on its own

اما در واقع حرکت در اطراف محدوده خودش

will cause people to name the Roomba

سبب شد که مردم آن را رومبا بنامند

and feel bad for the Roomba when it gets stuck under the couch.

و برای رومبا ناراحت شوند وقتی زیر فرش گیر می‌افتد.

(Laughter)

(خنده)

And we can design robots specifically to evoke this response,

و ما بویژه می‌توانیم روبات‌ها را طراحی کنیم برای پاسخ‌های احساسی

using eyes and faces or movements

با استفاده از چشم‌ها و حالت‎‌های چهره یا حرکات بدنی

that people automatically, subconsciously associate

بطوریکه ناخوداگاه انسان‌ها

with states of mind.

وابستگی پیدا می‌کنند.

And there's an entire body of research called human-robot interaction

و موضوع تحقیقاتی تحت عنوان روابط انسان-روبات وجود دارد.

that really shows how well this works.

که بدرستی چگونگی این روابط را نشان می‌دهد.

So for example, researchers at Stanford University found out

برای مثال، پژوهشگران دانشگاه استفورد پی بردند که

that it makes people really uncomfortable

واقعاً احساس انسان‌ها را ناخوشایند می‌کند

when you ask them to touch a robot's private parts.

وقتی شما بخواهید تا بخش‌های خصوصی روبات‌ها را لمس کنید.

(Laughter)

(خنده)

So from this, but from many other studies,

ما در این تحقیقات دانستیم که

we know, we know that people respond to the cues given to them

انسان‌ها به این حالت‌های احساسی

by these lifelike machines,

این ماشین‌های به ظاهر زنده واکنش نشان می‌دهند،

even if they know that they're not real.

حتی اگر بدانند که واقعاً آن‌ها زنده نیستند.

Now, we're headed towards a world where robots are everywhere.

حالا، ما به سمت دنیایی می‌رویم که روبات‌ها همه جا وجود خواهند داشت.

Robotic technology is moving out from behind factory walls.

تکنولوژی روباتیک از پشت دیوار‌های کارخانه‌ها بیرون می‌آیند.

It's entering workplaces, households.

به مکان‌های اشتغال و زندگی ما وارد می‌شوند

And as these machines that can sense and make autonomous decisions and learn

و این ماشین‌ها با توانایی احساسی، یادگیری و تصمیم‌سازی مستقل،

enter into these shared spaces,

به محدوده روابط قدم می‌گذارند،

I think that maybe the best analogy we have for this

به نظر من شاید ارتباطی که ما با حیوانات داریم

is our relationship with animals.

بهترین قرابت و همخوانی را با این قضیه داشته باشد.

Thousands of years ago, we started to domesticate animals,

چندین هزار سال پیش ما اقدام به اهلی کردن حیوانات نمودیم.

and we trained them for work and weaponry and companionship.

و حیوانات را به منظور کار، اقدامات نظامی و مصاحبت آموزش دادیم.

And throughout history, we've treated some animals like tools or like products,

و در سرتاسر تاریخ، ما با برخی از حیوانات همچون ابزار یا کالا رفتار کردیم،

and other animals, we've treated with kindness

و با دیگر حیوانات با مهربانی رفتار کردیم

and we've given a place in society as our companions.

و به آن‌ها طبقه اجتماعی همچون دوست و همدم دادیم.

I think it's plausible we might start to integrate robots in similar ways.

به نظر من این احتمال وجود دارد که ما با روباتها رفتار مشابه‌ای را آغاز نماییم.

And sure, animals are alive.

و به طور قطع، حیوانات زنده هستند

Robots are not.

اما روبات‌ها نه.

And I can tell you, from working with roboticists,

و ما براساس شناختی که از علوم روباتیک دارم، می‌توانم به شما بگویم،

that we're pretty far away from developing robots that can feel anything.

که ما کاملاً از روبات‌های توسعه یافته که قادر به احساس همه چیز باشند فاصله داریم.

But we feel for them,

اما ما برای آن‌ها احساس می‌کنیم،

and that matters,

و این مهم است،

because if we're trying to integrate robots into these shared spaces,

زیرا ما سعی می‌کنیم روبات‌ها را وارد فضای ارتباطی خود کنیم،

we need to understand that people will treat them differently than other devices,

ما باید درک کنیم که انسان‌ها با روبات‌ها متفاوت از دیگر وسایل رفتار می‌کنند،

and that in some cases,

و در برخی از موارد برای مثال،

for example, the case of a soldier who becomes emotionally attached

در مورد سربازی که به صورت احساسی

to the robot that they work with,

با روبات ارتباط برقرار می‌کند،

that can be anything from inefficient to dangerous.

که می‌تواند هر رفتاری از بی‌کفایتی تا مخاطره‌انگیز باشد.

But in other cases, it can actually be useful

اما در پاره‌ای از موارد

to foster this emotional connection to robots.

آموزش روابط احساسی به روبات‌ها واقعاً می‌تواند مفید باشد.

We're already seeing some great use cases,

ما موارد مصرف قابل توجهی از روبات‌ها دیده‌ایم

for example, robots working with autistic children

برای مثال روبات‌ها با کودکان اوتیسمی کار می‌کنند

to engage them in ways that we haven't seen previously,

و آنگونه آنها را سرگرم می‌کنند که ما قبلاً شاهد نبوده‌ایم،

or robots working with teachers to engage kids in learning with new results.

یا نتایج جدید یاری رساندن روبات‌ها به معلمین در آموزش کودکان.

And it's not just for kids.

و آن تنها برای کودکان نیست.

Early studies show that robots can help doctors and patients

مطالعات اخیر نشان داده که روباتها قادرند تا دکترها یا بیماران را

in health care settings.

در زمینه مراقبت‌های بهداشتی یاری دهند.

This is the PARO baby seal robot.

این یک روبات بچه فُک به نام پارو است.

It's used in nursing homes and with dementia patients.

پارو در خانه سالمندان و با بیماران مبتلا به فراموشی استفاده می‌شود.

It's been around for a while.

برای مدتی استفاده شده است.

And I remember, years ago, being at a party

و من بخاطر دارم، سال‌ها پیش، در یک مهمانی

and telling someone about this robot,

با کسی درباره این روبات صحبت کردم،

and her response was,

و واکنش آن شخص این بود،

"Oh my gosh.

"وای خدای من.

That's horrible.

وحشتناک است.

I can't believe we're giving people robots instead of human care."

باور نمی‌کنم به روبات‌ها نقش‌های مراقبتی همچون انسان‌ها داده شود."

And this is a really common response,

و این واقعاً واکنشی متعارف بود،

and I think it's absolutely correct,

و من فکر می‌کنم کاملاً درست است،

because that would be terrible.

بدلیل آنکه آن واقعاً وحشتناک است.

But in this case, it's not what this robot replaces.

اما در این مورد، روبات قابل جایگزینی نیست.

What this robot replaces is animal therapy

این روبات جایگزین حیوان درمان است.

in contexts where we can't use real animals

در مواردی که ما قادر به استفاده از حیوانات واقعی نیستیم

but we can use robots,

اما می‌توانیم از روبات‌ها استفاده کنیم،

because people will consistently treat them more like an animal than a device.

چون انسان‌ها با آن‌ها بیشتر به عنوان حیوان رفتار می‌کنند تا روبات.

Acknowledging this emotional connection to robots

شناخت این روابط عاطفی با روبات‌ها

can also help us anticipate challenges

همچنین می‌تواند ما را در پیش‌بینی چالش‌های آینده یاری دهد

as these devices move into more intimate areas of people's lives.

همانطور که این وسایل به محیط شخصی زندگی مردم وارد می‌شوند.

For example, is it OK if your child's teddy bear robot

برای مثال، آیا خوب است که روبات اسباب‌بازی خرس تدی

records private conversations?

مکالمات شخصی شما را ضبط کند؟

Is it OK if your sex robot has compelling in-app purchases?

آیا خوب است روبات سکس شما خریدهای جالب توجه درون-نرم‌افزاری داشته باشد؟

(Laughter)

(خنده)

Because robots plus capitalism

بدلیل اینکه روبات بعلاوه سیستم سرمایه‌داری

equals questions around consumer protection and privacy.

مساوی است با پرسش‌هایی در خصوص حقوق و حریم شخصی مشتری.

And those aren't the only reasons

و موارد اشاره شده تنها دلیل بر این نیستند

that our behavior around these machines could matter.

که رفتار ما با این وسایل می‌تواند مهم باشد.

A few years after that first initial experience I had

چندین سال بعد از اولین تجربه‌ای که من با

with this baby dinosaur robot,

روبات اسباب‌بازی دایناسور داشتم،

I did a workshop with my friend Hannes Gassert.

من کارگاه آموزشی با دوستم هانس گسرت داشتم.

And we took five of these baby dinosaur robots

و ما ۵ عدد از این روبات‌های دایناسور دریافت کردیم

and we gave them to five teams of people.

و آن‌ها را به ۵ گروه از مردم دادیم.

And we had them name them

و از آنها خواستیم روی آنها نام بگذارند

and play with them and interact with them for about an hour.

وبرای حدود یک ساعت با آن‌ها بازی کنند و با آن‌ها ارتباط برقرار کنند.

And then we unveiled a hammer and a hatchet

و سپس ما یک چکش و یک تبر نشان دادیم

and we told them to torture and kill the robots.

و گفتیم که روبات‌ها را شکنجه کنید و بکشید.

(Laughter)

(خنده)

And this turned out to be a little more dramatic

و کمی دراماتیک‌تر از آن چیزی شد

than we expected it to be,

که انتظارش را داشتیم،

because none of the participants would even so much as strike

چرا که هیچ یک از شرکت کنندگان حتی یک ضربه هم

these baby dinosaur robots,

به این روبات‌های دایناسور اسباب بازی نزدند،

so we had to improvise a little, and at some point, we said,

بنابراین مجبور شدیم کمی بداهه‌پردازی کنیم و گفتیم،

"OK, you can save your team's robot if you destroy another team's robot."

"خوب، شما می‌توانید روبات گروه خود را نگه دارید به شرطی که روبات گروه دیگر را متلاشی کنید."

(Laughter)

(خنده)

And even that didn't work. They couldn't do it.

و حتی این هم افاقه نکرد. آن‌ها دست به این کار نزدند.

So finally, we said,

پس در نهایت، ما گفتیم،

"We're going to destroy all of the robots

"ما قصد داریم تمامی روباتها را از بین ببریم

unless someone takes a hatchet to one of them."

مگر اینکه کسی به یکی از روباتها با تبر ضربه بزند."

And this guy stood up, and he took the hatchet,

و این شخص ایستاد و تبر را گرفت،

and the whole room winced as he brought the hatchet down

و در کل اتاق همهمه پیچید هنگامیکه او تبر را

on the robot's neck,

بر گردن روبات فرود آورد،

and there was this half-joking, half-serious moment of silence in the room

و سکوتی نیم شوخی، نیم جدی اتاق را گرفت

for this fallen robot.

برای روبات افتاده.

(Laughter)

(خنده)

So that was a really interesting experience.

این واقعاً آزمایش جالبی بود.

Now, it wasn't a controlled study, obviously,

بطور مشخص این یک مطالعه کنترل شده نبود،

but it did lead to some later research that I did at MIT

اما منجر به تحقیقات بعدی من در انستیتو تکنولوژی ماساچوست شد.

with Palash Nandy and Cynthia Breazeal,

با پالاش ناندی و سینتیا بریزیل،

where we had people come into the lab and smash these HEXBUGs

جاییکه مردم به آزمایشگاه ما می‌آیند و این روبات‌های هگزباگ را خراب می‌کنند

that move around in a really lifelike way, like insects.

که واقعاً مانند حشرات زنده به اطراف حرکت می‌کنند.

So instead of choosing something cute that people are drawn to,

بنابراین بجای انتخاب چیزی جالب که مردم را جذب کند،

we chose something more basic,

ما چیز خیلی ساده‌ای را انتخاب کردیم،

and what we found was that high-empathy people

و ما پی بردیم که انسان‌های خیلی دلسوز

would hesitate more to hit the HEXBUGS.

از ضربه زدن به روبات هگزباگس طفره رفتند.

Now this is just a little study,

این تقریباً یک بررسی کوچک بود،

but it's part of a larger body of research

اما بخشی از یک تحقیق وسیعتر

that is starting to indicate that there may be a connection

که نشان داد که ممکن است ارتباطی میان

between people's tendencies for empathy

گرایش انسان‌ها به همدلی و

and their behavior around robots.

رفتار آن‌ها با روبات‌ها وجود داشته باشد.

But my question for the coming era of human-robot interaction

اما پرسش ما برای دوره پیشرو از ارتباطات انسان-روبات این نیست:

is not: "Do we empathize with robots?"

" آیا ما با روباتها احساس همدرهی کنیم؟"

It's: "Can robots change people's empathy?"

بلکه "آیا روبات‌ها قادرند حس همدلی انسانها را تغییر دهند؟"

Is there reason to, for example,

برای مثال آیا دلیلی وجود دارد

prevent your child from kicking a robotic dog,

فرزندانمان را از ضربه زدن به یک سگ روباتیک

not just out of respect for property,

نه تنها بدلیل حفظ متعلقات باز بداریم،

but because the child might be more likely to kick a real dog?

بلکه به این دلیل که کودکان به احتمال زیاد سگ واقعی را می‌زنند؟

And again, it's not just kids.

و دوباره خاطر نشان می‌شود، این تنها مختص به کودکان نیست

This is the violent video games question, but it's on a completely new level

مسئله بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز است، اما این یک سطح کاملاً جدید است

because of this visceral physicality that we respond more intensely to

بدلیل اینکه این یک واکنش ناخودآگاه شدیدی است که ما به تصاویر

than to images on a screen.

تلویزیون نشان می‌دهیم.

When we behave violently towards robots,

هنگامیکه ما رفتار شدیدی با روبات‌ها به ویژه

specifically robots that are designed to mimic life,

روبات‌های که برای تقلید زندگی طراحی شده‌اند،

is that a healthy outlet for violent behavior

آیا آن یک بازخورد درست برای رفتار خشونت آمیز است

or is that training our cruelty muscles?

یا آن که ابزار بی‌رحمی را پرورش می‌دهند؟

We don't know ...

ما نمی‌دانیم …

But the answer to this question has the potential to impact human behavior,

اما پاسخ به این پرسش دارای نقش تاثیرگذار بر رفتار انسانی است،

it has the potential to impact social norms,

دارای پتانسیل تاثیرگذاری بر هنجار‌های اجتماعی است،

it has the potential to inspire rules around what we can and can't do

دارای پتانسیل تاثیرگذار بر اصول الهام بخش در محدوده آنچه می‌توانیم و نمی‌توانیم

with certain robots,

با روبات‌های ویژه همچون

similar to our animal cruelty laws.

قوانین آزار حیوانات انجام دهیم.

Because even if robots can't feel,

زیرا اگرچه روبات‌ها قادر به احساس نیستند،

our behavior towards them might matter for us.

رفتار ما با آن‌ها ممکن است برای ما اهمیت داشته باشد.

And regardless of whether we end up changing our rules,

و فارغ از اینکه ما در نهایت قوانین‌مان تغییر بدهیم،

robots might be able to help us come to a new understanding of ourselves.

روبات‌ها باید قادر باشند تا ما را یاری دهند تا خودمان را بهتر بشناسیم.

Most of what I've learned over the past 10 years

بیشترین چیزی که من طی ۱۰ سال گذشته یاد گرفته‌ام

has not been about technology at all.

هرگز درباره تکنولوژی نبوده است.

It's been about human psychology

آن درباره روانشناسی انسان

and empathy and how we relate to others.

و همدلی و طریقه ارتباط ما با دیگران است.

Because when a child is kind to a Roomba,

زیرا هنگامیکه کودکی با روبات رومبا مهربان باشد،

when a soldier tries to save a robot on the battlefield,

هنگامیکه سربازی سعی می‌کند روباتی را در جبهه جنگ نجات دهد،

or when a group of people refuses to harm a robotic baby dinosaur,

یا هنگامیکه گروهی از مردم از آسیب زدن به یک روبات دایناسور سر بازمی‌زنند.

those robots aren't just motors and gears and algorithms.

این روباتها تنها موتور، چرخ دنده‌ها و الگوریتم‌ها نیستند.

They're reflections of our own humanity.

آن‌ها بازتاب انسانیت خود ما هستند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)